Μιας και φέτος δεν πραγματοποιήθηκε κανένα ταξίδι στο εξωτερικό λόγω κορωνοϊού (πρώτη φορά μετά από σχεδόν 10 χρόνια συνεχόμενων ταξιδίων, το πλήγμα μεγάλο) είπα να ξεθάψω το ταξίδι που πραγματοποιήσαμε το μακρινό πλέον 2012 στη Σκωτία. Ήταν μόλις το δεύτερο ταξίδι στο εξωτερικό οπότε οι ταξιδιωτικές προσλαμβάνουσες που είχαμε μέχρι τότε ήταν ελάχιστες. Τα «αααα» και «ουάου» έπεφταν βροχή λοιπόν σε ό,τι βλέπαμε και συναντούσαμε. Τα επιφωνήματα θαυμασμού όμως δεν είχαν να κάνουν μόνο με το γεγονός ότι όλα ήταν καινούρια στα άμαθα ματάκια μας. Το Εδιμβούργο είναι μια μαγευτική, γραφική πόλη από άλλη εποχή που αποπνέει κάτι ταυτόχρονα τρομακτικό και σαγηνευτικό. Μια πόλη που την περιβάλουν δεκάδες μύθοι και θρύλοι. Περπατώντας στους δρόμους της και παρατηρώντας τα μεσαιωνικά κτίρια που κάποια κατοικούνται ακόμα ύστερα από 5 αιώνες, ο επισκέπτης νιώθει την αύρα της πόλης και όλο το σκοτεινό παρελθόν της. Και τι εννοούμε μιλώντας για «σκοτεινό παρελθόν»; Ενδεικτικά, η Σκωτία είναι η χώρα στην οποία δικάστηκαν κατά το Μεσαίωνα περίπου 4.000-6.000 άτομα με την κατηγορία της μαγείας, αριθμός πολλαπλάσιος από τη γείτονα Αγγλία. Από αυτά, εκατοντάδες εκτελέστηκαν με τραγικό τρόπο, κυρίως γυναίκες. Τα σχεδόν μαύρα και «βαριά» κτίρια της πόλης κατά μια ανατριχιαστική σύμπτωση ταιριάζουν γάντι στην ιστορία της.
Πολλά κάστρα, πολλές πράσινες εκτάσεις, ένα μισοτελειωμένο αντίγραφο του Παρθενώνα, ένα τιγκαρισμένο καρότσι με ψώνια να τρέχει μέσα στη νύχτα, ένα φάντασμα σε ένα νεκροταφείο, μία υπόγεια στοά γεμάτη μύθους για ιππότες και μασόνους, μία πτήση που χάθηκε με κινηματογραφικό τρόπο την τελευταία στιγμή (και ακόμα την κλαίμε). Αυτά και άλλα πολλά θα δούμε παρακάτω με αρκετή δόση νοσταλγίας, όσο μου το επιτρέπει η μνήμη μου φυσικά μετά από 8 χρόνια, σε ένα Ηνωμένο Βασίλειο που δεν υπήρχε ούτε Brexit, ούτε Boris Johnson, ούτε κορωνοϊός και που όλα μάλλον ήταν καλύτερα. Και τώρα που αρχίζω να ακούγομαι σαν γραφικός ηλικιωμένος, σταματάω.
Μάιος ο Χειμερινός
Το ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου. Τι ωραία, λέγαμε, θα είναι ανοιξιάτικος ο καιρός, θα δούμε τις καταπράσινες εκτάσεις της Σκωτίας με ήλιο, το φως θα λούζει τα γραφικά κτίρια του Εδιμβούργου. Ε, λοιπόν όχι! Δεν υπάρχει άνοιξη στο Εδιμβούργο φίλοι μου το Μάιο, την άνοιξη να την περιμένετε τέλος Ιουνίου ΑΝ είστε τυχεροί. Όσο για το καλοκαίρι, 2 βδομαδούλες κρατάει κάπου μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου, ε κι εκεί μην περιμένετε να τη βγάλετε χωρίς βροχούλες και ψύχρες, δεν είστε και στην Κρήτη. Εμείς μάλλον κάτι τέτοιο θα είχαμε κατά νου και με το που προσγειωνόμαστε τελικά με επιτυχία (πέσαμε σε καταιγίδα, φάγαμε κάτι γερές αναταράξεις λίγο πριν την άφιξη) κατά τις 23:00 με την εκπληκτική και φανταστική Easyjet (not) καταλαβαίνουμε ήδη ότι κάτι δεν πάει καλά. Μέσα στο αεροδρόμιο ήταν κάπως παγωμένα να το πω, σα να είχε λίγη ψυχρούλα, κι εμείς με τα φουτεράκια σα να είχαμε τσουτσουρώσει λίγο. Και εκτός από αυτό, περιμέναμε γύρω στη μία ώρα να πάρουμε τις αποσκευές μας γιατί χάλασε ο ιμάντας, ναι ναι, έτσι μας είπαν, ο ιμάντας του carousel αποφάσισε να κρατήσει λίγο παραπάνω τις αποσκευές μας μέχρι τα μεσάνυχτα. Στην αναμονή λοιπόν και ενώ -παρόλη την μικρή αναποδιά με τις αποσκευές- εμείς ήμασταν σε κλίμα λυκείου σε πενταήμερη στη Ρόδο, μας ακούει μια Ελληνίδα που επέστρεφε στο Εδιμβούργο και μας ενημερώνει για το πώς πάει το θέμα με τον ιμάντα. Η ίδια ήταν τέρμα ξενερωμένη με το γεγονός ότι επέστρεφε από Ελλάδα και αυτό φαινόταν στο πρόσωπό της, στη φωνή της, στη στάση του σώματός της, στα βλέμματα που μας έριχνε, σε όλα. «Ο χειρότερος Μάιος των τελευταίων ετών μας είπαν. Πριν μία βδομάδα χιόνιζε». «Ναι, ε;» λέμε εμείς. «Ναι, ναι…», απαντάει. «Εχμ, και για πες μας για το Εδιμβούργο, πρέπει να είναι πολύ ωραίο, ε;». «Ε, εντάξει… εγώ το έχω βαρεθεί, σπουδάζω εδώ χρόνια. Και ο καιρός δεν παλεύεται. Σαν την Ελλάδα δεν είναι πουθενά. Γεια σας τώρα…». Το Εδιμβούργο έμοιαζε να έχει στραγγίξει κάθε ρανίδα ευτυχίας από την κοπέλα σαν άλλος Demendor από το Αζκαμπάν και η κακομοίρα το έβγαζε αυτό προς τα έξω χωρίς την παραμικρή προσπάθεια. Αφού μας μαύρισε την ψυχή η φοιτήτρια και λίγο πριν κόψουμε κι εμείς τις φλέβες μας, έρχονται οι πρώτες βαλίτσες. Μόλις παραλάβαμε τις δικές μας (μη φανταστείτε ότι βγήκαν κι από τις πρώτες, ε), βγήκαμε από το αεροδρόμιο να πάρουμε ένα ταξί για το airbnb μας αλλά κανείς μας δεν ήταν προετοιμασμένος για το κρύο που μας χτύπησε αλύπητα. Να σας πω ότι έχω ζήσει κρύα και κρύα σε ταξίδια, κανένα δε συγκρίνεται με το κρύο εκείνης της νύχτας. Ο Δεκέμβρης στην Πολωνία που βρέθηκα κάποια χρόνια μετά έμοιαζε με απλή φθινοπωρινή δροσούλα μπροστά σε αυτό. Παγωμένος και δυνατός αέρας που σχεδόν δε σε άφηνε να περπατήσεις. Μέχρι να φτάσουμε στην πιάτσα των ταξί που ήταν γύρω στα 2 λεπτά απόσταση με τα πόδια νιώθαμε να έχουν παγώσει ακόμα και οι τρίχες στις μασχάλες μας. Μπαίνουμε όπως-όπως σε ένα μεγάλο ταξί που μας χωρούσε όλους και λέμε στον οδηγό τη διεύθυνση στο Holyrood που βρισκόταν το διαμέρισμά μας. Τα ταξί γενικά είναι πανάκριβα, οπότε δε θα σας το πρότεινα σε καμία περίπτωση εκτός αν είναι κάποια πολύ επείγουσα περίπτωση. Εμείς παρόλο που μοιράσαμε το τελικό ποσό δια 6, πάλι μας φάνηκε τσιμπημένο.
Η διαδρομή από το αεροδρόμιο ως το διαμέρισμά μας ήταν γύρω στα 30 λεπτά. Όλη αυτή την ώρα, παρόλο που κρατούσα με το ζόρι τα μάτια μου ανοιχτά, δεν μπορούσα να μην παρατηρώ τα όμορφα σπίτια που προσπερνούσαμε, όλα με σκεπές και αυλές και γκρι τούβλα σαν να είχαν βγει από ταξιδιωτικό account του instagram. Τα προάστια του Εδιμβούργου είναι πανέμορφα.
Φτάνοντας έξω από το διαμέρισμα, γύρω στη 1:00 τη νύχτα πια και όντας κουρέλια από το ταξίδι, τις αναταράξεις, την αναμονή λόγω ιμάντα και το πολικό ψύχος, σκεφτήκαμε πως η ταλαιπωρία μας τελείωσε, αλλά όχι, έπρεπε να ανεβούμε από τις σκάλες στον 3ο όροφο με τις αποσκευές, γιατί ασανσέρ δεν υπήρχε. Τουλάχιστον το διαμέρισμα στη Royal Park Terrace ήταν από τα ωραιότερα που έχουμε μείνει ποτέ σε ταξίδι. Τεράστιο, όμορφα επιπλωμένο, με τζάκι, χωρούσε άνετα μια παρέα 7 ατόμων. Στο ταβάνι υπήρχαν διακριτικά ηχεία για να ακούγεται η μουσική σε όλο το σπίτι, ακόμα και στο μπάνιο. Γιατί ποιος μπορεί να κάνει ντους χωρίς να παίζει Vivaldi; Εκπληκτικό διαμέρισμα, το οποίο στοίχισε μόλις 550 ευρώ για διάρκεια μιας εβδομάδας, γύρω στα 80 ευρώ/άτομο δηλαδή. Συμφέρει τρομερά αν είστε μεγάλη παρέα. Το ίδιο διαμέρισμα λίγα χρόνια μετά εκτόξευσε την τιμή του. Και για του λόγου του αληθές μπορείτε να το τσεκάρετε εδώ. Στο διαμέρισμα μας περίμενε ήδη ο 7ος της παρέας ο οποίος είχε καταφθάσει νωρίτερα από εμάς ερχόμενος από Παρίσι. Μάλιστα μας υποδέχτηκε σε μια τέλεια ατμόσφαιρα, με αναμμένα κεριά και κρασί. Αφού πήρε ο καθένας το δωμάτιο που του άρεσε πέσαμε ξεροί για ύπνο.
Δευτέρα
Πρώτη εικόνα του Εδιμβούργου με φως, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου. Σοκ!
Ένας υπέροχος, ηλιόλουστος καιρός και ένα άδειο, καταπράσινο πάρκο απέναντι από το διαμέρισμά μας. Θεωρώ πως το Holyrood είναι μία πολύ καλή επιλογή για διαμονή γιατί είναι πολύ κοντά στο κέντρο αλλά ταυτόχρονα από μόνη της η περιοχή είναι πολύ όμορφη λόγω του πάρκου και του λόφου. Και σαφώς οικονομικότερη από το να μείνει κάποιος στο κέντρο.
Ξεκινάμε τη μέρα μας λοιπόν παίρνοντας μια πρώτη γεύση της πόλης, κατευθυνόμενοι στην Παλιά Πόλη του Εδιμβούργου.
Αυτό είναι το Scott Monument, ένα από τα τοπόσημα του Εδιμβούργου.
Το Βικτωριανό-γοτθικό μνημείο χτίστηκε προς τιμή του Σκωτσέζου συγγραφέα Sir Walter Scott και είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μνημείο στον κόσμο που είναι αφιερωμένο σε συγγραφέα μετά από αυτό στην Αβάνα της Κούβας, για τον José Martí.
Αμέσως μετά, δύο στενά παρακάτω από το μνημείο ξεκινάει το Βασιλικό Μίλι (Royal Mile). Αυτή είναι η ανεπίσημη ονομασία για μία διαδοχή δρόμων (Castlehill, Lawnmarket, High Street, Canongate και Abbey Strand) που ενώνονται και εκτείνονται σε περίπου 1 μίλι (1,6 χλμ) το οποίο ξεκινάει από το Παλάτι του Εδιμβούργου και καταλήγει στο Κάστρο του Εδιμβούργου. Αποτελεί τον κύριο δρόμο της Παλιάς Πόλης και σίγουρα τον πιο τουριστικό και πολυσύχναστο.
Στο πρόγραμμα που είχε φτιάξει εξολοκλήρου ο Βασίλης (οι παλιές καλές εποχές που ασχολούταν και κάποιος άλλος με το πρόγραμμα κι εγώ απλά απολάμβανα…τις περιηγήσεις) επόμενος προορισμός μετά τη βόλτα στην Παλιά Πόλη ήταν το Αβαείο Inchcolm (πρώην Αββαείο του Αυγουστίνου) το οποίο βρίσκεται σε ένα μικρό νησάκι με την ονομασία Inchcolm Island, περίπου 10 χλμ βόρεια από το Εδιμβούργο. Για να πάει κάποιος εκεί θα πρέπει να πάρει το ferry από το South Queensferry. Στο South Queensferry φτάνεις σε περίπου 35 λεπτά παίρνοντας το τρένο από το σιδηροδρομικό σταθμό Waverley.
Το τρένο βέβαια δε σε αφήνει έξω από τις αποβάθρες των ferry. Τι βολικό που θα’ταν! Μαντέψτε ποιοι δεν το ήξεραν και τρέχανε να προλάβουν. Το σημείο που σε αφήνει το τρένο μέχρι τις αποβάθρες είναι γύρω στα 17 λεπτά με τα πόδια τα οποία κάναμε 10′, τρέχοντας. Ευτυχώς ήταν κατηφορικά. Αυτό που θυμάμαι έντονα μες τον πανικό του τρεξίματος ήταν πως το Queensferry ήταν ένα πολύ γραφικό παραθαλάσσιο μέρος με λευκά σπίτια και παρτέρια στις αυλές, το οποίο δεν προλάβαμε καν να απολαύσουμε μες στη βιασύνη μας. Και τι έλειπε από όλο αυτόν τον πανικό; Η βροχή φυσικά! Ευτυχώς φτάσαμε στο παρά πέντε και προλάβαμε το ferry Maid of Forth.
Στο νησί Inchcolm αξίζει να πάτε όχι μόνο για την επίσκεψη στο Αββαείο αλλά και για το ίδιο το νησί. Είναι ένα πανέμορφο και άγριο μέρος που υπό τα κρωξίματα των γλάρων θύμισε σε όλους μας κάτι από adventure video game ή ταινία μυστηρίου. Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε. Η συννεφιά παρέμενε κατά περιόδους, κάτι που όμως πρόσθετε ακόμα περισσότερο drama στο σκηνικό.
Το νησί δέχτηκε επανειλημμένα επιδρομές από Άγγλους κατά τη διάρκεια των πολέμων της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας ενώ χρησιμοποιήθηκε ως οχυρό και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους για να υπερασπιστεί το Εδιμβούργο.
Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα για τα καραγκιοζιλίκια που κάναμε μέσα στο Αββαείο, όπως π.χ. τη Βίκυ να κάνει τη Βασίλισσα σε μια αίθουσα και γύρω της εμείς να την κάνουμε worship, ή τις υπόλοιπες χαζομάρες που κάναμε έξω και τον παλιμπαιδισμό που μας είχε πιάσει… Θα μπορούσα επίσης να παραθέσω φωτογραφικά ντοκουμέντα απ’ όλα αυτά αλλά και το ξεφτιλίκι έχει ένα όριο :p
Άντε καλά, μόνο ένα:
Φεύγοντας από το Αββαείο με τις καλύτερες εντυπώσεις, σειρά είχε ο Ζωολογικός κήπος του Εδιμβούργου. Συνεχίζοντας την παράδοση (ή μάλλον ξεκινώντας την, ήταν μόλις το 2ο ταξίδι στο εξωτερικό) του «βάζουμε όσα περισσότερα μπορούμε στο πρόγραμμα και ό,τι βγει», φύγαμε βιαστικά για να προλάβουμε τα ΜΜΜ αλλά και τον ίδιο τον ζωολογικό ο οποίο έκλεινε πολύ πολύ σύντομα. Το highlight του ζωολογικού είναι τα μοναδικά κοάλα που υπάρχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και τα πρώτα γιγαντιαία Pandas στο Η.Β. για 17 χρόνια.
(Με τα χρόνια ανέπτυξα μια φιλοσοφία κατά των ζωολογικών κήπων και πάρκων με ζώα για διάφορους λόγους. Το 2012 ήμουν κάπως πιο ουδέτερος με το θέμα).
Τρέχοντας λοιπόν, φτάνουμε στον καθόλου μικρό ζωολογικό κήπο γύρω στα 30 λεπτά πριν κλείσει. Ας τρέξουμε να δούμε το panda που είναι και το highlight του κήπου και που δεν έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας. Κι άλλο τρέξιμο λοιπόν, μέσα στον κήπο αυτή τη φορά ακολουθώντας τις ταμπέλες για το έρμο το πάντα.
15 λεπτά πριν κλείσει ο Ζωολογικός φτάνουμε στο πάντα για να το πετύχουμε τάβλα να κοιμάται του καλού καιρού. Απ’ότι μάθαμε εκ των υστέρων, πρέπει να είσαι πολύ τυχερός για να το πετύχεις ξύπνιο, μιας και τα Πάντα ξοδεύουν περίπου 14 ώρες/ημέρα τρώγωντας και όλες τις υπόλοιπες κοιμούνται.
Μπορεί να πετύχαμε το πάντα να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου όμως λίγο πιο μετά ο χώρος με τους πιγκουίνους είχε αυτόν τον χορευταρά κύριο, βγαλμένο απευθείας από το Happy Feet:
Γυρίζοντας στο Holyrood, είπαμε έτσι ελαφρά τη καρδία να κάνουμε μια βόλτα και στο Arthur’s Seat, το λόφο που βρίσκεται στο Holyrood Park, γιατί μάλλον θεωρήσαμε ότι τα πόδια μας δεν ήταν αρκετά τσακισμένα.
Καθόλου δεν το μετανιώσαμε. Ήταν ο καλύτερος τρόπος να κλείσει μια γεμάτη μέρα.
Το Arthur’s Seat (Κάθισμα του Αρθούρου) είναι ένας λόφος στο πάρκο Holyrood που σχηματίστηκε από ένα σβησμένο ηφαίστειο περίπου 350 εκατομμύρια χρόνια πριν. Η θέα της πόλης από την κορυφή του είναι εξαιρετική και η ανάβαση πολύ εύκολη. Στο λόφο θα δείτε τουρίστες να φωτογραφίζουν και ντόπιους να κάνουν τζόκινγκ.
H ονομασία του λόφου συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με τους θρύλους σχετικά με το βασιλιά Αρθούρο.
Κατεβαίνοντας το λόφο είδαμε αυτά τα αξιαγάπητα cocker να τρέχουν στο πάρκο. Σταματήσαμε και παίξαμε κι εμείς μαζί τους.
Την ίδια στιγμή θυμάμαι να μας πιάνει την κουβέντα ένας Σκωτσέζος τέρμα μεθυσμένος, πιο πίτα δε γινόταν, τύπου με κόκκινη μύτη και λόξιγκα, βγαλμένος από cartoon. Μας έλεγε πόσο ωραία παρέα είμαστε, πόσο όμορφοι και όμορφες, ότι να’ναι γενικά.
Ότι οι Σκωτσέζοι πίνουν πολύ γενικά το είπαμε; Ε, να το πούμε. Πίνουν και μάλιστα πίνουν όλη μέρα. Κι αν αποφασίσουν να πιουν θα του δώσουν να καταλάβει.
Επόμενος σταθμός πριν επιστρέψουμε στο σπίτι μετά από αυτή τη μεγάλη μέρα ήταν μια στάση στο συνοικιακό σουπερ μάρκετ για προμήθειες. 7 άτομα ήμασταν, ζωή να’χουμε, οπότε το αποτέλεσμα ήταν αυτό:
Όλα αυτά τα πράγματα όμως κάπως έπρεπε να τα μεταφέρουμε σπίτι. Αυτοκίνητο δεν είχαμε και ήταν πάρα πολλά για να πάρει ο καθένας από μια σακούλα. Επίσης το σπίτι δεν ήταν και ακριβώς δίπλα. Οπότε σκεφτήκαμε να τα πάμε με το καρότσι και μετά φυσικά να το επιστρέψουμε.
Φανταστείτε 7 τουρίστες να σέρνουν το βράδυ ένα καρότσι γεμάτο ψώνια στις γειτονιές του Εδιμβούργου. Τα γέλια που κάναμε δεν περιγράφονται, ειδικά όταν προσπαθούσαμε να ανεβάσουμε το καρότσι από σκαλοπάτια, γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να βγούμε στο δρόμο που θέλαμε, ή το να κάνουμε αγώνα δρόμου με το καρότσι, για έναν αδιανόητο λόγο που δεν μπορώ να θυμηθώ. Ναρκωτικά πάντως δεν είχαμε πάρει!
Αφού ανεβάσαμε τα ψώνια και ο Χρήστος μαγείρεψε μια ωραιότατη και λίγο αηδιαστική μακαρονάδα με γεύση σοκολάτα (ναι σωστά διαβάσατε, το κρασί που έσβησε τη σάλτσα είχε γεύση σοκολάτας και δεν το είχαμε προσέξει-άλλο γέλιο από εκεί) πέσαμε για ύπνο κυριολεκτικά ξεροί αλλά γεμάτοι από εικόνες της φανταστικής μας πρώτης μέρας στο Εδιμβούργο!
Τρίτη
«Μπείτε σε ένα από τους πιο περίεργους χώρους της Σκωτίας. Ένα αρχαιολογικό μυστήριο που διχάζει τους ερευνητές για πάνω από 300 χρόνια. Το Gilmerton Cove είναι μια σειρά από δωμάτια και διαδρόμους που βρίσκονται κρυμμένοι κάτω από τους δρόμους στη νότια πλευρά του Εδιμβούργου. Ελάτε μαζί μας σε μια ξενάγηση και βοηθήστε μας να ξεδιπλώσουμε τα μυστήρια αυτού του περίεργου και μυστηριώδους λαβύρινθου.»
Αυτή ήταν η περιγραφή στο TripAdvisor για το Gilmerton Cove και μας άναψε την περιέργεια. Έτσι θα ξεκινούσε η δεύτερη μέρα μας στο Εδιμβούργο.
Η ξεναγός μας υποδέχτηκε και μας είπε κάποια πράγματα εισαγωγικά. Μετά προχωρήσαμε πιο βαθιά και αρχίσαμε να ακούμε τις ιστορίες και τους μύθους που περιβάλουν το χώρο.
Κανείς δεν έχει καταλήξει στο λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκαν αυτές οι υπόγειες στοές και ποιοι τις χρησιμοποιούσαν. Ακούσαμε διάφορες εκδοχές και ιστορίες. Για έναν ντόπιο σιδηρουργό του 18ου αι. που ζούσε εκεί, για αρχαίους κατοίκους που μπορεί να έφτιαξαν το χώρο για άγνωστους λόγους, για παράνομες συναντήσεις με σκοπό την κατανάλωση αλκοόλ, για μυστικές συναντήσεις Ναϊτών Ιπποτών κατά τον Μεσαίωνα αλλά και Μασόνων, ότι ήταν φωλιά λαθρέμπορων κ.α. Και για ένα φάντασμα που λέγεται πως στοιχειώνει το μέρος και κάποιοι το έχουν ακούσει να μιλάει. Υπάρχει μάλιστα και ένα ηχητικό ντοκουμέντο αν το ψάξετε στο internet.
Μπορώ να πω πως η ξεναγός κατάφερε να μας κάνει να μπούμε ολοκληρωτικά στο κλίμα και να νιώσουμε κάποιες ανατριχίλες ακούγοντας όλες αυτές τις ιστορίες και θρύλους γύρω από το Gilmerton Cove. Μπήκαμε μάλιστα και στη διαδικασία να ψάξουμε για το ηχητικό και να το ακούσουμε. Το αν είναι πραγματικό ή όχι μικρή σημασία έχει (προφανώς και πρόκειται για κάποιο hoax).
Το σίγουρο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πως τα άλυτα μυστήρια είναι πολύ ενδιαφέροντα και άκρως σαγηνευτικά για την ανθρώπινη περιέργεια.
Μετά το πολύ ενδιαφέρον Gilmerton Cove (μην παραλείψετε να ρίξετε μια ματιά στο μαγαζάκι με τα τουριστικά ακριβώς απέναντι καθώς βγαίνετε) κατευθυνόμαστε στην Παλιά Πόλη και στο Κάστρο του Εδιμβούργου.
Το Κάστρο του Εδιμβούργου είναι το πιο γνωστό τοπόσημο και σήμα κατατεθέν της πόλης. Είναι χτισμένο στον Βράχο του Κάστρου (Castle Rock), έναν ακόμα λόφο σβησμένου ηφαιστείου και κυριαρχεί στο τοπίο της πόλης.
Αποτελεί την πρώτη τουριστική ατραξιόν σε επισκεψιμότητα στη Σκωτία και τη δεύτερη σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.
Τι άλλο να πούμε για το κάστρο; Ήταν ένα ιδιαίτερα στρατηγικό σημείο στους πολέμους της Σκωτίας. Χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς ως φρούριο, ανάκτορο αλλά και ως στρατιωτική και κρατική φυλακή. Μια επίσκεψη στο κάστρο επιβάλλεται για τον επισκέπτη της πόλης (πάνω από το 70% των τουριστών το επισκέπτεται) καθώς μέσα από την περιήγηση σε αυτό μαθαίνεις ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιστορίας του Εδιμβούργου.
Ακριβώς για το λόγο ότι είναι τόσο δημοφιλές αξιοθέατο, θα σας πρότεινα να έχετε ήδη αγοράσει τα εισιτήριά σας online γιατί οι ουρές είναι τεράστιες, ειδικά αν το επισκεφτείτε Σάββατο. Αν τύχει και είστε εκεί το μεσημέρι στη μία ακριβώς εκτός Κυριακής μη χάσετε να παραστείτε στο τελετουργικό τους που ρίχνουν μια κανονιά από τα παλιά κανόνια του κάστρου.
Στο εσωτερικό του κάστρου θα δείτε διάφορα τμήματα με επεξηγήσεις
Μετά το κάστρο κατευθυνόμαστε στο Camera Obscura & World of Illusions, ένα μουσείο ψευδαισθήσεων το οποίο στεγάζεται σε ένα κτίριο του 17ου αιώνα.
Πριν φτάσουμε όμως, μερικές φωτογραφίες από το Βασιλικό Μίλι
Στο Camera Obscura περάσαμε εξαιρετικά. Γελάσαμε με την ψυχή μας. Άλλωστε για κάτι τέτοια η αλήθεια είναι ότι τρελαινόμαστε.
Το highlight βέβαια ήταν το vortex tunel. Στο τούνελ αυτό πρέπει να περάσεις μια εντελώς ακίνητη γέφυρα. Το τούνελ γύρω σου όμως κινείται (ή μάλλον φαίνεται να κινείται, με projection) σχηματίζοντας μια δίνη. To αποτέλεσμα είναι τρομερά αστείο γιατί νομίζεις ότι θα πέσεις και πιάνεσαι από τα κάγκελα. Αν κλείσεις τα μάτια σου, όλα καλά. Όταν τα ανοίξεις και πάλι, νιώθεις ξανά ότι θα πέσεις από τη γέφυρα. Τη διασχίσαμε κυριολεκτικά παραπατώντας ενώ κρατιόμασταν όλη την ώρα από το κάγκελο. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε κάτι τέτοιο και ότι μπορεί να συμβεί βασικά στο σώμα σου καθαρά λόγω illusion!
Στο Observation Deck του κτιρίου, εκτός απο τη μοναδική θέα που θαυμάσαμε βγαίνοντας έξω, καθίσαμε σε ένα τραπέζι για μια mini ξενάγηση της πόλης. Στο τραπέζι βλέπαμε με projection το Εδιμβούργο και τμήματα αυτού απο ψηλά σε πραγματικό χρόνο (από κάμερες που είναι τοποθετημένες σε διάφορα κτίρια) και ο ξεναγός μας παρέθετε πληροφορίες. Οι άνθρωποι λοιπόν φαίνονταν να περπατούν σαν μυρμηγκάκια πάνω στο τραπέζι μας. Και τότε η ξεναγός μας μας λέει: «κοιτάξτε πόσο μικροί φαίνονται οι άνθρωποι, σαν μυρμήγκια… Και τώρα παρτε τις κάρτες που έχετε στα χέρια σας και κάνετε ότι τους λιώνετε!» Και αρχίζει να βαράει με την κάρτα το τραπέζι στα σημεία που περπατούσαν οι άνθρωποι. Εμείς κοιταζόμασταν σαν @&# αλλά οι υπόλοιποι τουρίστες ακολούθησαν το παράδειγμά της. Πήραν τις φονικές καρτούλες τους και έκαναν ότι χτύπαγαν και έλιωναν τα ανθρωπάκια. Και γελούσαν όλοι μαζί. Τώρα ή εμείς δεν έχουμε χιούμορ ή ο κόσμος έχει άπειρα ψυχολογικά προβλήματα, σε κάθε περίπτωση αυτό ήταν νομίζω το πιο cringe σκηνικό όλου του ταξιδιού, ίσως και όλων των ταξιδιών μου ως τώρα γενικότερα.
Το Camera Obscura είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά μουσεία που έχω βρεθεί σε ταξίδι, μαζί με το μουσείο του Κοπέρνικου στη Βαρσοβία.
Στην πόλη με τα περισσότερα ίσως Ghost Tours στην Ευρώπη δε γινόταν να παραλείψουμε ένα. Το tour ξεκινούσε έξω από το Mary King’s Close, στο Royal Mile, ένα στενό δρομάκι που περιβάλλεται από ιστορίες για, τι άλλο, φόνους και φαντάσματα.
Αφού μαζευτήκαμε όλοι, άρχισε η ξενάγηση. Ο τύπος που ήταν εντελώς θεματικά ντυμένος άρχισε να μας διηγείται διάφορες ιστορίες και θρύλους της πόλης με έναν πραγματικά πολύ γλαφυρό τρόπο.
Τι μάθαμε λοιπόν… Όσα θυμάμαι δηλαδή μετά από τόσα χρόνια (και όσα με βοήθησε το internet να θυμηθώ).
- Στο Εδιμβούργο και στην ευρύτερη περιοχή των Lowlands κατά τον μεσαίωνα, πάνω από 1.500 άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς γυναίκες, έχουν στραγγαλιστεί στην αγχόνη πριν καούν τα σώματά τους, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις κάηκαν ζωντανές. Πριν από αυτό, είχαν υποφέρει φριχτά βασανιστήρια. Η περιοχή στην οποία γίνονταν ο απαγχονισμός λέγεται Gallows (=αγχόνη).
- To να κατηγορήσουν κάποια ως μάγισσα ήταν πανεύκολο, αρκεί να διέφερε απλά από το σύνολο. Είχε πολύ κόκκινα μαλλιά; Ήταν μάγισσα. Είχε κάποιο περίεργο σημάδι; Είχε το οτιδήποτε την έκανε να διαφέρει από αυτό που ήξεραν; Στην πυρά! Ήταν κάποιος ξένος που επισκέφτηκε το χωριό ή την πόλη τους; Ήταν μάγος/μάγισσα. Και τους συνέφερε να είναι γιατί έτσι θα τον έβγαζαν από τη μέση παίρνοντας και τα κτήματά του και την περιουσία του. Ω, ναι.
- Ένας από τους τρόπους για να τσεκάρουν, ας πούμε, αν μια γυναίκα ήταν μάγισσα ήταν να την πετάξουν από το Κάστρο του Εδιμβούργου στη λίμνη που υπήρχε από κάτω (πλέον έχει αποξηραθεί). Αν άντεχε την πτώση ή αν δεν πνιγόταν, σήμαινε πως είναι μάγισσα, οπότε ακολουθούσε η αγχόνη και η πυρά. Αν από την άλλη πνιγόταν, σήμαινε πως ήταν αθώα. Τύπου «ουπς, κάναμε λάθος τελικά, αλλά δε βαριέσαι».
- Από τα δέρματα των εγκληματιών έφτιαναν βιβλία και τσάντες που μπορεί κανείς να δει στο Writer’s Museum.
- Οι σκωτσέζοι μπορούσαν να γίνουν πολύ δημιουργικοί στα βασανιστήρια. Από το να χρησιμοποιούν ποντικούς μέχρι να κατασκευάζουν ειδικά εργαλεία για τον αντίχειρα του χεριού. Δε θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες, το θέμα δεν είναι και πολύ ευχάριστο.
- Εκεί που τώρα βρίσκεται το νεκροταφείο Greyfriars κάποτε ήταν ίσιωμα αλλά από τα κόκαλα που υπάρχουν από κάτω μετατράπηκε σε λοφίσκο. Όλη η πόλη ουσιαστικά είναι πάνω από κόκαλα ανθρώπων που πέθαναν είτε από τη Μαύρη Πανώλη είτε από άλλους τρόπους (δεν ήταν και πολύ δύσκολο απ’ότι καταλαβαινετε). Όταν βρέχει, μερικά κόκαλα ξεβράζονται πάνω (σωστά διαβάσατε) για αυτό και υπάρχει άνθρωπος που η δουλειά του είναι να βγαίνει και να τα μαζεύει ώστε να τα βάζει σε οστεοφυλάκια. Αν ποτέ αποφάσιζαν να φτιάξουν μετρό στο Εδιμβούργο, ο μετροπόντικας θα έπρεπε να σκάψει σε περισσότερα κόκαλα απ’ότι σε χώμα.
- Μιλώντας για το νεκροταφείο Greyfriar’s, δύο είναι οι πιο διάσημες ιστορίες που το συνοδεύουν. Η γλυκόπικρη ιστορία του Bobby, του μικρού terrier που έγινε γνωστό τον 19ο αιώνα επειδή πέρασε 14 (!!) χρόνια φυλώντας τον τάφο του ιδιοκτήτη του μέχρι τη στιγμή που πέθανε στις 14 Ιανουαρίου 1872. Η ιστορία είναι πολύ γνωστή στη Σκωτία μέσα από ταινίες και βιβλία. Ένα μικρό άγαλμα προς τιμήν του Bobby βρίσκεται στη συμβολή των οδών Candlemarket Row και George IV Bridge.
H άλλη ιστορία αφορά στο φάντασμα του George Mackenzie, ενός μοχθηρού τύπου που έζησε τον 17ο αιώνα.
Το φάντασμα λέγεται πως δεν είναι και πολύ ήσυχο γενικά και για αυτό ο εκπληκτικός τύπος που μας έκανε την ξενάγηση θεώρησε σωστό και απαραίτητο να μας πάει νυχτιάτικα μια βόλτα στο νεκροταφείο και να μπούμε στον τάφο-Μαυσωλείο του μακαρίτη του Μακένζι.
Ανοίγει λοιπόν την πόρτα και μας βάζει όλους μέσα, μπαίνει κι ο ίδιος. Συνεχίζει να μας αφηγείται ιστορίες για τον μπαρμπα-Μακένζι, λέγοντάς μας ότι υπάρχει μεγάλη περίπτωση να γίνουμε μάρτυρες κάποιου παραφυσικού φαινομένου και οι ίδιοι. Δε θα σας πω ψέματα. Είχαμε χεστεί επάνω μας. Κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, περιμέναμε να αρχίζουν να κουνιούνται πράγματα και να μας γρατζουνάνε αόρατα χέρια. Τελικά πάνω στο peak, το βλέπουμε το φάντασμα, πετάχτηκε και μας τρόμαξε με μια κραυγή έξω από την πόρτα του τάφου. Μόνο που δεν ήταν φάντασμα, αλλά άνθρωπος με έναν μαύρο μανδύα. Ουρλιάξαμε όλοι, αλλά μετά βάλαμε τα γέλια. Η όλη εμπειρία τέλειωσε κάπως πιο τουριστικά και χαζά, αλλά κι αυτό ήταν μέρος του fun. Παρ’όλα αυτά, οι πληροφορίες που αποκομίσαμε από τον συμπαθέστατο ξεναγό μας ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσες.
Αποφασίσουμε να γυρίσουμε στο διαμέρισμα με τα πόδια, απολαμβάνοντας το νυχτερινό Εδιμβούργο και συζητώντας όλα αυτά που μάθαμε.
Δε θυμάμαι αν είδαμε εφιάλτες εκείνη τη νύχτα. 🙂
Τετάρτη
Ξεκινάμε τη μέρα μας με μια επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας (National Museum of Scotland) το οποίο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το άγαλμα του Bobby.
Στους 3 ορόφους του μουσείου θα μπορέσετε να δείτε συλλογές που σχετίζονται με τις σκωτσέζικες αρχαιότητες, τον πολιτισμό και την ιστορία, αλλά και συλλογές που καλύπτουν την επιστήμη και την τεχνολογία, τη φυσική ιστορία και τους παγκόσμιους πολιτισμούς. Ένα πολύ μεγάλο μουσείο που χρειάζεται να διαθέσει κάποιος αρκετές ώρες από τη μέρα του. Η είσοδος είναι δωρεάν.
Δεν προλάβαμε καθόλου να δούμε τον 3ο όροφο του μουσείου κι αυτό είναι κάτι που ο Βασίλης το κουβαλάει ακόμα σα βάρος ύστερα από 8 ολόκληρα χρόνια!
Όμως μετά το μουσείο σειρά είχε το Edinburgh Dungeon, μία τουριστική ατραξιόν στο κέντρο της πόλης στην οποία ηθοποιοί σου εξιστορούν με θεματικό και διαδραστικό τρόπο τις τρομακτικές ιστορίες και θρύλους που αφορούν στην πόλη από το Μεσαίωνα. Καθώς προχωράς στα διάφορα θεματικά δωμάτια με σκηνικά που παραπέμπουν στην αντίστοιχη εποχή, οι ηθοποιοί υποδύονται ρόλους σχετικούς με την κάθε ιστορία και προσπαθούν ενίοτε να σε τρομάξουν με ξαφνικές φωνές και πετάγματα, αν κι εμείς τρομάξαμε περισσότερο με τη Σκωτσέζικη προφορά τους.
Στο τέλος σε οδηγούν σε ένα μικρό βαγόνι που ανυψώνεται, υποτίθεται για να σε κρεμάσουν, το οποίο ανεβαίνει κάποια μέτρα και ξαφνικά πέφτει απότομα, σαν το shock tower που υπάρχει σε διάφορα θεματικά πάρκα. Η κραυγή βγήκε, δε θα το κρύψω. Mπορώ να πω ότι διασκεδάσαμε πολύ! Η εταιρεία διαθέτει franchise σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης (London Dungeon, Berlin Dungeon κ.α.) αλλά και στην Ασία και στην Αμερική.
Μετά από το Edinburgh Dungeon σειρά είχε ένας άλλος διάσημος λόφος της πόλης, το Calton Hill, ο οποίος αποτελεί και μέρος της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Στο Calton Hill νομίζω μπορεί κάποιος να απολαύσει μακράν την ωραιότερη θέα του Εδιμβούργου. Εκτός από αυτό όμως θα δει και ένα μισοτελειωμένο αντίγραφο του Παρθενώνα, προς τιμήν των στρατιωτών που πέθαναν στους Ναπολεόντειους πολέμους και μάλιστα αναφέρεται και ως το Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας (National Monument of Scotland). Ο λόγος που δεν το τελείωσαν ποτέ είναι γιατί πάντα ξέμεναν από χρήματα, εφόσον έδιναν τα μισά για να το χτίσουν και τα άλλα μισά για να…κάνουν πάρτι και να πίνουν.
To αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία, το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο μισήθηκε φανατικά από τους Σκωτσέζους περιγράφοντάς το ως «η ντροπή της Σκωτίας», «η περηφάνεια και η φτώχεια της Σκωτίας» και άλλα τέτοια ωραία. Παρόλα αυτά, το μνημείο στέκεται ακόμα εκεί περήφανο, έστω και μισό!
Το ωραιότερο σημείο του λόφου για να βγάλει κανείς φωτογραφίες είναι αυτό από το οποίο φαίνεται η πόλη και το μνημείο του Dugald Stewart.
Μιλώντας για το Εθνικό Μνημείο της Σκωτίας ως αντίγραφο του δικού μας Παρθενώνα να κάνω μία παρένθεση εδώ και να πω ότι το Εδιμβούργο αποκαλείται και η Αθήνα του Βορρά. Kέρδισε αυτή τη φήμη ως κέντρο ιδεών στη φιλοσοφία, τα οικονομικά και την ιατρική το 1700 αλλά και λόγω κοινών γεωγραφικών χαρακτηριστικών: Έχουν και οι δύο πόλεις λόφους, στον ένα λόφο υπάρχει ένα μνημείο (ή μισό μνημείο!) κλασσικού ρυθμού και είναι και οι δύο πόλεις πολύ κοντά σε λιμάνι.
Έμεναν κάποιες ώρες μέχρι το τέλος της ημέρας και προσπαθούσαμε να σκεφτούμε τι να τις κάνουμε. Στο 3ήμερο Edinburgh Pass μας υπήρχε και μια δραστηριότητα με paintball. Εμείς paintball δεν είχαμε παίξει ποτέ και πουθενά, οπότε λέμε ας το δοκιμάσουμε, θα γελάσουμε.
Αν και ήταν κάπως μακριά, απολαύσαμε τη διαδρομή. Ακόμα περισσότερο απολαύσαμε το ξύλο που φάγαμε από τους αντίπαλους Σκωτσέζους. Να πω εδώ ότι αν σου σκάσει χρωμόμπαλα στη μούρη, ακόμα και με τη μάσκα που φοράς, τσούζει like hell. Φυσικά χάσαμε αλλά περάσαμε κι εδώ τέλεια.
Μετά το paintall βγήκαμε για μπύρα στην pub Wetherspoons στο κέντρο του Εδιμβούργου. Ένα τεράστιο μαγαζί με αρκετή οχλαγωγία, που το μόνο που θυμόμαστε από τη βραδιά είναι οι δύο μπύρες που έριξε η Νάτασα κατά λάθος πάνω μας και ότι ενώ εμείς κυκλοφορούσαμε με μπουφάν και κασκόλ (και πάλι κρυώναμε), οι Σκωτσέζες κυκλοφορούσαν με κοντή μίνι φούστα και τιραντάκι. Μα δεν κρυώνουν; Φήμες θέλουν οι Σκωτσέζοι (όπως και οι Άγγλοι) να ξεκινούν να πίνουν πριν βγουν, από το σπίτι κιόλας, για προετοιμασία, λένε. Αυτό τους κρατάει κάπως ζεστούς. Επίσης, σου λένε ότι είναι Μάιος και ανεξάρτητα από το κρύο που κάνει αν δεν τα βάλουν το Μάη τα topάκια πότε θα τα βάλουν; Δεν μπορώ να πω. Good point.
Πέμπτη
Τι είναι ένα ταξίδι στη Σκωτία αν μείνεις μόνο σε μια πόλη χωρίς να πάρεις έστω και μια μικρή γεύση από την εξοχή της χώρας; Είχαμε φροντίσει να κλείσουμε λοιπόν μια μονοήμερη εξόρμηση στα Σκωτσέζικα Highlands με οδηγό και βανάκι. Βέβαια όταν εμείς κάναμε την κράτηση στο μυαλό μας δεν είχαμε ιδέα ότι αντί για βανάκι θα σκάσει μύτη αυτό:
Δεν είχαν διαθέσιμο van για εκείνη την ημέρα οπότε έστειλαν ένα πουλμαν μόνο για εμάς. Η αγάπη μας για τους Σκωτσέζους μεγάλωσε λιιιιιγο παραπάνω εκείνη την ημέρα.
O οδηγός ήταν ένας συμπαθέστατος και ευγενικός κύριος ο οποίος μας είπε ότι είναι πολύ ευέλικτος και μας πηγαίνει όπου θέλουμε. Ρωτήσαμε τη γνώμη του και μας πρότεινε κάποια μέρη και κάστρα οπότε ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή. Μας είπε ότι η λίμνη Loch Ness είναι κάπως υπερεκτιμημένη και ότι δε θα χάσουμε και κάτι αν την αφήσουμε, οπότε είπαμε να τη βγάλουμε από τη διαδρομή. Στη διαδρομή επίσης μας ρωτούσε για την κατάσταση στην Ελλάδα σε σχέση με την οικονομική κρίση και τα μέτρα λιτότητας (μην ξεχνάτε πως μιλάμε για το 2012) που μας είχαν επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ μας είπε ότι οι Σκωτσέζοι στεναχωριούνται πάρα πολύ για την κατάσταση γιατί έχουν την Ελλάδα μες στην καρδιά τους! Αγάπη μόνο για τους Σκωτσέζους, δεν έχω να πω κάτι άλλο!
H Σκωτία γενικά έχει πολύ λίγα δάση λόγω τις ανεξέλεγκτης υλοτομίας των περασμένων αιώνων, αλλά κι επειδή σημαντικά σαρκοβόρα όπως ο λύκος, ο λίγκας και η αρκούδα που κρατούσαν σε ισορροπία τον αριθμό των χορτοφάγων ζώων (όπως τα ελάφια) έχουν εξαφανιστεί από την περιοχή, ζώντας μόνο σε μη κατοικήσιμες περιοχές. Για αυτό και τα περισσότερα τοπία είναι καταπράσινα μεν, γυμνά δε. Έχει βέβαια κι αυτό μία ξεχωριστή γοητεία. Τα τελευταία χρόνια προσπαθούν με αναδασώσεις να αλλάξουν την κατάσταση.
Πρώτη στάση κάναμε στη λίμνη Loch Lomond. Έχουμε μπει ήδη στα Σκωτσέζικα Highlands και τα showers κάνουν την εμφάνισή τους αλλά δεν επηρεάζουν καθόλου τη διάθεσή μας.
Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας βορειοδυτικά για να φτάσουμε μετά από 50 λεπτά περίπου στο κάστρο Inveraray (1746), ένα αρκετά μεγάλο κάστρο στο οποίο μπορείς να επισκεφτείς όλους τους χώρους τους, ενώ κατα περιόδους γίνονται και διάφορα events. Εμείς το θαυμάσαμε απλώς απ’έξω.
Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας γυρνώντας προς τα πίσω κάνοντας στάση σε ότι μας τραβούσε την προσοχή. Όπως το παρακάτω τοπίο:
Φτάνουμε στο μνημείο του William Wallace. Έχετε δει το Braveheart; Αυτός ήταν ο Sir William Wallace, o Σκωτσέζος ιππότης που ηγήθηκε της Σκωτσέζικης Ανεξαρτησίας κατά της Αγγλίας. Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν όταν νίκησε τον Αγγλικό στρατό στη μάχη της Γέφυρας του Στιρλινγκ το 1297. Ο Wallace συνελήφθη και κατηγορήθηκε ως προδότης του βασιλιά της Αγγλίας και ο θάνατός του ήταν φριχτός και μαρτυρικός.
Επόμενος σταθμός, το κάστρο Stirling (1490). Ένα από τα πιο σημαντικά κάστρα στη Σκωτία καθώς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οχύρωση της περιοχής κατά τη διάρκεια των πολέμων με την Αγγλία.
Στους χώρους του κάστρου θα σας ξεναγήσουν ηθοποιοί ντυμένοι με ρούχα εποχής και θα σας απαντήσουν σε ό,τι ερώτηση έχετε για αυτούς.
Γυρνώντας πια προς στο Εδιμβούργο, κάναμε μια στάση και στο Linlithgow Palace (1425), το οποίο όμως ήταν κλειστό και αρκεστήκαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες και βίντεο απ’έξω.
Μετά μας έκοψε η πείνα κι έτσι βγάλαμε τα ταπεράκια με τα μπιφτέκια και τις πατάτες που είχαμε πάρει από το σπίτι. Έχετε φάει παγωμένα μπιφτέκια όρθιοι έξω από ένα παλάτι κρατώντας στο ένα χέρι το πιρούνι και στο άλλο την ομπρέλα; Εμείς το κάναμε κι αυτό. Εκπληκτική εμπειρία.
Ύστερα επιστρέψαμε στο Εδιμβούργο. Την επόμενη ημέρα το πρωί θα επισκεφτόμασταν μόνοι μας ένα ακόμα κάστρο κοντά στο Εδιμβούργο, το κάστρο Craigmillar.
Αυτά ήταν μερικά μόνο από τα εκατοντάδες εναπομείναντα κάστρα ή ερείπια αυτών στη Σκωτία (κάποτε μετρούσε μέχρι και 3.000) και δεν είναι καν τα πιο εντυπωσιακά. Ρίξ’τε μια ματιά στα συγκλονιστικά Eilean Donan και Dunnottar. Το ένα βρίσκεται σε ένα παραμυθένιο τοπίο στο σημείο που συναντιούνται τρεις λίμνες και το άλλο είναι σκαρφαλωμένο σε απόκρυμνα βράχια που βρέχονται από τη Βόρεια Θάλασσα. Δυστυχώς δύσκολα μπορούν να συνδυαστούν σε μία μονοήμερη γιατί το ένα βρίσκεται στη δυτική ακτή της χώρας και το άλλο στην ανατολική. Οι επιλογές παρ’όλα αυτά είναι άπειρες. Τα Highlands της Σκωτίας προσφέρουν συγκλονιστικές εικόνες κι εμείς ίσα που προλάβαμε να πάρουμε μια μικρή γεύση. Tα ωραιότερα τοπία είναι ακόμα πιο βόρεια, όπως για παράδειγμα το χωριό Glencoe με αυτό το ασύλληπτο τοπίο ή το Glenfinnan με τη σιδηροδρομική γέφυρα που πρωταγωνίστησε στην πρώτη ταινία Harry Potter και πλέον την αποκαλούν και Harry Potter Bridge.
Το βράδυ είπαμε να βγούμε να δοκιμάσουμε το περίφημο Σκωτσέζικο Ουίσκι. Ξεπορτίσαμε λοιπόν, είδαμε άλλη μια φορά τις Σκωτσέζες να τα έχουν πετάξει όλα μες στο καταχείμωνο και πήγαμε στο Hard Rock Cafe. Είχε live μουσική και ήταν συμπαθητικά, αλλά με υπερβολικό θόρυβο, στον οποίο έχω αλλεργία. Επίσης, είχε πάρα πολύ κόσμο και το μόνο τραπέζι που υπήρχε ήταν αρκετά κοντά στην μπάντα. Εκείνο το βράδυ δε με έλεγες και την ψυχή του πάρτι αλλά οι φίλοι μου με αγαπάνε για αυτό που είμαι, νομίζω. Σε άλλα νέα, εγώ ουίσκι είχα δοκιμάσει μέχρι τότε μόνο μία φορά στη ζωή μου και θυμάμαι ότι το σιχαινόμουν. Μετά από εκείνη τη νύχτα, δεν άλλαξε κάτι. Οι πιο «πότες» της παρέας το βρήκαν καλό, αλλά αποκάλεσαν τους Σκωτσέζους τσιγκούνηδες γιατί η μεζούρα που μετρούσε το ποτό μάλλον μέτρησε λιγότερο από αυτό που πληρώσαμε; Ή κάτι τέτοιο κατάλαβα, γενικά δεν το ‘χω και πολύ με όλα αυτά και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να γυρίσουμε στο διαμέρισμα και να πέσω για ύπνο (είπαμε, η ψυχή του πάρτι), κάτι που έγινε σχετικά σύντομα.
Παρασκευή
Ένα ακόμα κάστρο προς επίσκεψη, το Craigmillar.
To κάστρο του 14ου αιώνα βρίσκεται λίγο έξω από το Εδιμβούργου, περίπου 30 λεπτά με τα ΜΜΜ. Το κάστρο Craigmillar δεν έχει δεχτεί ανακατασκευές και ανακαινίσεις, ούτε έχει έπιπλα εποχής, ούτε ηθοποιούς να σε ξεναγούν. Τα ερείπιά του στέκονται εκεί και περιμένουν να περπατήσεις ανάμεσά τους. Ήταν η επίσκεψη που ευχαριστηθήκαμε περισσότερο γιατί ήμασταν ολομόναχοι σε ένα ολόκληρο κάστρο το οποίο σκανάραμε από κάτω μέχρι πάνω.
Επιπλέον, βρίσκεται σε μια φανταστική τοποθεσία
Αν θέλετε να δείτε ένα κάστρο σε κοντινή απόσταση που δε θα χρειαστεί να ξοδέψετε μία ολόκληρη μέρα, το Craigmillar είναι για εσάς!
Και πάλι στο κέντρο της Παλιάς Πόλης. Αυτός ο καθεδρικός του St. Gile (Αγίου Αιγιδίου στα Ελληνικά) που τον έχει βαρεθεί η ψυχή μας να τον βλέπουμε όποτε περνάμε από το Royal Mile, τι να λέει από μέσα; Ας πάμε να ρίξουμε μια ματιά.
Ο ναός εσωτερικά είναι πανέμορφος, με γοτθική αρχιτεκτονική και μερικά πολύ εντυπωσιακά βιτρό
Βγαίνοντας από τον Καθεδρικό είχε πιάσει βροχή.
Κατευθυνόμαστε και πάλι προς το κάστρο, γιατί εμένα φωτογραφικά κάτι μου έλειπε. Μία σωστή φωτογραφία του κάστρου! Σε ωραίο σημείο, να φαίνεται ολόκληρο! Η «λίμνη» κάτω από το κάστρο (που πια δεν υπάρχει όπως είπαμε) ήταν το ιδανικό σημείο.
(Η κρήνη Ross (Ross Fountain) αποκαταστάθηκε το 2018. Βάφτηκε με πράσινο χρώμα και πλέον φωτίζεται τη νύχτα).
Εκείνο το απόγευμα, μιας και ο καιρός ήταν βροχερός και χουχουλιάρικος είπαμε να μείνουμε σπίτι. Μπάνιο, πιτζάμες και ζεστός καφές. Ο Βασίλης όμως είχε διάθεση για φάρσες και πειράγματα και ο κλήρος έπεσε στη Νατάσα. Της έφτιαξε έναν καφέ βάζοντάς της μέσα δυο φακελάκια κέτσαπ και ένα φακελάκι μουστάρδα. Και ενώ όλοι περιμέναμε με το που θα πιει την πρώτη γουλιά να μας τον φτύσει κατάμουτρα, η Νατάσα δεν κατάλαβε τίποτα (!!!) και απλά συνέχισε να πίνει. Ο Βασίλης φαντάστηκε ότι μάλλον δεν είχε ρίξει αρκετή ποσότητα οπότε ρίχνει λίγη ακόμα κέτσαπ όταν η Νατάσα δεν έβλεπε. Αφού δοκιμάζει και πάλι η Νατάσα αυτό το σαλτσοειδές νεροζούμι σαν κάτι πήγε να πει αλλά τελικά είπε μόνο «το κουταλάκι που τον ανακάτεψα πρέπει να είχε ακουμπήσει σε φαγητό γαμώτο». Αυτό πραγματικά μας ξεπερνούσε. Συγκρατιόμασταν να μη βάλουμε τα γέλια γιατί θέλαμε να δούμε μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Ρίχνει λοιπόν λίγη ακόμα μουστάρδα και μου λέει να βγάλω μια φωτογραφία για να θυμούνται.
Αφού ο Βασίλης αγανάκτησε, μου είπε να δοκιμάσω λίγο από τον καφέ της. Με το που ακουμπάει στη γλώσσα μου τρέχω στο μπάνιο να το φτύσω. Το ίδιο συνέβη και με τη Βίκυ που δοκίμασε. Το πόσο απαίσιο ήταν είναι πάνω από κάθε περιγραφή που μπορώ να δώσω. Όπως επίσης δεν μπορώ να περιγράψω και τα γέλια που κάναμε. Θα σας πω μόνο ότι τον Βασίλη τον έχω ακούσει μόνο 2-3 φορές να γελάει τόσο δυνατά όσα χρόνια τον ξέρω. Τελικά, αφού αποκαλύψαμε την κάπως «αποτυχημένη» φάρσα στη Νατάσα, μας είπε ότι «δεν της φάνηκε και τόσο απαίσιο» και αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά για τους γευστικούς κάλυκες στη γλώσσα της. Οχτώ χρόνια μετά, ακόμα συζητάμε για εκείνη τη φάρσα και σπάνια αφήνουμε τον Βασίλη να μας φτιάξει καφέ.
Σάββατο
Οι δύο της παρέας, ο Νικόλας κι η Νατάσα έφυγαν νωρίτερα γιατί θα πετούσαν προς Γαλλία. Η δική μας πτήση έφευγε πιο αργά το βράδυ, οπότε είχαμε τη μισή ημέρα για λίγο περπάτημα ακόμα στην Παλιά Πόλη.
Να μην επισκεφτούμε και το νεκροταφείο Greyfriar’s με το φως της ημέρας και χωρίς να φοβόμαστε μην πεταχτεί κανένα φάντασμα;
Αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είχαμε από το Εδιμβούργο. Πήραμε τις αποσκευές από το διαμέρισμα και φύγαμε για το αεροδρόμιο. Πριν περάσω στο επόμενο κεφάλαιο, μερικές ακόμα προτάσεις για το τι να δείτε και να κάνετε στο Εδιμβούργο που εμείς είτε δεν προλάβαμε είτε αγνοούσαμε:
- Το χωριό Dean, μια κατοικήσιμη περιοχή εντός των ορίων της πόλης με πυκνή βλάστηση και σπίτια του 19ου αιώνα.
- Τα Edinburgh Vaults, μια σειρά από στοές και δωμάτια φτιαγμένα τον 18ο αιώνα, τα οποία περιβάλλονται από τους δικούς τους μύθους και ιστορίες και φυσικά μαρτυρίες για διάφορα παραφυσικά φαινόμενα.
- Οι Βοτανικοί Κήποι του Εδιμβούργου, με έτος ίδρυσης το 1670. Θεωρούνται από τους ωραιότερους βοτανικούς κήπους στον κόσμο.
- Tα ερείπια του Αββαείου του Holyrood, το οποίο χτίστηκε το 1128.
- Στο Chocolatarium θα ανακαλύψετε πώς φτιάχνετε η σοκολάτα. Επίσης, θα δοκιμάσετε πάνω από 40 είδη σοκολάτας ενώ μπορείτε να φτιάξετε τη δική σας και να την πάρετε μαζί σας.
- Στο Learn how to throw axes θα μάθετε ακριβώς αυτό. Πώς να πετάτε τσεκούρια!
The airport drama
Σημ: Οι παρακάτω παράγραφοι δεν έχουν σχέση με το Εδιμβούργο αλλά με ένα περιστατικό που συνέβη στο αεροδρόμιο. Όποιος θέλει να το προσπεράσει μπορεί να πάει απευθείας στον επίλογο
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο παραδώσαμε τις βαλίτσες, περάσαμε από τον έλεγχο, και είχαμε μετά την τρομερή ιδέα να γυρίσουμε πίσω για να φάμε, ε και ας ξαναπεράσουμε μετά από έλεγχο, δε βαριέσαι. Τι το θέλαμε; Η Βίκυ πήρε ένα chili con carne, το οποίο της βγήκε ξινό και ακόμα όποτε το βλέπουμε σε μενού εστιατορίων γελάμε. Long story short, χάσαμε την πτήση. Ενώ ήμασταν στο αεροδρόμιο. Κι ενώ είχαμε παραδώσει αποσκευές.
Η ώρα που αναγραφόταν στα εισιτήρια ως ώρα αναχώρησης νομίζαμε πως είναι το boarding time. Η ώρα δηλαδή που θα έπρεπε να επιβιβαστούμε, κάτι το οποίο συμβαίνει περίπου 40 λεπτά πριν, συνήθως. Το λάθος ήταν δικό μας, όμως η Easyjet έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης επίσης. Αρχικά, δε φώναξε κανείς τα ονόματά μας από τα ηχεία. Καταλάβαμε μόνοι μας ότι κάτι δεν πάει καλά όταν ξαναείδαμε τα εισιτήρια καλύτερα. Η Βίκυ αφήνει όπως-όπως το μισοτελειωμένο chili con carne και αρχίζουμε να τρέχουμε. Ο κόσμος στο σημείο που περνούσες από έλεγχο ήταν ασύλληπτος. Αρχίζουμε να ρωτάμε για την πτήση, να σπρώχνουμε για να περάσουμε και να ζητάμε συγνώμη. Ο πανικός δεν άργησε να έρθει και στο σημείο που επρόκειτο να περάσουμε από έλεγχο ενώ εγώ πέρασα κανονικά με τον έναν της παρέας είδα ότι οι άλλοι καθυστερούσαν. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε τρέχοντας προς την πύλη, ενώ κοιτούσα συχνά πίσω να δω αν έρχονται και οι υπόλοιποι.
Τρέχοντας πάντα, φτάνουμε στο σημείο επικύρωσης των εισιτηρίων και η υπάλληλος που σκανάρει τα εισιτήρια μιλούσε στο τηλέφωνο ακούγοντας την να λέει κάπου «ναι, μόλις ήρθαν οι δυο, λείπουν άλλοι τρεις». Αλήθεια τώρα; Μήπως κάποιος να φώναζε τα ονόματά μας ίσως; Τα γράφω και μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, οκτώ χρόνια μετά!
Μας λέει να βιαστούμε γιατί το αεροπλάνο είναι έτοιμο να φύγει. Κοιτάζω πίσω, οι υπόλοιποι πουθενά. Θα έρθουν λέω, αποκλείεται. Αρχίζω να τρέχω. Κι αν οι άλλοι πάνε από άλλο σημείο και έχουν ήδη μπει; Και αν ξεμείνω μόνος μου εδώ; Τρέχω, τρέχω, κατεβαίνω σκάλες, κοιτάω πινακίδες, ο πανικός είχε βαρέσει κόκκινο και τελικά βγαίνω στον αεροδιάδρομο. Τρέχω, ανεβαίνω τις σκάλες που οδηγούσαν στην πόρτα του αεροσκάφους όπου μας περίμενε η αεροσυνοδός και μέσα μερικοί πολύ οργισμένοι επιβάτες. Αλλά δεν μπαίνω. Κοιτάζω πίσω να δω αν έρχονται οι άλλοι αλλά δεν τους βλέπω πουθενά. Η αεροσυνοδός μου λέει «κύριε, πρέπει να μπείτε στο αεροπλάνο για να φύγουμε, έχουμε ήδη αργήσει». Λέω, «να περιμένουμε δύο λεπτά, είμαι σίγουρος ότι έρχονται». «Κύριε λυπάμαι, αλλά πρέπει να φύγουμε τώρα». Ξανακοιτάζω πίσω, τίποτα. «Κύριε θα πρέπει τώρα να μου πείτε τι θα κάνετε, αν θα μπείτε ή αν θα μείνετε πίσω ώστε να βγάλω τις αποσκευές σας από το αεροσκάφος. Πρέπει να φύγουμε γιατί χαλάμε καύσιμα αυτή τη στιγμή. Πρέπει να πάρετε τώρα μια απόφαση». Η στιγμή ήταν σα σκηνή από ταινία σε slow motion, ενώ εγώ ήμουν σε ένα σταυροδρόμι που έπρεπε να αποφασίσω τι να κάνω. Αν έμπαινα στο αεροπλάνο θα γύριζα σπίτι μου κανονικά, αλλά θα παρατούσα τους φίλους μου να περάσουν το λούκι που πρόκειται να έρθει (γιατί λούκι θα ήταν) μόνοι τους. Αν έμενα, θα έχανα αρκετά χρήματα για να βγάλω νέο εισιτήριο επιστροφής και ποιος ξέρει πότε θα είχε επόμενη πτήση. Και τελικά… έμεινα. Κατεβαίνω από τις σκάλες και λέω στην αεροσυνοδό να βγάλει τις αποσκευές μου. Γυρνώντας στον χώρο του αεροδρομίου έβλεπα το αεροπλάνο να φεύγει και ένιωσα φόβο και χαρά μαζί, φόβο γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξαναπάθει και δεν ήξερα τι θα συμβεί από δω και πέρα, χαρά γιατί θα ξαναέβλεπα τους φίλους μου. Τους παίρνω αμέσως τηλ και τους λεω «έρχομαι, δεν μπήκα».
Οι φίλοι μου ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ήταν πολύ «ηρωικό» αυτό που έκανα, εγώ βέβαια δεν νιώθω έτσι. Στο δικό μου το μυαλό ήταν αυτονόητο ότι θα έμενα αλλά αν κάποιος άλλος στη θέση μου αποφάσιζε να μπει τελικά και να αφήσει τους άλλους πίσω, κι αυτό σωστό θα ήταν, για διαφορετικούς λόγους.
Όταν βρεθήκαμε η κατάσταση ήταν αρκετά φορτισμένη με αγκαλιές και κλάματα, και με την κρίσιμη ερώτηση «και τώρα τι κάνουμε;». Ο λόγος που δεν μας πρόλαβαν ποτέ τελικά ήταν γιατί τους καθυστέρησαν κι άλλο στον έλεγχο επειδή είδαν τη Βίκυ αρκετά αγχωμένη (oh, you think? ) κι αυτό τους φάνηκε, είπαν, ύποπτο, οπότε της έκαναν παραπάνω έλεγχο. Να βγάλει παπούτσια, να τη σκανάρουν με το πανάκι και το υγρό κλπ. Αφού πέρασαν τον έλεγχο, η κυρία που είδα πριν που μιλούσε στο τηλέφωνο ΔΕΝ τους άφησε να περάσουν ενώ το αεροπλάνο ήταν ακόμα στον διάδρομο, για έναν λόγο που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει. Αυτός ήταν ο λόγος που χάθηκε μια πτήση φίλοι μου. Επειδή οι άχρηστοι της Easyjet θεώρησαν ότι η Βίκυ (η Βίκυ!) είναι κάποιου είδους τρομοκράτης που είναι σε κατάσταση πανικού γιατί πρόκειται να κάνει κάτι παράνομο, όχι επειδή η κοπέλα φώναζε ότι θα χάσει την πτήση της. Και επειδή η άλλη άχρηστη υπάλληλος τους σταμάτησε λίγο πριν βγουν στον αεροδιάδρομο, την ώρα που εγώ είχα πιάσει κουβεντούλα με την αεροσυνοδό για το αν θα μπω ή όχι. Για να μην τα πολυλογώ, τα παιδιά θα είχαν σίγουρα προλάβει να έρθουν, αν τους είχε αφήσει η υπάλληλος να περάσουν ή αν δεν τους είχαν καθυστερήσει στον έλεγχο, ή αν απλά είχαν φωνάξει τα ονόματά μας από την αρχή.
Πηγαίνοντας σαν βρεγμένα γατιά στον γκισέ, μας ενημερώνει η υπάλληλος της Easyjet ότι η επόμενη πτήση τους είναι την επόμενη Πέμπτη. Είχαμε Σάββατο. Great.
Η μόνη εναλλακτική που είχαμε αν θέλαμε να ήμασταν την επόμενη ημέρα σπίτια μας ήταν: Πτήση σε 2 ώρες περίπου για Λονδίνο. Αναμονή εκεί όλο το βράδυ και μετά πτήση για Θεσσαλονίκη. Από Θεσσαλονίκη πτήση για Αθήνα μετά από μία ώρα. 3 πτήσεις και 300 ευρώ έκαστος, η λυπητερή. Όσα περίπου ξοδέψαμε κατά άτομο καθ’όλη τη διαμονή μας στο Εδιμβούργο.
Αφού πήραμε τηλέφωνο τους δικούς μας και τις δουλειές μας να ενημερώσουμε, αρχίσαμε να προσπαθούμε να χωνέψουμε την κατάσταση και να κάνουμε κάτι ώστε να περάσει η ώρα. H πτήση για Λονδίνο έφυγε σχετικά άμεσα, αλλά η ολονύχτια αναμονή στο Gatwick μετά ήταν μαρτυρική. Είχαμε ξαπλώσει κάτω, μιας και τα καθίσματα είχαν πιαστεί από άλλους επιβάτες που ήθελαν να κοιμηθούν.
Φυσικά δεν έκλεισα μάτι. Οι άλλοι λαγοκοιμήθηκαν λίγη ώρα.
Από το Λονδίνο μέχρι τη Θεσσαλονίκη το αεροπλάνο ήταν γεμάτο με μωρά, αυτή την ταξιδιωτική μάστιγα, οπότε ούτε εκεί μπόρεσα να κοιμηθώ. Οι ωτοασπίδες είναι πολύ αδύναμες μπροστά στο ανελέητο κλάμα των μωρών. Η μετάβαση από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα έγινε γρήγορα αλλά στο σύνολο κάναμε να γυρίσουμε με τις ανταποκρίσεις και τις αναμονές γύρω στις 24 ώρες.
Όλη αυτή η τρομερή ατυχία ευτυχώς δεν κατάφερε να χαλάσει και να αμαυρώσει την συνολική εμπειρία που είχαμε από το ταξίδι. Εντάξει, ίσως λιγάκι. Περισσότερο ήταν το σοκ, παρά τα παραπάνω χρήματα που ξοδέψαμε.
Επίλογος
Το ταξίδι αυτό με εξαίρεση το τελευταίο ατυχές περιστατικό, παραμένει ένα από τα ωραιότερα που έχω κάνει κι αυτό ήταν συνδυασμός πολλών παραγόντων:
Το Εδιμβούργο είναι μια πάρα πολύ γραφική πόλη που σου προσφέρει άπειρες επιλογές για διασκέδαση, μουσεία, βόλτες, μνημεία.
Ήταν μόλις το δεύτερο ταξίδι μας οπότε το «wow factor» ήταν ακόμα πολύ υψηλό.
Το σημαντικότερο, ήμασταν μια τέλεια παρέα που στα περισσότερα πράγματα ταιριάζαμε.
Και τέλος, είναι το γεγονός ότι το ταξίδι πραγματοποιήθηκε μια εποχή που είχαμε πολύ λιγότερες έγνοιες και υποχρεώσεις, οπότε έχει κι έναν συμβολισμό ως προς αυτό στο μυαλό μου.
Κάθε ταξίδι όταν το ανακαλούμε έχει μια συγκεκριμένη εικόνα και αίσθηση στο μυαλό μας. Η Σκωτία στις αναμνήσεις μου έχει πράσινο χρώμα και μυρωδιά βρεγμένου χώματος (ευτυχώς όχι μυρωδιά από ουίσκι!).
Chì mi a-rithist thu λοιπόν! Που θα πει, εις το επανιδείν.
The Travel Ant 
Μια σκέψη σχετικά μέ το “Κυνηγώντας μάγισσες και φαντάσματα στο Εδιμβούργο”