Ένα ταξίδι στην Αμερική ήταν πάντα άπιαστο όνειρο για ‘μένα. Το μεγάλο μου όνειρο μάλιστα είναι να καταφέρω κάποια στιγμή στη ζωή μου να κάνω ένα μεγάλο road trip από την μία ακτή της χώρας στην άλλη, διασχίζοντας ερήμους με κάκτους και μεγαλουπόλεις. Και μπορεί το συγκεκριμένο ταξίδι να παραμένει ακόμα ένα όνειρο όμως όσον αφορά την παρθενική μου φορά στις Η.Π.Α. η τύχη μου χαμογέλασε όταν μου πρότειναν τον περασμένο Απρίλιο να αναλάβω μια δουλειά στο Τέξας για τον Οκτώβρη του ’19.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Είχα αρχίσει να το παίρνω απόφαση ότι μάλλον δε θα καταφέρω ποτέ να δω την Αμερική, αφού όποτε κοιτούσα το κόστος των αεροπορικών και (κυρίως) το κόστος διαμονής, αυτό ήταν απαγορευτικό για την τσέπη μου. (Τελικά το κόστος για ένα τέτοιο ταξίδι δεν είναι και τόσο απαγορευτικό, αν οργανωθείς σωστά και είσαι διατεθειμένος να κάνεις μερικές μικρές παραχωρήσεις). Ώσπου μέσω γνωστού γνωστών, έρχεται η πρόταση για μια φωτογράφιση και βιντεοσκόπηση στο Ντάλας.
Και έτσι ξεκίνησε η οργάνωση. Και σκεφτήκαμε, αφού θα πάμε που θα πάμε Αμερική για πρώτη φορά, να μην περάσουμε μια βδομάδα στην Νέα Υόρκη που είναι διακαής πόθος να επισκεφτώ εδώ και χρόνια; Να περάσουμε. Αφού πάμε προς τα εκεί, να μην δούμε και τη Βοστόνη που τόσα έχουμε ακούσει για αυτή την ιστορική και πανέμορφη πόλη, τη γενέτειρα του Edgar Alan Poe; Φυσικά και θα την επισκεφτούμε. Ε, μιας και πάμε τον Οκτώβρη που είναι και τέλειος μήνας και γιορτάζουν και Halloween, να μην πάμε και μια μονοήμερη στο Σάλεμ που απέχει μόνο 25 λεπτά από τη Βοστόνη, είναι διάσημο για witch trials και γίνεται κάθε Οκτώβρη της τρελής; Να πάμε φυσικά κι εκεί! Στο Ντάλας τι έχει να κάνουμε; Έχει Six Flags Over Texas αρκετά κοντά, στο Fort Worth. Γίνεται να έχει θεματικό πάρκο κοντά και να μην πάμε να γίνουμε shaker στα roller coasters? Δε γίνεται! Βάλε κι ένα Six Flags στο καλάθι!
Όχι μόνο λοιπόν πάμε στις Η.Π.Α, αλλά πάμε και την αγαπημένη μου εποχή, το φθινόπωρο. Επίσης, τα μισά έξοδα του ταξιδιού θα τα καλύψουμε με την αμοιβή από τη δουλειά στο Ντάλας και τέλος, θα δούμε ένα σωρό διαφορετικά μέρη. Πόσο τυχερός είπαμε ότι είμαι; Η απάντηση είναι «απίστευτα» τυχερός. Και το «απίστευτα» είναι κυριολεκτικό γιατί ακόμα δεν μπορώ πιστέψω την ευκαιρία που μου έτυχε!
Ατενίζοντας το Μανχάταν και τη Γέφυρα του Μπρούκλιν.
Μείνετε συντονισμένοι λοιπόν γιατί ακολουθεί περιγραφή του καλύτερου ως τώρα ταξιδιού μου και η μεγαλύτερη σε μέγεθος ιστορία μου (2 βδομάδες ταξίδι ήταν αυτό). Με πολλές φωτογραφίες φυσικά και το καθιερωμένο βίντεο στο τέλος.
Κεφάλαιο 1: Η προετοιμασία
Ποιο είναι το 1ο πράγμα που πρέπει να κάνει κάποιος που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ εκτός Ευρώπης; Να βγάλει διαβατήριο. Πριν καν κλειστούν τα αεροπορικά, η έκδοση του διαβατηρίου είναι απαραίτητη εφόσον για να κλείσεις τα εισιτήρια θα χρειαστείς τον αριθμό διαβατηρίου. 80 ευρώ λοιπόν για την έκδοση διαβατηρίου (το οποίο έχει ισχύ για 5 έτη).
Αφού είχαμε τα διαβατήρια στα χέρια μας, το επόμενο βήμα ήταν η αίτηση ESTA. Είναι μία ηλεκτρονική αίτηση η οποία έχει αντικαταστήσει την έκδοση VISA από την πρεσβεία για να δεις αν σου επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα. Κοστίζει 14 δολάρια και γίνεται εύκολα και γρήγορα μέσω της επίσημης σελίδας η οποία είναι η εξής: https://esta.cbp.dhs.gov/esta/ Μπορείτε να αλλάξετε τη γλώσσα στα ελληνικά αν θέλετε από το μενού. Προσοχή μόνο γιατί υπάρχουν πολλές παρόμοιες σελίδες που αναφέρουν ότι μπορείτε να συμπληρώσετε την αίτηση, μην ασχοληθείτε καν. Μπείτε στην επίσημη, που ανέφερα παραπάνω. Αφού απαντήσετε σε ότι ερώτηση μπορείτε να φανταστείτε («Είστε τρομοκράτης;» «Σκοπεύετε να ταξιδέψετε με πυρομαχικά;») το πολύ μέσα σε 24 ώρες θα σας αποσταλεί στο e-mail σας η έγκριση ή η μη έγκριση της αίτησής σας. Φροντίστε να εκτυπώσετε την αίτηση και να την έχετε μαζί σας καλού κακού. Δεν μας τη ζήτησαν ποτέ γιατί προφανώς την ελέγχουν ηλεκτρονικά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Και τώρα που έχουμε τα απαραίτητα έγγραφα στη διάθεσή μας, μπορούμε να κλείσουμε τα αεροπορικά. Βρήκαμε απευθείας πτήση Αθήνα – Νέα Υόρκη με Emirates για τις 15 Οκτωβρίου και επιστροφή στις 28 του ίδιου μήνα στην εκπληκτική τιμή των 433 ευρώ/άτομο μέσω της σελίδας airshop.gr (στην οποία μας έκανε redirect το Skyscanner). Στην τιμή συμπεριλαμβάνεται μία βαλίτσα και μία χειραποσκευή. Υπήρχαν εισιτήρια με ανταπόκριση ακόμα και με 350 ευρώ πήγαινε-έλα αλλά δε θέλαμε να ξοδέψουμε σχεδόν ένα 24ωρο για να πάμε και να γυρίσουμε. Ειδικά όταν μία από τις καλύτερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου (μιλάμε για απίστευτη χλιδή ακόμα και στην economy, θα δείτε παρακάτω) προσφέρει αυτήν την τιμή. Στην τιμή προσθέσαμε και ταξιδιωτική ασφάλεια με κόστος 46 ευρώ η οποία μεταξύ άλλων σε αποζημιώνει με το 85% της δαπάνης στην περίπτωση που δεν ταξιδέψεις (δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται). Οπότε έχουμε σύνολο 907 ευρώ για 2 άτομα με απευθείας πτήση και με ταξιδιωτική ασφάλεια. Καθόλου άσχημα νομίζω.
Τα υπόλοιπα κόστη μετακίνησης μεταξύ πόλεων:
Νέα Υόρκη – Βοστόνη με τις λεωφορειακές γραμμές Greyhound, 15.50 ευρώ/άτομο
Για το Βοστόνη – Σάλεμ και Σάλεμ – Βοστόνη χρησιμοποιήσαμε Uber και κόστισε περίπου 65 δολάρια πήγαινε-έλα. Ήμασταν 2 επιβάτες οπότε το κόστος μοιράστηκε δια δύο. Φυσικά υπάρχει λεωφορείο που πηγαίνει στο Σάλεμ αλλά έβρεχε πολύ και δε θέλαμε να ταλαιπωρηθούμε. Γενικά χρησιμοποιήσαμε αρκετά την Uber στο ταξίδι. Ίσως περισσότερο από όσο είχαμε υπολογίσει.
Βοστόνη – Ντάλας με την American Airlines, 91.27 ευρώ/άτομο (συν 30 ευρώ/άτομο για τη βαλίτσα την οποία πληρώνεις στο check in στο αεροδρόμιο)
Ντάλας – Νέα Υόρκη με την Spirit Airlines, 123 ευρώ/άτομο με 1 βαλίτσα και 1 χειραποσκευή κατά άτομο.
Και περνάμε τώρα στην καυτή πατάτα.
Διαμονή
Θα σας το πω όσο πιο απλά γίνεται. Η διαμονή στην Νέα Υόρκη κοστίζει ΠΟΛΥ. Σε κάποιες περιπτώσεις το κόστος για ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο στο Μανχάταν για 1 βδομάδα μπορεί να ξεπεράσει εύκολα τα 1.000 ευρώ και δε μιλάω για τίποτα 4άστερα. Εκεί ας μην αναφερθούμε καθόλου καλύτερα. Αφού τρόμαξα κοιτάζοντας το booking πήγα κατευθείαν στο airbnb όπου κι εκεί η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική. Στην καλύτερη βρίσκαμε δωμάτιο στο Μανχάταν με 100 ευρώ τη βραδιά. Η λύση ήταν μία, να ψάξουμε για διαμονή εκτός Μανχάταν. Ευτυχώς, βρήκαμε κατάλυμα με 300 ευρώ για 6 βράδια στο Jersey City. Με 150 ευρώ ο καθένας μας λοιπόν είχαμε ξεμπερδέψει με τη διαμονή στην πανάκριβη Νέα Υόρκη. Και μπορεί το New Jersey να θεωρείται διαφορετική πολιτεία από την Νέα Υόρκη, αλλά με τις συγκοινωνίες είσαι σε 20 λεπτά από το Jersey City στο Μανχάταν. Επίσης, δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα με το κοινό μπάνιο. Για την ακρίβεια δεν πέτυχα ποτέ κανέναν στο κοινό μπάνιο του διαδρόμου, παρόλο που υπήρχαν κι άλλοι ένοικοι στα δωμάτια του χώρου. Γενικότερα, δεν είχα καθόλου άγχος με αυτό το θέμα. Αν είστε διατεθειμένοι να κάνετε μια μικρή παραχώρηση με το θέμα του μπάνιου και της περιοχής νομίζω μπορείτε να βρείτε πολύ οικονομικές λύσεις.
Το ιδιωτικό δωμάτιο σε σπίτι στη Βοστόνη κόστισε 220 ευρώ για 3 διανυκτερεύσεις και στο Ντάλας 180 ευρώ για 3 διανυκτερεύσεις. Στο δε Ντάλας, στο δωμάτιο που μέναμε στον κάτω όροφο του σπιτιού είχε και δικό του μπάνιο. Εξαιρετικά!
Σημείωση: Αν κλείνετε διαμερίσματα μέσω airbnb θα σας πρότεινα να ελέγχετε αν ο ιδιοκτήτης έχει χαρακτηριστικό «super host». Αυτό σημαίνει ότι έχει πάρει πολλές και θετικές κριτικές.
Μετακινήσεις
Δεν υπάρχει μέρος στη Νέα Υόρκη που να μην μπορείτε να πάτε με το μετρό (subway). Οπότε θα σας πρότεινα να βγάλετε την εβδομαδιαία MetroCard με 30 δολάρια. Στην περίπτωση που χρησιμοποιείτε παραπάνω από 1 φορές τη μέρα το μετρό δε σας συμφέρει τίποτα άλλο. Το απλό εισιτήριο για μία διαδρομή κοστίζει 3 δολάρια. Το μόνο αρνητικό με την επιλογή μας να μείνουμε στο Jersey City αντί για το Μανχάταν (ή κάπου αλλού στη Νέα Υόρκη) είναι ότι το δίκτυο που συνδέει το Jersey City με το Manhattan και έχει την ονομασία PATH (Port Authority Trans-Hudson) δεν ανήκει στο δίκτυο του μετρό της Νέας Υόρκης. Αυτό σημαίνει ότι έπρεπε να βγάλουμε μια ξεχωριστή εβδομαδιαία κάρτα απεριορίστων διαδρομών (την path smartlink) με κόστος άλλα 30 δολάρια. 60 δολάρια λοιπόν για τις μετακινήσεις στην πόλη, τα οποία μπορεί να ακούγονται πολλά, αλλά τι είναι 30 δολάρια παραπάνω από τα (τουλάχιστον) 700 ευρώ που θα ξοδεύαμε επιπλέον για μείνουμε στο Μανχάταν;
Καθημερινά έξοδα
Αν για τη διαμονή υπάρχουν λύσεις δυστυχώς δεν μπορείτε να κάνετε πολλά για τα κόστη σε εισόδους μουσείων και δραστηριοτήτων ή για το φαγητό. Πανάκριβα όλα. Ενδεικτικά, για να ανέβεις στο top of the rock του Rockefeller να θαυμάσεις τη θέα θα σου κοστίσει 35 δολάρια. Θες μήπως να ανέβεις την ώρα που δύει ο ήλιος; Τότε θα δώσεις 15 δολάρια επιπλέον. Οι είσοδοι στα μουσεία κυμαίνονται κατά βάση από 20 έως 30 δολάρια, ανάλογα το μουσείο. Ένα σάντουιτς από τα Subway κοστίζει 8 δολάρια, ο καφές γύρω στα 4-5 ενώ αν θες να κάτσεις για φαγητό σε εστιατόριο θα δώσεις περίπου 30 δολάρια για μια απλή μακαρονάδα. Υπολογίστε και 30% του συνολικού ποσού για tips που πρέπει να αφήσετε στον σερβιτόρο. Εμείς για να περιορίσουμε το κόστος τρώγαμε κατά βάση street food. Falafel από τις (πάμπολλες) καντίνες στο δρόμο, σάντουιτς, πίτσα κλπ. Βλακείες δηλαδή. Δεν καθίσαμε ούτε μία φορά σε εστιατόριο. Πρωινό τρώγαμε στο δωμάτιο αφού είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου στη βαλίτσα δύο πακέτα βρώμης. Από το super market της γειτονιάς πήραμε γάλα και φρούτα, γιαούρτια για το βράδυ κλπ. Η λύση του σούπερ μάρκετ είναι αρκετά καλή και θα περιορίσει κατά πολύ τα έξοδά σας. Μη φανταστείτε τιμές ελληνικών σούπερ μάρκετ βέβαια. $0.50 η μία μπανάνα, αν αυτό σας λέει κάτι.
Σημ.: Το 1 δολάριο ισούται περίπου με 0,91 ευρώ, οπότε για να μη σπάτε το κεφάλι σας με υπολογισμούς, να υπολογίζετε πως αυτό που βλέπετε είναι σαν να το βλέπετε σε ευρώ, άντε λιγάκι παραπάνω.
Άνθρωποι
Η πλειοψηφία των Αμερικανών είναι πάρα πολύ ευγενικοί. Δεν ξέρω αν έχω δει κάπου αλλού στην Ευρώπη τόση ευγένεια. Ίσως στη Σκωτία, τώρα που το σκέφτομαι. Αλλά σε γενικές γραμμές ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Εντάξει, υπήρχε ένας εργάτης στο Μανχάταν που λίγο έλειψε να μας διαολοστείλει καθώς περνούσαμε κάτω από κάτι σκαλωσιές αλλά φαντάζομαι ήταν η εξαίρεση. Άψογη εξυπηρέτηση όπου κι αν βρεθήκαμε, πάντα πρόθυμοι, με χαμόγελο να βοηθήσουν και πάντα με το σεις και με το σας. Στη Βοστόνη σταμάτησε μόνη της μια κυρία στο δρόμο να μας βοηθήσει ενώ ψάχναμε στο χάρτη ενώ οι περισσότεροι οδηγοί Uber ήταν ευγενέστατοι και συζητήσιμοι. Στο μετρό της Βοστόνης μια κοπέλα με δική της πρωτοβουλία μας έδωσε 1 χαρτονόμισμα του ενός δολαρίου για να βγάλουμε εισιτήριο από το μηχάνημα που δεχόταν μόνο χαρτονομίσματα ενώ εμείς είχαμε μόνο κέρματα. Δε δέχτηκε να της το επιστρέψουμε. Και πολλά άλλα παραδείγματα που τώρα μου διαφεύγουν.
Οι Αμερικανοί γενικότερα είναι πολύ εκφραστικοί και η ευγένεια είναι κομμάτι αυτής της εκφραστικότητάς τους. Επίσης, μιλάνε έντονα και με χειρονομίες. Όλη αυτή η ευγένεια και η εκφραστικότητα πέρασε στην κουλτούρα τους ως ένας τρόπος για να μπορούν να συνεννοηθούν και να ζήσουν μαζί αρμονικά όλες αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες και εθνότητες που μαζεύτηκαν στην Αμερική τους προηγούμενους αιώνες. Αυτή τουλάχιστον είναι η εξήγηση ενός Τεξανού γνωστού φίλης μου. Όσον αφορά την ευγένεια λοιπόν, δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι Αμερικανοί θεωρούν τους Ευρωπαίους λιγάκι…αγενείς.
Βέβαια για να μη γενικεύουμε, όλα εξαρτώνται κι από την πολιτεία. Οι Η.Π.Α είναι μια πολύ μεγάλη χώρα. Μερικές πολιτείες είναι μεγαλύτερες από την Ελλάδα. Συναντάμε λοιπόν μεγάλες διαφορές στο θέμα της κουλτούρας ειδικά μεταξύ βορρά και νότου. Στο Τέξας για παράδειγμα ο κόσμος είναι πιο συντηρητικός, πολύ πιο θρησκευόμενος και αρκετά πατριώτες. Το «μοναχικό αστέρι» του Τέξας το είδαμε να ανεμίζει ουκ ολίγες φορές στο Ντάλας δίπλα από τη σημαία των Η.Π.Α.
Φαγητό
Οι Αμερικανοί καταναλώνουν πολλή ζάχαρη. Υπερβολικά πολλή θα έλεγε κανείς. Περνώντας 2 βδομάδες στις Η.Π.Α συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολο είναι να πάρεις βάρος τρώγοντας βλακείες αφού σου τα πασάρουν χωρίς μέτρο κυριολεκτικά παντού. Η ζάχαρη έχει γίνει μέρος της κουλτούρας τους εδώ και δεκαετίες (κάτι που προσπάθησε βέβαια να αλλάξει η Michelle Obama ξεκινώντας από τα σχολεία). Φάγαμε donuts και γλυκά με το κιλό και παρατηρήσαμε ότι τα donuts είναι στην καθημερινότητα των περισσότερων Αμερικανών. Αν νομίζετε πως ο Αμερικανός αστυνομικός που τρώει donuts στο περιπολικό είναι απλά ένα στερεότυπο που βλέπουμε στις ταινίες, θα εκπλαγείτε. Όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή! Όπως ανέφερα και πριν δεν κάτσαμε ούτε μία φορά σε εστιατόριο οπότε το μόνο που μπορώ να σας πω είναι για το street food τους, το οποίο είναι μια χαρά. Νοστιμότατο, αλλά δεν παύει να είναι street food. Τα γλυκά τους βέβαια είναι φανταστικά. Είπαμε, είναι ειδικοί στη ζάχαρη. Θα πάτε στη Νέα Υόρκη και δε θα φάτε το original New York Cheesecake; Δε γίνεται! Δωσ’τε τα $8, μην τα λυπηθείτε! Αξίζει!
Εργαλεία για τη διευκόλυνσή σας
Θα σας πρότεινα να προμηθευτείτε μία κάρτα sim για το κινητό σας. Ξεχάστε το internet ή την ομιλία μέσω του παρόχου σας, απλά ξεχάστε το. Θα έχετε χρεώσεις περιαγωγής, δηλαδή περίπου 5 ευρώ/λεπτό για εξερχόμενες κλήσεις. Για Internet δεν το συζητάμε καν. Μπορείτε να προμηθευτείτε κάποια sim από κάποιο σχετικό κατάστημα στις ΗΠΑ. Εμείς προτιμήσαμε να αγοράσουμε από την Ελλάδα μία ώστε να είμαστε έτοιμοι αμέσως μόλις προσγειωθούμε. Έτσι, μετά από μια μικρή έρευνα αγοράς καταλήξαμε στην Planet Sim την οποία αγοράσαμε από το Πλαίσιο στην τιμή των 30 ευρώ. Από κει και πέρα με το αντίστοιχο αντίτιμο βάζετε χρόνο ομιλίας και data ανάλογα με τις ανάγκες σας. Το καλό είναι ότι η κάρτα σου μένει και ο αριθμός δεν λήγει ποτέ. Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ: planetsim.gr
Μετά θα σας πρότεινα να κατεβάσετε offline maps για το κινητό σας γιατί ακόμα κι αν έχετε πρόσβαση στο internet μέσω της sim δεν ξέρεις πού μπορεί να μην πιάνει το κινητό. Επίσης με βοήθησε πολύ η εφαρμογή Moovit για τις μετακινήσεις και τα δρομολόγια του μετρό και των λεωφορείων (ακριβέστατο και σούπερ χρήσιμο) αλλά και οι εφαρμογές των αεροπορικών εταιρειών για τα κινητά.
Βέβαια σε πολλά σημεία στην Νέα Υόρκη μπορείτε να έχετε δωρεάν Wi-Fi αν είστε κοντά σε wi-fi spots που έχει η πόλη με την ονομασία LinkNYC. Είναι κάτι μεγάλες οθόνες στα πεζοδρόμια που γράφουν με μεγάλα γράμματα LinkNYC και συνήθως παίζουν και διαφημίσεις. Συνδέεστε δωρεάν και μετά κάθε φόρα που θα περνάτε από σημείο με LinkNYC το κινητό σας θα συνδέεται αυτόματα. Έχουν εμβέλεια για ένα τετράγωνο περίπου. Εδώ είναι ο χάρτης με τα σημεία πρόσβασης τα οποία όπως θα δείτε μόνο λίγα δεν τα λες: https://www.link.nyc/find-a-link.html
Πρόγραμμα ταξιδιού
Δεν έχω δυσκολευτεί περισσότερο να βγάλω πρόγραμμα σε ταξίδι απ’ ότι αυτή τη φορά. Παρόλο που είχαμε κλείσει τα εισιτήρια μήνες πριν, κάθε φορά που καθόμουν να ασχοληθώ με το τι θα κάνουμε και ποια μέρα, πελάγωνα. Όχι μόνο γιατί το Μανχάταν είναι τεράστιο αλλά γιατί εκτός από το αυτό είχαμε άλλες 3 πόλεις στο πρόγραμμα. Οπότε έπρεπε να βγει ένα πρόγραμμα για κάθε μέρα των 2 εβδομάδων. Βουνό! Τελικά κατέληξα ότι το πιο εύκολο είναι να χωρίσεις το Μανχάταν σε «γειτονιές» και κάθε μέρα να εξερευνούμε κι από μία. Έτσι, έβαλα στην πρώτη μέρα το Lower Manhattan, την επόμενη Midtown Manhattan και Greenwitch Village κλπ. Θα σας πρότεινα να κάνετε το ίδιο γιατί οι αποστάσεις μεταξύ των σημείων ενδιαφέροντος είναι τεράστιες.
Κεφάλαιο 2: Η αναχώρηση και η άφιξη
Φτάσαμε 2 ώρες πριν στο Ελ. Βενιζέλος για να παραδώσουμε τις αποσκευές αλλά και να βγάλουμε τα boarding passes. Παρά το γεγονός ότι είχα κάνει ηλεκτρονικό check in, είναι απαραίτητο να περάσεις από τον γκισέ. Στην ουρά πριν το γκισέ μας έκαναν κάποιες τυπικές ερωτήσεις, τύπου «για ποιο λόγο ταξιδεύετε στις ΗΠΑ», «πόσο θα μείνετε» κλπ». Αφού έλεγξαν τα διαβατήρια (είχα ένα άγχος για την ESTA) και ήταν όλα οκ, προχωρήσαμε προς τον έλεγχο. Μετά τον έλεγχο μου λένε ότι “έχω επιλεχθεί για έναν περαιτέρω έλεγχο”. Έτσι όπως μου το είπαν νόμιζα ότι κέρδισα κάτι. Τελικά με πήγαν λίγο πιο πέρα, άνοιξαν την τσάντα με την κάμερά μου και την έψαξαν λίγο καλύτερα, ενώ την πέρασαν και με ένα ειδικό πανάκι. Παραδίπλα στις καρεκλίτσες είδα ότι περίμεναν κι άλλοι «επιλαχόντες» να ελεγχθούν και να πάρουν πίσω το διαβατήριό τους το οποίο επίσης μας είχαν πάρει και τσεκάρανε στον υπολογιστή. Σε 10′ η διαδικασία τελείωσε και επέστρεψα στην παρέα μου, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιο είναι το κριτήριο που επιλέγουν για περαιτέρω έλεγχο κάποιους επιβάτες.
Η μικρή αναστάτωση του επιπλέον ελέγχου κατευνάστηκε αμέσως μόλις μπήκαμε στο αεροσκάφος. Με είχαν προετοιμάσει για την Emirates αλλά είναι άλλο να σου το λένε και άλλο να το ζεις. Από το μέγεθος του αεροσκάφους (3 σειρές με καθίσματα αντί για 2) μέχρι το μενού που σου φέρνουν για να δεις τι θα σερβίρουν. Μας σέρβιραν δύο φορές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Στο κάθισμα επίσης βρίσκεις ένα μικρό μαξιλαράκι, κουβερτούλα, ακουστικά για να δεις ταινίες ή να ακούσεις μουσική στην οθόνη ακριβώς μπροστά σου κι ένα μικρό τσαντάκι που μέσα είχε οδοντόβουρτσα, οδοντόπαστα, μάσκα ύπνου, ωτοασπίδες και κάλτσες! Στην οθόνη μπροστά σου μπορείς να δεις ταινίες, σειρές, να παίξεις παιχνίδια, να δεις πού βρίσκεσαι στο χάρτη, να διαβάσεις ειδήσεις κ.α. Με διαφορά είναι η καλύτερη εμπειρία που είχα ποτέ από αεροπορική εταιρεία. Παρά τις ανέσεις βέβαια, να πω ότι σχεδόν 11 ώρες πτήσεις δεν παλεύονται εύκολα. Από ένα σημείο και μετά η ώρα δεν περνάει, η νύστα έρχεται (αναχωρήσαμε στις 17:30 από την Αθήνα οπότε η άφιξη στην Νέα Υόρκη ήταν 4:30 τα ξημερώματα με ώρα Ελλάδας) και επειδή εγώ δεν μπορώ με τίποτα να κοιμηθώ στο αεροπλάνο απλά υπέφερα σιωπηλά.
Η οθόνη στο μπροστινό κάθισμα
«Ναι, ναι, δεν έχω καλό σήμα»! Όχι, δεν είναι τηλέφωνο. Χειριστήριο είναι!
Ώρα για φαγητό.
Στο αεροδρόμιο Liberty του Newark πρέπει να περάσεις ξανά από έλεγχο διαβατηρίου. Ενώ μας είχαν προετοιμάσει ότι θα συναντούσαμε άπειρες ουρές στα customs και θα καθυστερούσαμε τουλάχιστον 1 ώρα, τελικά δεν υπήρχε ψυχή. Ήμασταν οι πρώτοι. Ευτυχώς γιατί η κούραση και η νύστα ήταν απερίγραπτες. Η χαρά μου κράτησε λίγο γιατί ο κυριούλης στον γκισέ μετά τις ερωτήσεις που μου έκανε («Γιατί ήρθες; Πού θα μείνεις; Για πόσο καιρό;») αποφάσισε πως πρέπει να πάω στην αίθουσα του αστυνομικού τμήματος του αεροδρομίου να ελέγξουν ΞΑΝΑ το διαβατήριό μου. Εδώ να σας πω ότι άρχισα να ανησυχώ στα σοβαρά γιατί έτσι και τύχαινε το παραμικρό, έτσι και μου έλεγαν ότι μου απαγορεύουν τη διαμονή στη χώρα (τραβηγμένο, το ξέρω) είχα απλά καταστραφεί! Όχι μόνο είχαμε ήδη ξοδέψει ένα σωρό λεφτά σε προκρατήσεις και εισιτήρια αλλά το σημαντικότερο, είχαμε έρθει για δουλειά η οποία με τίποτα δεν μπορούσε να ακυρωθεί. Τελικά αφού περίμενα στην ειδική αίθουσα μέχρι να ελέγξουν το διαβατήριό μου (και της συμπαθέστατης Κινέζας δίπλα μου), μου το έδωσαν πίσω λέγοντάς μου ότι είναι όλα εντάξει. Βγήκα από την αίθουσα βρίσκοντας τον Βασίλη (ο οποίος δεν συνάντησε κανένα απολύτως κόλλημα με το διαβατήριό του ούτε στην Ελλάδα ούτε στις ΗΠΑ) και έφυγα από το αεροδρόμιο νιώθοντας σαν τον πρωταγωνιστή του Shawshank Redemption.
Όμως δεν είχα σκοπό να αφήσω αυτά τα περιστατικά να μου χαλάσουν τη διάθεση. Ήμουν στην Αμερική και η μικρή μας ταξιδιωτική περιπέτεια μόλις ξεκινούσε.
Κεφάλαιο 3: Το Μεγάλο Μήλο
«Η πρωτεύουσα του κόσμου». «Το κέντρο του σύμπαντος». «Η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται». «The Empire City». «The Big Apple». » Χωνευτήρι λαών». Ποια άλλη πόλη έχει τόσα προσωνύμια; Η πόλη που αρχικά ονομάστηκε «Νέο Άμστερνταμ» (από τους πρώτους άποικους που ήταν Ολλανδοί και το 1624 αγόρασαν το Νησί Μανχάταν από τους Ινδιάνους για 24(!!) δολάρια) και αργότερα «Νέα Υόρκη (το 1664 η εξουσία πέρασε από τους Ολλανδούς στους Άγγλους και μετονομάστηκε σε Νέα Υόρκη προς τιμήν του δούκα της Υόρκης, αδελφό του τότε Βασιλέα της Αγγλίας) είναι όντως η πρωτεύουσα του κόσμου. Όχι μόνο γιατί αποτελεί το επιχειρηματικό, χρηματιστηριακό, πολιτιστικό, διπλωματικό, οικονομικό και τεχνολογικό κέντρο του κόσμου αλλά κυρίως γιατί όντως είναι ένα χωνευτήρι λαών, μια πόλη που ουσιαστικά είναι «λιγότερο Αμερική» από οποιαδήποτε άλλη πόλη της Αμερικής.
Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα η μετανάστευση των Ευρωπαίων στην Νέα Υόρκη αυξήθηκε κατά πολύ. Κυρίως μετανάστευαν Ιρλανδοί, Ιταλοί και Γερμανοί με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πλέον στην Νέα Υόρκη ζουν άνθρωποι κυριολεκτικά από όλες τις γωνιές του πλανήτη και το σημαντικότερο, ζουν όλοι αρμονικά. Δεν ήταν πάντα έτσι βέβαια. Η Νέα Υόρκη έχει κι αυτή τη δική της ματωμένη ιστορία και έχουν λάβει χώρα ουκ ολίγες σφαγές τον 19ο αιώνα μεταξύ διαφόρων εθνικοτήτων. Έχετε δει τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης»;
Οι περισσότεροι από εμάς όταν αναφερόμαστε στην Νέα Υόρκη συνήθως εννοούμε το Manhattan. Αυτό δεν είναι τελείως σωστό γιατί η Πόλη της Νέας Υόρκης, η New York City-NYC (Νέα Υόρκη ονομάζεται ουσιαστικά η πολιτεία) αποτελείται από 4 ακόμα διαμερίσματα. Το Bronx, Το Brooklyn, το Queens και το Staten Island. Γιατί όμως ο νους μας πάει μόνο στο Μανχάταν; Γιατί πολύ απλά όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα συμβαίνουν εκεί. Κι εμείς κατά βάση εκεί θα κινηθούμε.
Ημέρα 1η
Αφού πήραμε την κόκκινη γραμμή του PATH από την Journal Square του Jersey City σε 20 λεπτά περίπου ήμασταν στο σταθμό του World Trade Center. Από εκεί, θα κατηφορίζαμε νότια με προορισμό το Battery Park. Από εκεί θα παίρναμε το ferry της εταιρείας Statue Cruises που θα μας πήγαινε στο Liberty Island και στο Ellis Island και μετά θα μας επέστρεφε στο Battery Park. Το εισιτήριο για αυτή τη διαδρομή κοστίζει $18.50 και τα είχαμε κλείσει από πριν online (statuecruises.com).
Ακόμα κι αν δεν έχει βρεθεί κάποιος ποτέ στη Νέα Υόρκη ότι δει εκεί θα του φανεί παράξενα οικείο. Και πώς να μην του φανεί, έχει δει τις γωνιές της και τα κτίριά της αναρίθμητες φορές σε σειρές και ταινίες. Ωστόσο, τίποτα δε σε προετοιμάζει για το δέος που θα νιώσεις περπατώντας κάτω από τους ουρανοξύστες και μέσα στα πάρκα της.
Από τις πρώτες εικόνες που αντίκρισα όταν βγήκα από το σταθμό του WTC. Το κτίριο με τους μικρούς πυργίσκους και τον πράσινο τρούλο είναι το Woolworth Building, ένα από τα ομορφότερα κτίρια της Νέας Υόρκης. Από το 1913 έως το 1930 ήταν το ψηλότερο κτίριο του κόσμου.
Αυτό είναι το Oculus, το οποίο σχεδίασε ο Santiago Calatrava. Αποτελεί μεταφορικό κόμβο που συνδέει το New Jersey με το Manhattan και το δίκτυο του μετρό της Νέας Υόρκης. Σχεδιάστηκε μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11 Σεπτεμβρίου 2001 ώστε να μοιάζει με «ένα περιστέρι που ανοίγει τα φτερά του φεύγοντας από τα χέρια ενός παιδιού». Κατά τα άλλα στην εικόνα βλέπετε grafity, κόσμο να πηγαίνει στις δουλειές του, ουρανοξύστες και ατμούς από τους υπονόμους. Τυπική εικόνα της Νέας Υόρκης δηλαδή! 
Oculus
Ο ουρανοξύστης One World ο οποίος αποτελεί πλέον το ψηλότερο κτίριο στην Νέα Υόρκη αυτή τη στιγμή (541,30 μέτρα). Μέχρι κάποιο άλλο κτίριο να τον ξεπεράσει. Θα τον δείτε και καλύτερα σε επόμενες φωτογραφίες.
Ένα από τα πολλά «I love NY» καταστήματα που υπάρχουν στο Μανχάταν.
Φτάνοντας στο Battery Park και ακολουθώντας τις πινακίδες για το Statue Cruises επιβιβαστήκαμε στο πλοίο με προορισμό το Liberty Island, αφού βέβαια περάσαμε πρώτα από έλεγχο τύπου αεροδρομίου.
Στο κατάστρωμα του πλοίου, κοιτώντας το Μανχάταν να απομακρύνεται.
Το Staten Island Ferry, που σε μεταφέρει (δωρεάν) από το Μανχάταν στο Staten Island. Πολλοί επιλέγουν αυτόν τον τρόπο για να δουν το Άγαλμα της Ελευθερίας αφού περνάει σχετικά κοντά του. Δεν είναι το ίδιο φυσικά με το να πας στο νησί. Αλλά είναι μια κάποια λύση για όποιον δε θέλει να δώσει τα 18 δολάρια.
Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα από το άγαλμα. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαρούμενος ήμουν! Άρχισα να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι και ότι επιτέλους κατάφερα να έρθω στη Νέα Υόρκη, κάτι που πάντα θεωρούσα ακατόρθωτο.
Βγήκαμε από το πλοίο. Παρ’όλο που ήταν πολύ νωρίς το πρωί (9:00) ο κόσμος ήταν αρκετός. Όχι τόσος όμως ώστε να είναι ενοχλητικός.
Η πίσω μεριά του αγάλματος. Η μπροστινή είναι στην άκρη του νησιού, για να υποδέχεται τους μετανάστες που κατέφθαναν με πλοίο στο νησί από την Ευρώπη.
Το μουσείο για το άγαλμα της Ελευθερίας. Θα έρθουμε σε λίγο.
Το Μανχάταν κάτω από ένα γκρίζο και συννεφιασμένο ουρανό, όπως φαίνεται από το Liberty Island. Και ένα ελικόπτερο να πετάει από πάνω. Πολλά ελικόπτερα γενικά πετούσαν πάνω από την πόλη κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Με τον Bill!
Yesss! I did it!
Η κυρία Ελευθερία αξίζει μερικά κοντινά νομίζω για να φανεί η ομορφιά της!
Η Manhattan Bridge.
Ο Βασίλης και τα πλοία που φεύγουν (ωπ, ποιητικό ακούστηκε αυτό).
Η επόμενη παρτίδα επισκεπτών καταφθάνει.
Ε νομίζω αξίζω κι εγώ μια φωτογραφία με αυτό το φόντο!
Καναπέδες και καρέκλες για την ανάπαυσή σας!
Στο μουσείο πήραμε αρκετές πληροφορίες για την ιστορία του αγάλματος. Όπως για παράδειγμα πόσους πυρσούς έχει αλλάξει (παρακάτω βλέπετε έναν από τους προηγούμενους).
Λίγες πληροφορίες για το άγαλμα:
Η ιδέα του αγάλματος ανήκει στον Γάλλο ιστορικό Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Τη στατική δομή του μελέτησε ο μηχανικός Γκυστάβ Άιφελ (ναι, ο γνωστός). Ο σκελετός του αγάλματος καλύφθηκε με φύλλα χαλκού σφυρηλατημένα στο χέρι για να δώσουν στο άγαλμα την μορφή που βλέπετε. Το κολοσσιαίο άγαλμα αποσυναρμολογήθηκε σε 350 κομμάτια και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ το 1885, όπου συναρμολογήθηκε ξανά. Το άγαλμα εικονίζει την Ελευθερία ως γυναικεία μορφή, να κρατά στο υψωμένο δεξί της χέρι πυρσό και στο αριστερό μια πλάκα στην οποία αναγράφεται η ημερομηνία «4 Ιουλίου 1776», ημέρα ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μαζί με τη βάση έχει ύψος 93 μέτρα. Ο πυρσός το 1986 καλύφθηκε με λεπτά φύλλα χρυσού 24 καρατίων.
Από το 1986 αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Όπως ανέφερα παραπάνω το άγαλμα ήταν η πρώτη εικόνα που έβλεπαν οι μετανάστες που κατέφθαναν από την Ευρώπη με πλοίο κι έτσι έχει συνδεθεί με σύμβολο αισιοδοξίας και ελπίδας για μια καλύτερη ζωή.
Βγαίνοντας από το μουσείο ανεβήκαμε τα σκαλιά στα αριστερά της εισόδου κι έτσι είχαμε μία πολύ όμορφη άποψη του αγάλματος ακριβώς μπροστά μας.
Αφού διαβάσαμε ό,τι πληροφορία υπήρχε στο μουσείο (να πάτε, περιλαμβάνεται στο εισιτήριο του πλοίου και είναι μικρό) πήραμε και πάλι το ferry με προορισμό το Ellis Island. Το νησί ήταν από το 1892 ο χώρος υποδοχής των μεταναστών που θα περνούσαν στο Μανχάταν. Εδώ θα επισκεφτούμε το Μουσείο Μεταναστών.
Μέσα στο μουσείο.
Από το 1811 έως το 1892 υπολογίζεται ότι το Μανχάταν υποδέχτηκε περισσότερους από 8.000.000 μετανάστες, (με πιθανότερο νούμερο το 12.000.000). Αστρονομικοί αριθμοί.
Εδώ βρισκόμαστε στην αίθουσα καταγραφής του κεντρικού κτιρίου.
Ένα από τα πολλά σκίτσα που θα δει κάποιος στο μουσείο. The Melting Pot (το χωνευτήρι).
Αυτά είναι τα άσχημα.
Στις τηλεφωνικές συσκευές μπορείς να ακούσεις πραγματικές μαρτυρίες μεταναστών από τον 20ο αιώνα.
1.456.000-2.000.000 υπολογίζονται οι Έλληνες που ζουν στις Η.Π.Α. ενώ στη Νέα Υόρκη ζουν 127.268 με τα στοιχεία της απογραφής του 2010.
Βαλίτσες, στην είσοδο του μουσείου.
Φεύγοντας από το Ellis Island.
Μανχάταν, ερχόμαστε!
Επιστροφή στο Battery Park. Σε αυτούς τους μεγάλους πυλώνες αναγράφονται ονόματα περισσότερων από 4,600 ναυτικών του Αμερικανικού Ναυτικού που έχασαν τη ζωή τους στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Είμαστε στο East Coast War Memorial.
Ο χάλκινο αετός. Κρατάει ένα δάφνινο στεφάνι και κάθεται πάνω σε κύμα ωκεανού. Συμβολίζει το πένθος στη θάλασσα.
Συνεχίζουμε βόρεια. Το ιερό της Αγίας Ελισάβετ Άντε Σετόν στην Εκκλησία της Παναγίας του Αγίου Ροδαρίου (αριστερά) δίπλα στο σπίτι του Τζέιμς Γουάτσον (δεξιά).
Συνεχίζουμε τον περίπατό μας βόρεια, αφού πήραμε έναν ζεστό καφέ από τα Starbucks.
Αυτό που παρατηρήσαμε και που μας έκανε μεγάλη έκπληξη γιατί δεν το περιμέναμε είναι το πόσο ωραία κτίρια έχει η Νέα Υόρκη. Ενώ περιμέναμε να δούμε απλά γυάλινους ουρανοξύστες που θα νιώθεις ότι σε καταπλακώνουν και σου κρύβουν το φως αυτό που είδαμε ήταν κτίρια-κοσμήματα, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα πραγματικά. Υπάρχουν ουρανοξύστες και κτίρια που έχουν Gargoyles! Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό! Ειδικά το Lower Manhattan που βρισκόμασταν τη σημερινή ημέρα έχει μερικά από τα ομορφότερα κτίρια της Νέας Υόρκης.
Καφέ ή ντόνατ κανείς; Τα βρίσκεις παντού στο δρόμο!
Δωσ’του καφέ και θα είναι χαρούμενος. Μιλάμε για πραγματική μεταμόρφωση.
Είμαστε έξω από το μουσείο των Ινδιάνων. Θα σας πρότεινα να μπείτε και να το δείτε. Είναι μικρό, θα το δείτε γρήγορα και είναι δωρεάν. Και πολύ πολύ ενδιαφέρον.
Μπροστά ακριβώς από το μουσείο βρίσκεται το Bowling Green, το τριγωνικό πάρκο που οι αριστοκράτες έπαιζαν παλιά bowling. Στην μύτη αυτού του τριγώνου βρίσκεται το σήμα κατατεθέν του οικονομικού κέντρου της πόλης (είμαστε πολύ κοντά στην Wall Street) o μεγάλος μεταλλικός ταύρος (The Charging Bull).
Για κάποιο λόγο οι τουρίστες κάνουν ουρά για να φωτογραφηθούν κρατώντας τα @@ του ταύρου. Μου φάνηκε τόσο αστείο.
Από εδώ ξεκινάει και η οδός Broadway, ο δρόμος που καταλήγει στην Theater district με τα πολλά θέατρα.
Όμως μην ξεχάσουμε την επίσκεψή μας στο μουσείο των Ινδιάνων. Εκτός των άλλων, στεγάζεται και σε ένα πολύ εντυπωσιακό κτίριο.
Στο μουσείο θα δείτε την ιστορία των αυτοχθόνων Αμερικανών. Τις διαφορετικές φυλές που υπήρχαν στην Ήπειρο, κομμάτια των παραδόσεών τους αλλά και της κουλτούρας τους. Πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.
Βγαίνοντας από το μουσείο. Η ουρά για τα @@ του ταύρου καλά κρατεί!
Κατευθυνόμαστε προς τη financial district και την Wall street.
Στις αρχές της Wall Street θα συναντήσουμε την επιβλητική γοτθική εκκλησία Trinity Church
Προχωράμε στη Wall St.
Προχωρώντας την Wall Street θα δούμε το Federal Hall που ήταν το πρώτο δημαρχείο της Νέας Υόρκης. Στην πραγματικότητα το πραγματικό Federal Hall κατεδαφίστηκε το 1812. Αυτό είναι απλά ένα μνημείο που βρίσκεται στη θέση του.
Στο Federal Hall είχε ορκιστεί ο George Washington ως ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ. Εδώ βλέπουμε λοιπόν το άγαλμά του.
To Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Μπορείτε να φανταστείτε τι θα έγινε εδώ στο κραχ του ’29…
Είναι το μεγαλύτερο χρηματιστήριο στον κόσμο από την κεφαλαιοποίηση των εισηγμένων εταιρειών, καθώς η μέση ημερήσια αξία συναλλαγών ήταν περίπου 169 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, το 2013.
Στο Νο 23 της Wall St. θα δούμε τα σημάδια από την τρομοκρατική επίθεση του 1920.
Το μεσημέρι στις 16 Σεπτεμβρίου 1920, μια άμαξα βρέθηκε στο 23 νούμερο της Wall Street, στα κεντρικά της J.P. Morgan. Ένα λεπτό αργότερα, ένας χρονομετρητής πυροδότησε τα εκατό κιλά δυναμίτη που ήταν κρυμμένα μέσα, προκαλώντας μια τεράστια έκρηξη που κυριολεκτικά ταρακούνησε τη Wall Street για πολλά τετράγωνα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Τριάντα οκτώ άτομα σκοτώθηκαν (κυρίως υπάλληλοι) και τετρακόσια τραυματίστηκαν, εν μέρει λόγω των 500 λιρών από χυτοσίδηρο που είχαν αναμειχθεί με τα εκρηκτικά.
Ο Λύκος της Wall Street! Λέμε τώρα…
Επόμενος σταθμός μας είναι το μνημείο της 11ης Σεπτεμβρίου (9/11 Memorial).
Κατευθυνόμενοι προς τα εκεί, θα ρίξουμε μια ματιά στο μικρό νεκροταφείο δίπλα από την Trinity Church.
Και αυτή ακριβώς την ώρα θα ξεκινήσει να βρέχει. Καλά την είχαμε γλιτώσει ως τώρα.
Το μνημείο για την 11 Σεπτεμβρίου βρίσκεται στην περιοχή του πρώην συγκροτήματος του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και καταλαμβάνει περίπου το ήμισυ του χώρου των 16 στρεμμάτων. Το μνημείο διαθέτει δύο τεράστιους καταρράκτες και αντανακλαστικές πισίνες, 4.000 τ.μ. ο καθένας σε μέγεθος, στη θέση των αρχικών δίδυμων πύργων.
Στο πλαίσιο γύρω από τους καταρράκτες αναγράφονται τα ονόματα των 3.000 ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους την ημέρα εκείνη.
Μικρή στάση σε σούπερ μάρκετ για κολατσιό και για προμήθειες του πρωινού.
Μετά είχα βάλει στο πρόγραμμα να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα παραλιακά με τον ποταμό Hudson στα αριστερά μας και κατευθυνόμενοι βόρεια. Θα ξεκινούσαμε από το South Cove με προορισμό το North Cove. Ο περίπατος αυτός είναι από τους ωραιότερους που μπορεί να κάνει κάποιος στο Μανχάταν αλλά δυστυχώς ο καιρός μας τα χάλασε. Έβρεχε καταρρακτωδώς! Πέρα από τη μουντάδα που δεν κολάκευε καθόλου το τοπίο, κρατούσα την ομπρέλα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να βγάλω τις φωτογραφίες που ήθελα.
Παρ’όλα αυτά περπατήσαμε στην εντελώς άδεια από κόσμο (δεν υπήρχε ψυχή!) Battery Park City Esplanade με σκοπό να φτάσουμε μέχρι το Brookfield Place. Εδώ βλέπουμε τους ουρανοξύστες του Jersey City δυτικά του ποταμού Hudson.
Στο βάθος διακρίνεται μέσα από την ομίχλη το άγαλμα της Ελευθερίας στο Liberty Island και δίπλα ακριβώς το Ellis Island.
Το παρακάτω γλυπτό που συναντήσαμε στα δεξιά μας ονομάζεται «the upper room».
Φτάσαμε στο North Cove και στο Brookfield Place (συγκρότημα γραφείων με καταστήματα, φαγητό και παγοδρόμιο και ειδικές εκδηλώσεις).
Επειδή έχουμε πολύ πράμα ακόμα να δούμε θα συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας χωρίς να κάνουμε στάση στο Brookfield Place.
Είμαστε στην περιοχή Tribeca (σημαίνει Triangle Below Canal street) και είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει. Ένα νοητό τρίγωνο που σχηματίζεται από την Canal Street, την Broadway και την West St. Σας το μαρκάρω στον χάρτη:
Η περιοχή είναι από τις πιο ωραίες του Μανχάταν με άπειρα μπαρ, εστιατόρια και όμορφα κτίρια. Βέβαια αυτό το «από τις ωραιότερες περιοχές της Ν.Υ.» θα με ακούσετε να το λέω συχνά για πάρα πολλές γειτονιές. Γίνομαι γραφικός αλλά τι να κάνω, αφού είναι απίστευτη η Νέα Υόρκη.
Αυτή είναι Staple Street Skybridge.
Η Staple Street είναι ένας από τους μικρότερους δρόμους της πόλης, μόλις δύο τετράγωνα. Μια γέφυρα από χυτοσίδηρο συνδέει τα δύο κτίρια. Η ιστορία της είναι εξής:
Τα κτίρια που συνδέονται με αυτή τη γέφυρα κάποτε ανήκαν στο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Το κτίριο στα αριστερά χτίστηκε το 1893 ως «οίκος ανακούφισης» του νοσοκομείου, γνωστό και ως αίθουσα έκτακτης ανάγκης. Στα δεξιά στο κτίριο που χτίστηκε το 1907 στεγαζόταν η αίθουσα πλυντηρίων του νοσοκομείου. Η γέφυρα δημιουργήθηκε για να συνδέει τους τρίτους ορόφους και των δύο κτιρίων.
Τελικά το νοσοκομείο μετακόμισε, αλλά η γέφυρα παραμένει εκεί 100 χρόνια αργότερα.
Η βροχή μπορεί να σε εμποδίζει να κάνεις κάποια πράγματα και να ευχαριστηθείς το περπάτημα αλλά η άτιμη τα κάνει όλα και φαίνονται υπέροχα με τις αντανακλάσεις της! Ειδικά τώρα που ψιλοσταμάτησε να βρέχει, του έδωσα και κατάλαβε!
Αυτό το πανύψηλο και κακάσχημο κτίριο που μοιάζει με πύργο από τουβλάκια Jenga είναι το Christian de Portzamparc και είναι τόσο άσχημο που καταντά ενδιαφέρον! Είπαμε, η Νέα Υόρκη είναι όμορφη, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα συναντήσεις τα πάντα.
Επιμένω ότι αυτή είναι η καλύτερη φωτογραφία που τον έβγαλα στο ταξίδι. Ακόμα δε μου έχει αποδώσει τα εύσημα.
Κάνε στην άκρη λοιπόν να βγάλω τα όμορφα κτίρια πίσω, η αχαριστία έχει και τα όριά της.
To One World και πάλι στο οπτικό μας πεδίο. Λατρεύω τις αντανακλάσεις των φώτων των αυτοκινήτων στο βρεγμένο δρόμο!
Έχουμε μπει πλέον στην περιοχή της China Town. Δυστυχώς η βροχή δυνάμωσε ξανά, αλλά δεν πτοούμαστε.
Περπατήσαμε ελάχιστα στην China Town (θα την επισκεφτούμε μια από τις επόμενες ημέρες πιο διεξοδικά με καλύτερο καιρό).
Αφού περάσαμε τα όρια της China Town μπήκαμε στην Little Italy. H Μικρή Ιταλία ήταν γνωστή για τον μεγάλο πληθυσμό της σε Ιταλο-αμερικανούς που εγκαταστάθηκαν εδώ στα τέλη του 19ου αιώνα. Πλέον υπάρχουν μόνο μερικά ιταλικά καταστήματα και εστιατόρια. Η περιοχή έχει συρρικνωθεί αρκετά λόγω της…»επεκτατικής πολιτικής» της γειτονικής China Town.
Συμβουλή 1η: Να φάτε pizza σε κάποια από τα πάμπολλα εστιατόρια της περιοχής!
Συμβουλή 2η: Να δείτε τον «Νονό»! Αφενός γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο εδώ αφετέρου γιατί δεν γίνεται απλά να μην έχετε δει αυτό το αριστούργημα.
Και παρ’όλο που η περιοχή είναι άκρως ενδιαφέρουσα, η βροχή λίγο μας κούρασε ενώ είχαμε γίνει και λίγο μούσκεμα. Θέλαμε να κάτσουμε κάπου για έναν ζεστό καφέ! Τελικά καταλήξαμε στα χαζά mc donald’s γιατί ήταν το πρώτο που βρήκαμε μπροστά μας. Προφανώς και ο καφές τους ήταν σαν ξέπλυμα αλλά τουλάχιστον ξεκουραστήκαμε λίγο.
Αφού φύγαμε μετά από 1 ώρα περίπου από τα mac συνεχίσαμε να ψάχνουμε τριγύρω για να φάμε κάτι για βράδυ. Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι είχε αρχίσει να βρέχει τόσο πολύ και δυνατά που είχαμε κάτσει κάτω από ένα υπόστεγο και είχαμε απλώς παραλύσει! Μπόρεσα να βγάλω μόνο την παρακάτω φωτογραφία (για να καταλάβετε τι εννοώ).
Τελικά περπατήσαμε λίγο ακόμη και μπήκαμε άρον-άρον σε μια μικρή πιτσαρία και παρόλο που χρυσοπληρώσαμε τα -ομολογουμένως τεράστια-slices καταφέραμε να στριμωχτούμε και να τα φάμε στο μπαρ. Ο χώρος ήταν τόσο μικρός που ένιωθες σα να είσαι σε λεωφορείο αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση οτιδήποτε ήταν καλύτερο από τον κατακλυσμό εκεί έξω.
Αυτό επίσης που θυμάμαι εξίσου έντονα είναι πώς όταν τελικά καταφέραμε και γυρίσαμε στο Jersey City μόλις βγήκαμε από το σταθμό του PATH έβρεχε ακόμα περισσότερο (κι όμως γίνεται!) και είχε τόσο αέρα που η ταπεινή μου ομπρέλα έγινε φύλλο και φτερό μέσα σε ένα λεπτό. Μέσα σε όλα αυτά χάσαμε το δρόμο για το σπίτι, σταματήσαμε δυο κοπέλες και τις ρωτούσαμε πού στο καλό είναι η ριμάδα η Magnolia Ave και οι οποίες κοπέλες παρότι ευγενέστατες είμαι σίγουρος ότι σιχτίριζαν γιατί είχαν γίνει κι αυτές μουσκίδι, αλλά τελικά καταφέραμε να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Ευτυχώς τόσο ακραία καιρικά φαινόμενα δεν ξαναείχαμε στο ταξίδι μας. Καλή η βροχή για να βγάλεις ωραίες φωτογραφίες αλλά όχι για πολύ παιδιά.
Τέλος 1ης ημέρας.
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Liberty Island, Elis island, Battery Park, Μουσείο Ινδιάνων, Charging Bull, Financial District & Wall St, South Cove έως North Cove, 9/11 Memorial & World Trade Center, Tribeca neighborhood και Staple Street Skybridge, China Town, Little Italy.
Ημέρα 2η:
Ευτυχώς η μέρα ήταν καλή, χωρίς βροχή. Σήμερα το πρόγραμμα ξεκινούσε με Greenwich Village και West Village και ολίγον τι από East! Γενικά πιάσαμε τα “χωριά”, τα οποία προσωπικά θεωρώ ότι είναι οι ομορφότερες περιοχές σε όλο το Manhattan.
Λίγα λόγια για να ξεδιαλύνουμε το θέμα με τα Villages γιατί πραγματικά πιστεύω πως έχει ενδιαφέρον ακριβώς επειδή είναι το ομορφότερο κομμάτι του Manhattan κατά την άποψή μου.
Το Greenwich Village περιλαμβάνει το μεγαλύτερο σύνολο, ξεκινώντας λίγο πιο ανατολικά από το Washington Square Park (συγκεκριμένα από την Broadway) μέχρι την δυτική όχθη και από την 14th St μέχρι την Huston St.
Το West Village είναι, περιέργως, από την 6η Λεωφόρο μέχρι τη δυτική ακτή, όπου οι δρόμοι δεν βρίσκονται πλέον σε πλέγμα. Είναι περίπου το μισό του μεγέθους του Greenwich Village και ουσιαστικά αποτελεί το μισό κομμάτι του προς τα δυτικά.
Το East Village ξεκινάει από την 4th Ave / Bowery μέχρι την Ανατολική όχθη.
Κάποιοι αποκαλούν όλη την περιοχή που διασχίζει το Μανχάταν από την ανατολική ως τη δυτική όχθη απλώς “The Village” και που περιλαμβάνει και τα τρία “χωριά”, αν και πολλοί χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο αναφερόμενοι στο Greenwich Village.
Η περιοχή Noho χωρίζει το East από το West.
Εδώ βλέπουμε την Jefferson Market Library, η οποία περισσότερο με κάστρο μοιάζει παρά με βιβλιοθήκη. Υπέροχο, πανέμορφο κτίριο! Χτίστηκε αρχικά ως δικαστήριο τον 19ο αιώνα και παραλίγο να το κατεδαφίσουν το 1958. Ευτυχώς, αποφάσισαν να το επαναχρησιμοποιήσουν ως παράρτημα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης.
Μια μικρή στάση για τον απαραίτητο καφέ στα Starbucks ενώ όπως βλέπετε η πόλη ετοιμάζεται για το Halloween. Κάθε χρόνο το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου στο Village γίνεται η μεγαλύτερη παρέλαση της πόλης για το Halloween. Πόσο κρίμα που δε θα ήμασταν εκεί να το δούμε! Αγαπάμε Halloween. Γιατί ΝΑΙ, είχαμε και στο χωριό μας.
Ένα περίεργο, τριγωνικό κτίριο στην 6th Avenue.
Και εδώ αρχίζει το καλό! Ξεκινάμε να σουλατσάρουμε στην Macdougal St., στο Greenwich Village. Φανταστικός πολύχρωμος δρόμος με όμορφα κτίρια με κόκκινα τούβλα και γουστόζικα μικρά καφέ!
Κρίμα που δεν καταφέραμε να έρθουμε μια βόλτα εδώ το βράδυ, είμαι σίγουρος ότι θα έσφυζε από ζωή.
Dumbo είναι γειτονιά στο Brooklyn. Στην αρχή εγώ έψαχνα να βρω το ελεφαντάκι για σήμα!
Το Olive Tree Café, ένα από τα καφέ που τραβάει τα βλέμματα στην Macdougal St.
Και θέατρα βεβαίως βεβαίως!
Και μπεργκεράδικα, και μαγαζιά και ότι βάζει ο νους.
Προχωρώντας προς το Washington Square Park.
Ωπ! Να και το Empire State Building στο βάθος! Σε λίγες ώρες θα βρεθούμε ακριβώς από κάτω του, δεν υπάρχει λόγος για βιασύνες!
Φτάσαμε στο Washington Square Park με τη χαρακτηριστική αψίδα.
Έχετε δει το “Όταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλυ”; Τι; Όχι; Για βάλ’τε τη κι αυτή στη λίστα δίπλα από το Νονό!
Σκηνή από την ταινία:
Βέβαια εγώ την έχω συνδυάσει και με αυτό το βιβλίο:
Αν σας αρέσει να διαβάζετε σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!
Χτίστηκε το 1892. Γιορτάζει την επέτειο των εγκαινίων του Τζορτζ Ουάσιγκτον ως Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1789 και αποτελεί το μεγάλο νότιο άκρο της Πέμπτης Λεωφόρου.
Άποψη της αψίδας από τη Νότια πλευρά της.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες κατευθυνόμαστε δυτικά και χανόμαστε στους δρόμους του Greenwich Village με τα χαρακτηριστικά σπίτια με τα σκαλιά στις εισόδους τους.
Στη διασταύρωση της Gay St.
Ποια θήρα να πρωτοθαυμάσεις;
Φτάσαμε αισίως στο ιστορικό Stonewall Inn το οποίο αποτελεί πλέον Εθνικό Ιστορικό Μνημείο των ΗΠΑ.
Η Εξέγερση του Stonewall ήταν μια σειρά από αυθόρμητες, βίαιες διαδηλώσεις από τα μέλη της LGBT κοινότητας εναντίον μιας επιδρομής της αστυνομίας, που πραγματοποιήθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 28 Ιουνίου 1969, στο εν λόγω μπαρ. Αυτές οι διαδηλώσεις θεωρούνται ευρέως ότι αποτελούν το πιο σημαντικό γεγονός που οδήγησε στο απελευθερωτικό κίνημα των γκέι και το σύγχρονο αγώνα για τα ΛΟΑΤ δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με αφορμή τα γεγονότα του 1969 ένα χρόνο αργότερα τον Ιούνιο του 1970 διοργανώθηκε το πρώτο gay pride στον κόσμο και έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη, το Λος Άντζελες, το Σαν Φρανσίσκο και στο Σικάγο, για τον εορτασμό της επετείου της εξέγερσης. Σήμερα, εκδηλώσεις ΛΟΑΤ υπερηφάνειας πραγματοποιούνται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο, προς το τέλος του Ιουνίου, για να τιμήσουν τα γεγονότα του Stonewall.
To Christopher Park, ακριβώς απέναντι από το Stonewall Inn.
Στο πάρκο, το Εθνικό Μνημείο του Stonewall.
Ο Βασίλης που, τώρα που τον παρατηρώ στη φωτογραφία κάτι πρέπει να μασουλάει. Νομίζω κάτι cookies από ένα σουπερ μάρκετ. Τι σκατολοΐδια φάγαμε σε αυτό το ταξίδι. Φυσικά και δεν μετανιώνουμε
Τι εννοείτε “δε σας θυμίζει κάτι;” “Friends” δεν έχετε δει;
Αυτό είναι το κτίριο με το διάσημο διαμέρισμα στη σειρά, στη συμβολή των οδών Bedford St και Grove St.
“Monica να ανέβω για καφέ; Θα σκουπίσω πόδια στο χαλάκι.”
Ωστόσο εγώ ο αφελής νόμιζα πως θα ήμουν ο μόνος που θα ήξερε που είναι, άντε μωρέ λέω ποιος θα έκατσε να προσέξει στη σειρά τι γράφουν οι πινακίδες των οδών για να πάει να το βρει.
Ναι καλά! Όλοι αυτοί που βλέπετε περιμένουν να βγάλουν φωτογραφία το διάσημο διαμέρισμα.
Ωστόσο τα “Φιλαράκια” γυρίστηκαν σε στούντιο στο L.A…
Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στο Greenwich Village και τώρα θα περάσουμε από το Hess Triangle, το οποίο είναι ουσιαστικά ένα κομμάτι του πεζοδρομίου στη γωνία της 7th Avenue με Christopher St. Το ιδιαίτερο με αυτό το κομμάτι είναι ότι αποτελεί το μικρότερο κομμάτι ιδιωτικής κατοικίας στην Νέα Υόρκη. Το μπέρδεμα αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διαμάχης μεταξύ της κυβέρνησης της πόλης και του κτήματος του David Hess, ιδιοκτήτη από τη Φιλαδέλφεια, που του ανήκε το κτίριο Voorhis.
Στην οξεία γωνία μεταξύ 7th Ave και Waverly Pl.
Ακριβώς εδώ θα μπούμε στην Perry St. και στο νούμερο 66 της οδού θα δούμε το σπίτι μιας άλλης διάσημης τηλεοπτικής ΝεοΥορκέζας, της Carrie Bradshaw από το Sex and the City.
Φυσικά και αυτό είναι γνωστό στον κόσμο οπότε κι εδώ ήταν μαζεμένα 3-4 άτομα βγάζοντας φωτογραφίες. Είχαν βάλει από τη διοίκηση του κτιρίου μάλιστα και μια μικρή αλυσιδίτσα που απαγόρευε την είσοδο στα σκαλιά λέγοντας να σεβαστούν το γεγονός ότι πρόκειται για ιδιωτική κατοικία.
Εγώ βέβαια προτιμούσα να βγάλω στα παραδίπλα σκαλοπάτια μαζί με μερικές κολοκύθες μια φωτογραφία.
Το Highlight βέβαια ήταν ΑΥΤΟ το σπίτι με ΑΥΤΗ τη διακόσμηση!
Θα το ξαναπώ ελπίζοντας να μη γίνω κουραστικός. Αυτή η περιοχή είναι η ομορφότερη του Μανχάταν! Όχι μόνο αρχιτεκτονικά αλλά έχει και μια ησυχία και ηρεμία που μοιάζει όντως σα να είσαι σε κάποιο προάστιο και όχι σε κάποια μεγαλούπολη.
«Βγάλε με σε παρακαλώ μια φωτογραφία με φόντο τα σκαλιά».
Μετά την 8η προσπάθεια (παραδέχομαι ότι είμαι και δύσκολος άνθρωπος) κάπως ικανοποιήθηκα.
Πάμε προς East Village! Περνάμε έξω από αυτή την όμορφη εκκλησία.
Και φτάνουμε σε ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα σημεία του East Village και του «χωριού» γενικότερα (ας είναι καλά το instagram που το ανακάλυψα), το Renwick Triangle στη συμβολή των οδών Stuyvensant St και Ε 10th St. Το κτίριο πίσω ονομάζεται The Stuyvesant Fish House.
Μα δεν είναι φανταστικό;
To Renwick Triangle είναι το ανατολικότερο σημείο που θα φτάσουμε από το East Village γιατί το πρόγραμμα έχει πολλά να δούμε ακόμα.
Φύγαμε για 5th Avenue!
Μια ακόμα τέλεια αυλίτσα στο Village.
Φτάσαμε στην 5η λεωφόρο, τη διασημότερη λεωφόρο της Νέας Υόρκης και ήδη ανηφορίζουμε. Στο βάθος βλέπουμε ήδη το Empire State Building.
Ένας τεράστιος αρουραίος! Και μιας και ανέφερα τους αρουραίους να σημειώσω εδώ ότι ο δήμος έχει κάνει μια τεράστια προσπάθεια να παρακινήσει τους κατοίκους να μην πετάνε φαγητό εκτός των κάδων γιατί έχουν μεγάλο πρόβλημα με τους αρουραίους. Βλέπαμε διαφημίσεις σε τεράστιες αφίσες ακριβώς με αυτό το θέμα. Το αποτέλεσμα είναι το Μανχάταν να είναι πεντακάθαρο, σε βαθμό που δεν το πιστεύαμε. Δεν βλέπαμε το παραμικρό σκουπιδάκι στο δρόμο κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Πηγαίνοντας σε μια πόλη 10.000.000 ανθρώπων και ουσιαστικά τη μητρόπολη του κόσμου, περιμέναμε κυριολεκτικά να ζέχνει! Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό.
Συνεχίζουμε…
Φτάσαμε στην Madison Square. Γύρω από αυτήν την πλατεία θα δούμε μερικά από τα ομορφότερα κτίρια του Μανχάταν!
Πρωταγωνιστής φυσικά είναι με διαφορά το Flatiron Building, το κομψό και ιδιαίτερο κτίριο που δυστυχώς το πετύχαμε να φτιασιδώνεται… Γκαντεμιά! Αλλά οκ, συμβαίνει πάντα σε κάθε ταξίδι μου!
Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε το 1902 και πλέον από το 1989 ανήκει κι αυτό στην λίστα των National Historic Landmarks των ΗΠΑ.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά από εκείνη την ημέρα και από αυτό το μέρος είναι ότι πήραμε στο χέρι ένα falafel από τις γνωστές καντίνες, καθίσαμε στα τραπεζάκια της Madison Square και φάγαμε παρατηρώντας τον κόσμο και τα κτίρια τριγύρω. Ήταν μια απλή στιγμή αλλά μου έχει μείνει ως μια πολύ όμορφη και ζωντανή ανάμνηση.
Παίρνοντας ιδέες για σουβενίρ
Ανηφορίζουμε κι άλλο…
Και τώρα βρισκόμαστε ακριβώς μπροστά από το Empire State Building το οποίο είναι τε-ρα-στι-ο!
Το εντυπωσιακό art deco κτίριο των 102 ορόφων υπήρξε ο υψηλότερος ουρανοξύστης στον κόσμο για 41 χρόνια (381m, ψηλότερο κι από τον πύργο του Άιφελ-300m!), από την ολοκλήρωσή του το 1931 ως το χτίσιμο του Βόρειου Πύργου του Παγκόσμιου Εμπορικού Κέντρου το 1972. Μετά την καταστροφή των πύργων του Κέντρου αυτού από τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, το Empire State ξανάγινε και παρέμεινε το υψηλότερο κτήριο σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη μέχρι τις 30 Απριλίου 2012, όταν το ξεπέρασε το υπό κατασκευή One World Trade Center (541m).
Δε χρειάζεται να αναφέρω κι εδώ βέβαια σε πόσες ταινίες έχει “πρωταγωνιστήσει” Το Empire State Building, από το «King Kong» μέχρι το «Άγρυπνος στο Σιατλ».
Κι εμείς συνεχίζουμε να διασχίζουμε την πολύβουη 5η λεωφόρο χαζεύοντας βιτρίνες και πανύψηλους ουρανοξύστες σα χαμένοι. Στη Νέα Υόρκη νιώθεις πάρα μα πάρα πολύ μικρός! Όλα γύρω σου είναι μεγάλα!
Bryant Park. Ένα από τα ομορφότερα και διασημότερα Πάρκα της πόλης. Τριγύρω μπορείς να θαυμάσεις υπέροχα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα. Το πετύχαμε κλειστό γιατί το ετοίμαζαν για την περίοδο των Χριστουγέννων. Παγοδρόμιο εν όψει!
To Bryan Park Hotel στο οποίο μπορείς να μείνεις μόνο με 300 ευρώ/βραδιά, τιμή ευκαιρίας.
Το προσωπικό μου αγαπημένο κτίριο, το Chrysler Building. Θα το δούμε καλύτερα τις επόμενες μέρες κι από πιο κοντά.
Φτάσαμε στο Rockefeller Center ένα σύμπλεγμα 19 κτιρίων. Στον χώρο μπροστά από το κτίριο 30 στη Rockefeller Plaza που βλέπετε παρακάτω στήνεται το μεγάλο Χριστουγεννιάτικο δέντρο την περίοδο των γιορτών. Η φωταγώγισή του αποτελεί μεγάλο event και για να το καταφέρεις να το παρακολουθήσεις πρέπει να πιάσεις θέση από πολύ νωρίς! Επίσης, και εδώ, φτιάχνουν παγοδρόμιο.
Κι άλλες κολοκύθες στο πνεύμα του Halloween!
Τώρα αυτό γιατί το έβγαλα και κυρίως γιατί σας το δείχνω δεν ξέρω. Για κάποιο λόγο μου τράβηξε την προσοχή!
Ένα ακόμη τοπόσημο της 5ης λεωφόρου αλλά και του Μανχάταν γενικότερα. O λευκός Καθεδρικός Ναός του Αγίου Πατρικίου (St. Patrick’s Cathedral).
Ενώ ακριβώς απέναντι από τον καθεδρικό βρίσκεται το άγαλμα του Άτλαντα, μπροστά από το International Building.
Ανεβαίνουμε κι άλλα νούμερα στην 5η λεωφόρο.
Ο Trump Tower. Του γνωστού, ναι.
Κατάστημα Louis Vuitton και λίγο πιο κάτω ένα ακόμα συγκλονιστικό κτίριο.
Το ξενοδοχείο Sherry-Netherland.
Θυμάστε που σας έλεγα για κτίρια με Gargoyles;
Ε, ορίστε.
Το Gotham City δεν είναι τυχαία εμπνευσμένο από την Νέα Υόρκη…
Σε αυτό το ύψος της 5th Avenue θα σταματήσουμε. Βρισκόμαστε στην Pulitzer Fountain. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το -μάλλον- διασημότερο ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, το The Plaza Hotel (θα το δείτε καλύτερα σε επόμενες φωτογραφίες επόμενων ημερών).
Σε αυτό το σημείο επίσης ξεκινάει η νοτιοανατολική πλευρά του Central Park.
Το Central Park θα το εξερευνήσουμε τις επόμενες μέρες όμως. Οπότε γυρνάμε σιγά σιγά προς τα πίσω.
Έξω από κατάστημα της Apple.
Συμβολή τον οδών Central Park South, Grand Army Plaza και 5th Ave.
Και συνεχίζοντας τις αναφορές σε γνωστές ταινίες, Breakfast at Tiffany’s έχουμε δει;;
Για βαλ’τε τη στη λίστα!
Εδώ, έξω από το “Tiffany & Co”.
Περνώντας τη διάβαση με αέρα Νέο-Υορκέζου!
Το θρυλικό Radio City Music Hall στο Rockefeller Center. Έχει φιλοξενήσει άπειρα διάσημα shows, Grammy Awards, Tony Awards, Daytime Emmy Awards, MTV Video Music Awards και πολλά άλλα.
Βιτρίνα με χάρτη του Μανχάταν, card postals και ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο δέντρο στα μέσα του Οκτώβρη. Οι ετοιμασίες ξεκινούν νωρίς…
Και ένα εκπληκτικό ζαχαροπλαστείο με θεματικά γλυκά για το Halloween.
Επιστρέψαμε στο Rockefeller Center. Στις 18:10 είχαμε κλείσει εισιτήριο για να ανεβούμε στο Top of the Rock. Και λέω 18:10 γιατί μέχρι τις 18:00 τα slots στο site του Top of the Rock πιανόντουσαν ως «sunset hours» οπότε το εισιτήριο ήταν 50 δολάρια, αντί για 35. Χαζομάρες, εμείς πήγαμε ακριβώς στην ώρα μας αλλά κανείς δεν κοίταξε την ώρα επάνω στο εισιτήριο. Θεωρώ ότι και νωρίτερα να πηγαίναμε θα ανεβαίναμε χωρίς πρόβλημα. Αυτό που κάνουν αρκετοί είναι να κλείνουν το τελευταίο slot πριν ξεκινήσουν τα εισιτήρια των 50 ευρώ και ανεβαίνουν περιμένουν 2 ώρες (δεν υπάρχει περιορισμός στο πόση ώρα μπορείς να παραμείνεις) ώστε να πετύχουν και το ηλιοβασίλεμα. Οκ, σκεφτήκαμε να το κάνουμε αλλά τελικά δε θέλαμε να ξοδέψουμε 2 ώρες από την ημέρα μας εκεί. Όχι ότι δεν αξίζει. Και το λέω αυτό γιατί με το που ανεβαίνουμε στο τελευταίο επίπεδο και είδα την παρακάτω θέα από τα τζάμια ανατρίχιασα ολόκληρος:
Μη γελάτε, δεν είμαι υπερβολικός. Μου κόπηκαν τα πόδια σας λέω! Όσα πανοραμικά πλάνα κι αν έχετε δει του Manhattan, όσα πλάνα από ελικόπτερα ή αεροφωτογραφίες, τίποτα δε συγκρίνεται με το να βλέπεις με τα μάτια σου αυτή τη θέα! Όσο κι αν λυπόμουν τα 35 δολάρια θα σας πω ότι αξίζει να τα δώσετε γιατί αυτό που θα δείτε μάλλον δε θα το δείτε σε καμία άλλη πόλη. Ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα απλώνεται στα πόδια σας! Νομίζω η καλύτερη ώρα είναι αυτή που πήγα. Μόλις έχει δύσει ο ήλιος και αρχίζουν και ανάβουν δειλά δειλά τα φώτα της πόλης. Είναι απλά μαγεία. Ακόμα κι αν είσαι ψηλότερα από τα περισσότερα κτίρια της πόλης εξακολουθείς να αισθάνεσαι πολύ μικρός…
Δυστυχώς, η είσοδος με τα σκαλιά που σε ανέβαζαν ένα επίπεδο ακόμα πιο πάνω για να δεις τη θέα χωρίς τζάμια μπροστά σου ήταν κλειστή, μάλλον γιατί φύσαγε μανιασμένα.
Το Chrysler Building που φαίνεται το μισό. Ανεβαίνοντας στο Empire State Building (ίδιες τιμές) θα έχετε μια καλύτερη θέα προς το Chrysler Building και γενικότερα στο Μανχάταν, τουλάχιστον από αυτά που έχω διαβάσει. Αλλά από το top of the rock θα έχετε ακριβώς μπροστά σας το Empire State Building. Διαλέγετε και παίρνετε.
Εγώ, προσπαθώντας να βγω κάπως ανθρώπινος ανάμεσα στο στριμωξίδι και χωρίς να φαίνεται στη μούρη μου η κούραση της ημέρας. Totally failed.
Μετά από αυτή τη τη φοβερή θέα κατεβήκαμε και χαζέψαμε λίγο στο gift shop του NBC, που στεγάζεται στο ισόγειο του ίδιου κτιρίου.
Η Times Square απείχε μόνο 7 λεπτά με τα πόδια οπότε είπαμε να περάσουμε κι από εκεί.
Στην Times Square, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει παραπάνω τουριστική απ’ όσο της αξίζει, θα βρεθείτε κυριολεκτικά στο κέντρο του καταναλωτισμού και του καπιταλισμού, την επιτομή της Δύσης. Αυτό δεν το λέω ούτε ειρωνικά, ούτε μειονεκτικά, απλά έτσι είναι. Δεκάδες φωτεινές πινακίδες και νέον με διαφημίσεις τριγύρω σας ενώ δεν πέφτει ούτε καρφίτσα στα κόκκινα σκαλιά που έχει μαζευτεί ο κόσμος για να βγάλει φωτογραφίες. Αν και στην αρχή νιώθεις ωραία γιατί βρίσκεις όλο αυτό το σκηνικό αρκετά φαντασμαγορικό (εκεί ακριβώς ξεκινάει και η Theater District), από ένα σημείο και μετά νιώθεις κάπως αποπνικτικά. Πολλή πληροφορία, πολύς κόσμος, πολλά τεχνητά φώτα, πολλή φασαρία. Είναι κι αυτό μια μεριά της Νέας Υόρκης.
Και strip shows
Το καλύτερο πράγμα που υπάρχει στην Times Square είναι το Junior’s Cheesecake. Εδώ θα φάτε το καλύτερο, αυθεντικό cheesecake της πόλης. Προτείνω να πάρετε το original, μην μπλέξετε με σοκολάτες κι άλλα τέτοια. Είναι γευστικότατο και τελικά ναι, αξίζει τη φήμη που το συνοδεύει!
Καθίσαμε και το φάγαμε δίπλα από τον Batman, ο οποίος είχε πάρει μερικά κιλάκια βέβαια (πολλοί σούπερ ήρωες της Marvel κυκλοφορούν εκεί για να φωτογραφηθείς μαζί τους, αλλά μην περιμένετε τις εκδοχές των ηθοποιών που βλέπετε στις ταινίες ). Ο πιο διάσημος performer βέβαια, που τελευταία έχουν χαθεί τα ίχνη του, ήταν ο Naked Cowboy, ένας ημίγυμνος τύπος με καουμπόικο καπέλο και κιθάρα που προκαλούσε ένα μικρό χαμό.
https://www.google.com/search?q=times+square+naked+cowboy&rlz=1C1CHBD_enGR873GR873&sxsrf=ACYBGNQsiWtHLAsB6bbD9BDoHlgq9_9uuw:1574413984338&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=2ahUKEwjx7Y-Svf3lAhVIeMAKHasFA1YQ_AUoAXoECBMQAw&biw=1247&bih=635#imgrc=_
Κλείνω με μερικές φωτογραφίες από την Times Square.
Τέλος 2ης ημέρας:
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Greenwitch/West Village, Washington Square Park, East Village-Renwick Triangle, 5th Avenue, Flatiron Building, Madison Square Park, Empire State Building, Bryant Park, Rockefeller Center και Top of the Rock, St. Patrick’s Cathedral, Trump Tower, Pulitzer Fountain, Times Square.
Ημέρα 3η
Δε σας έχω δείξει πού μέναμε στο Jersey City. Αυτό είναι λοιπόν. Το πρώτο κτίριο από τα αριστερά με την πρασινομπλε πόρτα που φαίνεται μισή. Έχει δωμάτια σε δυο ορόφους. Εμείς μέναμε στον κάτω όροφο. Η γειτονιά είναι πολύ όμορφη και πολύ ήσυχη και μόλις 5 λεπτά με τα πόδια από τον σταθμό Journal Square.
Σήμερα η ημέρα είχε Central Park και επειδή το πάρκο είναι τεράστιο, στο πρόγραμμα της ημέρας δεν είχα βάλει κάτι άλλο παρά μόνο αυτό. Τελικά να πω ότι δύσκολα θα το δείτε ολόκληρο μέσα σε μια μέρα γιατί είναι πραγματικά μεγάλο, δείτε απλά στο χάρτη πόσα τετράγωνα καταλαμβάνει από το Μανχάταν. Εμείς καταφέραμε και είδαμε σχεδόν το μισό, αλλά την τελευταία μέρα που επιστρέψαμε Νέα Υόρκη από Ντάλας είδαμε και κάποια πράγματα επιπλέον.
Στην έξοδο του μετρό “Columbus Circle” θα δείτε ένα γλυπτό της υδρογείου αμέσως μόλις ανεβείτε τις σκάλες.
Λίγα μέτρα πιο δίπλα θα δείτε το Maine Monument, το μνημείο του Maine που τιμά τους 260 Αμερικανούς ναυτικούς που έχασαν τη ζωή τους στις 15 Φεβρουαρίου 1898, όταν το USS Maine εξερράγη στο λιμάνι της Αβάνας στην Κούβα.
Και στο κέντρο του κυκλικού κόμβου θα δούμε το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου το οποίο σήμερα αποτελεί σημείο μέτρησης όλων των αποστάσεων από τη Νέα Υόρκη.
Όμορφος πρωινός ουρανός με θέα το κτίριο Woolworth.
Το Σέντραλ Παρκ είναι το μεγαλύτερο δημόσιο πάρκο (3,41 km²) στη διοικητική περιφέρεια του Μανχάταν. Δέχεται 25 περίπου εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο και είναι με διαφορά το πιο πολυσύχναστο πάρκο στις Η.Π.Α. Οι αμέτρητες εμφανίσεις του σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές το κατατάσσουν στα πλέον διάσημα πάρκα του κόσμου.
Καλωσ’τον! Το Central Park αποτελεί καταφύγιο για εκατοντάδες σκίουρους οι οποίοι έχουν συνηθίσει τους επισκέπτες που τους ταΐζουν και μπορούν να έρθουν πολύ κοντά σας.
Το Μανχάταν εξακολουθεί να επεκτείνεται… προς τα πάνω! Πριν κάποια χρόνια κανένας από αυτούς τους άχαρους και άσχημους ουρανοξύστες δεν υπήρχε ενώ τώρα κατασκευάζονται γύρω από το πάρκο τουλάχιστον καμιά δεκαριά. Τραγικό. Αφήστε τους επισκέπτες του πάρκου να βλέπουν λίγο ουρανό!
Οι συγκεκριμένοι ουρανοξύστες κατά τη γνώμη μου αποτελούν ύστατη παραφωνία γιατί περπατώντας μέσα στο πάρκο πραγματικά νιώθεις ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού μακριά από μια πολύβουη πόλη.
Ένα από τα πολλά γραφικά γεφυράκια του πάρκου.
Και άμαξες για βόλτα.
Αυτό είναι το «The Dairy Visitor Center and Gift Shop», γιατί προφανώς και θα υπήρχε ένα girft shop μέσα στο Central Park.
Από τις ομορφότερες διαδρομές του πάρκου, το μονοπάτι με το όνομα «The Mall» (μια ευθεία που ξεκινάει από το άγαλμα του Σαίξπηρ και φτάνει μέχρι το σιντριβάνι Bethesda) σκεπασμένο από το φύλλωμα των δέντρων.
Στο «The Mall».
Σχεδόν φτάσαμε στην Bethesda Fountain, περνώντας κάτω από την Bethesda Terrace.
Το χάλκινο άγαλμα του σιντριβανιού απεικονίζει έναν θηλυκό φτερωτό άγγελο που αγγίζει την κορυφή του σιντριβανιού, όπου το νερό ρέει στην γύρω πισίνα. Ήταν το μοναδικό άγαλμα στο πάρκο που είχε ζητηθεί στο αρχικό σχέδιο. Κάτω από αυτήν είναι τέσσερα τετράπλευρα χερουβίμ που αντιπροσωπεύουν την Εμμονή, την Καθαρότητα, την Υγεία και την Ειρήνη. Ονομάζεται επίσης Άγγελος των Υδάτων, μια ιστορία από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη για έναν άγγελο που ευλογεί τη Δεξαμενή της Βηθεσδά στην Ιερουσαλήμ, δίνοντάς της θεραπευτικές ιδιότητες.
Η ομορφότερη και διασημότερη γέφυρα του πάρκου, η Bow Bridge.
Η Bow Bridge με ένα ακόμα τοπόσημο του Central Park, το κτίριο Eldorado με τους δίδυμους πυργίσκους του.
Πολυκοσμία στη γέφυρα αλλά χώθηκα κι εγώ!
Βαρκάδα στη λίμνη
Λίγο πριν επιστρέψουμε στη λίμνη που βρισκόμαστε τώρα για τη βαρκάδα μας θα πάμε μέχρι το Strawberry Fields, το μνημείο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του John Lenon. Ονομάστηκε έτσι από το τραγούδι του Lenon “Strawberry Fields Forever”. Λίγο πιο δίπλα από το μνημείο ο Λένον δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του, το «The Dakota».
Επιστρέφουμε στη λίμνη και νοικιάζουμε βαρκούλα από το The Loeb Boathouse. Το κόστος είναι $15 για μία ώρα και δίνεις ένα 20άρικο επιπλέον για εγγύηση, το οποίο σου επιστρέφουν μόλις παραδώσεις τη βάρκα, αν δεν της έχεις βγάλει τα μάτια.
Σαλπάρουμε! Καταλαβαίνετε τώρα γιατί έχω λυσάξει για τους ουρανοξύστες-αγγούρια; Μα δείτε πόσο άσχημο είναι το θέαμα μέσα σε αυτό το κατά τ’άλλα πανέμορφο τοπίο.
Περνάμε δίπλα από την Bethesda Terrace and Fountain που ήμασταν πριν κάποια ώρα.
Τράβα κουπί λέμε!
Μα όσο κουπί κι αν τράβηξα μέχρι εδώ καταφέραμε να πάμε. Τα ρεύματα αέρα δε σε άφηναν να πας παραπέρα γιατί φυσούσε κόντρα. 20 λεπτά προσπαθούσα, ο Βασίλης είχε ξεραθεί στα γέλια, εγώ είχα ιδρώσει, όλα καλά.
The Beresford Building.
Η βαρκάδα ήταν υπέροχη και ήταν κάτι που δεν είχαμε ξανακάνει. Αν ο καιρός το επιτρέπει θα σας το πρότεινα ανεπιφύλακτα, θα περάσετε πολύ καλά και είναι πολύ εύκολο.
Συνεχίζουμε μετά τη βαρκάδα την εξερεύνηση του πάρκου και ο δρόμος θα μας βγάλει στο Κάστρο Belvedere. Το κάστρο είναι ένα διακοσμητικό κτίριο, που σχεδιάστηκε το 1869. Περιλαμβάνει αίθουσες εκθέσεων και παρατηρητήριο και από το 1919 στεγάζεται επίσης ο επίσημος μετεωρολογικός σταθμός του Central Park. Το όνομα του βγαίνει από το ιταλικό ‘belvedere” που σημαίνει “όμορφη θέα”.
Και έχει όντως πολύ όμορφη θέα.
Μετά το κάστρο θα κατευθυνθούμε βορειοανατολικά…
…για να φτάσουμε στον αιγυπτιακό Οβελίσκο με το όνομα «Cleopatra’s Needle» (η βελόνα της Κλεοπάτρας).
Δόθηκε ως δώρο το 1877 από τον δικαστή Elbert E. Farman, τον Γενικό Πρόξενο των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κάιρο, στις Ηνωμένες Πολιτείες, επειδή παρέμεινε ως χώρα φιλικά ουδέτερη, όταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις – η Γαλλία και η Βρετανία – ήθελαν να εξασφαλίσουν τον πολιτικό έλεγχο της αιγυπτιακής κυβέρνησης.
Λοιπόν ακούστε τώρα τι συμβαίνει με τα παγκάκια στο Central Park.
Ο καθένας που διαθέτει ένα γερό κομπόδεμα μπορεί να «υιοθετήσει» ένα παγκάκι στο Central Park. Με $10.000 βάζετε μια πλακέτα σε ένα παγκάκι, γράφοντας σχεδόν ό,τι θέλετε (εντός ορίων ευπρέπειας πάντα), μέχρι τις προτεινόμενες μέγιστες τέσσερις γραμμές από 30 χαρακτήρες η καθεμία. Και θα είναι εκεί για πάντα.
Μέχρι στιγμής, περισσότερα από 4.100 παγκάκια έχουν «υιοθετηθεί» από το 1986 όπου ξεκίνησε το πρόγραμμα «Adopt-A-Bench».
Το Ένα δέντρο που αρχίζει και κοκκινίζει. Το Peak Season άργησε φέτος λίγο στην Νέα Υόρκη και τα περισσότερα δέντρα είναι ακόμα κιτρινοπράσινα.
Ως Peak Season αναφέρεται η περίοδος εκείνη όπου το φύλλωμα των δέντρων φτάνει στο μέγιστο κόκκινο χρώμα του πριν πέσει τελείως από τα δέντρα. Οι Αμερικανοί έχουν μια μικρή εμμονή με αυτό και κάθε χρόνο διάφορα τουριστικά πρακτορεία εκδίδουν έναν online χάρτη με τις προβλέψεις για το το Peak Season για κάθε πολιτεία. Δείτε:
https://smokymountains.com/fall-foliage-map/
Πόση πλάκα έχουν τα σκιουράκια!
Και φτάσαμε αισίως στο Great Lawn, τη μεγάλη έκταση με γρασίδι των 222,577(!) τμ.
Τέλειο σημείο για πικνικ και δραστηριότητες. Κρίμα που δεν φροντίσαμε να πάρουμε μαζί φαγητό!
Μέχρι εδώ θα περπατήσουμε το Central Park, καλύπτοντας το μισό του σχεδόν μέγεθος από τη νότια πλευρά. Καλά είναι.
Άγαλμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, νοτιοδυτικά του Great Lawn.
Ακριβώς απέναντι από τη δυτική έξοδο του Central Park, στην 81 Street, βρίσκεται το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Αν και έχουμε δει αρκετά μουσεία Φυσικής Ιστορίας στην Ευρώπη, αυτό είναι αρκετά διάσημο, είναι δίπλα μας και για εισιτήριο εσόδου δίνεις ότι έχεις ευχαρίστηση.
Το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (American Museum of Natural History) είναι ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία φυσικής ιστορίας του κόσμου. Το συγκρότημα του μουσείου αποτελείται από 28 ενωμένα μεταξύ τους κτίρια, που στεγάζουν 45 αίθουσες μόνιμων εκθεμάτων, ένα πλανητάριο και μία βιβλιοθήκη. Οι συλλογές του περιέχουν περισσότερα από 33 εκατομμύρια δείγματα φυτών, ζώων, απολιθωμάτων, ορυκτών και πετρωμάτων, μετεωριτών, ανθρώπινων οστών, αλλά και ανθρώπινων πολιτισμικών τέχνεργων. Από αυτά μόνο ένα μικρό μέρος μπορεί να εκτίθεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, στα περισσότερα από 190.000 τετραγωνικά μέτρα των χώρων του. Το μουσείο απασχολεί μόνιμο επιστημονικό προσωπικό 225 ανθρώπων, χρηματοδοτεί περισσότερες από 120 ειδικές αποστολές έρευνας πεδίου κάθε έτος και έχει περίπου 5 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, κάτι που το καθιστά το δωδέκατο περίπου σε αριθμό επισκεπτών μουσείο οποιουδήποτε είδους στον κόσμο.
Αφού δώσαμε στον γκισέ των εισιτηρίων ότι είχαμε ευχαρίστηση ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Το μουσείο είναι πολύ μεγάλο και φυσικά δεν καταφέραμε να το δούμε όλο. Θέλει αρκετές ώρες κι εμείς είχαμε περπατήσει ήδη αρκετά χιλιόμετρα στο Central Park. Όμως ρίξαμε μια ικανοποιητική ματιά. Είναι όντως ένα φανταστικό μουσείο που αξίζει να αφιερώσετε μία μέρα από το πρόγραμμά σας, αν σας περισσεύει και αν φυσικά σας αρέσουν τα μουσεία.
Αστρονομία, ιστορία του διαστήματος, πλανήτες, πετρώματα, μαύρες τρύπες. Όλα αυτά και πολλά άλλα στον τομέα για τη Γη και την Πλανητική Επιστήμη (Earth and planetary science).
Η ιστορία της Γης, από το Big Bang μέχρι σήμερα.
Μοντέλο Μπλε Φάλαινας στον τομέα για τη ζωή στον Ωκεανό. Το μεγαλύτερο ζώο στη Γη.
Εξερευνήστε βουνά, λίμνες, δάση και γεωργικές εκτάσεις στον τομέα για το περιβάλλον της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Αναπαράσταση του φθινοπώρου σε ένα δάσος στο Νότιο New Hampshire.
O τομέας των δεινοσαύρων είναι πάντα εντυπωσιακός.
Ειδικά όταν δε χωράνε στην αίθουσα!
Ή όταν κοντεύουν να ακουμπήσουν το -καθόλου χαμηλό- ταβάνι.
Μετά από περίπου ένα δίωρο στο μουσείο πήραμε το μετρό και πήγαμε πάλι στο Rockefellere Center. Πριν βγείτε από το μετρό (εντός του σταθμού δηλαδή) θα βρείτε διάφορα εστιατόρια γρήγορου φαγητού και καφέ. Εμείς πήραμε μια εξάδα donuts από τα -γνωστά μας πλέον- Dunkin Donuts και καθίσαμε να τα φάμε στην μικρή πισίνα απέναντι από το Radio City.
Όταν έχεις όρεξη για παιχνίδια με τη φωτογραφική πριν ανεβάσεις το σάκχαρό σου στα ύψη.
Μιας και είμαστε πάλι κοντά στην Times Square, δεν περνάμε μια βόλτα να δούμε πώς είναι την ημέρα, μήπως και αλλάξουμε άποψη;
Μπα, το ίδιο χάος είναι…
Στα 15 λεπτά περίπου με τα πόδια είναι το κτίριο Chrysler. Πάμε προς τα εκεί.
Κάτι ακόμα που συνειδητοποιήσαμε στην Νέα Υόρκη είναι ότι για να καταφέρεις να δεις ολόκληρους τους ουρανοξύστες δεν αρκεί απλά να στρέψεις τα μάτια σου προς τα πάνω. Δεν χωράνε στο οπτικό σου πεδίο! Πρέπει να πας το κεφάλι σου προς τα πίσω!
Το κτίριο βρίσκεται στη γωνία 42 St. και Lexington Ave. Και να’το!
Το πανέμορφο art deco κτίριο κατασκευάστηκε το 1930 για να φιλοξενήσει τα γραφεία της αυτοκινητοβιομηχανίας Chrysler. Για μόλις 11 μήνες, το κτίριο ήταν το υψηλότερο κτίριο στο κόσμο, αλλά τότε τον τίτλο κατέλαβε το Empire State Building το 1931. Θεωρείται από μεγάλους αρχιτέκτονες ως το ωραιότερο κτίριο της πόλης. Αρχιτέκτονας δεν είμαι, αλλά θα συμφωνήσω με τους επαγγελματίες του είδους.
Την εποχή που θεμελιώθηκε το κτίσμα (29 Σεπτεμβρίου 1928) υπήρχε έντονος ανταγωνισμός στην Νέα Υόρκη σχετικά με το ποιος θα έκτιζε τον υψηλότερο ουρανοξύστη. Ο ρυθμός κατασκευής του ήταν πραγματικά φρενιτιώδης, καθώς κατασκευάζονταν συνήθως τέσσερις όροφοι ανά εβδομάδα. Παρόλα αυτά, δεν συνέβη κανένα θανατηφόρο ατύχημα κατά την κατασκευή του, πραγματικός άθλος για την εποχή και την κατασκευή.
Σήμερα το κτίριο είναι το 11o σε ύψος στην Νέα Υόρκη, αφού μετά την ανέγερση των ουρανοξυστών γύρω από το Central Park έπεσε αρκετές θέσεις.
Και με τη θέα του φωταγωγημένου κτιρίου Chrysler θα κλείσει και η σημερινή μας μέρα.
Τέλος 3ης ημέρας
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Άγαλμα Χριστόφορου Κολόμβου στο Columbus Circle, Central Park (Strawberry fields, The Mall and Liberty walk, Bethesda Fountain and Terrace, Bow Bridge, Βαρκάδα στο The Loeb boathouse, Belvedere Castle, The Obelisk, The Great Lawn), Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, κτίριο Chrysler.
Ημέρα 4η
Θα ήταν κρίμα εφόσον μένουμε στο Jersey City να μην αφιερώσουμε λίγη ώρα και για αυτό. Άλλωστε το Jersey City είναι πολλά περισσότερα από μια οικονομική επιλογή διαμονής αντί του Μανχάταν.
Το Jersey City παρόλο που ανήκει στην ευρύτερη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης (κάποιοι μάλιστα το αποκαλούν 6η συνοικία του Μανχάταν), αποτελεί συγχρόνως τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της ξεχωριστή πολιτείας New Jersey (NJ), μετά το Newark. Μπέρδεμα, ε;
For the History Buffs: Το New Jersey ήταν μια σημαντική πολιτεία κατά τη διάρκεια του Επαναστατικού Πολέμου (τότε που δεν υπήρχε χώρα ΗΠΑ αλλά ήταν ακόμα Βρετανικές αποικίες και μάχονταν για την Ανεξαρτησία τους) λόγω της τοποθεσίας του κοντά στο κέντρο των δεκατριών αποικιών και μεταξύ της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφειας. Εξαιτίας αυτού, στο New Jersey δόθηκαν περισσότερες μάχες από οποιοδήποτε άλλη πολιτεία.
Ξεκινώντας από το κατάλυμά μας στην Magnolia Avenue και αφού δώσαμε πάλι στην ινσουλίνη μας έξτρα δουλίτσα, στα -οικεία πλέον- Dunkin Donuts, ξεκινήσαμε μια διαδρομή μέχρι το σταθμό του PATH στην Grove Street.
Παρατηρήσαμε πόσο όμορφα είναι τα σπίτια, όχι μόνο αρχιτεκτονικά (σίγουρα έχετε δει τέτοιου τύπου μονοκατοικίες στις ταινίες) αλλά και πόσο ήσυχη και ανθρώπινη ήταν η γειτονιά για να μένεις. Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν έπρεπε να μείνουμε μόνιμα στην Νέα Υόρκη το Jersey City είναι μια πολύ καλή επιλογή. Και κοντά στο Μανχάταν και οικονομικά κι ανθρώπινα.
Τα περισσότερα σπίτια και εδώ είχαν διακοσμηθεί με κολοκύθες στις εισόδους, εν όψει Halloween.
Ο καιρός ηλιόλουστος και κρύος, ήταν ότι πρέπει.
Στο δρόμο μας περάσαμε τυχαία κι ένα πολύ παλιό νεκροταφείο.
Βρεθήκαμε πλέον στο Ιστορικό Κέντρο του Jersey City. Κι εδώ οι γειτονιές ήταν πολύ όμορφες και περιποιημένες. Τα σκιουράκια στα δέντρα των πεζοδρομίων έψαχναν ξέφρενα για το πρωινό τους. Γενικά, φαίνεται πως εδώ ζεις μια τελείως διαφορετική ζωή από αυτή που έχουμε συνηθίσει, εγώ τουλάχιστον. Η ζωή εδώ φαίνεται να έχει μια καλύτερη ποιότητα.
Βιβλία ελεύθερα για δανεισμό σε πεζοδρόμιο της γειτονιάς.
Στον κεντρικό δρόμο Christopher Columbus Dr, λίγο πριν τη στάση του PATH.
Πραγματικά απολαύσαμε τη βόλτα μας στο Jersey City. Αν τελικά αποφασίσετε να μείνετε κι εσείς εδώ, αφιερώστε 1 ώρα από το πρωινό σας για να κάνετε μια βόλτα, αξίζει.
Επιστρέψαμε στο πολυαγαπημένο Village.
Βολτάραμε πάλι λίγο στους δρόμους και πήραμε ζεστή σοκολάτα στο χέρι την οποία απολαύσαμε στην Abington Square χαζεύοντας τα περιστέρια και τους περαστικούς με τα σκυλάκια τους.
Λεζάντα: Πίνοντας ζεστή σοκολάτα μια κρύα και ηλιόλουστη μέρα του φθινοπώρου στο Village, έξω από διακοσμημένες αυλές. Τα είπα όλα!
Μετά κατευθυνθήκαμε δυτικά και βγήκαμε στο Meatpacking District . Από εδώ πιάσαμε από την αρχή της την High Line.
Τι είναι το High Line; Ένα πανέμορφο γραμμικό πάρκο, που δημιουργήθηκε στη στενή λωρίδα μιας υπερυψωμένης παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, στο Lower West Side. Στη φιδωτή διαδρομή που περνάει από το Meatpacking District λοιπόν και το Chelsey, βλέπει κανείς από τη μια μεριά την καταπληκτική θέα του ποταμού Hudson και από την άλλη μερικά από τα ιστορικά κτίρια του Μανχάταν. Υπάρχουν παγκάκια που μπορεί κανείς να ξαποστάσει, παρτέρια με λουλούδια και φυτά, στροφές, στοές. Το High Line έχει μήκος 2.33 χλμ.
Ενώ μπορείτε να θαυμάσετε και υπαίθρια τέχνη.
Περπατώντας στο πάρκο μην ξεχνάτε να κοιτάτε δεξιά και να θαυμάζετε δρόμος και ιστορικά κτίρια.
Αλλά και αερογέφυρες (W 15th st).
Σε αυτό περίπου το σημείο θα κάνουμε ένα διάλειμμα από τον περίπατο στη High Line, θα κατεβούμε από τα σκαλάκια και θα μπούμε στο Chelsey Market.
Η Chelsea Market είναι μια από τις μεγαλύτερες κλειστές αγορές στον κόσμο (τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται στο site, αλλά μάλλον δεν έχουν πάει στο Grand Bazar στην Κων/πολη), με φαγητό, καφετέριες, εμπορικά καταστήματα και γραφεία. Μια βόλτα στην αγορά εφόσον βρεθείτε στην περιοχή είναι must, όχι μόνο γιατί μπορείτε να βρείτε σχεδόν ότι φαγητό τραβάει η όρεξή σας αλλά γιατί μπορείτε να αγοράσετε και ότι μπιχλιμπίδι και αναμνηστικό επιθυμείτε. Από εδώ πήρα μερικά πολύ ωραία σουβενίρ για έμενα και τους φίλους μου στην Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια του Οκτώβρη θα τη δείτε διακοσμημένη με διάφορα spooky πραγματάκια λόγω Halloween.
Ανεβαίνουμε ξανά στην High Line από το σημείο που σταματήσαμε και ήδη βλέπουμε στον ορίζοντα το Empire State Building.
Ερείπια κτιρίων που πλέον αποτελούν κι αυτά υπαίθρια τέχνη…
Ενώ δε λείπει και η street art.
Αφού ολοκληρώσαμε σχεδόν μέχρι το τέλος όλα τα χλμ. της High Line κατεβήκαμε από τα σκαλάκια και κατευθυνθήκαμε προς το μετρό.
Εκεί κάπου στις γειτονιές της Chelsea είδαμε και κάτι που έμοιαζε με το Batmobile. Είπαμε, είμαστε στην Gotham City!
Με το μετρό πηγαίνουμε στο Lower Manhattan και κοντά στην Wall St. Station ανακαλύπτουμε τυχαία ένα κατάστημα με εποχιακά είδη για το Halloween. Μπαίνουμε να ρίξουμε μια ματιά.
Από εδώ θα πάρουμε τη διαδρομή για να βγούμε στις αρχές της Γέφυρας του Μπρούκλιν και να τη διασχίσουμε.
Επιμένει ότι το «Βασίλης» στα αγγλικά είναι «William» (William-Willy-Billy, το έχει ψάξει λέει) κι εγώ που δε χαλάω χατίρι τον έβγαλα μια φωτογραφία κάτω από την οδό του!
Στην γωνία Gold St και Frankfort St είχαμε μια καλή θέα του Woolworth Building και λίγο του One World.
Αλλά και του David N. Dinkins Manhattan Municipal Building (αριστερά) και του Ομοσπονδιακού Δικαστικού μεγάρου (δεξιά). Γενικά, πολύ πολύ όμορφα κτίρια.
Δε θα σας περιγράψω αναλυτικά τι τραβήξαμε μέχρι να βρούμε από πού ανεβαίνουμε στη γέφυρα. Θεωρητικά είναι κάτι εύκολο μόνο που ο καθένας μας έστελνε όπου ήθελε. Μετά από αρκετά μπρος πίσω και την υπομονή να αρχίζει να εξαντλείται βρήκαμε την είσοδο για τους πεζούς και ανεβήκαμε στη ριμάδα τη γέφυρα.
Στην οποία προφανώς και γινότανε πανικός, αλλά δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο.
Η διασημότερη και ομορφότερη γέφυρα της Νέας Υόρκης, η Brooklyn Bridge, ολοκληρώθηκε το 1883 και συνδέει το Μανχάταν με το Μπρούκλιν περνώντας πάνω από τον ποταμό East River. Είναι μια από τις παλαιότερες κρεμαστές γέφυρες στις Ηνωμένες Πολιτείες ενώ υπολογίζεται ότι διασχίζουν τη γέφυρα 10,000 πεζοί και 3,500 ποδηλάτες μια μέση ημέρα της εβδομάδας.
-Πόσο χαρούμενος είσαι Γιώργο που είσαι στην ΝΥ και διασχίζεις τη γέφυρα του Μπρούκλιν; -Τοοοοοοσο!
Στο τέλος της γέφυρας, λίγο πριν κατέβουμε στο Brooklyn.
Με το που κατεβείτε από τη γέφυρα θα βρεθείτε στην συνοικία Dumbo του Brooklyn.
Στη γωνία των οδών Washington και Water Park (μη σκοτιστείτε να το ψάχνετε στο χάρτη…όλοι εκεί πάνε!) θα έχετε ένα ακόμα εξαιρετικό και πολύφωτογραφημένο κάδρο. Αυτό της Γέφυρας του Μανχάταν (Manhattan Bridge).
Με ένα καλό zoom θα δείτε και το Empire State Building σε ένα από τα «παραθυράκια» της γέφυρας.
Κυκλοφορούμε στα στενά του Dumbo και η φωτογραφική μου είχε πάρει φωτιά.
Από το main street park θα έχετε μια υπέροχη θέα προς το Manhattan και την Brooklyn Bridge.
Την οποία θα δείτε να ξεπροβάλει από διάφορα στενά καθώς περπατάτε
Ενώ αν περπατήσετε λίγα μέτρα παραδίπλα, στο John Street Park στο κάδρο σας θα μπεί και η Manhattan Bridge.
Lower Manhattan: check. Brooklyn Bridge: check. Manhattan Bridge: check. Έτοιμο το κάδρο!
Ο Βασίλης καταβροχθίζει info.
Από το Brooklyn θα έχετε μακράν την ωραιότερη θέα του Manhattan. Κι ακόμα δεν έχετε δει το καλό.
Περιμένουμε μέχρι να περάσει λίγο η ώρα για να πάμε στο Brooklyn Bridge Park να δούμε τη δύση του ήλιου. Ωστόσο κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο του Brooklyn.
Η πρώτη εντύπωση που είχαμε από το κέντρο του Brooklyn δεν ήταν ιδιαίτερα θετική. Έχει μία underground αισθητική σε κάποια σημεία, σε άλλη λίγο industrial, έργα γίνονταν στους δρόμους, τα κτίρια ψιλοαδιάφορα, γκραφίτι στις γέφυρες του σιδηροδρόμου κλπ. Καταλάβατε περίπου την εικόνα.
Κάπου κάπου βλέπαμε κάνα-δυο ιδιαίτερα κτίρια αλλά σε γενικές γραμμές, απογοήτευση.
Έτσι, ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε ανατολικά για να βγούμε στο Brooklyn Bridge Park.
Κι ενώ νόμιζα ότι θα βγούμε καρφί κατευθείαν στο πάρκο, έγινε το εξής τέλειο -για να ισορροπήσει την ξενέρα που πήραμε από το Brooklyn: Βγήκαμε στην συνοικία που λέγεται Brooklyn Heights, η οποία όχι μόνο δεν είχε καμία σχέση με το κέντρο του Brooklyn αλλά συγκρίνεται άνετα και με το Village του Μανχάταν!
Πανέμορφη γειτονιά με σπίτια από κόκκινα τούβλα με τα χαρακτηριστικά σκαλοπάτια στις πόρτες τους. Μεγάλα πεζοδρόμια με δέντρα, τα περισσότερα σπίτια διακοσμημένα για το Halloween… Το να περπατάς σε αυτή τη γειτονιά ήταν απλώς απόλαυση.
Στολισμένες αυλές.
Ο Bill.
Μερικά ακόμα πανέμορφα κτίρια και κατοικίες, κάποιες εκ των οποίων μετρούν πολλά χρόνια ζωής.
Μια κυρία που με είδε να φωτογραφίζω μου λέει «όμορφη πόρτα, ε;» και πιάσαμε τη συζήτηση για τη γειτονιά. Μου είπε να μην παραλείψω να ρίξω μια ματιά στο κτίριο του δίπλα τετραγώνου καθώς είναι το παλαιότερο στην περιοχή.
Είναι αυτό:
Και συνεχίζουμε δυτικά.
Το ένα κτίριο πιο ιδιαίτερο από το άλλο!
Συνεχίζοντας δυτικά για να βγούμε στο πάρκο καταλάβαμε γιατί η περιοχή λέγεται Brooklyn Heights. Γιατί ήμασταν ψηλά! Όχι μόνο ήμασταν ψηλά, αλλά αντικρίσαμε και αυτή τη θέα:
Αφού μαζέψαμε το σαγόνι μας σταθήκαμε και θαυμάσαμε τη θέα και τον ήλιο που έδυε πίσω από το Liberty Island.
Ενώ στα δεξιά μας, προς τα εκεί που θα περπατούσαμε, φαινόταν η Brooklyn Bridge.
Η Financial District του Μανχάταν.
Ο Βασίλης, ρεμβάζει κι αυτός. Στο βάθος, πίσω από τη γέφυρα, διακρίνεται και το Empire State Building.
Και το ηλιοβασίλεμα πίσω από την κυρία Ελευθερία.
Βρήκαμε τα σκαλάκια που θα μας κατέβαζαν στο Brooklyn Bridge Park. Βρεθήκαμε στην άκρη του πάρκου παρακολουθώντας τα ferries να πηγαινοφέρνουν κόσμο και την Brooklyn Bridge ακριβώς μπροστά μας. Απίστευτη θέα, την πιο όμορφη ώρα! Την ώρα που δύει ο ήλιος και ανάβουν τα φώτα της πόλης. Φυσικά όλοι ήταν με τις φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας.
Ηλιοβασίλεμα. Αριστερά η κουκιδίτσα είναι το άγαλμα της Ελευθερίας. Δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται, απλά ο φακός είναι αρκετά ευρυγώνιος ώστε να χωρέσουν όλα στο κάδρο.
Απαραίτητη αναμνηστική με φόντο τη γέφυρα.
Θα μπορούσαμε να μείνουμε εδώ για ώρες και να θαυμάζουμε τη θέα προς το μαγευτικό Μανχάταν όμως έπρεπε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Η βραδιά θα έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο με μια παράσταση στο Broadway.
Ανεβαίνοντας πάλι προς τα Brooklyn Heights για να πάμε στο σταθμό του μετρό, έκλεψα λίγα λεπτά για να ξαναδώ τη θέα, με τον ήλιο να έχει δύσει εντελώς και ένα γλυκό λυκόφως να καλύπτει την πόλη.
Και δε θα μπορούσα να μην πάρω μια φωτογραφία από αυτόν τον τόσο γνώριμο και κλασικό πυροσβεστικό σταθμό λίγο πριν κατηφορίσουμε για τον σταθμό του μετρό.
Οι παραστάσεις στο Broadway είναι αρκετά τσιμπημένες αλλά νομίζω πώς είναι κάτι που κάποιος πρέπει να δει έστω και μία φορά αν βρεθεί στην Νέα Υόρκη. Θα πας στο Λονδίνο και δε θα δείτε μια παράσταση στο West End; Ε, για μένα δε γίνεται. Τώρα αν δε σας αρέσει το θέατρο ή αν δεν τα πάτε καλά με τα αγγλικά αλλάζει το πράγμα.
Το show που κλείσαμε ήταν το musical «Beetlejuice» (βασισμένο στην γνωστή ταινία του Tim Burton) στο Winter Garden Theatre, πολύ κοντά στην Times Square. Το κόστος των εισιτηρίων ήταν 81 ευρώ το άτομο. Αν σας ακούγονται πολλά (και είναι), να σας πω ότι ήταν από τα οικονομικότερα. Θέλαμε να δούμε Χάρυ Πότερ αλλά τα εισιτήρια ξεκινούσαν από 130 ευρώ και πάνω.
Περιμένοντας να αρχίσει η παράσταση.
Η παράσταση ήταν σούπερ, είχε πλάκα, είχε τέλεια εφέ, τα είχε όλα. Ο τέλειος τρόπος για να κλείσει αυτή η φανταστική ημέρα.
Τέλος 4ης ημέρας
Τι είδαμε πού πήγαμε:
Jersey City, Village, The High Line, Chelsea Market, Brooklyn Bridge, Manhattan Bridge, Dumbo, Brooklyn Downtown, Brooklyn Heights, Brooklyn Bridge Park, παράσταση στο Broadway.
Ημέρα 5η
Ο Τερματικός Σταθμός Grand Central ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1913 και είναι ένα ακόμα από τα ιστορικά τοπόσημα του Μανχάταν. Δεν αποτελεί μόνο ένα σημαντικό κόμβο μεταφοράς για χιλιάδες επιβάτες καθημερινά, αλλά είναι κι ένας δημοφιλής προορισμός για shoping, φαγητό και διάφορες πολιτιστικές δραστηριότητες. Συν τοις άλλοις, το κτίριο του σταθμού σε αρχιτεκτονικό στυλ Beaux-Arts είναι από μόνο του ένα διαμάντι για την πόλη, εξωτερικά και εσωτερικά. Αποτελεί μία από τις 10(!) πιο επισκέψιμες τουριστικές ατραξιόν στον κόσμο, με περίπου 21 εκατ. επισκέπτες το χρόνο.
Από εκεί θα ξεκινήσουμε την ημέρα μας σήμερα, πρώτα όμως καφές από τα Dunkin Donuts τα οποία βρίσκονται πολύ κοντά, στην Lexington Avenue. Το αγαπημένο κτίριο Chrysler μας καλημερίζει.
Συνδυάσαμε τον καφέ με μια ακόμα εξάδα λαχταριστά donuts.
Αν αναρωτιέστε αν βάλαμε κιλά στο ταξίδι, η απάντηση είναι ναι. Όχι πολλά, γιατί περπατούσαμε περίπου 12-14 χλμ την ημέρα, αλλά ακόμα και με τόσο περπάτημα, τα donutακια νίκησαν. Χαλάλι τους!
Έξω από το Grand Central Terminal.
O εσωτερικός χώρος μέσα στο σταθμό είναι όντως πολύ όμορφος κι εγώ δεν έχασα την ευκαιρία να βγάλω μερικές φωτογραφίες.
Κόσμος και τρένα έρχονται και φεύγουν…
Ταυτόχρονα στο σταθμό γινόταν μια μικρή έκθεση φωτογραφίας χρηστών. Ο καθένας μπορούσε να εκτυπώσει εκείνη τη στιγμή στο μικρό περίπτερο της Fuji όποια φωτογραφία ήθελε και να την εκθέσει στο χώρο. Εμείς εκτυπώσαμε 3 ο καθένας αλλά προτιμήσαμε να τις πάρουμε μαζί μας.
Η Σαντορίνη μας!
Τις επόμενες ώρες τις περάσαμε σε ένα starbucks με 2 φίλους Έλληνες που μένουν μόνιμα εκεί. Ο συγχρονισμός μας ήταν άψογος αφού εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε να βρέχει καταρρακτωδώς.
Σήμερα η μέρα ήταν αρκετά πιο χαλαρή αφού είχαμε πια δει σχεδόν όλα όσα είχα βάλει στο πρόγραμμα, κάποια μάλιστα τα είδαμε νωρίτερα από ότι τα είχα προγραμματίσει με αποτέλεσμα να έχουμε αρκετά κενά για χαλάρωση, όπως σήμερα. Το πρόγραμμα που ακολουθούμε είναι μεν εξαντλητικό (14χλμ τη μέρα με σακίδια και κάμερες στην πλάτη δεν είναι κάτι εύκολο) αλλά με αυτόν τον τρόπο μόνο ξεζουμίζεις μια πόλη. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια σακατεύεσαι και πανεύκολα. Δε θα ξεχάσω τη θλάση που έπαθα στον μηριαίο μετά το ταξίδι στο Παρίσι που με ταλαιπωρούσε μετά για 3 χρόνια. Αυτή τη φορά έβγαλα μερικές φουσκάλες στα πόδια οι οποίες ευτυχώς δεν έσπασαν κι έτσι δε μου δημιούργησαν ιδιαίτερο πρόβλημα.
Ελεύθερο απόγευμα για βόλτα και ψώνια λοιπόν.
Αρχικά πήγαμε στο διάσημο Macy’s, στο οποίο είχαμε ακούσει ότι θα βρούμε τρελές προσφορές. Εξαρτάται τι εννοεί κάποιος προσφορά. Εμείς τα βρήκαμε όλα πανάκριβα, σε βαθμό που μας είχαν πάρει τα γέλια. Χαζέψαμε λίγο κι έπειτα βγήκαμε πάλι στους δρόμους και στα τουριστικά μαγαζιά για σουβενίρ. Είχε αρχίσει να ξαναβρέχει αλλά ευτυχώς όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Αντιθέτως, η βροχή έκανε πάλι τους δρόμους του Μανχάταν να γυαλίζουν.
Ο Βασίλης, με την τεράστια ομπρέλα που μόλις προμηθευτήκαμε από πλανόδιο πωλητή έξω από τα Macy’s. Εδώ στέκεται δίπλα από κόμβο του LinkNYC.
Ξεκινάμε τη χαλαρή βόλτα αυτό το βροχερό απόγευμα με κατεύθυνση την Time Square (3η φορά που θα περάσουμε από εκεί, πού να μας άρεσε κιόλας!) για να πάρω από ένα συγκεκριμένο κατάστημα καλλυντικών παραγγελιά που είχα από Ελλάδα!
Δε χορταίνεις να την κοιτάς. Ακόμα κι όταν περνάς τη διάβαση. Μας κάνει να ζούμε επικίνδυνα!
Μια ακόμα στάση σε «I LOVE NY» κατάστημα με σουβενίρ. Φύγαμε με μια σακούλα γεμάτη με αγαλματάκια της Ελευθερίας για να μοιράσουμε στους φίλους μας.
Ένας ακόμα κόμβος για free wi-fi στην πόλη.
Βρισκόμαστε στην καρδιά του Theater District, λίγο πριν την Times Square. Στην W 41 St το New Amsterdam Theater με το Musical “Aladdin”.
Ψάχνουμε για το κατάστημα καλλυντικών στην Times Square.
Αυτό το βροχερό απόγευμα με τον κόσμο να περπατάει με τις ομπρέλες, όλη αυτή η βουή του δρόμου ανάμεσα στα φωταγωγημένα κτίρια και τις φωτεινές επιγραφές μου θύμισε κάτι έντονα από ταινία. Η πόλη αυτή είναι σαν ταινία. Αυτή την αίσθηση την έχεις διαρκώς καθώς βρίσκεσαι εδώ.
Μαντέψτε τι άλλο έχει στην W 45 St. Εκτός από δεκάδες θέατρα στη σειρά. Junior’s!! Ώρα για ένα ακόμα Cheesecake!
Cheesecake με σοκολάτα αυτή τη φορά. Μην ξεγελιέστε από τη φωτογραφία. Δεν ήταν πολύ ωραίο. Η Σοκολάτα γενικά, είναι ωραία. Το τυρί είναι επίσης ωραίο. Η σοκολάτα μαζί με τυρί δεν είναι και πολύ δυνατός συνδυασμός. Ανακατευτήκαμε λίγο. Αλλά πολύ καλή προσπάθεια, το παραδέχομαι.
«Χαμένος στην πόλη» ή «πολίτης του κόσμου»;
Συνεχίζουμε στην W45 St. Εδώ θα δείτε το Lion King, αν ενδιαφέρεστε. Μα τι ωραίος δρόμος! Τι θέαμα!
Κι άλλα θέατρα.
Ευτυχώς η βροχή δεν ήταν πολύ δυνατή. Τόσο ώστε να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα.
Περνώντας μία ακόμα διάβαση και χαζεύοντας τις φωτεινές επιγραφές.
Ναι, βρισκόμαστε στη Gotham City. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αν οι πόλεις της Ευρώπης έχουν βγει από κάποιο μεσαιωνικό παραμύθι, η Νέα Υόρκη έχει βγει σίγουρα από κάποιο σκοτεινό graphic novel της DC.
Στη δυτική είσοδο του Penn Station. Όμορφο κτίριο με κίονες Κορινθιακού ρυθμού. είναι ο κεντρικότερος σιδηροδρομικός σταθμός στη Νέα Υόρκη. Εξυπηρετώντας πάνω από 600.000 επιβάτες προαστιακού σιδηροδρόμου και Αμτράκ ημερησίως, με μέσο όρο περίπου χίλιους επιβάτες ανά 90 δευτερόλεπτα, είναι ως προς διακίνηση επιβατών ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός στις ΗΠΑ και στη Βόρεια Αμερική, καθώς και ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο.
Παίζοντας με τις αντανακλάσεις. Βασίλης: «Πόσες φωτογραφίες θα βγάλεις ακόμα το Empire State Building; Έχεις κάνει ολόκληρη συλλογή.»
Λίγες ακόμα…
Μια τελευταία…!
Τελευταία και ορκίζομαι!
Τέλος 5ης ημέρας
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Grand Central Terminal, Theater District, Times Square, Penn Station, γενικά βόλτα στο Midtown Manhattan
Ημέρα 6η
Είχαμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τη διαδρομή από το South Cove στο North Cove (θυμάστε που έβρεχε την πρώτη μέρα; ). Σήμερα η μέρα ήταν υπέροχη οπότε με το PATH κατεβήκαμε στο σταθμό του World Trade Center.
Σα να μην πέρασε μια μέρα…
Στη διαδρομή προς το Battery Park, μία ακόμα ευκαιρία να θαυμάσουμε τα παλιά κτίρια του Lower Manhattan.
Κατηφορίζοντας νότια για να πιάσουμε τη διαδρομή από την αρχή της.
Φτάσαμε στο South Cove. Απέναντι μας, η madame Liberty με τον πυρσό της στέκει αγέρωχη.
Πρωινή δροσούλα.
Το Ellis Island.
Και ξεκινάμε τη βόλτα μας, μια πραγματικά πολύ ωραία διαδρομή την οποία ευχαριστηθήκαμε περισσότερο τώρα που η μέρα ήταν ηλιόλουστη.
Ετοιμάζει την κίνηση-ματ
Σήμερα υπήρχε περισσότερος κόσμος, όχι υπερβολικά πολύς όμως γιατί ήταν ακόμα νωρίς. Οι περισσότεροι έκαναν jogging.
Στο North Cove, με φόντο το New Jersey.
Brookfield Place
Περνώντας από το Battery Park για να βγούμε ξανά στο δρόμο.
Περνώντας μέσα από το Battery Park για να βγούμε και πάλι κεντρικά.
Κατευθυνόμαστε βόρεια στο Μανχάταν με σκοπό να φτάσουμε στην China Town. Ευκαιρία να δούμε λίγα περισσότερα από το Lower Manhattan, μιας και την πρώτη φορά είχαμε μπει στην Financial District κατά βάση.
Ένα ακόμα πολύ όμορφο κτίριο στην Cedar St.
Κι ένα σκοτεινό στενό, με μια δόση από Inception.
Ενώ λίγο πιο πάνω, στο Zuccotti Park, ένα τεράστιο μεταλλικό τριαντάφυλλο.
To Oculus, από μια καλύτερη γωνία που φαίνεται καλύτερα το σχήμα του.
Στο Millenium Park.
Στο City Hall Park, το εντυπωσιακό κτίριο του The David N. Dinkins Manhattan Municipal Building, το κτίριο του Δήμου της Νέας Υόρκης.
Πανέμορφο κι αυτό!
Στη Foley Square
Από τα εντυπωσιακότερα συμπλέγματα κτιρίων. Αριστερά προς τα δεξιά: το Ανώτατο Δικαστήριο της Κομητείας της Νέας Υόρκης, το Thurgood Marshall United States Courthouse και το κτίριο της Δημαρχίας.
Μετά το Columbus Park ξεκινάει η συνοικία της China Town. Θέλαμε να κάνουμε μια καλύτερη βόλτα κι εδώ τώρα που ο καιρός ήταν καλός. Θα το καταλάβετε αμέσως από τις κινεζικές επιγραφές.
Αλλά και από τους αμέτρητους Ασιάτες.
Πολυκοσμία στην China Town, βαβούρα, αγορές τροφίμων, ποδήλατα.. Άλλο χρώμα, μια κυριολεκτικά άλλη πόλη μέσα στο Μανχάταν.
Το πολύ ιδιαίτερο εδώ είναι ότι πραγματικά νιώθεις σα να έχεις ξαφνικά τηλεμεταφερθεί σε κάποιο άλλο μέρος, τα πάντα είναι διαφορετικά. Δε θα σας πω ψέματα, δε μου άρεσε η China Town. Ήταν βρώμικη, ασφυχτική και γενικώς αδιάφορη. Σε αντίθεση με την China Town του Λονδίνου που μας είχε ενθουσιάσει, εδώ δε νιώσαμε το ίδιο.
Βέβαια υπάρχει το εξής καλό με την China Town. Έχει άπειρα εστιατόρια με πολύ φθηνό φαγητό! Δε θυμάμαι τι φάγαμε εκείνη τη μέρα, πάντως σίγουρα δεν ήταν από την China Town. Ξέρω τι παίζει όμως από τιμές γιατί είχα κάνει μια έρευνα νωρίτερα. Τελικά δε μας ενέπνευσε να καθίσουμε για φαγητό. Αλλά ούτε και για οτιδήποτε άλλο η αλήθεια είναι.
Τι άλλες προτάσεις είχαμε για να δούμε από την Νέα Υόρκη; Παραπάνω από ένα άτομα μας είπαν να πάμε οπωσδήποτε στο Williamsburg.
Το Williamsburg είναι μια πολύ γραφική συνοικία στο Brooklyn με όμορφα ξύλινα σπίτια και αρκετούς Εβραίους και άλλες εθνότητες. Αυτή την ενημέρωση είχαμε τουλάχιστον, μαζί με το «πρέπει να πάτε οπωσδήποτε!» Στο ιντερνετ διαβάζω: “χαρακτηρίζεται από μια σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή και κουλτούρα και ζωντανή νυχτερινή ζωή που έχει προβάλει την εικόνα του σε διεθνές επίπεδο ως «Μικρό Βερολίνο»”.
Κατεβήκαμε στο σταθμό Marcy Av. Ενδιαφέρον βιτρό που έκανε παιχνιδίσματα με το φως.
Κατεβαίνοντας από το σταθμό. Αυτό που αντικρίσαμε δεν το λες και γραφικό, όπως μπορείτε να διακρίνετε κι εσείς.
Βασικά για να είμαι ειλικρινής φάγαμε μεγάλη φόλα με το Williamsburg. Δε βρήκαμε πουθενά καμία γραφική συνοικία. Εστιατόρια πουθενά ούτε για αστείο. Να ανεβοκατεβαίνουμε τους δρόμους ξελιγωμένοι από την πείνα και να μη βρίσκουμε όχι εστιατόριο, ούτε καν κάτι για να πάρουμε στο χέρι. Ρωτήσαμε μία ευγενέστατη αστυνομικό τι μπορούμε να δούμε και πού να πάμε. Μας είπε ότι πέσαμε στην εβραϊκά πρωτοχρονιά και όλοι είναι διακοπές οπότε ίσως δε βρούμε πολλά μαγαζιά ανοιχτά. Εν πάση περιπτώσει μας είπε από πού να πάμε, πήγαμε, τα ίδια κι εκεί. Χάλια!
Η Williamsburg Bridge, που ενώνει το Williamsburg με το Manhattan. Μια γέφυρα βέβαια δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση.
Κατοικίες στο Williamsburg.
Το πιο ενδιαφέρον απ’όλα ήταν ότι βλέπαμε συνέχεια Εβραίους στο δρόμο οι οποίοι ήταν όλοι τους copy paste. Από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Οι άντρες φορούσαν ένα καπέλο που δεν έχω ξαναδεί, έμοιαζε λίγο με ταψί με γούνα. Να ορίστε, βρήκα στο ιντερνετ:
Εγώ δεν μπόρεσα να βγάλω κανέναν τους φωτογραφία, θα ήταν λίγο άκομψο. Οι γυναίκες όλες πολύ συντηρητικά ντυμένες, σα να έχουν βγει από το 1950. Περπατούσαν με τα παιδιά τους και τα καροτσάκια τους. Αυτό ήταν ενδιαφέρον να το βλέπεις μπορώ να πω…
H τράπεζα του Williamsburg. Μην ξεγιελιέστε από την οδό Broadway. Καμία σχέση με την άλλη. Σε τίποτα όμως!
Τη γραφική συνοικία εμείς πάντως δεν τη βρήκαμε ποτέ. Αντιθέτως περάσαμε από κάτι τέτοιες καταστάσεις:
Τώρα αν το παραπάνω θεωρείται το «μικρό Βερολίνο», ε, τι να πω. Εμένα πιο πολύ με τρώγλη με γκράφιτι μου κάνει.
Περπατώντας στον κεντρικό δρόμο. Χάλια, παρακμή!
Και να! Κάτι βρίσκουμε! Φτάσαμε επιτέλους σε μια γειτονιά με τα περίφημα ξύλινα σπίτια. Όμορφα ήταν, δεν μπορώ να πω.
Αλλά φάγαμε 3 ώρες στο Williamsburg για να δούμε μόνο έναν δρόμο με σπίτια με ξύλινες προσόψεις. Ε δεν άξιζε τις 3 ώρες που ξοδέψαμε από τη μέρα μας. Εγώ άκουσα Εβραϊκή συνοικία και περίμενα να δω κάτι σαν το Kazimierz της Κρακοβίας. Μάλλον πρέπει να χαλαρώσω κι εγώ λίγο…
Τουλάχιστον στο Williamsburg (πολύ κοντά σε αυτή τη γειτονιά της παραπάνω φωτογραφίας) φάγαμε την καλύτερη πίτσα του ταξιδιού. Ή απλά πεινούσαμε πάρα πολύ!
Επιστροφή στο Midtown Manhattan μέσω του Grand Central Terminal.
Τι άλλες εκκρεμότητες έχουμε από Μανχάταν; Α βέβαια, New York Public Library.
Στην E 42 St γωνία με 5th Ave, ακριβώς απέναντι από τη Βιβλιοθήκη. Χαριτωμένο και στριμωγμένο, το καπνοπωλείο Nat Sherman.
Η Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης (New York Public Library ή NYPL) είναι η τρίτη μεγαλύτερη δημόσια βιβλιοθήκη στην Βόρεια Αμερική και αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ερευνητικές βιβλιοθήκες των ΗΠΑ. Είναι δηλαδή ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα δημόσιων βιβλιοθηκών στις Ηνωμένες Πολιτείες και ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα ερευνητικών βιβλιοθηκών στον κόσμο. Περιέχει περισσότερα από 10.000.000 βιβλία και 10.000.000 χειρόγραφα, καθώς και μεγάλες συλλογές έργων ζωγραφικής, χαρτών, βιβλίων για τους τυφλούς, ταινιών και μικροφίλμ. Η κατασκευή του κτιρίου (σε σχέδιο Beaux-Arts) ξεκίνησε το 1905 και η βιβλιοθήκη άνοιξε για το κοινό το 1911.
Στο πολύ εντυπωσιακό εσωτερικό του κτιρίου, σε μια από τις πρώτες αίθουσες.
Σε ένα από τα αναγνωστήρια.
Ήμουν πολύ ήσυχος.
Μία από τις πολλές μαρμάρινες σκάλες του κτιρίου
Στο Astor Hall
Στο gift shop της Βιβλιοθήκης. Ας πάρω 2-3 καρτ ποστάλ για τον τοίχο μου.
Σωστή η Ruth.
Φεύγοντας από τη βιβλιοθήκη κάτσαμε σε ένα από τα τραπεζάκια του Bryant Park και φάγαμε ένα μικρό σνακ.
Τελευταίο βράδυ στην Νέα Υόρκη πριν αναχωρήσουμε για Βοστόνη. Που θα βολτάρουμε; Μα φυσικά στο Village.
Και, ήρθαμε!
Η πολύ γραφική Gay St, στο Greenwich Village.
Το βράδυ είναι εξίσου ωραίο το Village. Κόσμος βγαίνει για βόλτα, φαγητό και καφέ. Ζωντανή περιοχή!
Και μιας και την προηγούμενη φορά είδαμε που έμενε η Carrie Bradshaw τώρα είπαμε να δούμε και πού έτρωγε.
Το Magnolia Bakery έγινε ευρέως γνωστό μέσω της σειράς Sex And The City όπου η πρωταγωνίστρια έτρωγε την καλύτερη πουτίγκα της πόλης, υποτίθεται.
Έτσι εξηγείται το ότι βλέπαμε δεκάδες τουρίστες και Νεοϋορκέζους παντού στο Μανχάταν να κρατούν σακούλες «Magnolia Bakery».
Είχαμε όλη την καλή διάθεση να ανακαλύψουμε αν όντως η Carrie έτρωγε την καλύτερη πουτίγκα της πόλης, αλλά το ταμείο ήταν μείον και με $7.50 το κομμάτι, ας μέναμε με την απορία, δεν πειράζει.
Φαντασματάκια στα παράθυρα.
Ξεκινήσαμε να πηγαίναμε δυτικά με σκοπό να συναντήσουμε το ποτάμι. Δεν ήξερα πού θα βγούμε και τι θα αντικρίσουμε, είχαμε δει όλα όσα σχεδιάσει να δούμε από την Νέα Υόρκη και με το παραπάνω. Όπως στις περισσότερες περιπτώσεις που πηγαίνεις κάπου στα τυφλά, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς να ξέρεις τι θα δεις, έτσι και τώρα δεν απογοητευτήκαμε. Βγήκαμε στο Hudson River Park (ένα παραλιακό πάρκο που ξεκινάει από το Battery Park και φτάνει μέχρι την 59 St, είναι το 2ο μεγαλύτερο πάρκο στο Μανχάταν μετά το Central Park!) και συγκεκριμένα στις Piers (αποβάθρες) 46 και 45. Εκεί, εκτός από το ότι μαγευτήκαμε από τη θέα του New Jersey και του Lower Manhattan που μπορούσες να δεις περπατώντας στην αποβάθρα, είδαμε και πάρα πολύ κόσμο να κάνει γυμναστική. Yoga, jogging, ποδήλατο, stretching, ότι μπορείτε να φανταστείτε. Οι Νεοϋορκέζοι μάλλον προτιμούν την υπαίθρια γυμναστική αντί για τα γυμναστήρια. Για να καταφέρω να περάσω από το πάρκο στην αποβάθρα περίμενα να φανταστείτε κάποια δευτερόλεπτα για να μην συγκρουστώ με τους δρομείς. Ο Βασίλης άραξε στα τραπεζάκι στο παρκάκι, εγώ πέρασα απέναντι στην αποβάθρα και έπιασα δουλειά!
Οι ουρανοξύστες του Lower Manhattan, με το One World να κυριαρχεί στην εικόνα.
Απέναντι από τον Hudson River, οι φωτισμένοι ουρανοξύστες του Jersey City.
Με φόντο το Lower Manhattan.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας, το Ellis Island και το New Jersey.
Πόσο τα χάρηκα αυτά τα skylines! Τι ωραία βραδιά ήταν αυτή, τι θέα, τι πόλη! Τι τέλειος τρόπος για να ολοκληρωθεί η παραμονή μας στην Νέα Υόρκη!
Από την αποβάθρα 45, κοιτώντας πίσω μας.
Έκλεισα τη φωτογραφική μηχανή και άραξα κι εγώ στο παρκάκι, σε ένα από τα τραπεζάκια, απολαμβάνοντας τη θέα. Όσο κουρασμένοι κι αν ήμασταν, όσο κι αν θέλαμε να πέσουμε ξεροί στο κρεβάτι (την επόμενη είχαμε πρωινό ξύπνημα και 4ωρο ταξίδι προς τη Βοστόνη), δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Θέλαμε να αποτυπώσουμε ανεξίτηλα αυτή την τελευταία εικόνα της πόλης που έμελλε να κάτσει δίπλα από το Παρίσι, στην πρώτη θέση των ωραιότερων πόλεων που έχω δει ως τώρα.
Τέλος 6ης ημέρας
Τι είδαμε-πού πήγαμε: ευρύτερη βόλτα στο Lower Manhattan, Battery Park, περίπατος κατά μήκος του Hudson River, Δικαστήρια και Δημαρχείο Νέας Υόρκης, Folley Square, China Town, Williamsburg, Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, Bryant Park, Greenwich Village και Gay St, Hudson River Park και αποβάθρες 45-46 στο ύψος του Greenwich Village.
Κεφάλαιο 4: Fall Peak στη Μασαχουσέτη
Εκτός από την Νέα Υόρκη, η πολιτεία της Μασαχουσέτης και η ευρύτερη περιοχή της Νέας Αγγλίας ήταν κάτι που είχα στην bucket list μου χρόνια τώρα.
Η περιοχή της Νέας Αγγλίας βρίσκεται στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ και συνορεύει με τον Καναδά. Περιλαμβάνει 6 πολιτείες: Μέιν, Βερμόντ, Νέο Χάμσαϊρ, Μασαχουσέτη, Ρόουντ Άιλαντ και Κονέκτικατ.
Η περιοχή της Νέας Αγγλίας στο χάρτη:
Πήρε το όνομά της από τις πρώτες ευρωπαϊκές αποικίες στην περιοχή οι οποίες ιδρύθηκαν από Άγγλους τον 17ο αιώνα. Εκτός από το όνομα όμως πήρε και πάρα πολλά στοιχεία από την κουλτούρα, τα έθιμα και της προλήψεις των Άγγλων αλλά και από την αγγλική αρχιτεκτονική. Έτσι, στις πολιτείες της Νέας Αγγλίας θα δείτε μερικά πανέμορφα σπίτια από κόκκινα τούβλα, ενώ η γεωγραφική της θέση και το κλίμα της προσφέρει άπειρες φυσικές ομορφιές με αποκορύφωμα την περίοδο του φθινοπώρου που τα χρώματα κάνουν γιορτή λόγων των πολλών φυλλοβόλων δέντρων. Δεν είναι τυχαίο που η περιοχή της Νέας Αγγλίας προτιμάται από τους Αμερικανούς για την περίοδο του φθινοπώρου. Γενικότερα μιλώντας, η Νέα Αγγλία θεωρείται από μεγάλο μέρος Αμερικανών (και όχι μόνο) η ομορφότερη περιοχή των Η.Π.Α.
Εκτός των άλλων, από την Νέα Αγγλία κατάγονταν πολλοί διάσημοι κλασσικοί συγγραφείς, όπως ο Edgar Allan Poe (Μασαχουσέτη), ο H. P. Lovecraft (Κονέκτικατ), o Stephen King (Μέιν) κ.α. Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι ότι ασχολήθηκαν με το μακάβριο και τον τρόμο στα βιβλία τους και η Νέα Αγγλία, ταυτισμένη απόλυτα με την Βικτωριανή Περίοδο όπως και η μαμά Αγγλία, ενδείκνυται για μερικές πολύ τρομακτικές ιστορίες (όπως η υποτιθέμενη αληθινή ιστορία με τα Βαμπίρ στο Κονέκτικατ). Με τη σειρά του, το Halloween στην Νέα Αγγλία για όλους τους παραπάνω λόγους γιορτάζεται κάπως πιο μανιωδώς, με αποκορύφωμα τη μικρή πόλη του Σάλεμ, που θα επισκεφτούμε κι εμείς. Αν νομίζετε πως χορτάσατε φωτογραφίες από στολισμένες αυλές, ετοιμαστείτε για πολλή κολοκύθα.
Η Βοστόνη είναι η μεγαλύτερη πόλη της Μασαχουσέτης και της Νέας Αγγλίας γενικότερα.
Και εκεί είναι ο προορισμός μας.
Ξυπνήσαμε αρκετά πρωί. Στις 8 έφευγε το λεωφορείο της εταιρείας Greyhound από τον σταθμό Port Authority για τη Βοστόνη. Είχαμε ήδη τα εισιτήρια στα χέρια μας αφού τα είχαμε κλείσει από το internet, αλλά για να πάμε στο Port Authority από το New Jersey θέλαμε 40 λεπτά περίπου. Ευτυχώς, το λεωφορείο 119 που αναχωρούσε από την Journal Square μας άφηνε ακριβώς μέσα στο σταθμό Port Authority.
Το λεωφορείο έφυγε ακριβώς στην ώρα του (ούτε 1 λεπτό παραπάνω). Η διαδρομή κράτησε λίγο παραπάνω από 4 ώρες και παρ’όλο που δεν είχε ούτε κατά διάνοια της παροχές των λεωφορείων της Ευρώπης (α ρε Flixbus!) ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Περάσαμε από γειτονιές του Harlem και του Bronx και ακόμα πιο βόρεια, από βιομηχανικές περιοχές που σε τίποτα δε θύμιζαν το κοσμοπολίτικο Μανχάταν. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της διαδρομής βέβαια ξεκίνησε μόλις μπήκαμε στην πολιτεία του Κονέκτικατ. Εκεί πήραμε μια κλεφτή ματιά από μικρές πόλεις κοντά στον αυτοκινητόδρομο αλλά και το καλύτερο απ’όλα, δέντρα με κίτρινες και κόκκινες πινελιές που μας καλωσόριζαν στο κλίμα και το τοπίο της Νέας Αγγλίας.
Περνώντας από το Black Rock, λίγο έξω από το Fairfield.
Newfield, κοντά στο Stratford.
Περνώντας από το Meriden
Highland, στο Middletown.
Στο σπίτι μας υποδέχτηκε μια από τις πιο φιλικές ιδιοκτήτριες που έχουμε συναντήσει σε ταξίδι. Πέρα από το ότι απαντούσε αμέσως και έδειχνε ενδιαφέρον για την ώρα που θα φτάσουμε ώστε να μπορέσει να μας υποδεχτεί, η υποδοχή που είχαμε ήταν φιλικότατη. Μας είχε γράψει μέχρι και καρτούλα για το «καλωσήρθατε» στο δωμάτιο. Είχε κολλήσει χαρτάκι με τα ονόματά μας στην πόρτα του δωματίου. Συζητήσαμε αρκετά, όχι μόνο τα της Βοστόνης και τις προτάσεις της για το πού να πάμε και τι να δούμε (μας είχε εκτυπώσει ακόμα και λίστα με τα απαραίτητα) αλλά για την Ελλάδα, για τις ΗΠΑ, για το Τέξας που θα πηγαίναμε σε 3 ημέρες. Μας σύστησε επίσης την γλυκύτατη συγκάτοικό μας, μια γηραιά και κοινωνική γατούλα που σουλάτσαρε στο σπίτι ψάχνοντας χάδια. Μας είπε να την ενημερώσουμε για τυχόν προβλήματα που ίσως αντιμετωπίσουμε στο σπίτι γιατί παρ’όλο που είναι πολύ cozy είναι πολύ παλιό (18ου αιώνα!) και χρειάζεται να κάνει μικρο-επισκευές συνέχεια. Και μιλώντας για το σπίτι, κοιτάξ’τε που μέναμε:
Πανέμορφο! Μακράν το ωραιότερο κατάλυμα που έχουμε μείνει.
Το δωμάτιό μας, στη σοφίτα του σπιτιού.
Με μια μικρή σόμπα που έμοιαζε με τζάκι
Έξω από την πόρτα μας, παραμόνευε να τρυπώσει μέσα!
Εκτός όλων των παραπάνω, μας άφηνε έξω από την πόρτα του δωματίου μας κάθε πρωί μια τσαντούλα με ένα λιτό πρωινό (κομμάτι κέικ με κάποιο φρούτο ή γιαούρτι) που όμως δεν ήταν υποχρεωμένη να κάνει.
Η Βοστόνη όπως είπα παραπάνω δεν έχει καμία σχέση με την Νέα Υόρκη και αυτό αφορά και το μέγεθός της. Μέσα σε μισή ώρα έχεις διασχίσει το ιστορικό κέντρο της πόλη από τη μία άκρη ως την άλλη ενώ περίπου σε 2-3 ώρες έχετε δει τα βασικότερα αξιοθέατα. Εμείς θα παίρναμε το χρόνο μας να δούμε όλα τα βασικά και κάποια επιπλέον.
Λίγα λόγια: Η Βοστόνη εκτός από μία από τις πιο γραφικές πόλεις των ΗΠΑ είναι και μία από τις παλαιότερες και πιο ιστορικές. Ιδρύθηκε το 1630 από Άγγλους εποίκους. Ήταν το μέρος πολλών σημαντικών γεγονότων της Αμερικανικής Επανάστασης, όπως η Σφαγή της Βοστόνης, το Boston Tea Party (έπεσε πολύ τσάι στη θάλασσα!), η Μάχη του Bunker Hill και η Πολιορκία της Βοστόνης. Με την απόκτηση της ανεξαρτησίας των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Μεγάλη Βρετανία, συνέχισε να αποτελεί σημαντικό λιμάνι και κέντρο παραγωγής, καθώς και κέντρο εκπαίδευσης και πολιτισμού. Η πλούσια ιστορία της προσελκύει πολλούς τουρίστες, ενώ μόνο το Faneuil Hall αντλεί περισσότερα από 20 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Μερικές από τις πολλές πρωτιές της Βοστόνης περιλαμβάνουν το πρώτο δημόσιο πάρκο των Ηνωμένων Πολιτειών (Boston Common, 1634), το πρώτο δημόσιο ή κρατικό σχολείο (Boston Latin School, 1635) και το πρώτο σύστημα μετρό (Tremont Street Subway, 1897).
Είναι γνωστή σε όλον τον κόσμο ως Πανεπιστημιούπολη, με τα επώνυμα πανεπιστήμια του Χάρβαρντ, Ταφτς, ΜΙΤ, Brandeis University, και άλλα, πολλά απ’ αυτά ευρισκόμενα στο προάστιο της Βοστόνης, το Cambridge. Είναι πολιτιστικό και πανεπιστημιακό κέντρο των ΗΠΑ, και γι’ αυτό το λόγο είναι γνωστή σαν «Αθήνα της Αμερικής».
Μετά από αυτή τη μικρή ιστορική περιγραφή ας περάσουμε στη φωτογραφική.
Γειτονικό σπίτι στο δρόμο που μέναμε.
Αφού πήραμε το μετρό από την Maverick Square, κατεβήκαμε στο σταθμό Government Center που είναι πολύ κοντά στα δύο μεγάλα πάρκα, το Boston Common και το Boston Public Garden για μια πρώτη αναγνωριστική της Βοστόνης. Είχαμε βάλει φυσικά το Freedom Trail, το τουριστικό μονοπάτι που σε περνάει από 17 ιστορικά σημεία της πόλης και που οφείλουν να κάνουν όλοι οι επισκέπτες, αλλά το είχαμε αφήσει για την ημέρα που είχαμε ολόκληρη στη Βοστόνη.
Έξω από το Boston Common. Και το φθινόπωρο κάνει πάρτυ!
Πριν μπούμε στο πάρκο όμως, μια μικρή παράκαμψη για καφέ.
Ο Edgar Alan Poe με το Κοράκι του
Δίπλα από το πάρκο, το νεκροταφείο Central Burying Ground.
Περπατώντας στο πεζοδρόμιο με κατεύθυνση το πάρκο, άρχισαν να ξεπηδούν από παντού σκιουράκια.
Δεν έχουμε ξαναδεί τόσα σκιουράκια μαζεμένα. Δεκάδες! Και όλα βιαστικά και εργατικά, κουβαλούσαν τα βελανίδια τους, τα θάβανε στο χώμα και κάποια πιο τολμηρά πλησίαζαν τον κόσμο να τα ταΐσει. Έτσι πήραμε την απόφαση κι εμείς να αγοράσουμε ξηρούς καρπούς και να πιάσουμε δουλειά να τα μπουκώσουμε τα άτιμα!
Σε ένα κίτρινο χαλί από φύλλα, ενώ ο άνεμος παρέσερνε τα πιο πεισματάρικα από τα κλαδιά τους δημιουργώντας μια βροχή από κίτρινα φύλλα. Ήταν τόσο ονειρικό όλο αυτό το σκηνικό που ορισμένες στιγμές ένιωθες ότι βρίσκεσαι σε ιαπωνική ταινία anime. Είχα ξετρελαθεί!
Μα δείτε το!
Τον κατάφερα τελικά!
Εκ των υστέρων διαβάσαμε ότι αυτά τα πολύ χαριτωμένα ζωάκια μπορεί να δαγκώσουν, οπότε λίγο προσοχή.
Προσπερνάμε για λίγο το Boston Common και περνάμε στο Boston Public Garden, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι πιο όμορφο. Η ύπαρξη της μικρής λίμνης δίνει στο πάρκο μια ξεχωριστή ομορφιά.
Γεφυρούλα
Και όμορφες ιτιές
Το άγαλμα του George Washington, ένα από τα πολλά landmarks της Βοστόνης.
Περισσότερη φύση
Κι ένας ακόμα στρουμπουλός καλοφαγάς που τρώει βιαστικά το βελανίδι του.
Μία από τις εισόδους του πάρκου
Κι ένας πολύ όμορφος δρόμος
Είμαστε στην Beacon Street, πηγαίνουμε στο Gibson House Museum, ένα Βικτωριανό σπίτι του 19ου αιώνα που τώρα λειτουργεί ως μουσείο.
Τα σκαλιά των σπιτιών κι εδώ διακοσμημένα με κολοκύθες.
Το μουσείο ήταν κλειστό! Λειτουργεί με tours οπότε αφήσαμε την επίσκεψη για την μεθαυριανή μέρα. Οπότε ας ξεκινήσουμε να κάνουμε το Freedom Trail και το πολύ πολύ το ξανακάνουμε όλο από την αρχή μεθαύριο.
Το Freedom Trail (μονοπάτι της ελευθερίας) είναι ένα μονοπάτι μήκους 4,0 χλμ. και περνά από 16 σημαντικά σημεία για την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Περπατώντας αυτή τη διαδρομή θα περάσετε από μουσεία, εκκλησίες, σπίτια συνάντησης, νεκροταφεία, πάρκα, πλοία κ.α, που διηγούνται την ιστορία της Αμερικανικής Επανάστασης.
Ο χάρτης του Freedom Trail
Το Freedom Trail ξεκινάει από το πάρκο Boston Common. Πριν πάμε όμως προς τα εκεί, μια μικρή παράκαμψη από το μονοπάτι για να βρούμε την Acorn Street, ένα από τα πιο γραφικά στενά της Βοστόνης.
Ένα σωρό φωτογραφίες είχα δει από αυτό το στενό στο internet όσο έψαχνα πληροφορίες για τη Βοστόνη, δε γίνεται να μην περάσουμε!
Yeap! Είναι πολύ ωραίο!
Συνεχίζουμε περνώντας έξω από υπέροχα κτίρια και σπίτια
Φτάσαμε στο Massachusetts State House (έδρα κυβέρνησης για την Κοινοπολιτεία της Μασαχουσέτης, που βρίσκεται στο λόφο Beacon). Αυτή είναι η πίσω μεριά του.
Kι αυτός είναι ο Βασίλης που το παίζει Λόρδος.
Στα στενά εκεί δίπλα από το State House…
…όπου βρήκαμε μια πιτσαρία. Ώρα για φαγητό!
Μέσα από την πιτσαρία.
Συνεχίζουμε το trail μας και φτάνουμε στο King’s Chapel που τους δέχεται όλους (μεγάλη καρδιά).
Ενώ περπατώντας λίγο ακόμα θα βγούμε sto Old South Meeting House (ιστορικό εκκλησιαστικό κτίριο του 1729 που απέκτησε φήμη ως σημείο οργάνωσης για το κίνημα «Boston Tea Party»).
Παρεμπιπτόντως, αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το κίνημα του Τσαγιού, το οποίο ήταν προοίμιο της Αμερικανικής Επανάστασης, διαβάστε εδώ: http://www.kudu.gr/boston-tea-party/ έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.
Σχεδόν απέναντι, το Old Corner Bookstore, που τώρα στεγάζει τα Chipotle (αλυσίδα μεξικάνικου φαγητού).
Τι είχαμε καιρό να πάρουμε; Καφέ και ζεστή σοκολάτα από τα Dunkin Donuts! Ντόνατς δεν πήραμε, γιατί σκεφτήκαμε ότι μάλλον το έχουμε παρακάνει (όχι μην το λες!)
Ωπ, ξεκίνησε να βρέχει. Και τυχεροί ήμασταν τόσες ώρες. Έδινε βροχή από το πρωί κανονικά.
Στο Faneuil Hall Marketplace (αίθουσα αγορών και συναντήσεων που άνοιξε το 1743. Ήταν ο τόπος διαφόρων ομιλιών του Samuel Adams, James Otis και άλλων που ενθάρρυναν την ανεξαρτησία από τη Μεγάλη Βρετανία).
Εκεί δίπλα, θα δείτε και το Quincy Market. Μπείτε και φάτε ότι μπορείτε να φανταστείτε!
Κατευθυνόμαστε βόρεια προς την North End Neighborhood (η παλαιότερη κατοικημένη κοινότητα στην περιοχή. Η κοινότητα είναι γνωστή για τους Ιταλοαμερικανούς κατοίκους της και ένα κομμάτι της γειτονιάς ονομάζεται Μικρή Ιταλία της Βοστόνης).
Πίσω μας, οι ουρανοξύστες της Βοστόνης κάτω από τη βροχή, η οποία δυνάμωσε αρκετά.
Η πολύ γραφική North End, που καταλαβαίνεις αμέσως τον Ιταλικό της αέρας. Οι πλακόστρωτοι δρόμοι σε συνδυασμό με τους γραφικούς φανοστάτες και τα όμορφα κτίρια συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό.
Στην Old North Church, η οποία μοιάζει απειλητική έτσι όπως στέκεται σκοτεινή στο βάθος.
Πετύχαμε και Ghost Tour, με λεωφορείο. Πόσο κατάλληλο για αυτόν τον καιρό!
Έχοντας γίνει μούσκεμα, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ζεστό μπάνιο, ξεκούραση και πρωινό ξύπνημα γιατί αύριο είχε μονοήμερη εκδρομή στο Σάλεμ.
Τέλος 7ης ημέρας
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Boston Public Garden, Acorn Street Massachusetts State House, King’s Chapel, Old South Meeting House, Old Corner Bookstore, Faneuil Hall Marketplace, Quincy Market, North End Neighborhood
Ημέρα 8η
Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς ώστε να είμαστε στις 9:00 στο Salem. Η διαδρομή ήταν γύρω στη μισή ώρα οπότε κατά τις 8:30 ήμασταν έξω από το σπίτι περιμένοντας το Uber. Προτιμήσαμε και πάλι το Uber γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς. Αν κάποιος θέλει να πάει με τα μέσα μεταφοράς, μπορεί να πάρει το τρένο από το σταθμό North Station. Το εισιτήριο κοστίζει $8 για την απλή μετάβαση.
Στη διαδρομή περάσαμε από πανέμορφες παραθαλάσσιες πόλεις και χωριά, όπως το Lynn. Η βροχή εξακολουθούσε να είναι δυνατή, αλλά μέσα από τα αυτοκίνητο και τα υγρά τζάμια, ο ήχος της ήταν σαν ένα ατμοσφαιρικό ηχητικό εφέ.
Φτάσαμε ακριβώς στις 9:00 στο Σάλεμ. Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο η βροχή είχε σταματήσει τελείως, κάτι ιδιαίτερα ευχάριστο. Ήμασταν αρκετά τυχεροί η αλήθεια είναι. Οι καιρικές συνθήκες άλλαξαν βέβαια ουκ ολίγες φορές μέσα στη μέρα, από ψυχρό πρωινό με υγρασία μέχρι ηλιόλουστο και ζεστό μεσημέρι που μας έκανε να βγάλουμε τα μπουφάν. Ευτυχώς δεν ξανάβρεξε τουλάχιστον. Υπάρχει ένα ρητό για τον καιρό της Μασαχουσέτης: If you don’t like the weather, wait 5 minutes.
Λίγα λόγια για το Σάλεμ (στο διαδίκτυο υπάρχει ότι πληροφορία θέλετε οπότε δε θα σας φορτώσω με πολλές λεπτομέρειες):
H δίκη των μαγισσών του Σάλεμ είναι ένα περιβόητο περιστατικό της αποικιακής ιστορίας των Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο οδήγησε στην καταδίκη και εκτέλεση κατοίκων του Σάλεμ το 1692 με την κατηγορία της μαγείας. Οι Άγγλοι άποικοι της Μασαχουσέτης όπως ανέφερα και στο προηγούμενο κεφάλαιο έφεραν στη Νέα Αγγλία όλες τους τις πεποιθήσεις και προκαταλήψεις.
Το χειμώνα του 1692, δύο πιτσιρίκια άρχισαν να παρουσιάζουν περίεργα συμπτώματα, τα οποία κανείς γιατρός δεν μπορούσε να εξηγήσει (κραυγές, βλασφημίες, σπασμούς, μυστήριες επικλήσεις και κατάσταση έκστασης), μέχρι που ένας τύπος ονόματι Γουίλιαμ Γκριγκς, έβγαλε την απόλυτα λογική εξήγηση ότι τα κορίτσια ήταν δαιμονισμένα. Έτσι, ο αιδεσιμότατος Σάμιουελ Πάρις, πατέρας του ενός κοριτσιού, ζήτησε βοήθεια από γειτονικές πόλεις, ενώ και οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης άρχισαν να πιέζουν τα κορίτσια να κατονομάσουν τους ανθρώπους που καταπιάνονταν με «έργα του Διαβόλου». Ο αιδεσιμότατος ύστερα κατηγόρησε την ινδιάνα σκλάβα από την Καραϊβική που είχαν στο σπίτι (πέσατε από τα σύννεφα φαντάζομαι) κι έτσι ξεκίνησε μια σειρά κατηγοριών και μια μανία καταδίωξης εναντίον πιθανών ατόμων που ασχολούνταν με τη μαγεία. Βέβαια η κοινότητα κατάλαβε ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα όταν οι πιτσιρίκες άρχισαν να κατονομάζουν και κάποιους δικαστές, οι οποίοι υποτίθεται ότι προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό.
Με τούτα και με τ’άλλα, μέχρι να σταματήσει όλη αυτή η παραφροσύνη 19 άτομα πέθαναν στην κρεμάλα κι άλλα 5 στη φυλακή. Ωραία πράματα.
Η Αμερικανική pop κουλτούρα φυσικά ξεζούμισε όσο μπορούσε το θέμα τόσο στη λογοτεχνία, όσο και στη μουσική, στο χώρο των κόμικς, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο (Hocus Pocus, οι Μάγισσες του Σάλεμ κ.α.). Το ίδιο το Σάλεμ έχει γίνει τουριστικός προορισμός των απανταχού μαγισσόφιλων κάνοντας τη μικρή πόλη να είναι ασφυχτικά γεμάτη από επισκέπτες κυρίως τον Οκτώβριο που είναι ο μήνας του Halloween.
Κατά τα άλλα το Σάλεμ είναι μια κανονική πόλη με κατοίκους που ζουν και εργάζονται εκεί. Το λέω γιατί ο Βασίλης απογοητεύτηκε κάπως. Περίμενε να δει μάλλον κάτι περισσότερο σε θεματικό πάρκο και λιγότερο από την ερημιά που που επικρατούσε στους δρόμους στις 9 το πρωί. Εμένα πάλι αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Περισσότερος χώρος για εμάς!
Και για το λόγου του αληθές
H επισκοπική εκκλησία του Αγίου Πέτρου, το πρώτο πράγμα που είδαμε στο Σάλεμ.
Το Witch City Mall.
Σου διαβάζουν το μέλλον, αν είσαι τόσο αφελής ώστε να πας σε κάτι τέτοιο βεβαίως, αλλά πέρα από αυτό στο Witch City Mall έχει ένα υπέροχο Vegan μαγαζί με αλμυρά και γλυκά.
Εμείς φάγαμε αυτό το κολασμένο πράμα που ήταν μια έκρηξη από Oreo.
Η ταινία της χρονιάς στον κινηματογράφο του Σάλεμ.
Κι ένα τοσοδούλι νεκροταφείο.
Τα σπίτια στο Σάλεμ τα δίνουν όλα για τη διακόσμηση για το Halloween.
Εδώ, το Salem Witch Museum και ο Βασίλης που χαζεύει τον πρώτο κάτοικο του Σάλεμ.
Το πάρκο του Σάλεμ, Salem Common, το οποίο κάποτε ήταν απλώς βάλτοι.
Ερημιά στο πάρκο στις 9:30 το πρωί εκτός από έναν τύπο που για κάποιο λόγο είχε βγάλει βόλτα το σκύλο του ξυπόλητος. Στις λάσπες μετά τη βροχή. Οκκκκ.
Στο λιμάνι του Σάλεμ και στο Salem Maritime National Historic Site. Ο ιστορικός αυτός χώρος προσελκύει περισσότερους από 800.000 ανθρώπους κάθε χρόνο. Εδώ θα μάθετε για την ιστορία του εμπορίου κατά τη διάρκεια της αποικιοκρατίας.
Ο Βασίλης, μπροστά από το Narbonne House, του 1675.
Μερικά ακόμα ξύλινα σπιτάκια στη γειτονιά.
Παραμένουμε στο χώρο του Maritime National Historic Site και τώρα βλέπουμε το Derby House, το πρώτο σπίτι στο Σάλεμ που χτίστηκε με τούβλα.
«Καλωσήρθατε»
Η γαλήνη ενός φθινοπωρινού πρωινού μπροστά από τη θάλασσα.
Συνεχίζουμε να βολτάρουμε στους δρόμους του Σάλεμ.
Έξω από ένα gift shop.
Και μέσα στο gift shop.
Μία extravagant αυλή έτοιμη για trick or treat!
Γωνία Hardy St, καλτσούλες μάγισσας στην πόρτα.
Στην Derbby St, το «Ye Olde Pepper Companie» με τα «καθαρευουσιάνικα» αγγλικά του, είναι η παλαιότερη αμερικανική εταιρεία ζαχαρωτών, από το 1806.
Και μία υπέροχα σκαλισμένη κολοκύθα, στο House of Seven Gables, μία αποικιακή έπαυλη του 1668 που τώρα λειτουργεί ως μουσείο.
Η εκκλησία «Mary, Queen of the Apostles Parish».
Φτάσαμε στο Salem Witch Trials Memorial, το μνημείο που είναι αφιερωμένο στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο Σάλεμ μετά από την κατηγορία της μαγείας. Βρίσκεται δίπλα από το κοιμητήριο Old Burying Point, που τελείως ειρωνικά, είναι θαμμένος ο διαβόητος δικαστής John Hathorne.
Μία πολύ χαρακτηριστική εικόνα που έχει μείνει στο μυαλό είναι η παρακάτω, στο νεκροταφείο Old Burying Point. Όπως και στη Βοστόνη, ο αέρας φυσούσε δυνατά και «έγδυνε» τα δέντρα από τα φύλλα τους και τα παράσερνε παντού, σα χιόνι.
Στο Salem Witch Village θα βρείτε πολλά καταστήματα και stands, tours στην πόλη που ξεκινούν απο εδώ, ξεναγήσεις με θέμα τα φαντάσματα, ξεναγήσεις το βράδυ με κεριά, ότι τουριστική χαζομαρούλα βάζει ο νους σας.
Τα σκαλιά οδηγούν στο Salem Wax Museum, το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων του Σάλεμ. Δεν επισκεφτήκαμε κάτι από αυτά γιατί βρήκαμε τα περισσότερα κάπως χαζά.
Στο κέντρο πλέον του Σάλεμ, πολύ κοντά στο παλιό Δημαρχείο, μπήκαμε σε ένα ακόμα κατάστημα με τουριστικά. Εκεί, ο Zoltar είπε το μέλλον στον Βασίλη (σίγουρα πολύ πιο αξιόπιστος από τις διάφορες καφετζούδες του Σάλεμ!) και για να χαμογελάει μάλλον κάτι καλό του είπε (ας έκανε κι αλλιώς αν μπορούσε).
Ο πιο κεντρικός δρόμος του Σάλεμ, η Essex St.
Το παλιό Δημαρχείο του Σάλεμ. Όσοι έχετε δει την ταινία Hocus Pocus σίγουρα θα το θυμάστε.
Στην Essex St, υπάρχει το Count Orlok’s Nightmare Gallery που επιλέξαμε να επισκεφτούμε. Πρόκειται για μια ιδιωτική συλλογή κέρινων ομοιωμάτων γνωστών τεράτων και χαρακτήρων από τον κινηματογράφο που λειτουργεί ως μουσείο. Θα δείτε από τον Δράκουλα και τον Λυκάνθρωπο μέχρι τον Jason και τον Freddy Krueger. Πάρα πάρα πολύ ενδιαφέρον, ειδικά αν σας αρέσει ο κινηματογράφος.
Μετά το μουσείο συνεχίσαμε τη βόλτα μας στην Essex St, που τα πλήθη του κόσμου είχαν αρχίσει να καταφθάνουν. Είχε πάει πλέον μεσημέρι.
Μαγαζάκι με βότανα και μαντζούνια. The Coven’s Cottage.
Τη θυμάστε την κυρία; Η μαγισσούλα από το αμερικάνικο sitcom των 60’s, «Bewitched».
Witch tour.
Ώρα για καφέ, κι εδώ βλέπουμε ένα ακόμα τραπεζάκι που σου λένε το ριζικό σου.
Ένα ακόμα μουσείο που έπαιρνε πολύ καλή βαθμολογία ήταν το «The Witch House», ή αλλιώς «the Jonathan Corwin Home». O Jonathatn Corwin ήταν δικαστής που κλήθηκε να διερευνήσει τους ισχυρισμού για μαγεία στο Σάλεμ.
Είναι κατά τη γνώμη μου το πιο εντυπωσιακό κτίσμα του Σάλεμ και έτσι όπως ήταν διακοσμημένο με τις κολοκύθες έμοιαζε να έχει βγει από κάποια ταινία του Tim Burton.
Στο μουσείο θα αντλήσετε πολλές πληροφορίες για τις δίκες των μαγισσών, για τα γεγονότα που οδήγησαν εκεί αλλά και πληροφορίες για τα έθιμα και τις προκαταλήψεις της εποχής. Η όλη επίσκεψη, η οποία ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική, θα έλεγα ότι συνοψίζεται στην παρακάτω φωτογραφία. Παρ’τε 1 λεπτό και διαβάστε το κείμενο, αξίζει.
Τα δωμάτια του σπιτιού έχουν επίσης πολύ ενδιαφέρον. Είναι μια πιστή αναπαράσταση του σπιτιού όπως ήταν τότε.
Μετά το The Witch House συνεχίσαμε τη βόλτα μας στους δρόμους του Σάλεμ, αν και τα περισσότερα τα είχαμε δει.
Αυτή είναι η First Church in Salem και είναι ακριβώς αυτό, η πρώτη εκκλησία του Σάλεμ (1836).
Ένα ακόμα διάσημο οίκημα του Σάλεμ, το Ropes Mansion του 1727.
Επιστροφή στην Essex St. Μερικές φωτογραφίες από μαγαζάκια και σπίτια.
Στο μαγαζί του Olivander (Harry Potter).
Μια ακόμα αυλή έτοιμη για το Halloween.
Λίγο πριν αφήσουμε το Σαλεμ και επιστρέψουμε στη Βοστόνη, πήγαμε πάλι προς το λιμάνι, στο Maritime National Historic Site.
Ο μικρός φάρος του Σάλεμ, στην αποβάθρα Derby Wharf.
Χωρίς πολυκοσμία και χωρίς τουρίστες, απολαύσαμε το όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Στο τέλος της ημέρας και μακριά από τον τουρισμό το Σάλεμ δεν είναι παρά μια μικρή, όμορφη παραθαλάσσια πόλη.
Τέλος 8ης ημέρας
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Salem Common, House of the Seven Gables, Salem Maritime National Historic Site, Salem Witch Village, Witch Trials Memorial, Count Orlok’s nightmare gallery, Old Town Hall, The Witch House, The Ropes Mansion, Essex St.
Ημέρα 9η
Η σημερινή ημέρα θα ήταν όλη αφιερωμένη στη Βοστόνη από το πρωί και ευτυχώς ο καιρός θα ήταν σύμμαχος.
Αφού φάγαμε το μικρό πρωινό που βρήκαμε στην τσαντούλα έξω από την πόρτα του δωματίου και δώσαμε ένα χάδι στην Πετούνια (the cat!) ξεκινήσαμε να πιάσουμε από την αρχή και σωστά αυτή τη φορά χωρίς πασαλείμματα το freedom trail.
Ρίξ’τε και μια ματιά σε αυτό το πολύ χρήσιμο site https://www.thefreedomtrail.org/
Αφού πήραμε καφέ -από πού αλλού; Dunkin Donuts φυσικά- ξεκινήσαμε τη βόλτα μας από το Old State House.
Στο πάρκο Boston Common ήπιαμε τον καφέ μας ταΐζοντας μερικά σκιουράκια, ακόμα μια φορά.
Το μνημείο Parkman Standman στην ανατολική μεριά του πάρκου. Χτίστηκε το 1908 προς τιμήν του George F. Parkman ο οποίος είχε δωρίσει $5 εκατομμύριο για τη φροντίδα του Boston Common και άλλων πάρκων της πόλης.
Το μνημείο Soldiers and Sailors Monument στο λόφο του πάρκου που ανεγέρθηκε στη μνήμη των στρατιωτών και ναυτικών που έχασαν τη ζωή τους στον Αμερικανικό Εμφύλιο.
Πόσο όμορφα είναι τα πάρκα στη Βοστόνη. Τι ηρεμία και ευεξία νιώθεις απλά και μόνο να περπατάς σε αυτά.
Skyline της Βοστόνης, από το πάρκο.
Ξαναπεράσαμε από την Arcon St, γιατί έπρεπε να βγάλω και μια φωτό με τη μουτσούνα μου.
Ξαναμπαίνουμε στο freedom trail και βρισκόμαστε έξω από την εκκλησία Park Street Church. Η εκκλησία ιδρύθηκε το 1809, στη γωνία των οδών Park και Tremont και ήταν κάποτε το πρώτο ορόσημο που έβλεπαν οι ταξιδιώτες όταν πλησίαζαν τη Βοστόνη.
Ακριβώς δίπλα μπήκαμε στο Granary Burying Ground. Είχε υπέροχο φως την ώρα που το επισκεφτήκαμε. Είχε αρκετό κόσμο, κάποιοι μάλιστα ήταν ντυμένοι με ενδυμασίες αμερικανικού εμφυλίου ως tour guides.
Ακριβώς απέναντι από το νεκροταφείο, η Tremont Temple Baptist Church με το ιδιαίτερο κτίριο.
Προχωρώντας λίγα μέτρα στην Termont St, θα πέσουμε πάνω στο King’s Chapel & Burying Ground. Ιδρύθηκε το 1686 ως η πρώτη αγγλικανική εκκλησία της Βοστόνης. Το παρεκκλήσι του Βασιλιά μετράει πάνω από 330 χρόνια ιστορίας. Το κτίριο από γρανίτη του 1754 παραμένει στην αρχική τοποθεσία της εκκλησίας: στη γωνιά του παλαιότερου αγγλικού κοιμητήριο της Βοστόνης.
Στην School St, βρίσκεται το Παλιό Δημαρχείο της πόλης, ένα ακόμα αξιοθέατο που δεν περιλαμβάνεται στο freedom trail αλλά αποτελεί ένα ακόμα landmark της πόλης.
Στο Old South Meeting Point ξανά.
Μία σουπερ-ευρυγώνια λήψη του Old State House και των γύρω κτιρίων.
Στο Faneuil Hall Marketplace.
Από εδώ κατευθυνόμαστε βόρεια στην North End District να δούμε τη γειτονιά χωρίς βροχή και υπό το φως της ημέρας.
Στο δρόμο μας προς τη βόρεια γειτονιά της Βοστόνης θα περάσουμε από το Μνημείο Ολοκαυτώματος της Νέας Αγγλίας.
Το Μνημείο του Ολοκαυτώματος της Νέας Αγγλίας είναι εμπνευσμένο από μια ομάδα επιζώντων του Ολοκαυτώματος που βρήκαν μια νέα ζωή στην περιοχή της Βοστόνης. Δημιουργήθηκε για να προβληματίσει σχετικά με τον φανατισμό και τις επιπτώσεις της παραφροσύνης κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου και μέχρι σήμερα.
Στους γυάλινους πύργους θα δείτε χαραγμένους τους αριθμούς των αιχμαλώτων που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πολύ δυνατό.
Μπαίνοντας στην North End αμέσως καταλαβαίνεις την επιρροή που είχε η συγκέντρωση των Ιταλών μεταναστών στην περιοχή. Όπως ανέφερα και σε προηγούμενο κεφάλαιο, η περιοχή ονομάζεται και «Μικρή Ιταλία». Τώρα που είναι μέρα και χωρίς βροχή μπορούμε να απολαύσουμε περισσότερο τη βόλτα μας.
Στην Prince Street. Κουρεία, tattoo studios, όλα με vintage πινελιά, όλα για τους hipster φίλους μας.
Αλήθεια, έγραψα πόσο όμορφη είναι η Βοστόνη; Πραγματικά είναι από τις ωραιότερες πόλεις που έχω επισκεφτεί, αλλά νιώθω ότι το έχω πει τόσες φορές για τόσες άλλες πόλεις που γίνομαι γραφικός. Η Βοστόνη είναι πιο γραφική από την Νέα Υόρκη, θυμίζει πολύ Ευρώπη. Είναι επίσης πιο ανθρώπινη πόλη για να ζεις. Γενικότερα υπερτερεί σε κάποια θέματα της Νέας Υόρκης, αλλά overall το Μανχάταν έχει αυτό το κάτι που δύσκολα το βρίσκεις αλλού.
Ας αφήσουμε τη σύγκριση όμως κι ας περιπλανηθούμε λίγο στην Ιταλική Συνοικία. Εδώ, ένα από τα πιο γραφικά σημεία της συνοικίας, η North Square. Μα κοιτάξτε πόσο γραφικά και γουστόζικα είναι. Νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποιο studio με σκηνικά ταινίας.
Στην πλατεία, θα δείτε ένα ακόμα σταθμό στο freedom trail, το Paul Revere House. Ένα ξύλινο σπιτάκι που μας θύμισε πολύ το Σάλεμ. Χτισμένο γύρω στο 1680, το σπίτι του Paul Revere (θρυλικός πατριώτης) είναι το παλαιότερο κτίριο που έχει απομείνει στο κέντρο της Βοστόνης και επίσης ο μόνος ιστορικός χώρος στο Freedom Trail που είναι σπίτι.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή και βγήκαμε στην North Church. Σε τελείως διαφορετικό κλίμα από την προχθεσινή ημέρα που μες στο σκοτάδι και τη βροχή έμοιαζε με σκοτεινό πύργο βγαλμένο από γοτθικό μυθιστόρημα, τώρα φαινόταν ένα πολύ όμορφο και ήρεμο μέρος για να ξαποστάσεις ακούγοντας τα πιτσιρίκια που είχαν βγει διάλειμμα στο δίπλα σχολείο.
Στο σημείο αυτό είχαμε τις εξής επιλογές: Ή θα συνεχίζαμε το freedom trail που κατευθυνόταν βόρεια πέρα από τη γέφυρα μέχρι το Banker Hill Monument και το USS Constitution ή θα γυρίζαμε πίσω να βολτάρουμε λίγο ακόμα στο κέντρο της Βοστόνης. Ο Βασίλης το άφησε επάνω μου (κακώς ρε Βασίλη, κακώς!) και σκέφτηκα ότι αν δεν ολοκλήρωνα το freedom trail θα έσκαγα. Αν ποτέ βρεθείτε σε αυτό το δίλημμα θα σας έλεγα να μην το κάνετε, δε λέει και κάτι. Ναι μεν η διαδρομή από δω και πέρα είναι λιγότερο τουριστική (έπρεπε να μου κόψει, ψυχή δεν υπήρχε, ποιος θα ερχόταν μέχρι εδώ πάνω και επίσης έχει ΠΟΛΥ περπάτημα. Είναι μακριά! Μην ξεγελαστείτε.
Η North Church καθώς απομακρυνόμαστε.
Διασχίζοντας τη γέφυρα North Washington Street.
Μετά από αρκετό περπάτημα πλησιάζουμε το μνημείο.
Η γειτονιά εδώ είναι πολύ όμορφη, η αλήθεια να λέγεται.
Φτάσαμε στο μνημείο. Το Bunker Hill Monument είναι αφιερωμένο στη μάχη του Bunker Hill στις 17 Ιουνίου 1775. Ήταν η πρώτη μεγάλη μάχη του επαναστατικού πολέμου και από εκεί κρίθηκε ο χαρακτήρας και η έκβαση του υπόλοιπου πολέμου.
Εντάξει Οκ. Είναι ένας οβελίσκος. Έχετε ξαναδεί οβελίσκο; Αν όχι, καλό είναι. Αν ναι, δε χάνετε κάτι.
Πηγαίνοντας στο USS Constitution είδαμε κι άλλα φθηνά σπιτάκια σε φτωχογειτονιές.
Το USS Constitution που λέτε, είναι το παλαιότερο επιβατηγό πολεμικό πλοίο που έπλευσε για πρώτη φορά το 1797. Πήρε το ψευδώνυμό «Old Ironsides» κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1812 όταν πολέμησε τη βρετανική φρεγάτα HMS Guerriere.
Χαθήκαμε και βγήκαμε σε ένα άκυρο σημείο στο λιμάνι που δεν μπορούσες να προχωρήσεις παραπέρα. Ο Βασίλης άρχισε να δυσανασχετεί. Έκανε ζέστη και είχαμε περπατήσει αρκετά χιλιόμετρα. Εγώ προσπαθούσα να τον πείσω ότι όλα ήταν υπό έλεγχο. Να, του λεω, για να βγάλω φωτογραφία αυτή τη θέα ήρθαμε από εδώ:
Ορίστε, του λέω, τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Από εδώ πάμε φυσικά, τι χαζή ερώτηση, λες να πέφταμε στη θάλασσα; (and the Oscar goes to…..)
Βασίλη, αν το διαβάζεις αυτό ήρθε η ώρα να στο πω: Δεν είχα ιδέα που ήμασταν!
Έβαλα άρον άρον στο gps το δρόμο για την επιστροφή. Περάσαμε έξω από το μουσείο.
Και είδαμε και το πλοίο στο βάθος (σημασία δεν του δώσαμε, ειλικρινά θέλαμε απλά να φύγουμε).
Φεύγοντας είδαμε πουλμανάκια με τουρίστες να έρχονται. Προφανώς! Ποιος θα περπατήσει όλο αυτό για να έρθει ως εδώ; Τη σημερινή ημέρα ρίξαμε το περισσότερο περπάτημα σε όλο το ταξίδι. Περίπου 14-15 χλμ σύμφωνα με τον μετρητή στο κινητό μου.
Το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι γυρίσαμε και με τα πόδια. Έψαξα για σταθμό του μετρό αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί κοντά. Θα έπρεπε να περπατήσουμε ούτως ή άλλως πολύ για να συναντήσουμε τον κοντινότερο σταθμό μετρό.
Στο γυρισμό μας είδε μια ευγενέστατη Αμερικανίδα που ήμασταν με τη γλώσσα έξω και προσπαθούσαμε να δούμε προς τα πού να πάμε για να ξαναβγούμε στο Boston Common. Σταμάτησε και μας ρώτησε αν χρειαζόμαστε βοήθεια. Αφού μας κατατόπισε μας ρώτησε από πού είμαστε και η αντίδρασή της ήταν όλα τα λεφτά: «Greece! Best food in the world!!» Θα συμφωνήσουμε μαζί σου καλή μου κυρία
Φτάσαμε επιτέλους στο Boston Common. Εδώ, η εμπρόσθια όψη του Κυβερνείου της Μασσαχουσέτης.
Ξαποστάσαμε λίγο στο Boston Public Park (και δεν ήμασταν οι μόνοι).
Τι είχα καιρό να σας δείξω; Σκίουρους! Σας έλειψαν;
Έπειτα επισκεφτήκαμε το Gibson House Museum, το οποίο είναι ένα σπίτι του 19ου αιώνα στην ιστορική γειτονιά Back Bay. Λειτουργεί μόνο με ξεναγήσεις συγκεκριμένες ημέρες και ώρες. http://www.thegibsonhouse.org/
Tο μουσείο σας επιτρέπει να ρίξετε μια ματιά στη ζωή στα μέσα του 19ου αιώνα, μαθαίνοντας την ιστορία των τριών γενεών της οικογένειας Gibson από το 1859 μέχρι το 1954. Στην περιήγησή μας στα δωμάτια και τους χώρους του σπιτιού είδαμε πώς ζούσαν οι ένοικοι αλλά και το προσωπικό, πού τρώγανε, πώς έκαναν μπάνιο, πώς ζεσταίνονταν το χειμώνα και άλλες άκρως ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Μάθαμε επίσης αρκετά πράγματα για την ίδια τη Βοστόνη, όπως το ότι ήταν κάποτε σχεδόν νησί (!).
Περιττό να πω ότι το σπίτι ήταν απόλυτα ερωτεύσιμο, ένα σπίτι που νομίζεις ότι έχει βγει από Βικτωριανό Θρίλερ. Περνούσαμε τις πόρτες και τα δωμάτια και νομίζαμε ότι θα πεταχτεί από κάπου η Nicole Kidman από το «The Others».
Εκτός από εμένα και το Βασίλη στην παρέα μας ήταν μόνο άλλη μια κυρία οπότε ουσιαστικά ήταν σαν private tour.
Ευχαριστηθήκαμε πολύ την επίσκεψη. Το εισιτήριο κοστίζει μόνο $9.
Η είσοδος για το σπίτι των Gibson.
Την υπόλοιπη ημέρα την περάσαμε βολτάροντας στα πάρκα και στους δρόμους.
Η Βοστόνη έχει τη δική της θεατρική σκηνή.
Χαλάρωση στο Boston Common. Ο ήλιος χαμηλώνει και τα χρώματα γίνονται πιο ζεστά.
Πόσο φθινόπωρο χωράει στο χέρι;
Εκτυφλωτικό και γλυκό ηλιοβασίλεμα.
Τελευταίο skyline της Βοστόνης.
Επιστρέψαμε στο σπίτι νωρίς γιατί την επόμενη ημέρα είχαμε ξύπνημα στις 4 τα ξημερώματα για να προλάβουμε την πτήση για Dallas. Το μόνο που δεν πρόλαβα να δω από τη Βοστόνη ήταν η Trinity Church, ένα από τα διάσημα τοπόσημα της πόλης. Ας όψεται το freedom trail! Εγώ και τα κολλήματά μου.
Παρόλα αυτά, φύγαμε από τη Βοστόνη με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Όλες τις στάσεις του Freedom Trail, New England Holocaust Memorial, North End District, Old City Hall, Arcon St, Gibson House Museum
Κεφάλαιο 5: The Wild Wild West (ή και όχι).
Ας το περιγράψω καλύτερα με εικόνες.
Τι περίμενα να δω στο Τέξας:
Τι είδα:
Μετά από σχεδόν 4 ώρες πτήσης διαρκών αναταράξεων με την American Airlines προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Fort Worth. Αφού παραλάβαμε τις αποσκευές και καλέσαμε ένα ακόμα Uber βγήκαμε έξω περιμένοντάς το να έρθει. Κι εκεί τα είδαμε όλα! Βροχή. Ομίχλη. Κρύο. Τόσο κρύο όσο δεν είχε ούτε στην Νέα Υόρκη ούτε στην -υποτίθεται- κρύα Βοστόνη. Εμείς περιμέναμε να βρούμε καλοκαιρία και υψηλές θερμοκρασίες, είμαστε στο Τέξας! Τι συμβαίνει; Μπήκαμε στο αυτοκίνητο με μια τεράστια απορία. Εγώ είχα σχέδια για σήμερα! Λέω στον οδηγό ότι νόμιζα πως στο Τέξας έχει ζέστη και έβαλε τα γέλια. Τώρα, μου λέει, έχουμε φθινόπωρο. Σώπα!
Στη διαδρομή προς το airbnb μας παρατηρούσα την πόλη του Ντάλας από μακριά. Εκεί ήρθε το πρώτο σοκ. Τεράστιοι ουρανοξύστες, απρόσωποι και άχαροι, γυάλινα κτίρια που οι κορυφές τους χανόντουσαν μέσα στην ομίχλη, ολική απουσία πράσινου, παντού γκριζάδα. Ο άσχημος καιρός μεγέθυνε αυτή την εικόνα κατά πολύ. Το Ντάλας μου φάνηκε τρομακτικό και άσχημο. Κάποιος λίγο πιο επιεικής θα το χαρακτήριζε απλώς αδιάφορο, ωστόσο δεν μπορώ να φανταστώ ούτε έναν άνθρωπο να λέει ότι ξετρελάθηκε με το Ντάλας. Εκτός ίσως από τους ντόπιους. Αυτοί νομίζουν ότι είναι καλύτεροι σε όλα.
Αφού αφήσαμε τα πράγματά μας στο σουπερ ιδιωτικό δωμάτιο (με δικό του μπάνιο) στο σπίτι που είχαμε κλείσει, πήραμε τις ομπρέλες και ξεκινήσαμε για το κέντρο του Ντάλας, το οποίο απείχε γύρω στα 25 λεπτά με τα πόδια. Δυστυχώς και λόγω καιρού αλλά και λόγω περιορισμού της ώρας δεν προλάβαμε να πάμε στο Dallas Heritage Village, το οποίο έκλεινε μόλις στις 16:00. Το Dallas Heritage Village είναι ένα υπαίθριο μουσείο στο οποίο μπορείς να περιπλανηθείς σε ιστορικά κτίρια (τα οποία έχουν μεταφερθεί στο μουσείο ακριβώς όπως ήταν) της περιόδου 1840-1910. Εκεί σε υποδέχονται άνθρωποι ντυμένοι με ρούχα εποχής και σου παρέχουν πληροφορίες. Η σημερινή ημέρα ήταν η μοναδική ευκαιρία να πάμε δυστυχώς. Η επόμενη ημέρα ήταν αφιερωμένη όλη στη δουλειά για την οποία ήρθαμε και τη μεθεπόμενη θα την περνούσαμε στο Six Flags, οπότε οποιαδήποτε ευκαιρία είχα να πάρω μια γεύση από την Άγρια Δύση ή τον Αμερικανικό Νότο – όπως θέλετε πείτε το – χάθηκε σαν αχυρόμπαλα που την παρασέρνει ο άνεμος.
Σε αυτή τη διαδρομή προς το κέντρο επιβεβαιώθηκε η αρχική μου άποψη για το Ντάλας, την εικόνα του οποίου είχα δει από τον αυτοκινητόδρομο. Και φρόντιζα να την εκφράζω με κάθε στόμφο σε κάθε στενό που προσπερνούσαμε: «Τι καταραμένη ασχήμια είναι αυτή;!», «Πού ήρθαμε;!!». «Πού πήγαν όλοι;!». Α ναι. Άλλο κι αυτό. Πόλη-φάντασμα το Ντάλας. Ψυχή στους δρόμους. Η Μητροπολιτική περιοχή του Ντάλας υποτίθεται ότι έχει 7,2 εκατομμύρια κατοίκους (whhaaaaaaat?!) και εμείς προχωρώντας προς το κέντρο δε βλέπαμε άνθρωπο να περπατάει στους δρόμους. Η κατάθλιψη η ίδια. Εκεί έκανα μία πολύ σημαντική συνειδητοποίηση που αφορά στην ταξιδιωτική μου ζωή: Το Ντάλας κονταροχτυπιέται επικίνδυνα με το Κάσελ της Γερμανίας για την ασχημότερη πόλη που έχω δει!
Εντάξει, ας αφήσω τη γκρίνια. Αν δεν ήταν το Ντάλας και η δουλειά που ήρθαμε να κάνουμε εδώ δε θα υπήρχε ταξίδι στις Η.Π.Α. Οπότε μόνο ευγνώμων θα έπρεπε να είμαι.
Πηγαίνοντας στην Dealey Plaza, το κεντρικότερο σημείο του Ντάλας στο ιστορικό-ο θεός να το κάνει-κέντρο της πόλης.
Το Μουσείο Τέχνης του Ντάλας.
Στην Ross Avenue
Κι άλλοι ουρανοξύστες, κι άλλα αυτοκίνητα.
Gallery τέχνης στην Ross Avenue.
Όλα τα καλά για τον cowboy στο μαγαζάκι του Wild Bill!
Νομίζαμε ότι θα είναι τουριστικό μαγαζί αλλά τελικά πουλούσε κατά βάση καπέλα και μπότες.
To Dallas ωστόσο είναι γνωστό παγκοσμίως για ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός που άλλαξε όλη την αμερικανική και παγκόσμια ιστορία. Στην John F. Kennedy Memorial Plaza δολοφονήθηκε στις 22/11/1963 ο Αμερικανός πρόεδρος John F. Kennedy ενώ βρισκόταν στο Ντάλας σε πολιτικό ταξίδι. Δολοφονήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή καθώς βρισκόταν στο ανοιχτό αυτοκίνητό του με τη σύζυγό του, Jackie.
Στην πλατεία υπάρχει αυτό το μνημείο.
Έχει τη μορφή ενός «ανοιχτού τάφου» και συμβολίζει την ελευθερία του πνεύματος του Κένεντι.
Από το ίδιο σημείο αν στρίψετε το κεφάλι σας δεξιά θα τρομάξετε δείτε το Old Red Museum of Dallas County History & Culture, το οποίο είναι τόσο παράταιρο και κιτς μέσα στους ουρανοξύστες που το Κάστρο των Παραμυθιών στα Φιλιατρά μοιάζει αριστούργημα δίπλα του.
Ένα από τα landmarks του Ντάλας, ο Reunion Tower. Ανεβαίνεις για να θαυμάσεις τη θέα αν θες (την ποια😉
Στην Dealey Plaza άγαλμα του George Bannerman Dealey.
Μια νότα από Halloween στην Dealey Plaza.
Επόμενη στάση η Pioneer Plaza.
Στο πάρκο υπάρχει ένα συμπαθητικό γλυπτό που αποτελείται από 49 μπρούτζινα βόδια και 3 αναβάτες cowboys. Το γλυπτό είναι αναφορά στις εκτροφές βοοειδών του 19ου αιώνα που πραγματοποιήθηκαν κατά μήκος του μονοπατιού Shawnee. Είναι το μεγαλύτερο μπρούτζινο γλυπτό στην κατηγορία του στον κόσμο.
Singing in the rain – the cow edition.
Μοναχικός και μόνος cowboy.
Ο Βασίλης που δεν είναι και πολύ χαρούμενος που πατάει στις λάσπες.
Ο Reunion Tower με το Μάτι του Σάουρον. Το βράδυ φωτίζεται και έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον, θα έλεγε κανείς.
Στο δρόμο της επιστροφής για το διαμέρισμα.
Θεώρησαν ότι είναι πάρα πολύ όμορφος οπότε είπαν να του φτιάξουν και αδερφάκι.
Οριακά προλάβαμε να βρούμε να φάμε για βράδυ. Τα μαγαζιά έκλειναν στις 17:30 (!!), ημέρα Παρασκευή. Αν κάποιος πεινάσει μετά τις 17:30 τρώει τα πόδια του μάλλον. Μα τι συμβαίνει με αυτή την πόλη; Τουλάχιστον το φαγητό που φάγαμε ήταν χορταστικό και πεντανόστιμο.
Μερικές ακόμα εικόνες του Ντάλας…
Η εκκλησία αυτή από τα ελάχιστα γραφικά στοιχεία της πόλης.
Τέλος πάντων, μια ιδέα την πήρατε για το Ντάλας, αυτά έχει να δείτε πάνω κάτω στο κέντρο του. Το μνημείο για τον Κένεντι, έναν πύργο με μια μπάλα και ένα κοπάδι μπρούτζινα μοσχάρια.
Η επόμενη ημέρα (Σάββατο) ήταν όλη αφιερωμένη στη δουλειά που είχαμε στο Ιρβινγκ (17 χλμ από το Ντάλας). Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι να περιφερόμαστε στις 9 το πρωί σε ένα εμπορικό κέντρο στο κέντρο του Ντάλας ψάχνοντας για καφέ και να είναι τα πάντα κλειστά. Πυρηνική βόμβα. Ψυχή! Δεν το έχω ξαναδεί αυτό πουθενά, πραγματικά. Τελικά ο Βασίλης πήρε ένα καφέ ζουμί από τα McCafe το οποίο πότισε στο χώμα ακριβώς μετά την πρώτη γουλιά.
Με τον ήλιο σήμερα το Ντάλας έμοιαζε κάπως πιο συμπαθητικό.
Στην Dealey Plaza.
Reunion Tower. Δεξιά στη φωτογραφία φαίνεται αμυδρά η γέφυρα Margaret McDermott δια χειρός Santiago Calatrava.
Τέλος 10ης και 11ης ημέρας
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Dealey Plaza, Pioneer Plaza, Dallas Downtown, J.F. Kennedy Memorial Plaza, Reunion Tower.
Ημέρα 12η
To Six Flags Over Texas ( https://www.sixflags.com/overtexas ) είναι ένα θεματικό πάρκο, μέλος της αλυσίδας Six Flags που βρίσκονται σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής. Βρίσκεται στο προάστιο Arlington, γύρω στα 25 λεπτά οδικώς από το κέντρο του Dallas. Στο πάρκο δεν επιτρέπονταν οι κάμερες οπότε την άφησα στο διαμέρισμα. Ευκαιρία να ξεκουραστώ και λίγο. Έβγαλα κάποιες φωτογραφίες από το κινητό βέβαια.
Και πάλι Uber για να πάμε και να γυρίσουμε αν και τώρα ήταν η μοναδική φορά που δεν είχαμε άλλο τρόπο να πάμε. Όσο κι αν έψαξα για συγκοινωνίες δε βρήκα κάτι.
Το πάρκο χωρίζεται σε διάφορες θεματικές περιοχές που μπορεί να αφορούν σε χώρες (π.χ. Ισπανία, Γαλλία, Μεξικό) ή και θέματα από cartoon, comics κλπ (Gotham City, Looney Tunes)
Στην «Ισπανία».
Looney Tunes.
To Shock Tower του Σούπερμαν.
Μερικά από τα πιο σκληροπυρηνικά rides είναι το New Texas Giant και το Titan.
Άποψη του πάρκου από το παρατηρητήριο που έχει σχήμα πετρελαιοπηγής.
Το βράδυ, και αφού είχαμε γίνει shaker μετά από τόσα roller coasters.
Μετά από μια φουλ ψυχαγωγική ημέρα στο πάρκο πήραμε Uber για το Dallas. Το πολύ ενδιαφέρον ήταν η συζήτηση που είχαμε με την οδηγό του αυτοκινήτου η οποία μας μίλησε για το Dallas και μας έδωσε αρκετές πληροφορίες, όπως το ότι το Τέξας ανήκε στο Μεξικό και προσαρτήθηκε στις Η.Π.Α το 1845. Ότι είναι από τις πιο πλούσιες πολιτείες των ΗΠΑ λόγω του πετρελαίου και ότι η πώληση των ακινήτων πλέον έχει εκτοξευτεί σε εξωφρενικά επίπεδα, ότι ο πληθυσμός της πόλης αυξάνεται συνεχώς και ότι οι Τεξανοί είναι από τους πιο πατριώτες της χώρας (εξού και οι σημαίες του Τέξας παντού στους δρόμους). Μετά μας μίλησε για το Μεξικό από το οποίο είχε καταγωγή, για τα ταξίδια που έχει κάνει, για διάφορα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Ήταν μια πολύ ωραία διαδρομή.
Τέλος 12ης ημέρας.
Τι είδαμε-πού πήγαμε: Six Flags Over Texas
Ημέρα 13η
Η πολύ επίφοβη πτήση με την low cost Spirit Airlines ήταν τελικά όχι απλά μια χαρά, αλλά από τις καλύτερες πτήσης που είχα γενικότερα με low cost εταιρεία. Λέω επίφοβη γιατί μας είχαν τρομάξει σχόλια φίλων και χρηστών στο trip advisor που ανέφεραν τις συχνές και πολύωρες καθυστερήσεις της εταιρείας. Δεν είχαμε περιθώριο για καθυστέρηση ή ακόμα χειρότερα για κάποιο ακύρωση γιατί τα μεσάνυχτα της ίδιας ημέρας που θα πετούσαμε με την Spirit θα πετούσαμε για Αθήνα με την Emirates. Τελικά φτάσαμε και νωρίτερα και επειδή ήταν πολύ νωρίς το πρωί και οι περισσότεροι επιβάτες κοιμόντουσαν μας ξύπνησαν με λίγη yoga…αεροπλάνου!
Το καλύτερο απ’όλα όμως ήταν η θέα του Manhattan που είδα από το αεροσκάφος καθώς πλησιάζαμε το αεροδρόμιο LaGuardia του Brooklyn.
Εκτός από τη θέα από το αεροπλάνο όμως δε θα ξεχάσω και το skyline του Manhattan που βλέπαμε από το αυτοκίνητο που πήραμε από το αεροδρόμιο (Uberάκι και πάλι) καθώς πλησιάζαμε σε αυτό. Δεν το έχω σε φωτογραφία αλλά ήταν πραγματικά πανέμορφο και θα έλεγα συγκινητικό. Ένιωθα ότι επέστρεφα στην αγαπημένη μου πόλη. Νέα Υόρκη, μου έλειψες!
Είχαμε αρκετές ώρες μέχρι τα μεσάνυχτα που πετούσαμε για Αθήνα. Κατεβήκαμε λοιπόν στο Grand Central Terminal ψάχνοντας κάποιο χώρο να αφήσουμε για λίγες ώρες τις αποσκευές. Από εκεί μας ενημέρωσαν ότι υπάρχει ένα luggage storage (Oeg Luggage Storage, 34 W 46th St – 3rd floor). Αφήσαμε τις αποσκευές μέχρι τις 8 το βράδυ. Μας κόστισε μόνο 10 δολάρια. Ωραιότατα.
Κι έτσι ξεχυθήκαμε στους δρόμους για μια τελευταία γεύση του Μανχάταν πριν την επιστροφή.
Σχεδόν έξω από το σημείο που αφήσαμε τις αποσκευές.
Έλα ρε Βασίλη που θες και gps, δεν έχεις γίνει ακόμα New-Yorker? Τς τς τς…
Βολτάρουμε στην 5η λεωφόρο αλλά οι δουλειές τρέχουν! Πούλα μετοχές Βασίλη!
Στα Barnes & Noble, μήπως αγοράσουμε κάποιο βιβλίο που τελικά δεν καταφέραμε την προηγούμενη φορά. Πώς θα γίνει να τα πάρω όλα;
Στον τοίχο γύρω γύρω είχε υπέροχες ζωγραφιές με τα τοπόσημα της Νέας Υόρκης. Με εξαίρεση νομίζω ένα (τα Ηνωμένα Έθνη) χάρηκα που καταφέραμε και είδαμε όλα τα υπόλοιπα.
Συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε την 5th Avenue. Ο Ναός του Αγίου Πατρικίου εξωτερικά…
Και εσωτερικά.
Ελάχιστα μέτρα πιο πάνω, η St. Thomas Church, γοτθικού ρυθμού.
Υποκατάστημα της Microsoft.
Trump Tower.
5th Avenue.
Φτάσαμε στο Plaza Hotel.
Στο σημείο αυτό είχαμε σταματήσει την προηγούμενη φορά και είχαμε γυρίσει πίσω. Τώρα θα συνεχίσουμε βόρεια στην 5η λεωφόρο με σκοπό να μπούμε στο Central Park από κάποια από τις ανατολικές του εισόδους.
Ένα όμορφο installation έξω από το πάρκο, ακριβώς απέναντι από το Plaza.
Η είσοδος για τον ζωολογικό κήπου του Central Park.
Μπορεί να λείψαμε μόνο 1 εβδομάδα αλλά η διαφορά στο χρώματα των δέντρων ήταν εμφανής. Είχαν κιτρινίσει ακόμα περισσότερο. Το Fall Peak πλησίαζε και στην Νέα Υόρκη.
Το 107ο Μνημείο Πεζικού (The 107th Infantry Memorial). Μνημείο που βρίσκεται στη διασταύρωση της ανατολικής 67ης οδού και της πέμπτης λεωφόρου προς τιμή των μελών του 107ου πεζικού που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου.
Ανεβαίνοντας βόρεια.
Μέσα στο πάρκο. Μία έκρηξη χρωμάτων!
Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε τουλάχιστον μέχρι το Reservoir, τη μεγάλη λίμνη του Central Park που δεν καταφέραμε να πάμε την προηγούμενη φορά.
Στη μικρή λίμνη Conservatory Water. Εδώ τα παιδιά μπορούν να χειριστούν τηλεκατευθυνόμενα καραβάκια. Είναι μια πολύ όμορφη λιμνούλα και το σκηνικό γύρω με τα δέντρα ντυμένα στα κίτρινα δημιουργούσε μία απόλυτη αίσθηση ηρεμίας.
Συνεχίζοντας βόρεια, περνώντας από γωνιές του πάρκου που δεν είχαμε ξαναπεράσει.
Γλυπτό της «Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων».
Μη δω έδαφος γεμάτο φύλλα…
*Click!*
Ένα ακόμα γραφικό γεφυράκι.
Και ένα «υιοθετημένο παγκάκι» με μία πολύ συγκινητική επιγραφή.
Η Νότια είσοδος του Central Park Reservoir.
Προχωρώντας δεξιά θα δείτε αυτή την φανταστική θέα.
Πραγματικά τη λάτρεψα.
Ένα μέρος πολύ ήρεμο και ήσυχο. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο να περάσουμε εδώ. Τέλειο μέρος για να κάνει κανείς το jogging του, το πικνικ του, να διαβάσει ένα βιβλίο ή απλώς να χαλαρώσει.
Χαρούμενοι που είδαμε το υπόλοιπο κομμάτι του Central Park που είχαμε αφήσει (πλέον μπορούμε να λέμε ότι είδαμε ολόκληρο το μισό του μέρος!) ξαναβγήκαμε στην 5η λεωφόρο με κατεύθυνση προς τα πίσω. Μέχρι τις 20:00 το βράδυ έπρεπε να παραλάβουμε τις αποσκευές από το luggage storage οπότε είπαμε να ξεκινήσουμε σιγά σιγά.
How cute!
Έξω από το MET. Ίσως το πιο διάσημο μουσείο της Νέας Υόρκης που, δυστυχώς, δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε. Σίγουρα στη λίστα για την επόμενη φορά.
Το κομμάτι της 5ης λεωφόρου που βρισκόμαστε τώρα ονομάζεται Museum Mile λόγω των πολλών μουσείων και ιδρυμάτων καλών τεχνών. Επίσης θα δείτε μερικά πολύ όμορφα κτίρια. Δείτε την παρακάτω φωτογραφία με το κτίριο με την γκρι-μπλε σκεπή που θυμίζει κάτι από Παρίσι. Ποιος είπε, ξαναλέω, ότι η Νέα Υόρκη έχει μόνο άχαρους ουρανοξύστες;
Σούρουπο. 5η λεωφόρος, παράλληλα με το Central Park.
Το Rockefeller Center φωτισμένο.
Παραλάβαμε τις αποσκευές μας στην ώρα μας. Από εκεί πήραμε το μετρό και το Path και βγήκαμε στην Journal Square, στο σημείο που μέναμε, ώστε να πάρουμε από εδώ το Uber και να γλιτώσουμε κάποια έξοδα.
Αυτό ήταν. Αποχαιρετήσαμε την Νέα Υόρκη με βαριά καρδιά. Η πτήση της επιστροφής με την Emirates ήταν μια χαρά. Κρίμα που δεν μπορώ βέβαια να κοιμηθώ στο αεροπλάνο και την επόμενη ημέρα ήμουν σαν ζόμπι, όπως και τις επόμενες λόγω του jet lag, το οποίο με διέλυσε πρέπει να σας πω. Πρώτη φορά στη ζωή μου ήθελα να κοιμάμαι συνεχώς. Μια μέρα ξύπνησα στις 13:00 το μεσημέρι, εγώ που ξυπνάω από μόνος μου στις 7 το πρωί. Αλλά πραγματικά χαλάλι…
Απολογισμός.
Μακράν το πιο ενδιαφέρον και ωραίο ταξίδι μου μέχρι τώρα. Η Νέα Υόρκη είναι η ωραιότερη πόλη που έχω βρεθεί. Η αύρα της, οι άνθρωποι, όλα αυτά που μπορείς να κάνεις και να δεις, τα κτίριά της, η αίσθηση ότι είσαι στο κέντρο του κόσμου και νιώθεις μικρός! Είναι η πρωτεύουσα του πλανήτη και δηλώνω ερωτευμένος μαζί της! Ανυπομονώ να ξαναπερπατήσω στις κοσμοπολίτικες λεωφόρους της!
Βοστόνη. Αν και δεν έχει την αύρα της Νέας Υόρκης, είναι ωστόσο πιο γραφική από θέμα αρχιτεκτονικής. Ιστορική πόλη με ευρωπαϊκή φινέτσα, πανέμορφα, εκπληκτικά πάρκα, βλέπεις την ποιότητα ζωής σε κάθε γωνιά της. Πόλη για να ζεις, όχι μόνο για να επισκεφτείς.
Σάλεμ. Αξίζει μια επίσκεψη αν βρίσκεστε στη Βοστόνη, ειδικά την περίοδο του Halloween για να πάρετε μια δόση παραμυθιού και Αμερικανικής ποπ κουλτούρας.
Ντάλας. Εντάξει, τι να πω τώρα. Δε με κέρδισε, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι που να μου άρεσε, πέρα από το Six Flags. Ίσως χρειαζόταν μία ημέρα παραπάνω για να το εξερευνήσω λίγο περισσότερο. Δεν είναι ένας προορισμός που θα επέλεγα να ξαναπάω πάντως. Παρ’όλα αυτά όπως έγραψα και στο κεφάλαιο του Ντάλας, αν δεν ήταν αυτό δεν θα είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω στην Αμερική.
Έχω ήδη αρχίσει αναζήτηση και για άλλους προορισμούς στις Η.Π.Α. Είναι να μη γίνει η αρχή…
Και τέλος, τo video του ταξιδιού:
Τέλος
The Travel Ant 