Νοέμβρης λοιπόν, ίσως ο ομορφότερος μήνας του χρόνου για διακοπές σε ορεινά μέρη της όμορφης χώρας μας. Η ψυχρούλες είναι ακόμα ανεκτές, το φθινόπωρο είναι στα καλύτερά του και ο κόσμος λιγοστός εφόσον δε θεωρείται τόσο high season.
Αυτή τη χρονιά επιλέξαμε την Ορεινή Αρκαδία για ταξίδι στην Ελλάδα (έχουμε πει ότι ιδανικά θα θέλαμε να κάνουμε ένα ταξίδι το χρόνο στο εξωτερικό και ένα στην Ελλάδα). Η Πελοπόννησος είναι από τα μέρη που έχει να σου προσφέρει τα πάντα. Υπέροχες παραλίες το καλοκαίρι, φανταστικά ορεινά τοπία το χειμώνα. Όσες φορές την έχω επισκεφτεί δε με έχει απογοητεύσει ποτέ.
Η Αρκαδία ήταν καιρό στη λίστα μου. Είχα ακούσει από φίλους τα καλύτερα, είχα δει φωτογραφίες, είχα διαβάσει άρθρα. Βέβαια τίποτα δε με είχε προετοιμάσει για αυτό που θα έβλεπα από κοντά. Νομίζω πως μπήκε στους top προορισμούς μου για την Ελλάδα! Τα φυσικά της τοπία σε συνδυασμό με την τοπική αρχιτεκτονική είναι μοναδικά. Αν λοιπόν και για εσάς οι ιδανικές διακοπές περιλαμβάνουν πεζοπορίες σε μονοπάτια στρωμένα από φύλλα, διαδρομές μέσα από ελατοδάση, βόλτες σε χωριά με πετρόχτιστα σπίτια τότε μη διστάσετε να επισκεφτείτε κι εσείς αυτόν τον πανέμορφο νομό. Και πάρ’τε καλού κακού και μερικές δραμαμίνες μαζί σας για τις στροφές. 
Επιλέξαμε τη Στεμνίτσα για τη διαμονή μας. Τα κορίτσια είχαν ξαναπάει και μας είπαν ότι είναι μικρή και γραφική, ιδανική για διαμονή αλλά και για ορμητήριο προς τα άλλα χωριά. Το σπίτι που βρήκαμε από το air bnb ήταν αυτό:
https://www.airbnb.gr/rooms/16134321?adults=4&check_in=2017-11-04&check_out=2017-11-07&children=0&guests=4&infants=0&location=Stemnitsa,+Greece&s=GQM0jrRy
το οποίο είναι ακόμα καλύτερο από ότι φαίνεται στις φωτογραφίες. Ένα παλιό σπίτι του 19ου αιώνα πλήρως ανακαινισμένο εσωτερικά, ιδανικό για χουχούλιασμα και διάβασμα μπροστά από το τζάκι. Επιλέξαμε σπίτι και όχι ξενοδοχείο γιατί αφενός θέλαμε να έχει κουζίνα ώστε να μαγειρεύουμε και αφετέρου είχαμε και έναν μαλλιαρό συνταξιδιώτη μαζί μας, τη Ζίγκι.
Ημέρα 1η:
Αφού κάναμε μια στάση στην Τρίπολη σε μεγάλο σούπερ μάρκετ για να πάρουμε τα απαραίτητα εφόδια για το 4ήμερο, φτάσαμε στη Βυτίνα το μεσημέρι. Αφήσαμε τα πράγματα στο σπίτι και αποφασίσαμε για πρώτη μέρα να κάνουμε μια αναγνωριστική βόλτα στη Στεμνίτσα μιας και η μισή μέρα είχε ήδη φύγει και σε λίγες ώρες θα βράδιαζε. Ευτυχώς η καταιγίδα που ξεκίνησε σχεδόν μόλις μπήκαμε στο σπίτι δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα και έτσι μπορέσαμε να κάνουμε τη βόλτα μας.
Στεμνίτσα
Λίγα λόγια:
Η Στεμνίτσα (ή Υψούντα όπως είναι το αρχαίο της όνομα, «Στεμνίτσα» σημαίνει τόπος δασώδης και σκιερός στα σλαβικά) είναι χτισμένη στο Μαίναλο και σε ύψος 1080 μέτρων. Είναι χαρακτηρισμένη ως ιστορικός διατηρητέος οικισμός από το 1985 και έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην επανάσταση του ’21 καθώς υπήρξε έδρα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Στη Στεμνίτσα υπάρχει και η σχολή Αργυροχρυσοχοΐας που λειτουργεί από το 1976 καθώς η περιοχή έχει μακρόχρονη παράδοση στην τέχνη των μετάλλων.
Έξω από το σπίτι που μέναμε (δεξιά, με την πόρτα-καμάρα)
Το χαρακτηριστικό ρολόι της περιοχής και καμπαναριό του ναού του Αγίου Γεωργίου.
Βόλτα στα υγρά δρομάκια του χωριού.
Όλα τα σπίτια είναι από πέτρα, κάτι που πραγματικά με γοητεύει.
Ανηφορίζοντας έχεις μια καλύτερη άποψη του χωριού.
Και το καμπαναριό-ρολόι απ’όπου ξεκινήσαμε. Αριστερά με τον πράσινο τρούλο ο ναός του Αγίου Γεωργίου.
Περνώντας από όμορφα σημεία.
Κατηφορίζοντας…
Μια ακόμα άποψη του χωριού.
Τέλειο σημείο για ομαδική φωτογραφία! Στα αριστερά (που δε φαίνεται) υπήρχε και ένα βρυσάκι που η Ζίγκι δε δίστασε σχεδόν να βάλει όλη της τη μουσούδα μέσα για να ξεδιψάσει.
Ένα αρκετά παλιό, μισογκρεμισμένο σπίτι.
Όμορφος ανηφορικός δρόμος, ιδανικός για αναμνηστική φωτογραφία.
Μια αυλή γεμάτη φύλλα.
Ο δημοτικός φούρνος Στεμνίτσας.
Και ένα πλατάνι!
Η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, κτισμένη το 1854.
Ο προαύλιος χώρος έξω από το σχολή Αργυροχρυσοχοΐας.
Δίπλα ακριβώς από τη σχολή, η εκκλησία των Τριών Ιεραρχών (Αγίων Αναργύρων) κτισμένη το 1715.
Και η Ζίγκι, έξω από την είσοδο της σχολής.
Πορτρέτο Ζίγκι, πάρε πόζα!
Συνεχίζοντας τον περίπατο.
Στο βάθος ο ναός του Αγίου Γεωργίου και το ρολόι.
Ένα στενό, πολύ…στενό!
Ζίγκι έχουμε ήδη νοικιάσει δωμάτιο
The team!
Περνώντας ξανά έξω από το σπίτι με κατεύθυνση την πλατεία. Δε χόρταινα η αλήθεια είναι να το φωτογραφίζω!
Γυρίσαμε και πάλι στην πλατεία με το ρολόι για να χαλαρώσουμε στο διπλανό καφέ. Από εκεί έβγαλα μερικές ακόμη -λίγο πιο κοντινές αυτή τη φορά- φωτογραφίες του πραγματικά εντυπωσιακού ρολογιού.
Καθώς ο ήλιος έδυε τα χρώματα στον ουρανό κινούνταν σε αποχρώσεις του πορτοκαλί και του ροζ.
Και τι καλύτερο από το να τελειώσει η μέρα έτσι; Διπλός ελληνικός καφές με πορτοκαλόπιτα. Μικρές απολαύσεις για το κλείσιμο της πρώτης μέρας.
Η θερμοκρασία με τη δύση του ήλιου έπεσε αρκετά. Μετά τον καφέ πήραμε την επιστροφή για το σπίτι. Το πρόγραμμα είχε μαγείρεμα και μετά χαλάρωση στον καναπέ μπροστά από το τζάκι (το οποίο μας ταλαιπώρησε λίγο αλλά άξιζε τον κόπο!)
Ημέρα 2η
Σήμερα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στη Μονή Προδρόμου. Τα κορίτσια είχαν ξαναπάει αλλά δε μας έλεγαν πολλά πράγματα, μόνο ότι είναι πολύ εντυπωσιακό και ότι αξίζει. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη μέρα μας με αυτόν τον προορισμό.
Πριν κατέβεις το μονοπάτι για τη Μονή συναντάς μπροστά σου το Ναό Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια πίσω από το εκκλησάκι…
Για να αντικρίσουμε αυτή τη μοναδική θέα! Από εδώ μπορούσες να ακούσεις το βουητό του ποταμού Λούσιου που περνούσε κυριολεκτικά από κάτω μας.
Ένα άλλο εκκλησάκι σκαρφαλωμένο στα βράχια, ίσα που το ξεχωρίζεις.
Συνεχίζοντας τη προς τη Μονή, κατεβαίνοντας από μια πολύ όμορφη διαδρομή. Ο μόνος τρόπος για να έχουμε πρόσβαση στη Μονή απαιτεί περπάτημα στη χαράδρα του Λούσιου για αυτό καλό θα ήταν να φοράτε κατάλληλα παπούτσια (λυπήθηκε η ψυχή μου κάποιες κυρίες που συναντήσαμε στην επιστροφή που προσπαθούσαν να κατέβουν με flat παπούτσι με τακουνάκι).
Πλησιάζουμε…
Η Ζίγκι δεν έχει μεγάλη συμπάθεια στις γάτες. Τούτη εδώ το πήρε χαμπάρι και πήρε τα μέτρα της. 
Και φτάσαμε! Η Μονή κρέμεται κυριολεκτικά από τους βράχους.
Η Μονή κτίστηκε τον 16ο αιώνα αλλά στην περιοχή είχε δημιουργηθεί μοναστική παράδοση ήδη από το 12ο αιώνα. Κατά την επανάσταση του 1821 η μονή αποτέλεσε καταφύγιο και νοσοκομείο για τους αγωνιστές.
Η θέα προς το φαράγγι. Το τοπίο είναι απαράμιλλης ομορφιάς και πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνει κάποιος μια επίσκεψη εδώ.
Στην είσοδο της Μονής.
Δωμάτιο για τους επισκέπτες. Εδώ σερβίρεται νερό και ελληνικός καφές με λουκουμάκια.
Μικρή κρύπτη με κρανία μοναχών.
Creepy.
Από το μπαλκόνι της Μονής. Από κάτω μας, ο δρόμος που ήρθαμε.
Τα κελιά των μοναχών.
Αγιογραφία πάνω στο βράχο, στο εσωτερικό της Μονής.
Μια μικρή στάση στο δωμάτιο των επισκεπτών για ένα ζεστό καφέ. Στο βιβλίο των επισκεπτών είδαμε ότι είχε έρθει κόσμος (τον ίδιο μήνα μάλιστα) από διάφορες χώρες, κυρίως από Ευρώπη και ΗΠΑ.
Στην έξοδο μας περίμενε κι η Ζίγκι η οποία δεν επιτρεπόταν να μπει.
Και τη στιγμή που φεύγαμε έκανε «επιδρομή» ένα γκρουπ πεζοπόρων.
Επίσης στο χώρο γύρο από τη Μονή υπάρχουν πολλές γάτες. Η Ζίγκι είχε πάθει μια μικρή παράκρουση.
Κάτω από τη Μονή.
Κατεβαίνοντας.
Menalon trail. H περιφέρεια προσπαθεί να προωθήσει όσο μπορεί τουριστικά το μονοπάτι του Μενάλου. Είδαμε το λογότυπο σε αρκετά σημεία και χωριά στην Αρκαδία από όπου περνά το 75 χιλιομέτρων μονοπάτι.
http://menalontrail.eu/el/
Φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις, σειρά είχε η Δημητσάνα όπου θα κάναμε και στάση για φαγητό.
Λίγα λόγια:
Η Δημητσάνα, επίσης χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός, θεωρείται από τα ομορφότερα και πιο καλοδιατηρημένα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Η ιστορία της αρχίζει κατά τους Ομηρικούς χρόνους, όταν στη θέση της βρισκόταν η μικρή αρκαδική πόλη Τεύθις η οποία είχε συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο αλλά και στον εποικισμό της Μεγαλόπολης. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση τόσο λόγω των μπαρουτόμυλων όσο και λόγω των σημαντικών Δημητσανιτών που σχετίστηκαν με την αυτήν. Εδώ θα βρείτε λιθόστρωτα καλντερίμια με επιβλητικά αρχοντικά, πλατείες, ναούς και καφέ. Θα βρείτε επίσης το εκκλησιαστικό μουσείο που ήταν και σπίτι του Πατριάρχου Γρηγορίου του ‘Ε και το πολύ ενδιαφέρον μουσείο Υδροκίνησης.
Περπατώντας στα στενά της Δημητσάνας.
Ο ναός του Αγίου Ευθυμίου.
Η εκπληκτική θέα από ψηλό σημείο που φτάσαμε καθώς εξερευνούσαμε το χωριό.
Άποψη της Δημητσάνας.
Η Δημητσάνα μας άρεσε πολύ. Είναι πολύ γραφική (ίσως όχι όσο η Στεμνίτσα, αλλά είναι και μεγαλύτερη) και είδαμε το μεγαλύτερο μέρος της ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας στα όμορφα πλακόστρωτα στενά της.
Κατεβαίνοντας το πλακόστρωτο μονοπάτι για να επιστρέψουμε στην πλατεία του χωριού.
Πολύ όμορφη.
Αυτό ήταν το αγαπημένο μου σημείο στη Δημητσάνα, ένα πολύ γραφικό κατηφορικό στενό με μικρά μπαλκόνια και όμορφους φανοστάτες.
Και φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία για μια φωτογραφία.
Έχοντας κατεβεί το δρόμο, το σημείο που βγάλαμε πριν τη φωτογραφία.
Χαριτωμένο καφέ στο τέλος του στενού.
Μια επίσκεψη στο Μουσείο Υδροκίνησης που τελικά δε μετανιώσαμε γιατί ήταν άκρως ενδιαφέρον.
Εσωτερική άποψη του νερόμυλου με τη νεροτριβή.
Ο υπαίθριος χώρος.
Δέρματα στο παλιό βυρσοδεψείο. Αν έχετε χρόνο δείτε το 20λεπτο ντοκιμαντέρ που προβάλλεται εκεί και που δείχνει τα στάδια επεξεργασίας του δέρματος πριν αυτή αρχίσει να γίνεται από τις μεγάλες βιομηχανίες.
Ο μπαρουτόμυλος. Μην παραλείψετε να παρακολουθείσετε και εδώ το ντοκιμαντέρ για το πώς παράγεται η πυρίτιδα αλλά και για το πώς λειτουργεί ο μπαρουτόμυλος. Οι ανάγκες για μπαρούτι κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 καλύπτονταν κατά αποκλειστικότητα από τους μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας.
Το μουσείο αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες και έχει συμβάλει ουσιαστικά στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Είναι ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα του τόπου με εκατοντάδες επισκέπτες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Φεύγοντας από το μουσείο.
Είχαμε λίγη ώρα ακόμη πριν δύσει ο ήλιος κι έτσι καθώς γυρνούσαμε στη Στεμνίτσα, κάναμε μια στάση στο Ζυγοβίστι. Είναι από τα ψηλότερα χωριά της Αρκαδίας (υψόμετρο 1240μ). Αρχικά η τοποθεσία λεγότανv Ζυγός, αλλά με τηv πάρoδo τoυ χρόvoυ έφτασε στη σημεριvή τoυ ovoμασία. Και το Ζυγοβίστι έπαιξε σημαντικό ρόλο στov αγώvα του ’21. Οι Ζυγoβιστιανoί ήταv από τoυς πρώτoυς πoυ ακολούθησαν τov Κoλoκoτρώvη και έδειξαv μεγάλη γεvvαιότητα στις μάχες.
Το καλοκαίρι του 2001 ο Σύλλογος του χωριού με δωρεές όλων των Ζυγοβιστινών έστησε στην είσοδο του χωριού μαρμάρινο μνημείο (σε μορφή ανοιχτού βιβλίου), πάνω στο οποίο αναγράφονται τα ονόματα όλων των αγωνιστών της επανάστασης.
Δίπλα από το πυκνό ελατόδασος έχει μια πανοραμική και εξαιρετική θέα στην περιοχή.
Βρεθήκαμε εκεί την καλύτερη ώρα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος και το φως ήταν εξαιρετικό.
Από εκεί ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο. Φουρκετίτσες!
Όμως άξιζε τον κόπο!
Επιστροφή στη Στεμνίτσα. Μια μικρή στάση στην πλατεία του χωριού για ανεφοδιασμό από το παντοπωλείο.
Και πάλι στο σπίτι για μία ακόμα βραδιά χαλάρωσης με φαγητό στον καναπέ.
Ημέρα 3η
Το πρωί είχε συννεφιά. Ευτυχώς χωρίς βροχή. Συννεφιά χωρίς βροχή, ο ιδανικός καιρός.
Η θέα από το παράθυρό του σπιτιού μας στη Στεμνίτσα.
Κατηφορίζοντας από το σπίτι για να πάμε στο αυτοκίνητο.
Πρώτη στάση σήμερα το πρόγραμμα είχε Λαγκάδια. Χωριό για το οποίο είχα ακούσει πολλά κολακευτικά σχόλια από φίλους λέγοντάς μου να μην παραλείψω με τίποτα να το επισκεφτώ.
Μετά από περίπου 35 λεπτά, φτάσαμε στο χωριό.
Αμέσως κατάλαβα γιατί το θεωρούν πολλοί το ομορφότερο από τα χωριά της Αρκαδίας. Κι αυτό είναι η θέση του. τα Λαγκάδια μοιάζουν να κρέμονται πάνω από φαράγγι που σχηματίζει ο ποταμός Τουθόα. Κυριολεκτικά ανάμεσα στα βουνά σε ένα τοπίο εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς.
Λαγκάδια
Λίγα λόγια:
Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός και είναι η πατρίδα των Δεληγιανναίων, αλλά και άλλων αγωνιστών του 1821. Ονομαστοί σε όλη την Ελλάδα υπήρξαν οι Λαγκαδινοί κτίστες, με πλούσια αρχιτεκτονική παράδοση, η οποία είναι εμφανής και στο ίδιο το χωριό. Κατά την αρχαιότητα, από την περιοχή περνούσε η οδός που οδηγούσε στην Ολυμπία, όπου διεξάγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ενδιαφέρον έχει το λήμμα της wikipedia που αναφέρεται στην επανάσταση του ’21: «Στα Λαγκάδια η επανάσταση κηρύχτηκε στις 23 Μαρτίου 1821. Την 1η Απριλίου 1821 ο κοτζαμπάσης Κανέλλος Δεληγιάννης διατάσσει τη σφαγή όλων των Τούρκων Λαγκαδινών (40 οικογένειες) και την πυρπόληση του τζαμιού. Συνολικά σφαγιάστηκαν 300 άοπλοι άντρες (λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν αφοπλιστεί), γυναίκες και παιδιά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούν οι κάτοικοι της γύρω περιοχής που, φοβούμενοι αντίποινα, εντάχθηκαν στο πλευρό των Δεληγιανναίων, οι οποίοι είχαν πλέον πέσει στη δυσμένεια των Τούρκων και χρειάζονταν υποστήριξη. Το 1825 ο Ιμπραήμ έχοντας ανακαταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου εισέρχεται στα άδεια από κατοίκους Λαγκάδια και στήνει για μερικές μέρες το αρχηγείο του στο σπίτι των Δεληγιανναίων. Η προσφορά των Λαγκαδινών στον αγώνα του 1821 ήταν μεγάλη. Εκτός από την προσωπική τους συμμετοχή (Γιάννης Θεοφιλόπουλος «Καραβογιάννης», Παπασταθούλης, Θανάσης Κίντζιος, Μιχάλης Κίντζιος, Ιωάννης Χριστοδουλόπουλος), βοήθησαν και με το χτίσιμο πολλών και σημαντικών οχυρωματικών έργων.»
Bloodbath λοιπόν και στα Λαγκάδια αλλά επανάσταση ήταν αυτή. Αφήνουμε όμως τα γεγονότα του ’21 και ξεκινάμε την περιήγησή μας.
Στην είσοδο του χωριού σε υποδέχεται το εντυπωσιακό πέτρινο ρολόι και καμπαναριό της εκκλησίας των Ταξιαρχών (1808) κτισμένο το 1910.
Απέναντι από το ρολόι, το μνημείο Πεσόντων 1821.
Συμπαθής τετράποδος φίλος που μας ακολουθούσε καθ’όλη τη διαδρομή του κεντρικού δρόμου στα Λαγκάδια μην μπορώντας να ξεκολλήσει από τη Ζίγκι!
Συνεχίζοντας τον κεντρικό δρόμο του χωριού. Εδώ, το Γυμνάσιο-Λύκειο Λαγκαδίων.
Άποψη των Λαγκαδίων από τον κεντρικό δρόμο.
Και λίγο πιο κάτω, το Δημαρχείο.
Αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο τον οποίο πήραμε σχεδόν μέχρι τέλος και ανεβαίνουμε. Όπως μας είπε η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια ενός καταστήματος αν ανεβαίναμε μέχρι πάνω θα είχαμε θέα μέχρι και στο Ιόνιο.
Κουράγιο για να ανεβούμε τόσο ψηλά δεν είχαμε (ούτε και πολύ χρόνο άλλωστε) κι έτσι πήραμε τον ακριβώς από πάνω δρόμο όπου κι από εκεί είχαμε μια εκπληκτική θέα. Εδώ, ο ναός του Αγίου Γεωργίου.
Η θέα προς το φαράγγι που σου κόβει την ανάσα.
Και συνεχίζοντας…
Μια μικρή στάση για να δροσιστεί η Ζίγκι στη μικρή πηγή.
Όπως βλέπετε και σε αυτό το χωριό σχεδόν όλα τα σπίτια είναι πετρόχτιστα. Το συγκεκριμένο έχει ίσως την καλύτερη θέα προς το φαράγγι. Τυχερός ο ιδιοκτήτης.
Και γήπεδο μπάσκετ στα Λαγκάδια, αμέ.
Ρεμβάζοντας.
Μία ακόμα άποψη του χωριού από κάτω μας.
Κατεβαίνοντας πάλι προς τον κεντρικό δρόμο.
Μερικές πιο κοντινές φωτογραφίες από το όμορφο πέτρινο ρολόι.
Και τα Λαγκάδια σημείο του Menalon trail. Κοιτώντας στο χάρτη πού θα είναι το επόμενο χωριό που θα πάμε.
Αφήνουμε τα Λαγκάδια τα οποία ήταν όντως πανέμορφα και συνεχίζουμε προς το επόμενο χωριό.
Εικόνες από τη μαγευτική φύση που συναντήσαμε στη διαδρομή.
Στη συγκεκριμένη διαδρομή περνώντας από πολλές στροφές μπορώ να πω ότι ανακατεύτηκα αρκετά. Σε επικίνδυνο βαθμό (έχω μια επιρρέπεια στη ναυτία και δυστυχώς δεν είχα πάρει δραμαμίνες). Ευτυχώς τη στιγμή που άρχισα να νιώθω ότι δεν την παλεύω άλλο, μετά από 5 λεπτά φτάσαμε στο χωριό.
Και το όνομα αυτού…
Βαλτεσινίκο
Λίγα λόγια:
Το Βαλτεσινίκο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.140 μέτρων σε μία πλαγιά του βόρειου Μαινάλου και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός, ενώ παλαιότερα είχε αναπτυχθεί και η ξυλοτεχνία.
Στο χωριό υπάρχει λαογραφικό μουσείο. Ήταν το πρώτο χωριό στην Πελοπόννησο με δωρεάν ασύρματο Ίντερνετ και το πρώτο που σχεδιάζεται, με βάση πιλοτικό πρόγραμμα της Αγροτουριστικής, να αποτελέσει πρότυπο οικοχωριό.
Πολύ ενδιαφέρον.
Προμήθειες για το χειμώνα που έρχεται σε πολύ λίγο.
Η Ζίγκι βρήκε το δίδυμο αδερφό της ο οποίος ήταν μες στην τρελή χαρά και μας έκανε παρέα σε όλη τη βόλτα μας στο χωριό.
Προχωρώντας.
Ανεβαίνοντας πιο ψηλά στο χωριό από αυτά τα γεμάτα φύλλα σκαλιά.
Όμορφες διαδρομές!
Το καφέ που είδαμε στο χάρτη ότι υπάρχει ήταν κλειστό λόγω Δευτέρας. Έτσι κατηφορίζουμε προς τα κάτω για το αυτοκίνητο.
Έξω από το Δημοτικό σχολείο όπου τα πιτσιρίκια είχαν διάλειμμα και ήταν μες στις φωνές. Οι μόνες φωνές που ακουγόντουσαν στο κατά τ’άλλα ήσυχο Βαλτεσινίκο.
Αφήνοντας πίσω μας το Βαλτεσινίκο που ακόμα δεν το έχει αγγίξει τόσο ο τουρισμός και μοιάζει ακόμα πιο αυθεντικό, κατευθυνόμαστε προς τη Βυτίνα για φαγητό, καφέ και βόλτα.
Φτάσαμε στη Βυτίνα. Και εδώ σημείο από το Menalon trail.
Βυτίνα
Λίγα λόγια:
Βρίσκεται σε υψόμετρο 1033 μέτρων και αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα ορεινά θέρετρα της Πελοποννήσου και ευρύτερα της Ελλάδας. Το όνομά της κατά την επικρατέστερη άποψη προέρχεται από τη λέξη «Βυθός» επειδή αρχικά ήταν κτισμένη σε λεκάνη ανάμεσα σε λόφους.
Η συμβολή της στον απελευθερωτικό αγώνα της επανάστασης ήταν σημαντική. Εδώ γινόταν η τροφοδοσία με ψωμί του επαναστατικού στρατού και η περίθαλψη των τραυματιών.
Στην πλατεία της Βυτίνας, το Λαογραφικό μουσείο.
Ο κεντρικός δρόμος της Βυτίνας.
Κι εδώ ετοιμάζονται για το χειμώνα.
Κοντά στην πλατεία του χωριού έξω από τον ναό του Αγίου Τρύφωνα.
Τοπικά προϊόντα.
Αν και αρκετά πιο τουριστική, η Βυτίνα τολμώ να πω ότι μου άφησε κάτι πολύ όμορφο.
Φαγητό στο «Κουτούκι του Γιάννη». Όμορφος και ζεστός χώρος. Εξαιρετικό φαγητό αν και οι μερίδες θα μπορούσαν να ήταν και λίγο μεγαλύτερες.
Ένας ζεστός καφές επιβάλλεται μετά το φαγητό.
Η γατούλα που είχε την τάση να μπαίνει συνέχεια μέσα στην καφετέρια που καθόμασταν.
Κατευθυνόμενοι δυτικά του χωριού για να βρούμε τον «Δρόμο της Αγάπης».
Το Δημοτικό Σχολείο Βυτίνας.
Πριν μπούμε στο δρόμο της Αγάπης που ήταν σχεδόν μπροστά μας αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο δασάκι Βυτίνας.
Ο δρόμος για το δασάκι. Ένας πανέμορφος και ήσυχος δρόμος γεμάτος χρώματα. Η Ζίγκι είχε τρελαθεί από τη χαρά της και όλη την ώρα έτρεχε.
Αν ακούγοντας «δασάκι» περιμένατε ένα παρκάκι σαν αυτά της Αθήνας όπως εμείς, ετοιμαστείτε για κάτι πολύ διαφορετικό.
Το Δασάκι της Βυτίνας, απλώνεται σε μία έκταση 40 στρεμμάτων. Δημιουργήθηκε από την δασική σχολή της Βυτίνας από το έτος 1885 έως 1917. Περιλαμβάνει πολλές ποικιλίες πεύκων και άλλων δέντρων και ο αρχικός σκοπός ήταν η δοκιμή των δέντρων που φυτεύτηκαν στο περιβάλλον της περιοχής. Υπάρχουν ποικιλίες δέντρων που συγκεντρώθηκαν από πολλά μέρη του κόσμου (Σκανδιναβία κ.α.).
Τολμώ να πω ότι το δασάκι Βυτίνας ήταν από τα καλύτερα πράγματα που ανακαλύψαμε σε αυτό το ταξίδι στην Αρκαδία. Και όπως θα δείτε και στις εικόνες παρακάτω, το φθινόπωρο κάνει πραγματικά πάρτι, ένα υπερθέαμα χρωμάτων.
Ώρα για λίγο παιχνίδι.
Καθώς δύει ο ήλιος. Το φως που περνάει από τα πανύψηλα δέντρα είναι λιγοστό αλλά κάνει ωραία παιχνιδίσματα στο φακό.
Η αίσθηση του να περπατάς σε μια στρώση από φύλλα.
Ο καιρός ήταν τέλειος, επικρατούσε απόλυτη ησυχία (δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο) και νιώθαμε ότι έχουμε ανακαλύψει ένα μέρος για εμάς.
Φεύγοντας κυριολεκτικά εξτασιασμένοι από το δασάκι (θα μπορούσαμε να κάτσουμε άλλη τόση ώρα και να κάνουμε πικ-νικ ή απλά να περπατάμε σε αυτό το φανταστικό μέρος αλλά το φως έπεφτε και θέλαμε να δούμε και το Μονοπάτι της Αγάπης).
Έτσι πήραμε δρόμο προς τα πίσω ώστε να πιάσουμε το Δρόμο της Αγάπης από την αρχή του.
Και αυτός είναι ο εξίσου εντυπωσιακός και ρομαντικός Δρόμος της Αγάπης, ένας δρόμος κάτω από αρωματικά σφενδάμια και πλάτανους. Ο «δρόμος της αγάπης» δεν πήρε το όνομά του μόνο επειδή είναι σήμερα πολύ αγαπητός στους ερωτευμένους επισκέπτες της Βυτίνας. Ονομάζεται έτσι από πολύ παλιά, όταν οι νέοι έκαναν το περίπατό τους πρωτογνωρίζοντας τους μελλοντικούς τους συζύγους και ανταλλάσσοντας ερωτικά βλέμματα και μηνύματα, σύμφωνα πάντα με τα αυστηρά ήθη της εποχής.
Πολύ γραφικός!
Τα συστατικά του φθινοπώρου.
Το εντυπωσιακό στο Δρόμο της Αγάπης είναι ότι οι κορυφές των δέντρων ενώνονται σχηματίζοντας ένα φυσικό τούνελ κάνοντας το τοπίο ασύγκριτα μοναδικό.
Φεύγοντας από το Δασάκι και το Δρόμο της Αγάπης. Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο.
Και στο δρόμο της επιστροφής προς τη Στεμνίτσα συναντήσαμε μερικά άλογα να περιφέρονται στο δρόμο!
Ανοίξαμε το παράθυρο και τα ταΐσαμε μπανάνες. Πραγματικά χωρίς κανέναν ενδοιασμό χώσανε τη μουσούδα τους μέσα στο αυτοκίνητο για να φάνε το φρούτο! Ήταν εξαιρετικό!
Τέλεια, απροσδόκητη συνάντηση.
Επιστρέφοντας στη Στεμνίτσα. Η ομίχλη που βλέπετε στο βάθος ήρθε και στο δρόμο μας και σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτός δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες. Επιλέξαμε όμως αυτό το δρόμο για να επιστρέψουμε γιατί ήταν πολύ πιο όμορφος από τον κεντρικό.
Βράδυ στη Στεμνίτσα.
Ήταν μία γεμάτη ημέρα και επιστρέψαμε στο σπίτι με πολύ όμορφες εικόνες.
Ημέρα 4η
Επιστροφή στην Αθήνα.
Όμως είχαμε χρόνο το πρωί για μια τελευταία εξόρμιση.
Περίπατος στο Αρκουδόρεμα. Ένα δάσος απίστευτης ομορφιάς. Η αλήθεια είναι πως είχα πολλά χρόνια να δω κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Στην Αθήνα φυσικά ούτε λόγος για να βρεις κάτι αντίστοιχο, άντε ίσως κάτι που να το πλησιάζει σε Πάρνηθα-Υμηττό-Πεντέλη, αλλά είμαστε και τόσο προσκολλημένοι στις πόλεις τελικά που ξεχνάμε πώς είναι η αίσθηση του να βρίσκεσαι σε ένα τέτοιο μέρος. Την ηρεμία που νιώθεις και το πόσο κοντά είσαι με τη φύση. Η Ζίγκι από την άλλη δεν το ξέχασε καθόλου και έδειχνε πιο ευτυχισμένη από ποτέ, καθώς συνέχεια μας έφερνε διάφορα κλαδιά και ξύλα για να της τα πετάμε.
Σημ.: Ψάχνοντας στο google και στους χάρτες, πουθενά δεν είδα κάτι που να λέγεται Αρκουδόρεμα στην Αρκαδία πέρα από ένα χωριό. Το συγκεκριμένο δάσος ίσως ήταν τμήμα του καταφυγίου Άγριας ζωής Αρκουδόρεμα-Χαλίκι. Όποιος γνωρίζει περισσότερα, παρακαλώ να μας ενημερώσει.
Μπαίνοντας στο δάσος.
Περπατώ εις το δάσος.
Κάτω από τα πανύψηλα δέντρα.
Ο πρωινός ήλιος.
Όποτε φυσούσε πέφτανε και μερικά φύλλα από αυτά τα μικρά κλαδιά.
Συνεχίζοντας μέσα στο δάσος.
Κάποιο είδος μούρων; Όχι, δε δοκιμάσαμε.
Η λαχανιασμένη – από το τρέξιμο- Ζίγκι.
Τα ξύλα που σας έλεγα πριν ότι μας έφερνε για να παίξει!
Σε κάθε στροφή του μονοπατιού ξεπετάγονταν και μία ακόμη εικόνα που με ενθουσίαζε. Πάνω που έκλεινα τη μηχανή για να περπατήσω λίγο και να αφεθώ στη φυσική ομορφιά του δάσους, πάντα την ξανα άνοιγα γιατί απλά δεν μπορούσα να μην το αποτυπώσω.
Το χαρούμενο παρεάκι.
Στη συγκεκριμένη φωτογραφία το μονοπάτι που στρίβει ελαφρά δίνει μια πολύ όμορφη προοπτική και βάθος στην εικόνα.
Αυτή ήταν και η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας στην Ορεινή Αρκαδία.
Τι μου έμεινε περισσότερο; Νομίζω η Βυτίνα ήταν η αδυναμία μου σε αυτό το ταξίδι, μάλλον λόγω του Δάσους και του δρόμου της Αγάπης που έμοιαζε το τέλειο σκηνικό για ταινία, αλλά και το Αρκουδόρεμα, της τελευταίας ημέρας. Το αστείο είναι ότι η Ελλάδα βρίθει από τέτοια μέρη με αντίστοιχο φυσικό πλούτο και μερικές φορές το ξεχνάμε, ειδικά όσοι έχουμε φάει ένα μικρό κόλλημα με τα ταξίδια στο εξωτερικό. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν αναρίθμητα δάση παρόμοιας ομορφιάς στη χώρα μας. Επειδή πραγματικά δεν έχω επισκεφτεί πολλά, προσωπικά μου θύμισε κάτι από τα δάση της Σουηδίας, όταν την είχα επισκεφτεί.
Ανυπομονώ για την επόμενη εξόρμησή μου σε κάποιο από τα πολλά πανέμορφα μέρη της χώρας μας.
Τέλος ιστορίας.
The Travel Ant 