Λακωνία: Κάστρα, πύργοι και εξωπραγματικά τιρκουάζ νερά

Έχω ταξιδέψει στην Πελοπόννησο περισσότερες φορές απ’όσες μπορώ να θυμηθώ, καμία όμως δεν είχα βρεθεί στη Λακωνία και στη Μάνη. Διακοπές της τελευταίας στιγμή, οι οποίες οργανώθηκαν 3 βδομάδες πριν. Ένα τσούρμο άνθρωποι κατάφεραν και συγχρόνισαν άδειες και επαγγελματικές υποχρεώσεις και τελικά καταλήξαμε να περάσουμε ένα φανταστικό 5ήμερο στις αρχές του Αυγούστου σε μία από τις γραφικότερες περιοχές της Ελλάδας.

Παραλία Σίμος. Στην Ελαφόνησο.

Τι κι αν στην αρχή λέγαμε πως θέλουμε διακοπές χαλάρωσης και όχι να μετακινούμαστε κάθε μέρα μες στη ζέστη από το ένα μέρος στο άλλο; Ο εσωτερικός μας traveller δεν μας άφησε σε ησυχία. Έτσι μέσα σε 5 ημέρες καλύψαμε αρκετά οδικά χιλιόμετρα τα οποία μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Είδαμε τα πιο διάσημα και εντυπωσιακότερα μέρη του νομού αλλά ταυτόχρονα και τα μπάνια μας κάναμε και τέλειο φαγητό δοκιμάσαμε και στιγμές χαλάρωσης είχαμε αρκετές.

Και ξεκινάμε Μάνη-Μάνη (you see what I did there) παρέα με τη φωτογραφική μηχανή και το drone για ένα mini καλοκαιρινό φωτο-αφιέρωμα με καστροπολιτείες, πέτρινους πύργους και νερά που θα ζήλευαν ακόμη και νησιά του Ιονίου.

Ημέρα 1η

Άφιξη.

Επιλέξαμε σαν βάση τους Μολάους οι οποίοι ήταν αρκετά κοντά στη Μονεμβασιά (γύρω στα 20 λεπτά οδικώς) που ήταν και το μέρος που θέλαμε να δούμε περισσότερο. Βρήκαμε ένα αξιοπρεπέστατο διαμέρισμα μέσω airbnb για 6 άτομα το οποίο ήταν απλό αλλά καθαρό και βολικό. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο σπίτι μπήκαμε και πάλι στα αυτοκίνητα.

Μονεμβασιά

Μονεμβάσια, Μονεμβασία, Μονεμβασιά, ή Μονοβάσια, η καστροπολιτεία που ο Γιάννης Ρίτσος ονόμασε «Πέτρινο Καράβι», είναι γνωστή για το μεσαιωνικό της φρούριο και τον εντυπωσιακό βράχο στον οποίο βρίσκεται το κάστρο και η παλιά πόλη.

Η καινούργια πόλη της Μονεμβασιάς, όπως την βλέπουμε από το βράχο.

Στα γραφικά στενά της θα βρείτε τουριστικά μαγαζάκια, εστιατόρια, μπαρ, και σπίτια στα οποία μπορείτε να μείνετε, αν έχετε την οικονομική ευχέρεια φυσικά γιατί οι τιμές είναι αρκετά τσουχτερές.

Η Μονεμβασιά δε θεωρείται τυχαία από τα γραφικότερα και ομορφότερα μέρη στην Ελλάδα. Το σημείο που είναι χτισμένη ακριβώς κάτω από το βράχο με φόντο τη θάλασσα, τα δρομάκια της με τα πετρόχτιστα σπίτια και τις ξύλινες πόρτες, οι γλάστρες και οι βουκαμβίλιες που κάνουν το σκηνικό να μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, όλα αυτά συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό που μπορείς να επισκεφτείς και να θαυμάσεις όλο το χρόνο, μιας και κάθε εποχή της δίνει και διαφορετικό χρώμα.

Η παραλία της Μονεμβασιάς. Κάπως απότομα νερά, αλλά με εντυπωσιακό φόντο!

Ανηφορίσαμε γύρω στα 25 λεπτά για να βρεθούμε στην είσοδο της παλιάς πόλης (προφανώς και δεν υπήρχε πουθενά θέση για παρκάρισμα).

Η πρώτη εικόνα που βλέπεις μπαίνοντας είναι η παρακάτω.

Μεγάλη προσοχή γιατί γλιστράει

Πλησιάζοντας στην κεντρική πλατεία της Μονεμβασιάς, με τον βυζαντινό ναό του Χριστού Ελκόμενου

Από ψηλά. Δεν είναι υπέροχη; Βρισκόμαστε στην πλατεία στο κέντρο, σχεδόν μπροστά απο το καμπαναριό.

Αφού πετάξαμε το drone και κάναμε τις λήψεις που θέλαμε συνεχίζουμε να περιπλανιόμαστε στα δρομάκια. Εννοείται ότι τα κλικ έχουν πάρει φωτιά.

Τα καταγάλανα νερά σε αντίθεση με το πορτοκαλί των κεραμιδιών. Teal and orange που λένε και στο χωριό.

Και στο βάθος, η προέκταση του τρίτου «ποδιού» της Πελοποννήσου, στο οποίο βρισκόμαστε.

Όμορφη ξύλινη πόρτα, σε ένα από τα πιο γραφικά στενά που «έπιασα» με το φακό μου.

Ο Ναός Αγίου Νικολάου Κάστρου.

Τραπέζι με θέα!

Η απαραίτητη ομαδική φωτογραφία της παρέας. Με το ομορφότερο φόντο! Πολύ θα θέλαμε να πιούμε ένα καφέ σε αυτά τα μικρά τραπεζάκια αλλά η επιθυμία μας να φτάσουμε το κάστρο ήταν μεγαλύτερη νομίζω.

Κι έτσι συνεχίσαμε.

Το όνομά της Μονεμβασιάς προέρχεται από τις λέξεις Μόνη και Έμβασις. Κάποιοι την αποκαλούν και «Γιβραλτάρ της ανατολής», επειδή τυγχάνει να είναι σε σμίκρυνση πανομοιότυπη με τον βράχο του Γιβραλτάρ.

Ένα ακόμα όμορφο φωτογραφικό σκηνικό.

Τόσο πολύ μας άρεσε αυτή η πορτούλα όπως βλέπετε!

Εγώ, πάντα με το backpack και καλή διάθεση (συνήθως )

Ανηφορίζουμε προς το κάστρο. Ο καιρός το πήγαινε για βροχή αλλά ευτυχώς έριξε μονάχα μερικές ψιχάλες.

Πολλές ανηφοριές και σκαρφάλωμα, τα πράγματα αρχίζουν να ζορίζουν για αυτούς που φορούσαν σαγιονάρες (τα’λεγα εγώ αλλά ποιος μ’ακούει!)

Ένα ακόμα από τα πολύ ξεχωριστά στενά της παλιάς πόλης.

Φτάσαμε αρκετά ψηλά αλλά όχι, δε θα κατεβούμε προς τη μεριά που βλέπουμε. Αντιθέτως θα συνεχίσουμε προς τα αριστερά και πάνω.

Και ναι, φτάσαμε. Στο ωραιότερο μπαλκόνι της Μονεμβασιάς, ελαφρώς κουρασμένοι και λίγο ιδρωμένοι αλλά δεν σκέφτεσαι τίποτα από αυτά άπαξ και φτάσεις…

…γιατί έχεις μπρος στα στα πόδια σου αυτό το μαγικό σκηνικό!

…και αυτό.

Πέτα μακριά καλό μου drone!

Μας βλέπετε στο μπαλκονάκι; Δείτε πόσο ψηλά είμαστε. Όλο αυτό ανεβήκαμε!

Από εδώ ήρθαμε. Αυτά τα σκαλιά ανεβήκαμε και τώρα έπρεπε να τα ξανακατεβούμε. Η κατάβαση να ξέρετε είναι πιο δύσκολη δεδομένου ότι γλιστράει σα διάολος. Μια τουρίστρια περνώντας από δίπλα μας σχεδόν έκανε snowboard αλλά κι εγώ ο ίδιος βρέθηκα να χορεύω κατεβαίνοντας παραπάνω από μία φορά.

Υπομονή παιδιά, θα τα καταφέρετε. Εγώ να, θα περιμένω λίγο εδώ πάνω να ̶σ̶α̶ς̶ ̶β̶λ̶έ̶π̶ω̶ ̶κ̶α̶ι̶ ̶ν̶α̶ ̶γ̶ε̶λ̶ά̶ω̶ ̶π̶ο̶υ̶ ̶δ̶ε̶ν̶ ̶θ̶έ̶λ̶α̶τ̶ε̶ ̶ν̶α̶ ̶β̶ά̶λ̶ε̶τ̶ε̶ ̶α̶θ̶λ̶η̶τ̶ι̶κ̶ά̶ σας βγάλω μια φωτογραφία.

Μια τελευταία λήψη πριν κατέβω κι εγώ.

Πίσω σε πιο ασφαλή και ίσια μονοπάτια.

Ξανά στην κεντρική πλατεία.

Στο σημείο αυτό η κάμερα έκλεισε. Καθίσαμε σε ένα από τα καφέ και πήραμε μερικές λαχταριστές βάφλες με παγωτό. Η μυρωδιά της ψημένης ζύμης μας τραβούσε από τα ρουθούνια εδώ και ώρα. Εκεί, κάτω από το κάστρο της Μονεμβασιάς και πάνω απο τα τελευταία απομεινάρια μιας βάφλας υποδεχτήκαμε το σούρουπο και το τέλος της πρώτης μας μέρας.

Ημέρα 2η

Ελαφόνησος

Την Τρίτη είπαμε να πάμε στην Ελαφόνησο και απλά να αράξουμε εκεί όλη την ημέρα. Εφόσον από την Τετάρτη και μετά θα λιώναμε λίγο παραπάνω στα χιλιόμετρα, δικαιούμασταν μια μέρα χαλάρωσης.

Η Ελαφόνησος απέχει από τη Μονεμβασιά και τους Μολάους γύρω στη 1μιση ώρα οδικώς. Όμως πραγματικά αξίζει να δει κάποιος αυτό το μοναδικό τοπίο και να κολυμπήσει σε αυτά τα νερά (θα δείτε παρακάτω τι εννοώ).

Πηγαίνοντας στην Ελαφόνησο. Μια μικρή στάση με το αυτοκίνητο.

Φτάνοντας στον Λιμένα της Πούντας θα μπείτε στο ferry με το αυτοκίνητο (περνάει κάθε μισή ώρα). Το δρομολόγιο διαρκεί 9-10 λεπτά και θα πληρώσετε 11 ευρώ για το αυτοκίνητο και 1 ευρώ έκαστος. Υπολογίστε άλλα τόσα για την επιστροφή σας.

Φωτογραφία από το ferry και ήδη μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τα κρυστάλλινα νερά!

Περπατώντας προς τη διάσημη παραλία του Σίμου.

Φτάσαμε! Και μένεις με το στόμα ανοιχτό! Νερά να τα πιεις στο ποτήρι. Η Κατερίνα φυσικά δεν έχασε χρόνο και ξεκίνησε τις φωτογραφίες. Οι οποίες δε χρειάζονται καν φίλτρο.

Αφήσαμε την παραλία του κάμπινγκ, η οποία είναι η καλύτερη της Ελαφονήσου απ’ότι μας ενημέρωσαν μετά και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς τη λωρίδα άμμου που βλέπαμε σε όλες τις φωτογραφίες με το μικρό λοφίσκο. Η Ελαφόνησος μοιάζει με ένα άγονο τοπίο που σχεδόν θυμίζει έρημο με τους αμμόλοφους και τα ξερά χόρτα, αλλά ο συνδυασμός με αυτά τα τιρκουάζ νερά δημιουργεί ένα μοναδικό θέαμα ασύγκριτης ομορφιάς.

Αυτός είναι ο Γιάννης.

Αυτός είναι πάλι ο Γιάννης, σε αυτήν την τεράστια φυσική πισίνα.

Αφού κάναμε τις βουτιές μας ανηφορίσαμε προς το λοφίσκο για να βγάλουμε μερικές επιπλέον φωτογραφίες και να δούμε τη λωρίδα που χωρίζει τις δύο παραλίες απο ψηλά.

Εδώ είμαστε! Φανταστικό!

Και εδώ καθώς παίζουμε με το drone. Τα παρακάτω είναι καρέ από βίντεο.

Το παρεάκι περπατάει, δήθεν αμέριμνο.

Η παραλία δίπλα είναι πιο βραχώδης, λίγο πιο ακατάλληλη για μπάνιο.

Σε αυτές τις ομπρέλες καθόμασταν. Είχε ωραία σνακς και χυμούς/ποτά τα οποία μας φέρανε μετά από αρκετή ώρα, κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό αν σκεφτεί κανείς ότι τα φέρνουν με τα πόδια (!!) από την είσοδο της παραλίας που μπήκαμε (γύρω στα 20 λεπτά περπάτημα). Παρ’τε μια γουρούνα ρε παιδιά, όχι για εμάς, αλλά γιατί λυπήθηκε η ψυχή μας τον δύσμοιρο τον υπάλληλο που είχε λιώσει από τις διαδρομές μέσα στο λιοπύρι.

Αφού χαλαρώσαμε και κάναμε τα μπάνια μας, διαβάσαμε λίγο τα βιβλιαράκια μας, πήραμε και έναν μικρό 20λεπτο υπνάκο υπό τον ήχο του κύματος, αφού παίξαμε σαν 10χρονα με την ροζ κουλούρα (ο Βασίλης θα’σκαγε αν δεν την παίρναμε) ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Συνοψίζοντας, η Ελαφόνησος και συγκεκριμένα η παραλία του Σίμου είναι σίγουρα στο top 10 των ωραιότερων παραλιών της χώρας, όχι μόνο για την ποιότητα και καθαρότητα των νερών της αλλά και για το γενικό τοπίο άγριας ομορφιάς. Δυστυχώς, 3 μέρες αφού επιστρέψαμε, ξέσπασε η φωτιά στην Ελαφόνησο για την οποία φαντάζομαι ακούσαμε όλοι. Η παραλία του Σίμου έμεινε ανέπαφη (τι να καεί άλλωστε; ) αλλά κάθε φωτιά και οικολογική καταστροφή που συμβαίνει είναι ένα τεράστιο πλήγμα στο περιβάλλον και στη ζωή του ανθρώπου. Ακόμα χειρότερα, η φωτιά στην Ελαφόνησο ήταν η αρχή για μια μακάβρια σειρά παρόμοιων περιστατικών και εμπρησμών σε όλη την Ελλάδα (Εύβοια, Σαμοθράκη κ.α.) το καλοκαίρι του ’19.

Το απόγευμα επιστρέψαμε στους Μολάους και αφού κάναμε -σε χρόνο ρεκόρ η αλήθεια είναι – 6 άτομα ντουζ, χρησιμοποιώντας ένας-ένας το ίδιο μπάνιο, βάλαμε «τα καλά μας» και ξαναβρεθήκαμε στην Μονεμβασιά για φαγητό αυτή τη φορά και για ωραιότατο χειροποίητο παγωτό (το οποίο πολύ εύκολα αντικατέστησε τα προγραμματισμένα κοκτέιλ).

Η γνωστή πια πορτούλα.

Βολτάροντας βράδυ στα στενά της Μονεμβασιάς.

Και δεν ήμασταν οι μόνοι όπως βλέπετε που λιγουρευόμασταν το παγωτό!!

Ημέρα 3η

Ναυάγιο «Δημήτριος»

Το πρόγραμμα σήμερα είχε Λιμένι και Αρεόπολη (είναι δίπλα αυτά τα δύο). Όμως μιας και θα πάμε που θα πάμε προς Ανατολική Μάνη, δεν κάνουμε μια στάση να δούμε το ναυάγιο «Δημήτριος»; Ε, να μην περάσουμε και μια βόλτα από το Γύθειο; Δίπλα είναι όλα.

Αυτή είναι η παραλία Βαλτάκι, 5 χλμ. από το Γύθειο. Το τοπίο είναι όντως τρομερό, με το πλοίο στο φόντο. Αν δείτε φωτογραφίες της παραλίας χειμώνα που δεν έχει καθόλου κόσμο, με συννεφιά, με φόντο το πλοίο φάντασμα, η εικόνα προκαλεί δέος.

Το πλοίο έχουν πλαισιώσει πολλές ιστορίες και μύθοι. Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίστηκαν πως ήταν ένα από τα πολλά παράνομα τσιγαράδικα της εποχής. Το εντυπωσιακό ναυάγιο έχει γίνει πλέον κομμάτι της παραλίας και τουριστική ατραξιόν της περιοχής, όμως η αληθινή ιστορία είναι η εξής:

Το πλοίο με το όνομα «Δημήτριος» (πρώην Klintholm), με χωρητικότητα 965 κόρων και μήκος 67 μέτρων, ναυπηγήθηκε το 1950. Το πλοίο είχε καταπλεύσει έκτακτα στο Γύθειο στις τέσσερις Δεκεμβρίου του 1980 λόγω ασθενείας του πλοιάρχου και της ανάγκης εισαγωγής του σε νοσοκομείο. Με αφορμή τον κατάπλου δημιουργήθηκαν προβλήματα οικονομικής φύσεως με το πλήρωμα, αλλά και θέματα βλαβών στη μηχανή καθώς και ελλείψεις ασφαλείας στο πλοίο, ενώ παράλληλα επιβλήθηκαν ασφαλιστικά μέτρα από διάφορους δανειστές. Το πλήρωμα απολύθηκε και η φύλαξη του πλοίου ανατέθηκε στους Γεώργιο Δανιήλ και Βασίλη Παρηγόρη.
Το σκάφος ήταν πλαγιοδετημένο στο εσωτερικό του λιμένα Γυθείου. Τον Ιούνιο του 1981 το σκάφος εξακολουθούσε να παραμένει στην ίδια θέση αλλά ειδοποιήθηκαν από τη λιμενική αρχή οι πλοιοκτήτες ότι το σκάφος κατέστη επικίνδυνο λόγω αποκοπής των κάβων ενώ συγχρόνως είχε πάρει κλίση προς τη δεξιά πλευρά από την εισροή υδάτων στα κύτη του.
Από τη Λιμενική Αρχή ζητήθηκε η μεθόρμιση του σκάφους εκτός λιμένα σε ασφαλές αγκυροβόλιο. Όμως δεν υπήρξε ανταπόκριση εκ μέρους των πλοιοκτητών μέχρι και το Νοέμβριο (9/11/1981). Λόγω των πολύ δυσμενών καιρικών συνθηκών το σκάφος παρασύρθηκε από το αγκυροβόλιο του και απομακρύνθηκε περίπου δύο μίλια σε στίγμα, όπου και αγκυροβόλησε προσωρινά. Λίγο αργότερα, στις 23 Δεκέμβρη του 1981 παρασύρθηκε πάλι και προσάραξε αυτή τη φορά στην τωρινή του τοποθεσία, στη θέση Βαλτάκι του Λακωνικού κόλπου, 3 μίλια βορειοανατολικά του Γυθείου. Εκεί το σκάφος εγκαταλείφθηκε χωρίς να έχει επιδειχθεί ενδιαφέρον για την τύχη του.

Το πιο ωραίο σημείο για να θαυμάσετε το τοπίο είναι το παρατηρητήριο που θα δείτε ανατολικά της παραλίας.

Ας το δούμε λίγο πιο κοντά με το drone.

Ένα ακόμα μοναδικό θέαμα της Λακωνίας! Αξίζει οπωσδήποτε να κάνετε μια στάση και αν έχετε χρόνο και ένα μπάνιο στην παραλία Βαλτάκι.

Γύθειο

Μικρή στάση στο Γύθειο. Δυστυχώς, πήγαμε τη χειρότερη ώρα (γύρω στις 13:00). Αυτή την ώρα με αυτόν τον ήλιο και τον καύσωνα δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα και αν αναλογιστεί κανείς ότι οι 5 από τους 6 της παρέας δεν το’χουν καθόλου με τη ζέστη, ανυπομονούσαμε να μπούμε κάπου με κλιματισμό ή να βουτήξουμε σε κάποια θάλασσα επειγόντως.

Ωστόσο προλάβαμε να κάνουμε μια μικρή περατζάδα στο λιμάνι του Γυθείου και να πάρουμε μια ιδέα. Πρόκειται για μια πολύ όμορφη μικρή πόλη. Αποτελεί το κυριότερο λιμάνι του Λακωνικού κόλπου και το δεύτερο της νότιας Πελοποννήσου, μετά την Καλαμάτα.

Στα αξιοθέατα συμπεριλαμβάνεται ένας όμορφος φάρος που τραβάει το μάτι απ’όπου και να’σαι. Δυστυχώς δεν τον έβγαλα. Κάποια στιγμή η μηχανή είχε βγάλει προειδοποίηση υψηλής θερμοκρασίας και αναγκάστηκα να την κλείσω. Κάτι που συμβαίνει σπάνια, οπότε φανταστείτε για τι θερμοκρασίες μιλάμε.

Όμορφα χρωματιστά σπιτάκια, χτισμένα στους πρόποδες του όρους Λαρύσιο.

Και αστερίες και καρτ ποστάλ. Σε ποιο νησί είπαμε είμαστε;

Το Δημαρχείο.

Είμαι βέβαιος ότι το Γύθειο έχει πολλές ακόμα φωτογραφικές γωνιές και μια απλή βόλτα στο λιμάνι δεν είναι αντιπροσωπευτική. Πήραμε μια πρώτη γεύση και το βάζουμε στη λίστα για περαιτέρω εξερεύνηση την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στα μέρη.

Λιμένι

Το Λιμένι είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό της Μάνης και ένας από τους ωραιότερους και πιο παραδοσιακούς οικισμούς της περιοχής.
Βρίσκεται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από την Αρεόπολη και περίπου 27 χιλιόμετρα από το Γύθειο. Μια λωρίδα επίγειου παραδείσου με πέτρινα σπίτια πάνω στο νερό.

Είναι κατά γενική ομολογία ένα από τα ωραιότερα οικιστικά σύνολα της Λακωνικής Μάνης με αυξημένη τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Όπως βλέπετε το μεγαλύτερο μέρος της παραλίας στο Λιμένι είναι βραχώδες. Όμως θα κάτσετε και θα απολαύσετε τον καφέ σας ή το φαγητό σας σε κάποια από τα καφέ ακριβώς πάνω από το νερό και μέσω της σκαλίτσας που έχουν εγκαταστήσει ή των σκαλιών που ήδη υπάρχουν θα βουτήξετε σε λίγα δευτερόλεπτα στη θάλασσα. Έτσι, όχι μόνο θα κάτσετε σε υπερ-άνετους καναπέδες στη σκιά με την πετσετούλα σας αλλά θα έχετε και τραπέζι να φάτε ή να πιείτε σαν άνθρωποι. Και ξαναλέω, δυο βήματα από τη θάλασσα.

Τα πετρόσπιτα και οι πύργοι ακριβώς από πάνω δίνουν μια επιβλητική αίσθηση στο όλο σκηνικό.

Αυτό είναι το Λιμένι απο ψηλά.

Και εδώ μπορείτε να διακρίνετε την κουλούρα μας και το δεύτερο μπλε στρωματάκι που προστέθηκε στον εξοπλισμό γιατί κάποιοι έκαναν παράπονα ότι δεν τους δίνουμε καθόλου την κουλούρα!

Μικρή αποβάθρα για βουτιές, ακριβώς απέναντι από το σημείο που καθόμασταν.

Γραφικά ταβερνάκια. Ακριβώς δίπλα από το τραπέζι όπως βλέπετε υπάρχουν σκαλοπάτια που οδηγούν απευθείας στο νερό.

Το Λιμένι είναι πραγματικά ένα από τα ωραιότερα μέρη που μπορεί να επισκεφτεί κανείς στη Λακωνική Μάνη.

Ένα ακόμα πολυφωτογραφημένο σημείο με τις κόκκινες καρέκλες μπροστά και τα πέτρινα σπίτια στο φόντο. Στο google θα το βρείτε χωρίς τις άχαρες ομπρέλες βέβαια, αλλά αν δεν ήταν κι αυτές θα φεύγαμε όλοι με εγκαύματα τρίτου βαθμού.

Νομίζω πως αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που έγραψα και στον τίτλο αυτής της ιστορίας: Πέτρα και τιρκουάζ νερά. Έτσι έχει μείνει στο μυαλό μου η Λακωνία και η Μάνη, αλλά και ιδιαιτέρως το Λιμένι.

Ο Ευθύμης ο οποίος μας κάνει βόλτα με σχοινί. Ο μεν ήθελε να γυμναστεί, εγώ κι η Κατερίνα θέλαμε να μας πηγαινοφέρνει, όλοι ήταν ικανοποιημένοι, μέχρι και οι υπόλοιποι παραθεριστές στα μάτια τον οποίων είχαμε γίνει θέαμα και γελούσαν με τα καμώματά μας.

Φυσικά ήρθε ακριβώς από πάνω μας η μικρή μύγα και άρχισε να κάνει τον paparazzi! Όπου μικρή μύγα βλέπε Βασίλης που χειριζόταν το drone από το αυτοκίνητο.

Μα δείτε χρώμα όμως.

Λίγο πριν φύγουμε από το Λιμένι και αφού είχαμε περάστε φα-ντα-στι-κά (φαγητό, παιχνίδι, κολύμπι) μια φωτογραφία όλοι μαζί.

Αρεόπολη

Η Αρεόπολη ήταν μια ακόμη έκπληξη για μένα γιατί δεν ήξερα τι θα αντικρίσω. Είχα δει τυχαία κάποιες λίγες φωτογραφίες στο internet αλλά δεν αντιπροσώπευαν ακριβώς την ομορφιά του χωριού. Θα καταντήσω γραφικός λέγοντας για κάθε μέρος που σας παρουσιάζω ότι είναι το ομορφότερο που είδαμε, αλλά όντως κάθε τι καινούργιο μας εντυπωσίαζε εξίσου αν όχι παραπάνω με το προηγούμενο μέρος που ήμασταν.

Η Αρεόπολη είναι ένας καλοδιατηρημένος οικισμός με πέτρινα σοκάκια, καλοδιατηρημένα πυργόσπιτα, και πετρόχτιστους ξενώνες. Κέντρο του χωριού είναι η μεγάλη πλατεία με το άγαλμα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Γύρω από την πλατεία θα βρείτε πολλά μαγαζιά, ταβέρνες, cafes και τη δημοτική βιβλιοθήκη. Η Αρεόπολη και τα περίχωρά της αποτελούν έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς σε ολόκληρη τη Λακωνική Μάνη.

Άποψη της Αρεόπολης. Στο βάθος ο Ταΰγετος.

Εδώ με φόντο το βουνό Άγιος Ηλίας.

Εμβληματικό μνημείο όχι μόνο για την Αρεόπολη αλλά για όλη τη Μάνη είναι ο ναός των Ταξιαρχών, κτίσμα της οικογένειας των Μαυρομιχαλαίων, που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης, στην ιστορική πλατεία της 17ης Μαρτίου 1821.

Κάπου εδώ παρκάραμε. Προχωράμε προς την κεντρική πλατεία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Αρεόπολη, διαδραμάτισε πολύ σημαντικό ρόλο κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων το 1821. Από την πλατεία του χωριού, στις 17 Μαρτίου 1821, οι Μανιάτες όρθωσαν το λάβαρο της επανάστασης και από τότε κάθε χρόνο οι κάτοικοι γιορτάζουν την επέτειο της εξέγερσης κατά των Τούρκων.

Το άγαλμα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στην κεντρική πλατεία.

Και εδώ μπαίνουμε σιγά σιγά στο ομορφότερο κομμάτι της Αρεόπολης με τους πλακόστρωτους δρόμους και τα πολυάριθμα μαγαζιά, εστιατόρια και καφέ.

Ένα από τα ομορφότερα χωριά που έχω δει στην Ελλάδα (σας το είπα, θα γίνω γραφικός αλλά τι να κάνω; )

Το παρεάκι! Ο Γιάννης για ακόμα μια φορά εκτός συγχρονισμού (αλλά κουβαλούσε τον τρίποδα, δεν μπορώ να του πω τίποτα)

Φυσικά και όρμηξαν για φωτογραφία σε αυτό το απίστευτα ρομαντικό και γραφικό σημείο με τη μπουκαμβίλια να γεμίζει με χρώμα την εικόνα και τα πολύχρωμα μαξιλάρια στα πέτρινα σκαλοπάτια. Το γαλάζιο των παραθύρων και των καρεκλών δίπλα συμπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την παλέτα. Σας είπα, το μέρος είναι όνειρο.

Πίσω από την εκκλησία των Ταξιαρχών.

Βόλτες με φωτογραφίες απο ψηλά. Κάνω το αμέριμνο όχι μόνο προς χάριν της φωτογραφίας αλλά επειδή έκλεψα με δεξιοτεχνικό τρόπο και το καπέλο του Βασίλη.

Και βγάζοντας τις απαραίτητες ομαδικές φωτογραφίες.

Όμορφες διακοσμητικές πινελιές

Στον κεντρικό δρόμο του χωριού μπροστά από τις ταβέρνες

Να σημειωθεί εδώ ότι φάγαμε εξαιρετικούς μεζέδες. Όλα ήταν πεντανόστιμα και σε φυσιολογικές τιμές. Καθώς επίσης και υπέροχες μυρωδάτες βάφλες και εξαιρετικό παγωτό (να δοκιμάσετε τη γεύση αγριοκέρασο, θα πάθετε σοκ).

Συνεχίζουμε τη βόλτα.

Κι άλλες όμορφες γωνιές

Από τα ομορφότερα δρομάκια του χωριού. Δεν έχασα την ευκαιρία.

Στο ίδιο στενό, μα έβγαλε φωτογραφία ο Βασίλης από το μπαλκονάκι με τα κίτρινα κάγκελα.

Στο τέλος του κεντρικού δρόμου θα βρείτε αυτό το πανέμορφο σπίτι.

Και όταν δύσει ο ήλιος και ανάψουν τα φώτα θα δείτε μια διαφορετική εικόνα της Αρεόπολης. Θα ακούσετε τη δυνατή μουσική από τα μπαρ και τα καφέ και ειδικά αν πάτε Αύγουστο όπως εμείς θα δείτε κοσμοσυρροή στα δρομάκια.

Στην επιστροφή στους Μολάους πετάχτηκε μια μικρή αλεπού στο δρόμο και κάνοντας έναν ελιγμό λίγο έλειψε να είχαμε σοβαρό ατύχημα, ενώ να πω ότι δεν τρέχαμε καθόλου. Προσοχή στους δρόμους τη νύχτα. Είναι κακοφωτισμένοι και αρκετά επικίνδυνοι, ενώ βλέπαμε παντού μικρά ζωάκια σκοτωμένα. Πετάγονται συνέχεια και λόγω κακού φωτισμού είναι πολύ εύκολο να γίνει κάποιο ατύχημα. Εγώ τα χρειάστηκα η αλήθεια είναι. Αν ερχόταν κάποιο αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα ίσως να είχε γίνει κάτι πολύ άσχημο. Αλλά ας μην κλείσω τη μέρα με αυτόν τον αρνητικό τόνο. Η επόμενη μέρα έχει σπήλαια Δυρού και το κρυμμένο μυστικό της Λακωνίας, την παραλία Αλύπα (το όχι και τόσο μυστικό πλέον).

Ημέρα 4η

Σπήλαια Διρού

Η Πέμπτη ήταν η μέρα που οι περισσότεροι από εμάς περιμέναμε με ανυπομονησία. Η επίσκεψη στα Σπήλαια Διρού ήταν κάτι που θέλαμε χρόνια να πραγματοποιήσουμε, έχοντας ακούσει μόνο πολύ θετικά σχόλια. Το πολύ ιδιαίτερο της ξενάγησης στα σπήλαια είναι ότι το μεγαλύτερο κομμάτι το κάνεις με βάρκα, απογειώνοντας την εμπειρία σε κάτι μοναδικό στην Ελλάδα. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν…

Η ιστοσελίδα αναφέρει χαρακτηριστικά: «Το Σπήλαια Βλυχάδα Διρού είναι ένα από τα ωραιότερα σπήλαια και βρίσκεται στα δυτικά παράλια της Λακωνικής Χερσονήσου, στον Όρμο του Διρού. Κάτω από το λιτό τοπίο της Μάνης η φύση με ασύγκριτη τέχνη και υπομονή σμίλεψε ένα θαύμα πέρα από κάθε φαντασία, κατάλευκοι σταλακτίτες και σταλαγμίτες, εντυπωσιακές κουρτίνες και αστραφτεροί κρύσταλλοι στολίζουν κάθε γωνιά του, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο θέαμα που κόβει την ανάσα!» Πηγή: https://diros-caves.gr/

Πολύ θα ήθελα να έχω να πω κι εγώ διθυραμβικά σχόλια για την εμπειρία, που μάλλον θα είχα (υποθέτω) αν την είχα ζήσει.
Φτάνοντας στα σπήλαια στις 11:00, μετά από 2 ώρες οδήγησης, τα εισιτήρια για τη λιμναία διαδρομή είχαν εξαντληθεί. Υπήρχαν μόνο για το χερσαίο κομμάτι. Από την προηγούμενη ημέρα προσπαθούσαμε να τους βρούμε στα τηλέφωνα, τα οποία δε σήκωσαν ποτέ, αλλά ούτε και το ίδιο πρωί πριν ξεκινήσουμε. Στην ιστοσελίδα δεν υπήρχε καμία ενημέρωση για τη διαθεσιμότητα των εισιτηρίων. Για online κράτηση ούτε λόγος. Ουσιαστικά, σου λένε «έλα κι αν είσαι τυχερός θα βρεις, αν όχι λυπούμαστε». Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον εκνευρισμό μας και το πόσο χάλασε η διάθεσή μας με όλο αυτό. Φυσικά το ότι είχαν τελειώσει τα εισιτήρια Αύγουστο μήνα είναι κάτι πολύ λογικό, αλλά αν το γνωρίζαμε δε θα είχαμε κάνει όλη αυτή τη διαδρομή χάνοντας και χρόνο και χρήμα σε καύσιμα. Τελικά κάναμε μονάχα το χερσαίο κομμάτι (για το οποίο πληρώσαμε 10 ευρώ αντί για 7 που αναφέρει το site) το οποίο κρατάει γύρω στα 10 λεπτά μόνο. Η χερσαία διαδρομή είναι ενδιαφέρουσα, δεν μπορώ να πω, αλλά κρατάει τόσο λίγο που παίρνεις απλά μια μικρή γεύση. Αφήστε που ήταν τόσο χάλια η διάθεσή μας που δεν μπορέσαμε να την εκτιμήσουμε καθόλου. Η επίσκεψη στα σπήλαια Διρού ήταν το μεγαλύτερο φιάσκο των διακοπών. Απαράδεκτη εξυπηρέτηση σε όλα τα επίπεδα. Να σημειώσω εδώ ότι τα σπήλαια τα διαχειρίζεται ιδιωτική εταιρεία και όχι το Δημόσιο.

Αν θέλετε να επισκεφτείτε τα σπήλαια καλύτερα να το κάνετε σε μη-τουριστική περίοδο, διαφορετικά ξεκινήστε πολύ πρωί ώστε να είστε από τους πρώτους που θα φτάσουν.

Μερικές φωτογραφίες από τη χερσαία διαδρομή.

Φεύγοντας από τα Σπήλαια και έχοντας ήδη κάποιοι το κινητό στο χέρι γράφοντας κριτική κόλαφο στο tripadvisor ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας.

Αλύπα

Φίλος που έχει ξαναβρεθεί στα μέρη δε μου πρότεινε απλώς να πάω στην παραλία της Αλύπας. Σχεδόν το απαίτησε. Ήθελε να δει φωτογραφίες και βίντεο της παραλίας που τόσο τον ενθουσίασε από ψηλά με το drone. Είπα να μην του χαλάσω το χατήρι.

Φυσικά και εδώ με τη ροζ κουλούρα και το μπλε στρωματάκι.

Η Αλύπα απέχει από το Διρό γύρω στα 40 λεπτά και θεωρείται ένα από τα καλά κρυμμένα διαμαντάκια της Λακωνικής Μάνης. Όλο και περισσότερα sites την ανακαλύπτουν και την αναφέρουν βέβαια. Είδαμε μάλιστα και μερικούς τουρίστες (Ιταλούς κατά βάση) που σημαίνει ότι την είχαν κάνει καλά την έρευνά τους και ότι το «μυστικό διαμαντάκι» δε θα είναι για καιρό ακόμα μυστικό. Εξαρτάται βέβαια και τον μήνα που θα πάει κάποιος. Ο φίλος πήγε Ιούλιο και μου είπε ότι ήταν σχεδόν μόνοι τους. Αρχές Αυγούστου που πήγαμε εμείς είχε τον κόσμο που βλέπετε στις φωτογραφίες (περίπου 20-30 άτομα).

Επιλέξαμε να απλώσουμε πετσέτες δίπλα από το μικρό εκκλησάκι, στο τσιμέντο, δεξιά στη φωτογραφία. Είναι αρκετά καλή τοποθεσία γιατί αφενός παρέχει σκιά, αφετέρου δεν μας αρέσουν οι κοτρόνες (βασικά, δεν μπορώ να περπατήσω).

Ο Ευθύμης πάλι τραβάει κολυμπώντας πέρα δώθε τα φουσκωτά. Η εικόνα είναι σουρεάλ απ’όπου και να το πιάσεις!

Η μικρή παραλία της Αλύπας είναι ακριβώς όπως μου την είχε περιγράψει ο φίλος μου. Ένας μικρός κόλπος, με καταπράσινα νερά, με μεγάλα άσπρα και χρωματιστά βότσαλα περιτριγυρισμένος από πυργίσκους. Το μεσογειακό σκηνικό θυμίζει έντονα κάτι από Νότια Ιταλία, ενώ να σημειώσω εδώ, ότι στην Αλύπα έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας του Τζον Κασσαβέτη Tempest και τα γυρίσματα του διαφημιστικού για το Ούζο Πλωμαρίου.

Ο μικρός μώλος βολεύει ώστε να κάθεσαι και να μπαίνεις με άνεση στη θάλασσα. Προφανώς είναι πολύ ρηχά για βουτιές.

Και οι φωτογραφίες της παραλίας απο ψηλά:

Στην παραλία υπάρχει ένα και μοναδικό ταβερνάκι (μπορείτε να το διακρίνετε και στην παραπάνω φωτογραφία, αυτό με τον πράσινο μουσαμά στην σκεπή του) που παρέχει τα γνωστά (σουβλάκια, σαλάτες, τζατζίκι, ψάρι κλπ) σε φυσιολογικές τιμές.
Το μέρος είναι όντως ονειρικό και πολύ γραφικό, σαν μια μικρή όαση. Ωστόσο, αξίζει να επισκεφτεί την Αλύπα κάποιος που έχει ως βάση την Ανατολική Λακωνία (Μονεμβασιά π.χ.) οδηγώντας σχεδόν 2 ώρες; Δεν είμαι σίγουρος. Κάποιος που έχει ως βάση την Αρεόπολη, το Λιμένι ή το Οίτυλο, τα οποία απέχουν γύρω στα 30 λεπτά; Οπωσδήποτε!!

Φλομοχώρι

Το Φλομοχώρι είναι ένα χωριό του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα παντελώς. Το ανακαλύψαμε τυχαία φεύγοντας από την Αλύπα με προορισμό την Αρεόπολη. Μου τράβηξαν την προσοχή οι ψηλοί, πέτρινοι πύργοι του. Μου θύμισε κάπως το χωριό Βάθεια (στο οποίο δεν καταφέραμε να πάμε όσο κι αν το θέλαμε λόγω απόστασης). Το χωριό ξεπρόβαλε από τη στροφή και το θέαμα ήταν απλά εκπληκτικό, δε γινόταν να μην κάνουμε μια στάση κι ας είχαν φτάσει οι υπόλοιποι ήδη στην Αρεόπολη.

Φωτογραφία απο ψηλά

Το Φλομοχώρι βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα της χερσονήσου, κοντά στον Κότρωνα. Ο πύργος του Παντελεάκου του χωριού είναι ένας από τους ψηλότερους πύργους της Μάνης (κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι ο ψηλότερος) και από τους καλύτερα διατηρημένους. Το χωριό έχει περίπου 200 κάτοικους.

Στην κεντρική πλατεία του χωριού

Κοιτώντας το χάρτη.

Και συνειδητοποιώντας πόσα χιλιόμετρα έχουμε κάνει.

Περπατώντας στα στενά του χωριού

Εμπρός καλό μου drone! Ο πιλότος Βασίλης.

Click!!

Φεύγοντας. Δε θέλαμε να στήσουμε πολύ τους άλλους.

Ένα πραγματικά πανέμορφο χωριό που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί!

Στο δρόμο προς Αρεόπολη. Το Φλομοχώρι στο βάθος. Και σε πρώτο πλάνο το μικρό μας kia που μας έχει ταξιδέψει σε χίλια δυο μέρη.

Μετά το φαγοπότι στην Αρεόπολη επιστρέψαμε στους Μολάους, ευτυχώς αυτή τη φορά χωρίς εκπλήξεις από αλεπούδες στο δρόμο.

Ημέρα 5η

Μυστράς

Ο Μυστράς μπήκε στο πρόγραμμα λίγο την τελευταία στιγμή. Είδαμε ότι για να τον βάλουμε ως παράκαμψη τη μέρα της επιστροφής μας στην Αθήνα θα μας στοίχιζε μόνο 15 λεπτά οδήγησης παραπάνω, οπότε σίγουρα άξιζε.

Η βυζαντινή καστροπολιτεία του Μυστρά βρίσκεται κοντά στην αρχαία Σπάρτη και υπήρξε πρωτεύουσα του βυζαντινού Δεσποτάτου του Μυστρά τον 14ο και 15ο αιώνα, βιώνοντας μία περίοδο ευημερίας και πολιτιστικής άνθησης. Η περιοχή παρέμεινε κατοικημένη καθ’ όλη τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου, όταν εσφαλμένα θεωρήθηκε από τους δυτικούς ταξιδιώτες ότι ήταν η αρχαία Σπάρτη. Τη δεκαετία του 1830, εγκαταλείφθηκε και χτίστηκε η νέα πόλη της Σπάρτης, περίπου 8 χιλιόμετρα ανατολικά. Το 1989 o Μυστράς μπαίνει στον κατάλογο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco.

Φτάνοντας στο χωριό του Μυστρά θα βρεθείτε σε μια μικρή πλατεία με έναν πλάτανο όπου γύρω έχει μερικές ταβέρνες, καφέ, λίγα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τουριστικά μαγαζάκια. Αμέσως το βλέμμα σας θα πέσει στην Καστροπολιτεία που κυριαρχεί πάνω από το χωριό.

Το κάστρο, όπως φαίνεται από το χωριό.

Με το αυτοκίνητο θα ανηφορίσετε προς τα εκεί και θα παρκάρετε λίγο πριν την την είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Θα πληρώσετε 12 ευρώ για να μπείτε στον χώρο και φροντίστε να κρατήσετε το εισιτήριο γιατί αν επιθυμείτε να συνεχίσετε αργότερα προς το κάστρο, θα το χρειαστείτε.

Έξω από την είσοδο του χώρου. Εκπληκτική θέα.

Σημαντικό: Αν επισκεφτείτε το χώρο καλοκαίρι αποφύγετε τις μεσημεριανές ώρες ή αν το κάνετε εξοπλιστείτε με 50άρι αντηλιακό και οπωσδήποτε καπέλο. Εμείς πήγαμε γύρω στις 13:30 και υποφέραμε κάτω από τους 38 βαθμούς. Παρ’όλο που είχα πασαλειφτεί με αντηλιακό, ένα ελαφρό κοκκίνισμα το πήρα. Το χειρότερο είναι ότι δε φορούσα καπέλο και κάηκε το τριχωτό της κεφαλής μου, χώρια ο πονοκέφαλος που με έπιασε. Άρα, καπέλο, γυαλιά ηλίου και αντηλιακό με μεγάλο δείκτη.

Μέσα στον αρχαιολογικό χώρο. Εξερευνώντας την αρχαία πόλη.

Στο Μυστρά θα δει κανείς πολλούς ναούς αλλά και το αρχαιολογικό μουσείο Μυστρά το οποίο στεγάζεται στο διώροφο κτήριο της δυτικής πτέρυγας της βόρειας αυλής της Μητρόπολης (ναός Αγ. Δημητρίου Μυστρά).

Ο χώρος είναι αλήθεια πολύ όμορφος.

Στην αυλή της εκκλησίας. Το μουσείο βρίσκεται στον επάνω όροφο, ανεβαίνοντας τις ξύλινες σκάλες που βλέπετε.

Μέσα στον ναό του Αγ. Δημητρίου.

Έξω από την Παναγία Οδηγήτρια.

…όπου δίπλα ακριβώς σε ένα λοφίσκο υπήρχε αυτό το συμπαθέστατο γαϊδουράκι, το οποίο ήταν μάλλον έγκυος.

Σημείωση για τους χειριστές drone. Απαγορεύεται η πτήση μέσα σε χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Εμείς μέσα στην άγνοιά μας πετάξαμε τη μικρή μύγα μέσα από τον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά με αποτέλεσμα να έρθουν πανικόβλητοι οι φύλακες μιλώντας σε ασυρμάτους να μας πουν να το κατεβάσουμε διαφορετικά θα φώναζαν την αστυνομία. Δεν υπήρχε κανένας κανονισμός στην είσοδο του χώρου που να αφορούσε τα drones. Προφανώς δεν πηγαίναμε γυρεύοντας. Νόμος ακόμα δεν υπάρχει, μιας και το drone είναι κάτι σχετικά καινούργιο και τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα. Ακόμα και οι ίδιοι οι φύλακες ακόμα προσπαθούν να βγάλουν άκρη κάνοντας τη δουλειά τους, αφού δεν έχουν συγκεκριμένες οδηγίες από το υπουργείο. Ο παραλογισμός είναι τέτοιος που υπάρχει οδηγία να μην επιτρέπουν σε φωτογράφους να χρησιμοποιούν τρίποδα, αλλά με το μονόποδο π.χ δεν έχουν θέμα. Όλα αυτά βέβαια στην Ελλάδα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη υπάρχουν λίγο πιο σαφείς οδηγίες τις οποίες διαβάζεις παντού σε κάθε επισκέψιμο site.

Οπότε μαζέψαμε το drone και το πετάξαμε αργότερα έξω από τον αρχαιολογικό χώρο καταφέρνοντας να βγάλουμε μερικά βίντεο και φωτογραφίες από κάπως πιο μακριά.

Είναι αλήθεια πολύ εντυπωσιακό το θέαμα από τον αέρα.

Συνεχίζοντας προς τη Μονή Παντάνασσας. Τα κορίτσια μας είχα αφήσει στη βάση του αρχαιολογικού χώρου καθώς υπέφεραν με τη ζέστη και σε καμία περίπτωση δεν άντεχαν να ανηφορίσουν άλλο.

Στην Μονή Παντάνασσας.

Ασχολήθηκα περισσότερο με 2 νεογέννητα γατάκια για να είμαι ειλικρινής παρά με την ίδια τη Μονή. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα ζωάκια.

Μετά τη μονή, κατηφορίσαμε και πάλι προς τα κάτω για να βρούμε τα κορίτσια.

Ακολουθώντας τις οδηγίες των εργαζομένων του χώρου, πήγαμε και πάλι στο πάρκινγκ, πήραμε το αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε ακόμα πιο πάνω, με κατεύθυνση το κάστρο.

Από το δρόμο λίγο πριν την είσοδο του χώρου. Πολύ όμορφη θέα.

Δεν ξέρω αν βλέπετε πού είναι το κάστρο. Εμείς ήμασταν στο επίπεδο που έχει βγει η φωτογραφία.

Αφού προχωρήσαμε λίγο και περάσαμε την είσοδο των εισιτηρίων (δεν πληρώσαμε κάτι, είχαμε κρατήσει τα εισιτήρια από πριν) καθίσαμε κάτω από μια σκιά και πήραμε τη γενναία απόφαση να μην πάμε μέχρι εκεί πάνω. Πραγματικά ήταν αδύνατον υπό αυτή τη ζέστη. Πήγαν μέχρι κάποιο σημείο οι 2 από την παρέα για να δουν πώς είναι τα πράγματα και γυρνώντας μας είπαν ότι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο και ότι ο δρόμος ήταν πολύ άσχημος.

Έτσι πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Εκεί κάναμε μια παράκαμψη για να δούμε τα Ανάκτορα. Τα οποία μαντέψτε! Ήταν κλειστά!

Αλλά βγάλαμε μερικές φωτογραφίες ακόμα στο σημείο που ήμασταν.

Μία τελευταία εικόνα.

Έπειτα κατεβήκαμε ξανά στο χωριό για φαγητό (το οποίο να τονίσω ότι ήταν εξαιρετικό). Αφού πήραμε έναν καφέ για το δρόμο ξεκινήσαμε για την επιστροφή προς Αθήνα.

Αυτές ήταν οι 5 μέρες που περάσαμε στη Λακωνία!

Ο χάρτης με τις διαδρομές που καλύψαμε είναι αυτός:

Συμβουλή: Σε περίπτωση που θέλετε να δείτε όπως εμείς, πολλά διαφορετικά μέρη στη Λακωνία καλό θα ήταν να νοικιάσετε ξενοδοχεία ή διαμερίσματα σε διαφορετικές τοποθεσίες. Μετανιώσαμε που δεν είχαμε κλείσει τις μισές μέρες ένα διαμέρισμα στην Αρεόπολη, έτσι θα γλιτώναμε αρκετά πήγαινε-έλα, γιατί οι αποστάσεις δεν είναι μικρές.

Οι εντυπώσεις που μας άφησε η Λακωνία είναι παραπάνω από θετικές, ενθουσιώδεις θα έλεγα. Ελπίζω να σας φάνηκε χρήσιμη η μικρή μου ιστορία. Μην ξεχνάτε πως σε οποιοδήποτε road trip, είτε στο εξωτερικό είτε στην Ελλάδα, βοηθάει πολύ ο αριθμός των επιβατών στο αυτοκίνητο να είναι από 3-5 ώστε να μοιράζονται τα έξοδα (διόδια, καύσιμα) τα οποία ανάλογα με τις αποστάσεις και τον τύπο του αυτοκινήτου μπορούν να εκτοξεύσουν το budget σας. Αυτό που βοηθάει όμως περισσότερο απ’όλα είναι να υπάρχει θετική διάθεση.

Σας αφήνω με το καθιερωμένο βίντεο του ταξιδιού: