Έχοντας επισκεφτεί αρκετές χώρες της Ευρώπης, κάποιες μάλιστα που δεν είναι και στους top δημοφιλείς προορισμούς, πάντα είχαμε το Λονδίνο στις «για πιο μετά» πόλεις. Αφού είχαμε πάει μάλιστα και στο Εδιμβούργο, ίσως τη «σκοτεινότερη» πόλη της Ευρώπης από θέμα ιστορίας, αρχιτεκτονικής κλπ, μια πόλη που πραγματικά μας ξετρέλανε, θεωρούσαμε ότι το Λονδίνο δεν έχει να μας προσφέρει κάτι παραπάνω. Εγώ το είχα στο μυαλό μου σαν το Λονδίνο του Harry Potter, του Peter Pan και του Αρθούρου, με μεσαιωνικά σοκάκια, σπίτια με κόκκινες καμινάδες που αχνίζουν και άλλα τέτοιες όμορφες χαρακτηριστικές εικόνες με τις οποίες μεγαλώσαμε μέσα από ταινίες και βιβλία. Ωστόσο, κάθε φορά που περιέγραφα σε κάποιον το Λονδίνο που περιμένω να δω, με γείωνε με αδυσώπητο τρόπο. «Βιομηχανικό», «μόνο ουρανοξύστες», «τσιμεντούπολη», «βρώμικο», «κ@#$καιρος» και άλλα τέτοια όμορφα ήταν μερικά από τα σχόλια που άκουγα για το Λονδίνο. Όντας history buff αλλά και με αγάπη για τη φωτογραφία και το video, όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί με απωθούσαν από το να βάλω το Λονδίνο σε άμεση προτεραιότητα, παρ’όλο που κάτι μέσα μου έλεγε ότι ίσως και να υπερβάλουν λίγο.
ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΧΑ!
Με το Λονδίνο έπαθα αυτό που μέχρι τώρα είχα πάθει μέχρι τώρα μόνο με το Παρίσι (όσοι έχουν παρακολουθήσει προηγούμενες ιστορίες μου θα ξέρουν ότι είναι η αγαπημένη μου πόλη). Το ερωτεύτηκα, κάτι που δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να συμβεί, ίσως επειδή πήγα με πάρα πολύ χαμηλές προσδοκίες και με εξέπληξε ευχάριστα. Βέβαια, ήμασταν και πάρα πολύ τυχεροί διότι μας έκανε τέλειο καιρό, υπέρ του δέοντος θα έλεγα, τόσο που κυκλοφορούσαμε με αντηλιακό (ω ναι, παραλίγο να πάθουμε έγκαυμα από τον ήλιο στο Λονδίνο. Δε μας πίστευε κανείς!) Πήγαμε τον Ιούνιο του ’17, την περίοδο που η Ευρώπη υπέφερε από το κύμα καύσωνα. Ούτε σταγόνα βροχής δεν είδαμε και οι ζακέτες που πήραμε μαζί «για καλό και για κακό» έμειναν στις βαλίτσες με εξαίρεση μια βραδιά που είχε λίγο ψύχρα. Οι ομπρέλες πιάσανε απλά περιττό χώρο στις αποσκευές.
(Ήμασταν ένα βήμα πριν ακυρώσουμε το ταξίδι λόγω τον τρομoκρατικών επιθέσεων που έγιναν στο Borough Market. Πήγαμε με βαριά καρδιά και με πολύ πεσμένη ψυχολογία σαν πρόβατα στη σφαγή. Μετά από αρκετή ανάλυση και συνειδητοποίηση του πόσο σπάνιο είναι να πέσει κάποιος θύμα τρομοκρατικής επίθεσης, ειδικά σε μία τόσο τεράστια και πολυπληθή πόλη όπως το Λονδίνο, αποφασίσαμε να πάμε. Σαν να μην έφτανε αυτό, τη μέρα που πήγαμε έγινε και το περιστατικό με το κτίριο που πήρε φωτιά. Η ψυχολογία μας λοιπόν ήταν αρκετά περίεργη. Την πρώτη μέρα είχαμε μία ανησυχία και κοιτούσαμε λίγο τριγύρω για ύποπτες κινήσεις αλλά από τη δεύτερη μέρα και μετά το ξεχάσαμε τελείως. Περνούσαμε τόσο καλά, που δεν το σκεφτόμασταν καν).
Η Tower Bridge:
Κάποιες παρατηρήσεις για το Λονδίνο από την εμπειρία μου:
1) Είναι μεγάλο. Εννοώ, πραγματικά ΜΕΓΑΛΟ. Μου φάνηκε μεγαλύτερο από το Παρίσι και λίγο χαοτικό αν δεν έχεις μια εικόνα του τι είναι πού. Έχεις την εντύπωση πως το Λονδίνο δεν έχει μόνο ένα «down town», αλλά διαφορετικά «κέντρα» σε κάθε του περιοχή. Π.χ κέντρο θα έλεγε κάποιος το Westminster αλλά με ένα πιο μικρό «κέντρο» μοιάζει και το Soho και άλλες περιοχές πιο απομακρυσμένες. Κάθε υπο-περιοχή του Λονδίνου έχει τις δικές της attractions και δραστηριότητες. Το Camden πχ είναι μια γειτονιά που είναι πιο «κέντρο» ακόμα και από το κέντρο της Αθήνας.
2) Έχει άπειρο κόσμο. Πραγματικά, την πρώτη μέρα που μπήκαμε στο μετρό πάθαμε σοκ. Παρ’όλο που οι συρμοί περνούσαν κάθε 30-60 δευτερόλεπτα, κάθε φορά έδινες μάχη για να μπεις και αν τα κατάφερνες μπορεί να ήσουν και σε μια παράλληλη προς το έδαφος στάση. Ήταν ώρα αιχμής βέβαια. Παρ’όλα αυτά, δε νομίζω πως το μετρό ενδείκνυται για κλειστοφοβικούς/αγοραφοβικούς, αν και με όπλο το χιούμορ όλα τα βιώνεις αλλιώς. Ευτυχώς εμείς είχαμε άπλετο.
3) Προτιμήστε τα λεωφορεία. Τα δρομολόγια είναι συχνά, έρχονται πάντα στην ώρα τους και μπορείς να βλέπεις την πόλη.
4) Ψάξτε καλά το θέμα με τις κάρτες διαδρομών. Εμείς βγάλαμε την Oyster και μετανιώσαμε την ώρα και τη στιγμή. Δε σου προσφέρει και κάτι παραπάνω πέρα από το να μη βγάζεις εισιτήρια κάθε λίγο και λιγάκι. Επίσης, ενώ μας είπαν ότι μπορούμε να πάρουμε πίσω τα λεφτά που τυχόν έχουν μείνει στην κάρτα μετά το τέλος του ταξιδιού στο αεροδρόμιο, κανείς δε μας είπε ότι το Stansted από το οποίο φεύγαμε, δεν είναι στα αεροδρόμια που εξυπηρετούν τους κατόχους Oyster. Έτσι, φύγαμε έχοντας επάνω μας μια Oyster με 30-40 λίρες μέσα της, χωρίς να μπορούμε να τις εξαργυρώσουμε κάπως. Φταίμε βέβαια, γιατί δεν το ψάξαμε και πολύ το θέμα με τις κάρτες. Με μια ματιά που ρίξαμε στο internet μας φάνηκε πολύ μπερδεμένο και το αφήσαμε λίγο στην τύχη. Ε, καλά να πάθουμε.
5) Δεν υπάρχει περίπτωση να πεινάσεις. Υπάρχουν όλες οι κουζίνες του κόσμου, άπειρα εστιατόρια, food markets. Oh, the food markets! Από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να δει κανείς στο Λονδίνο.
6) Φώτα, θέατρα, θέαμα, νυχτερινή ζωή, διασκέδαση! Είναι μια μεγαλούπολη με τα όλα της. Και μόνο τα θέατρα και οι παραστάσεις που προσφέρει είναι ένα ταξίδι από μόνο του. Η περιοχή γύρω από τo Piccadilly Circus με άφησε άφωνο και η βόλτα μας εκεί εκείνο το βράδυ είναι η στιγμή που θυμάμαι περισσότερο από αυτό το ταξίδι.
Ημέρα 1η:
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, το οποίο ήταν το LSE Bankside House, ακριβώς πίσω από το TATE. Κεντρικό και βολικό σημείο και πολύ οικονομικό. 650 ευρώ για 4 διανυκτερεύσεις. Ήμασταν 4 όμως κι έτσι βγήκε στον καθένα μας 162 ευρώ περίπου, δηλ. 40 ευρώ/βραδιά. Εξαιρετική τιμή, για την τοποθεσία του και φυσικά μιλάμε για το Λονδίνο. Νομίζω το χειμώνα λειτουργεί ως φοιτητική εστία (πώς είναι οι δικές μας; Καμία σχέση!) και το καλοκαίρι ως ξενοδοχείο. Διαλέξαμε ένα τετράκλινο και είχαμε όλα τα απαραίτητα. Στην τιμή συμπεριλαμβάνεται πρωινό. Δεν υπήρχε κάτι που να μην είχε στην κουζίνα του κάθε πρωί. Από φρούτα, δημητριακά, χυμούς-καφέδες, μέχρι αυγά, φασόλια και γάλα σόγιας. Νομίζω ήταν άψογη επιλογή.
http://www.lsevacations.co.uk/Accommodation/Bankside-House/Bankside-House.aspx#sthash.vMD6mN2p.dpbs
Αφήσαμε τις αποσκευές, πήραμε ένα καφέ από τα Starbucks και ξεκινήσαμε την περιήγηση. Τι καλύτερο από μια βόλτα στον Τάμεση για να πάρεις μια γρήγορη εικόνα της πόλης; Πήραμε λοιπόν το πλοιάριο από την αποβάθρα του Bankside Pier, μπροστά ακριβώς από το Shakespeare’s Globe.
Στα αριστερά μας το Μνημείο για τη Μεγάλη Φωτιά του Λονδίνου, στο οποίο μπορείς να ανέβεις.
Πλησιάζουμε την Tower Bridge. Μαζί με το Big Ben αποτελούν το σήμα κατατεθέν της Αγγλικής πρωτεύουσας.
Κατεβήκαμε με το πλοιάριο λίγο μετά την Tower Bridge ώστε να πάρουμε λεωφορείο προς τα βόρεια του Λονδίνου. Είναι ώρα για escape game (χόμπι μας) και εκεί βρίσκεται το καλύτερο της πόλης, λένε.
Συνεχίζουμε το περπάτημα για τη στάση του λεωφορείου. Στο βάθος ο πύργος Shard και το London Tower.
Ποιος είπε ότι το Λονδίνο δεν έχει κάτι από Μεσαίωνα; Παρ’όλο που ένα μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε από τη φωτιά του 1666, έχει κρατήσει αρκετά στοιχεία από τότε.
…σε συνδυασμό βέβαια και με όλα τα μοντέρνα στοιχεία που μπορεί να έχει μια πόλη, ουρανοξύστες και μεγάλα κτίρια. Μάλλον αυτό εννοούσαν όταν μου έλεγαν ότι είναι «τσιμεντούπολη», αλλά δε με ενόχλησε καθόλου τελικά.
Απο τον επάνω όροφο του λεωφορείου, κατευθυνόμαστε βόρεια του Λονδίνου.
Η γειτονιά που βρίσκεται το escape game.
Καθίσαμε σε ένα εστιατόριο αλλά μετά την παραγγελία είδαμε ότι δεν είχαμε και τόσο χρόνο όσο είχαμε υπολογίσει, έτσι ζητήσαμε να μας δώσουν την pizza πακέτο και να τη φάμε στο δρόμο μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Αν αναρωτιέστε πόσο γρήγορα μπορεί να φάει στο πόδι κάποιος μια pizza, έχοντας μόνο 5-10 λεπτά, η απάντηση βρίσκεται στην παρακάτω εικόνα:
Το να κάνεις την pizza κρέπα μπορεί να σε γλυτώσει από λίγο χρόνο αλλά όχι και από τα….σημάδια που θα σου αφήσει. Ευτυχώς δεν είχε κόσμο τριγύρω. Από τα πιο αστεία στιγμιότυπα του ταξιδιού!
Το escape game λεγόταν Time Run London και ήταν όντως από τα καλύτερα που έχουμε παίξει στο εξωτερικό.
http://www.time-run.com/home/
Και πάλι στο πλοιάριο, συνεχίζοντας τη βόλτα μας προς τα πίσω όμως, με κατεύθυνση το Big Ben.
The Shard! Κρίμα που δεν προλάβαμε να ανεβούμε και να απολαύσουμε τη θέα.
Περνώντας κάτω απο την Millenium Bridge με φόντο τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου.
The London Eye!
Φτάσαμε στον προορισμό μας. Το Big Ben, ή όπως είναι το κανονικό του όνομα «The Elizabeth Tower» και το παλάτι του Westminster.
Mα τι τέλεια ηλιόλουστη μέρα;
Στη διάβαση.
Μετά από μια μικρή στάση για φαγητό στα Subway, πασαλειφτήκαμε με αντηλιακό και συνεχίσαμε τη βόλτα.
Mόνο Kids 50άρι, κι αυτό το βρήκαμε μόνο σε φαρμακείο. Δυσεύρετα τα αντηλιακά στην Αγγλία! 
Ξανά στη στάση του λεωφορείου με προορισμό το Her Majesty’s Thetre. Ώρα για παράσταση. The Phantom of the Opera!
Έξω από το θέατρο.
Στο εσωτερικό του θεάτρου. Όχι και οι καλύτερες θέσεις που μπορούσαμε να βρούμε αλλά γενικά οι παραστάσεις είναι ακριβές. Όσο καλύτερη η θέση τόσο μεγαλύτερη και η τιμή του εισιτηρίου.
Η παράσταση ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω δει ποτέ. Απίστευτη παραγωγή, δεν έχω λόγια να περιγράψω το τι γινόταν επάνω στη σκηνή, τι μηχανισμούς χρησιμοποιούσαν, το cast, τα σκηνικά και βέβαια οι φωνές των ηθοποιών. Άξιζε και με το παραπάνω.
Αυτό ήταν το τέλος της πρώτης μέρας στο Λονδίνο. Επιστροφή στο ξενοδοχείο μετά από μια γεμάτη μέρα.
Ημέρα 2η:
Το πρόγραμμα ξεκινούσε με Μουσείο Madame Tussauds. Μέχρι και τελευταία στιγμή δεν ξέραμε αν αξίζει να πάμε (είχαμε ακούσει χλιαρές εντυπώσεις) αλλά αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε τελικά. Και πολύ καλά κάναμε γιατί πραγματικά περάσαμε υπέροχα. Διότι το Madame Tussauds δεν είναι πλέον μόνο ένα μουσείο κέρινων ομοιωμάτων αλλά μια entertainment attraction γενικότερα. Από animatronics με το κεφάλι του King Kong, καρέκλες κριτών του The Voice που κάνεις τον κριτή που πατάει το buzzer μέχρι μικρό υποπαιχνίδι που παίζεις το βοηθό του Sherlock Holms για να εξιχνιάσεις ένα μυστήριο.
Με την Britney… όταν ήταν ακόμη στις δόξες της!
To -όχι και τόσο πιστό κατά τη γνώμη μου- ομοίωμα της Lady Gaga
Ο Brad, μόνος του πλέον.
To ζεύγος Beckham.
Κάτω από μια γιγαντιαία αράχνη, ο Βασίλης το καταδιασκεδάζει.
Ή είσαι παιδί των 80’s ή δεν είσαι!
«Εχμ, Steven εγώ πιστεύω πώς πρέπει να την ξαναπάμε τη σκηνή, τι λες κι εσύ;»
H Αmy.
Και αυτός είναι ο χώρος που ξεκινούσε το «The Sherlock Holmes Experience». Πραγματικά η δουλειά που έχουν κάνει για να αναπαραστήσουν το Βικτωριανό Λονδίνο είναι εξαιρετική.
Ποζάροντας δίπλα στην Princess Leia υπό το άγρυπνο βλέμμα του Jabba!
(περισσότερα στιγμιότυπα από Madame Tussauds το στο video που ακολουθεί στο τέλος της ιστορίας)
Η γειτονιά έξω από το μουσείο.
Επόμενη στάση τα Ανάκτορα του Buckingham.
Το Victoria Memorial.
Hello!
Άποψη του St. James Park.
Η πύλη των ανακτόρων
Και οι φρουροί, οι οποίοι παλαιότερα ήταν έξω από την πύλη αλλά πλέον για λόγους ασφαλείας μετακινήθηκαν στο εσωτερικό της αυλής.
Περπατώντας στο St. James Park με κατεύθυνση προς τον Τάμεση.
Το άγαλμα του Robert Clive, ενός βαρώνου που κάτι έκανε στις Ινδίες. Δεν έδωσα και πολύ προσοχή.
Πλησιάζουμε και στο Big Ben.
To Αβαείο του Westminster.
Και μερικές ακόμα φωτογραφίες του ρολογιού. Ωστόσο, ήταν καταμεσήμερο και η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη.
Γίνεται να πάω κάπου στο εξωτερικό και να μην κάνουν έργα συντήρησης στα βασικά landmarks; Δε γίνεται!
Τhe team!
Στη Westminster Bridge έχεις μια πολύ ωραία θέα των Ανακτόρων του Westminster.
Ώρα για επίσκεψη στο London Eye. Ακριβούτσικο, αλλά έχοντας δει φωτογραφίες από τη θέα της πόλης που προσφέρει νομίζω αξίζει. Ιδανικά ήθελα να μπούμε κατά τη δύση του ήλιου αλλά έκλεινε στις 20:00-20:30 αν θυμάμαι καλά και τον Ιούνιο η δύση στο Λονδίνο είναι μετά τις 21:00. Οπότε αποφασίσαμε να πάμε το μεσημέρι ώστε να προλάβουν τα παιδιά το απόγευμα να δουν το Lion King σε παράσταση. Εμείς δεν ψηνόμασταν πολύ, προτιμήσαμε να δούμε κάποια άλλη γειτονιά της πόλης.
Περιμένοντας στην αναμονή (που ευτυχώς δεν ξεπέρασε τα 10 λεπτά).
Ανεβαίνοντας!
Η θέα όντως μας δικαίωσε. Φανταστική άποψη των Ανακτόρων και της πόλης!
Παρ’όλο που στις κάψουλες υπήρχε κλιματισμός, η ζέστη ήταν τόσο έντονη που ένιωθες σα να είσαι σε σάουνα. Στο Λονδίνο, ξαναλέω.
Ο Τάμεσης σε όλο του το μεγαλείο!
Μερικές ακόμα φωτογραφίες της γέφυρας και των Ανακτόρων φεύγοντας από το London Eye. 
Γλάροι! Πολύ τα συμπαθώ αυτά τα πουλιά. Το κρώξιμό τους μου φέρνει πάντα στο νου θάλασσα, ταξίδια με καράβι αλλά και κάτι άγονα τοπία από το Εδιμβούργο, σε ένα μικρό νησάκι με ένα Αβαείο που είχαμε πάει και μας έχει μείνει αξέχαστο.
Τυπική φωτογραφία!
Ωπ… Κι άλλος μικρός φίλος.
Ώρα για καφεδάκι μέχρι να περάσει λίγο η ώρα. Προορισμός Starbucks φυσικά. Βρήκαμε κρύο καφέ στο εξωτερικό και θα ρισκάραμε να πάμε αλλού;
Αναρωτιέμαι γιατί γελούσαν όλοι και φωτογράφιζαν αυτό το άγαλμα…
Μετά τον καφέ, και αφού φύγανε οι 2 της παρέας για να προλάβουν την παράσταση εμείς αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό στο Soho. Πριν από αυτό όμως ήθελα να τραβήξω μερικές φωτογραφίες ακόμα τώρα που το φως ήταν πιο ωραίο, από τα Ανάκτορα (πόση υπομονή έχει αυτός ο Βασίλης!)
Προς τα πίσω και πάλι…
Ε ναι, πολύ καλύτερα νομίζω τώρα.
Τηλεφακός εν δράση!
Στη στάση, περιμένοντας το λεωφορείο για το Soho. Αποφασίσαμε να πάμε στο Busaba, Ταϊλανδέζικο που μας είχαν προτείνει φίλοι από την Αθήνα και μας είχαν πει τα καλύτερα.
Κατεβήκαμε 2 στάσεις μετά την Πλατεία Trafalgar.
Το Soho με ενθουσίασε! Ζωντανό, γεμάτο κόσμο, με pubs σχεδόν σε κάθε τετράγωνο. Σε όλες τις pubs ο κόσμος καθόταν έξω όρθιος με το ποτό του. Παντού όμως. Το είχα δει και στο Παρίσικαι μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Δε νομίζω στην Ελλάδα να το κάναμε ποτέ αυτό.
Στο Λονδίνο σου λέει, σχεδόν όλοι μετά τις δουλειές τους πηγαίνουν για ποτό. Κι ας είναι η ώρα μόνο 17:00. Μερικοί δε, πίνουν τόσο πολύ ώστε να γίνουν επίτηδες λιώμα, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που διασκεδάζουν. Γνωστός μου που ζει μόνιμα εκεί, έχει γίνει μάρτυρας ουκ ολίγες φορές εντυπωσιακής μεταμόρφωσης συναδέλφων του με κοστούμι και γραβάτα που φεύγουν από τη δουλειά σωστοί bussinessmen και καταλήγουν να τους μαζεύουν ημιλιπόθυμους από το δρόμο.
Προφανώς αυτό δεν ξέρω αν αφορά την πλειοψηφία των Λονδρέζων, είναι όμως κάτι που συμβαίνει.
«You know nothing…»? Φωτογραφία τραβηγμένη από το κινητό για να τη στείλω απευθείας σε φίλη fan του Game of Thrones.
Είναι πανέμορφη γειτονιά!
Το εστιατόριο ήταν εξαιρετικό και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
http://www.busaba.com/
Αυτό είναι σούπα με διάφορα λαχανικά, tofu και noodles. Το σερβίρουν σε αυτό το σκεύος ώστε να μπορείς να την ανακατεύεις ευκολότερα. Επίσης, στο εσωτερικού του κυλίνδρου στη μέση, υπάρχουν καρβουνάκια ώστε να διατηρούν τη σούπα ζεστή όλη την ώρα.
Και το πιάτο του Βασίλη, κάτι με κοτόπουλο.
Να’μαστε και στην China Town, λίγο παραδίπλα.
Παράσταση, «Οι Άθλιοι». Κλασικό.
Το Λονδίνο ίσως έχει την καλύτερη νυχτερινή ζωή από όλες τις πόλεις που έχω δει. Πραγματικά, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να μην υπάρχει το οποίο θα ευχαριστεί ακόμα και τον πιο δύστροπο, είτε αφορά στα εστιατόρια είτε σε κάποιο θέαμα οποιασδήποτε μορφής.
Ασιατικά εστιατόρια παντού όπως είναι φυσικό. Αυτό μου τράβηξε την προσοχή λόγω της εξαιρετικής διακόσμησής του.
Λίγος περίπατος ακόμα στην περιοχή πριν πάμε στη στάση του λεωφορείου.
Η αρχιτεκτονική και τα κτίρια του Λονδίνου με εντυπωσίασαν. Καμία σχέση με αυτό που περίμενα. Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη πόλη. Απ’έχει χιλιόμετρα από τον όρο «τσιμεντούπολη» που μου είχαν πει κάποιοι.
Εδώ αρχικά αυτό το κτίριο φωτιζόταν πράσινο.
Ύστερα από λίγο άσπρο, ύστερα κόκκινο.
Έτοιμοι για την επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Μου άρεσε πάρα πολύ το Soho και το θυμάμαι πολύ έντονα. Μία από τις επόμενες ημέρες το ξαναεπισκεφτήκαμε και με την υπόλοιπη παρέα. Έπρεπε να το δουν!
Το λεωφορείο μας άφησε κοντά στον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου. To ξενοδοχείο ήταν περίπου 10-15 λεπτά με τα πόδια, περνώντας την Millenium Bridge.
Περνώντας τη γέφυρα είχες μια εξαιρετική θέα του Shard και άλλων φωτισμένων κτιρίων και ήταν κάτι μαγικό.
Στο βάθος, η Tower Bridge.
Κατεβαίνοντας από τη γέφυρα, κοιτώντας πίσω.
Τέλος 2ης ημέρας.
Ημέρα 3η
Δεν ξέρω πόσο fan του Harry Potter είστε, εμείς πάντως που είμαστε πολύ μιας και μεγαλώσαμε με τα βιβλία και τις ταινίες δε γινόταν να μην κάνουμε μια επίσκεψη στα Studios της Warner Bros όπου γυρίστηκαν οι ταινίες. Περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά από το κέντρου του Λονδίνου, η πρόσβαση στα Studios γίνεται με τρένο από το σταθμό London Euston μέχρι το Watford Junction κι από κει σε μεταφέρει ειδικό λεωφορείο των studios με την υπόδειξη του εισιτηρίου (που εμείς είχαμε ήδη κλείσει από το internet) σε μια διαδρομή των 10-15 λεπτών. Αν επιλέξετε να πάτε στα Studios κάντε το αρκετά νωρίς το πρωί (ανοίγουν στις 8:30 αν θυμάμαι καλά) γιατί έρχονται πολλά σχολεία και γίνεται χαμός. Το πρόβλημα είναι κυρίως στην αναμονή. Μετά δεν υπάρχει θέμα γιατί βάζουν τον κόσμο ανά γκρουπ κάθε 10 λεπτά περίπου ώστε να μην υπάρχει συμφόρηση αλλά και για να γίνεται σωστά το tour στις πρώτες αίθουσες. Η ξενάγηση θα κρατήσει περίπου 3 ώρες αν κινήστε με έναν κανονικό ρυθμό.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ:
https://www.wbstudiotour.co.uk/
Και να’μαστε!
Η τραπεζαρία
Ο κοιτώνας
Το αστρονομικό ρολόι
The Goblet of Fire
Ήταν πραγματικά απίστευτο να βλέπεις το πραγματικό setting, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τα props που χρησιμοποιήθηκαν για τα γυρίσματα των ταινιών!
Το γραφείο του Dumbledore
H καλύβα του Hagrid
The Chamber of Secrets
The Forbidden Forest
Στο σταθμό του King’s Cross
Μέσα στο Hogwarts Express
Μια butterbeer για να μας τονώσει!
The Knight Bus
Τμήμα της γέφυρας του Hogwarts
Επίθεση γραμμάτων από το τζάκι!
Η Diagon Alley 
Και τo Ηοgwarts
Ψιλο-εξαντλημένοι από το tour αλλά και χορτασμένοι και ενθουσιασμένοι με αυτό που είδαμε, επιστρέφουμε στο Λονδίνο.
Το πρόγραμμα έχει Queen’s Walk, ή αλλιώς περίπατο σε μια από τις ομορφότερες διαδρομές που μπορεί να κάνει κανείς στο Λονδίνο, η οποία ξεκινάει περίπου από τη Lambeth Bridge και καταλήγει κατά μήκος της νότιας όχθης του Τάμεση (South bank) στην Tower Bridge. Εμείς θα ξεκινούσαμε λίγο μετά το London Eye (το προηγούμενο κομμάτι το είδαμε τις προηγούμενες μέρες) και θέλαμε να πάμε μέχρι το New Concordia Wharf.
Αλλά πρώτα έπρεπε να περάσουμε στη νότια όχθη.
Περνώντας τη Waterloo Bridge.
Και ξεκινάμε…
Ο καιρός ήταν υπέροχος, υπήρχε κόσμος παντού, άλλοι καθόντουσαν στα παγκάκια, άλλοι κάνανε jogging, άλλοι απλώς έβγαζαν φωτογραφίες σαν τρελοί (όπως εγώ για παράδειγμα).
Άποψη του Καθεδρικού του Αγίου Παύλου απέναντι.
The Queen’s Walk.
Όμορφο τοπίο! Μια εικόνα που θυμίζει αρκετά το Βικτωριανό Λονδίνο.
Μια μικρή στάση για τα απαραίτητα καύσιμα (καφέ δηλαδή).
Όμορφα κτίρια. Το Λονδίνο είναι μια πόλη που συνεχώς χτίζεται και αναπτύσσεται. Για αυτό και πάντα υπάρχουν παντού γερανοί στο τοπίο, όπως μας είπε χαρακτηριστικά και ο οδηγός του ταξί όταν φεύγαμε την τελευταία ημέρα.
Και μετά το Βικτωριανό Λονδίνο, μια δόση του μοντέρνου. Όλα μπορούν να συνδυαστούν τελικά.
Βολικό για να ξαποστάσουν λίγο οι γλάροι.
Οι χαρακτηριστικοί όμορφοι φανοστάτες.
Μια γρήγορα ματιά προς τα πίσω.
H Blackfriars Railway Bridge και ότι έχει απομείνει από την παλαιότερη γέφυρα η οποία κρίθηκε αδύναμη να αντέξει τα μοντέρνα τρένα κι έτσι την αφαίρεσαν το 1985 (αλλά έμεινα τα στηρίγματα).
H Millenium Bridge.
Ο τύπος είχε απίστευτη φωνή.
Μία ακόμη άποψη από τα κτίρια της βόρειας όχθης του ποταμού.
Αποφασίσαμε την υπόλοιπη διαδρομή, αν και δεν είχε μείνει πολύ, να την κάναμε αύριο. Ήμασταν αρκετά κουρασμένοι και πεινούσαμε πολύ.
Είπαμε να πάμε πάλι προς το Soho ώστε να το δουν και τα παιδιά που την προηγούμενη είχαν πάει να δουν τη θεατρική παράσταση.
Και φτάνουμε στο αγαπημένο μου κομμάτι από το Λονδίνο. Piccadilly Circus!
Το άγαλμα του Έρωτα.
Εστιατόρια, μπαρ, καφέ, θέατρα, clubs, επιγραφές neon, φώτα. Βρισκόμαστε στην καρδιά του West End. Στο Λονδίνο πήραμε μια γερή δόση από το τι θα πει πραγματικό θέαμα.
Πώς να μη χαμογελάς; Νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο κέντρο του κόσμου. Φωτογραφία που μας έβγαλε ένας άλλος Έλληνας που μας άκουσε να μιλάμε δυνατά και να γελάμε.
Η Regent Street.
Ξανά στο κέντρο του Soho.
To Fifty & Dean είναι ένα gay sex shop στην καρδιά του Soho που δεν κάνει καμία εντύπωση στους περαστικούς όχι μόνο το γεγονός ότι υπάρχει κάτι τέτοιο σε κεντρικότατο σημείο και ότι στη βιτρίνα φαίνονται ξεκάθαρα όλα τα προϊόντα, αλλά και ότι εκείνο το απόγευμα ένα ζευγάρι αντρών μέσα δοκίμαζε ημίγυμνο διάφορα δερμάτινα αξεσουάρ με απόλυτη άνεση. Ήταν ορατοί λόγω της μεγάλης γυάλινης βιτρίνας. Δεν ασχολιόταν κανείς, δε χασκογελούσε κανείς, δε σταματούσε κανείς. Και τώρα φανταστείτε σας παρακαλώ το εν λόγω κατάστημα να άνοιγε στην Ερμού. Σκάνδαλο!
Ώρα για φαγητό στην China Town.
Υπέροχο Βιετναμέζικο εστιατόριο. Δεν έμεινε ούτε κόκκος ρυζιού στα πιάτα.
Τέλος 3ης μέρας.
Ημέρα 4η
Άλλη μια ηλιόλουστη και ζεστή μέρα ξεκινά όπου προβλέπεται αρκετό περπάτημα. Αφού φάγαμε ένα πλούσιο πρωινό (σχεδόν το διπλάσιο από όσο τρώμε στην καθημερινότητά μας, για να έχουμε δυνάμεις!)
Συνεχίζουμε τη βόλτα κατά μήκος της νότιας όχθης του Τάμεση που είχαμε αφήσει στη μέση. Εδώ, στα στενά μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Κλασικό «easter egg» που βρίσκεις σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Αυτό νομίζω είναι το δεινοσαυράκι απο το bubble bobble.
Σε αυτή τη διαδρομή τα περισσότερα κτίρια έχουν αυτό το τυπικό Λονδρέζικο στυλ με τα καφε-κόκκινα τούβλα. Πολύ όμορφα!
Περνώντας την ιστορική pub «The Anchor» και προχωρώντας κατά της μήκος της Cling Street, φτάσαμε στο The Clink Prison Museum, που βρίσκεται στην τοποθεσία που ήταν οι πραγματικές, διαβόητες φυλακές Clink το 1144.
Η επίσκεψη δεν ήταν στο πρόγραμμα όμως δεν είναι να δουν οι υπόλοιποι βασανιστήρια, μεσαιωνικές φυλακές κλπ. Δεν τους κρατάς με τίποτα. Οπότε είπαμε να ρίξουμε μια ματιά.
Είχε αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τη λειτουργία των φυλακών και τις συνθήκες της τότε εποχής γενικότερα.
Μάθαμε μάλιστα από που βγήκε και η λέξη «Waterloo».
Όταν ακόμα δεν υπήρχε αποχετευτικό σύστημα, οι Γάλλοι πετούσαν το περιεχόμενο από τα δοχεία νυχτός τους από το παράθυρο. Πριν το πετάξουν φώναζαν στους περαστικούς από κάτω (πάλι καλά…) «gardez l’eau!» που σημαίνει «προσοχή στο νερό!». Η θεωρία λέει ότι οι Βρετανοί το προφέρανε λάθος και σιγά σιγά το άλλαξαν σε «gardyloo», απ’όπου αργότερα βγήκε και το «waterloo».
Και μετά την μικρή περιήγησή μας στις φυλακές Cling συνεχίζουμε τη βόλτα μας.
Φτάσαμε στο Golden Hinde II, ρέπλικα της φημισμένης γαλέρας του Sir Francis Drake με την οποία εξερεύνησε την υφήλιο μεταξύ 1577 και 1580.
Ακριβώς δίπλα, ο 800 χρονών καθεδρικός Southwark Cathedral.
Και ήρθε η ώρα για περιπλάνηση στην Borough Market. Μεγάλο food market με ότι μπορείτε να φανταστείτε από γλυκά, τυριά και κουζίνες από όλο τον κόσμο. Από τα καλύτερα πράγματα που είδα στο Λονδίνο και κάτι που δεν έχω δει πουθενά αλλού προσωπικά στο εξωτερικό, τουλάχιστον σε αυτή την έκταση. Τα food markets είναι απλά κάτι το φανταστικό, ειδικά αν αγαπάτε το φαγητό.
Εδώ ένας πάγκος με διάφορα είδη σοκολάτας.
Βγαίνοντας από την Borough Market.
Τυπικό αγγλικό κουρείο. Gentlemen only!
H ανατολική όψη καθεδρικού Southwark.
Duck tours! Εξαιρετική ιδέα. Τουριστικό βανάκι που μπαίνει και στο ποτάμι. Ευρηματικότατο!
Για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης…
Συνεχίζουμε. Η Ηay’s Galleria…
…και ακριβώς απέναντι το HMS Belfast, πολεμικό σκάφος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που τώρα λειτουργεί ως μουσείο.
Και πάλι η Tower Bridge.
Φτάσαμε και στο New Concorida Wharf. Ενδιαφέρον αστικό τοπίο θα έλεγε κανείς.
Μέχρι εδώ ήταν ο περίπατος κατά μήκος του Τάμεση. Ώρα για να επιστρέψουμε πίσω.
Είχαμε κλείσει στο «The London Bridge Experience – and London Tombs». Θεματικό-διαδραστικό τουρ σε ειδικό χώρο με ηθοποιούς (με εξαιρετικές κριτικές) που μαθαίνεις την ιστορία της London Bridge αλλά και γενικότερα του Λονδίνου. Ξεκινώντας από τη Ρωμαϊκή εποχή μέχρι την πιο πρόσφατη ιστορία της πόλης. Ο πρώτος ηθοποιός ενδεδυμένος με την ανάλογη ενδυμασία σε προετοίμαζε για μια μάχη κατά των Ρωμαίων. Το πάτωμα άρχισε να δονείται κάποια στιγμή και γενικά συνέβαιναν διάφορα τέτοια. Υπερπαραγωγή! Για τη Μεγάλη Πυρκαγιά του Λονδίνου για παράδειγμα, είχαν κάνει αναπαράσταση ενός στενού του Λονδίνου, μέσα από τα τζάμια των σπιτιών φαινόντουσαν φλόγες και ακουγόντουσαν κραυγές.
Οι κατακόμβες ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν είναι για όλους. Περνάς από κάτι υπόγειους διαδρόμους ειδικά διαμορφωμένους, με ελάχιστο φωτισμό και σου πετάγονται κάθε λίγο και λιγάκι και σε τρομάζουν ζόμπι. Θα μας περνάτε για μαζοχιστές, είμαι σίγουρος
Περισσότερα εδώ:
https://www.thelondonbridgeexperience.com/
Δυστυχώς οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν.
Επιστρέφοντας πίσω. Αν κάποιος καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτό μπορεί να μου πει κι εμένα (εκτός από ένα τεράστιο τσαγερό).
Υπέθριο yoga session. Συμμετείχε όποιος ήθελε. Όχι ότι καλύτερο βέβαια υπό τους 35 βαθμους Κελσίου.
Άποψη της Tower Bridge και του Πύργου του Λονδίνου.
Μετά το «The London Bridge Experience» σειρά είχε το Camden. Γειτονιά του βορειοδυτικού Λονδίνου με τεράστια γκάμα σε εστιατόρια, αγορές, καταστήματα κλπ.
Πριν από τη βόλτα όμως, γεύμα σε τοπικό εστιατόριο. Fish & Chips (σα να λέμε το σουβλάκι του Λονδίνου).
Και μερικές λήψεις από το Camden Town.
To Camden είναι σαν να λέμε το Μοναστηράκι του Λονδίνου, ή για να ακριβολογώ σαν την «Ηφαίστου» του Λονδίνου. Τα μαγαζιά με τα μπλουζάκια και τα παπούτσια ήταν το ένα δίπλα από το άλλο. Ο κόσμος άπειρος.
Το Camden θεωρώ πως είναι ένα από το must see για κάποιο επισκέπτη του Λονδίνου. Είναι το urban κλίμα που επικρατεί παντού; Είναι οι αγορές; Είναι και τα δύο μάλλον.
Εδώ, το όμορφο κανάλι. Νεαρόκοσμος παντού.
Πέσαμε και σε μια Ελληνίδα υπάλληλο σε ένα κατάστημα δίσκων. Μας έλεγε πως δεν αλλάζει το Λονδίνο και το Camden με τίποτα, ότι εκεί έχει βρει το νόημα της ζωής και δε θέλει να γυρίσει με τίποτα στην Ελλάδα. Μετά το απόγευμα μας είπε, γίνεται χαμός στο κανάλι όπου άνθρωποι από όλο τον κόσμο συγκεντρώνονται και περνούν καλά πίνοντας αλκοόλ και καπνίζοντας ότι μπορεί να καπνιστεί…
Σεργιανίζοντας στα μαγαζιά.
Με τη ζέστη ένας παγωμένος φυσικός χυμός τραβιέται!
Ε, Βασίλη;
Όπως και ένα παγωτό σε σχέδιο τριαντάφυλλου.
Κάποιες ακόμα γωνιές του Camden.
Φεύγουμε κι από το Camden και σειρά έχει η βόλτα στο City, την κομητεία της πόλης που περιλαμβάνει το ιστορικό και επιχειρηματικό κέντρο του Λονδίνου. Αλλά πριν από αυτό, ένα πέρασμα από το Neal’s Yard. Το Neal’s Yard είναι ένα δρομάκι στην περιοχή του Covent Garden το οποίο οδηγεί σε μια όμορφη αυλή. Το είχα δει τυχαία στο instagram και παρ’όλο που δεν είχε κάτι άλλο να κάνουμε εκεί εκτός απο καφέ κλπ, ήθελα να το δω και να το φωτογραφίσω οπωσδήποτε.
Αυτός είναι ο δρόμος.
Και η αυλή.
Μια διαφορετική γωνιά της πόλης! Τα φυτά και τα λουλούδια στους τοίχους δημιουργούν μια ατμόσφαιρα χαλάρωσης. Κρίμα που δεν είχαμε χρόνο να χαλαρώσουμε λίγο σε ένα καφέ εδώ.
Συνεχίζουμε με κατεύθυνση την περιοχή του City.
Κατάστημα με είδη τσαγιού, αν όχι στο Λονδίνο τότε που;
Έξω από το Covent Garden Market.
To Lyceum Theatre που παίζεται η παράσταση The Lion King.
Φτάσαμε στην οδό Strand. Είμαστε στην περιοχή του City.
Αυτά είναι τα κεντρικά δικαστήρια του Λονδίνου (ή επισήμως τα Βασιλικά Δικαστήρια Δικαιοσύνης). Το πολύ εντυπωσιακό κτίριο είναι βικτωριανού – γοτθικού στυλ που χτίστηκε τη δεκαετία του 1870 και άνοιξε από τη Βασίλισσα Βικτώρια το 1882. Είναι από τα μεγαλύτερα δικαστήρια στην Ευρώπη.
Σε αυτή την περιοχή παίρνεις μια γερή δόση Μεσαίωνα. Εδώ, o δράκος στο Temple Bar που σηματοδοτεί τα όρια του City. Κάτω από το δράκο το άγαλμα της Βασίλισσας Βικτώριας.
Βρισκόμαστε πια στην Fleet Street. Εδώ υποτίθεται έδρασε ο φανταστικός χαρακτήρας του μιούζικαλ (και αργότερα ταινία του Tim Burton) «Sweeney Todd, ο δαιμόνιος κουρέας της Fleet Street». Ξέρετε, ο γνωστός κουρέας που σκότωνε τους πελάτες του και η Mrs. Lovett στο υπόγειο τους έκανε κρεατόπιτα. Όμορφα πράγματα
Διασχίζοντας την Fleet Street και τη συνέχειά της, τη Ludgate Hill, πλησιάζουμε στον καθεδρικό του Αγίου Παύλου.
Από τις ομορφότερες γειτονιές του Λονδίνου, η περιοχή του City είναι η απάντηση σε αυτούς που λένε ότι το Λονδίνο δεν μπορεί να συγκριθεί με άλλες γραφικές πόλεις της Ευρώπης.
Saint Paul’s Cathedral.
Από εδώ, θα πάρουμε το λεωφορείο με κατεύθυνση το Νότιο Λονδίνο. Στην pub που πάμε τα δύο μέλη της παρέας θα παίξουν ένα mini escape game στον επάνω ειδικά διαμορφωμένο χώρο της pub που έχει πάρει καλές κριτικές και τα άλλα δύο (εγώ και η Νατάσα) θα πιούμε το ποτάκι μας περιμένοντας στο μπαρ.
Από τον επάνω όροφο του λεωφορείου με κατεύθυνση το Νότιο Λονδίνο.
Πετύχαμε και ωραίο φως.
Και η γειτονιά που βρίσκεται η pub. Έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από το κέντρο του Λονδίνου. Όμορφα κτίρια, ωραίοι δρόμοι. Τουρίστες ελάχιστοι.
Έξω από την pub. Περιμένοντας να περάσουμε από έλεγχο. Πλέον λόγω των πρόσφατων τρομοκρατικών επιθέσεων, έξω από σχεδόν όλες τις pub και γενικότερα μέρη που μαζεύουν πολύ κόσμο, κάνουν ένα τυπικό έλεγχο των πραγμάτων που έχεις επάνω σου.
Προσέξτε τις όμορφες κατοικίες αριστερά και δεξιά του δρόμου.
Η pub αποδείχτηκε αρκετά θορυβώδης για τα γούστα μας, αλλά τα παιδιά περάσανε πολύ καλά στο παιχνίδι. Ήταν η κουραστικότερη ημέρα του ταξιδιού (αλλά και από τις πιο ενδιαφέρουσες) και η γκρίνια είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της. Ήταν ωραία βραδιά και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κάπου αλλού αλλά η κούραση νίκησε τελικά κι έτσι πήραμε πάλι το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της επιστροφής στην Ελλάδα. Αλλά αυτό θα συνέβαινε το βράδυ. Το πρωί το πρόγραμμα είχε Greenwich.
Tέλος 4ης μέρας.
Ημέρα 5η
Πήραμε το πλοιάριο με προορισμό το Greenwich. Η διαδρομή διαρκεί περίπου 20 λεπτά και είναι πολύ όμορφη.
Στο Greenwich pier που σε αφήνει το πλοιάριο, σε υποδέχεται το Cutty Sark, το γνωστό ιστιοφόρο που μετέφερε τσάι από την Ασία στη Βικτωριανή Αγγλία και σήμα κατατεθέν του γνωστού ουίσκι.
Εμείς αφήνουμε το Cutty Sark και αρχίσαμε να περιφερόμαστε στις γειτονιές του Greenwich.
Το Greenwich είναι ένα άλλο ένα must-see κατά τη γνώμη μου γιατί ξεφεύγει τελείως από το υπόλοιπο Λονδίνο όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς στις φωτογραφίες. Έχει έναν πιο παραδοσιακό αέρα.
Το Greenwich θυμίζει γραφικό ψαροχώρι. Μας άρεσε πάρα πολύ, στο ένα μέλος της παρέας μάλιστα ήταν και το highlight όλου του ταξιδιού απ’ότι μας είπε.
Τι είναι ένα ταξίδι στο Λονδίνο χωρίς αναμνηστική φωτογραφία δίπλα από κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο;
Στα στενά του Greenwich.
Κι άλλο food market! Εξαιρετικό κι αυτό. Βρήκαμε από ελληνική κουζίνα με χωριάτικη χορτόπιτα μέχρι Νιγηριανή vegan κουζίνα, όλα αυτά σε υπαίθριους πάγκους.
Εμείς επιλέξαμε Ιταλικό, αφού πιάσαμε και λίγο την κουβέντα με τη συμπαθέστατη Ιταλίδα από το Μιλάνο που μας ετοίμασε το γεύμα. Μας το έβαλε σε πακέτο και κατευθυνθήκαμε προς το Greenwich Park για πικ-νικ.
Η ανάβαση προς το πάρκο ήταν μαρτύριο. Η ζέστη ανυπόφορη. Εκείνη τη στιγμή ανταλλάζαμε τη ζέστη και τη λιακάδα του Λονδίνου με συννεφιά και κρύο, χαλαρά. Αλλά η θέα μετά μας αποζημίωσε.
Για να δεις τον περιβόητο μεσημβρινό του Greenwich έπρεπε να μπεις στο Αστεροσκοπείο. Χρόνο δεν είχαμε κι έτσι είδαμε απλά ένα τμήμα της γραμμής που περνούσε έξω από το κτίριο. Αφήσαμε τη γραμμή, πάνω στην οποία είχαν πέσει όλοι και έβγαζαν φωτογραφίες και πήγαμε για ξάπλα και φαγητό στο πάρκο.
Και αυτή είναι η εκπληκτική θέα που προσφέρει. Σε πρώτο φόντο το Πανεπιστήμιο του Greenwich και πίσω οι ουρανοξύστες του Canary Wharf.
Ο καιρός είναι κατάλληλος για λίγη ραστώνη.
Δίπλα μας, το Αστεροσκοπείο του Greenwich.
The Gang!
Καλό το πικ νικ, τέλειο το Greenwich αλλά ήμασταν ήδη λίγο εκτός χρόνου και έπρεπε να προλάβουμε και μια πτήση.
Κατάβαση λοιπόν.
Επιστροφή με το πλοιάριο στο ξενοδοχείο και παραλαβή αποσκευών. Προτιμήσαμε να καλέσουμε uber για το αεροδρόμιο. Σε καμία περίπτωση δε θα επιλέγαμε κανονικό ταξί για αυτή τη διαδρομή. Το uber μας βγήκε αρκετά οικονομικό για 4 άτομα.
Κι έτσι το ταξίδι έφτασε στο τέλος του. Αυτό ήταν το Λονδίνο. Μια μεγάλη έκπληξη για μας, κάτι που δεν περιμέναμε να μας ενθουσιάσει τόσο πολύ αλλά τελικά μας κέρδισε από την πρώτη μέρα. Μια μοντέρνα μητρόπολη που μπορείς να δεις και να κάνεις άπειρα πράγματα. Είναι ανεξάντλητο. Νομίζω πήραμε μόνο μια μικρή γεύση. Άλλωστε είναι τόσα πολλά αυτά που δεν είδαμε! Notting Hill, Hyde Park, Βρετανικό Μουσείο και τόσα άλλα (και πόσες παραστάσεις!). Είπαμε όλοι ομόφωνα ότι θα ξανά έρθουμε. Τελικά 5 μέρες είναι πολύ λίγες για μια πόλη όπως αυτή, ειδικά όταν την επισκέπτεται κάποιος για πρώτη φορά.
Είναι μια πόλη τελείως διαφορετική από ότι είχαμε δει ως τώρα στην Ευρώπη και σε αυτό συμφωνήσαμε όλοι. Συνδυάζει τη μοντέρνα ζωή και τους γρήγορους ρυθμούς μιας μεγαλούπολης, τα όμορφα κτίρια και τους ουρανοξύστες, τα μεγάλα πάρκα, τα αναρίθμητα μουσεία και χώρους ψυχαγωγίας, τις μεσαιωνικές γειτονιές. Και φυσικά είναι ο βωμός του θεάματος και της τέχνης.
Το Λονδίνο είναι η Νέα Υόρκη της Ευρώπης.
Το βίντεο του ταξιδιού:
The Travel Ant 