The Travel Ant

Οι προγραμματισμένες διακοπές στην Κεφαλονιά (από όπου έχω καταγωγή και προσπαθώ χρόνια να ξαναπάω) ακυρώθηκαν τελευταία στιγμή λόγω κακής συνεννόησης και διάφορων άλλων μικροπροβλημάτων που προέκυψαν. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσω τον Δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα, έχοντας ξοδέψει άδικα 1 εβδομάδα άδειας από τη δουλειά μου, ουσιαστικά για να μείνω σπίτι και να λιώσω στο Netflix. Αυτό διακοπές δεν το λες. Εντάξει, διακόπτεις την εργασία και ξεκουράζεσαι (υπό αυτή την έννοια ίσως και να είναι τελικά) αλλά και όλη μέρα στο κρεβάτι μουχλιάζεις λίγο.
Πιστεύοντας ότι αυτές ήταν οι διακοπές μου για φέτος άρχισα να μετράω αντίστροφα για το φθινόπωρο.

Ώσπου έλαβα ένα e-mail από ένα πρακτορείο τουρισμού του εξωτερικού για ένα project στην Ελλάδα, στην Κρήτη. Μου ζήτησαν δείγματα δουλειάς και μια να τους δώσω μια προσφορά. Μετά από λίγες ημέρες η συνεργασία κλείστηκε. Ευκαιρία να γυρίσεις σχεδόν τη μισή Κρήτη με όλα τα έξοδα πληρωμένα + αμοιβή για το project; Μόνο κάποιος τρελός θα έλεγε όχι σε μια τέτοια πρόταση!

Κι έτσι εκεί που περίμενα το φθινόπωρο ετοιμάστηκα για τις δικές μου καλοκαιρινές διακοπές στις αρχές Σεπτέμβρη. Βέβαια είχε άπειρο τρέξιμο και κούραση γιατί κυρίως για δουλειά πήγα, αλλά προσπάθησα να το συνδυάσω και με προσωπική απόλαυση όσο μπορούσα. Άλλωστε δεν έκανα κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνω ούτως ή άλλως στα ταξίδια μου: Να είμαι όλη την ώρα με την κάμερα στο χέρι!

Η λιμνοθάλασσα του Μπάλου στη Δυτική Κρήτη, το πιο εκπληκτικό τοπίο που έχω δει μέχρι τώρα στη ζωή μου όσον αφορά παραλίες/καλοκαιρινά τοπία.

8 ημέρες
4 νομοί
περίπου 20 τοποθεσίες

Πριν αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι και υποδεχτούμε και επίσημα αύριο (23/9/18) την πρώτη ημέρα του φθινοπώρου θα προσπαθήσω να σας δώσω μια γερή δόση καλοκαιρινών εικόνων και περιγραφών, από ένα πραγματικά παραδεισένιο τόπο.

Κεφάλαιο 1ο: Ανατολική Κρήτη 

Το project αποτελείται από 3 videos. Ανατολική Κρήτη, Ρέθυμνο, Δυτική Κρήτη.
Βρίσκοντας τα φθηνότερα αεροπορικά για Ηράκλειο ξεκινήσαμε από την Ανατολική Κρήτη και καλύψαμε το νησί σιγά σιγά κατευθυνόμενοι δυτικά τις επόμενες ημέρες.

Η οδική διαδρομή που καλύψαμε τις 8 ημέρες στο νησί. Φυσικά τα χιλιόμετρα είναι πολύ περισσότερα μιας και υπήρχαν πολλά πήγαινε-έλα (π.χ. Ηράκλειο-Άγιος Νικόλαος μετά επιστροφή στο Ηράκλειο, Ρέθυμνο-Πλακιάς, μετά επιστροφή πάλι στο Ρέθυμνο και επίσης κάναμε σχεδόν όλη αυτή τη διαδρομή ξανά προς τα πίσω από Χανιά για Ηράκλειο γιατί από εκεί θα επιστρέφαμε Αθήνα).

Ηράκλειο
Μια χαρά είναι το Ηράκλειο. Δεν ξέρω γιατί οι περισσότεροι λένε ότι είναι άσχημο. Εντάξει, δεν έχει τη γραφικότητα του Ρεθύμνου ή των Χανίων αλλά απέχει πολύ από το να το χαρακτηρίσει κάποιος «άσχημο». Και τα ενετικά του στοιχεία έχει και τους εμπορικούς του δρόμους και ένα πολύ όμορφο λιμάνι. Και φυσικά άπειρες επιλογές για καφέ και φαγητό. Είναι η τρίτη φορά που έρχομαι στο Ηράκλειο (και η τρίτη φορά γενικότερα στην Κρήτη αλλά είχα επισκεφτεί μόνο το νομό Ηρακλείου τις προηγούμενες δύο) και έχω ωραίες αναμνήσεις.
(Σημείωση: Οι φωτογραφίες δεν είναι όλες τραβηγμένες από την κάμερα. Κάποιες είναι από το κινητό και κάποιες είναι καρέ από τα βίντεο καθώς δεν είχα όσο χρόνο ήθελα για να βγάλω τις άπειρες φωτογραφίες με τη μηχανή.)

Περπατώντας στο κέντρο του Ηρακλείου, πίσω από τον Καθεδρικό του Αγ. Τίτου.

Ζωγραφίζει το φρούριο. Όμορφη εικόνα.

Με θέα τον Κούλε.

Τα Ενετικά Νεώρια.

Συντριβάνι.

Τα Νεώρια

Καταλήγοντας στο λιμάνι.

Κούλες, Καστέλλο ντελ Μόλο (Castello del Molo), Ρόκκα α Μάρε (Rocca a Mare), Κάστρο της θάλασσας (Castello a Mare), Κάστρο της Κάντια ή πρώην Χάνδακα (Castel di Candia). Ουκ ολίγα ονόματα για το θαλάσσιο φρούριο που κτίστηκε από τους Ενετούς στο Ηράκλειο ώστε να προστατεύει το λιμάνι του Ηρακλείου από τις εισβολές και τις αποβάσεις άλλων κατακτητών.

Ακριβώς μπροστά από το λιμάνι ξεκινάει ένας από τους κεντρικότερους (και μάλλον ο ομορφότερος) δρόμος του Ηρακλείου, η 25ης Αυγούστου γεμάτη με καταστήματα, τουριστικά μαγαζιά, εστιατόρια, καφέ, παγωτατζίδικα και φυσικά πολύ όμορφα κτίρια.

Η θέα του λιμανιού πίσω μας καθώς ανηφορίζουμε.

Το κτίριο που στεγάζει τις Μινωικές Γραμμές.

Ακριβώς δίπλα, το μέγαρο Λιοπυράκη.

Στην πλατεία Αγίου Τίτου με τον ομώνυμο Καθεδρικό. Ένα από τα πιο σημαντικά και πιο όμορφα μνημεία του Ηρακλείου. Την περίοδο της τουρκικής κατάκτησης, ο ναός του μετατράπηκε σε τζαμί. Με το μεγάλο σεισμό του 1856 ο ναός καταστράφηκε ολοσχερώς και ξαναχτίστηκε στη σημερινή του μορφή ως οθωμανικό τέμενος. Να σημειωθεί ότι ο μιναρές του Αγίου Τίτου κατεδαφίστηκε τη δεκαετία του 1920, όταν αποχώρησαν από το Ηράκλειο οι τελευταίοι μουσουλμάνοι με την ανταλλαγή των πληθυσμών ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.

Συνεχίζοντας, μάλλον το πιο όμορφο κτίριο της οδού, η Ενετική Λότζια (Λότζια: Λέσχη Ευγενών) που σήμερα στεγάζει το Δήμο Ηρακλείου. Κτίστηκε το 1628 και θεωρείται ένα από τα κομψότερα μνημεία που άφησαν οι Ενετοί σε ολόκληρη την Κρήτη.

Και φωτισμένο το βράδυ.

Συνεχίζοντας προς τα πάνω ο δρόμος θα μας βγάλει σε ένα ακόμα χαρακτηριστικό μνημείο της πόλης, τα Λιοντάρια ή αλλιώς Κρήνη Μοροζίνι στην πλατεία Ελ. Βενιζέλου.

Ο λόγος που κατασκευάστηκε η κρήνη δεν ήταν αισθητικός, αλλά έγινε για να φέρει πόσιμο νερό στην πόλη. Το Ηράκλειο δεν είχε πηγές νερού και οι κάτοικοι του χρησιμοποιούσαν πηγάδια και δεξαμενές που αποθήκευαν το νερό της βροχής. Χάρη όμως στον Μοροζίνι, το νερό από το βουνό Γιούχτας στις Αρχάνες έφθασε στο Ηράκλειο με αγωγό μήκους 15 χιλιομέτρων. Το έργο χρειάστηκε 14 μήνες για να ολοκληρωθεί και εγκαινιάστηκε στις 25 Απριλίου 1628, ημέρα γιορτής του Αγ. Μάρκου, προστάτη της Βενετίας.

Το λιοντάρι δεν συνηθίζεται σε κρήνες, καθώς είναι ζώο που δεν σχετίζεται με το νερό, αλλά στην περίπτωση αυτή χρησιμοποιήθηκε σαν το σύμβολο της δύναμης των Ενετών.

Κατά τ’άλλα η πλατεία πολύβουη, με άπειρο κόσμο να καταλήγει εδώ ερχόμενος από το λιμάνι. Η πλατεία σφύζει από ζωή καθώς έχει ουκ ολίγα εστιατόρια, καφέ και γνωστές αλυσίδες γρήγορου φαγητού.

Το βράδυ η πλατεία γίνεται πιο όμορφη λόγω του φωτισμού της Κρήνης.

Πέσαμε και πάνω σε έργα στην οδό Δικαιοσύνης αλλά μου άρεσε πολύ ο μουσαμάς στο περίπτερο με στοιχεία από το Μινωικό πολιτισμό.

Το Πρωτοδικείο Ηρακλείου.

Η Πλατεία Ελευθερίας.

Μερικές γωνιές της πόλης τριγυρίζοντας στους δρόμους της.

Παλαιοπωλείο

Διάφορα cafe πίσω από το ναό του Αγίου Τίτου.

Λεπτομέρειες της πίσω όψης του ναού.

Ηλιοβασίλεμα στο λιμάνι. Είχε αρκετό αέρα με αποτέλεσμα τα δυνατά κύματα κάποιες φορές να μας ψιλο-βρέχουν αλλά όλο μαζί το σκηνικό (ηλιοβασίλεμα και κύματα που σκάνε στα βράχια) ήταν πανέμορφο.

Προς το φρούριο.

Στην πίσω μεριά του φρουρίου.

Ενώ τα φώτα ανάβουν.

Η μικρή πλατεία Κουντουριώτη.

Κνωσός

Δεν υφίσταται επίσκεψη στο Ηράκλειο χωρίς να επισκεφτεί κάποιος το Ανάκτορο της Κνωσού. Αξίζει τον κόπο ξενάγηση με ξεναγό.

Τι να πρωτοσχολιάσει κάποιος για την Κνωσό και το Μινωικό Πολιτισμό. Σημαντική πόλη κατά την αρχαιότητα, με συνεχή ζωή από τα νεολιθικά χρόνια έως τον 5ο αι. π.Χ.

«Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού αναπτύχθηκε στην Κρήτη ο Μινωικός πολιτισμός, που πήρε το όνομά του από τον μυθικό βασιλέα της Κνωσού Μίνωα. Η αυτάρκεια της Κρήτης σε πρώτες ύλες, ποικιλία πετρωμάτων και ορυκτών σε συνδυασμό με την ευνοϊκή γεωγραφική της θέση, συνετέλεσαν στην πολιτιστική ανάπτυξη και ακμή. Πόλεις με καλά οργανωμένη διοίκηση, μνημειακή αρχιτεκτονική, τοιχογραφία και κεραμική εξαιρετικής ποιότητας, έχουν εντοπιστεί σε ολόκληρο το νησί. Οι πρωιμότερες εκφάνσεις του μινωικού πολιτισμού ανάγονται στην Πρωτομινωική περίοδο (3000-2000 π.Χ.)»
Πηγή: σελίδα Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης

Πιθάρια.

Άποψη του Ανακτόρου.

Το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο του Ανακτόρου.

Το ιερό ζώο της Μινωικής Κρήτης ήταν ο Ταύρος. Αντικείμενα τέχνης που απεικονίζουν το ιερό ζώο βρίσκονται παντού σε όλο το παλάτι… αγγεία σε σχήμα κεφαλιού ταύρου χρησιμοποιούνταν στις τελετές. Το δημοφιλέστερο άθλημα-τελετή ήταν τα ταυροκαθάψια, όπου οι αθλητές άρπαζαν το ζώο από τα κέρατά του και έκαναν περίτεχνες τούμπες πάνω από το σώμα του. Μην ξεχνάμε άλλωστε το μύθο του Μινώταυρου (σώμα ανθρώπου και κεφάλι και ουρά ταύρου) που κατοικούσε στο Λαβύρινθο και σκοτώθηκε από τον Θησέα.

Τα διπλά ιερά κέρατα του Ταύρου.

Αυτός είναι σύμφωνα με την ξεναγό ο αρχαιότερος δρόμος της Ευρώπης. Ξεκινούσε από το λιμάνι και κατέληγε στο ανάκτορο. Τι να έχει να πει για αυτό η Ρώμη άραγε…

Βίντεο με τρισδιάστατη αναπαράσταση του Ανακτόρου.

Αλλάζουμε νομό και κατευθυνόμαστε ανατολικά στο νομό Λασιθίου και συγκεκριμένα στον Άγιο Νικόλαο.

Άγιος Νικόλαος

Η πρωτεύουσα του νομού Λασιθίου θεωρείται μία από τις γραφικότερες πόλεις της ανατολικής Κρήτης. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του «Αγίου» είναι η λίμνη Βουλισμένη όπου σύμφωνα με τους αρχαίους μύθους λουζόταν η Άρτεμη και η Αθηνά, αλλά και τα πανέμορφα νεοκλασικά κτίρια που αναπτύσσονται περιμετρικά του μικρού λιμανιού αλλά και στα ανηφορικά δρομάκια της πόλης.

Περιμετρικά της Λίμνης.

Άποψη της λίμνης από το παρατηρητήριο.

Τουριστικό τρενάκι βολτάρει γύρω από τη λίμνη.

Η θέα από το εστιατόριο La Strada.

Στο οποίο φάγαμε ωραιότατα φαγητά. Εδώ, το σουβλάκι του Βασίλη.

Και αυτά τολμώ να πω ότι είναι τα ωραιότερα γεμιστά που έχω φάει ποτέ μου (εκθρόνισαν αυτά της μάνας μου, ποιος να το φανταζόταν). Είναι που είναι το αγαπημένο μου φαγητό ούτως ή άλλως, τα συγκεκριμένα ήταν απλά φανταστικά. Με γιαουρτάκι για συνοδεία φυσικά, κρητικά!

Στα ανατολικά της Λίμνης η παραλία Κιτροπλατεία.

Η Ακτή Πάπα Νικολάου Πάγκαλου που σε βγάζει από την παραλία στη Μαρίνα του Αγίου Νικολάου.

Στο δρόμο προς Ελούντα περάσαμε από αυτό το γραφικό οικισμό.

Δεν έχω ιδέα πώς λέγεται ούτε κοίταξα στο χάρτη εκείνη τη στιγμή. Μου άρεσε πολύ όμως ο πύργο με το ρολόι. Φαίνεται να έχει διάφορα ξενοδοχεία στη σειρά (φωτό παρακάτω). Αν θυμίζει σε κάποιον κάτι ας κάνει ένα κόπο να το γράψει στα σχόλια.

Ελούντα

Ψάχνοντας σημεία απ’όπου φαίνεται η Σπιναλόγκα περάσαμε από την Ελούντα. Η Ελούντα δεν ήταν μέσα στις τοποθεσίες που μου είχαν δοθεί για γύρισμα όμως έκανα μια στάση γιατί μου άρεσε πολύ αυτός ο μύλος στη δημοτική παραλία της Ελούντας.

Από το λιγοστό χρόνο που πέρασα εκεί η Ελούντα μου άφησε μια πολύ όμορφη γεύση και μία αίσθηση πολυτέλειας θα έλεγα. Λέγεται ότι είναι η περιοχή της Ελλάδας με τα περισσότερα ξενοδοχεία 5 αστέρων.

Πλάκα

Από το χωριό Πλάκα, λίγα λεπτά απόσταση από την Ελούντα έχεις ένα ξεκάθαρο τοπίο της Σπιναλόγκας.

(φωτό από drone)

Στην είσοδο του κόλπου της Ελούντας βρίσκεται το απόρθητο φρούριo της Σπιναλόγκας που στα βάθη των αιώνων προσπάθησαν πολλοί να κατακτήσουν: Ενετοί, Οθωμανοί, πρόσφυγες, επαναστάτες. Χρόνια μετά, κατακτήθηκε από μία ασθένεια… Εδώ, φιλοξενούνταν από το 1905 έως το 1957, οι λεπροί όλης της Ελλάδας. Μια ιστορία που αποτέλεσε έμπνευση για τη βραβευμένη ιστορική νουβέλα της Βικτόρια Χίσλοπ, «Το Νησί» αλλά και την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά. Μπορείς να την επισκεφτείς με καραβάκι ή ακόμη και κολυμπώντας. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα από τα δύο.

Τα γαλαζοπράσινα νερά στην παραλία της Πλάκας.

Επιστρέφουμε στο νομό Ηρακλείου.

Παλιά Χερσόνησος (ή Άνω Χερσόνησος)

Είναι ένα μικρό χωριό που διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα, και διαφέρει κατά πολύ από την παραλιακή Χερσόνησο, που πλημμυρίζει τουρίστες κάθε καλοκαίρι. Παρεμπιπτόντως, δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που είχα πάει στην Κρήτη το 2006 και κάνοντας μια βραδινή βόλτα στην παραλιακή Χερσόνησο είχα δει τουρίστες να λιποθυμάνε και να ξερνάνε στα πεζοδρόμια, παρέες να παίζουν ξύλο και να φωνάζουν, γενικά κόσμο να έχει βγει εντελώς εκτός εαυτού και θυμάμαι ότι είχα φρι-κα-ρει και δεν ήξερα από που να φύγω! Είναι πολύ αστείο τώρα που το θυμάμαι.

Η Παλιά Χερσόνησος όμως όπως είπαμε δεν έχει καμία σχέση με όλα τα παραπάνω. Είναι μικρό, γραφικό και ήσυχο χωριό με αγροτικό χαρακτήρα. Αν και έχει επηρεαστεί από τον τουρισμό, διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και η ζωή κυλάει πιο αργά από ότι στις σύγχρονες πόλεις της βόρειας ακτής της Κρήτης.

Αν περπατήσετε στα στενά του χωριού θα θυμάστε τα όμορφα πετρόχτιστα σπίτια με τις αυλές γεμάτες λουλούδια, τα παλιά πηγάδια και τους ξυλόφουρνους.

Γραφικό στενό στην Παλιά Χερσόνησο. Ανενόχλητη η ψιψίνα συνέχιζε το χουζούρι της και με αγνοούσε όσο κι αν της φώναζα να κοιτάξει το φακό.

Προφανώς και με το που δω γραφικό δρομάκι θα στηθώ κι εγώ για φωτογραφία.

Η γραφική πλατεία της, μια στενόμακρη πλατεία με ταβερνάκια τριγύρω και ένα συντριβάνι στο κέντρο. Τη μέρα η πλατεία είναι σχεδόν άδεια, αλλά γεμίζει ζωή τα καλοκαιρινά βράδια.

Όπως μπορείτε να δείτε κι εδώ. Ήταν Δευτέρα βράδυ και όλες οι ταβέρνες ήταν γεμάτες, μία μάλιστα είχε και ζωντανή μουσική που ακουγόταν σε όλο το χωριό. Είχε πραγματικά πάρα πολύ κόσμο. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να γίνεται σε αυτή την πλατεία τον Αύγουστο!

Φεύγουμε από τη Χερσόνησο και επιστρέφουμε στο Ηράκλειο για διανυκτέρευση.

Λιμένας Χερσονήσου – Ανισσαράς

Την επόμενη μέρα είχαμε εξερεύνηση στους κόλπους δυτικά του ξενοδοχείου Creta Maris στην περιοχή του Λιμένα Χερσονήσου.

Κολπίσκοι και μικρές παραλίες στην περιοχή τριγύρω με γαλαζοπράσινα νερά.

Η παραλία του Σαραντάρη, στην περιοχή του Ανισσαρά. Η πιο ωραία παραλία της περιοχής.

Όμορφα καΐκια κατεύθασαν και προσάραξαν κοντά στην παραλία. Γεμάτα με τουρίστες και με τη μουσική τέρμα να ακούγεται μέχρι την παραλία.

Μερικές ακόμα παραλίες κατά μήκος της παραλιακής οδού.

Το μικρό εκκλησάκι του Σαραντάρη από το οποίο μπορείς να θαυμάσεις τα βουνά στο βάθος αλλά και τη θέα προς τη Χερσόνησο.

Και φυσικά δε λείπουν τα exreme sports.

Περάσαμε την υπόλοιπη μέρα στο Ηράκλειο και απολαύσαμε ένα πολύ ωραίο ηλιοβασίλεμα στην παραλία του Καρτερού.

Κι έτσι τελείωσε η 2η μέρα μας αλλά και η διαμονή μας στο Ηράκλειο. Επόμενος προορισμός, ο νομός Ρεθύμνου.

Κεφάλαιο 2ο: Ρέθυμνο

Μαργαρίτες

Συνεχίζοντας προς τα δυτικά η πρώτη μας στάση ήταν το χωριό Μαργαρίτες, ένα μικρό και γραφικό χωριό που είναι διάσημο για τα Κεραμικά του.

Εκ πρώτης το χωριό δε μοιάζει κάτι ιδιαίτερο αν όμως χαθείς στα στενά του καταλαβαίνεις ότι είναι μοναδικό!

Στις Μαργαρίτες- που αρχικά λέγονταν Μαγαρίτες- στα δρομάκια υπάρχουν με μεγάλες πήλινες γλάστρες- τις περίφημες μαργαριτσανές στάμνες- έξω από κάθε σπίτι, κεραμικά κρεμασμένα στους τοίχους και πιθάρια που κοσμούν τους ανθοστολισμένους κήπους.

Ένα από τα πολλά όμορφα στενά του χωριού

Workshop κεραμικών

Η αρχιτεκτονική του χωριού έχει ενδιαφέρον καθώς παραπέμπει στην Ενετοκρατία κι έτσι αφθονούν τα ενετικά και βυζαντινά κτίσματα και τα σπίτια με τις σκαλιστές πόρτες.

Κι άλλα κεραμικά σε διάφορα σχέδια και χρώματα.

Στο φούρνο του χωριού. Προμήθειες για το δρόμο.

Ένα ακόμα κατάστημα κεραμικών.

Δρομάκι

Μονή Αρκαδίου

15 χλμ νότια του χωριού Μαργαρίτες βρίσκεται η διάσημη Μονή Αρκαδίου. Βλέποντας στο πρόγραμμα ότι είχαμε στις τοποθεσίες ένα μοναστήρι απόρησα γιατί μπορεί να το έχουν επιλέξει ως τουριστικό προορισμό. Να σημειώσω ότι δεν είχα καν ακουστά τη μονή Αρκαδίου οπότε πήγα χωρίς να ξέρω τι θα συναντήσω. Ε λοιπόν έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Η Mονή από πλάνο drone.

Το Μοναστήρι από μόνο του είναι ένα πανέμορφο κτίσμα και ο χώρος ολόκληρος στον οποίο υπάρχουν δέντρα και λουλούδια είναι απλά υπέροχος. Τα ενετικά στοιχεία είναι διακριτά κι εδώ.

Προσωπικά μου θύμισε κάτι από το Dorne του Game of Thrones (όσοι το βλέπετε θα καταλάβετε τι εννοώ).

Φωτογραφία που έβγαλα μόνος μου με το χρονοδιακόπτη. Όχι που θα σκάσω.  Ο Βασίλης κάπου είχε χαθεί και εξερευνούσε το χώρο.

Οι τουρίστες που φαίνεται να ήταν κι αυτοί το ίδιο εντυπωσιασμένοι. Μας είπαν ότι τον Αύγουστο έχουν τον εξαπλάσιο αριθμό τουριστών. Ευτυχώς που το είδα έτσι.

Το Αρκάδι αποτελεί το ιστορικότερο μοναστήρι της Κρήτης, το οποίο έμελλε να γίνει το ιερότερο σύμβολο των Αγώνων των Κρητικών για την Ελευθερία, καθώς εδώ έγινε το τραγικό ολοκαύτωμα του 1866 που άνοιξε τον δρόμο για την απελευθέρωση του νησιού το 1898. Μάλιστα, η UNESCO έχει χαρακτηρίσει το Αρκάδι ως Ευρωπαϊκό Μνημείο Ελευθερίας.

Σε αυτό το δέντρο μπορούμε να δούμε ακόμα σφαίρες εκείνης της εποχής.

Το καμπαναριό της Μονής.

Δεν έχω επισκεφτεί τα άπειρα μοναστήρια στη ζωή μου αλλά από όσα έχω δει αυτό είναι με διαφορά το ομορφότερο. Αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη ανεξάρτητα αν πηγαίνεις για θρησκευτικούς λόγους ή απλά θες να θαυμάσεις την αρχιτεκτονική ή γενικά το χώρο.

Τριόπετρα

Φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις από τη Μονή Αρκαδίου σειρά είχε η παραλία Τριόπετρα στα νότια του Νομού.
Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να καταλάβετε γιατί ονομάστηκε έτσι η παραλία.

Υπέροχη, τεράστια παραλία με καταγάλανα νερά. Στη Νότια Κρήτη υπάρχουν μερικές από τις καλύτερες παραλίες του νησιού.

Ρέθυμνο

Τι να πρωτογράψω για αυτή την πόλη. Αν και τα φώτα της δημοσιότητας τα παίρνουν κατά βάση τα Χανιά εγώ ερωτεύτηκα το Ρέθυμνο. Τα μικρά γραφικά στενάκια του πνιγμένα στις βουκαμβίλιες μου θύμισαν έντονα Ναύπλιο. Το ενετικό στοιχείο είναι κι εδώ διάχυτο και θα τολμήσω να πω (κι ας πέσουν κάποιοι να με φάνε) ότι σε κάποιες γωνιές του μου θύμισε Ρώμη. Έχει φρούριο, έχει φάρο, έχει ακτογραμμή που περνά ακριβώς μπροστά από την πόλη, έχει τέλειο παγωτό, έχει τα πάντα. Το αγάπησα και το νοσταλγώ ήδη.

Ένα από τα πολλά στενά του Ρεθύμνου με εστιατόρια.

Η παραλία ακριβώς μπροστά από τον κεντρικό δρόμο.

Ο Βασίλης σπούδαζε εδώ πριν από 15 χρόνια περίπου και μου είπε ότι έχει αλλάξει πάρα πολύ. Έχει γίνει πολύ πιο τουριστικό, έχει εξελιχθεί, έχουν ανοίξει πολλά καινούργια καταστήματα. Είναι ωραίο μια πόλη να παίρνει την προσοχή που της αρμόζει και να εξελίσσεται.

Το Νερατζέ τζαμί με τον 27μετρο εντυπωσιακό μιναρέ του, ένα από τα σήματα κατατεθέν του Ρεθύμνου.

Ο μιναρές

Εμπορικά καταστήματα.

Κι άλλα ταβερνάκια και ξενοδοχεία.

Γωνιές της πόλης

Στο λιμάνι του Ρεθύμνου με φόντο το φάρο. Οι φοίνικες δημιουργούν ένα πανέμορφο εξωτικό σκηνικό.

Ο φάρος του Ενετικού Λιμανιού του Ρεθύμνου αποτελεί το δεύτερο σε μέγεθος εναπομείναντα Αιγυπτιακό Φάρο της Κρήτης, μετά από το φάρο των Χανίων.

Ξύλινες προσόψεις με έντονο το Οθωμανικό στοιχείο.

Ίσως το διασημότερο αξιοθέατο της πόλης μαζί με τη Φορτέτζα, η Κρήνη Ριμόντι βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου (στην ομώνυμη πλατεία Ριμόντι) και πολλούς αιώνες τώρα, προσφέρει δροσερό νερό στους περαστικούς.

Η κρήνη Ριμόντι χτίστηκε το 1626 από τον ενετό Ρέκτορα του Ρεθύμνου Α. Ριμόντι, από τον οποίο πήρε και το όνομά της.

Από τα πιο όμορφα σημεία της Παλιάς Πόλης.

Τριγύρω υπάρχουν διάφορα παγωτατζίδικα οπότε μη διστάσετε να δοκιμάσετε περνώντας από εκεί 

Μερικά στενά ακόμα.

Όμορφη διακόσμηση στα καφέ.

Τοπικά προϊόντα

Ο δρόμος που οδηγεί στην είσοδο του φρουρίου Φορτέτζα.

Η οδός Αρκαδίου, κεντρικός δρόμος του Ρεθύμνου με πολλά εμπορικά καταστήματα και όμορφα κτίρια.

Από τα πιο πολυφωτογραφημένα στενάκια της πόλης με το χαρακτηριστικό ότι στο βάθος φαίνεται ο μιναρές από το τζαμί Νερατζέ.

Για μένα ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες του Ρεθύμνου.

Η Φορτέτζα (Fortezza) είναι το Ενετικό Κάστρο στο Ρέθυμνο, το οποίο δεσπόζει στο λόφο του Παλαιόκαστρου, σχεδόν μέσα στο κέντρο της παλιάς πόλης. Η Φορτέτζα είναι ορατή από κάθε γωνία της πόλης, ενώ παράλληλα έχει πανοραμική θέα σε όλο το Ρέθυμνο και στην δυτική ακτή, κρύβοντας μέσα της ολόκληρη ιστορία αιώνων.

Η θέα της πόλης από τη Φορτέτζα.

Το τζαμί της Φορτέτζας με τον τεράστιο τρούλο του.

Μέσα στο τζαμί.

Άποψη του λιμανιού.

Άποψη της πόλης από διαφορετική γωνία.

Και φυσικά όπου κι αν κοιτάξεις έχεις θέα σε άπειρο μπλε… 

Και πάλι στους δρόμους της πόλης!
Σε αυτή τη μικρή πλατεία βγήκαμε τυχαία ένα βράδυ κάνοντας βόλτα στην πόλη. Λέγεται πλατεία 25ης Μαρτίου και είναι μικρή, ήσυχη και γραφική. Μου άρεσε τόσο πολύ που ξαναήρθαμε την επόμενη για να τη δω και με το φως της ημέρας.

Το στενάκι που μας έβγαλε στην πλατεία.

Μερικές γωνιές της πόλης ακόμα. 

Ο Ενετικός Ναός της Κυρίας των Αγγέλων.

Η Νικηφόρου Φωκά, ακόμα ένας πανέμορφος και γραφικός δρόμος.

Πανέμορφη Ενετική θύρα.

Στο παλιό Ενετικό Λιμάνι, ψαρόβαρκες.

Με μια δόση νοσταλγίας επισκεφτήκαμε το Πανεπιστήμιο που σπούδασε ο Βασίλης.

Μου έκανε ένα μικρό tour, θυμήθηκε τα παλιά κι εγώ θαύμασα το κτίριο του Πανεπιστημίου που από τη βιβλιοθήκη του έχεις θέα στη θάλασσα. Μου είπε ότι θυμόταν πως από τη βιβλιοθήκη καθώς μελετάς, μπορείς να ακούς τον ήχο των κυμάτων και κοιτώντας έξω από το τζάμι να τα βλέπεις να σκάνε σχεδόν μπροστά σου. Όμορφη ανάμνηση.

Ηλιοβασίλεμα κοντά στο εστιατόριο Cavo. Εδώ έχεις μια τέλεια θέα της Φορτέτζας και της παλιάς πόλης.

Το εστιατόριο Cavo

Να γίνεται και δουλίτσα, όχι μόνο sightseeing 

Επιστρέφοντας το κέντρο. Αυτό είναι που στη φωτογραφία λέγεται magic hour..

Η Φορτέτζα, φωταγωγημένη.

Ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα που πετύχαμε μία από τις επόμενες ημέρες, ακριβώς κάτω από το φρούριο.

Άνθρωποι που θαυμάσουν το ηλιοβασίλεμα. 

Σάββατο βράδυ και βόλτα στο λιμάνι. Η δουλειά για σήμερα είχε τελειώσει και δεν άντεχα να κουβαλάω άλλο την κάμερα. Την άφησα λοιπόν στο ξενοδοχείο και με μοναδικό εξοπλισμό καταγραφής εικόνων τα μάτια μου (άντε και το κινητό) βγήκαμε περατζάδα στο λιμάνι. Η μουσική από τα κλαμπ ακουγόταν παντού, το Ρέθυμνο μάλλον ξέρει καλά να διασκεδάζει. Εγώ έκοβα βόλτες στην παραλία του λιμανιού ακούγοντας τον απαλό παφλασμό του νερού και βλέποντας αυτή τη θέα, που δυστυχώς το κινητό δεν μπορεί να την αποτυπώσει ούτε στο ελάχιστον. Ο παραλιακός δρόμος με τους φοίνικες στη σειρά.

Και μια βόλτα στο φάρο.

Άποψη του λιμανιού από το φάρο.

Παραλία Επισκοπής

Μεγάλη παραλία πολύ κοντά στο Ρέθυμνο.

Εδώ μπορείς να απολαύσεις εντυπωσιακά ηλιοβασιλέματα σαν αυτό. Τα σύννεφα όχι μόνο δε με ενόχλησαν αλλά νομίζω δίνουν κάτι μοναδικό στο τοπίο.

Το χρυσαφί χρώμα του ήλιου.

Παραλία Σπηλιές

Περίπου 30 λεπτά από την πόλη του Ρεθύμνου. Η παραλία ονομάστηκε έτσι λόγω των μικρών σπηλιών που υπάρχουν στη θάλασσα αλλά και στην παραλία για αυτούς που επιθυμούν σκιά. Ενδείκνυται και για τολμηρούς που θέλουν να κάνουν βουτιές από τους βράχους.

Παραλίες Δαμνόνι και Αμμούδι

Στα νότια του νομού στην περιοχή του Πλακιά υπάρχουν αυτές οι όμορφες παραλίες που βρίσκονται σχεδόν η μία δίπλα στην άλλη.

Παραλία Δαμνόνι

Ο Βασίλης, ακούραστος οδηγός του αυτοκινήτου. Του αξίζουν μερικές στιγμές χαλάρωσης όπως αυτή!

Φωτογραφία από το Αμμούδι δεν έχω γιατί πριν το Αμμούδι υπάρχει η παραλία Αμμουδάκι που εγώ μπερδεύτηκα και πήγα και άρχισα να τραβάω με την κάμερα από ψηλά μέχρι που είδα μετά τα πλάνα στη μηχανή και πρόσεξα ότι όλοι είναι τσίτσιδοι! Μα καλά λέω, με στείλανε σε παραλία γυμνιστών και δε μου είπαν τίποτα; Τι πλάνα να τραβήξω από εδώ και τι τα θέλουν; Όχι τίποτα άλλο, θα φάω και ξύλο στο τέλος. Το θέμα ήταν ότι από ψηλά δεν φαινόταν κάτι τέτοιο μέχρι που έκανα ζουμ στην κάμερα. Πολύ γέλιο.

Παρανόηση λοιπόν. Άλλη παραλία το Αμμούδι και άλλη το Αμμουδάκι που είναι ενδιάμεσα.

Η λιλιπούτεια παραλία Κλεισούδι. Ευτυχώς αυτήν την πρόλαβα άδεια γιατί μετά γέμισε επίσης με γυμνούς κολυμβητές.

Στο δρόμο της επιστροφής, το φαράγγι Κουρταλιώτη.

Για να δεις όλες τις φυσικές ομορφιές του φαραγγιού (πρόκειται για κάτι μοναδικό πραγματικά) χρειάζεσαι χρόνο. Κι εμείς δυστυχώς δεν είχαμε. Κάναμε μια στάση όμως για να το φωτογραφήσω από ψηλά.

Η εκκλησία του Οσίου Νικολάου του Κουρταλιώτη.

Επιστρέφοντας στο Ρέθυμνο πετύχαμε το παρακάτω εκπληκτικό.

Ένα αυτοκίνητο της δεκαετίας του ’20; Του ’30; Πήγαινε με 30 και από πίσω του είχε δημιουργηθεί κομβόι. Όλοι κορτάρανε και προσπαθούσαν να προσπεράσουν, εγώ ενθουσιάστηκα. Η πινακίδα έγραφε «Peking to Paris». Αν έχει κάνει road trip με αυτό το αυτοκίνητο – αντίκα από το Πεκίνο ως το Παρίσι θα τρελαθώ. Οι τύποι που ταξιδεύουν είναι εντελώς παλαβοί (με την καλή έννοια). Πραγματική περιπέτεια. Οδηγούσε μια κοπέλα και καθώς προσπεράσαμε τη χαιρέτησα φιλικά και μου ανταπέδωσε με χαμόγελο. Μετά τα αγενέστατα κορναρίσματα νομίζω έπρεπε.

Αργυρούπολη

Φεύγοντας από το νομό με κατεύθυνση τα Χανιά η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που μέναμε μας πρότεινε να κάνουμε μια στάση στο χωριό Αργυρούπολη με τους όμορφους καταρράχτες. Έτσι είπε επί λέξη. Αν και ήταν εκτός προγράμματος εφόσον ήταν στο δρόμο μας είπαμε να κάνουμε μια στάση.

Το χωριό πολύ όμορφο, βέβαια καταρράκτες ούτε για δείγμα. Υπάρχουν ωστόσο αρκετές πηγές αλλά επειδή το καλοκαίρι ήταν αρκετά ξηρό δεν είχαν πολύ νερό.

Παρκάροντας το αυτοκίνητο ψάχναμε κάποιον να τον ρωτήσουμε που μπορούμε να βρούμε αυτόν τον καταρράκτη. Ρωτώντας στην ταβέρνα τον ιδιοκτήτη από πού μπορούμε να βγούμε στους καταρράκτες η απάντησή του ήταν «καλά μην περιμένεις να δεις και τα Τζουμέρκα». Πέθανα στο γέλιο! Υπάρχει καλύτερο χιούμορ από τον αυτοσαρκασμό; Τρομερός ο κυριούλης.

Το σημείο που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.

Στο Ρέθυμνο μείναμε 3 ημέρες και νομίζω ήταν οι καλύτερες από όλη τη διαμονή μας στην Κρήτη. Το λάτρεψα το Ρέθυμνο και μακάρι να καταφέρω να ξαναπάω αποκλειστικά για διακοπές αυτή τη φορά χωρίς το άγχος της δουλειάς.

Επόμενος προορισμός, νομός Χανίων.

Κεφάλαιο 3ο: Δυτική Κρήτη

Λίμνη Κουρνά

Η λίμνη Κουρνά είναι η μεγαλύτερη φυσική λίμνη στην Κρήτη. Το τοπίο είναι πραγματικά μαγευτικό. Η οικολογική αξία της περιοχής έχει βοηθήσει στην ένταξη της λίμνης στο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura 2000. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο πολλά είδη υδρόβιων πτηνών όπως νερόκοτες, πάπιες, χήνες, ερωδιοί και κορμοράνοι.

Η μόνη παραφωνία σε αυτό είναι τα εστιατόρια και γενικότερα η ανθρώπινη παρέμβαση που έχουν υποβαθμίσει το περιβάλλον. Ένα τόσο όμορφο και άγριο τοπίο θα ήταν ακόμα ομορφότερα χωρίς την τόσο έντονη φυσική παρουσία, αλλά τι να κάνουμε.

Τους καλοκαιρινούς μήνες γίνεται κυριολεκτικά χαμός από τουρίστες και ντόπιους που επιλέγουν τη λίμνη για βόλτα ή για μπάνιο.

Το κάναμε κι εμείς το ποδηλατάκι μας.

Άποψη της λίμνης από ψηλότερο σημείο.

Την έβγαλα και τη φωτογραφία μου!

Παραλία Σταυρός

Πριν φτάσουμε στα Χανιά κάναμε μια παράκαμψη λίγων χιλιομέτρων για να βρεθούμε στην παραλία του Σταυρού, ενός παραθαλάσσιου χωριού που βρίσκεται 17 χλμ βορειοανατολικά της πόλης των Χανίων. 

Η παραλία είναι μια μικρή ημικυκλική λιμνοθάλασσα, απόλυτα προστατευμένη από τους ανέμους της περιοχής. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η θέα του του βουνού ακριβώς απέναντι από την παραλία που σε συνδυασμό με τα ήρεμα νερά κάνουν την παραλία ξεχωριστή.

Δίπλα από την παραλία, επίδοξοι ψαράδες.

Χανιά

Άφιξη στα Χανιά, ίσως τον πιο διάσημο προορισμό της Κρήτης. Ενδεικτικά, το 2016 τα Χανιά ξεπέρασαν τις 1.000.000 αφίξεις τουριστών (1.049.000) για πρώτη φορά στα χρονικά του νομού.

Με προορισμό την Παλιά Πόλη και το παλιό λιμάνι των Χανίων, περνώντας από την πλατεία Τάλω. Εδώ, το μνημείο για το ναυάγιο του πλοίου «Ηράκλειον».

Στο παλιό λιμάνι.
Ο Φάρος του παλιού λιμανιού των Χανίων αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της πόλης, ποζάροντας σε όλους τους ταξιδιωτικούς οδηγούς της Κρήτης. Η ιστορία του φάρου ξεκινάει από πολύ παλιά, αν και τη σημερινή του μορφή την πήρε από τους Αιγύπτιους τον 19ο αιώνα.

Όμορφο σημείο για να ρεμβάσεις.

Ή για μια αναμνηστική φωτογραφία!

Το 1839, οι Αιγύπτιοι (που είχαν λάβει την Κρήτη ως δώρο από τους Τούρκους για τη βοήθεια τους σε διάφορους πολέμους) αναστήλωσαν το φάρο (Κατά την Τουρκοκρατία το λιμάνι των Χανίων ρήμαξε και ο φάρος παραγκωνίστηκε) και του έδωσαν τη μορφή που βλέπουμε σήμερα. Ο πύργος σήμερα έχει ύψος 21μ και είναι ορατός σε απόσταση 7 μιλίων.

Δίπλα από το φάρο βρίσκεται το Γιαλί Τζαμισί (Τζαμί της θάλασσας) το οποίο είναι ουσιαστικά το μοναδικό διατηρούμενο τζαμί της πόλης των Χανίων.

Και από εδώ ξεκινάμε τη βόλτα στα δρομάκια της παλιάς πόλης!

Πολύχρωμες γωνιές, πλακόστρωτοι δρόμοι, μπαλκόνια με λουλούδια, τουριστικά μαγαζάκια κι εστιατόρια συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό.

Ένα χρωματιστό κατάστημα κεραμικών.

Συνεχίζοντας την εξερεύνηση της παλιάς πόλης.

Τρελαίνομαι να βλέπω γάτες να λιώνουν στον ύπνο. Για αυτές είναι η ζωή!

Την «κοπελιά» με την ομπρελίτσα στο μπαλκόνι την είδατε; 

Ώρα για φαγητό.

Σαλάτα με κρητικό ντάκο.

Ρύζι με ποικιλία μανιταριών και λευκό κρασί.

Μετά τα πεντανόστιμα φαγητά που φάγαμε, αν και μας χτύπησε λιγάκι το κρασί (τι το θες αν δεν πίνεις καθόλου; δε χάσαμε χρόνο και συνεχίσαμε την εξερεύνηση της παλιάς πόλης.

Ξύλινα παραθυρόφυλλα, σε διαφορετικά χρώματα.

Περνώντας και πάλι από το Παλιό Λιμάνι για τον απαραίτητο καφέ (ζαλάδα από αλκοόλ και ζέστη ή κρεβάτι θέλουν ή καφέ!)

Είναι πανέμορφος η αλήθεια είναι (που να δείτε παρακάτω στο ηλιοβασίλεμα).

Βόλτα με άμαξα κανείς;

Χάρηκα που είδα την κοπέλα να χαϊδεύει και να μιλάει γλυκά στο άλογο. Ας ελπίσω ότι δεν υποφέρουν κάτω από τον ήλιο και τα φροντίζουν όπως πρέπει. (Θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα των ζώων στο τέλος της ιστορίας).

Μια ακόμη όμορφη γωνιά.

Με θέα προς την πόλη και το τζαμί.

Πλάνο του φάρου και του Κάστρου Φιρκά (ναι, τα Χανιά έχουν και κάστρο).

Η Ακτή Κουντουριώτη, φωτογραφημένη από απέναντι (Ακτή Τομπάζη)

Σε ένα όμορφο στενό ανακαλύψαμε τυχαίο το Λαογραφικό Μουσείο δίπλα ακριβώς από την Καθολική Εκκλησία.

Ο Καθεδρικός Ναός των Χανίων στην πλατεία

Μαγαζί με τοπικά προϊόντα

Χειροποίητα αντικείμενα από ξύλο ελιάς.

Από τα πιο όμορφα δρομάκια των Χανίων που είδαμε. Από εδώ μετά από λίγο πέρασαν κάποιοι τουρίστες πάνω σε segway.

Χαθήκαμε και πάλι στα δαιδαλώδη στενά της Παλιάς Πόλης. Όσο πιο μέσα πας, τόσους λιγότερους τουρίστες συναντάς και η περιπλάνηση γίνεται ακόμα καλύτερη.

Έκρηξη χρωμάτων.

Ναι, τα Χανιά είναι πανέμορφα. Η φήμη που τα συνοδεύει είναι πλήρως αντιπροσωπευτική της πραγματικότητας.

Τα Χανιά αποπνέουν έναν αέρα περασμένων εποχών σε συνδυασμό με κάτι κοσμοπολίτικο. Είναι ένα χαρμάνι πολιτισμών και φυσικών τοπίων. Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Σαρακηνοί, Ενετοί, Τούρκοι πέρασαν από εδώ, δημιουργώντας αυτή την πολυπολιτισμική γωνιά της Κρήτης.

Στο σημείο αυτό να πω ότι στην Κρήτη (και κυρίως στα Χανιά) μίλησα με περισσότερους Γάλλους από ότι στη Γαλλία! Παντού ακούγαμε συζητήσεις στα γαλλικά.

Κατευθυνόμαστε στην ανατολική πλευρά της Παλιάς Πόλης, συγκεκριμένα στη συνοικία Σπλάντζια. Αποτελούσε στα χρόνια της τουρκοκρατίας τον τούρκικο μαχαλά της πόλης με κεντρική πλατεία της συνοικίας την ομώνυμη πλατεία, σημερινή πλατεία 1821, που ήταν για τους Τούρκους ότι το Σαντριβάνι (η κεντρικότερη πλατεία στην Παλιά Πόλη των Χανίων) για τους Χριστιανούς.

Τα Βυζαντινά τείχη.

Στο δρόμο προς τη συνοικία της Σπλάντζιας.

Γραφική γειτονιά. 

Στην κεντρική πλατεία 1821, θα δείτε την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, την μοναδική στην Ελλάδα που διατηρεί και καμπαναριό και μιναρέ.

Περίεργος γείτονας!

Στενά στη συνοικία Σπλάντζια.

Ο ναός Αγ. Αικατερίνης. Αριστερά στο βάθος παιδιά που παίζουν μπάλα.

Τα τελευταία χρόνια η συνοικία της Σπλάντζιας έχει αναμορφωθεί πλήρως και από φτωχή περιοχή με σκοτεινά σοκάκια έχει μετατραπεί σε μια από τις πιο δημοφιλείς συνοικίες της πόλης, με δεκάδες καφέ, μεζεδοπωλεία και εστιατόρια. Παρακάτω βλέπουμε το διάσημο πλάτανο της Σπλάτζιας. Σε αυτόν τον πλάτανο κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, Έλληνες χριστιανοί, οι οποίοι μάχονταν για τον αγώνα υπέρ της Κρητικής ελευθερίας, απαγχονίστηκαν, εκτελέστηκαν και βασανίστηκαν. Στην πλατεία υπάρχει μια πλάκα στη μνήμη τους.

Φεύγοντας από τη Σπλάντζια, με κατεύθυνση το παλιό λιμάνι.

Τα Ενετικά Νεώρια.

Ψαρόβαρκες στο παλιό Ενετικό λιμάνι. 

Περιμένοντας το ηλιοβασίλεμα.

Ο κόσμος βολτάρει στο μώλο του φάρου.

Πάγκος με διάφορα τουριστικά μπιχλιμπίδια στο λιμάνι. Όμως αυτό που τραβάει την προσοχή είναι η μασέλα ενός καθόλου μικρού βαριού θα λέγαμε, στα αριστερά.

Προμαχώνας Αγίου Νικολάου πάνω στο Μώλο.

Το καλύτερο σημείο που μπορεί να βρεθεί κάποιος για το ηλιοβασίλεμα είναι αυτή εδώ. Στην πρώτη προβλήτα στο παλιό λιμάνι.

Καθώς τα φώτα ανάβουν.

Πάνω στην ώρα το καϊκάκι, προσθέτει μια όμορφη πινελιά στο τοπίο.

Παίζοντας με το φως. Ο φωτισμένος φάρος είναι ένα όνειρο.

Μερικές φωτογραφίες ακόμα από το ίδιο σημείο.

Ο κόσμος μαζεμένος απολαμβάνει τη θέα.

Μια μικρή βραδινή βόλτα στα Χανιά έκλεισε με ωραίο τρόπο την πρώτη μας ημέρα στην πόλη.

Παραλία Αγία Μαρίνα

Μάλλον η πιο όμορφη αμμώδης παραλία της περιοχής, σε απόσταση 20 λεπτών από την πόλη.

Ήρθαμε νωρίς το πρωί που δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο.

Επόμενος προορισμός, Μπάλος. Ο Μπάλος ήταν εκτός της λίστας με τις τοποθεσίες που έπρεπε να επισκεφτούμε αλλά ήθελα πολύ να τον δω. Έτσι, καθώς είχαμε στο πρόγραμμα ούτως ή άλλως τη Φαλάσαρνα που δεν είναι πολύ μακριά, είπαμε να κάνουμε και μια επίσκεψη στον Μπάλο.

Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι έχει 7 χλμ χωματόδρομο (και 1 ευρώ «διόδια» για να πας). Είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος για να καταστρέψεις το αμάξι σου η αλήθεια είναι κι εμείς που το είχαμε νοικιάσει αρχίσαμε να το μετανιώνουμε… Ευτυχώς το τοπίο μας αποζημίωσε πλήρως.

Μπάλος

Στη διαδρομή προς τον Μπάλο θα δείτε πολλά κοπάδια από κατσίκες να περιφέρονται.

Προχωρούσαμε με το αυτοκίνητο ακριβώς δίπλα τους.

Μετά από αρκετό αγώνα με το αυτοκίνητο, φτάσαμε. Αν θέλετε να πάτε στον Μπάλο θα σας πρότεινα να πάτε όσο πιο νωρίς το πρωί μπορείτε. Μετά τις 10 αρχίζουν και καταφθάνουν πολλά αυτοκίνητα και η ουρά μεγαλώνει πολύ. Περισσότερα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σημαίνει περισσότερο περπάτημα.

Και μπορεί να παρκάραμε όμως ακόμα δε φτάσαμε καθώς έχει και περπάτημα.

Το άγριο τοπίο καθώς περπατάς είναι μοναδικό. Η διαδρομή για να φτάσεις κάτω στη λιμνοθάλασσα του Μπάλου είναι 2 χλμ. Κοινώς, η πρόσβαση στην παραλία δεν είναι εύκολη. Κατάλαβα λοιπόν γιατί ο Μπάλος, που είναι από τα πιο εντυπωσιακά και εξωτικά μέρη της Κρήτης δεν ήταν στο πρόγραμμα. Κανένα πουλμαν δεν μπορεί να έρθει εδώ!

Φτάνοντας όμως και αντικρίζοντας αυτό το τοπίο ξεχνάς αμέσως όλη την ταλαιπωρία που πέρασες.

Όπως είπα και στην εισαγωγή, αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό τοπίο που έχω δει ως τώρα όσο αφορά παραλίες και καλοκαιρινά τοπία. Δε βρίσκω λόγια να το περιγράψω και η φωτογραφία ελάχιστα αποτυπώνει την ομορφιά του.

Ο χρόνος πίεζε και δυστυχώς δεν κατεβήκαμε για να κάνουμε μπάνιο. Όμως σκεφτόμασταν μετά ότι έχουμε για την επιστροφή όλη αυτή την ανάβαση και μάλλον δε μας πείραξε και τόσο.  άξιζε όμως τον κόπο για να θαυμάσουμε αυτό το τοπίο.

Φαλάσαρνα

Με τιρκουάζ νερά που συνήθως έχουν κύματα και χρυσή άμμο, η παραλία Φαλάσαρνα έχει βραβευτεί στο παρελθόν ως η καλύτερη παραλία της Κρήτης και μια από τις 10 καλύτερες παραλίες στην Ευρώπη. Εκτείνεται σε μια πολύ μεγάλη έκταση και αποτελείται ουσιαστικά από 5 συνεχόμενες παραλίες, με τις δύο κεντρικότερες να είναι οι πιο αγαπημένες.

Το χρώμα είναι απίστευτο.

Κάτσαμε τουλάχιστον ένα 3ωρο και ευχαριστηθήκαμε κολύμπι και παιχνίδι στη θάλασσα και τα κύματα. Είχαμε μαζί μας και μια φουσκωτή κουλούρα cookie και είχαμε τρελαθεί στη βλακεία. Έχω ρητές εντολές να μην ανεβάσω καμία φωτογραφία με την κουλούρα-μπισκότο!

Άγιοι Απόστολοι

Όμορφη, σκιερή παραλία με ρηχά νερά.

Στο ναό των Αγίων Αποστόλων.

Από το βράχο που βρίσκεται το εκκλησάκι.

η δεύτερη παραλία.

Στο σημείο ακριβώς απέναντι από το βράχο με το εκκλησάκι που ήμουν πριν, για να τραβήξω το ηλιοβασίλεμα.

Μικρός κολπίσκος ακριβώς δίπλα μου.

Και ιδού το όμορφο ηλιοβασίλεμα. Κάτι ξέρανε που με στείλανε εδώ.

Ας βγάλω μια και την αφεντιά μου.

Φυσικά δεν ήμουν ο μόνος που ανέβηκε εδώ για να θαυμάσει το τοπίο.

Επιστροφή στις παραλίες. Κι εδώ το ηλιοβασίλεμα είναι πολύ όμορφο.

Πλατανιάς

Στην περιοχή βρίσκονται πολλά ξενοδοχεία και καταλύματα. Ο κεντρικός δρόμος έχει πολλά εστιατόρια, καφέ και μαγαζιά και μπορείς να δεις τον κόσμο το βράδυ να κάνει βόλτα. Δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα, αλλά ήταν στα μέρη που έπρεπε να τραβήξω.

Την επόμενη μέρα θα επιστρέφαμε Ηράκλειο για να πάρουμε τη βραδινή πτήση για Αθήνα. Πριν από αυτό όμως κάναμε μια επίσκεψη στους τάφους τον Βενιζέλων, το λόφο που βρίσκονται οι τάφοι του Ελευθέριου και του Σοφοκλή Βενιζέλου. Από εδώ, έχεις μια πολύ ωραία θέα της πόλης των Χανίων.

Άγαλμα προς τιμήν του Σπύρου Καπαλέ, ήρωα του Ακρωτηρίου.

Οι τάφοι.

Μόλις ξύπνησε!

Δυστυχώς, ένα από τα πολλά δεμένα σκυλιά που είδα γενικότερα στην Κρήτη.
Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στο θέμα των ζώων. Είδα δεκάδες σκυλιά δεμένα με κοντές αλυσίδες σε δέντρα. Όπως σε πολλά επαρχιακά μέρη έτσι κι εδώ μεγάλη μερίδα ανθρώπων δυστυχώς δε φημίζεται για την αγάπη της για τα ζώα. Σε παραλία του Ρεθύμνου είδα σκυλάκι δεμένο με αλυσίδα να βρίσκει σκιά κάτω από ένα αυτοκίνητο και με ένα κουβά χωρίς νερό. Ρωτώντας μου είπε ένας έξυπνος κύριος εκεί ότι ο ιδιοκτήτης του το λατρεύει και ότι το νερό το αδειάζει μόνη της η σκυλίτσα…για να τραβήξει την προσοχή. Ο κουβάς ωστόσο ήταν όρθιος, με ελάχιστο νερό κάτω κάτω. Επικοινώνησα μέσω email με κάποια φιλοζωική στο Ρέθυμνο για να κάνω καταγγελία όμως δεν πήρα απάντηση. Μου ήταν πολύ στενάχωρο να βλέπω τέτοιες εικόνες που δεν κολακεύουν κανένα μέρος και καμία κοινωνία. Στους δρόμους και στους αυτοκινητόδρομους είδα περισσότερα πατημένα ζώα απ’ότι έχω δει ποτέ, παρατημένα εκεί μες στη μέση χωρίς κανείς να ασχολείται έστω να τα μαζέψει. Φυσικά δε φταίνε οι οδηγοί για αυτό. Το πρόβλημα ξεκινά από την πολιτεία που δεν προνοεί για στειρώσεις και φυσικά από την κουλτούρα που επικρατεί. Επειδή όμως δε μου αρέσουν οι γενικεύσεις, να πω ότι γνωρίζω και ανθρώπους από την Κρήτη που αγαπούν πολύ τα ζώα και δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω. Κάποιες φιλοζωικές οργανώσεις δίνουν πραγματικά αγώνα με ελάχιστους έως καθόλου πόρους και με την πολιτεία να αδιαφορεί. Επίσης, σε περιστατικά κακοποίησης ο κόσμος κρατάει το στόμα του κλειστό γιατί φοβάται με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία τιμωρία και τα περιστατικά να επαναλαμβάνονται. Θέλω να ελπίζω πώς καθώς περνούν τα χρόνια η κατάσταση θα καλυτερεύσει.Συνεχίζουμε την περιήγησή μας στο χωριό.Στο χωριό μπορείτε να επισκεφθείτε δύο μουσεία, το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο που στεγάζεται στο κτήριο που χρησίμευε ως στρατηγείο για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, καθώς και το μουσείο Εθνικής Αντίστασης, στο οποίο εκτίθενται κειμήλια και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την ταραγμένη εκείνη περίοδο.
Ταβέρνα ο αντάρτης.

Φωτογραφίες από το εντυπωσιακό θερισιανό φαράγγι.

Πολύ προσοχή αν θέλετε να βγάλετε φωτογραφίες! Ο δρόμος είναι στενός και τα αυτοκίνητα βγαίνουν από τις στροφές χωρίς να σας δουν.

Εκπληκτικό τοπίο. 

Να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στο τεράστιο σουβλάκι με γιαούρτι που φάγαμε στα Χανιά!

Και χορτοφαγική επιλογή με μπιφτέκι λαχανικών!

Και γενικότερα όμως το φαγητό στην Κρήτη είναι από τα καλύτερα που μπορεί να φάει κάποιος στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου.

Φτάνοντας στο Ηράκλειο το μεσημέρι είχαμε αρκετές ώρες μέχρι να πάρουμε την πτήση της επιστροφής. Είδα μια παλιά φίλη, βολτάραμε λίγο στην πόλη και κατά τις 10 το βράδυ αποχαιρετήσαμε την Κρήτη.

Η Κρήτη είναι ένας υπέροχος τόπος, ένας φανταστικός προορισμός που καλύπτει κάθε γούστο. Πέρασα υπέροχα παρ’όλη την κούραση που είχε αυτό το ταξίδι και θέλω πολύ να ξαναπάω για κανονικές διακοπές αυτή τη φορά, χωρίς το τρέξιμο της δουλειάς. Στο επανιδείν λοιπόν!

Τέλος ιστορίας​