The Travel Ant

Η Πολωνία δεν ήταν ποτέ στα άμεσα ταξιδιωτικά σχέδιά μας. Ή μάλλον βγάλτε το «άμεσα». Δεν ήταν γενικά στα σχέδιά μας. Ομολογουμένως βέβαια δεν είχα μπει ποτέ στον κόπο να δω τι έχει να σου προσφέρει η χώρα και πρέπει να πω πως βρέθηκα προ εκπλήξεως, πολύ ευχάριστης βεβαίως.

Το καλοκαίρι λοιπόν πέτυχα τυχαία στο internet μια προσφορά της Ryan με 55 ευρώ aller-retour Αθήνα-Βαρσοβία-Αθήνα για το μήνα Δεκέμβρη (τον Ιανουάριο είχε ακόμα και με 44 ευρώ). Με 55 ευρώ δεν πας ούτε με το κτελ στη Θεσσαλονίκη, με το κτελ ξαναλέω, όχι να βρεις αεροπορικά πήγαινε-έλα για προορισμό του εξωτερικού. Έτσι είπα να ρίξω την πρόταση στο τραπέζι. Άλλωστε το χειμώνα δεν είχαμε κάνει ποτέ ένα ταξίδι στο εξωτερικό πόσο μάλλον το μήνα των Χριστουγέννων που οι γραφικές πόλεις του εξωτερικού είναι γεμάτες από Χριστουγεννιάτικες αγορές.

Η κεντρική πλατεία της Παλιάς Πόλης της Κρακοβίας.

Βεβαίως είχα ακούσει ότι η Κρακοβία είναι μια πανέμορφη μεσαιωνική πόλη αλλά σκεφτόμουν ότι έχω δει την Πράγα και το Εδιμβούργο οπότε τι συγκινήσεις μπορεί να μου προσφέρει μία ακόμα μεσαιωνική πόλη; Χμμμ….

Για τη Βαρσοβία είχα ακούσει ακόμα λιγότερα και κατά βάση μέτρια σχόλια. Πάντα την επισκίαζε η Κρακοβία και από άτομα που την είχαν επισκεφτεί άκουγα ότι ήταν μια μεγαλούπολη αρκετά διαφορετική από την Κρακοβία, χωρίς ιδιαίτερες ομορφιές. Χμμμ χμμμ….

Ατενίζοντας την παλιά πόλη της Βαρσοβίας.

Ήθελα να το αφήσω για το τέλος της ιστορίας, αλλά δεν κρατιέμαι, θα το πω: Η Πολωνία ήταν ένα από τα πιο πρωτότυπα και ενδιαφέροντα ταξίδια που έχω κάνει ποτέ. Μας πρόσφερε συγκινήσεις που ούτε καν φανταζόμασταν, είδαμε μέρη που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού και γυρίσαμε…καλύτεροι άνθρωποι. Θα τα δούμε όμως ένα ένα. 

Τι κι αν πέρασαν λοιπόν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά; Ας μείνουμε λίγο ακόμα στο γιορτινό κλίμα των ημερών που θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω μέσα από την ιστορία μου, με συντροφιά τη στολισμένη, κρύα και φυσικά πανέμορφη Πολωνία.

Συνεχίζεται…

---

H πρώτη ημέρα ήταν ουσιαστικά το ταξίδι με τη Ryan. Η μέρα προβλεπόταν μεγάλη, εφόσον το αεροπλάνο θα προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο Μόντλιν της Βαρσοβίας στις 19:10 και από το γραφείο της Global Rent a Car θα παραλαμβάναμε το αυτοκίνητό μας με κατεύθυνση την Κρακοβία. Η διαδρομή δεν ήταν μικρή, γύρω στις 4,5-5 ώρες οδικώς και όταν είσαι ήδη ταλαιπωρημένος από το ταξίδι του αεροπλάνου σου φαίνεται βουνό. Αν υπολογίσει κανείς ότι θα φτάναμε και γύρω στη 1 τα ξημερώματα στην Κρακοβία, βάλε δηλαδή και τη νύστα, ε ήθελε αρκετή υπομονή. Ο λόγος που αποφασίσαμε να το κάνουμε έτσι ήταν γιατί η παραπάνω τιμή που ανέφερα αφορούσε μόνο τη διαδρομή Αθήνα-Βαρσοβία-Αθήνα. Το να πηγαίναμε με πτήση στη Βαρσοβία και να φεύγαμε για Αθήνα από την Κρακοβία (ή το αντίθετο, Αθήνα-Κρακοβία, Βαρσοβία-Αθήνα) ακουγόταν το ιδανικό σενάριο όμως αυτός ο συνδυασμός ξεπερνούσε αρκετά τα 55 ευρώ που είχαμε βρει στην αρχή. Έτσι είπαμε να κάνουμε λίγο υπομονή και να περάσουμε επιπλέον 5 ώρες στο αυτοκίνητο γλυτώνοντας όμως αρκετά χρήματα, πολλά περισσότερα από το κόστος της βενζίνης.
Οπότε το πλάνο ήταν το εξής:
Τετάρτη απόγευμα
Πτήση από Αθήνα προς Βαρσοβία.
Παραλαβή αυτοκινήτου από το αεροδρόμιο και οδικό ταξίδι προς Κρακοβία.
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο
4 νύχτες στην Κρακοβία
Κυριακή
Επιστροφή οδικώς στη Βαρσοβία
Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη
Περνάμε 3 νύχτες στην Βαρσοβία.
Τρίτη βράδυ
Παράδοση αυτοκινήτου στο αεροδρόμιο και επιστροφή προς Αθήνα.

Αφού προσγειωθήκαμε στο μικρούλι και πολύ εύκολο αεροδρόμιο Μοντλιν, παραλάβαμε το αυτοκίνητο, ένα toyota yaris που μας κόστισε μόνο 164 ευρώ (συμπερ. full ασφάλεια) και που μας περίμενε ελαφρώς παγωμένο στο πάρκινγκ του αεροδρομίου. Μετά τις πρώτες κραυγές χαράς σα να βλέπαμε πάγο για πρώτη φορά στη ζωή μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, προσπαθώντας να πάρουμε στα κλεφτά μια πρώτη γεύση από τη Βαρσοβία, καθώς οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο.

«Ρε συ…ουρανοξύστες!» «Ωχ.. το είδες αυτό το κτίριο; Κάτι περιστρέφεται εκεί!» «Ωχ, ναι! Και σ’εκείνο το άλλο κάτι ανάβει σε όλο το κτίριο!» «Ρε συ τι space σήραγγα είναι αυτή που μπήκαμε;» «Κοίτα να δεις η Βαρσοβίααα!» αυτά ακουγόντουσαν από τους 4 επιβάτες του γκρι toyota yaris που ξαφνικά ένιωθαν πιο βλάχοι και πιο έκπληκτοι από ποτέ. Βαρσοβία-Ανίδεοι Αθηναίοι σημειώσατε 1.

Η διαδρομή ήταν σχετικά ευχάριστη, αν εξαιρέσει κανείς την πείνα. Σταματήσαμε στην πρώτη σχετική πινακίδα με μαχαιροπίρουνα που βρήκαμε τρώγοντας αναγκαστικά κάτι γρήγορο και άθλιο απλά για να γεμίσουμε τα στομάχια μας. Εντάξει, από τον αυτοκινητόδρομο δεν μπορείς να έχεις και μεγάλες απαιτήσεις.

Φτάνοντας στο διαμέρισμα της Κρακοβίας που είχαμε κλείσει μέσω airbnb, σε μια συμπαθέστατη γειτονιά, ξεφορτώσαμε το αυτοκίνητο κάνοντας όση περισσότερη ησυχία μπορούσαμε (ήταν και περασμένες 1:00). Οι πιο επιρρεπείς στο κρύο ανέβασαν τα πράγματα στο σπίτι (όλα με κωδικούς, ούτε κλειδαριές ούτε τίποτα) και οι υπόλοιποι έμειναν κάτω να παλεύουν να βγάλουν άκρη με το μηχανάκι στάθμευσης για το αυτοκίνητο. Μετά από διάφορες προσπάθειες και αφού καταφέραμε να ενεργοποιήσουμε τα αγγλικά στο σύστημα πήραμε και το πολυπόθητο εισιτήριο που θα έμπαινε στην πρόσοψη του παρμπριζ μέχρι το πρωί.

---

Ημέρα 2η:
Πρώτη εξόρμηση στην Κρακοβία και ο ενθουσιασμός ήταν στα ύψη! Το κρύο ήταν υποφερτό και δεν έβρεχε οπότε από θέμα καιρού ήμασταν αρκετά τυχεροί και αρκετά ντυμένοι βεβαίως βεβαίως, με τα ισοθερμικά μας, τα κασκόλ και όλα τα απαραίτητα εφόδια.
Κατευθυνόμενοι με το αυτοκίνητο στην Παλιά Πόλη της Κρακοβίας συναντήσαμε λίγη κίνηση κι εγώ φυσικά άρχισα να αγχώνομαι γιατί η ώρα πήγαινε ήδη 11 και στις 15:30 βράδιαζε. Πότε θα τα δούμε όλα με φως; Πώς θα βγάλουμε φωτογραφίες; Τελικά όλα τα καταφέραμε.
Αφού ξεκολλήσαμε από την κίνηση, παρκάραμε λίγο έξω από τα τείχη της Παλιάς Πόλης.

Το σημείο που παρκάραμε.

Αλλάξαμε μερικά ευρώ σε ζλότι από ένα τοπικό ανταλλακτήριο συναλλάγματος που βρήκαμε και πήραμε πρωινό σε ένα συμπαθέστατο μικρό καφέ εκεί δίπλα.

Το κορίτσι που μας έκλεψε την καρδιά στο καφέ! Φιλική και χαδιάρα με δύο πολύ ευγενικούς ιδιοκτήτες.

Εσπρεσάκι για να ξεκινήσει σωστά η μέρα. Συνοδεία από ζεστό κρουασάν σοκολάτας και κρουασάν μήλου. Υπέροχα όλα!

Η ζεστή σοκολάτα με marshmallows της Μαριάννας (μα πού το βρήκε; )

Και το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού! Ένας παγκόσμιος χάρτης που ο κάθε επισκέπτης μπορεί να βάλει με πινεζούλα το μέρος από το οποίο έχει έρθει. Αν και είχε ήδη pin στην Αθήνα, βάλαμε κι εμείς μία και χαρήκαμε σα να κάναμε κάτι εξωπραγματικά φοβερό. 

Όσο κι αν έψαξα στο internet να βρω πώς λεγόταν το καφέ δεν τα κατάφερα. Θυμάμαι που περίπου ήταν αλλά όχι ακριβώς το δρόμο κι αυτό το κάνει λίγο δύσκολο. Ο χάρτης με τις πινέζες όμως είναι πολύ χαρακτηριστικός οπότε αν το αναγνωρίσει κανείς ας το γράψει παρακαλώ!
Η πρώτη εντύπωση που είχαμε από τους Πολωνούς ήταν θετικότατη. Χαμογελαστοί, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Είχαμε μάλιστα μάθει και δυο-τρεις λέξεις στα Πολωνικά (ευχαριστώ-παρακαλώ κλπ) και προσπαθούσαμε να τα λέμε. Η αντίδρασή τους στην προσπάθειά μας ήταν πολύ ευχάριστη και χαμογελούσαν.

Ο Γιώργος, η Μαριάννα κι ο Βασίλης, στον πεζόδρομο του πάρκου Planty, ακριβώς λίγο πριν την είσοδο στην Παλιά Πόλη, δηλαδή τον…

…γοτθικό πύργο St. Florian’s Gate, που κατασκευάστηκε τον 14ο αι. ως μέρος των τειχών της πόλης για προστασία από τις επιδρομές των Τούρκων.

Ακριβώς απέναντι από την πύλη, το Μπάρμπικαν της Κρακοβίας (Barbakan Krakowski), η εξωτερική άμυνα δηλαδή της πόλης που συνδεόταν κάποτε με τα τείχη της. Δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω χειμερινής περιόδου.

Και περνώντας την Florian’s Gate, βρισκόμαστε αμέσως στον κεντρικότερο και έναν από τους πιο γραφικούς δρόμους της Κρακοβίας, την οδό Floriańska. Ο δρόμος αυτός οδηγεί κατευθείαν στην κεντρική πλατεία της Παλιάς Πόλης και είναι γεμάτος με καταστήματα, εστιατόρια και καφέ, τα οποία στεγάζονται σε κτίρια εξαιρετικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής!

Η πίσω πρόσοψη του Πύργου St. Florian’s καθώς τον έχουμε διασχίσει και βρισκόμαστε πλέον μέσα στην Παλιά Πόλη.

Η πρώτη μας αντίδραση ήταν κάτι σαν «ουάου» αν θυμάμαι καλά. Όλα ήταν πανέμορφα και η θέα του ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που πλησίαζε όλο και περισσότερο καθώς προχωρούσαμε σου έκοβε την ανάσα.

Μια από τις πολλές «αυθόρμητες» φωτογραφίες μου.

Φτάσαμε στην κεντρική πλατεία! Η Χριστουγεννιάτικη Αγορά της πόλης βρίσκεται εδώ και ο κόσμος είναι πολύς. Τα κτίρια τριγύρω πανέμορφα όπως μπορείτε να δείτε κι εσείς, με διαφορετικά χρώματα και εξαίσια σχέδια. Η πλατεία αυτή, θεωρείται η μεγαλύτερη μεσαιωνική πλατεία της Ευρώπης και μπορεί κάποιος να το καταλάβει αμέσως. Είναι πραγματικά τεράστια!

Οι άμαξες ήταν στη σειρά η μία πίσω από την άλλη περιμένοντας τους επίδοξους επιβάτες-τουρίστες για μια βόλτα στην πόλη. Όλα τα αλογάκια ήταν διακοσμημένα παρόμοια με αυτό της φωτογραφίας. Ελπίζω να μην τα ταλαιπωρούν πολύ. Χάρηκα όταν είδα ότι κάποια τα είχαν σκεπάσει για το κρύο, όσο περίμεναν.

Στο βάθος στο κέντρο, ο Πύργος του Δημαρχείου, γοτθικής αρχιτεκτονικής του 13ου αι. Ο πύργος είναι μόνο ένα κομμάτι αυτού που κάποτε ήταν το δημαρχείο, το οποίο κατεδαφίστηκε το 1820 λόγω του σχεδίου πόλης που ήθελε να ανοίξει περισσότερο την πλατεία. Σε αυτόν εδώ τον πύργο λοιπόν, κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα στεγαζόταν φυλακή με αίθουσα βασανιστηρίων. Αλίμονο.

Από τα πιο χαρακτηριστικά φωτογραφικά σημεία της Κρακοβίας. Φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία κι εμείς!

Ναι, αυτό είναι ένα κομμένο κεφάλι. Δίπλα από τον Πύργο του Δημαρχείου.

Συνεχίζουμε νότια, με κατεύθυνση το Κάστρο του Βάβελ.

Περνώντας από το πανέμορφο πάρκο που περικλείει την Παλιά Πόλη.

Κλασικές χαζομάρες 

Κατευθυνόμενοι στην είσοδο του Κάστρου.

Μάλλον το σημαντικότερο αξιοθέατο της Κρακοβίας, το κάστρο του Βάβελ, χαρακτηρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco το 1978, έχει μεγάλη σημασία για τους Πολωνούς. Στην αριστερή όχθη του ποταμού Βιστούλα και σε υψόμετρο 228 μέτρων, το κάστρο έχει υπάρξει κατά τους αιώνες (σημειώστε), κέντρο πολιτικής εξουσίας, βασιλική κατοικία, κύριο Χριστιανικό κέντρο της Πολωνίας, η επίσημη έδρα των Πολωνών μοναρχών όταν η Κρακοβία ήταν ακόμα πρωτεύουσα της Πολωνίας, τόπος στέψης και ταφής των βασιλέων της Πολωνίας (στον καθεδρικό που βρίσκεται εκεί), το εθνικό τους Πάνθεον, κατοικία του προέδρου της Πολωνίας και αργότερα κατοικία του γενικού κυβερνήτη των Ναζί. Μετά το τέλος του β’ παγκοσμίου πολέμου μετατράπηκε σε εθνικό μουσείο.

Ο δρόμος κάτω από το κάστρο καθώς ανηφορίζουμε προς τον Καθεδρικό Ναό της Κρακοβίας.

Έξω από τον Καθεδρικό. Μπήκαμε, αλλά οι φωτογραφίες δεν επιτρέπονταν.

Συνεχίζοντας τη βόλτα, έξω από τον Καθεδρικό πλέον.

Πολύ εντυπωσιακός ναός.

Άποψη της πόλης από ένα από τα παράθυρα στα τείχη του κάστρου.

Και πάλι ο Καθεδρικός.

Κατηφορίζοντας προς την έξοδο. Στο σημείο που βρισκόμασταν φυσούσε τόσο πολύ που σε συνδυασμό με το κρύο δεν μπορούσες να κάτσεις πολύ ώρα έξω. Μη σας ξεγελάει ο ήλιος. Το κρύο ήταν τσουχτερό.

Στο πίσω μέρος του κάστρου, στην όχθη του ποταμού, είδαμε το άγαλμα του δράκου του Βάβελ. Εδώ σύμφωνα με το θρύλο, σε αυτό το σημείο που κάποτε ήταν σπηλιά, ζούσε το μυθικό τέρας που απαιτούσε να το ταΐζουν αγελάδες ή πρόβατα, αλλιώς θα καταβρόχθιζε ανθρώπους. Αφού διάφοροι ιππότες προσπάθησαν μάταια να το σκοτώσουν, ο τότε βασιλιάς Krak ακολούθησε τη λύση που πρότεινε ένας ταπεινός τσαγκάρης: ζήτησε να γεμίσουν μια προβιά με θειάφι και να την πετάξουν στον δράκο, ο οποίος την έφαγε. Όμως, για να ξεδιψάσει, ήπιε αχόρταγα νερό από τον ποταμό Βιστούλα και έσκασε.  Το συγκεκριμένο γλυπτό το οποίο βγάζει και φλόγες κάθε 5 λεπτά το είδαμε καλύτερα την επόμενη ημέρα.

Μία ακόμα άποψη του Βιστούλα και της πόλης απο το κάστρο.

Τhe team!

Κατηφορίζοντας προς την έξοδο του κάστρου. Μπορούμε να δούμε στο βάθος την κεντρική πλατεία της Κρακοβίας με τον Ναό (δεξιά) και τον Πύργο του Δημαρχείου (αριστερά).

Στην έξοδο του κάστρου.

Προσέξ’τε τις λεπτομέρειες στο ρολόι αλλά και σε όλο το διάκοσμο του πυργίσκου.

Αφού κατεβήκαμε, περνώντας απέναντι βρεθήκαμε σε αυτόν τον κουκλίστικο δρόμο, την οδό Kanonicza με τα πανέμορφα, πολύχρωμα και διακοσμημένα κτίρια.

Ώρα για φωτογραφίες! 

Λίγο πριν το τέλος της οδού, κάναμε μια μικρή αναστροφή ώστε να ξαναπάμε πάλι νότια προς την Εβραϊκή Συνοικία για φαγητό. Τώρα βρισκόμαστε στην οδό Grodzka, ένας ακόμα πολύ σημαντικός δρόμος της πόλης με μερικά εξίσου σημαντικά κτίρια και ναούς. 

Ο Ναός Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (Κościół Rzymskokatolicki pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła – πείτε το γρήγορα 3 φορές) είναι η μεγαλύτερη ιστορική εκκλησία της Κρακοβίας με τα αγάλματα των 12 Αποστόλων στην είσοδο.

Ακριβώς απέναντί του, η μικρή πλατεία της Μαρίας Μαγδαληνής με έναν ναό σε ένα γυάλινο κουτί που πραγματικά δεν κατάλαβα τι είναι.

Και δίπλα του, ένας ακόμη εμβληματικός ναός, αυτός του Αγίου Ανδρέα ο οποίος είναι ένας ναός-φρούριο, ένας τύπος ναού που υπήρχε στην Ευρώπη το Μεσαίωνα και χρησίμευε ως γραμμή άμυνας, εκτός των άλλων.

Αφού προσπεράσαμε τους ναούς (είχαμε ήδη μπει στον Καθεδρικό του Κάστρου και η ώρα περνούσε) συνεχίζοντας στην οδό Grodzka βρεθήκαμε έξω από την εκκλησία του St. Giles

Και προχωρώντας λίγα λεπτά ακόμα βρεθήκαμε στην Εβραϊκή Συνοικία (Kazimierz).

Τα εστιατόρια με τις ιδιαίτερες επιγραφές. Στο τελευταίο δεξιά που ονομάζεται «Once upon a time» κάτσαμε για φαγητό. 

Όμως πριν κάτσουμε κάναμε μια μικρή βόλτα στην Εβραϊκή Συνοικία.

Έξω από το Παλαιό Εβραϊκό Κοιμητήριο της Κρακοβίας.

Περνώντας την πόρτα υπήρχαν κάποιες επιγραφές στους τοίχους. Μία από αυτές έγραφε στα αγγλικά «στη μνήμη των Εβραίων Μαρτύρων της Κρακοβίας που εξουδετερώθηκαν από τους Γερμανούς Ναζί την φριχτή περίοδο 1939-1945». Ήταν ανατριχιαστικό. Ήδη αρχίσαμε να νιώθουμε ένα πλάκωμα, προπομπός αυτών που θα ζούσαμε και θα νιώθαμε την επόμενη μέρα στο Άουσβιτς, αλλά που ακόμα δεν γνωρίζαμε…

Το νεκροταφείο, το οποίο είχε εισιτήριο και δεν μπήκαμε, αλλά πρόλαβα να βγάλω μια φωτογραφία. Εισιτήριο για το νεκροταφείο. Ουδέν σχόλιον.

Μια ακόμη άποψη της Εβραϊκής συνοικίας.

Στο βάθος, η Παλαιά Συναγωγή (Stara Synagoga). Είναι η παλαιότερη Συναγωγή που σώζεται ακόμη και ένα από τα πιο πολύτιμα και αναγνωρίσιμα δείγματα εβραϊκής αρχιτεκτονικής όπως με ενημερώνει τώρα το wikipedia (μα γιατί δεν έβγαλα φωτογραφία από πιο κοντά; Πφφφ).

Μερικές ακόμα φωτογραφίες από τα ιδιαίτερα κτίρια γύρω μας.

Και επιτέλους ώρα για φαγητό στο «Once upon a time». Εστιατόριο με μοναδική διακόσμηση και ατμόσφαιρα, χαλαρή μουσική στα Πολωνικά, οικονομικότατο και με εξαιρετική κουζίνα!

Πιτούλα για συνοδεία στη σάλτσα ντομάτας και τη σάλτσα σκόρδου που υπάρχει δίπλα. Μόνο εγώ την τίμησα. Υπάρχουν κι οι τσίχλες ξέρετε.

Σούπα από κολοκύθα. Πεντανόστιμη, ότι πρέπει για το κρύο.

Να και το χούμους με τα πιτάκια και τα ωμά λαχανικά

Η σούπα της Μαριάννας που αν θυμάμαι καλά ήταν dumblings (παραδοσιακό τους έδεσμα που βλέπεις σε όλους τους καταλόγους, κάτι σαν μεγάλα τορτελίνια με διάφορες γεμίσεις) μέσα σε σούπα από…παντζάρι; Κι αυτή πολύ καλή αλλά όχι τόσο όσο η κολοκυθόσουπα.

Αφού μας έφερε δώρο και μια ακόμη σαλάτα και αφού είχαμε φάει και το κυρίως μας, όντας πραγματικά σκασμένοι από το φαγητό αρχίσαμε δειλά δειλά και αργά αργά να περπατάμε με κατεύθυνση την κεντρική πλατεία για να χαζέψουμε τη Χριστουγεννιάτικη Αγορά.

Ο δράκος του Βάβελ σε μια αρκετά cute εκδοχή του θα έλεγε κανείς.

Ας το πούμε Χριστουγεννιάτικο δέντρο…

Όσο πάντως κι αν εντυπωσιαστήκαμε από την ομορφιά της Κρακοβίας άλλο τόσο απογοητευτήκαμε από το στολισμό της πόλης ο οποίος ήταν κατά τη γνώμη μας ελλιπής. Περιμέναμε φώτα και στολίδια παντού, όπως στις φωτογραφίες που βλέπαμε στο διαδίκτυο από άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις την περίοδο των γιορτών. Μας φάνηκε αρκετά φτωχό το κομμάτι αυτό και μάλιστα παρατηρήσαμε ότι δε βλέπαμε κανένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο στα παράθυρα των σπιτιών. Ας είναι, είπαμε, ας χαρούμε έστω την πόλη (θα αποζημιωνόμασταν αργότερα από τη Βαρσοβία).

Και πάλι στην πλατεία λοιπόν όπου παρά το κρύο έσφυζε από ζωή κι από κόσμο! Ο εντυπωσιακά φωτισμένος ναός της Κοίμησης τραβάει φυσικά τα βλέμματα από όποιο σημείο της πλατείας κι αν είσαι.

Ουρές για ζεστή σούπα από αυτό το βαρέλι-εστιατόριο!

Κάπως καλύτερα ε;

Μυρωδιές και αχνιστά φαγητά!

Αλλά και μεσαιωνικά όπλα.

Κάποια από τα οποία έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή στο αμόνι! Μεταφερθήκαμε σε άλλες εποχές!

Τι είναι τα Χριστούγεννα χωρίς γλυκά; Ένα κομμάτι σοκολάτας από αυτές που βλέπετε κόστιζε 10 ευρώ και είναι το πιο ακριβό πράγμα που είδαμε στην Πολωνία (αναλογικά με αυτό που είναι πάντα), σε μια χώρα που γενικότερα είναι από τις οικονομικότερες που έχουμε επισκεφτεί.

Τυχερά πέταλα με το όνομα σου;

Που τα φτιάχνει εκείνη τη στιγμή και μάλιστα ντυμένος σαν σιδηρουργός του Μεσαίωνα; Ε, αυτός ο κύριος κατέχει το marketing πάρα πολύ καλά!

Και στο βαρέλι ακόμα ουρές!

Στο μεγάλο κτίριο στο κέντρο της πλατείας με την ονομασία Sukiennice (Αίθουσα Υφασμάτων) μπορείς να κάνεις αγορές. Εδώ βρισκόμαστε στο εσωτερικό του.

Αφού πήραμε τα απαραίτητα σουβενίρ, στην έξοδο βρεθήκαμε σε μια συναυλία Ινδιάνων… Μεξικανών. Η μουσική τους ξεσηκωτική, ο κόσμος από κάτω γελούσε και περνούσε καλά! Χαζέψαμε για 15 λεπτάκια, γελάσαμε με έναν κύριο που χόρευε σα να είναι σε συναυλία των Iron Maiden και ξαναμπήκαμε στη στοά με κατεύθυνση την Πλατεία και τελικά το σπίτι μας.

Να μην έχουμε και μερικές νυχτερινές φωτογραφίες στο «πολύ διάσημο φωτογραφικό σημείο της πλατείας»;

Μια μικρή στάση για ανεφοδιασμό από τα Mac Donalds ακριβώς στην αρχή της οδού Floriańska, λίγο πριν βγούμε από την St. Florian’s Gate. Και όχι, τα Mac δεν είναι το καλύτερό μας φυσικά αλλά εκείνη τη στιγμή δε βρίσκαμε κάτι άλλο κοντά μας και πεινούσαμε πολύ. Πακέτο για το σπίτι και επιστροφή στο αυτοκίνητο με προορισμό το διαμέρισμα.

Τέλος 2ης ημέρας.

---

Ημέρα 3η

Το πρόγραμμα σήμερα είχε επίσκεψη στο μουσείο Άουσβιτς-Μπίρκεναου. Η απόσταση από την Κρακοβία είναι περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά.
Σημαντικό για όσους σκέφτονται να πάνε. Κλείστε κάποιο τουρ στα αγγλικά. Στο επίσημο site μπορείτε να δείτε τις ώρες και τις γλώσσες που έχει το κάθε τουρ. http://auschwitz.org/en/ (στην καρτέλα reservations). Την ημέρα που θέλαμε εμείς είχε ένα τουρ στις 10:30 το πρωί αλλά δεν κάναμε online κράτηση γιατί μου είπε μια φίλη που είχε πάει ότι δε χρειάζεται να κλείσουμε και ότι θα βρούμε στον γκισέ κάποια ώρα που να μας βάλουν. Μεγάλο λάθος! Πήγαμε και το γκρουπ των 10:30 είχε συμπληρωθεί. Ευτυχώς ήμασταν πολύ τυχεροί και υπήρχε διαθεσιμότητα στο γκρουπ των 11:30. Κλείσαμε με αυτό, φάγαμε πρωινό σε ένα εστιατόριο εκεί δίπλα μέχρι να περάσει η ώρα και όλα πήγαν κατ’ευχήν. Νομίζω όμως πως ήμασταν απλώς τυχεροί και πέσαμε και σε περίοδο χαμηλής σχετικά επισκεψιμότητας.

Γενικά αν θελήσετε να το επισκεφτείτε πάντως θα έλεγα να το κάνετε μόνο με tour, το οποίο κρατάει γύρω στις 3,5 ώρες και βλέπεις και τα δύο στρατόπεδα. Τα στρατόπεδα είναι μεγάλα, τα κτίρια πολλά, γενικά είναι λίγο χαοτικό αν δεν ξέρεις που να πας και τι να δεις. Επίσης ο οδηγός του τουρ θα σας περιγράψει αναλυτικά τι συνέβη, τι βλέπετε κλπ. Είναι ένα μάθημα ιστορίας που αξίζει τον κόπο να δώσετε λίγα zloti παραπάνω για να το κάνετε. Χωρίς ξενάγηση η είσοδος είναι δωρεάν.

Αυτά με τα της οργάνωσης. Τώρα τι να πω γενικά για τη δική μας εμπειρία σε αυτό το μέρος; Προσπαθώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσα να περιγράψω αυτά που ακούσαμε και αυτά που είδαμε και με τι λέξεις αλλά πραγματικά είναι πολύ δύσκολο. Θα πω μονάχα πως όσες ταινίες κι αν έχει δει κάποιος, όσα βιβλία κι αν έχει διαβάσει, ότι κι αν έχει ακούσει για αυτό το μέρος και για αυτό το μελανό κομμάτι της ιστορίας τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό που θα βιώσει ερχόμενος εδώ. Το Άουσβιτς είναι από μόνο του ένας λόγος για να επισκεφτεί κάποιος την Πολωνία ή την Ευρώπη γενικότερα. Θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται ως εκπαιδευτικό ταξίδι σε όλα τα γυμνάσια σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Ο κόσμος πρέπει, πρέπει να δει τη φρίκη για να καταλάβει, πρέπει να ταυτιστεί, να συγκινηθεί, να βάλει το χέρι στο στόμα και να πει «πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να φτάσει σε τέτοιο σημείο;». Κι όμως, είναι δυνατόν. Η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται όταν την ξεχνάς. Για αυτό είναι πολύ σημαντικό να μην ξεχάσουμε και να το δούμε όλοι.

Αφού προμηθευτήκαμε τα ακουστικά μας (η ξεναγός μας μιλούσε από ένα μικροφωνάκι για να ακούμε καλύτερα) βγήκαμε στο προαύλιο και ξεκινήσαμε την ξενάγηση.

Στην κεντρική πύλη του στρατοπέδου.

Το στρατόπεδο συγκέντρωσης πριν γίνει χώρος περισυλλογής και εκτέλεσης ανθρώπων λειτουργούσε ως κανονικό στρατόπεδο.

Στον πρώτο κτίριο, ο χάρτης που δείχνει τα μέρη της Ευρώπης από τα οποία έφευγε ο κόσμος για το Άουσβιτς. Από το Όσλο μέχρι την Αθήνα, χιλιάδες άνθρωποι μεταφερόντουσαν στα στρατόπεδα.

To Άουσβιτς σε αριθμούς:

1940: Έτος κατασκευής. Κατασκευάστηκε στα προάστια της πολωνικής πόλης Oswiecim και διήρκεσε τεσσεράμισι χρόνια.

3: Ο αριθμός των στρατοπέδων εντός του συγκροτήματος. Άουσβιτς Ι, Άουσβιτς ΙΙ (Άουσβιτς-Μπίρκεναου) και Άουσβιτς III (Monowitz). Το Άουσβιτς ήταν το μεγαλύτερο από όλα τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

1,5 εκατομμύριο: Το μέγιστο ποσό των κρατουμένων που πιστεύεται ότι έχουν καταχωρηθεί στο στρατόπεδο.

Περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίοι συνολικά πιστεύεται ότι έχουν σκοτωθεί στην Ευρώπη από τους Ναζί.

Υπολογίζεται ότι μόνο στα στρατόπεδα εξολόθρευσης θανατώθηκαν, με τουφεκισμό, καταναγκαστική εργασία, απαγχονισμό και δηλητηριώδη αέρια περίπου 3 εκατομμύρια Εβραίων.

900 χιλιάδες: Ο αριθμός των Εβραίων που δολοφονήθηκαν στους θαλάμους αερίων αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο.

40 τετραγωνικά χιλιόμετρα: Το μέγεθος του κύριου στρατοπέδου, Auschwitz I

10%: Ποσοστό του πολωνικού πληθυσμού που ήταν Εβραίοι το 1939. Οι αριθμοί έχουν τώρα μειωθεί σε μόλις 20.000.

74.000: Ο αριθμός των Πολωνών που σκοτώθηκαν στο Άουσβιτς.
21.000: Ο αριθμός των τσιγγάνων που σκοτώθηκαν
15.000: O αριθμός των Σοβιετικών που σκοτώθηκαν
55.000: O αριθμός των Ελλήνων που απελάθηκαν στο Άουσβιτς (δεν θυμάμαι και δεν μπόρεσα να βρω τον αριθμό των δολοφονηθέντων).
7.000: Ο αριθμός των κρατουμένων που βρέθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό όταν απελευθερώθηκε το στρατόπεδο.

Περισσότεροι άνθρωποι πέθαναν στο Άουσβιτς από ότι οι βρετανικές και αμερικανικές απώλειες του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου συνδυασμένες.

Στις συλλογές του Μουσείου βρίσκονται και εκτίθενται σε βιτρίνες:

– 2 τόννοι ανθρώπινα μαλλιά (τα μαλλιά των νεκρών χρησιμοποιούσαν ως νήμα για παραγωγή διαφόρων ειδών προς εξυπηρέτηση των Ναζί).

– πάνω από 80 χιλιάδες παπούτσια.

– περίπου 3,8 χιλιάδες βαλίτσες, από τις οποίες 2,1 χιλ. έχουν γραφές.

– περίπου 12 χιλιάδες κατσαρόλες.

– περίπου 40 κιλά γυαλιά.

– 460 τεχνητά μέλη (προσθέσεις).

– 570 ραβδωτές στολές στρατοπέδου.

– 260 πολιτικές περιβολές.

– 260 ταλλίθ.

Το πιο ενδιαφέρον και συνάμα εξωφρενικό κομμάτι που μάθαμε είναι ότι κάποιοι άνθρωποι πήγαιναν μόνοι τους στο Άουσβιτς για μια καλύτερη ζωή. Ναι, καλά διαβάσατε. Η Ναζιστική προπαγάνδα της εποχής παρουσίαζε το Άουσβιτς στον έξω κόσμο ως τόπο ευκαιριών και δουλειάς, ένα μέρος για ένα νέο ξεκίνημα ζωής μετά την οικονομική εξαθλίωση που υπέφεραν εκείνη την εποχή οι περισσότεροι λαοί. Έτσι, το καλά σφραγισμένο μυστικό του τι συνέβαινε πραγματικά στο Άουσβιτς δεν έφτανε ποτέ προς τα έξω. Ο τύπος της εποχής δεν είχε ιδέα, ο κόσμος δεν είχε ιδέα, ούτε οι ίδιοι οι Γερμανοί πολίτες δεν ήξεραν τι συνέβαινε, όλοι ήταν θύματα της ίδια προπαγάνδας. Οι μόνοι που γνώριζαν ουσιαστικά τι γινόταν ήταν τα SS. Μια προπαγάνδα που φυσικά -εκτός των παραπάνω- παρουσίαζε τους Εβραίους ως έκφυλους, κλέφτες και βιαστές. Είδαμε σκίτσα της εποχής που αναπαριστούσαν Εβραίους να κάνουν επιθέσεις σε γυναίκες και να τους κλέβουν τα κοσμήματα από πάνω τους ή να τις παρενοχλούν.

Φωτογραφία από τον κόσμο στη Θεσσαλονίκη που ετοιμαζόταν για το ταξίδι προς το Άουσβιτς.

Η ξεναγός μας.

Τα βασανιστήρια ξεκινούσαν πριν ο κόσμος φτάσει στο στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πρώτη δοκιμασία ήταν το ίδιο το ταξίδι. Ένα ταξίδι πολλών ημερών, χωρίς στάσεις, χωρίς τροφή, στοιβαγμένοι μες στα βαγόνια. Οι άνθρωποι πέθαιναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ή αρρώσταιναν και πολλοί από τους επιζήσαντες αναγκαζόντουσαν να συνταξιδεύουν με πτώματα μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Κατά την έλευση του τραίνου ξεκινούσε ο διαχωρισμός του κόσμου. Άνθρωποι που ουσιαστικά ήταν άχρηστοι για εργασία (άρρωστοι, ανάπηροι, έγκυες γυναίκες, ηλικιωμένοι) με πολύ σύντομες διαδικασίες έμπαιναν στη σειρά με προορισμό τους θαλάμους αερίων. Στους ίδιους λέγανε ότι πρέπει να πάνε στα ντουζ για πλύσιμο ή για εμβολιασμό. Ο κόσμος αυτό το θεωρούσε καλό, ήταν σημάδι οργάνωσης και φροντίδας, έτσι πήγαινε υπάκουα. Αν κάποιος καταλάβαινε τι συμβαίνει και άρχιζε να δημιουργεί επεισόδια τον εκτελούσαν αυτόματα.

Άνθρωποι έχασαν τις οικογένειές τους αμέσως μόλις αποβιβάστηκαν από το τραίνο μέσα σε λίγα λεπτά. Παιδιά δεν ξαναείδαν ποτέ τους γονείς τους και αναγκάστηκαν να ζουν με αυτό για όλη τους τη ζωή, όσα φυσικά επέζησαν.

Στους θαλάμους αερίων ο κόσμος άρχιζε να καταλαβαίνει τι συμβαίνει μόνο τη στιγμή που από τις ντουζιέρες τους αντί για νερό απελευθερώνονταν το δηλητηριώδες αέριο Zyklon B. Ανοίγοντας έπειτα την πόρτα για να μαζέψουν τα πτώματα (δουλειά που έκαναν οι ίδιοι οι Εβραίοι εξαναγκαστικά) ήταν τόσοι πολλοί ανεβασμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, που όταν την άνοιγαν έπεφταν μαζί 30, 40, 50 άτομα. Οι τοίχοι και οι πόρτες ήταν ματωμένες από τα χέρια που προσπαθούσαν να βρουν έξοδο να αναπνεύσουν. Εκτός των άλλων το πιο συγκλονιστικό ήταν ότι συνήθως στην κορυφή των στοιβαγμένων πτωμάτων ήταν μωρά παιδιά που τα πετάγανε οι μανάδες επάνω μήπως μπορέσουν να αναπνεύσουν, αλλά υπήρχαν και νέοι άνθρωποι, οι οποίοι ποδοπατούσαν τους πιο μεγάλους για να ανέβουν πιο ψηλά.

Τα κουτιά από το αέριο Zyklon B.

Γυαλιά που ανήκαν σε δολοφονημένους Εβραίους. Όπως μας είπε η ξεναγός, σκεφτείτε πόσες ζωές υπήρχαν πίσω από αυτά τα ζευγάρια γυαλιών, πόσες ανθρώπινες ψυχές.

Τα παπούτσια τους. Σε όλα τα μεγέθη…

Προχωρώντας προς το επόμενο κτίριο.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίαζε η περίπτωση των διδύμων παιδιών. Με απώτερο σκοπό να αυξήσουν άμεσα τον πληθυσμό της άριας φυλής όπως την αποκαλούσαν, οι Ναζί εξέταζαν τις περιπτώσεις των διδύμων κάνοντάς τους πειράματα, υπό τις διαταγές του γιατρού Josef Mengele. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η μαρτυρία της Eva Mozes Kor ένα από τα πολλά παιδιά που ήταν θύματα των φριχτών πειραμάτων στο Άουσβιτς μαζί με τη δίδυμη αδερφή της. Το βίντεο είναι συγκλονιστικό και ειλικρινά αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσετε.

Τα σήματα που φορούσε ο κάθε κρατούμενος για να ξεχωρίζει.

Φωτογραφίες των κρατουμένων. Κοιτάζοντας κάτω από τις φωτογραφίες τις ημερομηνίες άφιξης στο στρατόπεδο και την ημερομηνία θανάτου, οι περισσότεροι από αυτούς βλέπαμε ότι ζούσαν από λίγες μέρες μέχρι λίγους μήνες. Οι φωτογραφίες από ένα σημείο και μετά δεν είχαν κανέναν νόημα εφόσον οι άνθρωποι από τις κακουχίες και την πείνα έχαναν τόσο πολύ βάρος και άλλαζε τόσο πολύ η όψη τους που η εμφάνισή τους δεν είχε πλέον καμία σχέση με αυτή της φωτογραφίας. Οπότε ο μόνος τρόπος για να ξεχωρίζεις τον κάθε κρατούμενο ήταν το τατουάζ στο σώμα με τον προσωπικό του αριθμό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν παρά μόνο αριθμοί. Ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα και το μόνο που τρώγανε ήταν ένας μικρός κύβος βουτύρου με λίγη σούπα, η οποία σούπα ήταν ουσιαστικά τα ζουμιά από βρασμένα κρέατα και άλλα φαγητά που προορίζονταν για τους Ναζί.

Όποιος ερχόταν στο Άουσβιτς ήξερε από ένα σημείο και μετά πως δεν υπάρχει τρόπος να διαφύγει. Ήξερε πως εδώ θα πεθάνει, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κάποιοι κατάφεραν και δραπέτευσαν αυτή την πενταετία αλλά εκτελέστηκαν αμέσως μόλις τους έβρισκαν οι Ναζί. Δεν υπήρχε κανένας τρόπος ο κόσμος να μάθει από κάπου τι συνέβαινε σε αυτό το κολαστήριο.

Πολλοί επέλεγαν να αυτοκτονήσουν για να βάλουν ένα τέλος στο βασανιστήριό τους. Έτρεχαν στα σύρματα για να διαφύγουν με αποτέλεσμα να τους πυροβολούν οι στρατιώτες. Αυτό ήταν όχι μόνο ένας τρόπος για να βάλεις τέλος στη ζωή σου αλλά ήταν και κάτι που εκνεύριζε πολύ τους Ναζί, ήταν ένας τρόπος να επαναστατήσεις και να τους «ταπεινώσεις» κατά κάποιον τρόπο και φυσικά τους δημιουργούσες πρόβλημα γιατί έχαναν….προσωπικό. Τώρα τι λογική υπάρχει σε αυτό δεν ξέρω, εφόσον κάθε μέρα πέθαινε κόσμος από τις κακουχίες ούτως ή άλλως. Για να αποτρέψουν τις αυτοκτονίες ακολουθούσαν την τακτική της τιμωρίας στους υπόλοιπους. Αν αυτοκτονήσει κάποιος δηλαδή, θα υποστείτε οι υπόλοιποι τις συνέπειες.

Ένας από τους πιο φριχτούς τρόπους τιμωρίας αν έκανε κάποιος κάτι «ανάρμοστο» ήταν να στιβάζουν όρθιους τους ανρθώπους σε μικρά δωματιάκια 1×1 χωρίς καθόλου φως. Στο καθένα από αυτά έβαζαν 4, ενώ με το ζόρι χωράνε δύο. Έπρεπε να μείνουν σε αυτή τη στάση όλο το βράδυ, δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς ούτως ή άλλως εφόσον ήταν στοιβαγμένοι σαν σε κονσέρβα. Φανταστείτε να περνάς όλο αυτό ενώ είσαι ήδη στα πρόθυρα του θανάτου από την πείνα και την εξάντληση. Πολλοί από αυτούς λοιπόν πέθαιναν τη νύχτα. Αν κάποιος επιζούσε, πήγαινε κανονικά για δουλειά 12 ώρες και μετά…επέστρεφε πάλι στην τιμωρία του.

Δωμάτιο αιχμαλώτου.

Το σημείο που εκτελούσαν τους κρατούμενους με τουφεκισμό.

Οι αιχμάλωτοι δε γνώριζαν για τα κρεματόρια. Μύριζαν την τσίκνα και έλεγαν ότι οι Γερμανοί τρώνε καλά. Οι Zonder Commando, ήταν η ομάδα καταδίκων στους οποίους οι ναζί είχαν επιβάλλει το δυσβάσταχτο καθήκον της καύσης των νεκρών, αυτών δηλαδή που δεν είχαν υποχρεωθεί σε καταναγκαστικά έργα.
Ενδεικτικά, ένα κρεματόριο μπορεί να αποτεφρώσει ένα σώμα σε 1μιση ώρα περίπου. Στο Άουσβιτς, οι αρχές δεν είχαν κανένα σεβασμό για τους νεκρούς και δεν τηρούσαν τους πολιτικούς κανόνες για την αποτέφρωση. Έκαιγαν πολλαπλά σώματα κάθε φορά, όσα περισσότερα μπορούσαν και η διαδικασία ήταν συνεχής και μπορούσε να κρατήσει από μερικές ώρες έως και μέρες. Ότι απέμενε μετά την καύση το θρυμμάτιζαν για να εξαφανίσουν τα πειστήρια. Οι στάχτες που απέμεναν έμπαιναν σε καρότσια και τις πετούσαν στη λίμνη.

Φανταστείτε λοιπόν να ακούτε όλες αυτές τις ανατριχιαστικές περιγραφές και να είστε όντως στον τόπο συνέβησαν όλα αυτά…

Στη συνέχεια μεταφερθήκαμε με το shuttle bus στο ακόμα μεγαλύτερο στρατόπεδο, το Άουσβιτς Ι. Εδώ ήταν πιο ανοιχτά και έκανε πάρα πολύ κρύο καθώς φυσούσε πολύ. Νομίζω το περισσότερο κρύο στην Πολωνία το ένιωσα εδώ.

Αυτά που βλέπετε είναι αφοδευτήρια. Ο κόσμος έκανε εκεί την ανάγκη του και ήταν τόσος πολύς που μερικές φορές οι τουαλέτες δεν έφταναν και χρησιμοποιούσαν την κάθε μία περισσότεροι από ένας. Την ίδια στιγμή. Οι συνθήκες υγιεινής άθλιες φυσικά, όμως αυτό που θέλω να σκεφτείτε είναι η απόγνωση του κόσμου και ο βαθμός της εξαθλίωσης, το απόλυτο μηδέν της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Σε έναν παρόμοιο στάβλο όπως αυτός παραπάνω (γιατί περί στάβλου επρόκειτο όπως μας εξήγησε η ξεναγός), στοιβάζονταν για να κοιμούνται 400 άνθρωποι, ενώ ήταν φτιαγμένοι για να χωρούν 52 άλογα. Οι στάβλοι ήταν εκτεθειμένοι στις καιρικές συνθήκες με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να έχει ζέστη και το χειμώνα οι άνθρωποι να ξεπαγιάζουν. Παρ’όλα αυτά, ο κόσμος μπορούσε να αντέξει τα πάντα, ακόμα και το βαρύ κρύο. Αυτό που δεν άντεχαν με τίποτα ήταν η πείνα. Η πείνα από ένα σημείο και μετά άρχιζε να σε τρελαίνει, γινόταν ψυχικό βασανιστήριο.

Και ωστόσο, ο κόσμος δεν έχανε ποτέ την ελπίδα του. Περίμενε πως κάποια στιγμή ο έξω κόσμος θα μάθει τι συμβαίνει και κάποιος θα έρθει να τους ελευθερώσει.
Η ελπίδα για αυτόν τον κόσμο δεν πέθαινε ποτέ.

Το σημείο που αποβιβάζονταν ο κόσμος.

Συνεχίζοντας να περπατάμε τον μακρύ δρόμο του στρατοπέδου με προορισμό το μνημείο. Τα περισσότερα κρεματόρια είναι πλέον κατεδαφισμένα αλλά μακριά, μπορούσες να δεις τα ερείπια του μεγαλύτερου από αυτά.

Μία από τις πολλές πλάκες κάτω από το μνημείο. Το μήνυμα στα ελληνικά τα λέει όλα. Η ίδια επιγραφή υπήρχε και σε άλλες γλώσσες.

Τα τελευταία λόγια της ξεναγού πριν μας ευχαριστήσει και μας αποχαιρετήσει ήταν άκρως συγκινητικά.
«Σκεφτείτε ότι εσείς περπατήσατε αυτόν το δρόμο μέχρι εδώ ως ελεύθεροι άνθρωποι. Κάποιοι άλλοι περπάτησαν αυτόν τον δρόμο και δε γύρισαν ποτέ πίσω. Θα ήθελα μόλις επιστρέψετε στις πατρίδες σας να μοιραστείτε με όλους αυτά που είδατε και μάθατε εδώ, ώστε ο κόσμος ακόμα κι αν δεν έρθει ποτέ, να γνωρίζει…»

Το μέρος δεν σε εμπνέει για φωτογραφίες ή selfies, όμως ήθελα να μπορώ να βλέπω ότι βρέθηκα εκεί, παρ’όλο που θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή ούτως ή άλλως. Ήθελα να έχω μια φωτογραφία μου σε αυτό το μέρος.

Κατευθυνόμενοι προς την έξοδο και το παρατηρητήριο.

Η θέα του στρατοπέδου από το παρατηρητήριο.

Σε πιάνει τρέλα όταν σκέφτεσαι ότι υπάρχουν στον κόσμο αρνητές του ολοκαυτώματος ή άτομα που λένε πως δεν σκοτώθηκαν τόσοι πολλοί αλλά πολύ λιγότεροι, λες και τελικά αυτό έχει σημασία. Σε πιάνει τρέλα όταν σκέφτεσαι ότι υπάρχουν ακόμα ρατσιστές!

Ένας χρήστης στο trip advisor έβαλε στο μουσείο ένα μόνο αστεράκι γιατί είπε ότι του κατέστρεψε όλο το ταξίδι στην Πολωνία κι ότι έκανε να συνέλθει μέρες. Εγώ για όλο αυτό το ταρακούνημα που μας προκάλεσε του έβαλα 5, αν και αυτό που ζεις εκεί δε μετριέται με αστεράκια ή με βαθμούς. Μετριέται μόνο με το συναίσθημα και με τα λεπτά που θα περάσεις κοιτώντας στο κενό από το παράθυρο του αυτοκινήτου φεύγοντας από εκεί. Ξέρω ότι έχουν γραφτεί πολλά για το Άουσβιτς, ειδικά κι εδώ στο forum. Εύχομαι να πρόσθεσα κάτι σημαντικό κι εγώ σε όλα αυτά με τη δική μου αφήγηση, η οποία ήταν μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι αυτών που ακούσαμε στην ξενάγηση. Θα ήταν ωραίο να έχω περισσότερες φωτογραφίες να σας παραθέσω αλλά ήθελα να ασχοληθώ λιγότερο με αυτό το κομμάτι και να ακούσω αυτά που είχε να μας πει η ξεναγός.

Σας εύχομαι κάποια στιγμή όλοι σας να καταφέρετε να επισκεφτείτε το Άουσβιτς γιατί θα σας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Όπως είπα και στην εισαγωγή αυτής της ιστορίας, μετά από το ταξίδι μας στην Πολωνία, μέσα από τα πολύ άσχημα και αρνητικά συναισθήματα που μας προκάλεσε αυτό το μέρος, τη συγκίνηση και τα δάκρυα, στο τέλος όλοι νιώθαμε πιο αφυπνισμένοι, πιο ενήμεροι, πιο ευαίσθητοι. Αισθανθήκαμε καλύτεροι άνθρωποι. Αν δεν είναι αυτό ταξίδι ζωής, τότε τι είναι;

---

Συνέχεια 3ης ημέρας

Το πρόγραμμα μετά το Άουσβιτς συνεχίστηκε με τα Αλατωρυχεία Wieliczka (Βιελίτσκα) τα οποία ήταν κανονικά στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας αλλά εφόσον τελειώσαμε από το Άουσβιτς κατά τις 15:30 είπαμε μήπως προλάβουμε το τελευταίο γκρουπ των 17:30 στα ορυχεία. Έτσι θα είχαμε όλη την επόμενη ημέρα για μία ακόμη βόλτα στην Κρακοβία, κάτι που μας ενθουσίασε. Μπήκαμε λοιπόν γρήγορα γρήγορα στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση την πόλη Βιελίτσκα λίγο έξω από Κρακοβία, που η απόστασή της όμως από το Άουσβιτς ήταν γύρω στη μία ώρα. Συναντήσαμε αρκετή κίνηση στο δρόμο και φτάσαμε σχετικά οριακά. Αφού βρήκαμε την τοποθεσία με τα ορυχεία (αλήθεια, δε γίνεται να μην τη βρεις, έχει παντού πινακίδες, αλλά να’ναι καλά και το gps) αφήσαμε το αυτοκίνητο στο parking και πήγαμε σφαίρα να βγάλουμε τα εισιτήρια. Ούτε εδώ είχαμε κάνει online κράτηση αλλά εδώ δε χρειαζόταν καθώς μπαίνουν σχεδόν ανά μισή ώρα γκρουπς (το έγραφε και στο site αυτό, ωστόσο τους καλοκαιρινούς μήνες ίσως είναι καλύτερο να κάνετε μια κράτηση γιατί ο κόσμος είναι πολύ περισσότερος). Μπήκαμε λοιπόν στην είσοδο όπου μας περίμενε η ξεναγός μας. Αφού φορέσαμε τα ακουστικά μας και τσεκάραμε αν την ακούμε όλοι καλά ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε τις σκάλες όπως κατεβαίνεις μια πολυκατοικία αλλά αρκετά πιο στενά. Κατεβαίναμε και κατεβαίναμε και κατεβαίναμε… Αρχίσαμε πια να ζαλιζόμαστε και η κατάβαση δεν είχε τελειωμό. Πρέπει να κατεβήκαμε τουλάχιστον 30 ορόφους, όπου αυτό μεταφράζεται αν θυμάμαι καλά γύρω στα 100 μέτρα και 800 σκαλιά. Έτσι φτάσαμε στην πρώτη αίθουσα. Το φως ήταν πολύ χαμηλό και οι φωτογραφίες ίσως είναι λίγο σκοτεινές.

Λίγα λόγια για τα αλατωρυχεία:

Το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα ιδρύθηκε κατά τον 13ο αιώνα και αποτελεί το δεύτερο σε αρχαιότητα αλατωρυχείο της Ευρώπης. Το 1119, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά στο «λευκό χρυσό» της περιοχής. Η εξόρυξη του αλατιού γινόταν συνεχώς από τους μεσαιωνικούς χρόνους και συγκεκριμένα από το 1290 μέχρι το 1996, οπότε και εξαντλούνται τα αποθέματα αλατιού. Η εξόρυξη αλατιού σταμάτησε εντελώς το 2007.
Το Αλατωρυχείο εκτείνεται σε εννέα υπόγεια επίπεδα και φθάνει σε βάθος τα 327 μέτρα, με περισσότερες από 2.040 αίθουσες και 300 χλμ. στοές, που είναι λαξεμένες πάνω σε συμπαγείς όγκους αλατιού, καθώς και υπόγειες λίμνες.
Αποτελεί πολιτιστικό μνημείο και έχει περιληφθεί από το 1978 στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Από την ίδρυσή του, το Αλατωρυχείο της Βιελίτσκα προσέλκυε το ενδιαφέρον διάσημων επισκεπτών. Μεταξύ αυτών, ήταν ο διάσημος Πολωνός αστρονόμος Νικόλαος Κοπέρνικος, ο Γκαίτε, ο Σοπέν, ο ιδρυτής του προσκοπισμού Μπέηντεν-Πάουελ, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον κ.α.

Εδώ στα πρώτα επίπεδα καθώς προχωράμε. Ήδη από τις πρώτες μας στιγμές, χωρίς καν να έχουμε δει τις πιο εντυπωσιακές αίθουσες μας είχε πιάσει ένα δέος και ένας θαυμασμός για το μέρος που βρισκόμαστε.

Για αυτούς που ίσως έχουν κάποιο πρόβλημα κλειστοφοβίας ή φοβία για έλλειψη οξυγόνου και καθαρού αέρα, σας έχω ευχάριστα νέα. Ο αέρας στα ορυχεία είναι πολύ καθαρότερος και πιο υγιεινός από αυτόν που αναπνέουμε έξω γιατί δεν περιέχει αλλεργιογόνα και ρύπανση. Υπάρχει ακόμα κι ένα κέντρο υγείας που έχει αξιοποιήσει την ποιότητα του αέρα στα ορυχεία και έχει πρωτοπορήσει σε μία θεραπεία που ονομάζεται «subterranotherapy» (αδυνατώ να βρω μετάφραση στα ελληνικά, υποθέτω θα σημαίνει κάτι σαν «υπογειοθεραπεία») η οποία προσφέρει προγράμματα αποκατάστασης για άτομα που πάσχουν από αναπνευστικά προβλήματα. Συχνά έρχονται στα αλατωρυχεία άτομα με διάφορες αναπνευστικές παθήσεις ώστε να επωφεληθούν από τον αέρα.
Για αυτούς που τους αρέσει η ζωή υπογείως υπάρχει ακόμα και η δυνατότητα να περάσουν τη νύχτα εκεί, ως μέλος κάποιου γκρουπ, φέρνοντας το sleeping bag τους. Οι εκδρομές για σχολικές ομάδες προσφέρουν δραστηριότητες όπως τένις, αίθουσα ανάγνωσης, ακόμα και χορό σε disco!
Έτσι λοιπόν η ξεναγός μας υπενθύμιζε συχνά να παίρνουμε βαθιές ανάσες και να χαρούμε τον καθαρό αέρα των ορυχείων. Ποιος να το φανταζόταν!

Άγαλμα από αλάτι του Κοπέρνικου. Όχι, δεν είναι γυναίκα. 

Ορυκτό αλάτι στην οροφή.

Στην επόμενη αίθουσα είδαμε την αναπαράσταση του Μύθου της Αγίας Κίνγκα μ’ ένα γονατισμένο αλατωρύχο να της προσφέρει αλάτι κι ένα δαχτυλίδι. Οι άνθρωποι έχουν κάνει απίστευτη δουλειά. Θεατρικοί φωτισμοί που άλλαζαν και φώτιζαν διαφορετικούς χαρακτήρες ανάλογα με τις αναφορές του αφηγητή από τα ηχεία και σαν χαλί μεσαιωνική μουσική.

Ο Μύθος της Αγίας Κίνγκα: Η Αγία Κίνγκα (Saint Kinga of Poland, 1224 – 1292) ήταν δούκισσα της Ουγγαρίας, κόρη του βασιλιά Μπέλα Δ’ της Ουγγαρίας και της Μαρίας Λασκαρίνας, κόρης του Βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδώρου Α’ Λάσκαρι.
Η Κίνγκα αρραβωνιάστηκε σε ηλικία 16 ετών το δούκα και μετέπειτα βασιλιά της Πολωνίας Βολέσλαο Ε’ τον «Αγνό», ο οποίος ήταν τότε 19 ετών. Σύμφωνα με το διαδεδομένο θρύλο, η Κίνγκα ζήτησε από τον πατέρα της να της δώσει ως γαμήλιο δώρο, αντί για χρυσό και κοσμήματα, ένα αλατωρυχείο. Για να πραγματοποιηθεί η επιθυμία της, πέταξε το δαχτυλίδι των αρραβώνων της σ’ ένα αλατωρυχείο στην Ουγγαρία.

Μετά την τέλεση του γάμου της στην Πολωνία, η Κίνγκα, ταξιδεύοντας μια μέρα στην κοντινή πόλη της Βιελίτσκα, διέταξε τους Ούγγρους αλατωρύχους, που είχε φέρει μαζί από την πατρίδα της, να ανοίξουν ένα πηγάδι. Αντί όμως για νερό, εξορύχτηκε «λευκός χρυσός», καθώς και το δαχτυλίδι της μέσα σ’ ένα πέτρωμα αλατιού, το δαχτυλίδι αυτό που είχε πετάξει η δούκισσα στο αλατωρυχείο στην Ουγγαρία.

Έτσι, η Κίνγκα ανακηρύχθηκε έκτοτε προστάτιδα των αλατωρύχων και από το 1690 ξεκίνησε και η λατρεία της «ως ευλογημένης Κίνγκα». Αγιοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία από τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’ στις 16 Ιουνίου 1999, ως Αγία Κίνγκα της Πολωνίας.

Εντυπωσιακό, πραγματικά.

Αναπαράσταση αλατωρύχου και το πώς έβαζαν φωτιά στο μεθάνιο για να το ξεφορτωθούν (ουκ ολίγα ατυχήματα και εκρήξεις φυσικά είχαν συμβεί). Υπήρχε ακόμα και projection της φωτιάς επάνω στο πέτρωμα της οροφής που το αναπαριστούσε! Εξαιρετικό και αυτό.

Υπήρχαν 100 άλογα που χρησιμοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των εργασιών εξόρυξης (τα οποία ελαχιστοποιήθηκαν σε 4 μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο). Συχνά περνούσαν όλη τους τη ζωή εκεί. Ωστόσο, η μεταχείρισή τους ήταν βασιλική και μάλιστα είχαν συγκεκριμένους εργαζόμενους αφιερωμένους στην υγεία και την ευημερία τους. Εάν ένα άλογο τραυματιζόταν ή κακομεταχειριζόταν, υπήρχαν συνέπειες για τους υπεύθυνους εργαζόμενους. Το τελευταίο άλογο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το 2002.

Αφού 4 μέλη του γκρουπ ανέβασαν με τροχαλία (δεν έχω φωτογραφία γιατί τραβούσα video) και οι ίδιοι (δύο από αυτούς ο Γιώργος κι ο Βασίλης) έναν κύλινδρο αλατιού από χαμηλότερα επίπεδα των ορυχείων και όλοι χαρήκαμε και ζητωκραυγάζαμε, συνεχίσαμε στην επόμενη αίθουσα.

Εδώ μου τράβηξε την προσοχή το άγαλμα του βασιλιά Kazimierz.

Κατεβαίνουμε ακόμη πιο βαθιά.

Αναπαράσταση νάνων αλατωρύχων/μεταλλωρύχων. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι νάνοι στη μυθολογία ήταν εξαιρετικοί μεταλλωρύχοι!

Λόγω της επικινδυνότητας της δουλειάς τους, οι αλατωρύχοι έφτιαξαν αρκετά αγάλματα και χώρους λατρείας ώστε να προσεύχονται για την ασφάλειά τους.

Κι έτσι περνάμε στην παρακάτω εικόνα που δείχνει την επόμενη αίθουσα που επισκεφτήκαμε και που πραγματικά όταν την αντικρίσαμε μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ομολογώ ότι δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο πουθενά.

Μα τι είναι αυτό; Που βρισκόμαστε; Μην είναι η αίθουσα του θρόνου στα ορυχεία της Μόρια; Θα βγει από κάπου ο Γκίμλι και ο Βασιλιάς των νάνων; Τι είναι αυτή η θαυμάσια αίθουσα;
Είναι μια εκκλησία εξολοκλήρου από αλάτι, το παρεκκλήσι της Αγίας Κίνγκα, η πιο όμορφη αίθουσα από όλες, το κόσμημα των ορυχείων όπως την αποκαλούν. Σε αυτό το παρεκκλήσι μπορεί κάποιος να παντρευτεί κανονικά, κάνοντας έτσι έναν από τους πιο πρωτότυπους γάμους που θα σκεφτόταν κανείς.
Πιστέψτε με, η φωτογραφία δεν αποτυπώνει ούτε στο μισό τη μεγαλοπρέπεια της αίθουσας! Τα πάντα εδώ είναι από αλάτι, οι κρύσταλλοι των πολυελαίων, τα αγάλματα, οι τοιχογραφίες, τα τραπέζια, το πάτωμα, ότι βλέπει το μάτι σας. Ολόκληρη η αίθουσα είναι ένα έργο τέχνης απαράμιλλης ομορφιάς!

Αναπαράσταση της Γέννησης.

Η Αγία Τράπεζα.

Ευτυχώς μας έδωσε η ξεναγός 10 λεπτά περίπου για να περιεργαστούμε την αίθουσα και να βγάλουμε φωτογραφίες φυσικά.

Στην επόμενη αίθουσα βρεθήκαμε σε μια λίμνη (οι εκπλήξεις δε σταματούν). Σε αυτή εδώ την αίθουσα ακούσαμε μουσική του Σοπέν (επίσης Πολωνός) ενώ φωτιζόντουσαν διαφορετικά σημεία της αίθουσας.

Μία ακόμα εντυπωσιακή αίθουσα, η μεγάλη στοά. Παρατηρήστε τη στήριξη που έχουν φτιάξει με τα ξύλα.

Στη συνέχεια περάσαμε στην μικρή σπηλιά του Jozef Pilsudski, η οποία είναι γεμάτη με άλμη. Το άγαλμα είναι του Αγίου Ιωάννη του Νεο-μούσου του 19ου αιώνα, που πνίγηκε στον ποταμό Μολδάβα. Λόγω της φύσης του θανάτου του, θεωρείται προστάτης κατά των πλημμυρών. 

Βρισκόμαστε πλέον 130 μέτρα κάτω από τη γη.

Συνεχίζοντας προς τις τελευταίες αίθουσες.

Αλατωρύχοι! Τέλος βάρδιας παιδιά. Βέβαια εφόσον δεν υπάρχει άλλο αλάτι για εξόρυξη δεν κατάλαβα τι ακριβώς δουλειά κάνουν εκεί…

Στην επόμενη και τελευταία αίθουσα, μία από τις πιο υψηλές, ήταν και το gift shop του μουσείου.

Κρύσταλλος αλατιού. Ο κύριος είναι ο Stanisław Staszic, ηγετικό πρόσωπο στον Πολωνικό Διαφωτισμό. Καθολικός ιερέας, φιλόσοφος, γεωλόγος, συγγραφέας, ποιητής, μεταφραστής και πολιτικός.

Μικρά φωτιστικά. Πήραμε από ένα. 

Η πρώτη λίστα με τα 12 μνημεία/μέρη της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco που δημιουργήθηκε το 1978. Στην κορυφή, το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας και στο κάτω μέρος, τα Αλατωρυχεία της Βιελίτσκα. Είδαμε πολύ Unesco σε αυτό το ταξίδι!

Μία ακόμα αχανής στοά, από τις χιλιάδες των Αλατωρυχείων.

Ένα ακόμα παρεκκλήσι, αυτό του Αγίου Ιωάννη. Είπαμε, φοβόντουσαν πολύ οι άνθρωποι.

Έπειτα από αυτή την αίθουσα είχες τη δυνατότητα να κάνεις ένα ακόμα προεραιτικό τουρ με βαγονέτο και σε άλλες αίθουσες. Μας ενημέρωσε η ξεναγός ότι δε θα έβλεπες κάτι πολύ διαφορετικό ωστόσο. Έτσι επιλέξαμε να φύγουμε μιας και η πείνα μας χτύπησε και πάλι την πόρτα.

Συνοψίζοντας, έχω να πω το εξής: Έχω δει τις Κατακόμβες στο Παρίσι, έχω κάνει caving κάτω από τη Βουδαπέστη γλιστρώντας από τρυπούλες που με τα βίας χωράς, έχω επισκεφτεί σπήλαια στην Ελλάδα, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με αυτό. Τα Αλατωρυχεία της Βιελίτσκα είναι ένα από τα πιο πρωτότυπα και πιο όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ και προτείνω σε όλους τις επισκέπτες της Κρακοβίας να βάλουν οπωσδήποτε μία επιπλέον ημέρα στο πρόγραμμά τους για να τα επισκεφτούν. Αυτή την ημέρα μπορείτε να τη συνδυάσετε με το Άουσβιτς (τα περισσότερα πρακτορεία έτσι το συνδυάζουν άλλωστε νομίζω) και παρ’όλο που θα κρατήσει από το πρωί ως το βράδυ και εμπεριέχει μια κάποια κούραση, θεωρώ ότι θα είναι μία από τις καλύτερες ταξιδιωτικές ημέρες που θα έχετε στη ζωή σας. Εμπιστευτείτε με! 

Μετά από αυτήν την πλούσια μέρα με τους τόνους πληροφοριών ακόμα να είναι υπό επεξεργασία στο κεφάλι μας, τι καλύτερο από ένα ζεστό, παραδοσιακό Πολωνικό εστιατόριο στο κέντρο της Κρακοβίας! Πρόκειται για το Chata, στο οποίο πήγαμε μετά από πρόταση φίλης και δεν το μετανιώσαμε.

https://www.tripadvisor.com.gr/Rest…w_Lesser_Poland_Province_Southern_Poland.html

Όταν λέμε παραδοσιακό, εννοούμε πολύ παραδοσιακό. Προβιές στα ξύλινα καθίσματα όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες του trip advisor και από τα ηχεία ακουγόντουσαν κατά διαστήματα βελάσματα προβάτων! Ήταν εξαιρετικό και πολύ αστείο. Η κουζίνα τους πολύ καλή, οι τιμές χαμηλές όπως πάντα και γενικά μείναμε παραπάνω από ευχαριστημένοι και από το φαγητό και από την κουζίνα τους.

Το goulash του Γιώργου σε ψωμένιο πιατάκι το οποίο είπε ότι είναι πεντανόστιμο. Μπλιαχ. 

Η σούπα της Μαριάννας.

Και τα dumplings με μανιτάρια που πήρα εγώ τα οποία ήταν πολύ πιο νόστιμα απ’ότι φαίνονται!

Έτσι τελείωσε και αυτή η μέρα, αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα και αξέχαστη ημέρα!

---

Ημέρα 4η

Η ημέρα ξεκίνησε ψάχνοντας παρκινγκ στην περιοχή γύρω από το κάστρο του Βάβελ. Θέλαμε να δούμε λίγο καλύτερα το δράκο και να περάσουμε μετά τη γέφυρα most Grunwaldzki και να βρεθούμε στην άλλη όχθη του Βιστούλα με προορισμό το δρόμο στον κόμβο Rondo Grunwaldzkie. Εκεί είχαμε διαβάσει ότι υπάρχει αερόστατο (!) που ανεβαίνει αρκετά μέτρα, όχι τόσα βέβαια όσο ένα κανονικό αερόστατο γιατί είναι δεμένο με σχοινί, αλλά και πάλι φανταστήκαμε ότι η θέα στην πόλη θα είναι φανταστική. Δυστυχώς αερόστατο δε βρήκαμε πουθενά όσο κι αν ψάξαμε, μέχρι και τηλ. τους πήραμε και ο αριθμός ήταν μάλλον λάθος, ακούγαμε μόνο κάτι ηχογραφημένα Πολωνικά. Μάλλον η καταχώριση στο trip advisor ήταν παλιά. Κρίμα, πολύ κρίμα!

Το σημείο που παρκάραμε κοντά στο κάστρο, αλλά φύγαμε αμέσως γιατί όλες οι θέσεις εκεί γύρω ήταν για κατοίκους.

Το άλλο σημείο που βρήκαμε, λίγο πιο μακριά αλλά και πάλι τυχερούς μας λες.

Με κατεύθυνση την πίσω μεριά του κάστρου, στο άγαλμα του δράκου.

Ο καιρός αρκετά μουντός και κρύος αλλά τουλάχιστον δεν έβρεχε. Η διάθεση αντιθέτως, καλοκαιρινή. 

Εδώ είμαστε! Το Μπρούτζινο άγαλμα του δράκου κατασκευάστηκε το 1965 και είναι μια πολύ όμορφη προσθήκη στο αστικό τοπίο που εκμεταλλεύτηκε πολύ σωστά τον θρύλο της πόλης και που προσελκύει πολλούς τουρίστες.

Ανά 5′ ο δράκος βγάζει φλόγες από το στόμα του. Προσφάτως μάλιστα, δημιουργήθηκε υπηρεσία που μπορείς να στείλεις SMS για να κάνεις το δράκο να βγάλει φωτιά, η οποία έχει λάβει μέχρι και 2.500 sms μέσα σε μία ημέρα!

Έπειτα πήραμε το δρόμο με κατεύθυνση την άλλη όχθη του Βιστούλα για το μπαλόνι που θα μας ανέβαζε ψηλά (και που ποτέ δε βρήκαμε). Στο δρόμο πέσαμε εντελώς αναπάντεχα (δεν είχα διαβάσει πουθενά για αυτό) σε ένα άγαλμα αφιερωμένο σε έναν πιστό σκυλάκο, τον Dzok.

To θλιμμένο ύφος του Dzok σε συνδυασμό με το παρατεταμένο ποδαράκι του αλλά και τα δύο ανθρώπινα χέρια που τον αγκαλιάζουν μας ράγισε την καρδιά, αλλά περισσότερο από όλα η ιστορία που το συνόδευε.
Όπως και άλλοι διάσημοι σκύλοι ανά τον κόσμο, o Dzok έγινε γνωστός για την πίστη και την αφοσίωση που είχε στον ιδιοκτήτη του όταν αυτός πέθανε. Ο Dzok τον περίμενε για 1 χρόνο (1990-1991) στο σημείο που ο δεύτερος άφησε την τελευταία του πνοή.
Το μνημείο δημιουργήθηκε από το διάσημο γλύπτη Bronisław Chromy το 2001 στην περιοχή που ο σκυλάκος περιφερόταν περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του.
Όποιος θέλει (και αντέχει) να διαβάσει ολόκληρη την ιστορία του Dzok, μπορεί να το κάνει εδώ: http://psilos.org/en/a-legend-about-a-dogs-loyalty/

Στη συνέχεια, μετά το φιάσκο του αερόστατου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Παλιά Πόλη. Περνώντας τη γέφυρα βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με την υπέροχη θέα προς το λόφο του κάστρου και το κάστρο.

Στο δρόμο προς την παλιά πόλη, μερικά όμορφα κτίρια.

Και έξω από τα τείχη της παλιάς Πόλης, μοντέρνες κατασκευές και καθίσματα στο πάρκο.

Αλλά και ένα γραμμόφωνο!

Περπατώντας στο πάρκο Planty.

Φαντάζομαι πόσο όμορφα θα είναι εδώ την άνοιξη με τα δέντρα ανθισμένα, ή το φθινόπωρο με τα κίτρινα φύλλα.

Μια στάση για να ζεσταθούμε με το απαραίτητο καφεδάκι! Πολύ όμορφο καφέ σε πολύ γραφική γειτονιά.

Εικόνες από την Παλιά Πόλη.

Η Παλιά Πόλη είναι το διαμάντι της Κρακοβίας αλλά και της Πολωνίας γενικότερα. Ολόκληρη η μεσαιωνική πόλη είναι ανάμεσα στα πρώτα μέρη/μνημεία που συμπεριέλαβε η Unesco στη λίστα της.

Βολτάροντας στις πανέμορφες πλατείες της Παλιάς Πόλης.

Με προορισμό και πάλι την Κεντρική Πλατεία.

Πίσω από τη Βασιλική της Παναγίας. Στο βάθος στην πλατεία, ο πύργος του Δημαρχείου.

Πολύ πετυχημένο κοστούμι ο κύριος και τα παιδιά θέλανε μια φωτογραφία μαζί του.

Μπροστά από τη Βασιλική της Παναγίας.

Μπρούτζινο άγαλμα του Adam Mickiewicz, ρομαντικού Πολωνού ποιητή του 19ου αιώνα.

Σουβενίρ στη Χριστουγεννιάτικη αγορά της πλατείας.

Το βαρελάκι πάλι με τρελή ουρά! Όλοι στην αναμονή για ζεστό κρασί.

Παραδοσιακά πολωνικά τραγούδια, ίσως και κάλαντα, από χορωδία σε εξέδρα στην πλατεία.

Η ώρα πέρασε και ήρθε η στιγμή για μεσημεριανό. Κατευθυνόμαστε λοιπόν σε κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά.

Αντρικό κουρείο στο δρόμο προς το εστιατόριο.

Πλησιάζουμε…

Και φτάσαμε! Milk Bar λοιπόν, την ύπαρξη των οποίων έμαθα εδώ, στο περιοδικό του travel stories https://www.travelstories.gr/milk-bars-ena-aksioperiergo-poloniko-sosialis/
Εδώ λοιπόν να πω ότι φάγαμε το οικονομικότερο φαγητό όλου του ταξιδιού, το οποίο ήταν πεντανόστιμο. Η δε σούπα μπρόκολου, απίστευτη. Όταν φτάσαμε ήταν φίσκα, έτσι περιμέναμε για 5 λεπτά απ’έξω. Άξιζε όμως η αναμονή. Σε αντίθεση με αυτό που περιγράφει το άρθρο βέβαια, ο χώρος δε μου θύμισε σοσιαλιαστική αισθητική. Περισσότερο σαν ένα τυπικό εστιατόριο θα το χαρακτήριζα με τη διαφορά ότι είναι self service.
Milkbar Tomasza. Άψογη επιλογή!
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest…w_Lesser_Poland_Province_Southern_Poland.html

Σειρά είχε μετά ένα escape game που είχαμε κλείσει στην Κρακοβία. Τι είναι ένα ταξίδι στο εξωτερικό χωρίς δωμάτιο απόδρασης; Έχει γίνει πλέον παράδοση.
Έτσι αφήσαμε το milk bar και πήγαμε προς το αυτοκίνητο.

Έξω από το εστιατόριο, ενώ ο ήλιος είχε δύσει. Μην ξεγελιέστε, η ώρα ήταν μόλις 15:30. Χειμώνας στην βόρεια Ευρώπη. 

Περνώντας πάλι μέσα από την Παλιά Πόλη.

Ο περισσότερος χριστουγεννιάτικος στολισμός που είδαμε στην παλιά πόλη ήταν αυτός. Απογοήτευση δυστυχώς.

Καλή προσπάθεια αλλά… Δεν.

Άλλη μία όμορφη πλατεία.

Και ναι, έξω στην πόλη είδαμε κάτι που να θυμίζει περισσότερο στολισμό δρόμων ευρωπαϊκού επιπέδου και δε χάσαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες.
Κλασικός Βασίλης. Τι είναι μια φωτογραφία χωρίς κερατάκια κι ας έχεις περάσει τα 30;

Στην περιοχή που βρισκόταν το escape game είχαν στήσει παγοδρόμιο και μια μικρή Χριστουγεννιάτικη αγορά!

Σα να μπήκαμε λίγο στο γιορτινό κλίμα σε αυτή τη γειτονιά, που πιθανότατα ήμασταν οι μοναδικοί τουρίστες μιας και ήμασταν λίγο μακριά από το κέντρο.

Απέναντι από το παγοδρόμιο σε αυτό το συμπαθέστατο καφέ ήπιαμε έναν ακόμη καφέ.

Η καινούργια γνωριμία της Μαριάννας!

Μετά το escape game, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό το διαμέρισμα.
Με το τέλος κι αυτής της ημέρας τελείωσαν ουσιαστικά οι μέρες μας στην Κρακοβία. Το επόμενο πρωί που θα αναχωρούσαμε για Βαρσοβία μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. 

Τέλος 4ης ημέρας.

---

Ημέρα 5η

Ξυπνώντας το πρωί της Κυριακής 17 Δεκεμβρίου στο διαμέρισμά μας στην Κρακοβία, ανοίγω το παράθυρο και τα βλέπω όλα κάτασπρα! Τι τέλεια έκπληξη ήταν αυτή!

Επιτέλους λίγο χειμώνας, λίγο άσπρα Χριστούγεννα!

Λίγο στραβό το κάδρο αλλά κυριολεκτικά είχα κρεμαστεί απο το παράθυρο 

Ετοιμάσαμε βαλίτσες και σάκους και κατεβήκαμε κάτω. Είχαμε ένα 5ωρο ταξίδι προς τη Βαρσοβία και είχα βάλει ήδη κάποια πράγματα να κάνουμε εκεί μόλις φτάσουμε. Όμως το τοπίο γύρω μας δε μας άφηνε έυκολα να επιβιβαστούμε!

Η γειτονιά είχε αυτή την ησυχία του πρωινού της Κυριακής αλλά και ένα άλλο είδος ησυχίας. Αυτής που επικρατεί όταν έχει πέσει χιόνι. 
Στη γωνία του τετραγώνου που βρισκόταν το διαμέρισμά μας παρατηρήσαμε μία κυρία που είχε βγει να ταΐσει τα πουλιά. Αυτά, σαν να’ταν εκπαιδευμένα, μόλις την είδαν άρχισαν να την ακολουθούν (ακριβώς πίσω από το κεφάλι της Μαριάννας φαίνονται αμυδρά τη στιγμή που τρώνε). Υπνωτισμένοι από τη σκηνή που μας θύμισε κάτι από «Μόνος στο Σπίτι» μείναμε εκεί να παρατηρούμε την κυρία ενώ ο Βασίλης άρχισε να κορνάρει για να επιβιβαστούμε.

Και το ταξίδι ξεκινά.

Η διαδρομή προς τη Βαρσοβία ήταν πανέμορφη. Την πρώτη ημέρα του ταξιδιού καθώς ερχόμαστε, λόγω του ότι ήταν νύχτα και ήμασταν κουρασμένοι δεν παρατηρούσαμε καλά από που περνάμε. Δάση, σπίτια σε λιβάδια, ωραίοι δρόμοι. Και όλα αυτά ενώ έπεφτε απαλό χιόνι. Στο αυτοκίνητο το aircondition στη ζέστη και από τα ηχεία να ακούγονται μουσικές από τα mp3 που είχαμε προνοήσει να φέρουμε από το σπίτι.

Ένα ακόμα πανέμορφο, μελαγχολικό τοπίο.

Σταματήσαμε για να προμηθευτούμε καφέ. Στο σημείο που βρισκόταν το mini market που μας παρείχε τα απαραίτητα για το ταξίδι, στον εξωτερικό χώρο υπήρχε το παρακάτω, που κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι είναι.

Ένας προαύλιος χώρος με ξύλινα αγάλματα που έμοιαζαν με τοτέμ!

Ακριβώς απέναντι από το χώρο με τα ξύλινα αγάλματα.
To «Gospoda» σημαίνει ταβέρνα στα Πολωνικά. Το κοιτάξαμε μετά. Αυτό όμως που σου τραβάει την προσοχή είναι αυτό το άγαλμα και η πλάκα δίπλα του. Να είναι τάφος; Κι αν ναι…πολύ περίεργο σημείο δεν είναι για να θάψουν κάποιον ιερέα; Μπροστά από μία ταβέρνα και ένα Mini Market… Δεν νομίζω να είναι τάφος. Κάτι γράφει στο μνημείο δίπλα αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τώρα που βλέπω τη φωτογραφία κι εκείνη τη στιγμή δεν το παρατήρησα για να το διαβάσω.

Φωτογραφία τραβηγμένη από την είσοδο του mini market. Όσο κι αν ψάξαμε δεν καταφέραμε να μάθουμε τι ακριβώς είναι αυτά τα αγάλματα και γιατί βρίσκονται εκεί.

Αυτό το εντελώς μη αναμενόμενο και σουρεαλιστικό μέρος που βρεθήκαμε σταματώντας απλά για προμήθειες, ένα ήσυχο, χιονισμένο χειμωνιάτικο τοπίο στη μέση του πουθενά σε συνδυασμό με τα ξύλινα αγάλματα μας έχει μείνει στο μυαλό σαν κάτι πολύ creepy αλλά ταυτόχρονα απίστευτα ενδιαφέρον. Μία έκπληξη της Πολωνίας για να θυμόμαστε καλύτερα τη διαδρομή με το αυτοκίνητο!
Αν κάποιος έχει τύχει να περάσει από εκεί και γνωρίσει τι είναι ακριβώς αυτό το μέρος, θα είχα πολύ μεγάλη περιέργεια να μάθω!

Και πάλι στο αυτοκίνητο, λίγα χιλιόμετρα απόμειναν.

Φτάνοντας, η γειτονιά που βρισκόταν το σπίτι μας είναι από τα πιο περίεργα μέρη που έχει τύχει να μείνω στο εξωτερικό. Μια μεγάλη έκταση με τεράστιες, σοβιετικές, κακάσχημες πολυκατοικίες-τέρατα, με την αρίθμηση των δρόμων να είναι τόσο περίεργη που κάναμε τουλάχιστον 20 λεπτά να βρούμε το κτίριό μας. Κι αυτό λόγω του ότι το νούμερο της διεύθυνσης που είχαμε αντιστοιχούσε σε κάποιο κτίριο μεν, αλλά τα κτίρια δεν ήταν το ένα δίπλα από το άλλο, αλλά πιο μακριά, ή από πίσω από το άλλο κλπ.

Φωτογραφία του πάρκου από το παράθυρο της κουζίνας. Μη σας ξεγελάει το πάρκο. Η όλη έκταση ήταν απείρως καταθλιπτική. Στο βάθος, τα κτίρια-τέρατα που ανέφερα, παρόμοια με το δικό μας.

Αφού βρήκαμε επιτέλους το κτίριο, βάλαμε τον κωδικό στην πόρτα της εισόδου και μπήκαμε μέσα. Εκεί, προσπαθώντας να δούμε στο e-mail τον όροφο του διαμερίσματος αλλά και πού να είναι τα κλειδιά που μας είχε αφήσει ο ιδιοκτήτης, ψάχναμε γύρω γύρω αλλά και στα μικρά γραμματοκιβώτια εισόδου που υπήρχαν στην πολυκατοικία (παρόμοια με αυτά που έχουν και οι δικές μας πολυκατοικίες). Όταν λέμε ψάχναμε, μη φανταστείτε, κοιτούσαμε απλά τα ονόματα να δούμε ποιο αντιστοιχεί στο διαμέρισμά μας, μήπως τα είχε ρίξει εκεί.
Λίγες στιγμές αργότερα μπαίνει στην πολυκατοικία μεσήλικη Πολωνή κυρία η οποία αρχίζει να μας μιλάει εκνευρισμένη στα Πολωνικά. Της είπαμε στα Αγγλικά ότι δεν καταλαβαίνουμε Πολωνικά και ότι είμαστε τουρίστες. Συνέχισε να μιλάει στα Πολωνικά. ΕΒΛΕΠΕ ότι δεν καταλαβαίναμε τι λέει (φαινόταν βεβαίως εμφανώς εκνευρισμένη) και εξακολουθούσε να μιλάει στα Πολωνικά! Ε αρχίσαμε να της μιλάμε κι εμείς στα Ελληνικά. Μπήκε στο ασανσέρ μουρμουρίζοντας και ξεκουμπίστηκε. Αφού μας έσπασε τα νεύρα είπαμε να μη χαλαστούμε περισσότερο και ανεβήκαμε στον όροφό μας. Αλλά η πρώτη εικόνα των κατοίκων της Πολωνικής πρωτεύουσας ήταν κάκιστη!
Αφού ξεκλειδώσαμε την επιπλέον καγκελόπορτα που υπήρχε πριν από την πόρτα του διαμερίσματος, βρήκαμε τα κλειδιά που ήταν σε ένα μικρό χρηματοκιβώτιο πίσω από κάτι δίπλα από την πόρτα και αφού ξεκλειδώσαμε τις 3 κλειδαριές, επιτέλους μπήκαμε. Η άσχημη περιοχή σε συνδυασμό με όλη αυτή την ασφάλεια που υπήρχε μας δημιούργησε μια ελαφρά ανησυχία αλλά ευτυχώς δε συνέβη κάτι.
Στο διαμέρισμα μας περίμενε μία ακόμη έκπληξη. Παρ’όλο που ήταν ευρύχωρο, δεν το λες και το καθαρότερο διαμέρισμα που έχουμε μείνει. Μέχρι και κάτι εσώρουχα βρήκαμε σε ένα από τα συρτάρια της ντουλάπας που κάποιος είχε ξεχάσει. Αυτές είναι οι εκπλήξεις μερικές φορές του airbnb…

Αφήσαμε το βρώμικο διαμέρισμα της καταθλιπτικής γειτονιάς (πωπω έτσι που το έγραψα ακούγεται φριχτό) και ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης. Πρώτη στάση το Palace of Culture and Science ή αν θέλετε στα Ελληνικά, Ανάκτορο του Πολιτισμού και της Επιστήμης της Βαρσοβίας.

Να’το, φαίνεται αμυδρά πίσω από τα βρεγμένα τζάμια του αυτοκινήτου.

Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν πηγαίναμε ακριβώς στο Ανάκτορο, αλλά στο ξενοδοχείο Marriot, όπου από τον τελευταίο του όροφο έχεις μία πολύ όμορφη θέα της πόλης αλλά και του Ανακτόρου!

Δυστυχώς, μας είπαν ότι το μπαρ στον τελευταίο όροφο ανοίγει στις 18:00. Η ώρα ήταν ακόμα 15:30 και ήθελα να τραβήξω φωτογραφίες την ώρα που ανάβουν τα φώτα της πόλης, όταν υπάρχει ακόμα αυτό το γλυκό φως του σούρουπου που στη φωτογραφία λέγεται magic hour. Μου το χάλασαν, αλλά τι να κάνουμε… Ξεκινήσαμε για μια βόλτα λοιπόν προς το Ανάκτορο και θα επιστρέφαμε μετά στο μπαρ του ξενοδοχείου για τις φωτογραφίες.

Έξω από το ξενοδοχείο. Το κτίριο είναι πολύ εντυπωσιακό!

Λίγες πληροφορίες για αυτό το εντυπωσιακό κτίριο που μοιάζει πραγματικά μεγαθήριο: Κατασκευασμένο το 1955, αποτελεί το κέντρο για διάφορες επιχειρήσεις, δημόσιους οργανισμούς και πολιτιστικές δραστηριότητες όπως συναυλίες, κινηματογράφους, θέατρα, βιβλιοθήκες, αθλητικούς συλλόγους, πανεπιστήμια, επιστημονικά ιδρύματα και αρχές της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών. Έχει ύψος 251 μέτρα (ενδεικτικά ο Πύργος του Άιφελ είναι 300 μέτρα). Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1952 και διήρκεσε μέχρι το 1955. Ήταν δώρο από τη Σοβιετική Ένωση προς τον πολωνικό λαό. Ο πύργος κατασκευάστηκε, χρησιμοποιώντας 3.500 – 5.000 Ρώσους εργάτες και 4.000 Πολωνούς εργάτες. Δεκαέξι εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους σε ατυχήματα κατά τη διάρκεια της κατασκευής. Πολλοί Πολωνοί μισούσαν το κτίριο γιατί το θεωρούσαν σύμβολο της Σοβιετικής κυριαρχίας και κάποιοι έχουν ακόμα αρνητικά συναισθήματα για αυτό. Κάποιοι επίσης ισχυρίζονταν πως κατέστρεψε την αισθητική ισορροπία της Παλιάς Πόλης και ότι δεν ταίριαζε με τα υπόλοιπα κτίρια. Αυτή η αντίληψη έχει μειωθεί αρκετά με τα χρόνια με την κατασκευή πολλών ουρανοξυστών στην περιοχή. Παρά τις αντιπαραθέσεις ωστόσο, το Παλάτι έγινε διεθνώς αναγνωρισμένο σύμβολο της Βαρσοβίας.
Το κτίριο λειτουργεί σήμερα ως εκθεσιακό κέντρο και συγκρότημα γραφείων. Περιλαμβάνει επίσης ένα multiplex κινηματογράφο με οκτώ οθόνες, τέσσερα θέατρα, δύο μουσεία (Μουσείο Εξέλιξης και Μουσείο Τεχνολογίας), γραφεία, βιβλιοπωλεία, μια μεγάλη πισίνα, αίθουσα συνεδρίων για 3.000 άτομα και το αναγνωρισμένο πανεπιστήμιο Collegium Civitas στον 11ο και 12ο όροφο του κτιρίου. Η ταράτσα στον 30ο όροφο (114 μέτρα), είναι ένα γνωστό τουριστικό αξιοθέατο με πανοραμική θέα στην πόλη.

Προσωπικά το θεωρώ πανέμορφο και πολύ εντυπωσιακό, κατασκευαστικά τουλάχιστον.

Ψάχνοντας στο κινητό τι άλλο μπορούμε να κάνουμε στη Βαρσοβία. Όχι, δεν ήρθαμε χωρίς πρόγραμμα. Κοιτάμε αν χωράει και κάτι ακόμα! 

Οι ουρανοξύστες στη γύρω περιοχή. Η Βαρσοβία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από καμία άλλη Ευρωπαϊκή μητρόπολη.

Το κτίριο, φωταγωγημένο.

Ουρανοξύστης, λίγο πιο δίπλα.

Εδώ, στην είσοδο του Παλατιού. Μπήκαμε, πήραμε τους χάρτες μας και τις πληροφορίες μας από τη ρεσεψιόν, χαρήκαμε που ο ρεσεψιονιστ μας ρώτησε αμέσως αν είμαστε Έλληνες και όχι Ισπανοί ή Ιταλοί (σε ΚΑΘΕ ταξίδι τα ίδια ζούμε) και κατευθυνθήκαμε απέναντι σε μεγάλο εμπορικό κέντρο να χαζέψουμε.

Έξω από το εμπορικό κέντρο, η επιγραφή-κιθάρα του Hard Rock Cafe κάνει τέλειο πάντρεμα με το Παλάτι!

Και μετά τη βόλτα στο εμπορικό, ανεβήκαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου Marriot, ήπιαμε το κοκτέιλ μας (το οποίο μας βάρεσε για τα καλά) και θαυμάσαμε τη θέα. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες είναι ελαφρώς θολές γιατί υπήρχε τζαμαρία και αντανακλούσε τα φώτα. Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.

Εικόνες από το μπαρ του ξενοδοχείου.

Πολύ glamour καταστάσεις!

Για την παρακάτω φωτογραφία ανεβήκαμε! Για να κρύψουμε τις αντανακλάσεις είχαμε σχεδόν σκεπάσει όλο το τζάμι με μπουφάν και ζακέτες. Ευτυχώς δε μας πέταξαν έξω! Πολύ όμορφη και εντυπωσιακή θέα, ειδικά τη νύχτα, δε βρίσκετε;

Η υπόλοιπη ημέρα (ημέρα τρόπος του λέγειν, πίσα σκοτάδι ήταν πλέον) ήταν ελεύθερη και είπαμε να πάμε μια βόλτα στην παλιά Πόλη.
Παρκάραμε έξω από τα τείχη της και ήδη η πρώτη εικόνα της μας ετοίμαζε για κάτι πολύ εντυπωσιακό και γιορτινό!

Στο σημείο αυτό να πω ότι η Παλιά Πόλη της Βαρσοβίας δεν είναι και τόσο…παλιά. H Παλιά Πόλη που υπήρχε από τον 13ο αιώνα βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια του β’ παγκοσμίου πολέμου και καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της. Οι Πολωνοί όμως κατάφεραν και την ξαναέχτισαν ολόκληρη μετά το τέλος του πολέμου, χρησιμοποιώντας μάλιστα -όσο ήταν αυτό εφικτό- τα τούβλα που είχαν διασωθεί.
Η Παλιά Πόλη της Βαρσοβίας έχει βρίσκεται στον κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO ως «ένα εξαιρετικό παράδειγμα μιας σχεδόν ολικής ανασυγκρότησης μιας ιστορίας που καλύπτει τον 13ο έως τον 20ο αιώνα.»

Και επιτέλους, η Χριστουγεννιάτικη αγορά κατά μήκος του τείχους της παλιάς πόλης ήταν αυτό που περιμέναμε! Στολίδια και φώτα παντού, δέντρα, κατασκευές, άνθρωποι με στολές, κόσμος και χαρούμενα παιδάκια!

Τα παιδάκια χαίρονται!

Πατάτες, αλλά πιο κάτω και σοκολάτες, γλυκά και φυσικά ζεστό κρασί!

Στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, ένα τεράστιο φωταγωγημένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Στο κτίριο από πίσω projections που απεικονίζουν νιφάδες που κινούνται! Φανταστικά!

Όλοι οι φανοστάτες στην πλατεία ντυμένοι με λαμπιόνια!

Λαμπάκια σχεδόν σε όλα τα στενά.

Η Παλιά Πόλη της Βαρσοβίας είναι πραγματικά πανέμορφη!

Εδώ, σε ένα στενό, ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Μου φάνηκε τόση όμορφη αυτή η εικόνα, ειδικά σε αυτό το το στενό, που δεν μπόρεσα να μην βγάλω φωτογραφία.

Στην πλατεία με το άγαλμα της γοργόνας…

…όπου είχαν φτιάξει παγοδρόμιο! Προσέξτε επίσης τα κτίρια πίσω πόσο όμορφα είναι, τους διαφορετικούς χρωματισμούς αλλά και τα σχέδια που έχει το καθένα.

Εστιατόριο ακριβώς απέναντι από το παγοδρόμιο. Θες να μπεις μόνο και μόνο λόγω της διακόσμησης!

Προχωρώντας και σε άλλους δρόμους της Παλιάς Πόλης.

H γραφική οδός Freta, που ξεκινάει από το Barbikan της Βαρσοβίας (το εξωτερικό φρούριο άμυνας της πόλης που λέγαμε και στην Κρακοβία αν θυμάστε) και είναι γεμάτη εστιατόρια και καφέ! Εδώ, φάγαμε στο εξαιρετικό Zapiecek, παραδοσιακή Πολωνική κουζίνα. Οι Σερβιτόρες ντυμένες παραδοσιακά, το περιβάλλον γύρω σε αντίστοιχη αισθητική. Υπέροχα όλα!

Το Barbikan και η είσοδός του στην Παλιά Πόλη.

Πλανόδιος μουσικός που έπαιζε εξαιρετικά.

Μνημείο ιππότη σε μια μικρή πλατεία καθώς ψάχναμε για εστιατόριο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι δεν κυκλοφορούσε πολύς κόσμος εκεί. Ήταν μαγικά!

To φρούριο της Παλιάς πόλης.

Η Παλιά Πόλη της Βαρσοβίας ήταν μια έκπληξη που δεν περιμέναμε. Μας εντυπωσίασε και μας συνεπήρε! Και είδαμε μόνο ένα μικρό κομμάτι της, σαν αναγνωριστική βόλτα. Η επόμενη ημέρα θα ήταν αφιερωμένη όλη στην παλιά πόλη. Μείνετε συντονισμένοι για το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας. 

Τέλος 5ης ημέρας

---

Ημέρα 6η

Το επόμενο πρωί ξύπνησα πρώτος από όλους, όπως γίνεται συνήθως. Ο ούτως ή άλλως ελαφρύς ύπνος που κάνω σε συνδυασμό με την προσμονή της εξερεύνησης ενός νέου μέρους με κάνουν να ξυπνάω σχεδόν πάντα πριν το ξυπνητήρι και να εκνευρίζω λίγο τους άλλους. Αυτή τη φορά κάθισα ήσυχα ήσυχα στο σαλόνι, έφαγα το πρωινό που είχαμε προμηθευτεί από την προηγούμενη μέρα και ξεφόρτωσα τις φωτογραφίες στο laptop. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στα σουπλά του τραπεζιού που κολλούσαν από κάτι σαν μέλι (ελπίζω πραγματικά πολύ να ήταν μέλι). Το σπίτι αυτό ήταν όλο εκπλήξεις. Μα καλά αν του κάνει τόσο χάλια δουλειά το συνεργείο καθαρισμού γιατί δεν το αλλάζει; Σε όλη τη διαμονή στη Βαρσοβία αναλύαμε το κράξιμο που θα κάναμε στο review και τελικά δε γράψαμε τίποτα.

Κοιτώντας από το παράθυρο είδα ότι είχε απίστευτη ομίχλη! Σε συνδυασμό με τις κακάσχημες πολυκατοικίες το τοπίο σου θύμιζε ταινία σε δυστοπικό μέλλον ή κάτι σε zombie apocalypse. Πέρα από την όποια ομορφιά που αυτό μπορεί να έχει, σκέφτηκα ότι δε θα καταφέρω να βγάλω τις φωτογραφίες που θέλω και με έπιασε ένα τρελό παράπονο. Εμμονικά για τις επόμενες ώρες κοιτούσα τα προγνωστικά του καιρού και το αν θα πέσει καθόλου το ποσοστό υγρασίας το οποίο ήταν πάνω από 90%. Μια πρόγνωση έλεγε γύρω στις 13:00, η ώρα όμως ήταν ακόμα 9:00.

Έξω από την Παλιά Πόλη, αφού παρκάραμε. Το τοπίο μπορεί να φαίνεται όμορφο και μυστηριώδες με αυτή την ομίχλη αλλά εγώ προτιμώ την καθαρή ατμόσφαιρα ώστε να φαίνεται κάθε λεπτομέρεια των κτιρίων. Τουλάχιστον όλοι συμφωνήσαμε ότι η Βαρσοβία ως τώρα μας έχει αφήσει πολύ ικανοποιημένους.

Και στο βάθος… ορατότης μηδέν!

Αφού βρήκαμε ένα τουρ για την παλιά πόλη στο κινητό ξεκινήσαμε από τα σημεία που μας πρότεινε.

Εδώ στο πιο χαρακτηριστικό ίσως σημείο της παλιάς πόλης, την Πλατεία του Κάστρου (Plac Zamkowy), η Sigismund’s Column. Στην κορυφή του στύλου (που είναι Κορινθιακού ρυθμού στύλο – να τα λέμε κι αυτά), βρίσκεται το άγαλμα του Sigismund III Vasa που το 1596 μετέφερε την πρωτεύουσα της Πολωνίας από την Κρακοβία στη Βαρσοβία. Ο αρχικός στύλος ανεγέρθη το 1644. Με τους βομβαρδισμούς καταστράφηκε ολοσχερώς κι έτσι το 1949 οι Πολωνοί έχτισαν καινούργιο. Το άγαλμα επισκευάστηκε από τις ζημιές που υπέστη και τοποθετήθηκε ξανά στη θέση του.

Ακριβώς δίπλα, το Βασιλικό Κάστρο της Βαρσοβίας. Προσπάθησα να μη δώσω σημασία στην κατάρα που με κυνηγάει σε όλα τα ταξίδια η οποία θέλει πολλά από τα βασικά μνημεία να είναι σε διαδικασία επισκευής-αναστύλωσης. Πλέον δεν εκνευρίζομαι καν, το θεωρώ κάτι αναμενόμενο! Διαβάσαμε στο κινητό μερικές πληροφορίες για το κάστρο. Το πιο ανατριχιαστικό, ήταν το εξής. Στις 11:15 κάθε μέρα ένας τρομπετίστας παίζει τον εθνικό ύμνο της Βαρσοβίας 3 φορές. Γιατί όμως στις 11:15 και όχι στις 12:00 όπως στις περισσότερες πόλεις; Γιατί η ώρα έδειχνε 11:15 όταν έπεσαν οι πρώτες βόμβες στο Κάστρο κατά τη διάρκεια του πολέμου με αποτέλεσμα το ρολόι να σταματήσει σε αυτή την ώρα. 35 χρόνια μετά, το ρολόι επισκευάστηκε και ξεκίνησε ξανά να λειτουργεί, από την ίδια ώρα.

Με φόντο την παλιά πόλη. Φόντο τρόπος του λέγειν δηλαδή, λίγο περισσότερη ομίχλη να είχε και θα έπρεπε να μαντέψει κάποιος πού βρίσκομαι. Τουλάχιστον είχε ησυχία. Λιγοστοί τουρίστες, κάποια σχολεία σε εκπαιδευτικές εκδρομές. Ήταν βέβαια πρωί ακόμα, αλλά ήταν πολύ ωραία.

Συνεχίζοντας το τουρ, ο Καθεδρικός Ναός της Βαρσοβίας, η εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή.

Στην πλατεία της Παλιάς Πόλης, από τις πιο όμορφες που θα δει κανείς στην Ευρώπη κατά την άποψή μου.

Τα κτίρια γύρω από την πλατεία.

Συνεχίζοντας (θα επιστρέψουμε σε λίγο και πάλι στην κεντρική πλατεία). Παίρνοντας από την πλατεία την οδό Jezuicka βγαίνεις σε μια μικρή και γραφική πλατεία, την Plac Kanonia. Μέχρι το 1780 εδώ ήταν το νεκροταφείο της πόλης.

Εδώ βρίσκεται η καμπάνα των ευχών! Μια καμπάνα του 1644. Λέγεται πως αν κάνεις 3 κύκλους γύρω της καθώς την κρατάς και ταυτόχρονα κάνεις μια ευχή, τότε αυτή θα πραγματοποιηθεί. Η Μαριάννα ακούγοντας αυτή την περιγραφή, φύση ρομαντική και ονειροπόλα έσυρε το χορό γύρω από την καμπάνα χωρίς δεύτερη σκέψη, με τους υπόλοιπους να γελάμε (κι εγώ φυσικά να τραβάω βίντεο).

Το άλλο χαρακτηριστικό αυτής της μικρής πλατείας, είναι ότι εδώ βρίσκεται το μικρότερο σπίτι της Βαρσοβίας. Είναι αυτό το στενό που βλέπετε με την καγκελόπορτα. Αναρωτιέμαι πώς να είναι μέσα.

O Καθολικός Ναός της Βαρσοβίας, από τη μικρή πλατεία που είμαστε.

Και τα πανέμορφα, χρωματιστά κτίρια γύρω.

Συνεχίζοντας το τουρ, περνώντας από το Διάδρομο της Βασίλισσας Άννας.

Κι έτσι βρεθήκαμε στο λόφο Gnojna Góra. Εδώ μπορεί κανείς να θαυμάσει τη θέα προς το Βιστούλα και τα δάση που εκτείνονται πέρα από αυτόν. Όλα αυτά βεβαίως αν δεν έχει ομίχλη.

Παίρνοντας το δρόμο και πάλι προς την κεντρική πλατεία.

Πολύ όμορφες προσόψεις κτιρίων.

Και πάλι στην πλατεία λοιπόν, έξω από το μπαρ Basiliszek. Ευκαιρία για έναν ακόμη μύθο της Βαρσοβίας.

Ο θρύλος λέει ότι στα υπόγεια των κτιρίων που βρίσκονται στην Παλιά Πόλη ζούσε ένας Βασιλίσκος. Φρουρούσε τους θησαυρούς που είχαν φυλαχτεί εκεί, και κάθε άνθρωπος που προσπάθησε να τους πλησιάσει σκοτώθηκε από το βλέμμα του Βασιλίσκου, που μετέτρεπε τους ανθρώπους σε πέτρα. Νικήθηκε στο τέλος από έναν περιπλανώμενο ράφτη που έδειξε στο τέρας έναν καθρέφτη. Ο Βασιλίσκος τρόμαξε τόσο πολύ από την εμφάνισή του που τράπηκε σε φυγή. Από τότε, δεν αποτελούσε πλέον απειλή για τους κατοίκους.

Οι τοπικοί μύθοι και θρύλοι κάθε πόλης είναι κυριολεκτικά βούτυρο στο ψωμί μας. Λατρεύουμε να ακούμε ιστορίες για μνημεία, τοποθεσίες, σύμβολα κλπ. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος να καταλάβεις λίγο καλύτερα την κουλτούρα και την ιστορία του κάθε λαού.

Στο παγοδρόμιο.

Η γοργόνα, το σύμβολο της Βαρσοβίας η οποία υπάρχει και στο έμβλημα της πόλης.
Yπάρχουν διάφοροι θρύλοι για την γοργόνα της Βαρσοβίας. Ο κυριότερος που χρησιμοποιείται στη βιβλιογραφία της πόλης αλλά και από τους ξεναγούς λέει ότι η γοργόνα κολυμπούσε στο ποτάμι όταν σταμάτησε σε μια όχθη του ποταμού κοντά στην Παλιά Πόλη για να ξεκουραστεί. Καθώς της άρεσε, αποφάσισε να μείνει. Οι ντόπιοι ψαράδες παρατήρησαν ότι κάτι δημιουργούσε κύματα, μάζευε τα δίχτυα και απελευθέρωνε τα ψάρια τους. Προγραμμάτισαν να παγιδεύσουν αυτόν που το προκαλούσε, αλλά την ερωτεύτηκαν όταν άκουσαν το τραγούδι της. Αργότερα, ένας πλούσιος έμπορος παγίδευσε τη γοργόνα και τη φυλάκισε. Ακούγοντας τις κραυγές της, οι ψαράδες την έσωσαν και από τότε, η γοργόνα οπλισμένη με ένα σπαθί και μια ασπίδα, είναι έτοιμη να βοηθήσει στην προστασία της πόλης και των κατοίκων της.
Άλλος μύθος λέει ότι βοήθησε έναν πρίγκιπα όταν χάθηκε καθώς κυνηγούσε και εκείνος ίδρυσε την πόλη προς τιμήν της.
Ένας άλλος λέει ότι κολύμπησε στη Βαλτική Θάλασσα μαζί με την αδελφή της. Η αδελφή της προτίμησε να μείνει στην Κοπεγχάγη, ενώ η άλλη κολύμπησε στον ποταμό Βιστούλα και κατέληξε στη Βαρσοβία.

Φωτογραφίζοντας τα κτίρια και τα στενά.

Αυτή λοιπόν τη λες μία πολύ πρωτότυπη υδρορροή!

Καμία πρόσοψη κτιρίου δεν είναι βαρετή. Όλες έχουν από κάτι να σου πουν!

Με φόντο την κεντρική πλατεία της Παλιάς Πόλης.

Η Μαριάννα, σε ένα ακόμα γραφικό δρόμο.

Κι άλλοι όμορφα στολισμένοι δρόμοι.

Μια τεράστια Χριστουγεννιάτικη μπάλα!

Ένας ακόμα πανέμορφος δρόμος.

Περπατώντας κατά μήκος των τειχών της Παλιάς Πόλης.

Για να καταλήξουμε στο συγκινητικό άγαλμα του «μικρού εξεγέρτη». Το άγαλμα είναι αφιερωμένο στη μνήμη παιδιών-στρατιωτών που πολέμησαν και πέθαναν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Βαρσοβίας το 1944. Πίσω από το άγαλμα υπάρχει μια πλάκα με τις χαραγμένες τις λέξεις από ένα δημοφιλές τραγούδι της εποχής: «Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój – za każdy kamień twój, stolico damy krew» , θα αρχίσουμε μάχη – για κάθε πέτρα σας, θα δώσουμε το αίμα μας «. Αυτή η πόλη, αυτή η χώρα, σε κάθε γωνιά σου θυμίζει πόσο υπέφερε κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Το Barbican της Βαρσοβίας, το παλιό οχυρό.

Ο Βασίλης καμαρωτός καμαρωτός στην οδό Freta.

Και μία από τις πολλές «αυθόρμητες» φωτογραφίες μου.

Παρατηρήστε και σε αυτό το δρόμο το διάκοσμο των κτιρίων, τα χρώματα και τα σχέδια που απεικονίζουν. Πανέμορφες πινελιές οι φανοστάτες.

Στην πλατεία Rynek (Πλατεία Δημαρχείου). Πλέον βρισκόμαστε στη Νέα Πόλη της Βαρσοβίας (Nowego Miasta), η οποία χρονολογείται από τον 15ο αιώνα. Όπως και η Παλιά Πόλη, έτσι κι αυτή καταστράφηκε από τους Γερμανούς και ξαναχτίστηκε μετά τον πόλεμο. Όλα γύρω είναι εξίσου όμορφα και γραφικά. Η Νέα Πόλη έχει παραπάνω από το διπλάσιο μέγεθος της παλιάς πόλης. Εδώ θα βρείτε γραφεία και κατοικίες και η συνοικία μοιάζει λιγότερο με μουσείο από ότι η Παλιά Πόλη. Θα βρείτε ελαφρώς «σκονισμένες», παλιές παμπ, αυλές και ανθρώπους να κινούνται γρήγορα αντί να περπατούν κατά μήκος του δρόμου, όπως πολύ ωραία περιέγραφε ο οδηγός μας στο κινητό. 

Στο κέντρο της πλατείας, ένα πηγάδι του 19ου αιώνα με το σύμβολο της Νέας Πόλης, μια κοπέλα με έναν μονόκερο.
Ακριβώς από πίσω, η μπαρόκ εκκλησία St Kazimierz Church, του 1692.

To γλυπτό μιας αρκούδας που κρατάει μια ασπίδα με το κεφάλι της Μέδουσας.

Και στη μέση της πλατείας κάτι που έμοιαζε με Carousel που το βράδυ με τα φώτα του θα φαινόταν πανέμορφο. Μαντέψτε ποια στήθηκε αμέσως για φωτογραφία.

Η όμορφη και ήσυχη πλατεία του Δημαρχείου.

Συνεχίζουμε τη βόλτα και όσο προχωράμε και ανακαλύπτουμε περισσότερα από την πόλη τόσο περισσότερο μας αρέσει.

Λίγο πιο κάτω από την πλατεία, έξω από τον Ναό Επίσκεψης της Θεοτόκου.

Άγαλμα του Walerian Łukasiński στον προαύλιο χώρο του ναού. Συγγραφέας και πολιτικος ακτιβιστής που φυλακίστηκε από τις Ρωσικές αρχές.

Μπρούτζινο άγαλμα της Marie Curie. Νομίζω η κυρία δε χρειάζεται συστάσεις.

Και ένας μοναχικός ταξιδιώτης να ρεμβάζει προς το ποτάμι.

Συνεχίζουμε τη διαδρομή μας στους δρόμους της Βαρσοβίας και φυσικά τα κτίρια γύρω μας δε μας αφήνουν να βαρεθούμε. Κάθε κτίριο και μια ιστορία. Εδώ, αναπαράσταση του μύθου της γοργόνας. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί σε καμία πόλη, τα κτίρια να είναι ζωγραφισμένα με τόσο όμορφα σχέδια. Πολύ πρωτότυπο.

Και πάλι στην αγαπημένη οδό Freta.

Αυτή τη φορά όμως στρίβουμε δεξιά και μετά από λίγο βρισκόμαστε έξω από Μνημείο Εξέγερσης της Βαρσοβίας, μπροστά από το Ανώτατο Δικαστήριο. Όπως είχε γράψει κάποια χρόνια πριν η κεντροαριστερή εφημερίδα της χώρας «Gazeta Wyborcza» αποτελεί το σημαντικότερο μνημείο της μεταπολεμικής Πολωνίας και ένα από τα πλέον δημοφιλή μεταξύ των ξένων τουριστών.

Συνεχίζοντας στην οδό Miodowa. Η πύλη του Παλατιού Pac.

Απέναντι και λίγο πιο πάνω, περάσαμε έξω από το πανέμορφο κτίριο του Γραφείου Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ODIHR).

Και στο βάθος απέναντι, το Μνημείο Ηρώων της Βαρσοβίας, αφιερωμένο σε όσους πέθαναν στην πόλη την περίοδο 1939-1945. Απεικονίζει μια γυναίκα να σηκώνεται κρατώντας ένας σπαθί στο δεξί της χέρι.

Ξανά στην πλατεία Κάστρου η οποία ευτυχώς καθάρισε αρκετά από την ομίχλη. Όλα τώρα φαίνονται πιο καθαρά!

Εδώ, ανεβήκαμε στην ταράτσα καμπαναριού της εκκλησίας της Αγίας Άννας (St. Anne’s bell tower), που λειτουργεί και ως παρατηρητήριο για τους τουρίστες, με την καλύτερα ίσως θέα που μπορεί να έχει κάποιος προς την Παλιά Πόλη. Η είδοσος για να ανέβεις στην κορυφή είναι 6 zl (περίπου 1,4 ευρώ).

Και η θέα είναι απλά φανταστική. Άξιζε η ανάβαση!

Από εδώ μπορούμε να δούμε σχεδόν τα περισσότερα σημεία που περάσαμε. Η πλατεία Κάστρου φυσικά ακριβώς μπροστά μας με τον στύλο του Sigismund και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα τείχη της πόλης αριστερά μπροστά από τα οποία εκτείνεται η χριστουγεννιάτικη αγορά που περπατήσαμε και πιο μέσα στην παλιά πόλη, ο Καθεδρικός Ναός της Βαρσοβίας
(το υψηλότερο κτίριο στη φωτογραφία).

Και μερικές φωτογραφίες περιμετρικά από το καμπαναριό. Άποψη της Βαρσοβίας στα δυτικά.

Ανατολικά, με θέα προς τον Βιστούλα.

Και νότια, με θέα τους ουρανοξύστες και το Palace of Culture and Science, ελαφρώς χαμένο στην ομίχλη.

Can’t take my eyes off you…

Και μερικές κοντινές φωτογραφίες που φαίνεται περισσότερο η λεπτομέρεια των κτιρίων και του αγάλματος στο στύλο.

Βλέποντας από ψηλά την πόλη προσπάθησα να φανταστώ το συναίσθημα των πολιτών της όταν αυτή καταστράφηκε ολοσχερώς. Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο έχασαν τα σπίτια τους, αλλά θα έπρεπε να έρθουν αντιμέτωποι και με το γεγονός ότι μια από τις ιστορικότερες και ομορφότερες πόλεις της Ευρώπης δεν υπήρχε πια. Φανταστείτε να συνέβαινε κάτι αντίστοιχο στην Αθήνα στην Πλάκα ή στην Παλιά Πόλη του Ναυπλίου, περιοχές που φαντάζουν στο μυαλό μας πάρα πολύ παλιές ενώ δεν είναι καν μεσαιωνικές, όπως η παλιά πόλη της Βαρσοβίας που χρονολογείται από τον 13ο αιώνα.

Και εδώ μπορείτε να δείτε πώς έμοιαζε η Παλιά Πόλη μετά το βομβαρδισμό της το 1945.

Η φωτογραφία είναι το λιγότερο τρομακτική.

Όμως η Παλιά Πόλη της Βαρσοβίας, ξαναγεννημένη εδώ και 70 χρόνια, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Όταν υπάρχει θέληση και αγάπη για κάτι, τότε αυτό αναγεννιέται κυριολεκτικά από τις στάχτες του.

Και μια ομαδική φωτογραφία με λιγότερη ομίχλη.

Το στενό που πετύχαμε το ερωτευμένο ζευγάρι το προηγούμενο βράδυ.

Το φως πέφτει, τα φώτα ανάβουν.

Εστιατόριο στην Παλιά Πόλη.

Η κεντρική πλατεία με το άγαλμα της γοργόνας φωταγωγημένη.

Και όσο τελείωνε η μέρα και ζούσαμε περισσότερο την πόλη, τόσο περισσότερο την ερωτευόμασταν και όλοι σκεφτόμασταν το ίδιο, αλλά κανείς δεν έλεγε. Τελικά έκανα εγώ την αρχή. Η Βαρσοβία μας άρεσε περισσότερο από την Κρακοβία. Η Κρακοβία είναι πιο παλιά, με πιο μεσαιωνική ατμόσφαιρα, με τις άμαξες, τα άλογα κλπ. Η Βαρσοβία όμως είναι πιο πολύχρωμη, πιο λαμπερή, πιο αρχοντική και σαφώς πιο μοντέρνα. Μην παρεξηγηθώ. Και οι δύο πόλεις είναι πανέμορφες. Αλλά αν κάποιος με έβαζε στη διαδικασία σύγκρισης και έπρεπε να απαντήσω οπωσδήποτε, νομίζω ότι η Βαρσοβία είναι ένα τσικ πιο πάνω. Βέβαια σίγουρα έπαιξε ρόλο και ο στολισμός στον ενθουσιασμό που νιώθαμε για την πόλη.

Χαμένοι στα στενά της παλιάς πόλης, σε αυτά που δεν υπάρχει πολύς κόσμος.

Κάτω από τα φώτα.

Στην Πλατεία Κάστρου, με κατεύθυνση το αυτοκίνητό μας.

Ψάχνοντας στο internet. Με κανονικές πλέον χρεώσεις στην ΕΕ. Του δώσαμε και κατάλαβε! 

Όμως Βαρσοβία δεν είναι μόνο η παλιά πόλη. Οδηγώντας το αυτοκίνητο περάσαμε από την οδό Krakowskie Przedmieście η οποία προεκτείνεται στην Nowy Świat. Αυτός ο περίπατος είναι από τους πιο γνωστούς και πιο όμορφους. Κι εκεί πάθαμε πλάκα με τα φώτα που είχαν τοποθετήσει και τα υπόλοιπα installations. Κάναμε αναστροφή και παρκάραμε για να περπατήσουμε όλο αυτόν τον πανέμορφο δρόμο.

Ένα πολύχρωμο, φωτεινό τρενάκι!

Στο ανταλλακτήριο συναλλάγματος. Ακόμα και τα δέντρα του πεζοδρομίου είναι όλα ντυμένα με φωτάκια!

Ένα τζάκι με πολλά πολλά δώρα γύρω του!

Φυσικά… 

Ακριβώς δίπλα, ένα ακόμα τρενάκι που μοιάζει με τον Τόμας.

Κανείς δεν μπαίνει χωρίς εισιτήριο στο τρένο!

Το μνημείο του Adam Mickiewicz. Ακριβώς δίπλα, o Ναός Καρμελιτών του 1783, από τα ελάχιστα κτίρια που δεν έπαθαν σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Δίπλα, το μνημείο για τον πρίγκηπα Józef Poniatowski, ακριβώς μπροστά από το Παλάτι της Προεδρικής Κατοικίας το οποίο είναι φωταγωγημένο με χρώματα που αλλάζουν αλλά και με projection ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο (και ένα πραγματικό, πιο μπροστά).

Συνεχίζοντας νότια. Κι ενώ η Κρακοβία έξω από την παλιά πόλη της, φαινόταν πολλές φορές σαν μια πόλη εντελώς εγκαταλειμμένη, με κτίρια γεμάτα γκράφιτι και που χρειάζονταν συντήρηση, η Βαρσοβία είναι εντελώς διαφορετική. Όμορφα και εντυπωσιακά κτίρια παντού, καλοδιατηρημένα και προσεγμένα.

Μπροστά από ένα μεγάλο και φωτεινό βιβλίο. Η αριστερή σελίδα απεικονίζει τη Γοργόνα.

To ξενοδοχείο Bristol.

Και λίγο πιο κάτω, η Εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ των Επισκεπτών του 1761. Όλα τα μνημεία σε αυτόν το δρόμο είναι το ένα δίπλα από το άλλο!

Συνεχίζοντας κι άλλο νότια στο βάθος βλέπουμε την Πολωνική Ακαδημία Επιστημών και την εκκλησία του Ιερού Σταυρού στα δεξιά. Και φυσικά αριστερά και δεξιά εκατοντάδες λαμπιόνια!

Έξω από το Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.

Φτάσαμε στην Πλατεία Κοπέρνικου. Εδώ βρίσκεται η Πολωνική Ακαδημία Επιστημών που ανέφερα παραπάνω και το μνημείο του Νικόλαου Κοπέρνικου. Στα δεξιά, υπήρχε ένα μεγάλο πλαίσιο για να βγάζεις αναμνηστικές φωτογραφίες. Κάτω έγραφε «Waszsawa» και φυσικά δίπλα είχε τη γοργόνα. Βγάλαμε όλοι!

Μια ματιά προς τα πίσω…

Στο τέλος του δρόμου βρήκαμε τη γνωστή αλυσίδα φαρμακείων/καλλυντικών Rossmann τα οποία είχαν εκπτώσεις τουλάχιστον 50% και σε συνδυασμό με τις Πολωνικές τιμές το κόστος ήταν εξευτελιστικό. Πήραμε ότι μπορούσαμε και χωρούσε η βαλίτσα. Δοκιμάσαμε αρώματα, η Μαριάννα έβαλε τουλάχιστον 4 κραγιόν και φύγαμε.

Μια στάση για φαγητό πιο κάτω στα Mac και επιστροφή στο σπίτι. Βγαινοντας όμως μας περίμενε μία ακόμα έκπληξη. Χιόνι! Και πολύ κρύο φυσικά.

Παίρνοντας το δρόμο βόρεια για το αυτοκίνητο, αρκετά πιο γρήγορα αυτή τη φορά και χωρίς πολλές φωτογραφίες γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό.

Μερικά από τα σημεία που περάσαμε πριν, τώρα ντυμένα στα λευκά. Η ομορφότερη νύχτα της Βαρσοβίας ήταν αυτή!

Παρ’όλη τη βιασύνη μας, πάντα υπάρχει λίγος χρόνος για χιονοπόλεμο. Η χιονόμπαλα που έφαγε στη μούρη ο Βασίλης από τη Μαριάννα ήταν κάτι που θα το πλήρωνε η Μαριάννα με ανελέητες φάρσες τις επόμενες μέρες στην Αθήνα. Γιατί πάνω από όλα δεν είμαστε εκδικητικοί! 

Τέλος 6ης ημέρας.

---

Ημέρα 7η

Παρ’όλο που σήμερα θα επιστρέφαμε στην Αθήνα, είχαμε αρκετό χρόνο για να κάνουμε μερικά πράγματα ακόμα. Η πτήση μας έφευγε το βράδυ.

Με προορισμό λοιπόν το Επιστημονικό Κέντρο Κοπέρνικος.
Στη διαδρομή, περάσαμε έξω από τον Καθεδρικό του Αρχάγγελου Μιχαήλ και του Αγίου Φλοριαν του 1904, γοτθικής αρχιτεκτονικής.

Έξω από το Κέντρο Επιστημών Κοπέρνικος. Πριν μπούμε όμως, επειδή νηστικό αρκούδι δε χορεύει, μια στάση για πρωινό (δε θα αναφέρω σε πόσα cafe κάναμε στάση μέχρι να βρούμε αυτό που μας ικανοποιεί, σε κάποιο κάτσαμε και απλά σηκωθήκαμε και φύγαμε μετά από 1 λεπτό).

Ψάχνοντας για κάποιο καφέ, περάσαμε έξω από το ιδιαίτερο κτίριο της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου της Βαρσοβίας.

Και αφού φάγαμε σα βασιλιάδες κατευθυνόμαστε στο Κέντρο Κοπέρνικος. Στο βάθος, η Παλιά Πόλη από τη νότια πλευρά της.

Το Κέντρο Επιστημών Κοπέρνικος (Copernicus Science Center) είναι ένα μουσείο επιστημών με περισσότερα από 450 διαδραστικά εκθέματα. Άνοιξε τον Νοέμβριο του 2010. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω πόσο διασκεδαστικό, επιμορφωτικό και πρωτότυπο είναι αυτό το μουσείο. Περιττό να πω πως είναι η χαρά μικρών και μεγάλων και πως για να δεις και να «παίξεις» με τα πάντα χρειάζεσαι μια ολόκληρη μέρα.

Φτιάχνοντας τεράστιες φούσκες από σαπουνάδα!

Πιτσιρίκια ανακαλύπτουν την επιρροή του αέρα στα υφάσματα.

Ένα πραγματικό ρολόι-αντίγραφο του Εκκρεμές του Φουκώ.

Έχετε ξαναδεί ανεμοστρόβιλο από φωτιά;

Ο Σκεπτόμενος Άνθρωπος του Παρισιού σε ξύλινη εκδοχή.

Πόσο γρήγορα μπορεί να σε τραβήξει φωτογραφία μια μηχανή; Εδώ, στο μηχάνημα που ρυθμίζαμε τα καρέ της μηχανής του μουσείου και πειραματιζόμασταν με τη σταγόνα που έπεφτε ταυτόχρονα με το κλικ.

Όσο πιο γρήγορα περιστρέφονται τα σχοινιά (μπορούσες να αλλάξεις την ταχύτητα) τόσο περισσότερο φαίνονται ακίνητα.

Μπορεί να μη φαίνεται καθαρά, αλλά εδώ εκτυπώνεται με σταγόνες πάνω σε μεταλλικές ράβδους το πρόσωπό μου.

Υγρό μέταλλο που ανταποκρίνεται σε μαγνήτη.

Τα εκθέματα που είδαμε ήταν δεκάδες, σας έδειξα ενδεικτικά κάποια. Το Κέντρο Επιστημών Κοπέρνικος είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και πρωτότυπα μουσεία που έχω επισκεφτεί ποτέ και είναι από τα πρώτα πράγματα που θα πρότεινα σε κάποιον να κάνει αν επισκεφτεί τη Βαρσοβία και ειδικά αν έχει παιδιά.

Επόμενος προορισμός λίγο πριν την αναχώρηση, το Πάρκο Λαζένκι (Łazienki Park). Ευτυχώς που πρότεινε να το δούμε η Μαριάννα γιατί ήταν εξαιρετικό.

Είναι το μεγαλύτερο πάρκο της Βαρσοβίας καλύπτοντας 76 εκτάρια. Την άνοιξη αυτό το πάρκο θα είναι μια πραγματική όαση αλλά και τώρα, με το χειμωνιάτικο απογευματινό μπλε ολόγυρα είχε μια ιδιαίτερη μαγεία.

Η λίμνη του πάρκου. Στο βάθος το Ανάκτορο Λαζιένκι του 17ου αιώνα.

Το μνημείο του βασιλιά Jan III Sobieski, έξω από το πάρκο.

Έξω από την είσοδο του πάρκου, ο μοναχικός και μόνος κουμπί Βασίλης.

Κοιτώντας το χάρτη είδαμε ότι το πάρκο είναι πραγματικά τεράστιο. Σε καμία περίπτωση δε θα καταφέρναμε να το δούμε όλο καθώς νομίζω θέλει ένα ολόκληρο πρωινό. Θέλαμε όμως να δούμε σκιουράκια και άλλα ζωάκια, είχαμε μάλιστα και βελανίδια να τα ταΐσουμε.

Σκιουράκια δεν είδαμε δυστυχώς (καημό το είχε η Μαριάννα να τα ταΐσει και να ανέβουν στα χέρια της) αλλά είδαμε όμως παγόνια! Απόλυτα εξοικειωμένο με τον κόσμο πέρασε ακριβώς μπροστά μου και σχεδόν στήθηκε για φωτογραφία το άτιμο.

Μία πόζα ακόμα σας παρακαλώ κύριε.

Προχωρώντας πιο βαθιά στο πάρκο.

Και καθώς άλλαζα φακό στο παγκάκι…Κι άλλο παγόνι!

Το Ανάκτορο.

Στο Αμφιθέατρο.

Επιστρέφουμε πίσω. Μη χάσουμε και την πτήση.

Η τελευταία φωτογραφία του ταξιδιού.

Αυτό ήταν! Το ταξίδι στην Πολωνία έφτασε στο τέλος του. Ένα ταξίδι που αρχικά προγραμματίστηκε σαν ένα μικρό και οικονομικό ταξιδάκι για να ξεσκάσουμε, κατέληξε να είναι ένα ταξίδι που μας θα μας μείνει ανεξίτηλο, ένα ταξίδι ζωής. Η Πολωνία θεωρώ πως πρέπει να μπει οπωσδήποτε στα ταξιδιωτικά σχέδια όλων, ίσως την έβαζα και στο top 3 των χωρών που πρέπει κάποιος να δει στην Ευρώπη. Όχι μόνο λόγω των ομολογουμένως πανέμορφων πόλεών της αλλά κυρίως για την ιστορία της, μια ιστορία που σημάδεψε και άλλαξε για πάντα τον κόσμο μας.

Τέλος ιστορίας.

---