Εδώ και περίπου 2 χρόνια σχεδιάζαμε το εν λόγω ταξίδι αλλά λίγο το ότι την πρώτη φορά το ψάξαμε αργά και τα εισιτήρια ήταν ακριβά, λίγο ότι τη δεύτερη δεν μπορούσαν όλοι, το είχαμε αφήσει στην άκρη. Μεσολάβησε μια Ιταλία και ένα Παρίσι αλλά όταν γύρω στα Χριστούγεννα κλείστηκαν τα αεροπορικά που είναι και η σφραγίδα ουσιαστικά ενός ταξιδιού οτι θα γίνει (καλώς εχόντων των πραγμάτων φυσικά) πια ήταν επίσημο. Θα κάναμε το πρώτο μας road trip με βασικό προορισμό το Μαύρο Δάσος στην περιοχή της
Βάδη-Βυρτεμβέργης στη Γερμανία. Αφού το σημείο είναι κοντά στα Γαλλο-Γερμανικά σύνορα δεν πάμε και μια βόλτα στην Αλσατία; Αφού θα πάμε στο Στρασβούργο δεν κάνουμε και οδικώς το δρόμο του κρασιού να καταλήξουμε Κολμάρ; Αυτά ήταν τα αρχικά σχέδιά μας αλλά στην πορεία προέκυψαν κι άλλα, όπως πχ ότι το οικονομικότερο εισιτήριο που βρήκαμε ήταν Αθήνα-Ζυρίχη κι έτσι μπήκε και η Ελβετία στο παιχνίδι. Πιο μετά ανακαλύψαμε ότι υπάρχει αντιστοίχως με το «δρόμο του κρασιού» στην Αλσατία ο «δρόμος των παραμυθιών (fairytale route) στη Γερμανία. Περνάς από διάφορες πόλεις/χωριά όπου λέγεται πως γεννήθηκαν τα παραμύθια των αδερφών Γκριμ. Το πρόγραμμά μας λίγο αναλυτικότερα ήταν αυτό:
1η ημέρα: (αεροδρόμιο Ελβετία, ενοικίαση αυτοκ.) Ζυρίχη, Βασιλεία, Γερμανία (Φράιμπουργκ).
2η ημέρα: Μαύρο Δάσος (Triberg, Γερμανία).
3η και 4η ημέρα: Europa-park (Rust, Γερμανία)
5η ημέρα: Fairy tale route (βλέπουμε όσα μέρη μπορούμε ανάλογα με το χρόνο, διανυκτέρευση στο Κάσσελ)
6η ημέρα: Αναχώρηση από Κάσσελ για Στρασβούργο (Γαλλία)
7η ημέρα: Στρασβούργο
8η ημέρα: Δρόμος του κρασιού, Κολμάρ.
9η ημέρα: Επιστροφή στη Ζυρίχη, πτήση για Αθήνα.
Ημέρα 1η
Αφού φτάσαμε στη Ζυρίχη αντιμετωπίσαμε ένα πρόβλημα με τη Europcar απο την οποία είχαμε κάνει book το αυτοκίνητο. Για κάποιο λόγο δε δεχόντουσαν την πιστωτική κάρτα μου, με την οποία όμως είχαμε ήδη κλείσει το αυτοκίνητο online πριν αρκετούς μήνες. Ο λόγος, ότι ήταν visa electron… Τώρα γιατί την είχαν δεχτεί στο internet και στην παραλαβή του αυτοκινήτου όχι, πραγματικά δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Το αστείο είναι οτι στο internet δεν δεχόντουσαν την debit card του Βασίλη, την οποία τελικά χρησιμοποιήσαμε στο αεροδρόμιο για να παραλάβουμε το αυτοκίνητο. Αυτό σήμαινε πως δε θα χρειαζόταν καθόλου να χρησιμοποιήσω εγώ την πιστωτική μου, να βγάλω στο υπουργείο ευρωπαϊκό δίπλωμα (30 ευρώ), να δηλωθώ ως δεύτερος οδηγός (που σημαίνει παραπάνω χρήματα τη μέρα με την ενοικίαση) ενώ στην ουσία δεν οδηγώ (έχω δίπλωμα αλλά έχω να οδηγήσω χρόνια…) και όλα να είχαν τελειώσει με την κάρτα του Βασίλη. Τελικά τη δέχτηκαν, αλλά με τη δεύτερη φορά, μιας και η πρώτη υπάλληλος δεν μπήκε στον κόπο καν να την περάσει στο μηχάνημα να δει αν τη δέχεται, ευτυχώς επέμεινα και ένας άλλος υπάλληλος το έκανε. Μπερδευτήκατε; Εμείς να δείτε. Φυσικά δε δεχόντουσαν μετρητά και αν δεν είχαμε βγάλει άκρη με όλο αυτό το θέμα με τις κάρτες πραγματικά δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς αυτοκίνητο, εφόσον αυτό το ταξίδι έτσι όπως το είχαμε σχεδιάσει ήταν αδύνατον να γίνει κάπως αλλιώς. Δεν ξέρω αν κάποιος έχει συναντήσει παρόμοιο πρόβλημα με την εν λόγω εταιρεία, αλλά η εντύπωση που μας άφησε ήταν πολύ άσχημη και από πλευράς εξυπηρέτησης αλλά και οργάνωσης/ενημέρωσης. Για να μην αναφερθώ στο πανέξυπνο χιούμορ της υπαλλήλου που αφού πέρασε τη χρεωστική στο μηχάνημα και περιμέναμε να δούμε αν τελικά θα τη δεχτεί, η ίδια είχε δει το αποτέλεσμα, μας κοιτούσε με ένα ύφος λίγο χαμογελαστό, χωρίς να μιλάει…κι εμείς ενώ τρώγαμε τα νύχια μας από την αγωνία μας δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε αν μας κοιτάει συμπονετικά η με ενθουσιασμό, μέχρι που της λέω «SOOO?!?!?!?» και τότε και μόνο τότε απάντησε «…..YES!!!!». Τι troll ήταν αυτό;;; Αυτό είναι δηλαδή το ελβετικό χιούμορ; Μάλιστα…. Επιπλέον, εφόσον έγινε όλο αυτό και ουσιαστικά η δική μου κάρτα δε χρησιμοποιήθηκε πουθενά, ρωτήσαμε αν μπορούμε να βγάλουμε τον δεύτερο οδηγό από τη χρέωση (ουσιαστικά είχα δηλωθεί εγώ ως οδηγός γιατί μόνο τη δική μου κάρτα έπαιρνε το σύστημα κρατήσεων online όταν κάναμε την κράτηση) και η απάντηση ήταν πως τώρα δεν ήταν δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτά.
Το επόμενο σκηνικό το σκέφτηκα πολύ αν θα το περιγράψω ή όχι… Τι ντροπή, τι ασχετοσύνη… Αφού βρήκαμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ, συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν αυτόματο (στο internet είχαμε κλείσει με ταχύτητες). Λοιπόν, περάσαμε τουλάχιστον 30 λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο μέχρι να δούμε πώς παίρνει μπρος, κανείς μας δεν είχε εμπειρία στο παρελθόν απο αυτόματο αυτοκίνητο. Απο ένα σημείο και μετά μας είχε πιάσει απλώς νευρικό γέλιο, αφού ψάχναμε στα ντουλάπια κάποιο manual λες και είχαμε αγοράσει τηλεόραση και τελικά αφού βρήκαμε έναν άνθρωπο στο πάρκινγκ μας είπε οτι πρέπει να πατάς το φρένο για να βάλεις μπρος…. ΟΚ! Μετά από αυτό ήρθε ο ενθουσιασμός παρόμοιος με αυτόν ανθρώπων που έρχονται απο το χωριό πρώτη φορά στην πόλη. Τι θαύμα της τεχνολογίας είναι αυτό; Πόσο αθόρυβο, πόσο μαλακό, πόσο άνετο, πόσο το ένα πόσο το άλλο… Ο δε Βασίλης που οδηγούσε, κατενθουσιασμένος, κάνει ήδη σχέδια για να πουλήσει το τωρινό του αυτοκίνητο και να αγοράσει ένα αυτόματο.
Και αφού φτάσαμε στη Ζυρίχη, παρκάραμε σε ένα απο τα πάρκινγκ που έχει η πόλη, επί πληρωμή φυσικά, πήραμε το χαρτάκι απο το μηχάνημα, το βάζουμε στην τσέπη μας και φεύγουμε για να δούμε την πόλη. Φυσικά το χαρτάκι έπρεπε να το αφήσουμε στο παρμπριζ του αυτοκινήτου γιατί διαφορετικά δεν υπάρχει καμία απόδειξη οτι πλήρωσες και αλήθεια, τώρα που το θυμάμαι, δεν ξέρω τι ακριβώς σκεφτόμασταν και το πήραμε μαζί. Το αποτέλεσμα ήταν μια ωραιότατη κλήση των 40 ευρώ (εξαιρετικά αντανακλαστικά η Ελβετική αστυνομία, δεν μπορώ να πω) την οποία προσέξαμε μετά απο 2 ώρες που γυρίσαμε στο πάρκινγκ για να το ανανεώσουμε (μέχρι 2 ώρες είχε χρονικό όριο στάθμευσης).
Πρώτη εξόρμηση στη Ζυρίχη.
Ο καιρός ήταν βροχερός. Μας απογοήτευσε αυτό λίγο γιατί μας είπαν ότι μέχρι την προηγούμενη ημέρα ήταν εξαιρετικός. Αλλά, well…
H πόλη πραγματικά μας άρεσε πάρα πολύ. Όμορφη αρχιτεκτονική, πολύ χρώμα, όμορφα δρομάκια, καθαρή, αίσθηση ασφάλειας. Μου θύμισε αρκετά σε κάποια σημεία τη Στοκχόλμη μπορώ να πω.
Πηγαίνοντας προς τον καθεδρικό Grossmünster για να θαυμάσουμε τη θέα της πόλης.
Ανεβαίνοντας…
Πανέμορφη! Φαντάζομαι με ήλιο θα ήταν ακόμα ομορφότερη αλλά κι έτσι ήταν χάρμα οφθαλμών, νομίζω της πάει και ο συννεφιασμένος καιρός. Μου άρεσε πάρα πολύ στην αρχιτεκτονική της Ελβετίας οτι οι σκεπές (κυρίως των ναών) θυμίζουν καπέλα. Νομίζω είναι πολύ χαρακτηριστικό της, όπως o ναός στα δεξιά (St Peter Kirche). Αριστερά με τη μυτερή θαλασσί σκεπή, ο ναός Fraumunster.
Η γεύση που πήραμε απο την πόλη ήταν μικρή μιας και ήταν απλά ένα πέρασμα για τον προορισμό μας για αυτό και δεν έβγαλα πάρα πολλές φωτογραφίες. Όμως υπήρχε και το αίσθημα λίγο της απογοήτευσης λόγω της κλήσης αλλά και γενικότερα του πόσο ακριβή είναι η πόλη. Θέλω να σταθώ λίγο σε αυτό γιατί ειλικρινά, πάθαμε σοκ. Δε θα αναφερθώ στα σουβενίρ που όλα ήταν πανάκριβα, θα σας πω μόνο ενδεικτικά πως μια μακαρονάδα μπορεί να έκανε μέχρι και 40 ευρώ, το μπουκαλάκι του νερού στο αεροδρόμιο 3,50 ευρώ, ένα σάντουιτς απο τα subway με μια coca cola (κρατηθείτε) 18 ευρώ. Μείναμε για λίγες ώρες και το πορτοφόλι μας είχε ελαφρύνει αρκετά, τόσο που νομίζαμε στο τέλος οτι δε γίνεται, κάποιος θα μας κάνει πλάκα. Πάλι καλά που δεν είχαμε κλείσει διαμονή στην πόλη, δε θέλω να ξέρω πόσο θα κόστιζε. Επίσης παρ’όλο που δεχόντουσαν ευρώ, τα ρέστα που σου έδιναν ήταν μόνο σε ελβετικά φράγκα. Στο τέλος της ημέρας, με όλες αυτές τις αναποδιές που έτυχαν, φτάσαμε να λέμε «πάμε απλά να φύγουμε απο την κ….πολη!» Μεταξύ αστείου και σοβαρού πάντα. 
Το απόγευμα λοιπόν το περάσαμε ψάχνοντας το αστυνομικό τμήμα της Ζυρίχης μήπως μπορέσουμε να σβήσουμε την κλήση, εφόσον είχαμε το απόκομμα μαζί μας. Εδώ θέλω να αναφερθώ στην ευγένεια και την εξυπηρέτηση των αστυνομικών και ειδικά της κυρίας που έγραψε την αναφορά, η οποία ήταν υπερ του δέοντος ευγενική, ξεκινώντας απο χειραψία στον καθένα μας με χαμόγελο μέχρι στον τρόπο που μιλουσε, που μας προέτρεψε να καθίσουμε, να της περιγράψουμε το συμβάν κλπ. Καταλήξαμε να μας λέει πράγματα για την πόλη, τι να δούμε κλπ και μας είπε οτι θα προωθήσει την αναφορά αλλά είναι στην αρμοδιότητα του αστυνομικού που μας έκοψε την κλήση αν θα προχωρήσει η διαγραφή της. Μου ζήτησε ένα e-mail και μου είπε οτι θα με ειδοποιήσουν εκεί. Διαφορετικά θα δεσμευτεί το ποσό απο την κάρτα με την οποία έγινε η κράτηση του αυτοκινήτου. Μετά απο περίπου 2 εβδομάδες έλαβα στην Αθήνα ένα επίσημο e-mail που έλεγε οτι έχει γίνει διαγραφή της κλήσης, οτι μας ευχαριστούν πολύ κλπ, με κάθε επισημότητα που μπορεί να έχει ένα έγγραφο.
Φτάνοντας στη Βασιλεία….
Πανέμορφη πόλη, με το δικό της χρώμα-χαρακτήρα.
To δημαρχείο της πόλης.
H πλατεία έξω απο το δημαρχείο.
Μέσα στο δημαρχείο.
H θέα της πόλης απο τις γέφυρες του Ρήνου. Σούρουπο πλέον.
The happy travellers
Και φεγγάρι βεβαίως… Και χωρίς βροχή.
Είχε αρκετό κόσμο. Γινόταν μια συναυλία και είχαν στήσει μια εξέδρα στο ποτάμι. Γιατί δεν έβγαλα φωτογραφία; Μάλλον είχα τραβήξει μόνο βίντεο. Πάντως ήταν πολύ ωραία.
Καθώς επιστρέφαμε στο αυτοκίνητο. Θα θέλαμε να δούμε λίγο περισσότερο αυτή την όμορφη πόλη.
Κι έτσι τελείωσε το γρήγορο πέρασμά μας απο την Ελβετία. Φτάσαμε αρκετά αργά στο Freiburg στη Γερμανία, κάνοντας κάποια μικρά λαθάκια στη διαδρομή, αλλά είχε πολύ ενδιαφέρον το οτι περάσαμε μέσα απο 3 χώρες μέσα σε 10 λεπτά, μέχρι να βρούμε και πάλι το σωστό δρόμο προς Φράιμπουργκ… Στο επόμενο κεφάλαιο Φράιμπουργκ, Μαύρο Δάσος και Europa-park.
Ημέρα 2η
Το σπίτι που νοικιάσαμε στο Freiburg ήταν πραγματικά εξαιρετικό. Ήταν μοντέρνο, «ζεστό», σε πολύ όμορφη τοποθεσία. Εδώ μία άποψη της τραπεζαρίας.
Το επόμενο πρωί λοιπόν ξεκινήσαμε για την εξόρμησή μας στο Triberg, τη μικρή πόλη στην καρδιά του Μαύρου Δάσους που φημίζεται για τα ρολόγια-κούκους (cuckoo clocks) σήμα κατατεθέν της περιοχής, αλλά και το μέρος όπου υπάρχει το μεγαλύτερο ρολόι-κούκος του κόσμου.
Το Μαύρο Δάσος, ή αλλιώς Μέλας Δρυμός, είναι μια τεράστια έκταση που έχει σχεδόν το μέγεθος της Κρήτης. Μέσα σε αυτήν την έκταση είναι χτισμένες πόλεις και χωριά λοιπόν όπου όταν βρίσκεσαι μέσα σε αυτά δεν έχεις τόσο την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα δάσος, όπως αν θα έκανες μια περιπατητική διαδρομή μέσα σε αυτό για παράδειγμα, κάτι το οποίο είναι όμως πολύ λογικό. Φυσικά θα έχει άπειρες περιπατητικές διαδρομές σε κάθε πόλη ή χωριό φαντάζομαι, κάτι όμως που δεν είχαμε οργανώσει σωστά ώστε να κάνουμε. Ταξιδεύοντας όμως απο το ένα μέρος στο άλλο, περνάς μέσα απο το Δάσος, εννοώντας οτι και οι αυτοκινητόδρομοι έχουν φτιαχτεί μέσα σε αυτό…. Παρακάτω μερικές φωτογραφίες απο τα τοπία που είδαμε μέσα απο το αυτοκίνητο πηγαίνοντας απο το Freiburg στο Triberg.
Όπως μπορείτε να δείτε, γύρω-γύρω απο τις πεδιάδες και το δρόμο όπου είμαστε, περικυκλώνει όλη την περιοχή το δάσος… 
Ώρα για βοσκή
Πρώτη στάση στο Triberg, το «Σπίτι με τα 1.000 ρολόγια».
Ανάλογα με το μέγεθος και την πολυποκότητα-λεπτομέρεια το κάθε ρολογιού, κάποιο μπορούσε να φτάσει μέχρι και τα 1.000 ευρώ, ενώ δύσκολα θα έβρισκες κάποιο κάτω απο 120-130 ευρώ. Αξιοθαύστα έργα τέχνης βεβαίως, όλα χειροποίητα, με απίστευτη λεπτομέρεια και εντυπωσιακούς μηχανισμούς.
Το μεγαλύτερο ρολόι-κούκος του κόσμου.
Στις 12 ακριβώς βγήκε και ο κούκος!
Μερική άποψη του Triberg.
Σειρά είχε ο απαραίτητος ανεφοδιασμός σε καύσιμα (φαγητό) σε τοπικό εξαιρετικό εστιατόριο με ευγενέστατους ιδιοκτήτες, οι οποίοι ήταν τόσο ευγενικοί και προσπαθούσαν τόσο πολύ να μιλήσουν αγγλικά που τους συγχωρούσες και κάποια μικρά λαθάκια στις παραγγελίες. Δυστυχώς γενικότερα στη Γερμανία δυσκολεύτηκα πολύ με το φαγητό μιας και δεν είμαι πολύ φίλος με το κρέας κι εκεί το λουκάνικο πάει σύννεφο. Μετά το γεύμα λοιπόν χωθήκαμε σε ένα μονοπατάκι μπας και δούμε και λίγο δασάκι, έστω σα δείγμα. Βρήκαμε λοιπόν μια συμπαθητική διαδρομή.
Στην οποία συναντήσαμε πεσμένους κίονες (!)….
Και η οποία στην κορυφή της κατέληγε σε ένα…βαγόνι ορυχείου μπροστά ακριβώς απο τις γραμμές του τρένου. Εντελώς αναπάντεχο.
Επόμενη στάση οι καταρράκτες του Triberg. Η ανηφόρα δίπλα απο την εκκλησία οδηγούσε στην είσοδο.
Οι καταρράκτες. Δεν τους λες και Νιαγάρα αλλά η περιοχή γενικότερα ήταν πολύ όμορφη.
Άποψη απο τη γέφυρα πάνω απο τους καταρράκτες.
Επ…! Τι τρώς εσύ;
Φεύγοντας…
Κι άλλες όμορφες εικόνες γυρνώντας στο Φράιμπουργκ. 
Ώρα γι μια σύντομη βόλτα στο Φράιμπουργκ. Δυστυχώς είχε αρχίσει να ψιχαλίζει. Στο βάθος, ο ναός Herz-Jesu με τους πράσινους τρούλους. Σε εκείνη τη γειτονιά ήταν το σπίτι μας.
Στο κέντρο της πόλης. Ο καθεδρικός Freiburger Münster με τον εντυπωσιακό πύργο.
Στη κεντρική πλατεία. Είχε αρχίσει να βρέχει καταρρακτωδώς και δεν μπόρεσα να βγάλω περισσότερες φωτογραφίες. Ψάχναμε επειγόντως να βρούμε μέρος να φάμε αλλά και να περιμένουμε να σταματήσει η βροχή.
Αφού φάγαμε σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο με αρκετό κόσμο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Μερικές εικόνες απο τη νύχτα στο Φράιμπουργκ.
Ημέρα 3η και 4η
Η επόμενη μέρα ήταν όλόκληρη αφιερωμένη στο Europa-park. Η παραεπόμενη, η μισή στο Freiburg και η άλλη μισή στο Europa-park. Για να αποφύγω τα μπρος πίσω ας τελειώσω με το Φράιμπουργκ.
Πρωί λοιπόν στην πόλη, ευτυχώς χωρίς βροχή, με ωραία θερμοκρασία και ωραιότατο χορταστικο πρωινό σε όμορφη πλατεία της πόλης.
Και υπαίθριες αγορές. 
Και πάλι στην κεντρική πλατεία (Münsterplatz). Λουλούδια, φρούτα, αξεσουάρ, κάθε λογής καλό, σαν τις δικές μας λαϊκές αγορές!
Έξω απο κατάστημα με τουριστικά, στο βάθος o πύργος του ρολογιού. 
Λίγο ακόμα απο την παλιά πόλη…
Απο τους δρόμους της πόλης περνούν αγωγοί που όταν βρέχει γεμίζουν νερό. Συναντήσαμε παιδάκια να παίζουν με καραβάκια σε αυτά τα ρυάκια. Λέγεται πως αν αγγίξεις το νερό, θα παντρευτείς ντόπιο.
Εγώ, μπροστά απο την πύλη Martinstor, επίσης σημαντικό αξιοθέατο της πόλης.
Συνοπτικά: Πανέμορφη, γραφική, παραμυθένια πόλη, με όμορφα σοκάκια, παρτέρια με λουλούδια, ποτάμι (βρεθήκαμε εκεί βράδυ, δεν είχα δυστυχώς μαζί την κάμερα) πολλά, ΠΟΛΛΑ ποδήλατα, πολλή νεολαία, ζωντανή και μοντέρνα. Και τα Χριστούγεννα έχει μία από τις μεγαλύτερες χριστουγεννιάτικες αγορές της Ευρώπης. Θα ήθελα πολύ να ξαναπάω.
Αφήνουμε το όμορφο Φράιμπουργκ και πάμε 38 χλμ βορειότερα, στο Europa-park, στην περιοχή Rust.
Τι να πεις κανείς για το πάρκο; Αν είσαι fan των theme parks εδώ είναι ο παράδεισός σας. Παλαιότερο από τη disneyland στο Παρίσι με απείρως χειρότερα (εννοώντας πιο thrilling) roller coasters. Πώς μπορεί κανείς να περιγράψει το Silver Star και το Blue Fire;
Αυτό λοιπόν είναι το Silver Star έτσι όπως φαίνεται απο την είσοδο του πάρκου.
Επειδή για ευνόητους λόγους δεν μπορούσα να έχω τη μηχανή παντού στο πάρκο, σας παραθέτω και φωτογραφίες απο το ίντερνετ.
To Silver Star.
Αυτή η σχεδόν κάθετη κατηφόρα νομίζω θα με στοιχειώνει για πάντα, μαζί με την αργή, βασανιστική ανάβαση πριν την πτώση! 
Και αυτό είναι το Blue Fire, το coaster που με έκανε να ουρλιάξω σαν μικρό κοριτσάκι (αλήθεια γελούσαν όλα τα βαγόνια μαζί μου) γιατί το blue fire τρέχει ΠΟΛΥ και δεν είναι μόνο οτι τρέχει, έχει λούπες, έχει «βίδες», τα πάντα έχει…. Νομίζω οτι από όσα coasters έχω κάνει, αυτό είναι το χειρότερο!
Το πάρκο χωρίζεται σε «περιοχές» όπως και η Disneyland. Ενώ η δεύτερη έχει την adventureland, την adventureland, frontierland κλπ, το Europa-park χωρίζεται σε χώρες, με τα αντίστοιχα θεματικά κλισέ. Είναι εκπληκτικό! Έτσι έχουμε περιοχές με την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Γαλλία, Σκανδιναβία κλπ. Κάθε περιοχή έχει τις δικές της attractions.
Στην κεντρική πλατεία του πάρκου.
Γαλλία
Ιταλία
Ελλάδα. Μυκονοοοοοςςς
Όχι αυτή στο κέντρο της Αθήνας
Ο Παρθενώνας, στο water-coaster «Poseidon».
Ρωσία
Ολλανδία
Νορβηγία
Ισλανδία.
Το Wodan. Εκπληκτικό coaster. Όλη η κατασκευή είναι ξύλινη με αποτέλεσμα να έχει παρα πολλούς κραδασμούς.
Στην αναμονή για το ride, έπαιρνες μια μεγάλη δόση απο Σκανδιναβική μυθολογία.
Μιλώντας για αναμονές… Μερικές φορές έφταναν και τα 50 λεπτά.
Ποταμόπλοια.
Τα βαγόνια-βάρκες του Poseidon.
Στην έξοδο του πάρκου, η απαραίτητη αναμνηστική φωτογραφία.
Επόμενο κεφάλαιο με Fairy Tale Route και μια δόση Στρασβούργου.
Ημέρα 5η
Νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε με προορισμό το Κάσσελ, περνώντας από μερικές πόλεις στο «Δρόμο του Παραμυθιού».
Για περισσότερες λεπτομέρειες για τις τοποθεσίες, αυτό είναι το site:
http://www.deutsche-maerchenstrasse.com/en/
Κι εδώ ο χάρτης της πλήρης διαδρομής:
Στο δρόμο προς το Alsfeld, το χωριό που γεννήθηκε ο μύθος της κοκκινοσκουφίτσας.
Το Alsfeld ήταν το πρώτο μέρος που πήραμε μια γερή δόση Γερμανικής (αλλά και Αλσατικής) αρχιτεκτονικής, τα γνωστά ξύλινα σπιτάκια δηλαδή με τα δοκάρια στις προσόψεις.
To Αλσφελντ είναι μια πανέμορφη και γραφική μικρή πόλη, τέλεια για περιπάτους στα στενά της.
Η πλατεία της πόλης. Στο κέντρο, το δημαρχείο.
Το Μουσείο Παραμυθιών. Με την κοτσίδα της Ραπουνζέλ. Δεν μπήκαμε για να εξοικονομήσουμε χρόνο αλλά και γιατί ήταν μάλλον περισσότερο για μικρές ηλικίες.
Ποιος θυμάται από το σχολείο το παραμύθι με το γάιδαρο, το σκύλο, τη γάτα και τον κόκορα;
To παραμύθι μήπως με το κορίτσι που έπλεκε πουλόβερ απο τσουκνίδες για τα αδέρφια της, για να λύσει τα μάγια που τα ανάγκαζαν να έχουν μορφή κύκνου εκτός απο 15 λεπτά κάθε βράδυ; Εδώ αναπαράσταση των χαρακτήρων, σε μια άλλη μικρή πλατεία της πόλης.
Φύγαμε ενθουσιασμένοι από το γραφικό και ήσυχο Alsfeld, αλλά και λίγο δυσαρεστημένοι γιατί η ώρα είχε περάσει και μπορούσαμε να κάνουμε στάση μόνο σε ένα ακόμα μέρος πριν το Κάσσελ. Επιλέξαμε το Bad Wildungen, το όνομα του οποίου μπόρεσα να προφέρω σωστά μετά τη 10η φορά (Μπαντ Βιλντούνγκεν), το χωριό της Χιονάτης.
H πόλη ήταν συμπαθητική, δεν είχε κάτι παραπάνω από μια πλατεία και ένα καθεδρικό σαν αξιοθέατα και η αρχιτεκτονική ήταν στο ίδιο στυλ.
Άποψη του Καθεδρικού.
…κι ένα συντριβάνι.
Γενικότερα και λόγω κακής οργάνωσης αλλά και λόγω υψηλών προσδοκιών ίσως, στο μυαλό μας το είχαμε όλο λίγο διαφορετικά. Μάλλον περιμέναμε κάτι πιο θεματικό όσον αφορά στα παραμύθια (λες και θα πηγαίναμε στη Disneyland….). Είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχαν και οργανωμένα tours και μουσεία κλπ, αλλά δεν είχαμε το χρόνο να κάνουμε κάτι απο αυτά. Για ακόμα μια φορά μπήκε το δίλημμα στην παρέα αν τελικά είναι καλύτερα να επιλέγεις πολλούς προορισμούς και να στριμώχνεις πράγματα ώστε να δεις όσα περισσότερα γίνεται ή να επιλέγεις λιγότερα μέρη και να έχεις το χρόνο να τα εξερευνήσεις με περισσότερη άνεση και χωρίς άγχος. Τουλάχιστον ο καιρός ήταν εξαιρετικός.
Ο καθεδρικός του Bad Wildungen.
Αυτό που θα μας μείνει όμως απο το Bad Wildungen, είναι το εξής περιστατικό: Περπατώντας στο δρόμο, ακούσαμε ελληνική μουσική, σε δυνατή ένταση απο ένα παράθυρο. Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου θυμηθώ ποιο ήταν, δεν μπορώ. Κάποιο του είδους που ονομάζουμε «έντεχνο» πάντως. Στεκόμασταν κάτω απο το παράθυρο όλοι με χαζά χαμόγελα και μιλώντας λίγο πιο δυνατά ελληνικά μήπως βγει ο ιδιοκτήτης στο παράθυρο και πιάσουμε κουβέντα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη δυστυχώς, αλλά φύγαμε απο την πόλη καταλήγοντας για ακόμα μια φορά στο εξής κλισέ αλλά, τελικά, πραγματικό συμπέρασμα: Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Ξανά στο αυτοκίνητο με προορισμό την τελευταία στάση, το Κάσσελ, την πόλη που έζησαν οι αδερφοί Γκριμ απο το 1709 έως το 1830 και όπου επηρεάστηκαν απο τους τοπικούς θρύλους. Για αυτό και θεωρείται «η πρωτεύουσα των παραμυθιών».
Και σας ρωτώ, πώς θα φανταζόσασταν εσείς την «πρωτεύουσα των παραμυθιών»; Όμορφα μικρά σπιτάκια, παρτέρια, λουλούδια, ενδεχομένως ηθοποιοί, μουσεία, θεματικά καφέ ίσως… Ακόμα κι έτσι να μην ήταν, τουλάχιστον κάτι σαν το Alsfeld. Ε, λοιπόν όχι! Αν θα μπορούσα να περιγράψω το Kassel με μία πρόταση, αυτή θα ήταν (με εξαίρεση φυσικά το πάρκο Bergpark Wilhelmshöhe το οποίο ήταν θαυμάσιο) «η ασχημότερη πόλη που έχω δει ποτέ» στα ταξίδια μου. Αλήθεια, δεν πίστευα στα μάτια μου. 460 χλμ οδικώς από το Φράιμπουργκ για να αντικρίσουμε μια πόλη βιομηχανική, με ελάχιστα στοιχεία που να δείχνουν την ιστορία της, μεταμοντέρνα αρχιτεκτονική, γκέτο με μετανάστες, πάρα πολλά αραβικά καταστήματα και γειτονιές που ακόμα και η Ομόνοια τη νύχτα μπροστά τους φαντάζει πολυσύχναστη, τουριστική και ασφαλής περιοχή.
Βεβαία, με μια αναζήτηση στο internet διαβάσαμε οτι βομβαρδίστηκε το Β’ παγκόσμιο πόλεμο με αποτέλεσμα το 90% (!!) του κέντρου της πόλης να καταστραφεί ολοσχερώς. Πολύ λυπηρό…
Ναός στο κέντρο της πόλης.
Η κεντρική πλατεία του Κάσσελ. Γύρω από την πλατεία μύτες μυρμηγκοφάγων ή νύχια κομψόγναθου θα μπορούσε να πει κανείς, που πετούν νερό. Πόσο ευρηματικό, πόσο καλαίσθητο… (not!)
Ένα απο τα ελάχιστα δείγματα που μαρτυρούν το μεσαιωνικό παρελθόν της πόλης. Εδώ ο Βασίλης με ύφος «έλα εντάξει, όμορφο είναι. Εεεε; «.
Μια μικρή βόλτα αργά το απόγευμα στο πάρκο Wilhelmshöhe, μήπως σωθεί λίγο η κατάσταση.
Και ευτυχώς, σώθηκε. Το πάρκο είναι το μεγαλύτερο πάρκο όλης της Ευρώπης με τοποθεσία σε πρόποδες βουνού. Η διαφορά υψομέτρου μέσα στο πάρκο είναι 285 μέτρα. Στην κορυφή του βρίσκεται ένα μεγάλο σιντριβάνι με ένα άγαλμα του Ηρακλή.
Στο βάθος ψηλά, το μνημείο του Ηρακλή, έμβλημα της πόλης. Σχεδιάσαμε να το επισκεφτούμε το επόμενο πρωί.
Μπροστά απο το Ανάκτορο του Βιλχελμσχόε.
Το δημαρχείο του Κάσσελ, στο κέντρο της πόλης (ψάχνοντας εστιατόριο για να φάμε). Τα laser δεν κατάλαβα ποτέ τι εξυπηρετούν, φαντάζομαι θα ήταν ιδέα του ίδιου καλλιτέχνη που έκανε το installation στην πλατεία.
Ημέρα 6η
Μετά απο έναν ιδανικό ύπνο στο τέλειο 4* ξενοδοχείο Wyndham Garden Kassel ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε και πάλι με προορισμό το πάρκο. Αλλά πριν απο αυτό, μια όμορφη φωτογραφία από το παράθυρο του ξενοδοχείου με θέα τη γραφική πόλη (….).
Και πάλι στο πάρκο!
Συννεφιασμένος καιρός…αλλά όμορφο τοπίο.
Περπατώντας στο πάρκο. Όμορφη λιμνούλα με πάπιες.
Ανεβαίνοντας, η θέα προς τα κάτω, στο σημείο που ξεκινήσαμε.
Πανέμορφη γέφυρα (devil’s bridge) που περάσαμε απο πάνω της κατευθυνόμενοι προς το μνημείο. Οργιώδης βλάστηση όπως βλέπετε.
Ο Βασίλης. Φωτογραφία απο τη γέφυρα.
Το δάσος στο πάρκο. Μια μοκέτα απο ξερά φύλλα στο έδαφος.
Μικρό ρυάκι μέσα στο δάσος.
Στο πρώτο επίπεδο πριν απο το μνημείο, εδώ που σταματούν τα πουλμαν (εμείς ανεβήκαμε με τα πόδια).
Και η θέα της πόλης απο το μνημείο, αφού ανεβήκαμε τα σκαλιά (όχι απο το ανώτερο επίπεδο, δεν αντέχαμε).
Το άγαλμα του Ηρακλή.
Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς τα κάτω. Αλήθεια, αποζημιωθήκαμε για τις διαδρομές που δεν κάναμε στο Μαύρο Δάσος.
Αυτό ήταν και το Κάσσελ και γενικότερα η Γερμανία. Επόμενος προορισμός, Γαλλία.
Στο δρόμο για Στρασβούργο.
Στο βάθος, η Φρανκφούρτη. Περάσαμε απο δίπλα της.
Πρώτη αναγνωριστική βόλτα στο Στρασβούργο. Όμορφες γέφυρες πάνω απο τον ποταμό Ιλλ διακοσμημένες με λουλούδια, γραφικά κτίρια, όμορφοι δρόμοι, πολύ πράσινο, ποδήλατα. Η πρωτεύουσα της Αλσατίας είναι εξαιρετική! Ακριβώς όπως το περιμέναμε.
Βόλτα στη γραφικότερη γειτονιά του Στρασβούργου, την Petite France.
To «la maison des tanneurs» στο κέντρο στο background, ιστορικό κτίριο της πόλης.
Καθώς δύει ο ήλιος.
Κοντά στη Pont Couverts με τους 4 πύργους, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Απο την Pont Couverts. Στο βάθος, ο καθεδρικός του Στρασβούργου, Notre Dame de Strasbourg.
Είχαμε όμως και επίσημη πρόσκληση για δείπνο απο φίλο Γάλλο στο σπίτι του στο Dingsheim, μικρό χωριό περίπου 15 λεπτά απο το Στρασβούργο. Εδώ, στη διαδρομή προς εκεί. Χωράφια, μικρές εκκλησίες, αλλά και ένας υπέροχος ουρανός μετά τη δύση του ήλιου.
Ύστερα απο ένα «τυπικό» γαλλικό δείπνο με 5 πιάτα (ένα εξ’αυτών με τα απαραίτητα «βρωμότυρα») αλλά και πολύ γέλιο, επιστρέψαμε στο Στρασβούργο για να ξεκουραστούμε. Η επόμενη μέρα ήταν όλη απο το πρωί αφιερωμένη στην πόλη.
Επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο με Στρασβούργο, Δρόμο του Κρασιού και Κολμάρ.
Ημέρα 7η
To επόμενο πρωί βγήκαμε στους δρόμους του Στρασβούργου να δούμε καλύτερα την πόλη με το πρωινό φως του ήλιου. Διασχίζοντας την Grand Rue, απο τις κεντρικότερες οδούς της πόλης, φτάσαμε στον Καθεδρικό Notre Damme de Strasbourg που γινόταν κυριολεκτικά πανικός απο κόσμο, μιας και ήταν 15 Αυγούστου και γιόρταζαν κι εκεί την αντίστοιχη γιορτή όπως κι εμείς. Φυσικά δεν έλειπαν τα σώματα ασφαλείας και φρουροί με καλάσνικοφ κάτι που τελικά συνηθίζεις και απλά αγνοείς απο ένα σημείο και μετά.
Περπατώντας στην Grand Rue.
Το Στρασβούργο είναι μια πραγματικά όμορφη πόλη. Φαντάστηκα τον εαυτό μου να μπορεί να ζήσει εκεί. Συνδυάζει όλα όσα μπορεί να σου παρέχει μια πόλη χωρίς όμως την τρελή κίνηση, ρύπανση και τρελούς ρυθμούς ζωής των μεγαλουπόλεων όπως π.χ. το Παρίσι, και το λέω εγώ αυτό που έχω έρωτα με το Παρίσι.
Ο καιρός εξαιρετικός. Τόσο που μπορώ να πω οτι παραήταν ζεστός για τα γούστα μου. Γενικά έχω μια απέχθεια στις πολύ υψηλές θερμοκρασίες, ειδικά όταν ταξιδεύω μου δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα. Παρ’όλα αυτά, προσπάθησα να μην γκρινιάζω (πολύ) για τον καιρό και να αφεθώ στη μαγεία της Αλσατικής πρωτεύουσας.
Αφού μας έλεγξαν τις σάκες στην είσοδο του καθεδρικού, ξεκινήσαμε την ανάβαση… Δε θυμάμαι ακριβώς πόσα σκαλιά ήταν, αλλά θυμάμαι οτι ήταν αρκετά και όπως είπα και πριν ο καιρός δεν το έκανε πιο εύκολο. Η θέα όμως ήταν breath taking που λένε και οι Άγγλοι και αυτό μας αποζημίωσε.
Απο τα πιο χαμηλά επίπεδα του καθεδρικού, καθώς ανεβαίναμε.
Και η θέα απο το τελευταίο επίπεδο.
Στο βάθος ένας άλλος εντυπωσιακός ναός, ο ναός του Αγίου Παύλου.
Λάτρεψα το γεγονός οτι η πόλη είχε ομοιόμορφη αρχιτεκτονική. Πολλά μπράβο στην πολεοδομία του Στρασβούργου!
Κατεβαίνοντας…
Επόμενος σταθμός, το Φράγμα Βομπαν, απο όπου βγήκε η παρακάτω φωτογραφία. Είναι το καλύτερο σημείο για να θαυμάσεις τους πύργους στην Pont Couverts. Πίσω απο το μεσαίο πύργο φαίνεται ο Καθεδρικός της Notre Dame, που ήμασταν πριν. Περπατήσαμε αρκετά.
Και πάλι βόλτες στους δρόμους της πόλης. Η αρχιτεκτονική είναι ίδια με αυτή των γερμανικών χωριών που είδαμε. Τα γνωστά σπιτάκια με τα δοκάρια στις προσόψεις.
Οι κάτοικοι είναι φίλοι με το ποδήλατο.
Και ποδηλατόδρομος φυσικά.
Οι φοίνικες πάντα δίνουν μια δόση εξωτικής ομορφιάς. Και με αυτόν τον καταγάλανο ουρανό η εικόνα ήταν χάρμα οφθαλμών!
Κόσμος! Όλοι ψάχνανε να φάνε άραγε όπως εμείς;
Μιλώντας για εστιατόρια και γενικότερα για φαγητό στη Γαλλία, μικρό tip για ταξιδιώτες: Αν ζητήσετε να σας φέρουν μπουκάλι με νερό (a bottle of water, ή une bouteille d’eau, όπως και να το πείτε) θα σας φέρουν σφραγισμένο μπουκάλι και θα σας το χρεώσουν. Ζητείστε καλύτερα une carafe d’eau και θα σας φέρουν ωραιότατη κανατούλα με νερό βρύσης χωρίς χρέωση (όπως κάνουν και στην Ελλάδα), εκτός φυσικά αν θέλετε να δώσετε 4-5 ευρώ για το σφραγισμένο μπουκάλι.
Συνεχίζοντας τη βόλτα, στην Petite France ξανά.
Επίσης, κάναμε το «Batorama», μια διαδρομή περίπου 1 ώρας με το κλειστό ποταμόπλοιο. Σε περνάει απο όλα τα αξιοθέατα και με ακουστικά σου λέει την ιστορία της πόλης. Αλήθεια, ήταν πολύ καλό.
Φωτογραφίες που τραβήχτηκαν μέσα απο το πλοίο: 
Πρέπει να σας πω οτι το μεσαιωνικό παρελθόν της πόλης δεν είναι πολύ ειδυλλιακό. Ακούσαμε ιστορίες βασανιστηρίων και τρόπων εκτέλεσης που μου θύμισαν πρακτικές τύπου…Εδιμβούργου (όποιος έχει πάει και έχει ακούσει ιστορίες, θα καταλάβει). Καλύτερα να μην τις αναφέρω, είναι τόσο κόντρα με το ηλιόλουστο και λουλουδάτο μέρος που βλέπουμε στις φωτογραφίες…
Η βόλτα περιελάμβανε και διαδρομή προς τη νεόκτιστη περιοχή της πόλης με τα ακριβά σπίτια. Εξαιρετική περιοχή επίσης ακόμα κι αν η αρχιτεκτονική ήταν λίγο διαφορετική. Επίσης, περάσαμε έξω κι απο το Ευρωκοινοβούλιο. Δυστυχώς, η θέση του ήλιου εκείνη τη στιγμή ήταν τέτοια που το γυαλί του πλοίου γυάλιζε υπερβολικά και λόγω της αντανάκλασης δε φαίνονται πολλά πράγματα.
Και πάλι στους δρόμους…
Φυσική κορνίζα απο κισσό
Και μια απαραίτητη βόλτα το βράδυ… Ο εντυπωσιακά φωτισμένος Καθεδρικός της Notre Dame!
Ψάχνοντας μπαρ για ποτό. Βρήκαμε ένα πολύ ωραίο μαγαζί και καθίσαμε στην αυλή του. Αν εξαιρέσεις τον λίγο σνομπ και λίγο μεθυσμένο σερβιτόρο αλλά και το cheesecake με γιαούρτι (…) όλα ήταν υπέροχα.
Αυτό ήταν και το Στρασβούργο. Τη βάζω και αυτή στις πόλεις που θα ήθελα να ξαναδω κάποια στιγμή στη ζωή μου.
Ημέρα 8η
Δρόμος τους κρασιού λοιπόν. Μετά απο αναζήτηση στο internet και διαβάζοντας στοιχεία για το κάθε χωριό αποφασίσαμε να περάσουμε απο Obernai, Bergheim, Ribeauvillé και Eguisheim, πριν καταλήξουμε στην Colmar. Η επιλογή (πέρα απο το Eguisheim που ήταν απο την αρχή στα σχέδια του ταξιδού εφόσον κάποιοι το αποκαλούν το ομορφότερο χωριό της Γαλλίας) ήταν σχεδόν τυχαία και λίγο επίπονη, μιας και όλα τα μέρη είχαν κάτι να σου πουν. Όμως έχοντας μόνο μια μέρα για αυτό έπρεπε να διαλέξουμε. Το Obernai το περπατήσαμε (μάλιστα φάγαμε και ωραιότατα γλυκά απο τοπικό φούρνο). Το Bergheim και το Ribeauvillé το είδαμε μέσα απο το αυτοκίνητο, περνώντας απο μέσα τους.
Obernai λοιπόν.
Ο καθεδρικός του Obernai.
Στη διαδρομή για Bergheim. Στο λόφο ψηλά το Château du Haut-Kœnigsbourg.
Bergheim
Ribeauvillé. Πολύ πολύ όμορφο χωριό. Θα ήθελα να είχαμε περισσότερο χρόνο ωστέ να κάνουμε μια βόλτα κι εδώ πεζή.
Και φυσικά μεγάλες εκτάσεις με αμπελώνες. Τι Δρόμος του Κρασιού θα ήταν αλλιώς;
Στην είσοδο του Eguisheim, γραφικό εστιατόριο.
Αυτό λοιπόν που κάνει ξεχωριστό το Eguisheim είναι το γεγονός οτι οι δρόμοι είναι ομόκεντροι κύκλοι ας πούμε γύρω απο την κεντρική πλατεία, τουλάχιστον οι εξωτερικοί. Έτσι μπορείς εύκολα να κάνεις σε λίγη ώρα τον κύκλο όλου του χωριού, όπως και κάναμε. Σας παραθέτω και μια φωτογραφία για να καταλάβετε τι εννοώ.
Και εδώ, λίγο πριν ξεκινήσουμε τη διαδρομή μας σε έναν απο τους εξωτερικούς κυκλικούς δρόμους του χωριού. Διάσημο και πολυφωτογραφημένο σημείο του μέρους και πώς να μην είναι; Είναι σα να έχει ξεπεταχτεί απο παραμύθι.
Προχωρώντας… Jeans που πια χρησιμεύουν ως….εχμμμ γλάστρες; Ok….
Παντού, μα παντού όμως, σε όλα τα τουριστικά μαγαζάκια βλέπαμε μικρούς πελεκάνους, το βλέπαμε σε όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε στην Αλσατία και αναρωτιόμασταν γιατί. Ε, να που η απορία μας λύθηκε στο Eguisheim. Τι είναι αυτό στην καμινάδα του σπιτιού; Το παρατηρούσαμε αρκετή ώρα για να δούμε αν είναι αληθινό. Μας τράβηξε την προσοχή γιατί χτυπούσε με το ράμφος του τη σκεπή!
Τα παράθυρα στο Eguisheim.
Νομίζω μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί κάποιοι το ονομάζουν ένα απο τα ομορφότερα χωριά της Γαλλίας. Είναι τέρμα γραφικό, μικρό, στενά δρομάκια, όμορφα σπίτια, πολλά λουλούδια.
Και γύρω στο μεσημέρι φτάσαμε στην Κολμάρ. Είχαμε ακούσει τόσα για αυτή την πόλη, είχαμε δει κατά καιρούς πολλές φωτογραφίες της σε ταξιδιωτικά sites, ελληνικά και μη, με τίτλους όπως «η πιο όμορφη πόλη της Γαλλίας», «…του κόσμου» και άλλα τέτοια. Οι προσδοκίες μας λοιπόν ήταν στα ύψη.
Αφού παρκάραμε στον προαύλιο χώρο του σπιτιού που νοικιάζαμε, ξεκινήσαμε με τα πόδια για το κέντρο της πόλης.
Εδώ, ψάχνοντας για εστιατόριο.
Και εδώ, στο εστιατόριο. Και θα με ρωτήσετε τώρα, γιατί δείχνω αυτή τη φωτογραφία.
Δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω και πώς να το περιγράψω. Βασική ερώτηση. Έχετε φάει γενικότερα γαλλικά τυριά; Έχετε ακουστά το Αλσατικό τυρί Munster?
Όσο περπατούσαμε στο Στρασβούργο αναρωτιόμασταν τι ήταν αυτή η απαίσια μυρωδιά που μυρίζαμε σε κάποια σημεία της πόλης, περνώντας κυρίως έξω απο εστιατόρια. Φανταζόμασταν ότι ήταν οι αποχετεύσεις, ή οτι μπορεί κάτι να είχε ψοφήσει κάπου εκεί κοντά. Σε καμία περίπτωση δεν πήγε το μυαλό μας οτι αυτό που μύριζε μπορεί να λεγόταν τύρι. Ε ναι λοιπον, είχα την ιδέα να πάρω μια πίτσα με 4 τυριά, μόνο που δεν ανέφερε τι τυριά περιλαμβάνει. Με το που ακουμπάει η πίτσα στο τραπέζι λοιπόν, συνειδητοποιούμε τι ήταν αυτό που μας βρώμαγε στους δρόμους του Στρασβούργου. Δεν ξέρω πως να σας περιγράψω την οσμή, θα τολμήσω να γίνω περιγραφικός και να σας πω οτι μύριζε σαν άπλυτα πόδια; Θα μπορούσα να το τραβήξω περισσότερο αλλά δε θα το κάνω. Οπότε λοιπόν να μας έχει πιάσει νευρικό γέλιο, να έχει γυρίσει όλο το μαγαζί και να μας κοιτάζει και οι σερβιτόρες και οι ιδιοκτήτριες να μας κοιτάνε και να γελάνε. Μάλλον το έχουν ξαναζήσει. Ερχόμενες να φέρουν την υπόλοιπη παραγγελία (και ένα ακόμα πιάτο για μένα γιατί φυσικά δεν έφαγα την πίτσα, έκανα το λάθος και έφαγα μια μπουκιά μόνο) μας είπαν «είναι τυρί απο την Αλσατία!». Μάλιστα. Να το έχουμε υπόψιν, να το ψάξουμε στα σουπερ μάρκετ στην Ελλάδα. Μετά ρώτησα το σερβιτόρο πώς ονομάζεται κι έτσι μάθαμε το όνομα αυτού: Munster!
Για να μη με θεωρήσετε υπερβολικό, κάνοντας μια γρήγορη αναζήτηση στο internet είδαμε οτι βρίσκεται στη θέση Νο 3 στο top 10 των βρωμερότερων τυριών του κόσμου (stinkiest cheeses in the world). Μπορεί να μη χορτάσαμε, αλλά θα μας μείνει το γέλιο!
Και μετά απο το -ας πούμε- φαγητό, κατεύθυνση στην Petite Venice (μικρή Βενετία) της Κολμάρ.
Τελικά η Κολμαρ αξίζει τη φήμη της; Και η απάντηση για μένα είναι ένα ηχηρό, ναι!
Θεωρώ πως είναι το ομορφότερο απο τα όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε σε αυτό το ταξίδι και χαίρομαι που το αφήσαμε για το τέλος. Αν και φουλ τουριστική, η Colmar είναι αλήθεια απο τα ωραιότερα μέρη που έχω επισκεφτεί στα ταξίδια μου.
Σουλάτσο στους δρόμους.
Γεφυρούλες στολισμένες με λουλούδια, βάρκες στο ποτάμι και η γνωστή γερμανο-αλσατική αρχιτεκτονική στα κτίρια. Τελικά να είναι το ποτάμι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει απο τα άλλα μέρη; Πιθανότατα ναι.
Αυτό είναι ένα εστιατόριο, που δεν το λές και minimal, στην περιοχή quartier des tanneurs. Προσωπικά το βρήκα τέλειο!
Στην ίδια γειτονιά, απο άλλη γωνία.
Πόσα σημεία έχει αυτή η πόλη που δε βλέπεις στις φωτογραφίες στο internet; Πραγματικά αξίζει να την περπατήσει κανείς και σε άλλα σημεία της εκτός απο τη μικρή Βενετία.
Σπίτι για ρομαντικούς
Απο τα πιο πολύχρωμα και όμορφα σημεία της πόλης θεωρώ.
Δεύτερο tip για φαγητό στη Γαλλία που θυμήθηκα βλέποντας την παρακάτω φωτογραφία γιατί είχαμε καθίσει κάτω απο τις καμάρες και φάγαμε δυο κεσεδάκια Ben & Jerry’s. Στα γαλλικά σουπερ μάρκετ θα βρείτε ότι θέλετε να φάτε σε πολύ οικονομικότερες και λογικές τιμές απ’ότι στα εστιατόρια. Σάντουιτσ, σνακς, αναψυκτικά, σε τιμές Ελλάδας. Το μπουκαλάκι του νερού 0,30 ευρώ, ενώ έχει ακόμα και κατεψυγμένες σαλάτες και μαγειρεμένα φαγητά. Ίσως δεν είναι ότι καλύτερο απο ποιότητα αλλά για κάποιον που θέλει να κάνει ένα πολύ οικονομικό ταξίδι, νομίζω είναι μια χαρά.
Εδώ ο Βασίλης έχει φάει σκάλωμα που λέμε με ένα δαχτυλίδι που ήταν πεταμένο στον πάτο του ποταμιού. Και ειλικρινά μόνο ο Βασίλης θα μπορούσε να το προσέξει και να εντυπωσιαστεί με κάτι τέτοιο. Βεβαίως μετά κάναμε σενάρια για το πώς θα μπορούσε να βρέθηκε εκεί…
Καθώς δύει ο ήλιος…
Ποιος χρειάζεται να πάει στις Βρυξέλλες όταν υπάρχει ομοίωμα του manneken pis στους δρόμους της Κολμάρ;
Το παρεάκι. Σε έναν τυχαίο (αλλά αλήθεια κουκλίστικο, σαν ψεύτικο) δρόμο της πόλης.
Καθώς ξεκουραζόμασταν σε αυτό το σημείο και βλέπαμε τις βάρκες να περνούν, κάποια στιγμή πέρασε κολυμπώντας και ένας τεράστιος λευκός αρουραίος.
Οι φωτογραφίες είναι καρέ απο το βίντεο της κάμερας αλλά δεν τον είχα τον κύριο σε κανονική φωτογραφία.
Εντάξει, είπαμε οτι το ποτάμι προσδίδει ομορφιά, δεν είπε κανείς οτι είναι και κατάλληλο για κολύμπι!
Και για το τέλος, μια βόλτα τη νύχτα. Δείτε τι όμορφα που είναι φωτισμένη.
Αυτό ήταν το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας. Το επόμενο πρωί οδηγήσαμε 153 χλμ. και επιστρέψαμε στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε την πτήση για την Αθήνα…
Τι θα μου μείνει περισσότερο απο αυτό το ταξίδι; Σίγουρα η Κολμάρ σαν το ομορφότερο απο τα μέρη που είδαμε. Ωστόσο δεν μπορώ να μην τονίσω το πόσο καλή εντύπωση μου έκανε το Φράιμπουργκ (μια πόλη που ούτε καν ήξερα οτι υπάρχει πριν ψάξουμε την κοντινότερη πόλη για διαμονή για το Europa-park) αλλά και γενικότερα η Γερμανία σα χώρα. Απίστευτα δάση και φύση, τρομερά φιλικοί κι ευγενικοί άνθρωποι που πάσχιζαν να σε βοηθήσουν όπως μπορούσαν όταν ζητούσες κάποια πληροφορία, ή ακόμα κι αν δε ζητούσες. Για τη Γαλλία δεν έχω να πω πολλά, παραμένει εως και σήμερα η ομορφότερη χώρα που έχω επισκεφτεί για πολυάριθμους λόγους.
Θα ήθελα να εξερευνήσω περισσότερο κάποια στιγμή στη ζωή μου την Ελβετία, ειδικά τις λίμνες της. Ίσως κάποια στιγμή που θα έχω ένα καλό budget να σχεδιάσω ένα ταξίδι μόνο στην Ελβετία. Θα ήθελα πολύ να δω τη Γενεύη και τη Βέρνη αλλά και να έχω λίγο περισσότερο χρόνο για τη Ζυρίχη που αλήθεια, είναι μια πόλη με εξαιρετική ποιότητα ζωής και πολύ γραφική συνάμα.
Καλά ταξίδια σε όλους σας.
The Travel Ant 