Πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη, πρώτο ταξίδι στην Ανατολή. Πήγα εντελώς ανυποψίαστος και ίσως και ελαφρώς προκατειλημμένος, το παραδέχομαι, για κάτι μέτριο. Έχοντας δει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και έχοντας πάρει μια γερή δόση όλα αυτά τα χρόνια δυτικής κουλτούρας μάλλον είχα συνηθίσει και δεν ήξερα τι να περιμένω, αφήστε που και στην Κων/πολη οι τρομοκρατικές επιθέσεις δε λείπανε ποτέ, ήταν και η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μέχρι πρόσφατα λόγω του πραξικοπήματος (ας το πούμε…) από το καλοκαίρι του 2016, είναι που είχα στο μυαλό μου και κάποιους άλλους προορισμούς ως προτεραιότητα. Έτσι η Πόλη, ένα πολύ εύκολο (μόνο 1 ώρα απόσταση με αεροπλάνο από Αθήνα) και πολύ (πολύ όμως) οικονομικό ταξίδι έπρεπε να περιμένει 8 χρόνια (απ’όταν ξεκίνησα την ταξιδιωτική μου δραστηριότητα) για να πραγματοποιηθεί.
Το κρατούσα για το τέλος αλλά θέλω να το μοιραστώ τώρα γιατί δεν κρατιέμαι. Ερωτεύτηκα την Κωνσταντινούπολη! Και δεν το περίμενα καθόλου. Πώς είναι όταν βγαίνεις ένα blind date με πρόσωπο που, οκ, σου είναι και λίγο αδιάφορο αλλά δεν έχεις και κάτι καλύτερο να κάνεις βρε αδερφέ το βράδυ και τελικά σου πέφτει το σαγόνι; Αυτό.
Στις αποβάθρες του Eminönü
Έχουν περάσει 2 εβδομάδες σχεδόν απ’όταν επέστρεψα και είμαι ακόμα εκεί. Ακόμα έχω στο μυαλό μου τα δρομάκια στο Cihangir και την πολύβουη Istiklal, τις πραμάτειες των εμπόρων στο Grand Bazaar και τα πολύχρωμα καφέ στο Φανάρι. Και φυσικά τους μπακλαβάδες. Πόσο μπακλαβά να έφαγα; Έχασα το μέτρημα! Τους έχω τρελάνει όλους, όλο για αυτό το ταξίδι μιλάω, το φωνάζω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Κόλλημα.
Ηλιοβασίλεμα στο Βόσπορο.
Τα παραπάνω φυσικά δε σημαίνουν ότι δεν είχαμε και τα μικρά ευτράπελα που συνοδεύουν σχεδόν κάθε ταξίδι (όπως για παράδειγμα το δωμάτιο του ξενοδοχείου, μεγάλη επιτυχία).
Όλα αυτά θα τα δούμε με τη σειρά, με tips και προτάσεις και με πολλές φωτογραφίες.
Hadi başlayalım – ξεκινάμε!
Προετοιμασία – tips
Κόστος
Εισιτήρια με την Aegean κλεισμένα περίπου 6 μήνες πριν στα 74 ευρώ/άτομο, χωρίς βαλίτσα, με το GoFlex της εταιρείας.
Ξενοδοχείο στην περιοχή Φατίχ (10 λεπτά με τα πόδια από Σουλταναχμέτ -Παλιά Πόλη) όπου βρίσκονται τα περισσότερα από τα αξιοθέατα της Κων/πoλης. Η κράτηση έγινε περίπου την ίδια περίοδο με τα αεροπορικά και το κόστος για 3 βράδια ήταν 54 ευρώ, δηλαδή 27 ευρώ/άτομο αν είστε με συνταξιδιώτη. Αυτό σημαίνει 9 ευρώ τη βραδιά κατά άτομο. Όπως καταλαβαίνετε είναι κυριολεκτικά τζάμπα. Μάλιστα στην τιμή αυτή συμπεριλαμβάνεται και πρωινό. Λιτό μεν, φαγητό δε. Το ξενοδοχείο ήταν 2 αστέρων, φαινόταν αξιοπρεπέστατο στις φωτογραφίες και τα σχόλια ήταν πολύ καλά. Βέβαια με τέτοια τιμή έπρεπε να υποψιαστώ ότι κάτι τρέχει (και όντως έτρεχε) αλλά θεώρησα ότι απλά οι τιμές είναι στα τάρταρα, κάτι που ούτως ή άλλως συμβαίνει αυτή την περίοδο στην Τουρκία. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Φεβρουάριος ’19) η Τουρκική Λίρα έχει πάρει την κατιούσα (1 ευρώ = 6 Τουρκικές Λίρες) οπότε οι Τούρκοι περνάνε μια οικονομική κρίση θα έλεγε κανείς (έτσι όπως τα έχει κάνει ο πολυχρονεμένος τους….). Οπότε αεροπορικά και διαμονή για 3 βράδια κόστισαν 101 ευρώ (!). Εκεί ξοδέψαμε επιπλέον γύρω στα 150 ευρώ (με τα φαγητά μας, με τα σουβενίρ μας, με τα όλα μας) οπότε στο σύνολο το ταξίδι κόστισε μόλις 250 ευρώ για 3 βράδια (Δευτέρα – Πέμπτη) κάνοντας έτσι την Κωνσταντινούπολη το οικονομικότερο ταξίδι που έχω κάνει ως τώρα. Εσείς ακόμα το σκέφτεστε;
Apps για το κινητό
Το Money Manager Expense & Budget θα σας φανεί πολύ χρήσιμο αν έχετε σφιχτό budget και θέλετε να μετράτε και το παραμικρό ευρώ που ξοδεύετε. Λειτουργεί σαν κουμπαράς, σας λέει τι έχετε ξοδέψει ως τώρα (μπορείτε ακόμα και να συνδέσετε την κάρτα σας, αν κινείστε με αυτόν τον τρόπο) και σας μετατρέπει αυτόματα τα έξοδα που περνάτε στο νόμισμα που θέλετε. Πάρα πολύ χρήσιμο για κάθε ταξίδι και όχι μόνο. Μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν εδώ: https://play.google.com/store/apps/details?id=com.realbyteapps.moneymanagerfree&hl=en
Offline maps και internet
Στην Τουρκία δεν ισχύουν οι χρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου πλέον το internet χρεώνεται κανονικά σα να σερφάρεις στη χώρα σου. Στην Τουρκία χρεώνεσαι με χρεώσεις περιαγωγής, δηλαδή πολύ. Ενδεικτικά σας λέω ότι πήρα ένα τηλέφωνο ίσα για να πω ότι φτάσαμε (να μίλησα 15-20 δευτερόλεπτα; ) και αυτό μου κόστισε 4 ευρώ, for f@#$ shake, με αποτέλεσμα να μου φάει όλο το υπόλοιπο της κάρτας. Οπότε ούτε δεδομένα για internet είχα ώστε να κάνω online ανανέωση της κάρτας ούτε τους χάρτες μπορούσα να ανοίξω για να δω πού είναι το ξενοδοχείο μας. Κατεβήκαμε λίγο στην τύχη και λίγο από αυτά που θυμόμουν στη στάση του τραμ Çemberlitaş και ω, θεοί, ακριβώς έξω από τη στάση βρήκαμε κατάστημα της Turkcell. Πήραμε μια SIM με 1 GB στις 99 Λίρες (περι τα 16 ευρώ, λίγα δεν τα λες) και έτσι λύθηκαν όλα. Σε περίπτωση που θέλετε να αποφύγετε την αγορά κάρτας SIM (αν και ομολογουμένως είναι η πιο χρήσιμη λύση γιατί internet δεν είναι μόνο οι χάρτες) μπορείτε να κατεβάσετε offline χάρτες στο κινητό σας είτε από τους χάρτες της google είτε από την εφαρμογή maps.me. Σημ: Στους χάρτες της google μπορεί να σας δείξει offline είναι το σημείο ενδιαφέροντος που αναζητάτε αλλά για να σας βγάλει δρομολόγηση προς αυτό χρειάζεται σύνδεση internet.
Οργάνωση ταξιδιού online
Το site visitacity.com είναι ένα site που μου έχει λύσει τα χέρια όσον αφορά στην οργάνωση των ταξιδιών μου. Βεβαίως υπάρχει και το Word που είναι η πιο απλή και γρήγορη λύση αλλά αν θέλετε κάτι πιο βοηθητικό που να σας προτείνει μάλιστα και έτοιμα προγράμματα ανάλογα με το πόσες μέρες έχετε στη διάθεσή σας και με τι ρυθμό θέλετε να κινείστε (και φυσικά να κάνετε ότι τροποποίηση θέλετε πάνω σε αυτό) τότε πρέπει να βάλετε στη ζωή σας αυτό το site. Σας παραθέτω το πρόγραμμα για Κωνσταντινούπολη που έφτιαξα για 3 γεμάτες μέρες. Φυσικά, αφήσαμε μερικά πράγματα απ’έξω και κάποια άλλα τα κάναμε λίγο ανακατεμένα όπως συμβαίνει κάθε φορά που υπερεκτιμάς το χρόνο και τις δυνατότητές σου. Εύχομαι να σας φανεί χρήσιμο. Μπορείτε να το επεξεργαστείτε και να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε ότι θέλετε. Ορίστε, μέχρι και έτοιμο πρόγραμμα σας έχω!
https://www.visitacity.com/itineraries-user?id=3aca5a3a-f9ca-48b4-a6eb-6c97e7f070c6&day=1
Σημ. Το πρόγραμμα ήταν κάπως διαφορετικό και άλλαξε την τελευταία στιγμή λόγω των προγνωστικών του καιρού που έδινε βροχές και πτώση της θερμοκρασίας την τελευταία ημέρα. Έτσι, ενώ πριν ήταν πιο μαζεμένο ανά ημέρα και περιοχή, το έφτιαξα λίγο διαφορετικά με τις 2 πρώτες ημέρες να βάζω όλα τα outdoor activities και την τελευταία που θα έβρεχε τους περισσότερους εσωτερικούς χώρους. Οι προγνώσεις για τον καιρό έπεσαν μέσα και χαίρομαι που μπόρεσα και έκανα έστω και τελευταία στιγμή αυτές τις αλλαγές στο πρόγραμμα.
Αεροδρόμιο-Έλεγχοι
Το μεγάλο άχτι που έχω από αυτό το ταξίδι είναι ότι δεν κατάφερα να πάρω μαζί μου το drone που μόλις αγόρασα. Οι Αρχές της Τουρκίας έχουν πολύ αυστηρή πολιτική όσον αφορά τα drones και ακόμα κι αν καταφέρεις να το περάσεις από το Ατατουρκ οι πτήσεις στη χώρα απαγορεύονται, εκτός αν είσαι Τούρκος. Αυτό τουλάχιστον ανέφεραν τα περισσότερα sites που έψαξα. Στο αεροδρόμιο βέβαια δεν έγινε κανένας έλεγχος στις αποσκευές κατά την είσοδο στη χώρα οπότε το σενάριο της κατάσχεσης πάει περίπατο (ή απλά έτυχε, μην πάρω κανέναν στο λαιμό μου). Γενικότερα μιλώντας, στο αεροδρόμιο θα πρέπει να περάσετε από έλεγχο διαβατηρίων κάτι που μπορεί να σας πάρει λίγο χρόνο. Εμάς μας πήρε περίπου ένα 20λεπτο αλλά ήταν καθημερινή και σε μη-τουριστική περίοδο. Φεύγοντας από Κων/πολη για την επιστροφή προετοιμαστείτε για 2 ελέγχους αποσκευών και φυσικά ξανά έλεγχο διαβατηρίων (εδώ θα πρέπει να δώσετε πίσω το χαρτάκι που σας έδωσαν στον έλεγχο κατά της είσοδό σας οπότε φυλάξτε το καλά). Γενικά καλό είναι στην επιστροφή σας να πάτε αρκετά νωρίτερα γιατί με 3 ελέγχους δεν ξέρετε τι καθυστερήσεις μπορεί να υπάρξουν και τι κόσμο θα έχει. Το να χάσετε την πτήση είναι κάπως εφιαλτικό σενάριο (μου έχει συμβεί, δυστυχώς) οπότε μην το ρισκάρετε. Να σημειώσω ότι δεν είναι απαραίτητο να έχετε διαβατήριο για να ταξιδέψετε στην Τουρκία, μπορείτε και μόνο με την αστυνομική σας ταυτότητα όπως στις περισσότερες χώρες στην Ευρώπη.
Μετακινήσεις
Εδώ η Istanbulkart αποτελεί μονόδρομο νομίζω. Τη βγάζετε μόλις φτάσετε στο αεροδρόμιο, λίγο πριν πάρετε το μετρό για το κέντρο της πόλης από τα κίτρινα μηχανήματα. Κοστίζει 6 λίρες και περιέχει άλλες 4 (θα πληρώσετε 10 στο σύνολο δηλαδή) για να μετακινείστε. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και από 2 ή περισσότερα άτομα ταυτόχρονα (περνάει ο ένας, δίνει την κάρτα στον άλλο, τη χτυπάει κι αυτός κλπ). Εμείς βγάλαμε ο καθένας τη δική του γιατί μας βόλευε περισσότερο. Με την Istanbulkart έχετε και κάποια έκπτωση σε σχέση με το αν χτυπούσατε ξεχωριστό εισιτήριο κάθε φορά οπότε συμφέρει αρκετά. Ισχύει για μετρό, τραμ, λεωφορεία και ferries και μπορείτε να τη φορτώσετε σε διάφορα σημεία στην πόλη.
Φαγητό
Τι να γράψω για το φαγητό; Ναι, είναι όπως τα φαντάζεστε, ότι έχετε ακούσει για την Πόλη και το φαγητό ισχύει. Τρομερή κουζίνα, φοβερές γεύσεις, άπειρες επιλογές. Εγώ προσωπικά είμαι χορτοφάγος και δε συνάντησα πουθενά πρόβλημα να φανταστείτε. Αν από την άλλη σας αρέσει το κρέας, θα φάτε του σκασμού, το αγαπούν. Χοιρινό μόνο μην περιμένετε να βρείτε ε; Για τα γλυκά τι να πω; Μπακλαβάς, μπακλαβάς και πάλι μπακλαβάς, με φιστίκι, με καρύδι, με σοκολάτα, σε ότι παραλλαγή θέλετε. Θα τα δείτε στις φωτογραφίες και θα σας τρέξουν τα σάλια.
Ζεστό σαλέπι, κιουνεφέ και ποικιλία μπακλαβάδων.
Άνθρωποι
Πολύ καλοί. Εξυπηρετικοί, πρόθυμοι, χαμογελαστοί. Στα τουριστικά θα σας μιλήσουν και μερικά κουτσο-ελληνικά και θα γελάσετε, ιδίως αν σας αποκαλέσουν “μπατζανάκη”. Γενικά μοιάζουμε αρκετά στην κουλτούρα και τη συμπεριφορά θα έλεγα (λογικό). Δε συνάντησα κανένα πρόβλημα με το γεγονός ότι είμαι Έλληνας παρ’όλο που είχα ακούσει διάφορα. Να πω εδώ ότι κάποιοι τουρίστες με περνούσαν για Τούρκο και μου ζητούσαν πληροφορίες, ενώ οι ντόπιοι με περνούσαν για Ισπανό. Για Έλληνα πάντως κανείς, αλλά αυτό δεν είναι και κάτι καινούριο… Επίσης, οι περισσότεροι Τούρκοι δεν μιλάνε αγγλικά (ούτε καν στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας, πέρα από τα πολύ βασικά) οπότε αυτό μας φέρνει στο παρακάτω…
Τουρκικές εκφράσεις
Μην τις φοβηθείτε. Θα τους κάνετε πολύ χαρούμενους ε, και έχει πλάκα όπως και να το κάνεις να προσπαθείς να μιλήσεις στη γλώσσα των ντόπιων. Ένα “ευχαριστώ” κι ένα “καλημέρα” το είπα κι εγώ αλλά μέχρι εκεί. Τα υπόλοιπα στα αγγλικά και στη γλώσσα του σώματος. Ωστόσο, νιώθω περήφανος που κατάφερα να συνεννοηθώ στα Τούρκικα για το πώς θα πάμε πιο γρήγορα στο Ατατουρκ τη μέρα που φεύγαμε!
Καλημέρα: Günaydın
Ευχαριστώ: Teşekkür ederim (αυτό πια το έμαθα να το λέω μέχρι και με προφορά!)
Παρακαλώ (σαν απάντηση στο ευχαριστώ): rica ederim
Ναι: Evet
Όχι: hayır
OK: Ok
Αεροδρόμιο: Havalimani (εντάξει, ακόμα γελάω με το Χαβαλιμάνι, μου ακούγεται πολύ αστείο).
Ρίξτε και μια ματιά σ’αυτό: https://www.17-minute-world-languages.com/en/turkish/ για τα υπόλοιπα.
Ημέρα 1η
Αρκετά τυχεροί στο θέμα των ωρών της πτήσης θα έλεγα, αφού προσγειωθήκαμε στην Κων/πολη στις 9:55 το πρωί. Χωρίς σύνδεση internet στα κινητά μας, πήραμε το μετρό και κοιτώντας το χάρτη προσπαθούσα να θυμηθώ σε ποια στάση πρέπει να κατεβούμε για να πάρουμε το τραμ για την Παλιά Πόλη. Ο πρώτος πιτσιρικάς Τούρκος που ρώτησα μου είπε τη στάση Emniyet-Fatih απευθείας χωρίς αλλαγή μέσου, αλλά κάτι δε μου κόλλαγε. Θυμόμουν σίγουρα ότι πρέπει να αλλάξουμε και να πάρουμε το τραμ. Ο δεύτερος πιτσιρικάς που ρώτησα μου είπε να κατέβουμε στη στάση Zeytinburnu και όντως θυμήθηκα ότι αυτή ήταν η στάση, αλλά με τέτοια ονομασία να τη θυμάμαι απ’έξω ήταν αδύνατον. Οι νεαροί Τούρκοι δυσκολεύτηκαν αρκετά με τα αγγλικά, ο δεύτερος ειδικά αγχώθηκε πολύ ο κακομοίρης που προσπαθούσε να πει αυτό που ήθελε και δεν μπορούσε, αλλά τελικά βγάλαμε άκρη. Ο τρίτος που ρωτήσαμε πού κατεβαίνουμε, στο τραμ πια, για να βρεθούμε στην περιοχή Sultanahmet, χαμογελώντας μας έδειξε τη στάση στο χάρτη με το όνομα… Sultanahmet (μιλάμε για γκαβομάρα) και ήταν λαλίστατος στα αγγλικά. Μας ρώτησε από που είμαστε, μας πρότεινε να πάρουμε και χάρτη του μετρό από συγκεκριμένα σημεία, μια χαρά. Τον πετύχαμε και τις επόμενες μέρες τυχαία στο Τοπ Καπί. Μήπως δεν ήταν Τούρκος τελικά; Μπορεί.
Η περιοχή Fatih στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ βρίσκεται η Παλιά Πόλη (Sultanahmet)
Στο ξενοδοχείο
Με τους ελέγχους στο αεροδρόμιο και τη διαδρομή προς το κέντρο της πόλης που κράτησε περίπου 1 ώρα φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 12:15 περίπου. Κι εδώ αρχίσει το καλό! Το δωμάτιό μας ήταν ένα ημιυπόγειο, ακριβώς δίπλα από τη λιλιπούτεια ρεσεψιόν. Ο φίλτατος ρεσεψιονίστ είπε ότι το δωμάτιο θα είναι έτοιμο μετά τις 13:00. Έτσι πήγαμε μια αναγνωριστική βόλτα στην πλατεία Σουλταναχμέτ και επιστρέψαμε στις 13:00 ακριβώς. Περιμέναμε άλλη μισή ώρα γιατί το δωμάτιο δεν ήταν ακόμα έτοιμο και η μεγάλη αποκάλυψη ήταν το ίδιο το δωμάτιο. Όλα έβγαζαν νόημα τώρα. Με 53 ευρώ πήραμε ένα δωμάτιο που ήταν κυριολεκτικά 2×2. Το δωματιάκι του Χάρυ Πότερ κάτω από τις σκάλες φάνταζε μεζονέτα μπροστά σε αυτό που αντικρίσαμε. Με ανοιχτή την ντουλάπα τα πράγματα γινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα, ενώ αν είχαμε μαζί και βαλίτσες απλά δε θα χωρούσαμε στο δωμάτιο. Το κρεβάτι μόνο διπλό δεν το έλεγες (στο booking έλεγε ότι είναι δωμάτιο για 2 άτομα και δωμάτια με δύο μονά κρεβάτια ούτε για δείγμα). Γενικά κάναμε πολύ άβολο ύπνο, όχι μόνο λόγω του μεγέθους του κρεβατιού. Ακριβώς πάνω από το κρεβάτι υπήρχε ένα παράθυρο που έβλεπε στο πεζοδρόμιο με το φως από τις λάμπες να με ενοχλεί και να πρέπει να βάζω στα μάτια μου μια μπλούζα (στόρια δεν υπήρχαν, μόνο κάτι λευκά κουρτινάκια) και πόσο καλά να κοιμηθείς με μια μπλούζα τυλιγμένη στο κεφάλι σου; Σα να μην έφταναν όλα αυτά, κάθε βράδυ η υπάλληλος στη ρεσεψιόν παρακολουθούσε βουλγάρικες σαπουνόπερες με ανεβασμένη την ένταση, ενώ το άλλο βράδυ είχε πιάσει την κουβέντα με κάποια άλλη κυρία. Ευτυχώς που είχα μαζί μου τις ωτοασπίδες. Γενικά δεν μπορώ να πω ότι είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον ύπνο (σε αντίθεση με το Βασίλη που έχει κοιμηθεί ακόμα και κάτω από το ηχείο σε club) οπότε όλα αυτά τα βρήκα άκρως εκνευριστικά αλλά το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Το μπάνιο είχε ένα νιπτηράκι μια σταλιά και ακριβώς από πάνω ένα ραφάκι που κάλυπτε όλο το νιπτηράκι με αποτέλεσμα να μην μπορείς να πλύνεις καν τα μούτρα σου (απορώ ποιος έξυπνος το σκέφτηκε). Έτσι, κάθε πρωί αναγκαζόμασταν να πλενόμαστε στο ντους παθαίνοντας λουμπάγκο και αφήνοντάς ένα μπάνιο λες και είχε περάσει φάλαινα φυσητήρας. Τώρα θα πει κάποιος, τι ήθελες με 53 ευρώ, σουίτα; Όχι, θα ήθελα απλώς να ξέρω τι αγοράζω με αυτά τα χρήματα, κάτι που στο booking δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρο ούτε στις φωτογραφίες ούτε στις περιγραφές. Προφανώς και αν ήξερα ότι το δωμάτιο έχει αυτά τα θέματα θα είχα κλείσει κάτι άλλο, ίσως κι ένα άλλο ξενοδοχείο με παραπάνω χρήματα. Το συγκεκριμένο δωμάτιο νομίζω είναι το χειρότερο που έχω μείνει ποτέ, αν και μπορώ να αναγνωρίσω ότι τουλάχιστον ήταν καθαρό και ότι άλλαζαν τα σεντόνια καθημερινά.
Παρ’όλα αυτά, η εμπειρία του δωματίου δε στάθηκε ικανή να χαλάσει τη γενικότερη εμπειρία του ταξιδιού.
Εξόρμηση
Έχοντας μόνο 3 μέρες στη διάθεσή μας αναγκαστικά κάναμε και τα βασικά “τουριστικά”. Γίνεται να πας στην Πόλη και να μην πας για παράδειγμα στην Αγία Σοφία; Σαν να έρχεται τουρίστας στην Αθήνα και να μην πάει στην Ακρόπολη. 3 μέρες για μια μητρόπολη 15.000.000 όπως είναι η Κωνσταντινούπολη δεν αρκούν ούτε για μεζεδάκι, προσπαθήσαμε όμως να κάνουμε και να δούμε όσο περισσότερα μπορούσαμε.
Κατευθυνόμαστε στην πλατεία Σουλταναχμέτ
Ο Οβελίσκος του Θεοδόσιου στο χώρο του αρχαίου Ιπποδρομίου
Η Γερμανική Κρήνη και στο βάθος η Αγιά Σοφιά
Η Αγία Σοφία
Σε μικρή απόσταση από το ξενοδοχείο βρήκαμε το εστιατόριο Arch Bistro, ένα πανέμορφο μικρό μπιστρό μέσα σε μια αψίδα, στο οποίο δεν υπήρχε ψυχή αλλά καθόλου δε μας χάλασε. Είχαμε την ησυχία μας και τα φαγητά ήρθαν γρήγορα. Εγώ πήρα τα παρακάτω πεντανόστιμα ριγκατόνι σε οθωμανική version, με τζατζίκι, και ένα επιπλέον πιάτο με πατατοκεφτέδες.
Ο συνομήλικος ιδιοκτήτης του εστιατορίου είχε απορροφηθεί στο laptop του παρακολουθώντας με μανία τα τουρκικά νέα γιατί όπως μας είπε σύντομα θα είχαν δημοτικές εκλογές. Μας ζήτησε συγνώμη για τον ήχο, έβρισε λίγο τους πολιτικούς χαμογελώντας, μας έφερε το λογαριασμό και φύγαμε χορτάτοι με προορισμό το Eminönü για την 90λεπτη βόλτα με το καραβάκι στο Βόσπορο.
Η απόσταση από το σημείο που ήμασταν μέχρι το Eminönü έβγαινε χρονικά το ίδιο είτε πηγαίναμε με τα μέσα είτε περπατώντας, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε το δεύτερο. Έτσι πήραμε το δρόμο ανηφορικά. Εδώ να σημειώσω ότι πήραμε μια γερή πρώτη γεύση από τις ανηφόρες της Κωνσταντινούπολης. Ολόκληρη η πόλη είναι πάνω σε 7 λόφους οπότε να είστε προετοιμασμένοι για πολλές ανηφόρες και κατηφόρες.
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε για να βγούμε στο Eminönü
Ο δρόμος του εστιατορίου που φάγαμε, Cadirga Limani Cd. Λίγο παραδίπλα ήταν και το χαμάμ που είχα βάλει να κάνουμε. Περάσαμε απ’έξω και δεν το πήρα χαμπάρι.
Ανηφορίζοντας, περνάμε από μικρές γειτονιές με όμορφα κτίρια, απλωμένες μπουγάδες και μικρά παιδιά να παίζουν στους δρόμους.
Άπειρος κόσμος, αυτοκίνητα, τρίκυκλα, βουή. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται στις δουλειές του, τα πάντα κινούνται με γρήγορους ρυθμούς. Στριμωγμένα μαγαζιά το ένα δίπλα από το άλλο, επιγραφές, όλα αυτά πάνω σε πλακόστρωτους δρόμους και παλιά κτίρια.
Έχουμε ήδη πάρει μια γερή δόση της πιο αυθεντικής Κων/πολης μακριά από τα τουριστικά σημεία. Ομολογώ πως όλη αυτή η -εντελώς διαφορετική απ’ότι έχω δει στα ταξίδια μου ως τώρα- εικόνα πόλης με ξένισε κάπως, δεν είμαι σίγουρος ότι το λέω με αρνητική χροιά όμως. Είναι κάτι απλά που δεν είχα συναντήσει ως τώρα και κατά κάποιο τρόπο με “ξεβόλεψε”. Το γοητευτικό στα ταξίδια όμως είναι αυτό ακριβώς: Το “ξεβόλεμα” που σου προκαλούν και το άγνωστο που γίνεται ξαφνικά οικείο.
Κι αν στο σταυροδρόμι της παραπάνω φωτογραφίας πάθαμε ένα μικρό πολιτισμικό σοκ, πού να σας πω τι πάθαμε περνώντας από ένα παζάρι τόσο γεμάτο με κόσμο, φωνές και φασαρία. Ακόμα η Κων/πολη δε μας έχει μαγέψει, όχι, ακόμα είμαστε σε μια αμφίβολη κατάσταση. Περνάμε από σημεία που μας θυμίζουν λίγο τις άσχημες γειτονιές της Αθήνας κι αυτό μας αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα.
Και ενώ δεν το περίμενα φτάνουμε σε μια από τις εισόδους του Grand Bazaar.
Δίπλα από την είσοδο του Grand Bazaar
Αν και είχα βάλει το Grand Bazaar την 3η ημέρα που ο καιρός θα χαλούσε αποφασίσαμε να περάσουμε μέσα από αυτό για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας και να πάρουμε μια πρώτη γεύση. Κι εδώ ήταν νομίζω η πρώτη στιγμή που όλος αυτός ο Ανατολίτικος αέρας της Πόλης άρχισε να μας μαγεύει! Ο Βασίλης δε, που τρελαίνεται να περιφέρεται σε αγορές και μαγαζιά ξετρελάθηκε.
Το Grand Bazaar, ή αλλιώς σκεπαστή αγορά, είναι μία από τις μεγαλύτερες σκεπαστές αγορές στον κόσμο και καλύπτει έκταση 30.700 μ². Είναι από μόνο του ένα από τα καλύτερα αξιοθέατα της Κων/πολης με περισσότερα από 3.600 καταστήματα. Το επισκέπτονται καθημερινά παραπάνω από μισό εκατομμύριο επισκέπτες και τουρίστες.
Περιττό πω ότι εδώ μπορείτε να βρείτε τα πάντα, από ρούχα μέχρι λυχνάρια, φαγητά, αντίκες, υφάσματα, χαλιά, τουριστικά, ότι βάζει ο νους σας.
Εδώ επίσης παρατηρήσαμε για πρώτη φορά την τρέλα που έχουν οι Τούρκοι με το τσάι. Οι Τούρκοι μπορούν να πίνουν τσάι όλη μέρα, συνέχεια βλέπαμε δίσκους με ποτηράκια να πηγαινοέρχονται και οι καταστηματάρχες ήταν μονίμως με ένα ποτήρι τσάι στο χέρι.
Τα γοητευτικά ανατολίτικα φανάρια.
Βγαίνοντας από το Μεγάλο Παζάρι ανυπομονούσαμε για τη στιγμή που θα έρθουμε να του δώσουμε την προσοχή που του αξίζει. Τώρα απλώς το διασχίσαμε για να βγούμε στη βόρεια εξόδό του και να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας προς το Eminönü.
Φτάσαμε. Εδώ βλέπουμε το Eminönü yeni cami (νέο Τζαμί) το οποίο είναι υπό συντήρηση.
Περνάμε απέναντι και ψάχνουμε τα εκδοτήρια της εταιρείας Turyol για να βγάλουμε το εισιτήριο για το δρομολόγιό μας.
Παράλληλα όμως θαυμάζουμε για πρώτη φορά την απέναντι όχθη του Κεράτειου Κόλπου, το λεγόμενο Πέραν, όπως το έλεγαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης (γιατί ήταν «πέρα», στην απέναντι μεριά), ή αλλιώς με το Τουρκικό όνομα Beyoğlu (Μπέγιογλου). Η εν λόγω περιοχή είναι για μένα η πιο όμορφη και πιο ζωντανή περιοχή της Κων/πολης (spoiler alert, δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί αλλά δεν κρατήθηκα!).
Ο Πύργος του Γαλατά κυριαρχεί στην εικόνα. Το τοπίο είναι πανέμορφο. Ευτυχώς είχαμε σύμμαχο έναν υπέροχο καιρό.
Το εισιτήριο για την 90λεπτη βόλτα είναι 20 λίρες, αν και είχα διαβάσει ότι βρίσκεις και με 10. Και πάλι, 3 ευρώ πολλά δεν τα λες.
Μπαίνοντας στο πλοιάριο πήραμε αμέσως καφέ. Στιγμιαίο, μη φανταστείτε ότι έφτιαχναν τίποτα καπουτσίνο. Αλλά μια χαρά ήταν για να μας τονώσει! Σε όλη τη διαδρομή βέβαια περνούσε κάθε λίγα λεπτά κάποιος φωνάζοντας “Çay!! Çay!”. Τσάι! Μαζί με σάντουιτς, καφέ, κ.α.
Fun fact: Ξέρατε ότι το τσάι, ανάλογα με ποιο τρόπο ταξίδευε προφερόταν και διαφορετικά; Με κάποιες μικρές εξαιρέσεις, υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να πούμε «τσάι» στον κόσμο. Ο πρώτος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουμε τον αγγλικό όρο «tea» ή αλλιώς το αφρικανικό «tee». Ο δεύτερος περιλαμβάνει παραλλαγές όρων που προέρχονται από τον αρχικό «cha», όπως λέμε «chay» στα χίντι. Και οι δύο εκδοχές προέρχονται από την Κίνα. Οι λέξεις που ακούγονται σαν «cha» εξαπλώθηκαν στον κόσμο με τις χερσαίες μετακινήσεις και το γνωστό Δρόμο του Μεταξιού. Οι φράσεις και λέξεις που πηγάζουν από τον όρο «tea» διαδόθηκαν στον κόσμο μέσω της θαλάσσης από τους Ολλανδούς εμπόρους, οι οποίοι μετέφεραν φύλλα τσαγιού στην Ευρώπη.
Δεν το γνώριζα. Μου το είπε ο Βασίλης και το βρήκα άκρως ενδιαφέρον!
Μετά από αυτήν τη μικρή παρένθεση για το αγαπημένο αφέψημα των Τούρκων, συνεχίζουμε τη βόλτα στο Βόσπορο.
Στο πλοιάριο γινόταν χαμός. Κατάφερα όμως και στριμώχτηκα σε μια θεσούλα που έβλεπε προς τις αποβάθρες, λίγο πριν ξεκινήσει το πλοίο. Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι από τις αγαπημένες μου.
Το δρομολόγιο ξεκίνησε! Η θέα προς το Beyoglu, γιατί μια φωτογραφία δεν είναι ποτέ αρκετή.
Ένα ακόμα καλό spot για λήψεις! Μα κοιτάξτε τι ωραίο φως που έχει! Ήμασταν πολύ τυχεροί με τον καιρό την πρώτη ημέρα.
Τζαμιά (άπειρα τζαμιά), μιναρέδες, βάρκες, γλάροι….
Ρεμβάζοντας στο Βόσπορο, λίγο αφότου ξεκίνησε το πλοίο.
To τζαμί Cihangir, στην ομώνυμη περιοχή.
Το παλάτι Dolmabahçe.
Γλάροι! Αμέτρητοι γλάροι παντού. Το κρώξιμό τους και η παρουσία τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πόλης και συμβάλουν στην αύρα της. Κάνουν επιδρομές στα πλοία γιατί έχουν μάθει ότι τους πετάνε μπουκίτσες φαγητού. Τα άτιμα τα θαλασσοπούλια όσο τα συμπαθώ τόσο επιθετικά μπορεί να γίνουν. Πρόσφατα περικύκλωσαν το drone μου στην Αθήνα με άκρως απειλητικές διαθέσεις. Μέχρι να το προσγειώσω είχε πάει η καρδιά μου στην Κούλουρη.
Προσαραγμένα πλοία στην Ευρωπαϊκή μεριά.
Και εδώ βλέπουμε τα όμορφα κτίρια της Ασιατικής μεριάς
Για πολλούς το ομορφότερο Τζαμί στην Κων/πολη, το Τζαμί Ortaköy.
Ένα ακόμη τζαμί στο βάθος. Θα με συγχωρέσετε αλλά έχω χάσει λίγο τη μπάλα με τόσα τζαμιά, δε γνωρίζω πώς λέγεται αυτό παρ’όλο που είναι μεγάλο και εντυπωσιακό.
Η γραφική γειτονιά Arnavutköy (γνωστή και στα ελληνικά ως “Μέγα Ρεύμα”), στην περιοχή Beşiktaş. Είναι διάσημη για τις Οθωμανικές ξύλινες επαύλεις της και τις ψαροταβέρνες της.
Ο Βασίλης
Μία ακόμη αποβάθρα
Κι άλλα εντυπωσιακά κτίρια
Τρισευτυχισμένος Κορεάτης που δε σταμάτησε λεπτό να ταΐζει τους γλάρους και να χαίρεται.
Το κάστρο της Ρούμελης (Rumeli Hisarı). Το εντυπωσιακό κάστρο χτίστηκε από τον Οθωμανό Σουλτάνο Μέχμεντ το Δεύτερο, το έτος 1451-1452, λίγο πριν κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη.
Η γέφυρα Fatih Sultan Mehmet ή αλλιώς η Δεύτερη Γέφυρα του Βοσπόρου.
Το κάστρο της Ρούμελης ξανά. Άλλη μία αγαπημένη μου φωτογραφία. Το φως του ήλιου που δύει κάνει όμορφα παιχνίδια.
H στρατιωτική σχολή Kuleli, στην Ασιατική μεριά.
Λίγο παρακάτω, ξανά στην Ασιατική όχθη του Βοσπόρου, το ανάκτορο Beylerbeyi, ελάχιστα πιο βόρεια από την Γέφυρα του Βοσπόρου.
Επιστρέφουμε
Ο ήχος των γλάρων, ο Βόσπορος, η οι δύο μεριές της Κωνσταντινούπολης με τα πανέμορφα κτίρια σε συνδυασμό με αυτό το μα-γευ-τικό ηλιοβασίλεμα σου βγάζουν μια νοσταλγία και μια συγκίνηση απερίγραπτη. Είναι η στιγμή που αρχίζεις και βλέπεις το μεγαλείο αυτής της πόλης και νιώθεις την αύρα της. Είναι η ίδια στιγμή που βρίσκεσαι κυριολεκτικά ανάμεσα σε δύο ηπείρους, σε μια από τις πιο ιστορικές και γοητευτικές πόλεις του κόσμου. Ο γοητεία της Κωνσταντινούπολης δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο κι εμένα είχε πλέον καταφέρει να με κερδίσει.
Μετά τη βόλτα στο Βόσπορο, η οποία ήταν πολύ ωραία και την προτείνω ανεπιφύλακτα, επιστρέψαμε στο Eminönü. Επόμενη στάση ήταν ο Πύργος του Γαλατά. Τον είχα βάλει σήμερα ενώ ήταν κανονικά για την 3η ημέρα. Αλλά επειδή θέλαμε να ανεβούμε επάνω για τη θέα, η σημερινή μέρα ήταν ότι πρέπει με αυτόν το καιρό. Αφού βγήκαμε από το πλοιάριο, ψάχναμε να βρούμε τη Γέφυρα του Γαλατά που θα μας έβγαζε καρφί στον Πύργο, στην περιοχή Karaköy. Οι χάρτες στο κινητό του Βασίλη έδιναν απόσταση με τα πόδια 1 ώρα και κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πώς είναι δυνατόν να θες 1 ώρα για να διασχίσεις μια γέφυρα; Μας έδειχνε σε ένα άσχετο σημείο στην Ασιατική μεριά. «Άσ’το», του λέω, «τα έχει παίξει πάλι το κινητό σου και δείχνει ότι να’ναι. Θα δω το δικό μου» (είχα μεριμνήσει να κατεβάσω offline maps από το wifi του ξενοδοχείου). Ένα περίεργο πράγμα, και το δικό μου στην Ασιατική μεριά μας έδειχνε, ακριβώς στο ίδιο σημείο. Και ξαφνικά κατάλαβα τι έχει συμβεί. Το πλοιάριο πριν επιστρέψει στο Eminönü έκανε μια στάση στο Üsküdar στην Ασιατική μεριά. Κι εμείς αποβιβαστήκαμε εκεί. Πανικός, κρύος ιδρώτας. ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΕ ΑΛΛΗ ΗΠΕΙΡΟ!!
Αγχώθηκα κυρίως γιατί το φως έφευγε και ήθελα να έχω την τέλεια θέα από τον Πύργο. Ψάξαμε για λίγο τις πινακίδες από πού να περάσουμε απέναντι αλλά γινόταν ο κακός χαμός, δε βγάζαμε άκρη. Το κινητό δε βοηθούσε και πολύ. Στις περιπτώσεις αυτές, που η τεχνολογία δε σε βγάζει ασπροπρόσωπο ισχύει το ρητό «ρωτώντας πας στην πόλη». Ρώτησα λοιπόν το μεσήλικα Τούρκο στο κιόσκι, ο οποίος προφανώς και δε μιλούσε λέξη αγγλικά, «Galata tower?» «Καρακιόι!» μου φώναξε, και μου έδειξε προς τα πίσω. Πάμε προς την κατεύθυνση που μας έδειξε, βλέπουμε τις πινακίδες που έγραφαν Karaköy, μπαίνουμε γρήγορα χτυπώντας την Istanbulkart και αμέσως βρεθήκαμε στο σαλονάκι του πλοιαρίου περιμένοντας την αναχώρηση. «Çay? çayyyy?» φώναζε ο υπάλληλος. Για 15 λεπτά διαδρομή τσάι; Αν το συνοδεύεις με κανένα lexotanil ευχαρίστως, ήθελα να του πω.
Κανονικά είχα βάλει στο πρόγραμμα μια βόλτα και στην Ασιατική μεριά της Κων/πολης που δυστυχώς δεν κάναμε γιατί νόμιζα πως δε θα προλαβαίναμε να δούμε όλα τα υπόλοιπα. Τελικά αν εκείνη τη στιγμή παραμέναμε στην Ασιατική μεριά μπορούσαμε να το κάνουμε μάλλον, μιας και κάποια πράγματα στο Beyoğlu τα είδαμε δύο φορές, αλλά φοβήθηκα λίγο τον καιρό. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά (που προφανώς και θα υπάρξει). Τουλάχιστον πάτησα το πόδι μου στην Ασία για πρώτη φορά!
Επιστρέφοντας στην Ευρωπαϊκή πλευρά (σωστά αυτή τη φορά).
Φτάσαμε
Βρισκόμαστε στην περιοχή Beyoğlu.
Το Beyoğlu μου άρεσε περισσότερο απ’όλες τις περιοχές στην Κων/πολη και καθώς την ανακαλύπταμε, δε σταματούσα να χαζεύω τριγύρω, να φωτογραφίζω και να νιώθω πως είμαι μέρος μιας τεράστιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Εδώ θα καταλάβετε γιατί η Κωνσταντινούπολη θεωρείται σταυροδρόμι λαών και φυλών. Θα περπατήσετε την Istiklal με τα όμορφα παλιά αρχοντικά, το πλήθος κόσμου και τα πολυάριθμα καταστήματα, θα χωθείτε στα γραφικά στενά της συνοικίας Cihangir και θα γευτείτε άπειρα γλυκά (αντισταθείτε αν μπορείτε). Κι ενώ στο Σουλταναχμέτ το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή (κυριολεκτικά είναι νέκρα), στο Beyoğlu χτυπάει η καρδιά της πόλης. Ειδικά στην περιοχή γύρω από την πλατεία Taksim υπάρχουν επιλογές για νυχτερινή ζωή για όλα τα γούστα, μέχρι και gay bars. Η Κων/πολη είναι ότι πιο liberal μπορείτε να βρείτε σε μουσουλμανική πόλη.
Ο Πύργος του Γαλατά ήδη φαινόταν από το σημείο που μας άφησε το πλοίο οπότε ξέραμε προς τα πού να κατευθυνθούμε. Ανηφορίζουμε λοιπόν.
Κοιτώντας προς τα πίσω, στο σημείο που αποβιβαστήκαμε από το πλοιάριο.
Στο σημείο αυτό να κάνω μια ιδιαίτερη αναφορά στην αγάπη που έχουν οι Τούρκοι στα ζώα, ειδικά στις γάτες, και στο πόσο φροντίζουν τα αδέσποτα στην πόλη τους. Βλέπαμε συχνά ταΐστρες για τα αδέσποτα, πιατάκια με φαγητό και νερό και σπιτάκια όπως αυτό της παρακάτω φωτογραφίας καθώς ανηφορίζαμε προς τον Πύργο του Γαλατά.
Αναπόφευκτα έγινε σύγκριση με την Αθήνα και την άθλια κατάσταση που επικρατεί εδώ σε σχέση με τα αδέσποτα, όχι μόνο στο γεγονός ότι δεν υπάρχει μέριμνα αλλά και για το ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν τα θέλει, ρίχνει φόλες, τσακώνεται με αυτούς που τα ταΐζει (παθών). Το πώς φέρεσαι στα ζώα είναι δείγμα πολιτισμού και στο συγκεκριμένο κομμάτι οι γείτονες Τούρκοι, οι -κατά πολλούς Ελληνάρες- απολίτιστοι Τούρκοι, μας βάζουν τα γυαλιά.
Δείτε τι όμορφα που είναι!
Να κι ο Πύργος!
O Πύργος του Γαλατά (τουρκ. Galata Kulesi) φτάνει τα 67 μέτρα και χτίστηκε από τη γενουατική παροικία της Κωνσταντινούπολης το 1349, γνωστός τότε ως Πύργος του Χριστού (λατ. Christea Turris) χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως προπύργιο. Μετά την οθωμανική κατάκτηση και κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα χρησιμοποιήθηκε επίσης ως φυλακή. Αργότερα και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας 1960 αξιοποιήθηκε ως πυροσβεστικός σταθμός παρατήρησης, ενώ σήμερα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα της περιοχής.
Ο περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αφηγείται πως από τον πύργο του Γαλατά κατάφερε να πετάξει το 17ο αιώνα ο Χεζαρφέν Αχμέτ Τσελεμπή, με αυτοσχέδιο μηχανισμό φτερών κατορθώνοντας να διασχίσει το Βόσπορο και να προσγειωθεί με επιτυχία στο Ουσκουντάρ.
Στο πύργο όπως ίσως διακρίνατε κι εσείς στη φωτογραφία, η ουρά του κόσμου που ήθελε να ανέβει ήταν ένα κανονικό σαλιγκάρι. Εξεπλάγην από τη μία, λογικό από την άλλη. Ο καιρός ήταν πεντακάθαρος και η ώρα ήταν ότι πρέπει. Ποιος δε θέλει να θαυμάσει ένα ηλιοβασίλεμα με θέα το Βόσπορο, τον Κεράτιο Κόλπο και την ιστορική Χερσόνησο της Κωνσταντινούπολης;
Η ουρά έξω από τον πύργο.
Είπαμε πως μάλλον δεν θέλουμε να χάσουμε 40 λεπτά από την ημέρα μας περιμένοντας και με βαριά καρδιά φύγαμε. Άλλωστε είχαμε ήδη στο πρόγραμμα μια βόλτα στην περιοχή και ήθελα να προλάβω να δω τις γειτονιές με λίγο φως. Ευτυχώς, στον πύργο τελικά ανεβήκαμε εντελώς αναπάντεχα την 3η ημέρα το βράδυ, καθώς περνώντας απ’ έξω δεν υπήρχε καθόλου κόσμος.
Για την ώρα όμως ξεκινήσαμε μια μεγάλη βόλτα που είχα σημειώσει. Περιγράφω περιληπτικά τη διαδρομή:
Διασχίζουμε την Ιστικλαλ, χαζεύοντας τα καταστήματα, τα προξενεία (π.χ. το Ολλανδικό), τον καθολικό ναό του Αγ. Αντωνίου και φτάνουμε μέχρι το Τσιτσέκ Πασαζί (στοά των λουλουδιών που ανήκε στον Χρ. Ζωγράφο) και την ψαραγορά. Εκεί είναι και η διασταύρωση με τη λεωφόρο Yeni Carsi, εκεί που είναι το λύκειο Γαλατά Σαράι. Από εκεί κατηφορίζουμε τη Yeni Carsi, για να δούμε το γαλλικό στενό (στο πρώτο στενό αριστερά όπως κατεβαίνεις είναι η Hayriye Cad. Στρίβουμε αριστερά και βρίσκουμε το Cezayir sokak, το γαλλικό στενό όπως ονομάζεται). Λίγο πιο κάτω είναι και η CuKur Cuma, που όλοι λένε ότι αξίζει να κάνεις βόλτα.
Με τα παραπάνω στοιχεία έβαλα όλα τα σημεία στους χάρτες και έφτιαξα τη διαδρομή.
Επειδή ίσως η φωτογραφία δε σας βοηθάει, σας παραθέτω και το link με τη διαδρομή για να το ανοίξετε απευθείας στους χάρτες της google. Πατήστε εδώ για το link.
Με το κινητό στο χέρι ο Βασίλης για να βλέπουμε τη διαδρομή κι εγώ με την κάμερα ξεκινάμε τη βόλτα μας.
Βγήκαμε στην Λεωφόρο Istiklal, ή αλλιώς Μεγάλη Οδός του Πέραν, τον πιο γνωστό δρόμο της Κων/πολης. Καθημερινά διασχίζουν χιλιάδες επισκέπτες τα περίπου 3 χιλιόμετρα της οδού, η οποία ξεκινάει από την Πλατεία Taksim και καταλήγει στην περιοχή του Γαλατά. Τη σημερινή της μορφή την πήρε στα τέλη του 19ου, αρχές του 20ου αιώνα, όταν και οικοδομήθηκαν κτήρια σε νεοκλασικό ρυθμό.
Τα περισσότερα από αυτά τα πανέμορφα κτίρια που βλέπετε ανήκαν κάποτε σε εύπορους Έλληνες. Πρέπει να ομολογήσω πως η Istiklal είναι ο από τους πιο όμορφους δρόμους που έχω περπατήσει ποτέ (και σίγουρα με τον περισσότερο κόσμο). Υπάρχει μία αίγλη στην ατμόσφαιρα και μια κοσμοπολίτικη αύρα παντού.
Φαλάφελ, αγαπημένο φαγητό.
Η καθολική εκκλησία του Αγίου Αντωνίου της Πάντοβα.
Οι πάγκοι των υπαίθριων πωλητών (κουλουράδες, καστανάδες) έχουν τη μορφή του κόκκινου νοσταλγικού τραμ (θα το δούμε παρακάτω).
Η στοά των λουλουδιών (Çiçek Pasajı)
Κάναμε μια παράκαμψη (όπως ακριβώς δείχνει ο χάρτης που ανέρτησα) και κατεβήκαμε την οδό Yeni Çarşı δίπλα από το Λύκειο Γαλατασαράι. Από εδώ βγήκαμε στα όρια που ξεκινά η γειτονιά Cihangir στα ανατολικά. Θα κουραστείτε να με ακούτε να μιλάω για το Cihangir. Από τις πιο όμορφες, χρωματιστές, γραφικές γειτονιές στην Κων/πολη.
Το Cihangir στο χάρτη
Βρεθήκαμε στο γαλλικό στενό κατεβήκαμε αυτά τα όμορφα σκαλιά με τα μικρά καφέ αριστερά και δεξιά. Μια γαλλική αύρα την έχει, ισχύει.
Τα σπίτια πάνω από τα café. Αγαπημένο θέαμα, τα φώτα των δωματίων στα διαμερίσματα.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά.
Συνεχίζοντας τον περίπατό μας. Έξω από ένα pet shop, μια γατούλα που τρώει και δίπλα μια κοπέλα που ζωγραφίζει έχοντας μια άλλη γατούλα στην αγκαλιά της.
Συνεχίζουμε να περπατάμε στα άδεια στενά του Cigangir. Απολαμβάνεις καλύτερα τη βόλτα χωρίς τα πλήθη κόσμου.
Προς τα πίσω μας, φαίνεται ο Πύργος του Γαλατά, φωτισμένος.
Άλλη μια γατούλα που απολαμβάνει τα μαξιλάρια του καναπέ σε μια καφετέρια.
Ένα ακόμα στενό
Πλησιάζουμε στις αρχές της Istiklal, στην πλατεία Ταξίμ.
Στο κέντρο της, δεσπόζει το «μνημείο της Δημοκρατίας», ένα μεγάλο τετράπλευρο θολωτό μνημείο με τον ανδριάντα του Κεμάλ Ατατούρκ, που ανεγέρθηκε το 1928, και τον παρουσιάζει αφενός ν΄ αναλαμβάνει την επίθεση κατά των Ελλήνων το 1922, (βόρεια πλευρά), αφετέρου να προκηρύσσει τη Δημοκρατία της Τουρκίας το 1923 (νότια πλευρά).
Είπαμε να κατεβούμε όλη την Istiklal. Το να περπατάς βράδυ αυτό το δρόμο είναι πραγματικά μια απόλαυση. Στο Cihangir θα ξαναβρεθούμε την 3η μέρα. Αυτή τη φορά όμως θα χαθούμε στους δρόμους της χωρίς συγκεκριμένο προορισμό, κάνοντας τη συγκεκριμένη βόλτα την αγαπημένη μου από όλο το ταξίδι.
Για την ώρα όμως ας συνεχίσουμε τη βόλτα μας στην Istiklal.
Στην Istiklal θα χορτάσετε να βλέπετε βιτρίνες με γλυκά. Θα χορτάσετε τρόπος του λέγειν δηλαδή, γιατί αν δε δοκιμάσετε κορεσμό δε θα νιώσετε μόνο με τα μάτια.
Ο ναός του μπακλαβά!
Στην Κων/πολη δεν έχουμε παράπονο από τα γλυκά. Φάγαμε και το ευχαριστηθήκαμε. Και πώς να μη φας; Σε κάθε κατάστημα που μπαίναμε μας έδιναν στο χέρι μπακλαβαδάκι να δοκιμάσουμε. Από την Istiklal μέχρι το Φανάρι και το Grand Bazaar δοκιμάσαμε πολλές λιχουδιές και μπορώ να πω πως παρ’ότι δεν ήμουν ποτέ φίλος με τα γλυκά του ταψιού (ήμουν της νοοτροπίας «αν δεν εχει σοκολάτα δεν είναι γλυκό») πλέον μετά το ταξίδι στην Κων/πολη νιώθω φίλος καρδιακός με τον μπακλαβά.
Μήπως προτιμάτε κάτι σε κρεμούλα; Σε σοκολάτα;
Στη βόλτα στο Beoyglu είχα βάλει να περάσουμε για μπακλαβά από το κατάστημα Karakoy Gulluoglu που πρότειναν και πολλά μέλη στο forum. Λόγω της περασμένης ώρας και του λάθους που κάναμε με το πλοιάριο το αφήσαμε. Μετά φάγαμε άλλωστε όπως είπα πριν τόσο μπακλαβά σε τόσα άλλα σημεία που το ξεχάσαμε τελείως. Δοκιμάσαμε όμως αφού επιστρέψαμε, στο κατάστημα που έχει η επιχείρηση στην Αθήνα στην οδό Νίκης. Αρκετά καλά μπορώ να πω, αν και με 1,20 ευρώ το ένα μπακλαβαδάκι (μια μπουκίτσα δηλαδή), χίλες φορές να πάρω το αεροπλάνο και να ξαναπάω να φάω στην Πόλη.
Μας τράβηξε την προσοχή το εστιατόριο/ζαχαροπλαστείο Taksim Sutis. Στη βιτρίνα του γινότανε της κολάσεως και μέσα είχε πολύ κόσμο. Το δε κτίριο ήταν ένα υπέροχο μπαροκ νεοκλασικό. Δυστυχώς, η αίγλη που εξέπεμπε δεν ήταν αντιπροσωπευτική των γεύσεων. Μπορώ να πω ότι τα γλυκά που πήραμε ήταν αυτά που μας άρεσαν λιγότερο απ’όσα δοκιμάσαμε στο ταξίδι μας. Ευτυχώς, παρ’όλο που ήταν τα πρώτα μας γλυκά στην Πόλη, δεν πτοηθήκαμε και συνεχίσαμε να δοκιμάζουμε.
Η παραγγελία μας: Ποικιλία από μπακλαβαδάκια, κιουνεφέ (γλυκό ταψιού με τυρί που μου είχαν προτείνει να δοκιμάσω) και ζεστό σαλέπι.
Φαίνονται λαχταριστά, έτσι δεν είναι;
Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο όπως είπα. Το δε σαλέπι, που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ και ήθελα να δω πώς είναι, μύριζε σα ρυζόγαλο με ποδαρίλα, ενώ το κιουνεφέ δε μου έκανε καμία εντύπωση. Ευτυχώς και πάλι, δοκίμασα σαλέπι κι από αλλού και δεν είχε καμία σχέση. Μου άρεσε μάλιστα τόσο πολύ που έπαιρνα σχεδόν όπου καθόμασταν και πήρα και χύμα από το Grand Bazaar για να φτιάχνω σπίτι μου. Προς το παρόν ότι προσπάθεια έχω κάνει έχει αποτύχει παταγωδώς, αφήνοντας πίσω της καμένα κατσαρολάκια και κάνοντας το σαλέπι που δοκίμασα στο Taksim Sutis να μοιάζει μπροστά του αμβροσία. Καμιά ιδέα για συνταγή βρε παιδιά;
Συνεχίζουμε την κάθοδο της Istiklal
Δείτε εδώ τώρα τι συμβαίνει. Ζωντανός οργανισμός αυτό το βουνό από μπακλαβά, στάζει μέλι συνέχεια. Κι όταν σταματήσει να στάζει του ρίχνουν κι άλλο με μια κουτάλα από πάνω.
Κι αν δε σας καλύπτει η απλή φωτογραφία, δείτε το και με κίνηση…
Και μετά από αυτή την έκρηξη ζαχάρου…συνεχίζουμε.
Είδαμε το Ελληνικό Προξενείο
Αλλά και μια γάτα μέσα σε μια βιτρίνα να χουζουρεύει.
Εγώ, καμαρωτός καμαρωτός στις γραμμές του παλιού τραμ.
Κι εδώ μπροστά του, ενώ έχει σταματήσει για να παραλάβει τους επιβάτες. Όλος ο κόσμος είχε στηθεί μπροστά του για μια φωτογραφία.
Το ονομάζουν και «Το νοσταλγικό τραμ της Μεγάλης Οδού του Πέραν». Είναι μια ρετρό πινελιά που δένει αρμονικά με τη συνολική ατμόσφαιρα και το ύφος του δρόμου. Τα οχήματα του «νοσταλγικού τραμ» διατηρήθηκαν μέχρι και το 1983 εντός μουσειακών εγκαταστάσεων. Στη συνέχεια συντηρήθηκαν και αποκαταστάθηκαν ώστε να είναι δυνατή η επαναλειτουργία τους. Έτσι, από το 1990 και μετά τα βαγονάκια του τραμ μεταφέρουν καθημερινά 2.500 επιβάτες ανά 20λεπτο στα 3 χλμ της Istiklal.
Η ώρα πέρασε. Ήμασταν στο πόδι από τις 5 το πρωί. Ταξιδέψαμε από την Ελλάδα αρκετά νωρίς το πρωί, είδαμε πολλά και περπατήσαμε πολύ και η πείνα είχε αρχίσει να χτυπάει κόκκινο. Στο τέλος της Istiklal κατηφορίσαμε αριστερά για να βγούμε στη στάση του κανονικού τραμ αυτή τη φορά και να επιστρέψουμε στο Σουλταναχμετ.
Εκεί, κοντά στην πλατεία, στα φαγάδικα που είναι το ένα δίπλα στο άλλο στη σειρά, πήραμε στο χέρι κάτι γρήγορο και πήγαμε να το φάμε στην πλατεία. Καθισμένοι στο παγκάκι, τυλιγμένοι με τα κασκόλ και έχοντας αυτή τη θέα.
Όπως σας είπα και παραπάνω, νέκρα το Σουλταναχμέτ το βράδυ. Ψυχή. Όμως τι τον θες όταν κόσμο όταν έχεις μπροστά σου τέτοια μνημεία και μάλιστα πανέμορφα φωτισμένα;
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πέσαμε ξεροί.
Τέλος 1ης ημέρας.
Ημέρα 2η
Τρίτη πρωί, 8:30 π.μ. H θέα από τον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου που σέρβιραν πρωινό ήταν πολύ όμορφη.
Το πρωινό μπορεί να ήταν λιτό, αλλά ξεκινώντας τη μέρα σου κοιτώντας τα καράβια στο Βόσπορο πόσο μπορεί να σε ενοχλήσει αυτό; (Εκτός από τα καράβια στο Βόσπορο βέβαια βλέπαμε και τη μπουγάδα του απέναντι).
Η σημερινή ημέρα ξεκινούσε με επίσκεψη στο Φανάρι, στη συνοικία Balat. Εκεί, θα κάναμε μια επίσκεψη το Πατριαρχείο, θα θαυμάζαμε τη Μεγάλη του Γένους σχολή και θα χανόμασταν στα στενά πριν ανηφορίσουμε για τη Μονή Χώρας.
Περνώντας τη διάβαση στο νότιο κομμάτι της πόλης, κάτω από το ξενοδοχείο μας, για να πάρουμε το λεωφορείο για το Φανάρι.
Τι; Όχι; Οι χάρτες στο κινητό του Βασίλη έλεγαν ότι τελικά από την άλλη μεριά είναι η σωστή στάση, από εκεί που ήρθαμε. Ξανά πίσω λοιπόν.
Για να μη σας τα πολυλογώ, φάγαμε μισή ώρα περιμένοντας ένα λεωφορείο που δεν πέρασε ποτέ γιατί προφανώς περνούσε από την απέναντι μεριά της διάβασης, όπως ξεκινήσαμε στην αρχή να πηγαίνουμε. Αυτά παθαίνεις όταν βασίζεσαι μόνο στην τεχνολογία και δεν έχεις και λίγο την αίσθηση του προσανατολισμού. Προφανώς και έπρεπε να περάσουμε τη διάβαση και να πάρουμε το λεωφορείο από τη μεριά της παραλίας. Αφού το Φανάρι είναι εδώ:
Εμείς ήμασταν νοτιοανατολικά στην εικόνα που βλέπετε οπότε το λεωφορείο θα μας πήγαινε περιμετρικά της χερσονήσου.
Κατευθείαν σταματάω ταξί γιατί δεν ήθελα να χάσουμε άλλο χρόνο.
“Fener”, λέω στον ταξιτζή. Κάτι με ρώτησε στα Τούρκικα, μάλλον ότι θα πρέπει να περάσουμε απέναντι και να κάνουμε αναστροφή. Επειδή δεν πρόκειται να βγάζαμε άκρη με τα τουρκοαγγλικά, βγάζω το κινητό και του δείχνω στο χάρτη που θέλω να πάμε. Βάζει τα γυαλιά πρεσβυωπίας, κοιτάει το κινητό από απόσταση και μου κάνει νόημα ότι κατάλαβε. Πάλι καλά.
Στη διαδρομή είχα το νου μου στο ταξίμετρο. Είχα ακούσει για διάφορες μπαγαμποντιές των ταξιτζήδων στην Κωνσταντινούπολη και δεν ήθελα να μας κλέψουν. Παρόλα αυτά ο οδηγός ήταν τυπικότατος. Πληρώσαμε γύρω στις 40-50 λίρες (7-8 ευρώ, μια χαρά δηλαδή). Είπα στον άνθρωπο ένα teşekkür ederim και βγήκαμε από το ταξί, το οποίο μας άφησε ακριβώς σε αυτό το σημείο:
Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα την ιδιαιτερότητα και το χαρακτήρα της περιοχής.
Περνάμε απέναντι και ανηφορίζουμε.
Στο Πατριαρχείο υπάρχει κιόσκι με φύλακα. Όμως δε χρειάζεται να πληρώσετε κάτι, δεν έχει είσοδο. Εγώ δεν τον θυμόμουν αυτό και κοντοστάθηκα λίγο μέχρι που μας έκανε νόημα ο άνθρωπος να περάσουμε.
Στον προαύλιο χώρο του Πατριαρχείου.
Μέσα στο Πατριαρχείο.
Μαζί με εμάς είχαν επισκεφτεί το Πατριαρχείο και γκρουπ Γερμανών ορθόδοξων παπάδων και καλογριών. Κάποια στιγμή άρχισαν να ψέλνουν όλοι μαζί το «τη υπερμάχω» στα γερμανικά το οποίο ακουγόταν τόσο σουρεάλ όσο φαντάζεστε. Δεν τους βγήκε η κορώνα στο «ἵνα κράζω σοί» και σταμάτησαν εκεί. Επειγόντως μαθήματα φωνητικής πίσω στη Γερμανία.
Μετά το Πατριαρχείο (που ομολογουμένως δεν ήταν τόσο μεγαλοπρεπές όσο το περίμενα) αρχίζαμε να ανηφορίζουμε προς τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, περνώντας από πανέμορφα στενά με χρωματιστά, παλιά κτίρια. Η γειτονιά του Φαναρίου και γενικότερα η ευρύτερη περιοχή του Μπαλάτ είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες που μπορεί να δει κάποιος στην Κων/πολη.
Γραφικό καφέ με τη γατούλα να είναι ξεκάθαρα το αφεντικό της επιχείρησης.
Μερικές εικόνες ακόμα από τα στενά του Μπαλάτ, πριν φτάσουμε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή.
Στις φτωχογειτονιές του Μπαλάτ μπορεί κάποιος να πάρει μια γεύση της πιο αυθεντικής Κων/πολης. Βέβαια στις φτωχογειτονιές αυτές ακούγεται ότι μένουν κάτι εκατομμυριούχοι, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αληθεύει.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι οι τουρκικές σημαίες, οι οποίες βρίσκονται παντού στην πόλη, στα μπαλκόνια, σε σχοινιά στους δρόμους, σε πάρκα. Ενώ σε πολλές χώρες της Ευρώπης η σημαία θεωρείται ακροδεξιό σύμβολο (στη Γαλλία π.χ. δεν τη χρησιμοποιούν καν στις παρελάσεις, παρά μόνο κορδελίτσες με τα χρώματα της σημαίας) στην Τουρκία συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι Τούρκοι το θεωρούν μάλλον σύμβολο πατριωτισμού.
Σε κάθε περίπτωση τα στενά του χαοτικού Μπαλάτ είναι γραφικότατα. Θαυμάστε τα όμορφα οθωμανικά κτίρια που, ακόμα κι αν πολλά είναι ακατοίκητα και εγκαταλειμμένα, αυτό προσθέτει κάτι στη συνολική αύρα της συνοικίας. Στο Φανάρι έβγαλα μερικές από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες σε συνδυασμό με το Cihangir.
Πλησιάζουμε. 
Και φτάσαμε!
Η Μεγάλη του Γένους Σχολή αποκαλείται συχνά και Κόκκινο Κάστρο λόγω της εξωτερικής εμφάνισης και χρώματος του κτιρίου, το οποίο ομολογουμένως είναι πολύ εντυπωσιακό.
Η σχολή επανιδρύθηκε μετά την Άλωση Κωνσταντινουπόλεως (ως συνέχεια της Οικουμενικής Πατριαρχικής Σχολής που ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο) από τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, ως ανασυγκρότηση της διαλυμένης Πατριαρχικής Ακαδημίας. Αποτελεί ουσιαστικά την ιστορική συνέχεια της Πατριαρχικής Σχολής που ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα. Είναι το αρχαιότερο σε λειτουργία εκπαιδευτικό ίδρυμα του Ελληνισμού. Αποτελούσε την σημαντικότερη σχολή της Κων/πολης. Τα πρωτεία της αμφισβητήθηκαν μόνο όταν ιδρύθηκαν οι εξαίρετες σχολές του Πέραν, του Ζωγράφειου και του Ζαππείου.
Στο θόλο πάνω από το κεντρικό κτίριο στεγάζεται το αστρονομικό παρατηρητήριο της Σχολής, που διαθέτει ένα παλιό τηλεσκόπιο.
Η Σχολή λειτουργεί και σήμερα. Ή τουλάχιστον έτσι διάβασα… Γιατί εμάς μας φάνηκε κλειστή. Παρόλο που και εδώ στο forum είδα φωτογραφίες από τις αίθουσες της σχολής. Μήπως έπρεπε να χτυπήσουμε; Η καγκελόπορτα πάντως ήταν κλειδωμένη με λουκέτο.
Γατάκι έξω από τη Σχολή
Καθώς είστε έξω από τη σχολή, γυρίστε και κοιτάξτε λίγο προς τα πίσω. Θα έχετε μια πολύ ωραία θέα προς τον Κεράτειο και τα παλιά σπίτια του Μπαλάτ.
Φανταστική θέα.
Τι σας έλεγα για τις σημαίες;
Αφήνοντας πίσω τη σχολή, παίρνουμε το δρόμο για τη Μονή Χώρας, που απέχει γύρω στα 20 λεπτά με τα πόδια.
Περνώντας από γειτονιές όπως αυτή…
Σε αυτή τη γειτονιά περίπου, περάσαμε έξω από ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο που στη βιτρίνα είχε αραδιάσει ταψιά με μπακλαβά σε όλους τους τύπους. Μη φανταστείτε κάποιο luxury μαγαζί όπως αυτά στην Istiklal. Στο Φανάρι είμαστε. Το μαγαζάκι του έμοιαζε περισσότερο σα να έχει βγει από ελληνική ταινία του ’50, πλήρως ενσωματωμένο στη γειτονιά που ήμασταν. Ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης μας είδε και μας χαμογέλασε. Μπήκαμε μέσα λέγοντας «hello», μπας και… Και κάτι κουτσοαγγλικά τα ήξερε τελικά παρόλο που δεν ήταν πολύ νέος σε ηλικία. Έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να του πούμε ότι θέλουμε 2 από αυτό και 1 από αυτό… Και μας είπε πώς να το του πούμε, «one, two, three…bir, iki, üç!» χαμογελώντας. Έτσι πήγα στη βιτρίνα και του έδειξα το γλυκό που θέλαμε, δείχνοντάς του με τα δάχτυλά πόσα κομμάτια. Μας τα έβαλε σε πλαστικά κουτάκια, τα τρύπησε με οδοντογλυφίδα και τα φάγαμε στο δρόμο. Ο άνθρωπος ήταν φουλ στη θετική ενέργεια, τρομερός. Επίσης πρέπει να σας πω ότι από εδώ έφαγα μάλλον τον καλύτερο μπακλαβά του ταξιδιού. Ήταν πραγματικά λουκούμι, δεν άκουγες το παραμικρό κρατς στο φύλλο και φυσικά κολυμπούσε στο μέλι. Από κάτι τέτοια μικρά συνοικιακά τρως τα καλύτερα τελικά.
Σχεδόν φτάσαμε.
Ήμασταν αρκετά άτυχοι καθώς ολόκληρη η Μονή εξωτερικά ήταν υπό αποκατάσταση αλλά και εσωτερικά οι μισοί χώροι το ίδιο.
Παρόλα αυτά, βγάλαμε εισιτήριο για να δούμε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά ψηφιδωτά που υπάρχουν όπως είχα διαβάσει. Πήραμε και ένα audio guide που σου εξηγούσε τι αναπαριστούν οι τοιχογραφίες. Γενικά ήταν όλο πολύ ενδιαφέρον και τα ψηφιδωτά όντως αρκετά εντυπωσιακά.
Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί (τουρκ. Kariye Camii ή Kariye Müzesi), υπήρξε ελληνικό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Από το 1958 λειτουργεί ως μουσείο.
Μερικές φωτογραφίες από το εσωτερικό και τα ψηφιδωτά της Μονής.
Λεπτομέρεια
Η Μονή…και οι σκαλωσιές.
Συμπαθητικά ήταν στη Μονή αλλά μεσημέριασε και ήταν ώρα για φαγητό.
Στην περιοχή που βρισκόμασταν το εστιατόριο Asitane ήταν μονόδρομος αφού όλοι μου οι γνωστοί που έχουν πάει στην Κων/πολη μου το πρότειναν. Επίσης αναφερόταν αρκετές φορές κι εδώ στο forum. Έτσι κατευθυνθήκαμε δεξιά της Μονής, στο 1 λεπτό απόσταση με τα πόδια και βρήκαμε το εστιατόριο.
Το εστιατόριο έχει παραδοσιακή Οθωμανική κουζίνα και από τη στιγμή που θα μπεις αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών και ποιότητας.
Μοιραστήκαμε μια σούπα αμυγδάλου
Εγώ πήρα ψητό μήλο με ρύζι και διάφορα μυρωδικά.
Ενώ ο Βασίλης πήρε το παρακάτω πιάτο με κοτόπουλο και ξηρούς καρπούς.
Να είμαι ειλικρινής δεν ενθουσιαστήκαμε με το φαγητό. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τόσο ψαγμένες γεύσεις και μας ξένισε κάπως. Όμως ίσως ήταν αποτυχημένες οι επιλογές των πιάτων οπότε αν ξαναβρεθώ στην Κωνσταντινούπολη είμαι διατεθειμένος να του δώσω άλλη μια ευκαιρία.
Φεύγουμε από το εστιατόριο και τη Μονή και επιστρέφουμε στο Σουλταναχμετ.
Μια τελευταία φωτογραφία με θέα το Balat και τη Μεγάλη του Γένους Σχολή στο βάθος.
Παίρνουμε το λεωφορείο από στάση που βρίσκεται πολύ κοντά στα Θεοδοσιανά Τείχη (ή Πύλη της Αδριανουπόλεως).
Μπαίνουμε στο λεωφορείο αλλά βλέπουμε ότι η istanbulkart δεν είχε υπόλοιπο, οπότε ξανακατεβαίνουμε και πεταγόμαστε στο περίπτερο εκεί κοντά που έγραφε ότι κάνει φορτώνεις την κάρτα. Η συνεννόηση με τον άνθρωπο στο κιόσκι ήταν αρκετά αστεία. Πώς να του εξηγήσεις ότι θες να βάλεις 15 λίρες σε κάθε κάρτα;. Κρατάω τις κάρτες λοιπόν στα χέρια μου, μία σε κάθε χέρι. Του δείχνω τη μία και του λέω «fifteen» και κάνω το ίδιο ακριβώς και με την κάρτα στο άλλο χέρι. Με κοιτάει και μου κάνει νόημα «περίμενε». Βγάζει δύο 15λιρα. Κρατούσε από ένα σε κάθε χέρι ξεχωριστά, κάνοντάς μου νόημα αν αυτό εννοώ. «Εβετ!» του λέω. Κι έτσι εξετελέσθη και αυτή η αποστολή, βέβαια θα μπορούσα να είχα κοιτάξει στο internet πώς είναι το «15» και να μη χρειαστεί όλη αυτή η παντομίμα.
Το επόμενο λεωφορείο πέρασε σχεδόν αμέσως. Ευτυχώς γιατί είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο λεωφορείο, ο οδηγός ήταν λίγο φωνακλάς και κάθε φορά που έμπαινε μέσα κόσμος γκάριζε να προχωρήσουν προς το βάθος για να χωρέσουν όλοι. Η αλήθεια είναι ότι γινόταν της τρελής βέβαια.
Περάσαμε ακριβώς έξω από το Υδραγωγείο του Ουάλεντος (Valens Aqueduct – Bozdoğan Kemeri). Παρόλο που το είχα βάλει στο πρόγραμμα είχα πιστέψει ότι δε θα το δούμε γιατί αποφασίσαμε να γυρίσουμε με το λεωφορείο. Δεν ήξερα ότι περνάει απ’ έξω οπότε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Κατεβήκαμε στην επόμενη στάση, η οποία τυχαία ήταν και 1 στάση πριν από τη στάση που θα κατεβαίναμε ούτως ή άλλως.
Στο σημείο που βρισκόμαστε βλέπουμε τμήμα του Υδραγωγείου κοντά στο πάρκο Sarachane, επί της λεωφόρου Ατατουρκ.
Η κατασκευή του Υδραγωγείου ξεκίνησε επί αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου και ήταν μέρος μεγάλης υδραγωγικής εγκαταστάσεως για την τροφοδοσία της παλιάς πόλης με νερό. Είχε μήκος πάνω από 1 χλμ, από τα οποία σήμερα σώζονται περίπου 921 μέτρα.
Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται το Τέμενος Şehzade
Στην αυλή του οποίου βρίσκεται ένα μικρό κοιμητήριο όπου μπόρεσα και έβγαλα μερικές φωτογραφίες από το πεζοδρόμιο, περνώντας τη μηχανή μέσα από τα κάγκελα.
Γυρίσαμε στο Σουλταναχμέτ με τα πόδια σε μια διαδρομή περίπου μισής ώρας. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει, ή ήταν εντελώς ανεπαίσθητη.
Στη διαδρομή, περάσαμε έξω από το τμήμα Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Κωνσταντινούπολης.
Σε αυτό το σημείο νιώσαμε μια κούραση και πήραμε το τραμ από τη στάση Laleli – Üniversite. Σε 3 στάσεις, είχαμε φτάσει στο Σουλταναχμέτ.
Φτάνοντας, πήραμε ζεστό σαλέπι από ένα μικρό κιόσκι, το οποίο ήταν απλά υπέροχο. Η μικρή βόλτα που κάναμε στην πλατεία η οποία γυάλιζε από την ελαφριά βροχή, κρατώντας την ομπρέλα και πίνοντας το ζεστό σαλέπι, είναι μία από τις στιγμές που μου έχουν μείνει έντονα από αυτό το ταξίδι.
Σήμερα δεν είχαμε κάτι άλλο συγκεκριμένο να κάνουμε είπαμε να πάμε στην Αγιά Σοφιά (η οποία ήταν στο πρόγραμμα της αυριανής ημέρας λόγω της έντονης βροχής που θα έριχνε).
Τι να γράψω για την Αγιά Σοφιά που δεν έχει γραφτεί ήδη; Tο σημαντικότερο μνημείο της Κωνσταντινούπολης. Ειδικά στους Έλληνες ορθόδοξους προκαλεί ιδιαίτερο δέος για ευνόητους λόγους. Από το 537 μέχρι το 1453 λειτουργούσε ως ορθόδοξος καθεδρικός ναός της πόλης, με εξαίρεση την περίοδο 1204–1261, κατά την οποία ήταν ρωμαιοκαθολικός ναός. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος, ενώ το 1934 μετατράπηκε σε μουσειακό χώρο (Ayasofya Müzesi).
Εκτός από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της, η Αγία Σοφία ξεχωρίζει επίσης για τον πλούσιο εσωτερικό διάκοσμό της, που ωστόσο υπέστη σοβαρές καταστροφές κυρίως από τους Τούρκους κατακτητές κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας. Ο τρούλος της Αγίας Σοφίας ήταν ο μεγαλύτερος τρούλος που υπήρχε σε ναό μέχρι να τον ξεπεράσει αυτός του Καθεδρικού της Φλωρεντίας.
Η Αγία Σοφία αποτελεί το σημαντικότερο βυζαντινό κατασκεύασμα και ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου.
Η είσοδος είναι 60 λίρες (γύρω στα 10 ευρώ).
Εικόνες από το εσωτερικό της. Οτιδήποτε βλέπετε με κίτρινο χρώμα είναι χρυσός.
Είναι στα αλήθεια πολύ εντυπωσιακή
Και στην Αγιά Σοφιά έργα συντήρησης.
Περίτεχνες θήρες.
Ο Βασίλης ακούγοντας πληροφορίες από το audio guide (και που μετά μου μετέφερε).
To “Mihrab” (ημικυκλική εσοχή που υπάρχει στο τείχος), που προστέθηκε μετά την κατάκτηση από τους Οθωμανούς και κοιτάζει προς τη Μέκκα.
Οι κύκλοι αυτοί αποτελούν το Ομφάλιο και σηματοδοτούν το σημείο όπου έγιναν οι στέψεις όλων των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Τα σχήματα λέγεται ότι αντιπροσωπεύουν τον Ιησού και τους δώδεκα αποστόλους, καθώς και τα ουράνια σώματα του ηλιακού μας συστήματος. Αυτό ναι, είναι πολύ εντυπωσιακό.
Τώρα θα αναρωτιέστε τι είναι αυτή η τρύπα και γιατί βάζει η κυριούλα τον αντίχειρά της και τον στρίβει εκεί μέσα.
Αυτή λοιπόν είναι η «τρύπα του εξαδάχτυλου» όπου αν καταφέρεις να κάνεις μία ολόκληρη περιστροφή κάθε ευχή σου πραγματοποιείται. Ο θρύλος λέει ότι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ενώ περιπλανιόταν στο κτίριο με έντονο πονοκέφαλο ακούμπησε το κεφάλι του σε αυτή τη στήλη και μετά από λίγο συνειδητοποίησε ότι ο πονοκέφαλος είχε φύγει.
Αυτά.
Στο επάνω διάζωμα του ναού.
Φωτογραφίες από το επάνω διάζωμα του ναού, από το παραθυράκι που έπρεπε να σηκωθείς στις μύτες για να καταφέρεις να φτάσεις. Η θέα προς το Μπλε Τζαμί. Τι όμορφη σύνθεση.
Επίσης από ένα διαφορετικό παράθυρο. Η θέα προς το Βόσπορο, την Κρήνη του Σουλτάνου Αχμετ ΙΙΙ (1728) και μέρος του παλατιού Τοπ Καπί. Πόσα μνημεία! H Κωνσταντινούπολη είναι από μόνη της ένα υπαίθριο μουσείο, όπου και αν στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις και από κάτι που μετρά αιώνες ιστορίας.
Μια ακόμη φωτογραφία από το επάνω διάζωμα.
Απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.
Το μπλε τζαμί.
Το Seven Hills Hotel που είναι σε απόσταση μερικών μέτρων προσφέρει μια φανταστική θέα. Έτσι, αποφασίσαμε να ανέβουμε στην ταράτσα του για ένα καφέ και φυσικά για να θαυμάσουμε τη θέα.
Ακριβώς απέναντι από την είσοδο του ξενοδοχείου, ένα άλλο ξενοδοχείο, το «Four seasons», το οποίο είναι ένα από τα ομορφότερα κτίρια που είδα στην Πόλη. Πραγματικά είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα.
Επίσης με ανοιχτό το στόμα όμως έμεινα ανεβαίνοντας στην ταράτσα του «Seven Hills».
Κοιτάξτε τώρα εδώ τι συμβαίνει. Από τη μία μεριά η Αγία Σοφία, πιάτο.
Από την άλλη το Μπλε Τζαμί.
Από την άλλη ο Βόσπορος και οι ουρανοξύστες της Ασιατικής μεριάς…
Δε χόρταινα να χαζεύω την πανοραμική θέα και να βγάζω φωτογραφίες.
Τούρκικος καφές και φυσικά μπλακλαβάς. Απολαυστικότατα όλα.
Μερικές φωτογραφίες ακόμη.
Η Αγιά Σοφιά
Το Μπλε Τζαμί
Και το ξενοδοχείο Four Seasons που σας ανέφερα πριν.
Εξαιρετική θέα, μαγευτική! Το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Έπειτα πήγαμε και πάλι στο Grand Bazaar. Εδώ αφιερώσαμε τουλάχιστον μια-δυο ώρες όπως το είχα στο πρόγραμμα και κάναμε κανονικά τα ψώνια μας. Πήρα ένα πολύ ωραίο μπρίκι για τον ελληνικό (ή τούρκικο) καφέ μου, πήραμε διάφορα εδέσματα για δώρα στους φίλους, πήραμε χύμα σαλέπι (που όπως σας ανέφερα ακόμα δεν έχω καταφέρει να φτιάξω σωστά) και διάφορα άλλα μπιχλμπίδια, κάνοντας μικρά παζάρια όπως επιβάλει η κουλτούρα τους. Πάντα να παζαρεύετε την τιμή, θα κερδίσετε έστω και για λίγες λίρες. Επίσης φάγαμε κι άλλο μπακλαβά, καθισμένοι σε κάτι σκαμπουδάκια μια σταλιά, εκεί στους διαδρόμους του παζαριού σε ένα τοσοδούλι καφέ.
Μου έπιασε την κουβέντα Τούρκος πωλητής, από τον οποίο πήραμε τους μπακλαβάδες για τους φίλους μας. Με ρώτησε από πού είμαι και αν η Αθήνα μοιάζει με την Κων/πολη. «Όχι, δε μοιάζει» του λέω. «Έχεις δει άλλη πόλη σαν την Κων/πολη;» με ρώτησε. «Η αλήθεια είναι πως όχι». «Τι πληθυσμό έχει η Αθήνα;» «Γύρω στα 4.000.000». Γούρλωσε τα μάτια. «Και όλη η Ελλάδα;». Περίπου 11.000.000″. Μου λέει “η Κων/πολη μόνο έχει 15.000.000”. Ε, ναι ρε φίλε ήθελα να του πω, αφού παντρεύεστε από τα 20 και γεννάτε σαν τα κουνέλια. Ύστερα με τράβηξε σχεδόν με το ζόρι μέσα για να αγοράσω λουλούδια «for my girlfriend». «Δεν έχω», του λέω χαμογελώντας. «Nooooooo», μου λέει, «αποκλείεται!». «Γιατί;» του λέω; «Ξέρω», μου λέει, «ότι στην Ελλάδα όσοι δεν είστε παντρεμένοι έχετε κοπέλα». Ναι, στην Ελλάδα και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ήθελα να του πω. Είχε πλάκα ο τύπος. 
Μας έκανε καλύτερη τιμή για τα δώρα, μου έδωσε το χέρι χαμογελαστός και συνεχίσαμε τα ψώνια μας.
Σειρά μετά είχε το Spice Bazaar (Mısır Çarşısı), ή αλλιώς Αιγυπτιακό Παζάρι Μπαχαρικών το οποίο απείχε μόνο 8 λεπτά με τα πόδια από το Grand Bazaar.
Στο Spice Bazaar μπορείτε να βρείτε μπαχάρια, τσάι και άλλα βότανα, μυρωδικά, γλυκά κ.α. Επίσης κι εδώ υπάρχουν καφενεία και μικρά εστιατόρια.
Το παζάρι λειτουργεί από το 1664. Είναι πολύ μικρότερο του Μεγάλου Παζαριού και μπορείτε να το δείτε όλο σε μισή ώρα. Είναι ανοικτό επτά ημέρες την εβδομάδα.
Πετύχαμε και τον Darth Sidious των Sith.
Και ένα μαγαζάκι με την ονομασία «Aladdin». Με την ίδια γραμματοσειρά της Disney. Ξέρει από marketing 😉
Αλλά και την «Ελληνική αγορά του Γιάννη»!
Στο spice bazaar πήραμε λίγο ακόμα σαλέπι για δώρο από ένα κατάστημα που ο φίλτατος ιδιοκτήτης μας μιλούσε σε μερικά σπαστά ελληνικά. «Καλημέρα-καλησπέρα… Lukum, lukum!» Μας κέρασε λουκούμι, είπαμε μερικές κουβέντες ακόμα και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Στο δρόμο λίγο έξω από το Spice Bazaar αγοράσαμε μία επιπλέον ομπρέλα γιατί είχαμε μόνο μία. Πήραμε μία διάφανη, την οποία κρατούσαν και πολλοί άλλοι γενικά.
Ευτυχώς δεν έβρεχε πολύ. Σε αυτό ήμασταν τυχεροί. Κατευθυνόμαστε για φαγητό στο εστιατόριο «Kybelle», στην περιοχή του Σουλταναχμέτ, πολύ κοντά στην πλατεία.
Το συγκεκριμένο εστιατόριο μας ενθουσίασε για πολλούς λόγους. Λογικότατες τιμές, εύκολη πρόσβαση, όμορφη folklore διακόσμηση με δεκάδες φαναράκια στην οροφή, πολλές επιλογές στο μενού, γρήγορο service. Όλα ήταν άψογα.
Μπαίνοντας στο εστιατόριο, η μουσική έπαιζε χαμηλά Νίκο Βέρτη… Ο Βέρτης δεν είναι του γούστου μας αλλά είχε ενδιαφέρον που ακουγόταν ελληνική μουσική. Μετά έπαιξε και Αλεξίου, ανάμεσα σε διάφορες άλλες ανατολίτικες μουσικές.
Minimal δεν το λες. Καλύτερα Δεν είναι του στυλ μου!
Πήραμε «για τη μέση» μια ποικιλία με διάφορα εδέσματα. Χούμους, τζατζίκι, χόρτα, ντολμαδάκια κ.α. Τα συνοδεύουν με αυτή την τεράστια πίτα που βλέπετε. Κόβεις, βουτάς, τρως. Νιώσαμε χορτασμένοι και μόνο από την πίτα με τα ορεκτικά, αλλά είχαμε παραγγείλει κι ένα πεϊνερλί με τυρί και σπανάκι και μια μικρή vegetarian pizza. Η pizza έμεινε η μισή, αφού είχαμε σκάσει.
Φεύγοντας, ακούσαμε το «σ’αγαπώ γιατί είσαι ωραία» από το διπλανό εστιατόριο. Όμορφες μελωδίες… Όμορφη βραδιά.
Η γειτονιά που βρίσκεται το εστιατόριο.
Λίγο παραδίπλα, το εστιατόριο «Medusa». Γιατί Μέδουσα; Γιατί λίγο πιο δίπλα είναι η Βασιλική Κινστέρνα (την οποία θα επισκεφτούμε το επόμενο πρωί).
Στο εστιατόριο Kybele φάγαμε και το μεσημέρι της επόμενης ημέρας γιατί μας άρεσε πολύ (τώρα που το βρήκαμε, δεν είμαστε για πειράματα). Κρίμα που δεν ήξερα ότι είναι και ξενοδοχείο με πανέμορφα δωμάτια, που ξεκινούν από 47 ευρώ τη βραδιά. Την επόμενη φορά.
Έτσι τέλειωσε και η 2η ημέρα μας.
Ημέρα 3η
Τα προγνωστικά του καιρού που έδειχναν το κύμα κακοκαιρίας να κατευθύνεται προς την Τουρκία έπεσαν μέσα κι έτσι βγαίνοντας από το ξενοδοχείο το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς. Έτσι το πήγε σχεδόν μέχρι το μεσημέρι. Μετά, η δυνατή βροχή σταμάτησε και αρκέστηκε σε ένα συνεχές ψιλοβρόχι μέχρι το βράδυ που δε μας ενοχλούσε ιδιαίτερα, αν και ομολογουμένως το να κρατάς την ομπρέλα μαζί με την κάμερα είναι μια μικρή ταλαιπωρία. Το πρωί με τη βροχή (συν μια μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας και αρκετό αέρα) εμείς επισκεφτήκαμε διάφορα αξιοθέατα, όπως είχα τροποποιήσει το πρόγραμμα κι έτσι οι μόνες στιγμές που φάγαμε κρύο και βροχή ήταν όταν μετακινούμασταν από το ένα αξιοθέατο στο άλλο.
Πρώτη στάση το Μπλε Τζαμί (ή Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ, ή Αχμέτ Τζαμί, ή Αχμετιέ Τζαμί (στα τούρκικα Sultanahmet Camii).
Είναι το μεγαλύτερο Τζαμί στην Κων/πολη και θεωρείται από πολλούς το ωραιότερο καθώς και ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της Ισλαμικής αρχιτεκτονικής παγκοσμίως.
Χτίστηκε μεταξύ 1609 και 1616 με διαταγή του σουλτάνου Αχμέτ Α’ -από τον οποίο πήρε και το όνομά του- όταν αυτός ήταν σε ηλικία 20 ετών. Δεν πρόλαβε όμως να το χαρεί πολύ λόγω του θανάτου του ένα μόλις χρόνο μετά το άνοιγμα των θυρών του. Μάλιστα, έχει ταφεί μέσα στο τζαμί. Χτίστηκε στο κέντρο της νοτιοδυτικής πλευράς του ιπποδρόμου επίτηδες απέναντι από την Αγία Σοφία, έτσι ώστε να δεσπόζει κατά την προσέγγιση των πλοίων.
Έγινε γνωστό στη Δύση σαν «Μπλε Τζαμί» λόγω της κυριαρχίας του μπλε χρώματος στην εσωτερική του διακόσμηση.
Για να μπεις στο τζαμί πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου και να βάλεις σε νάιλον σακουλάκια κρατώντας τα μαζί σου. Το τζαμί έχει κάτω μοκέτα και με αυτόν τον τρόπο την κρατούν καθαρή. Ξενερώσαμε λίγο με όλο αυτό η αλήθεια είναι, γιατί έβρεχε, κρατούσαμε ομπρέλες και τσάντες, είχε αρκετό κόσμο και γενικά ήταν λίγο άβολα. Επίσης ήταν πολύ εύκολο να πατήσεις κάπου και να βραχούν οι κάλτσες σου με όλη αυτή τη βροχή, καθώς εκεί που έπρεπε (στην έξοδο κυρίως) να αλλάξεις δεν υπήρχε στέγαστρο. Όμως θέλαμε να το δούμε γιατί αφενός δεν είχαμε ξαναμπεί σε τζαμί αφετέρου είναι από τα top attractions της Πόλης. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Στο εσωτερικό, το μισό τζαμί ήταν καλυμμένο με σκαλωσιές. Και εδώ γίνονταν έργα συντήρησης.
Ο τρούλος με τα περίτεχνα ισλαμικά σχέδια.
Διαβάσαμε κάποια πράγματα στο internet καθώς ήμασταν μέσα για το Τζαμί, χαζέψαμε λίγο την αρχιτεκτονική και τις τοιχογραφίες και μετά φύγαμε. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και κάτι το φοβερό. Όμορφο βέβαια. Αλλά δε συγκρίνεται με την Αγιά Σοφιά σε μεγαλοπρέπεια θεωρώ.
Επόμενος σταθμός η Βασιλική Κινστέρνα. Κατευθυνόμαστε προς τα εκεί. Είναι πολύ κοντά, σχεδόν δίπλα από το εστιατόριο Kybele που ήμασταν την προηγούμενη μέρα.
Βροχή…
H Βασιλική Κινστέρνα (ή Κινστέρνα του Ιουστινιανού, γνωστή και ως Yerebatan Saray=υπόγειο παλάτι ή Yerebatan Sarnıcı=υπόγεια δεξαμενή) είναι η μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της βυζαντινής μηχανικής με χωρητικότητα μεγαλύτερη από 80.000 κυβικά μέτρα νερού! Κατασκευάστηκε από τον Κωνσταντίνο και επεκτάθηκε επί Ιουστινιανού, με σκοπό να υδροδοτείται η πόλη σε περίπτωση πολιορκίας.
Στο χώρο με την εξαιρετική ακουστική δίνονται σήμερα συναυλίες κλασικής μουσικής.
H είσοδος για να μπείτε στην Κινστέρνα είναι 20 Λίρες.
Μαντέψτε! ΚΑΙ εδώ γίνονταν έργα συντήρησης και την είχαν αδειάσει από νερό.
Εντάξει, είχε αρχίσει να καταντάει εκνευριστικό. Μια ολόκληρη πόλη υπό συντήρηση.
Ο «στύλος που δακρύζει».
Και ο στύλος με το κεφάλι της Μέδουσας.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το παρακάτω: Μετά την κατάκτηση της πόλης από τους Οθωμανούς, φαίνεται πως χάθηκε η γνώση για την κινστέρνα, η οποία όμως ανακαλύφθηκε αργότερα από τον Pierre Gilles (1490 – 1555) κατά την περιήγησή του στην Κωνσταντινούπολη στα μέσα του 16ου αιώνα. Ο Gilles περιγράφει πως οι κάτοικοι δεν είχαν γνώση της ύπαρξης της δεξαμενής, παρά το γεγονός πως αντλούσαν νερό και έπιαναν ψάρια ρίχνοντας κουβάδες στα υπόγεια των σπιτιών τους.
Στη Βασιλική Κινστέρνα έχουν γυριστεί σκηνές από τις ταινίες “James Bond: Από τη Ρωσία με αγάπη” και το πιο πρόσφατο “Inferno” με τον Tom Hanks, βασισμένο στο βιβλίο του Νταν Μπράουν.
Ήταν πολύ όμορφα, είχε κάτι μυσταγωγικό. Αν και η απουσία του νερού ήταν αισθητή, δυστυχώς. Δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες γιατί ήταν αρκετά σκοτεινά και έβγαιναν με “θόρυβο”. Θα σας πάρει κι εδώ περίπου μισή ώρα για να τη δείτε στο χαλαρό.
Επόμενος σταθμός, το Παλάτι Τοπ Καπί
Η είσοδος για το ανάκτορο βρίσκεται δίπλα ακριβώς από την Αγία Σοφία.
Το παλάτι αποτελούσε επίσημη κατοικία των σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τα μέσα του 15ου αιώνα μέχρι την κατασκευή του παλατιού Ντολμά Μπαχτσέ (1853). Από το 1924 λειτουργεί ως μουσείο και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.
Εκτός από τα ιστορικά κτίσματα που μπορεί να θαυμάσει ο επισκέπτης, στις συλλογές του μουσείου περιλαμβάνονται έργα κεραμικής, ισλαμικής καλλιγραφίας, χειρόγραφα, υφάσματα, θησαυροί των σουλτάνων, σπαθιά, καθώς και ισλαμικά κειμήλια μεγάλης αξίας. Θα δείτε επίσης τρίχες από το κεφάλι του Μωάμεθ, το ραβδί του Μωυσή και μέρος του κρανίου του Ιωάννη του Βαπτιστή. Όλα αυτά στο Τοπ Καπί.
Η είσοδος είναι 60 λίρες και αν θέλετε να δείτε και το χαρέμι θα πρέπει να δώσετε άλλες 35. Να τις δώσετε, γιατί το χαρέμι είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι κατά τη γνώμη μου.
Βρυσάκι
Μέσα σε έναν από τους πολλούς χώρους που θα επισκεφτείτε. Ο παρακάτω χώρος ήταν η βιβλιοθήκη του παλατιού.
Κέρινο ομοίωμα. Πολύ ψαρωτικό θα έλεγα.
Συνεχίζουμε προς τους υπόλοιπους χώρους του παλατιού
Ανεβαίνοντας ένα επίπεδο θα ανακαλύψετε έναν ακόμη λόγο για να επισκεφτείτε το Τοπ Καπί. Θα δείτε αυτή τη θέα:
Και αυτή: Άποψη του Beyoglu και του Πύργου του Γαλατά.
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες με τηλεφακό. Δεν ήταν τόσο κοντά Ωστόσο με ότι φακό και να τη δείτε ή και με γυμνό μάτι η θέα της πόλης κόβει την ανάσα και από εδώ.
Μπαίνουμε σε μερικούς ακόμα χώρους. Σε πολλούς από αυτούς απαγορεύονταν οι φωτογραφίες.
Και εδώ είναι η είσοδος για το Χαρέμι. Εδώ θα σας ζητήσουν το επιπλέον εισιτήριο για τον συγκεκριμένο χώρο.
Όπως είπα και παραπάνω, θεωρώ πως το δαιδαλώδες Χαρέμι αποτελεί τον πιο ενδιαφέρον και όμορφο χώρο του παλατιού. Είναι εξαιρετικά συντηρημένο, πρέπει να το τονίσω αυτό. Αυτό ισχύει βέβαια για όλο το παλάτι.
Ο δρόμος που οδηγεί στα υπόλοιπα δωμάτια της πτέρυγας του Χαρεμιού.
Ένα από τα προσωπικά δωμάτια του Σουλτάνου.
Στους διαδρόμους του χαρεμιού μαζί με άλλους επισκέπτες.
Ο μεγάλος χώρος που ο Σουλτάνος απολάμβανε τις υπηρεσίες του χαρεμιού. Εδώ λάμβαναν χώρα οι δεξιώσεις που οργάνωνε, στις οποίες παραβρίσκονταν μόνο η οικογένεια και το χαρέμι.
Από τους πιο εντυπωσιακούς χώρους του χαρεμιού και του παλατιού γενικότερα.
Στον προαύλιο χώρο. Δεν υπήρχε ψυχή… Εκτός από το Βασίλη και τη γιγαντιαία του ομπρέλα.
Από εδώ μπορείτε να ρίξετε και πάλι μια κλεφτή ματιά προς το Πέραν.
Λίγο πριν την έξοδο από το Χαρέμι. Ακόμα και τώρα, περνάμε από διαδρόμους και χώρους που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές.
Ευχαριστηθήκαμε πολύ την επίσκεψη στο Τοπ Καπί. Παρότι κράτησε αρκετή ώρα (γύρω στο 2ωρο) γιατί οι χώροι είναι πάρα πολλοί, είδαμε εικόνες που δεν είχαμε ξαναδεί σε άλλα ταξίδια ή παλάτια.
Φεύγοντας από το Τοπ Καπί επισκεφτήκαμε το -αγαπημένο πλέον- εστιατόριο Kybele για το μεσημεριανό μας.
Κοιτώντας τους περαστικούς (αφού έχουμε περιδρομιάσει!)
Εκείνη τη στιγμή ακούσαμε τον ιμάμη να ψέλνει από τα μεγάφωνα του τζαμιού. Και στο εστιατόριο αλλά και σε μια άλλη καφετέρια που ήμασταν στην Istiklal μόλις ξεκινούσε να ψέλνει σταματούσαν τη μουσική.
Στη συνέχεια είχα βάλει στο πρόγραμμα ναργιλέ και καφέ στο Çorlulu Alipaşa Madrasa. Δεν είχαμε κάνει ποτέ (ίσως εγώ να είχα κάνει πολλά χρόνια πριν) αλλά γίνεται να πας στην Κων/πολη και να μην κάνεις ναργιλέ; Το καφέ βρισκόταν κοντά στο Υδραγωγείο του Ουάλεντος και στο τζαμί Şehzade που περάσαμε την προηγούμενη ημέρα. Αν θέλετε να έρθετε εδώ με τα μέσα θα κατεβείτε στη στάση Beyazit. Εμείς ήρθαμε με τα πόδια εφόσον ήταν μόνο 11 λεπτά μακριά περπατώντας από το εστιατόριο.
Θα περάσετε αρχικά μια μικρή αψίδα και θα βγείτε σε μια μικρή αγορά. Εκεί δεν είδα κάτι που να σου δείχνει που ακριβώς να πας. Ευτυχώς, με ρώτησε ένας άνθρωπος γιατί φαίνεται το κατάλαβε ότι κάτι ψάχνω, “water pipe?” κι έτσι μου έδειξε προς τα πού είναι. Θα δείτε μια πινακίδα που γράφει με μεγάλα γράμματα “WC”, προς τα εκεί είναι.
Μπήκαμε στο χώρο κάνοντας άκρη τα βαριά, νάιλον διαχωριστικά που είχαν βάλει. Έχω την εντύπωση ότι μπήκαμε ή στο δίπλα καφέ, ή στον προέκταση του κυρίως μαγαζιού γιατί αφενός δεν είχε καθόλου κόσμο, παρά μόνο ένα ζευγάρι και αφετέρου όλη η οχλαγωγία ακούγονταν από δίπλα. Δε μας πείραξε καθόλου. Ίσως και καλύτερα έτσι.
Ο χώρος ήταν πολύ όμορφος. Στους τοίχους είχε κρεμασμένα χαλιά και από το ταβάνι κρέμονταν πολλά φαναράκια.
Επόμενη στάση του προγράμματος ήταν το παλάτι Ντολμαμπαχτσέ. Πήραμε το τραμ το οποίο διέσχισε τη γέφυρα του Βοσπόρου και μας άφησε στη στάση
Περιμένοντας τον ναργιλέ με άρωμα μήλου (η πιο ασφαλής επιλογή γενικά, απ’ότι διάβασα).
Ο Βασίλης που έχει πάρει ύφος και πολύ μόρτη χασικλή.
Το αστείο είναι ότι δεν έχει βάλει ποτέ τσιγάρο στο στόμα του και του είπα ότι ο ναργιλές είναι μόνο άρωμα, χωρίς νικοτίνη. Αφού έκανε δυο τζούρες και πνίγηκε (το έχω σε βίντεο αλλά εντάξει, δε θα τον διασύρω τόσο πολύ) έψαξε στο internet και διάβασε ότι ο ναργιλές περιέχει μια μικρή δόση νικοτίνης (ορκίζομαι δεν το ήξερα!) και μόλις το διάβασε πήγε να με σκοτώσει. Λες και του έδωσα να δοκιμάσει το πιο σκληρό ναρκωτικό.
Εντάξει, ούτε εγώ καπνίζω αλλά ένα σύννεφο καπνού θα το βγάλω, έτσι για το εφέ, για τη φωτογραφία!
Περάσαμε πολύ όμορφα. Ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει, γελάσαμε, ο χώρος ήταν ατμοσφαιρικότατος και όλη η κατάσταση είχε μια ζεστασιά και μια θαλπωρή καθώς έξω άκουγες τη βροχή. Το ζεστό σαλέπι μας έκανε συντροφιά για ακόμα μια φορά.
Επόμενος σταθμός ήταν το Παλάτι Ντολμά Μπατσέ. Αν και αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα (δεν είχαμε πολλή διάθεση να δούμε τα δωμάτια ενός παλατιού με τουρκομπαρόκ αισθητική στη συγκεκριμένη φάση η αλήθεια είναι) είπαμε να περάσουμε να το θαυμάσουμε απ’έξω έστω και να βγάλω μερικές φωτογραφίες στη χαρακτηριστική περίτεχνη πύλη με τους φρουρούς, που έχει θέα στο Βόσπορο. Πήραμε το τραμ το οποίο διέσχισε τη γέφυρα του Γαλατά και μας άφησε στο τέρμα, στη στάση Kabatas στο προάστιο Beşiktaş. Από εκεί, σε 5 λεπτά με τα πόδια έχεις φτάσει.
Εκεί, το μόνο που μπορείς να δεις τελικά χωρίς να πληρώσεις εισιτήριο είναι ο Πύργος του Ρολογιού του Ντολμά Μπαχτσέ, ο οποίος είναι πολύ όμορφος, αλλά για να δεις την πύλη που ήθελα έπρεπε να μπεις πιο μέσα, προς το παλάτι.
Το είχα αλλιώς στο μυαλό μου, νόμιζα ότι η συγκεκριμένη πύλη είναι πριν τα εισιτήρια. Δεν πειράζει όμως. Το αφήνουμε και αυτό σαν εκκρεμότητα για την επόμενη φορά (άλλωστε 2 ανάκτορα σε 1 ημέρα πέφτει λιγάκι βαρύ).
Ο Πύργος που είναι χτισμένος σε νεομπαρόκ στυλ έχει ύψος 27 μέτρα και αποτελείται από 4 επίπεδα.
Και εδώ είναι η είσοδος για τους κήπους του Ντολμά Μπαχτσέ, που βρίσκεται και το Παλάτι.
Η λεπτομέρεια είναι αξιοσημείωτη. Πραγματικά ένα έργο τέχνης.
Είναι που είμαι και λάτρης του μπαρόκ γενικά. Όσο πιο φορτωμένο τόσο πιο ωραίο. Του Βασίλη του πέφτει κάπως πιο βαρύ σαν στυλ η αλήθεια είναι.
Με το βλέμμα προς την Ασία.
Λίγο πιο δίπλα βρίσκεται ένα πολύ όμορφο τζαμί, το Ντολμά Μπαχτσέ Τζαμί, το οποίο μέχρι να προσανατολιστώ νόμιζα πως είναι το Ortaköy. Όχι, το Ortaköy είναι αρκετά πιο μακριά, κοντά στη γέφυρα του Βοσπόρου.
Εδώ με σταμάτησε μια παρέα από νεαρούς Άραβες για να τους βγάλω μια φωτογραφία. Επέμεναν να μου μιλάνε στα Αραβικά ενώ τους έλεγα ότι δεν καταλαβαίνω τι μου λένε. Για κάποιο λόγο, θεωρούσαν πώς αν συνεχίσουν να μου μιλάνε ενώ επαναλάμβαναν τα ίδια με περισσότερη έμφαση ότι θα τους καταλάβω. Εν πάση περιπτώσει η φωτογραφία δε βγήκε γιατί κάποιο πρόβλημα παρουσίαζε η μηχανή τους, αλλά το παιδί μου έδωσε το χέρι, με ευχαρίστησε (υποθέτω δηλαδή) και πήγε στο καλό.
Περνάμε απέναντι.
Για να πάρουμε το δρόμο προς την Istiklal
Τεράστια ανηφόρα και πάλι. Είπαμε, η Κωνσταντινούπολη είναι η πόλη των 7 λόφων…
Καθώς ανεβαίναμε φωτογράφιζα ότι μου τραβούσε την προσοχή. Όπως αυτό το κτίριο με την ξύλινη πρόσοψη.
Και ένα άλλο εγκαταλελειμμένο κτίριο επίσης με ξύλινη πρόσοψη.
Είμαστε και πάλι στην πλατεία Ταξίμ. Όπως βλέπετε χτίζουν ένα ακόμα τζαμί, γιατί μάλλον θεωρούν ότι έχουν λίγα.
Στα αριστερά στο βάθος φαίνεται ο Ορθόδοξος Ναός της Αγίας Τριάδας.
Η Istiklal η οποία γυαλίζει από τη βροχή.
Το Νοσταλγικό Τραμ.
Ας φάμε λίγο μπακλαβά ακόμα βρε αδερφέ, τελευταία μέρα…
Αν και από ένα σημείο και μετά το μάτι σου συνηθίζει, μη σταματάτε να παρατηρείτε αν βρεθείτε εκεί τα κτίρια τριγύρω. Είναι όλα ένα προς ένα. Πραγματικά διαμαντάκια.
Μπήκαμε και στη Στοά των Λουλουδιών από την οποία είχαμε περάσει μόνο απ’έξω την προηγούμενη φορά.
Και εδώ, σε μια άλλη στοά της Istiklal από την οποία αγοράσαμε 2-3 πραγματάκια ακόμα.
Ας φάμε τα μπακλαβαδάκια που πήραμε πριν, εδώ στη στοά που δε βρεχόμαστε! Δοκιμάσαμε και με σοκολάτα. Παρ’ότι λάτρης της σοκολάτας, ομολογώ ότι προτιμώ τον original μπακλαβά.
Ξεκινήσαμε για μία ακόμα βόλτα στο Cihangir. Αυτή τη φορά βάλαμε απλά “Cihangir” στους χάρτες, και κατευθυνόμενοι απλά στο σημείο που μας έδειχνε ως κέντρο, χαθήκαμε μόνοι μας στα στενά της περιοχής, κάνοντας τη συγκεκριμένη βόλτα κάτω από τη βροχή την αγαπημένη μου απ’όλο το ταξίδι.
Έξω από ένα club. Μπορούμε να δούμε και μέρος του ναού του Αγίου Αντωνίου της Πάδοβας ευθεία μπροστά μας.
Εδώ θα στρίψουμε αριστερά στην Kaymakam Reşat Bey και θα κατηφορίσουμε.
Κι άλλη παρόμοια ομπρέλα με αυτή που κρατούσα.
Από τους πολύ αγαπημένους μου δρόμους στο Cihangir! Και όσο δελεαστική κι αν είναι η ιδέα του να κάτσουμε σε αυτό το καφέ στα αριστερά μας για μια ζεστή κούπα καφέ, θα συνεχίσουμε τη βόλτα μας.
Στο βάθος μπορούμε να διακρίνουμε τον Πύργο του Γαλατά.
Μαγαζί με χειροποίητες τσάντες. Και φυσικά μια γατούλα μέσα.
Κοιτώντας προς τα πίσω…
Ωπ! Δεν ήθελα να σε τρομάξω, συνέχισε το γεύμα σου.
Το να περπατάς σε αυτόν τον πλακόστρωτο δρόμο χωρίς άλλους ανθρώπους τριγύρω ήταν απόλαυση. Στο βάθος του δρόμου βρίσκεται το Μουσείο της Αθωότητας.
Φτάσαμε στο τζαμί Firüzağa
Τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν προγραμματισμένο, απλά περπατούσαμε και βγαίναμε σε τυχαίους δρόμους. Τώρα που γράφω αυτή την ιστορία βλέπω που είναι το κάθε τι, γράφοντας στο google και στους χάρτες ονομασίες από επιγραφές μαγαζιών, κτιρίων κλπ. που βλέπω στις φωτογραφίες.
Ένα αδεσποτάκι ακόμα.
Δίπλα από το τζαμί, ένα ζεστό cafe.
Στην οδό Ağa Hamamı Sk.
Πολύ ιδιαίτερο κτίριο!
Αυτός ο όμορφος δρόμος, που αν δεν κάνω λάθος είναι ο Faik Paşa Cd. με τα ωραία κτίρια και τα μπαλκόνια με τους κισσούς σε φωνάζει για φωτογραφία.
Και επειδή με φώναξε, είπα να βγάλω μία!
Ήταν ώρα για ένα καφεδάκι όμως. Στην περιοχή υπάρχουν αναρίθμητα καφέ, τα περισσότερα από τα οποία είναι μικρά και γουστόζικα. Καθίσαμε σε ένα τυχαία και ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί είδαμε ότι είχε και ζωντανή μουσική!
Η κοπέλα είχε υπέροχη φωνή και έπαιζα πολύ γλυκά την κιθάρα. Και δεν έχει καμία σημασία αν όλα τα τραγούδια που έπαιζε ήταν τούρκικα και δεν ξέραμε κανένα. Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή του ταξιδιού!
Αφού πήρα μια μεξικάνικη τορτίγια (με έκοψε λόρδα με τόσο περπάτημα) για να πάει κάτω πήρα κι ένα σαλεπάκι. Με μπόλικη κανέλα φυσικά.
Ο ιδιοκτήτης ευγενέστατος, το ίδιο και η κοπέλα που ήταν στην κουζίνα και διαμόρφωσε την τορτίγια μου βάζοντας μανιτάρια αντί για κιμά. Μάλιστα με ρώτησε μετά αν μου άρεσε και αν το πέτυχε. Εδώ μιλούσαν όλοι πολύ καλά αγγλικά.
Η κοπέλα σταμάτησε να παίζει κιθάρα (άλλωστε ήμασταν μόνο εγώ κι ο Βασίλης μέσα από ένα σημείο και μετά) και έτσι έβαλαν μουσική στο ράδιο. Εκεί άκουσα ένα τούρκικο τραγούδι πολύ ωραία μελωδία και με το shazam του κινητού το αναγνώρισα. Είναι αυτό:
Πολύ όμορφο τραγούδι.
Ψάχνοντας και μιλώντας με κόσμο στην Ελλάδα, έμαθα ότι η Τουρκία έχει τρομερή μουσική σκηνή. Μάλιστα, η τούρκικη ροκ είναι πολύ διαδεδομένη.
Καθώς φεύγαμε, ο ιδιοκτήτης του καφέ μας ευχαρίστησε και ξεκίνησε να μας λέει ότι στο καφέ του…ρίχνουν τα ταρό και σου αναλύουν τους αστρολογικούς χάρτες! Εμείς ήμασταν σε μια φάση τύπου “εχμ…. οκκκκκκκκκκκ”. Είπε επίσης ότι χρησιμοποιούν το καλύτερο σύστημα για την ανάλυση των χαρτών, ότι είναι πολύ έγκυρο και ότι το χρησιμοποιεί κι ο ίδιος κατά κόρον! Πραγματικά δεν ήξερα τι να σχολιάσω. Όλο αυτό ήταν τόσο άσχετο με την όλη κατάσταση, μας ήρθε από το πουθενά. Ήμασταν σε ένα όμορφο καφέ με ωραία μουσική και ζεστή ατμόσφαιρα, και στο τέλος μάθαμε ότι ταυτόχρονα είναι και η φωλιά του Νίκου Χορταρέα. Ωστόσο, πέρα από ένα μικρό χαρτί στον τοίχο (που πρόσεξα εκ των υστέρων στις φωτογραφίες) τίποτα δε μαρτυρούσε ότι πίσω από κάποιο παραβαν θα ήταν η Ρένα Βλαχοπούλου ζητώντας σου να ρίξεις ένα ακόμα κατοστάρικο για να φύγει το σύννεφο. Νομίζω ήταν η πιο σουρεάλ στιγμή όλου του ταξιδιού.
Βρεθήκαμε πάλι στο τέλος της Ιστικλαλ, στην περιοχή γύρω από τον Πύργο του Γαλατά.
Περπατήσαμε και χαζέψαμε λίγο στα τουριστικά μαγαζάκια.
Είμαι σίγουρος θα είναι καλύτερο από το ξενοδοχείο που μέναμε. Χίλιες φορές με άλλα 5 άτομα στο δωμάτιο παρά στην τρώγλη!
Μπήκαμε και ένα τούρκικο βιβλιοπωλείο από το οποίο πήρα και ένα τέλειο σελιδοδείκτη.
Συνεχίζουμε τη χαλαρή περιπλάνηση. Η βροχή έχει σταματήσει εδώ και ώρα.
Και φτάνουμε πάλι στον Πύργο. Εκτός του ότι είναι πανέμορφα φωτισμένος και τον θαυμάσαμε από κοντά, είδαμε ότι δεν είχε καθόλου κόσμο. Έτσι είπαμε να ανεβούμε.
Ευτυχώς έχει ασανσέρ. Σε αφήνει στο προτελευταίο επίπεδο του Πύργου. Ανεβαίνοντας μια μικρή ξύλινη σκάλα φτάνεις στο τελευταίο επίπεδο που μπορείς να βγεις έξω και να έχεις μια πανοραμική άποψη της πόλης.
Βγαίνουμε λοιπόν έξω και το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν ένα ανελέητο κρύο σε συνδυασμό με 7 μποφόρ που σε χτυπούσαν αλύπητα. Έκανε και κάτω κρύο αλλά εκεί πάνω στα 60 μέτρα η κατάσταση ήταν απερίγραπτη. Μέσα σε 2 λεπτά είχαν κοκκινήσει τα αυτά, μύτες άρχισαν να τρέχουν και χέρια κοκάλωσαν, όμως είχαμε και μια υπέροχη, φανταστική θέα της φωτισμένης Κωνσταντινούπολης.
Η Γέφυρα του Γαλατά. Απέναντι, το Eminönü
Το Τέμενος Suleymaniye και η Γέφυρα Ατατουρκ
Το στενό από κάτω μας
«Βγάλε γρήγορα τη φωτογραφία, έχω παγώσει!»
Η Γέφυρα Haliç Metro Bridge, δίπλα ακριβώς η Γέφυρα Ατατουρκ
Πολυκατοικίες και ουρανοξύστες
Η Αλυσιδωτή Γέφυρα του Βοσπόρου. Η Γέφυρα που ενώνει τις δύο ηπείρους.
Η Κωνσταντινούπολη εκτός από τους αιώνες πολιτισμού και ιστορίας που κουβαλάει στις πλάτες της είναι και μία κανονική μητρόπολη, μια μοντέρνα μεγαλούπολη.
Εντυπωσιασμένοι και χορτασμένοι από τη νυχτερινή θέα της πόλης κατεβήκαμε από τον Πύργο και κατηφορίσαμε προς τη στάση του τραμ.
Κατεβαίνοντας την Büyük Hendek Cd. θα έχετε μια φοβερή άποψη του πύργου ανάμεσα στα κτίρια. Είναι κλασική φωτογραφία, θα την βρείτε στο internet σε διάφορες παραλλαγές.
Θα κατεβείτε αυτά τα όμορφα σκαλιά.
Και θα βρείτε σχετικά κοντά τη στάση του τραμ Karaköy İstasyonu.
Το μόνο που είχε μείνει να κάνουμε από αυτά που είχα βάλει στο πρόγραμμα ήταν Χαμαμ στο Kadırga Hamamı αλλά τελικά αποφασίσαμε να μην το κάνουμε αυτή τη φορά. Είχε πολύ κρύο και το να είμαστε σε ένα χαμάμ για αρκετή ώρα και μετά να βγούμε έξω με τόσο κρύο ήταν λίγο επίφοβο. Είπαμε να το αφήσουμε και αυτό για την επόμενη φορά, για να μην πάθουμε καμιά πνευμονία.
Πίσω στο Sultanahmet, στα φαγάδικα γύρω από την πλατεία καθίσαμε σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο με τέλεια, ανατολίτικη διακόσμηση.
Που είχε μια κυρία στη βιτρίνα να φτιάχνει πίτες!
Τραπέζια δεν υπάρχουν. Εδώ κάθεσαι σε μαξιλάρες, σαν πασάς και τρως επίσης σαν πασάς!
Οι Πασάδες! Που με δυσκολία χωράνε, αλλά είχε το χαβαλέ του.
Έτσι έφεραν την παραγγελία μας. Πήλινο σκεύος καλυμμένο με ζύμη, με το περιεχόμενο να ψήνεται στα κάρβουνα. Το χτυπάει με το μαχαίρι και το σπάει σιγά σιγά, ώστε να σπάσει το καπάκι. Ιεροτελεστία λέμε.
Κανονικά αυτό το «πιάτο» περιέχει κρέας αλλά εμείς πήραμε τη χορτοφαγική έκδοση με λαχανικά. Εδώ βλέπετε το σπασμένο πήλινο δοχείο και το φαγητό μας βεβαίως.
Αρκετά χορταστικό αν και από γεύση, οκ, είναι απλά βραστά λαχανικά.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, φτιάξαμε τα πράγματα και πέσαμε για ύπνο.
Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από το χάραμα για να είμαστε στο Αεροδρόμιο νωρίς για την πτήση μας. Αυτό που θυμάμαι από την επιστροφή μας ήταν η πτήση με το αεροσκάφος της Aegean που είναι ότι χειρότερο έχω βιώσει ως τώρα με αεροπλάνο. Ήταν οι αρχές της κακοκαιρίας «Ωκεανίς» που έφτανε στη χώρα μας και είχε γύρω στα 8 μποφόρ. 20 λεπτά πριν προσγειωθούμε στην Αθήνα πέσαμε σε ένα κενό αέρος τόσο έντονο που ο κόσμος τσίριξε, εγώ κόλλησα πίσω στο κάθισμα, με έπιασε ταχυπαλμία, ο Βασίλης γελούσε, κλασσικά. Η αίσθηση ήταν «πέφτουμε ξεκάθαρα», το στομάχι ήρθε στο στόμα, roller coaster. Τρόμαξα πραγματικά πάρα πολύ.
Εν πάση περιπτώσει το υπέροχο ταξίδι μας τελείωσε, έστω και με αυτόν τον κάπως τρομακτικό τρόπο.
Απολογισμός
Έχω αφήσει εκκρεμότητες στην Κωνσταντινούπολη. Νομίζω πως απλώς «έξυσα» λίγο την επιφάνεια, στις 3 μέρες που είχαμε διαθέσιμες. Είναι τόσες γειτονιές που δεν είδα, τόσα ακόμα αξιοθέατα και βόλτες. Η επιστροφή μου στην Κωνσταντινούπολη είναι βέβαιη, όπως είναι και η εντύπωση που μου έκανε, οι εικόνες που πήρα μαζί μου και το συναίσθημα που μου προκάλεσε εντελώς αναπάντεχα αυτό το μέρος.
Η πόλη αυτή έχει ενέργεια. Είναι λογικό. Ήταν πρωτεύουσα τεσσάρων αυτοκρατοριών, το κέντρο του κόσμου για περισσότερο από 1.000 χρόνια και αυτό το αισθάνεσαι ενώ περιπλανιέσαι στους δρόμους της, υπάρχει παντού γύρω σου αυτή η αύρα. Την βάζω σίγουρα στο top 3 των πόλεων που έχω επισκεφτεί ως τώρα. Και το παράδοξο είναι όπως είπα στην αρχή της ιστορίας, ότι την επιλέξαμε απλά για ένα 3ήμερο και επειδή μέχρι τώρα δεν είχε τύχει να πάμε. Κάτι σαν «ας πάμε να τη βγάλουμε κι αυτή από τις εκκρεμότητες». Τα ταξίδια κρύβουν εκπλήξεις.
Η Κωνσταντινούπολη είναι για πολλούς η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Δεν ξέρω αν είναι όντως, γιατί ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος και δεν τον έχω δει. Σίγουρα όμως κατέχει μια μεγάλη θέση στην καρδιά μου.
The Travel Ant 