Ένα ακόμη υπέροχο ταξίδι με άπειρες εικόνες, χρώματα, πολύ περπάτημα και πολύ παγωτό!
Όταν αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να δούμε τη γειτονική Ιταλία που τόσο καιρό σνομπάραμε επειδή «έλα βρε αδερφέ εδώ δίπλα είναι μπορούμε να πάμε όποτε θέλουμε» ήμουν αποφασισμένος να μη δω μόνο τη Ρώμη αλλά σίγουρα και περιοχές της Τοσκάνης. Θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ και τη Βενετία αλλά δυστυχώς ήταν αρκετά βόρεια κι έτσι την αφήσαμε για επόμενο ταξίδι.
Ξεκινήσαμε λοιπόν από Ρώμη όπου μείναμε 4 μέρες και μετά πήγαμε βόρεια, 1 μέρα Σιένα, 2 Φλωρεντία και την ημέρα του γυρισμού για Αθήνα περιπλανηθήκαμε για μερικές ώρες στην Πίζα.
Τα αρνητικά του ταξιδιού… Αν κάποιος είναι όπως εγώ στο θέμα της ζέστης, να μην την αντέχει δηλαδή ούτε λίγο, πραγματικά μην πάει ΠΟΤΕ καλοκαίρι στην Ιταλία. Θερμοκρασία 30-34 βαθμούς με συνεχές περπάτημα, με σακίδια στον ώμο και κάμερα περασμένη στο λαιμό δεν ήταν και η καλύτερη ταξιδιωτική εμπειρία που είχα μέχρι τώρα. Ιδρώτας ανακατεμένος με αντηλιακό, κούραση, δίψα. Δεύτερο αρνητικό. Το φαγητό. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με ότι μου λέγαν πριν πάω, δεν έφαγα. Η αλήθεια είναι πως πήγα χωρίς να έχω κάνει καμία απολύτως έρευνα πάνω στο που και τι θα φάω αλλά όλοι μου λέγανε «παντού βρίσκεις να φας έχουν αυτά που τρώμε κι εμείς δε χρειάζεται να ψάξεις». Κανείς δε μου είπε ότι αν είσαι budget traveler όπως εμείς, δηλαδή γύρω στα 10 ευρώ/ανά γεύμα, στην Ιταλία μπορείς να φας από κάτι μέτριο έως κάτι αίσχος! Έτσι λοιπόν δε γευτήκαμε ποτέ την Ιταλική κουζίνα που τόσο αγαπώ εδώ στην Ελλάδα, αν και πιστεύω ότι είμαστε ίσως η μόνη χώρα που έχουμε πάρει την κουζίνα μιας άλλης και την έχουμε εξελίξει προς το καλύτερο! Και φυσικά κρύος καφές πουθενά ούτε για αστείο. Ήμασταν λίγο υποψιασμένοι για αυτό αλλά τελικά κατάλαβα ότι όλα τα freddoccino, freddo espresso, freddo capuccino και άλλα -ccino είναι ελληνικές πατέντες. Προσωπικά δεν είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με την έλλειψη καφέ αλλά οι άλλοι δύο πραγματικά δεν την πάλευαν όντας coffeeholics. Καταλήξανε να πάρουν από το σούπερ μάρκετ φακελάκια capuccino και να τα χτυπούν στα μπουκάλια του νερού, τα junkies!
Το παγωτό σε άλλες περιπτώσεις ήταν τέλειο σε άλλες μέτριο, αλλά σχεδόν σε όλες πανάκριβο. Με εξαίρεση τη Σιένα που βρήκαμε ένα εκπληκτικό παγωτατζίδικο με μόνο 2 ευρώ το κύπελλο. Κάτι τελευταίο. Δεν ξέρω πόσο γκαντέμης είμαι αλλά γιατί σε κάθε πόλη που πηγαίνω πάντα θα είναι και από κάτι υπό αποκατάσταση; Φτιάχτε τα το χειμώνα βρε αδερφέ! Κατά τα άλλα να πω ότι ερωτεύτηκα τη Ρώμη. Σίγουρα στο top 3 των πόλεων που έχω δει μέχρι στιγμής. Η Σιένα η πιο γραφική απ’όλες (αλλά και η πιο μικρή) και η Φλωρεντία σαν ένα τεράστιο μεσαιωνικό κουκλόσπιτο. Ξεκινάμε λοιπόν:
Η Ρώμη είναι μια πόλη απόλυτα ερωτεύσιμη, με τεράστια ποικιλομορφία, χρώμα, ιστορία, ναούς, αψίδες, αγάλματα, εντυπωσιακά κτίρια, γραφικά σοκάκια, μπαλκόνια με λουλούδια, πλακόστρωτους δρόμους και πολλά πολλά μηχανάκια! Είναι πραγματικά ένα υπαίθριο μουσείο που δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις!
Το διαμέρισμα που νοικιάζαμε ήταν κοντά στην Porta Maggiore. Κάθε πρωί λοιπόν περνούσαμε από εδώ.
Παρ’όλα αυτά η γειτονιά που μέναμε δεν ήταν και η πιο γραφική, στην παρακάτω φωτό φαίνεται όμορφη αλλά λίγο πιο πίσω μας που ήταν και το διαμέρισμα ήταν βρώμικα, με πολλά grafiti και έναν υπερυψωμένο σιδηρόδρομο που πέρναγε το τραίνο. Κάτι σε Μεταξουργείο, κάτι σε Κηφισό… Κάτι τέτοιο θύμιζε η γειτονιά. Ρώμη, σε καμία περίπτωση. Γελάσαμε αρκετά με μια μικρή αμηχανία βέβαια στο ενδεχόμενο η Ρώμη να είναι αυτό το χάλι! «Αποκλείεται», λέω, «ρε παιδιά», «πάμε προς το κέντρο». Και έτσι κάναμε.
Κατηφορίζοντας προς το κέντρο λοιπόν το οποίο ήταν γύρω στη μισή ώρα με τα πόδια απο το διαμέρισμά μας. 
Όμορφη γειτονιά! Από κοντά ήταν πιο εντυπωσιακή, στη φωτογραφία χάνει αρκετά. 
Καταλήξαμε στην Piazza del Colosseo αλλά πριν κάνουμε το οτιδήποτε… φαγητό! Καθίσαμε σε ένα εντελώς τουριστικό εστιατόριο δίπλα ακριβώς από το Κολοσσαίο (τα θέλαμε κι εμείς!) και είπαμε λοιπόν να δοκιμάσουμε πίτσα. Και ήρθε αυτό:
Δε θα σχολιάσω την περίεργη μυρωδιά του αυγού. Θα πω όμως ότι η πίτσα ήταν τόσο ξερή σαν ένα τεράστιο πατατάκι όπου μετά μεταμορφώθηκε σε κρέπα, έγινε δηλαδή το ζυμάρι μαλακό και νωπό από τα ζουμιά και τις σάλτσες. Επίσης να πω ότι δεν κοβόταν γιατί εκτός των άλλων ήταν και σα λάστιχο. Προσπάθησα να την κάνω σάντουιτς για να τη φάω και το αποτέλεσμα ήταν να γίνει ένα τραπέζι σα να είχε σκάσει βόμβα. Πραγματικά είναι η χειρότερη πίτσα που έχω φάει ποτέ μου. Στο βάθος διακρίνουμε ελαφρά το πιάτο του Ευθύμη, ο οποίος ήθελε να φάει ζυμαρικά με σολομό, ο δύσμοιρος. Ένα ροζ υγρό για σάλτσα σολομού και σολομός πουθενά.
Ο Βασίλης πήρε Gnocchi. Αδιάφορα, με τη σαλτσούλα αρκετά αραιή θυμίζοντας περισσότερο στομαχικά υγρά. Βέβαια την αηδία της πίτσας δεν την έφτανε σε καμία περίπτωση!
Αν και είχαμε ξενερώσει αρκετά από το αποτυχημένο φαγητό με το οποίο δε χορτάσαμε εκτός των άλλων, και αφού δώσαμε περίπου 11 ευρώ ο καθένας ξεκινήσαμε το sightseeing (με ολίγη γκρίνια)! Ιδού λοιπόν το Κολοσσαίο το οποίο δε χρειάζεται και ιδιαίτερες συστάσεις. Σήμα κατατεθέν της Ιταλικής πρωτεύουσας, λάμβαναν χώρα σε αυτό ταυρομαχίες, σφαγιάζονταν μονομάχοι βεβαίως βεβαίως, γινόντουσαν αρματοδρομίες, επίσημα events και άλλες διάφορες δημόσιες μορφές ψυχαγωγίας. Το 404 έγινε η τελευταία μονομαχία μεταξύ μονομάχων.
Η ουρά για τα εισιτήρια δεν ήταν καθόλου μικρή. Γύρω στα 20-25 λεπτά αναμονής. Όμως ήταν αρκετά εντυπωσιακό μέσα αν και κατά ένα μεγάλο μέρος κατεστραμμένο. Είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τα υπόγεια του Κολοσσαίου, εκεί που φυλάσσονταν δηλαδή στα κελιά οι μονομάχοι, λιοντάρια κλπ.
Σε αυτή τη φωτογραφία μπορείτε να δείτε το επίπεδο που χωρίζει τα υπόγεια από την αρένα.
Φεύγοντας από το Κολοσσαίο, με προορισμό Palatine Hill. Αριστερά, η Αψίδα του Κωνσταντίνου.
Όμορφος λόφος, ένας από τους 7 της Ρώμης, με αρκετή ηρεμία (παρ’όλο τον κόσμο), πολύ πράσινο και φυσικά εκπληκτική θέα.
Και μιλώντας για θέα… Το Ρωμαϊκό Φόρουμ (ή Ρωμαϊκή Αγορά) από κάτω μας. Δεξιά στο βάθος το Κολοσσαίο.
Ότι έχει απομείνει από το Ναό του Κάστορα και του Πολυδεύκη και πίσω η Αψίδα του Σεπτίμιου Σεβήρου.
Το πίσω μέρος του Καπιτολίου (καφέ πύργος αριστερά) και δεξιά ένα από τα εντυπωσιακότερα κτίσματα της Ρώμης κατά την άποψή μου το οποίο έχει διάφορες ονομασίες, Altare della Patria, Monumento a Vittorio Emanuele II, ή απλά «the typewriter» όπως το λένε οι ντόπιοι.
Ένα ακόμη διάσημο σημείο για φωτογραφία ακριβώς απέναντι. Όπως βλέπετε έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος. Θα περάσουμε κι από εκεί τις επόμενες μέρες.
Κατεβαίνοντας από το λόφο και περπατώντας στη Ρωμαϊκή Αγορά. Εδώ, η Αψίδα του Τίτου.
Ο Ναός του Αντωνίνου και της Φαουστίνης.
Εκεί ψηλά ήμασταν πριν από λίγο!
Καταλήξαμε στην Piazza Venezia, με το εντυπωσιακό μνημείο-κτίριο-μουσείο που σας ανέφερα πριν.
Ώρα για περπάτημα στα στενά της Ρώμης!
Να πω ότι η Ρώμη σε κάποια σημεία μου θύμισε κάπως τη Βιέννη αλλά με περισσότερο χρώμα. Πανέμορφη.
Πολλά scooters!
Ιταλικό κρασί!
Λοιπόν παρ’όλο που όλη τη δόξα την παίρνουν η Piazza di Spagna και η Piazza Navona εγώ θα πω ότι αυτή την πλατεία για κάποιο λόγο την ερωτεύτηκα. Τη βρήκαμε τυχαία. Είναι πέρασμα για διάφορα σημεία της Ρώμης. Εστιατόρια, πολύχρωμα κτίρια και ο ναός του Αδριανού! Και όχι τόσο πολύβουη όσο οι άλλες. Piazza di Pietra λοιπόν:
Η αφεντιά μου.
Απο τα παγκάκια της πλατείας (παγκάκια τρόπος του λέγειν, δύο παράλληλα σίδερα ήταν), παρατηρούσαμε το χαρταετό που κάποιος πετούσε πίσω απο τα κτίρια.
Ένα κατάστημα αφιερωμένο στον Πινόκιο και τις Μαριονέτες. Ο Βασίλης δεν έχασε χρόνο και έκανε ένα νέο φίλο. 
Αυτό ήταν το τέλος της πρώτης ημέρας στη Ρώμη!
Το επόμενο πρωί το πρόγραμμα είχε Villa Borghese. To μεγαλύτερο δημόσιο πάρκο στη Ρώμη. Ότι πρέπει δηλαδή για τη ζέστη. Μία λίμνη, ναοί, σιντριβάνια, αγάλματα και μουσεία βρίσκονται σε αυτό το πάρκο.
Εδώ βρισκόμαστε έξω από το ζωολογικό κήπο που αποφασίσαμε να μην μπούμε και να κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο.
Άποψη του πάρκου σχετικά κοντά στην είσοδό του όπου ο κόσμος κάνει τζόκινγκ βγάζει τους σκύλους του βόλτα και γενικά απολαμβάνει την ηρεμία και τη φύση. Φαντάζομαι πόσο όμορφα θα είναι εδώ το φθινόπωρο.
Εδώ ο Βασίλης και ο Ευθύμης αντικριστά!
Μικρή πηγή κοντά στην Galleria Borghese, μουσείο τέχνης με σημαντικά και πολυάριθμα εκθέματα.
Και η Galleria…
Αυτή ήταν μια από τις στιγμές που διασκεδάσαμε περισσότερο στη Ρώμη. Νοικιάσαμε για 1 ώρα αυτό το τετραθέσιο ποδήλατο και γυρίσαμε όλο το πάρκο κάνοντας πετάλι και οι 3, κοιτάζοντας ταυτόχρονα το χάρτη του πάρκου και παίρνοντας φωτογραφίες. Μέσα σε αυτή την ώρα κατεβήκαμε 3 φορές για να κάνουμε στροφή 180 μοιρών, δώσαμε οδηγίες στα γαλλικά σε μία κυρία για το που να βρει τα ποδήλατα, στήσαμε τον τρίποδα και τραβήξαμε βίντεο και παραλίγο να πέσουμε πάνω σε ένα μουσικό.
Εδώ ο Βασίλης και ο Ευθύμης δοκιμάζουν την-πολύ καλή η αλήθεια είναι-ακουστική στο ναό της Άρτεμις.
Κι εδώ η λίμνη με το Ναό του Ασκληπιού. Με ελληνικά γράμματα. Το πιο όμορφο σημείο του πάρκου αναμφισβήτητα.
Κατεβαίνοντας από το πάρκο η θέα προς τη Ρώμη…
Προχωρώντας προς την Piazza di Spagna.
Column of the Immaculate Conception ή απλώς Colonna della Immacolata στην Piazza Mignanelli, ακριβώς δίπλα από την Piazza di Spagna.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη ζέστη. Εκείνη τη μέρα πρέπει να είχε γύρω στους 35 βαθμούς. Κάτσαμε λίγο στη σκιά πίνοντας ένα παγωμένο κρύο smoothie καφέ και φρούτων από γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ (η χαρά τους δεν περιγράφεται!)
Η Piazza di Spagna! Με την εκκλησία Trinità dei Monti σε αποκατάσταση κι έτσι αντί για το ναό βλέπαμε αυτές τις ωραιότατες σκαλωσιές και τις αφίσες. Ηρεμία πάνω από όλα. H πλατεία αυτή και τα σκαλιά έχουν μεγάλη ιστορία. Σε πολύ γενικές γραμμές τα σκαλιά αυτά σηματοδοτούν την ειρήνη μεταξύ των Ισπανών (η από κάτω πλατεία) και των Γάλλων (η πλατεία από πάνω). Το Μάιο τα σκαλιά στολίζονται με αζαλέες και μία φορά το χρόνο λαμβάνει χώρα εδώ ένα δημοφιλές fashion show.
Στην πάνω πλατεία, θέα προς τα κάτω.
Και θέα στο βάθος…
Ξανά βόλτα στους γύρω δρόμους. Προσέξτε τις όμορφες προσόψεις των κτιρίων.
Φτάσαμε στη Fontana di Trevi όπου και η fontana αποφάσισε καλοκαιριάτικα να κλείσει και να αδειάσει από νερό για τις απαραίτητες εργασίες συντήρησης. Το μεγαλύτερο baroque συντριβάνι στον κόσμο, αλλά νερό ούτε για αστείο πουθενά και ο κόσμος πέταγε κέρματα μπροστά από την πλατεία (για τέτοια απελπισία μιλάμε). Πραγματικά ήθελα πολύ να τη δω με νερό. Έχω δει φωτογραφίες και είναι πανέμορφη. Ευκαιρία για να ξαναπάω στη Ρώμη από μόνη της είναι η Fontana di Trevi, άλλωστε ο θρύλος θέλει αν πετάξεις ένα κέρμα και ευχηθείς να ξαναβρεθείς στη Ρώμη, αυτό θα γίνει. Κέρμα δεν πετάξαμε αλλά δεν έχει καμία σημασία!
Κάγκελα, κάγκελα παντού
Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, ο ναός του Αγίου Ιγνάτιου στην ομώνυμη πλατεία.
Και το εσωτερικό του με την όμορφη οροφή.
Πάνθεον! (Δεν θα άντεχα να δω κι εδώ σκαλωσιές).
Χτίστηκε μεταξύ 118 και 125 και ήταν χώρος λατρείας των Ρωμαϊκών Θεών. Εκπληκτικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα.
Απέναντι ακριβώς από το Πάνθεον, η Piazza della Rotonda με τον Αιγυπτιακό Οβελίσκο της.
Στο εσωτερικό του Πάνθεον, από την τρύπα στην οροφή μπαίνει το φως και πέφτει στις γύρω κολώνες που στηρίζουν την οροφή κι έτσι σχηματίζεται ένα ηλιακό ρολόι. Επίσης ενώ τώρα είναι κλειστή η τρύπα με γυαλί, όταν χρίστηκε ήταν ανοιχτό κι έτσι στο έδαφος είχαν τις κατάλληλες υδρορροές για το νερό της βροχής.
Δε γινόταν να μη βγάλω φωτογραφία αυτή την πανέμορφη οδό! Αυτομάτως μου ήρθαν στο μυαλό πολλά άτομα που θα μπορούσαν να έχουν ένα διαμερισματάκι εδώ!
Αυτό λοιπόν είναι για τους Ιταλούς ο espresso freddo. Με ένα παγάκι μες στη μέση και κουταλάκι. Διαβάσαμε στο μενού ότι έχουν freddo και είπαμε μπας και… αλλά τελικά σερβιρίστηκε αυτό το…πράμα τέλος πάντων.
Όμορφο και γουστόζικο βιβλιοπωλείο.
Συγχωρέστε με, δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομα αυτού του ναού. Η Ρώμη είναι η πόλη με τους περισσότερους ναούς στην Ευρώπη απ’ ότι διάβασα. Τι να πρωτοθυμηθώ;
Ο Χριστός κι η Παναγία! Και κυριολεκτικά και κοιτώντας την τιμή! Ένα μπιμπελό στο μέγεθος της παλάμης.
Συνεχίζουμε να σουλατσάρουμε. Μην παραλείψετε να προσέξετε τις σκαλωσιές στα δεξιά κτίρια, γιατί όλα είναι σε κατάσταση λιφτινγκ όπως είπαμε στη Ρώμη.
Piazza Navona! Ίσως η ομορφότερη πλατεία της Ρώμης, σε σχήμα οβαλ. H Church of Sant’Agnese in Agone είναι επίσης στην πλατεία (όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να βρω ελληνική μετάφραση) και τρία συντριβάνια (The Fountain of the Four Rivers, The Neptune Fountain και The Fontana del Moro).
Μουσικοί του δρόμου που παίζουν jazz! Αγαπημένη μουσική, αγαπημένο στιγμιότυπο και τέλειο κόντρα μπάσο με φωσφοριζέ χορδές!
Δεν είναι πανέμορφη;;
Και πάλι στα στενά της Ρώμης. Σε κάθε γωνία που θα έστριβες θα έβλεπες και από κάτι, όπως εδώ για παράδειγμα αυτόν τον κίονα. Από ένα σημείο και μετά άθελά σου, απλά δε δίνεις σημασία. Νιώθεις σα να περιπλανιέσαι σε ένα μουσείο. Είναι απίστευτος ο αριθμός των μνημείων, αρχαίων και σύγχρονων που υπάρχουν στους δρόμους της πόλης. Δεν είναι πάρα πολύ εκνευριστικό αν σκεφτείτε ότι η Αθήνα θα μπορούσε ίσως να είναι έτσι; Τεράστιο θέμα που συζητούσαμε συνέχεια καθ’όλη τη διάρκεια του ταξιδιού…
Largo di Torre Argentina! Η πλατεία που στεγάζει τους Δημοκρατικούς Ρωμαϊκούς ναούς και τα απομεινάρια του Pompey’s Theatre. Ή αλλιώς το καταφύγιο των αδέσποτων γάτων της Ρώμης!
O κόσμος φωτογράφιζε τις αξιολάτρευτες γάτες που λιάζονταν ανενόχλητες από την παρουσία των ανθρώπων, προφανώς θα έχουν συνηθίσει.
Η γειτονιά που βρίσκεται το άνδρο των αίλουρων!
Συνεχίζοντας το περπάτημα. Η ήλιος κατεβαίνει και αρχίζει και λούζει την πόλη με εντυπωσιακά όμορφο τρόπο!
Ένας πλανόδιος που πουλάει καπέλα, άνθρωποι που κάθονται και συζητούν στα σκαλοπάτια, Ρωμαίοι που βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους. Η καθημερινότητα στην πόλη.
Φτάσαμε προς τον Τίβερη! Σε μία από τις γέφυρές του, την Ponte Garibaldi.
Χαζεύοντας το Isola Tiberina, το νησί στη μέση του Τίβερη.
Και καταλήγουμε και πάλι στην Piazza Venezia, στο αγαπημένο μου μνημείο που ανάβει τα φώτα του όσο νυχτώνει…
Για να φανεί όπως παρακάτω, με φόντο τα πορτοκαλί και μωβ χρώματα του της δύσης. Μετά από μια εξουθενωτική μέρα με περπάτημα χωρίς σταματημό, χαλαρώνοντας απέναντι και βλέποντας τον κόσμο να περνάει.
Ακριβώς πίσω μας, η Colonna Traiana, βόρεια του Ρωμαϊκού φόρουμ. 
Και το Foro di Traiano ακριβώς δίπλα… 
Τέλος και η 2η ημέρα στη Ρώμη. Μια στάση για φαγητό και σπίτι γιατί η επόμενη μέρα έχει πρωινό ξύπνημα και Βατικανό!
3η ημέρα και το πρόγραμμα είχε Βατικανό το πρωί. Εδώ στο σταθμό του μετρό Manzoni, τον κοντινότερο στο διαμέρισμά μας (περίπου 20 λεπτά με τα πόδια δηλαδή).
Φτάσαμε λοιπόν και μετά από αρκετή ώρα περπατήματος από το μετρό μέχρι να μπούμε στο Βατικανό, παρ’όλο που ήταν γύρω στις 9 το πρωί είχε ήδη αρχίσει να κάνει ζέστη. Στην πλατεία του Αγίου Πέτρου γινόταν κυριολεκτικά πανικός από κόσμο. Μάλιστα περάσαμε και από έλεγχο…αεροδρομίου στην είσοδο πριν την πλατεία. Κάποιος είχε ομιλία έξω από το Ναό του Αγίου Πέτρου. Αυτό μας χάλασε τα σχέδια γιατί είχαμε οργανώσει το πρόγραμμα έτσι ώστε να δούμε το Ναό και τους κήπους κατά τις 9 και στις 11:30 να είμαστε στο Μουσείο του Βατικανού.
Ο ναός τώρα λόγω όλου αυτού ήταν κλειστός. Αρχίσαμε να περιφερόμαστε ρωτώντας σε αγγλικά και σε κουτσο-ιταλικά τι συμβαίνει, τι ώρα θα ανοίξει ο ναός, πώς μπορούμε να πάμε στους κήπους κλπ. Στην παρακάτω φωτογραφία μπορείτε να δείτε ένα μικρό κομμάτι του κόσμου.
Και τελικά καταλάβαμε εντός ολίγου τι συνέβαινε. Είχε βγει ο Πάπας σε ένα μικρό άσπρο αυτοκινητάκι, όρθιος μέσα σε αυτό, περνούσε γύρω από τον κόσμο και χαιρετούσε ωσάν ροκ σταρ. Πραγματικά μας φάνηκε η όλη σκηνή από αστεία μέχρι και λίγο γελοία. Το αυτοκινητάκι επιτάχυνε ανά διαστήματα λίγο απότομα, ο Πάπας έχανε λίγο την ισορροπία του, ο κόσμος τσίριζε και φωτογράφιζε ακατάπαυστα και πίσω μεγάλες οθόνες τον δείχνανε σε gros plan. Σωστό πανηγυράκι.
Ρωτώντας λοιπόν πότε θα μπορούσαμε να μπούμε στο ναό μας είπαν μετά τις 12. Δεν είχαμε προβλέψει ότι θα είναι κλειστός λόγω Πάπα και από την έρευνα που είχα κάνει δεν έγραφε κάπου ότι αυτό συμβαίνει τις Τετάρτες, ή ίσως να μου διέφυγε εμένα. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε λοιπόν πώς θα καταφέρουμε να πάμε στους κήπους. Ρωτώντας αστυνομικούς και φύλακες μας είπαν ότι πρέπει να έχουμε κάνει κράτηση (…) και να ρωτήσουμε έξω από τον έλεγχο στο κιόσκι πληροφοριών. Βγαίνουμε λοιπόν, στις πληροφορίες μας λένε ότι δε γνωρίζουν αν μπορούμε να μπούμε στους κήπους και πρέπει να ρωτήσουμε στο μουσείο δείχνοντας το εισιτήριο μας (το είχαμε βγάλει online). Επίσης μας είπαν ότι ο ναός θα ανοίξει για τον κόσμο στη 1, όχι στις 12 που μας είπε πριν ο φύλακας. Ας πάμε λέμε λοιπόν στο μουσείο να δούμε τι γίνεται. Εκεί μας είπαν ότι το εισιτήριο είναι μόνο για το μουσείο αλλά ούτως ή άλλως οι κήποι τις Τετάρτες είναι…κλειστοί. Σοκ! Άλλα μας έλεγαν πριν άλλα τώρα (απορώ πώς η κυρία στις πληροφορίες δεν ήξερε κάτι τόσο σημαντικό), αλλά όπως και να’χει ήταν το πρώτο fail του προγράμματος, του οποίου εγώ είχα φτιάξει και μου έπεσαν λίγο τα μούτρα αλλά γενικά το ξεπεράσαμε γρήγορα. Δε θα βλέπαμε τους κήπους, οκ. Ξεκινήσαμε λοιπόν το μουσείο.
Έξω από το μουσείο. Modern art?
Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος. Ο ενθουσιασμένος Βασίλης όντας πωρωμένος με τη μυθολογία άρχισε να μας λέει την ιστορία γύρω από το γλυπτό και τι απεικονίζει.
Γλυπτά, γλυπτά, γλυπτά.
Παντού υπάρχει ένας Έλληνας!
Προχωρώντας…
Βρήκαμε επιτέλους την Capella Sistina. Εντυπωσιακό δημιούργημα του Michelangelo όπου κοιτώντας όλη την οροφή αναρωτιέσαι πόσα χρόνια θα του πήρε του ανθρώπου να τελειώσει αυτό το έργο. Ωστόσο για κάποιο λόγο το είχα λίγο αλλιώς στο μυαλό μου, νόμιζα ότι η γνωστή απεικόνιση του Θεού που δίνει ζωή στον Αδάμ (η μοναδική απεικόνιση του Θεού με ανθρώπινη μορφή) θα ήταν λίγο πιο μεγάλη, πιο ευδιάκριτη, ότι η οροφή δε θα είναι τόσο ψηλά… Για να το βρω έψαξα λίγη ώρα, ανάμεσα σε τόσα άλλες αναπαραστάσεις.
Φεύγοντας από το μουσείο από την Ελικοειδή Σκάλα. (Δε θα σχολιάσω ότι ρώτησα μια κυρία που ακριβώς είναι δείχνοντάς της σε φώτο στο google και μου έδειξε με το χέρι της ακριβώς πίσω της με ένα ύφος τύπου «helloooo??» Ένιωσα πιο χαζοτουρίστας από ποτέ). Σκάλα-έργο τέχνης, με εντυπωσίασε!
Ήταν ακόμη αρκετά νωρίς και είχαμε περίπου μίαμιση-δύο ώρες μέχρι τη 1 που μας είπαν ότι ανοίγει ο ναός του Αγίου Πέτρου. Έτσι είπαμε να βρούμε ένα εστιατόριο να φάμε. Ξεκινήσαμε κοιτώντας τα εστιατόρια απέναντι από το Βατικανό καθαρά από περιέργεια αφού ξέραμε ότι κι αυτά είναι τέρμα τουριστικά και φυσικά πανάκριβα. Αφού μας έπεσαν τα μαλλιά από τις τιμές είπαμε να χωθούμε στα γύρω στενά μήπως βρούμε κάτι λιγότερο κραυγαλέο άρα και ποιοτικά καλύτερο και πιο οικονομικό. Βρήκαμε ένα εστιατόριο που είχε menu με 10 ευρώ, ζυμαρικά ή σαλάτα+ποτό+1 μπάλα παγωτό.
Ιδού η καρμπονάρα του Βασίλη, η οποία δεν ήταν άσχημη αλλά ήταν εξαιρετικά μικρή σε ποσότητα, όπως και η μπύρα που μας έφεραν όπου το ποτήρι, περισσότερο καλαμάκι θύμιζε παρά ποτήρι. Το δικό μου πιάτο (κανελόνια με σπανάκι και τυρί) ήταν μια χαρά αλλά κι εδώ η ποσότητα μικρή. Το ίδιο και το πιάτο του Ευθύμη, σπαγκέτι με σολομό (δε μαθαίνει από τα λάθη του!) στο οποίο πιάτο σολομός ούτε για δείγμα.
Αφού αποφασίσαμε ότι τελικά το φαστ φουντ ήταν μονόδρομος ξεκινήσαμε για το Βατικανό και πάλι και να δούμε το ναό του Αγίου Πέτρου.
Κάτι άλλο που λατρέψαμε στη Ρώμη παρεμπιπτόντως, είναι οι δημόσιες βρύσες με πόσιμο νερό σε διάφορα σημεία. Δεν έχει τύχει να το ξαναδώ σε άλλη πόλη! Χρησιμότατο! Ανεφοδιασμός στα μπουκαλάκια του νερού λοιπόν και στρίβουμε για την πλατεία του Αγίου Πέτρου…
Αντικρίζοντας αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία: Μια ουρά-σαλιγκάρι, που ξεκινούσε από την είσοδο του ναού και φτάνει μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι σας κι ακόμα παραπέρα.Όλος αυτός ο κόσμος βασικά που φαίνεται στη φωτογραφία (με εξαίρεση αυτούς που είναι μπροστά από τα κάγκελα) περίμενε στην ουρά για το ναό. Η αλήθεια είναι πως τέτοια ουρά είχα να δω από τις Βερσαλίες στη Γαλλία.
Έπρεπε λοιπόν να αποφασίσουμε αν είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε. Δε θα είχα πρόβλημα αν δεν είχε 35 βαθμούς. Αλλά μισή ώρα κάτω από τον ήλιο (το συννεφάκι που βλέπετε στη φωτογραφία πέρασε γρήγορα) και μάλιστα ενώ είχαμε ξεχάσει το αντηλιακό, δεν είχαμε καπέλα, δεν είχαμε σκοπό να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας. Δε με ένοιαζε που δε θα έβλεπα τους τάφους των Πάπων ή του Αγίου Πέτρου, δεν το έχω και πολύ με το θρησκευτικό κομμάτι άλλωστε, αλλά το ότι έχασα τη θέα από την κορυφή του ναού μου στοίχισε αρκετά. Γενικά στο Βατικανό γίνανε αρκετά λάθη στην οργάνωση. Όμως δεν είχαμε προβλέψει ότι θα έχει γίνεται αυτός ο χαμός με τον Πάπας τη συγκεκριμένη μέρα.
Επόμενη στάση, Castel Sant’Angelo! Επίσης γνωστό και ως Μαυσωλείο του Αδριανού Κατασκευάστηκε το 130-139 στις όχθες του Τίβερη από τον Αυτοκράτορα Αδριανό για τον ίδιο και την οικογένειά του. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως οχυρό κατά των επιδρομών προστατεύοντας τη βόρεια είσοδο της Ρώμης. Για την προστασία της Παπικής κοινότητας κατασκευάστηκε ένα μυστικό πέρασμα (14ος αιώνας) που συνέδεε το Βατικανό με το Castel Sant’Angelo. Το μαυσωλείο χρησιμοποιήθηκε επίσης ως φυλακή βασανιστηρίων όπου άφηναν τους αιχμαλώτους να πεθάνουν από την πείνα. Αρχικά στον κεντρικό πύργο δέσποζε το άγαλμα του Αυτοκράτορα να οδηγεί ένα άρμα σαν το Θεό Ήλιο. Αργότερα, αντικαταστάθηκε με το άγαλμα ενός αγγέλου, εξού και το όνομα του κάστρου. Σήμερα, ένα μπρούτζινο άγαλμα του 18ου αιώνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ έχει αντικαταστήσει το προηγούμενο μαρμάρινο άγαλμα και κοσμεί το Μαυσωλείο στη μνήμη μιας πανώλης που έπληξε τη Ρώμη το 590 και έλαβε τέλος όταν εμφανίστηκε ένας άγγελος πάνω από το Μαυσωλείο.
Ανηφορίζοντας….
H γέφυρα Sant’Angelo από το Μαυσωλείο.
Στα στενά του κάστρου. Σαν μια μικρή συνοικία.
Παράθυρο με θέα!
Στην κορυφή του κάστρου, το άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
Και αυτή για μένα είναι η ομορφότερη θέα της Ρώμης. Από το Castel Sant’Angelo. Σε ένα μόνο κάδρο τα σημαντικότερα μνημεία της Ρώμης, οι κορυφές των ναών και των σπιτιών, τα καμπαναριά, οι σοφίτες, οι καμινάδες. Η ομορφότερη εικόνα που έχω κρατήσει από τη Ρώμη και η αγαπημένη μου φωτογραφία.
Από την ίδια γωνία λήψης , εστιάζοντας σε διαφορετικά σημεία.
Αλήθεια δε χόρταινα τη θέα κι έτσι έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Ας είναι καλά ο τηλεφακός μου!
Και προς το Βατικανό.
Θα καθόμασταν παραπάνω αν δεν ήταν καταμεσήμερο και δε μας έκαιγε ο ήλιος και ο Βασίλης είχε ήδη να τσιτσιρίζεται σα να είναι βαμπίρ. Θα ήθελα αυτή τη θέα να τη δω και με τα χρώματα της δύσης. Φαντάζομαι μόνο το χειμώνα είναι εφικτό αυτό εφόσον κλείνει στις 18:00 το καλοκαίρι.
Φεύγοντας από το κάστρο συνεχίζουμε για το κέντρο της Ρώμης.
Βασιλική της Σάντα Μαρία Ματζόρε.
Όμορφο κτίριο που μου τράβηξε την προσοχή καθώς προχωρούσαμε προς το κέντρο.
Και πάλι στην Piazza Venezia για τα απαραίτητα σουβενιρ…
Και για να κάτσουμε με το πακετάκι με το φαγητό μας μπροστά από το Κολοσσαίο να το δούμε φωτισμένο (βάζοντας ταυτόχρονα την κάμερα να τραβήξει ένα timelapse φωτογραφιών).
Εδώ μας βρήκε και το τέλος της 3ης ημέρας στη Ρώμη. Η θέα από την κορυφή του Castel Sant’Angelo άξιζε όλη την κούραση και τη ζέστη, θα άξιζε και άλλη τόση.
4η ημέρα και το πρωί μας βρίσκει στο αγαπημένο μας μνημείο Victor Emmanuel, εσωτερικά αυτή τη φορά. Είσοδος ελεύθερη.
Η φτερωτή Νίκη. Δυο αντίστοιχα αγάλματα από μπρούντζο κοσμούν τις κορυφές του μνημείου.
Η θέα από την κορυφή του, απέναντι το Καπιτώλιο και δεξιά στο βάθος το Κολοσσαίο.
Επόμενη στάση, Λόφος Καπιτωλίου. Εδώ έξω ακριβώς από το Καπιτώλιο.
Θυμάστε την πρώτη μέρα τη φωτογραφία από το Palatine Hill, που φαινόταν απέναντι ο κόσμος να βγάζει φωτογραφίες από ένα σημείο που έγραψα ότι θα δούμε τις επόμενες μέρες; Αυτό λοιπόν είναι το σημείο. Κλασική φωτογραφία της Ρώμης που βλέπουμε σε καρτ ποστάλ και σχεδόν παντού στο ιντερνετ. Φοβερή γωνία λήψης προς τη Ρωμαϊκή Αγορά. Ο Βασίλης περίμενε υπομονετικά στη σκιά να βγάλω τις φωτογραφίες και για το λίγο που τον φωνάξαμε να βγάλουμε τις αναμνηστικές μόνο που δεν εξατμίστηκε από τον ήλιο και τη ζέστη. Κάναμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε μιας και το έγκαυμα παραμόνευε, χωρίς βέβαια να ξέρουμε τι μας περιμένει τις επόμενες ώρες…
«Η Ρώμη περπατιέται» διάβαζα παντού. Ναι, περπατιέται, όχι το καλοκαίρι όμως. Ένα μικρό εγκαυματάκι το πάθαμε και οι 3 στο σβέρκο.
Ξεκινήσαμε λοιπόν να κατευθυνθούμε προς το Circo Massimo, το πρώτο και μεγαλύτερο στάδιο/αρένα στην αρχαία Ρώμη. Ότι έχει απομείνει τέλος πάντων από αυτό (είχα την τύχη να το δω από το αεροπλάνο καθώς προσγειωνόμασταν). Και προχωρούσαμε, προχωρούσαμε….
Πηγαίναμε ακριβώς από εκεί μας έβγαζαν οι χάρτες στο google και το στάδιο πουθενά. Βλέπαμε στο κινητό ότι είναι ακριβώς αριστερά μας αλλά είχε ένα τείχος και δεν μπορούσαμε να το δούμε αλλά ούτε και να μπούμε. Ρώτησα δυο τουρίστες και δεν ήξεραν. Άρχισα να φοβάμαι ότι έχουμε έρθει τελείως λάθος. Ζεσταινόμασταν (γνωστό πλέον) και πεινούσαμε πολύ. Οπότε λέμε ας το αφήσουμε και ας πάμε στον επόμενο προορισμό μας, την περιοχή Testaccio, όπου από ότι διάβασα σε πολλά sites έχει πολύ καλό φαγητό, bars, clubs, nightlife κλπ. Περάσαμε λοιπόν απέναντι (η κουκκίδα είναι ο Βασίλης, βιάζεται να πάει στη σκιά!)
Και περνώντας απέναντι, κοιτώντας πίσω… το Circo Massimo! Μάλλον δεν ήμασταν από τη σωστή μεριά για την είσοδο, αλλά το είδαμε τελικά έστω κι από πιο μακριά.
Και από εδώ και πέρα ξεκινάει μια οδύσσεια που και οι τρεις θέλουμε να ξεχάσουμε. Σίγουρα το χειρότερο μέρος του ταξιδιού.
Περπατούσαμε τουλάχιστον μισή ώρα για να βγούμε σε αυτό το Testaccio. Ήταν σχεδόν 3 το μεσημέρι, δεν είχαμε φάει τίποτα από το πρωί και δεν έμοιαζε να βγαίνει κάπου όλη αυτή η διαδρομή. Στο χάρτη έλεγε ότι έχουμε βγει στην περιοχή Testaccio. H περιοχή αυτή κάθε άλλο παρά τουριστική φαινόταν. Τα πάντα κλειστά, δεν υπήρχε ψυχή. Το μόνο καταστήματα για φαγητό ήταν ένα burgerάδικο με 1-2 παρέες στη μέση του πουθενά. Ρώτησα περαστικούς, δεν πολυ-μιλούσαν αγγλικά. Τους λέω «ristorante???» και αυτοί μου έδειξαν χαμογελώντας το burgerάδικο που ανέφερα πριν. «Grazie» τους λέω χαμογελώντας και εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα που να κρυφτώ από τους άλλους δύο όπου με περίμεναν με ύφος «ας έχεις κάτι καλό να μας πεις αλλιώς ετοιμάσου για βουτιά στον Τίβερη». Στη συνέχεια σκεφτήκαμε να πάμε πάλι πίσω στο κέντρο αλλά παίρνοντας ταξί εφόσον δε νιώθαμε τα πόδια μας. Ταξί όμως πουθενά ούτε για δείγμα. Από που να περάσει ταξί; Από την πόλη φάντασμα που είχαμε βγει; Κάτσαμε κάτω (κυριολεκτικά) και προσπάθησα να τους δείξω τα άρθρα που είχα διαβάσει στο ιντερνετ για το Testaccio.»Ωραία», μου λένε, «ΠΟΥΝ΄ΤΟ;!;». Σιωπή. Σιωπή για πολύ ώρα και αρκετά νεύρα. Τελικά προσπάθησα να τους μεταδώσω λίγη θετική ενέργεια περιγράφοντάς τους το Trastevere, που ήταν κοντά και ήταν ο επόμενος προορισμός μας περνώντας απλά τη γέφυρα του Τίβερη λίγο πιο κάτω. Ξεκινήσαμε, αφού τους είπα ότι έχει και το αγαπημένο μας πια fast-food λίγο μετά αφού περάσουμε τη γέφυρα. Η μόνη φωτογραφία που έβγαλα από το… Testaccio, για να καταλάβετε, είναι αυτή (δεν είχα κουράγιο για δεύτερη):
Ghost town. Όχι τουριστική γειτονιά, ούτε προάστιο σε εργατικές συνοικίες δεν είναι έτσι. Πραγματικά προσπαθούμε ακόμα να ξεχάσουμε τη φόλα του Testaccio. Όμως είμαι σίγουρος πως εγώ (πάλι) κάτι έκανα λάθος. Κάπου αλλού θα βγήκαμε. Παρακαλώ, διαφωτίστε με!
Αφού κάτσαμε για τουλάχιστον 2 ώρες στο fast-food, φάγαμε wraps, burgers, ήπιαμε milk shakes και παγωμένο καφέ (και χωρούσαν κι άλλα), συμβουλευτήκαμε το ιντερνετ για να σιγουρευτούμε για το τι είναι το Trastevere, πήραμε το λεωφορείο για λίγες στάσεις και βρεθήκαμε στο κέντρο της ομορφότερης ίσως συνοικίας της Ρώμης. Αφού καταλάβαμε ότι είχαμε έρθει σωστά, αμέσως ξεχάσαμε (ε, σχεδόν ξεχάσαμε) το φιάσκο του Testaccio.
Γραφικές πλατείες, όμορφα στενά, πλακόστρωτοι δρόμοι, πολύχρωμα κτίρια με λουλούδια.
Στο εσωτερικό της Santa Maria in Trastevere.
Συνεχίζοντας τη βόλτα! Κτίριο καλυμμένο με κισσό.
Ώρα για πεντανόστιμο παγωτό με πρωτότυπες γεύσεις.
Δυο φιλαράκια που ζητούσαν βοήθεια.
Και κάτι που δεν έχω ξανακάνει. Φωτογραφία από φωτογραφική μηχανή του 19ου αιώνα με όλη τη διαδικασία…όπως τότε. Να κάθεσαι ακίνητος όση ώρα έχει ανοιχτό το κλείστρο για να μπει το φως, εκτύπωση αρνητικού, χρώμα σε νερό κλπ. Πετύχαμε τυχαία αυτόν τον τύπο (πριν δεν είχε ψυχή γύρω μας) ο οποίος έκανε όλη τη διαδικασία με ιδιαίτερα θεατρικό τρόπο. Ως λάτρης της φωτογραφίας ήταν μια εμπειρία αξέχαστη και συγκινητική εφόσον μου έδειξε μετά ένα ένα τα βήματα που έκανε για να βγει η φωτογραφία. Εκπληκτικός!
Με τις συσκευασίες με το βραδινό μας στις τσάντες, ανηφορίζουμε για να δούμε το ηλιοβασίλεμα στο Colle del Gianicolo ή αλλιώς Janiculum Hill.
Ένας ακόμη υπέροχος λόφος με πολύ πράσινο και αρκετό κόσμο ιδανικός για τους φυσιολάτρες.
Ιδιαίτερος επισκέπτης στην κορυφή του λόφου.
Συζητώντας τα νέα της ημέρας.
Η θέα από το λόφο το σούρουπο…
…και το βράδυ.
Ξανακατεβαίνουμε στο Trastevere για νυχτερινό σουλάτσο και ποτάκι.
Το μαγαζάκι που κάτσαμε. Μια παγωμένη μπύρα ήταν ότι πρέπει.
Πανσέληνος! Αυτό θα πει τύχη.
Farmacia Santa Maria Della Scala, ή αλλιώς το αρχαιότερο φαρμακείο της Ρώμης, ακόμα σε λειτουργία!
Ο Τίβερης το βράδυ.
Κι άλλα γραφικά φωτισμένα στενά. Παντού κυρίως νεολαία.
Κάπου εδώ τελείωσε και η 4η ημέρα στη Ρώμη και πήραμε το δρόμο του γυρισμού προς το διαμέρισμα. Την επόμενη ημέρα είχαμε και πάλι πρωινό ξύπνημα γιατί στις 8:30 έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο για τη Σιένα.
Η Ρώμη τελείωσε αλλά θα τη θυμάμαι (μέχρι να ξαναπάω) σαν μια από τις ομορφότερες πόλεις που έχω δει. Θα ήθελα να την επισκεφτώ την άνοιξη ή το φθινόπωρο με λιγότερους τουρίστες και φυσικά λιγότερη ζέστη, ώστε να την απολαύσω ακόμα περισσότερο.
Στην Ιταλία ήμουν αποφασισμένος να μιλήσω ιταλικά, ασχέτως αν τα μόνα ιταλικά που ήξερα ήταν κάτι σκόρπιοι στίχοι από ιταλικά τραγούδια κι αυτοί χωρίς να ξέρω απαραίτητα τι σημαίνουν. Έτσι πριν το ταξίδι έκανα μια μικρή λίστα με τις βασικές εκφράσεις για την καθημερινή συνεννόηση. Ομολογώ πως ήμουν καλός! Μου φάνηκαν υπερβολικά εύκολα, ειδικά αν ξέρεις γαλλικά. Τα έλεγα και λίγο τραγουδιστά και λίγο γρήγορα και πολλές φορές δεν καταλάβαιναν ότι είμαι τουρίστας. Πότε το καταλάβαιναν; Όταν άκουγα την απάντησή τους, δεν καταλάβαινα γρι και τους έλεγα «emmm…. Inglese??» Και φυσικά οι Ιταλοί με κοίταζαν με απορία. Αυτό έγινε αναρίθμητες φορές οπότε οι άλλοι δύο άρχισαν λίγο να με παίρνουν στο ψιλό και να με ρωτούν εφόσον από ιταλικά ξέρω μόνο το buongiorno και το buonasera, τι το παλεύω; «Δε με ενδιαφέρει», τους έλεγα, «θέλω να ενσωματωθώ στην ιταλική κοινωνία!».
Φτάνοντας λοιπόν στο σταθμό Roma Tiburtina και ρωτώντας την κυρία στις πληροφορίες «a che ora parte l’autobus per Siena?» (τι ώρα φεύγει το λεωφορείο για Σιένα; ) μου ανέφερε όλες τις ώρες σε γρήγορα ιταλικά, δεν κατάλαβα πάλι γρι, οπότε οι άλλοι δύο μου λένε «δεν αφήνεις την ενσωμάτωση μη βρεθούμε στη Νάπολη;» Έτσι άφησα προσωρινά τα άπταιστα (…) ιταλικά μου γιατί μετά την αποτυχία του Testaccio και το χάος του Βατικανού κατάλαβα ότι δε χωρούν άλλα πειράματα σε αυτό το ταξίδι (για την ιστορία να πω μόνο ότι στο τέλος του ταξιδιού μπορούσα να κάνω συναλλαγές σε καταστήματα και εστιατόρια χωρίς να χρησιμοποιώ καθόλου αγγλικά και οι άλλοι δύο μπορούν απλά να φάνε τη σκόνη μου).
Μετά από περίπου 3 ώρες λοιπόν φτάσαμε στο σταθμό Antonio Gramsci στη Siena κι από εκεί περπατώντας περίπου 10 λεπτά με τη βαλίτσα να χορεύει στο πλακόστρωτο φτάσαμε στο κατάλυμά μας. Όμορφο, με αυλή που μπορούσες να πάρεις το πρωινό σου, ήσυχο, με κοινό μπάνιο…. στη θέα του τελευταίου μια παγωμάρα επικράτησε. Γούρλωμα ματιών, σώμα ακίνητο, το κάτω χείλος να τρεμοπαίζει. «Πώς έγινε αυτό;» ρώτησα με πραγματική απορία μην μπορώντας να θυμηθώ γιατί δεν είδα μια τόσο σημαντική λεπτομέρεια όταν έκλεινα το ξενοδοχείο στο booking. Ανοίγω την εκτυπωμένη απόδειξη και βλέπω στις λεπτομέρειες «τρίκλινο δωμάτιο με κοινό μπάνιο». Πραγματικά δεν κατάλαβα πώς έγινε τέτοιο μπέρδεμα. Μάλλον θα το μπέρδεψα με κάποιο άλλο στο booking (είχα ανοίξει κι έβλεπα και καμιά 10αριά) ή απλά…για όλα φταίει το booking (σαφώς πιο βολικό)! «Ελάτε ρε παιδιά σιγά, μόνοι μας είμαστε δεν βλέπω άλλους ένοικους… και στην τελική πώς κάνετε έτσι, εδώ έχουμε πάει στρατ…» κι εκεί απλά σταμάτησα γιατί το βλέμμα που μου έριξαν μπορούσε να παγώσει ακόμα και την κόλαση.
Ξεκινήσαμε λοιπόν την περιήγηση στην όμορφη Σιένα. Παρακάτω, η θέα από την είσοδο του καταλύματός μας.
Από αυτή την πύλη περάσαμε φεύγοντας από το ξενοδοχείο μας για να μπούμε στο ιστορικό κέντρο της Σιένα. Κεντρικός προορισμός μας η Piazza del Campo.
Ο ναός San Pietro Alla Magione
Ώρα για φαγητό! Επιτέλους, υπέροχη, πεντανόστιμη και οικονομική (2 ευρώ αν θυμάμαι καλά) πίτσα.
Και σκεπαστή πίτσα.
Βόλτες στους δρόμους της Σιένα. Να’το και το mini cooper!
H Σιένα είναι απο τις πιο γραφικές πόλεις που έχω δει. Μας άφησε λίγο άφωνους η αλήθεια είναι.
Προχωρώντας, το άγαλμα του Sallustio Bandini στην Piazza Salimbeni.
Παρατηρώντας τους ντόπιους στην καθημερινότητά τους, να κάνουν τα ψώνια τους, τις μετακινήσεις τους, προσπάθησα να φανταστώ πώς θα ήταν να ζεις κανονικά σε μια τέτοια πόλη, να δουλεύεις εδώ κλπ. Βλέποντας το δρόμο στην παρακάτω φωτογραφία όπου τα κτίρια μοιάζουν με σκηνικά ταινίας κι έχοντας μεγαλώσει σε μια τσιμεντούπουλη μου φάνηκε εξωπραγματικό. Ή μάλλον, εξωπραγματικά όμορφο.
Η αδιάκριτη κυρία ξέχασε να ρίξει κάτι επάνω της
Σε κάθε γωνία η φωτογραφική παίρνει φωτιά.
Φτάσαμε στην Piazza del Campo. Μία απο τις ομορφότερες και μεγαλύτερες μεσαιωνικές πλατείες της Ευρώπης.
Εδώ, 2 φορές κάθε χρόνο, στις 2 Ιουλίου και 16 Αυγούστου γίνεται το Πάλιο (Palio di Siena) μια παραδοσιακή μεσαιωνική ιπποδρομία με μεγάλη προσέλευση κόσμου. Η Σιένα είναι μοιρασμένη σε δεκαεπτά κοντράντε (Contrade) . Κάθε κοντράντα έχει το όνομα ενός ζώου ή κάποιου αντικειμένου. Είναι γειτονιές της πόλης που αρχικά δημιουργήθηκαν ως τάγματα για την άμυνα της πόλης. Ανταγωνίζονται λοιπόν για το τρόπαιο που είναι ένα ζωγραφισμένο πανό (ή Πάλιο), με μια εικόνα της Παναγίας.
Αυτό που ξεχωρίζει αναμφισβήτητα είναι το Palazzo Pubblico, χαρακτηριστικό παράδειγμα ιταλικής μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής με γοτθικές επιρροές. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1297 και ο αρχικός σκοπός του ήταν να στεγάσει την ρεπουμπλικανική κυβέρνηση. Ο πύργος Torre del Mangia κατασκευάστηκε μεταξύ 1325 και 1344 με σκοπό να είναι ψηλότερος απο τον πύργο του γειτονικού αντιπάλου, της Φλωρεντίας. Τη συγκεκριμένη περίοδο, ήταν το υψηλότερο κτίριο στην Ιταλία. Νομίζω το καταλαβαίνεις όταν τον δεις
Στο προαύλιο του παλατιού.
Άλλη μία φωτογραφία της πλατείας, με μια μικρή παραμόρφωση λόγω του ευρυγώνιου φακού, αλλά πραγματικά δε χώραγε αλλιώς μέσα στο κάδρο ο πύργος.
Ξαναχανόμαστε στα στενά.
Μεσαιωνικά…κουδούνια;;;
Επίσης, πρέπει να πω ότι το καλύτερο παγωτό στην Ιταλία το φάγαμε στη Σιένα στη Gelateria Kopakabana. Τέλεια σχέση τιμής/ποιότητας. Γύρω στα 2 ευρώ το κύπελλο αν θυμάμαι με 3 μπάλες.
Εδώ ένα άλλο αξιόλογο κατάστημα με παγωτά.
Και πάλι περπάτημα…
Κι εδώ ο…ριγέ Καθεδρικός ναός της Σιένα (Duomo di Siena).
Vespa φυσικά και στη Σιένα, τι άλλο;
Όμορφο εστιατόριο. Προσέξτε το εκπληκτικό art nouveau μπαλκονάκι επάνω δεξιά.
Κατηφορίζοντας…
Σημαία με το έμβλημα ενός εκ των 17 κοντράντε.
Ο Βασίλης διασχίζει γρήγορα γρήγορα την Piazza del Campo πριν εξατμιστεί απο τον καυτό ήλιο.
Από τα γύρω στενά της πλατείας.
Όμορφη βρύση! Το νερό βγαίνει πατώντας τη γλώσσα, εξού και το διαφορετικό χρώμα της.
Και δίπλα ακριβώς, τρεχούμενο νερό απο το κέρατο ενός…μονόκερου;;
Παραθυρόφυλλα.
Ο Βασίλης, προσπαθώντας να παραμείνει σε κατάσταση ζεν. Απεχθάνεται περισσότερο απο όλους τη ζέστη.
Συνεχίζοντας τη βόλτα μας…
Ο ήλιος αρχίζει και πέφτει…
«Παιδιά… φωτογραφία! Γυρίστε αυθόρμητα!»
Ο Βασίλης κι ο Ευθύμης, συζητώντας κάτι ή για την Ιταλία, ή για τη ζέστη, ή θα περιγράφει ο Βασίλης πόσο εκπληκτικό και φανταστικό είναι το Εδιμβούργο, η αγαπημένη του πόλη. Σε όποια πόλη και να είμαστε, το Εδιμβούργο πάντα θα έρθει με κάποιο τρόπο στη συζήτηση!
Όμορφη άποψη της Σιένα.
Είναι ή δεν είναι απο τις πιο γραφικές πόλεις που υπάρχουν;
Ένα απο τα κοντράντε της πόλης! Τώρα είμαστε στη γειτονιά του ελέφαντα μάλλον.
Καθισμένοι στην πλατεία χαζεύοντας τους περαστικούς. Περιμένουμε να πέσει λίγο ο ήλιος για να συνεχίσουμε τη βόλτα. 
Ένα ακόμη όμορφο και ήσυχο σημείο.
Ανάβουν τα φώτα, σιγά σιγά…
Κατά τη γνώμη μου, απο τα ομορφότερα στενά της πόλης. Οι καμάρες επάνω κάνουν ακόμα πιο παραμυθένιο το σκηνικό.
Ηλιοβασίλεμα.
Το παλάτι και ο πύργος φωτισμένα.
Στο κοντράντε του σκαντζόχοιρου
Και τελειώνουμε την ημέρα σε ένα μικρό παρκάκι λίγο πριν το ξενοδοχείο μας πίνοντας μπύρα. Από το πεζούλι μπορούσαμε να βλέπουμε τα αυτοκίνητα και τους περαστικούς απο κάτω μας, υπό το φως του φεγγαριού που στη φωτογραφία το κρύβει το κεφάλι του Βασίλη.
Αυτή ήταν η μέρα μας στη μικρή, ρομαντική και γραφική Σιένα. Νομίζω πως σε μία μέρα έχεις δει το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Μικρό διαμαντάκι της Τοσκάνης, για πολλούς η ομορφότερη πόλη της Ιταλίας. Και όντως, είναι μαγική.
Επόμενος προορισμός: Φλωρεντία.
Φλωρεντία
Παίρνοντας και πάλι το λεωφορείο απο την Piazza Gramsci, μετά απο περίπου 1,5 ώρα φτάσαμε στη Φλωρεντία στο σταθμό Santa Maria Novella.
Στο λεωφορείο, κοιτώντας τη διαδρομή.
Και φτάσαμε στη Φλωρεντία! Ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά στο σταθμό, περίπου 15-20 λεπτά με τα πόδια. Ξεκινήσαμε λοιπόν την εξόρμηση στην πόλη. Αφού αγόρασα ένα ωραιότατο ρολόι χειρός απο το τοπικό παζάρι λίγο πριν την Piazza del Duomo με μόνο 10 ευρώ, κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία και στον Καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, σήμα κατατεθέν της πόλης.
Να΄τος λοιπόν, ο περίτεχνος και εντυπωσιακός ναός Basilica di Santa Maria del Fiore της Φλωρεντίας. Ονομάστηκε έτσι για το κρίνο (fiore) που είναι και το σύμβολο της πόλης. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1296 και ολοκληρώθηκε το 1436.
Ο Καθεδρικός μαζί με το Βαπτιστήριο και το καμπαναριό είναι μέρος ενός συμπλέγματος κτιρίων που ανήκουν στην UNESCO.
Και στο εσωτερικό του καθεδρικού, ο τρούλος. Πριν μπούμε στο ναό υπήρχαν άνθρωποι της ασφάλειας κι έκαναν υποδείξεις σε γυναίκες που φορούσαν αμάνικο μπλουζάκι ή σορτς ότι πρέπει να… τυλίξουν στους ώμους τους ή στα πόδια τους κάποιο ύφασμα πριν μπουν. Έτσι οι πλανόδιοι που πουλούσαν υφάσματα έκαναν χρυσές δουλειές. Μας έκανε πάρα πολύ άσχημη εντύπωση όλο αυτό. Ψευτοσυντηριτισμός και γενικά…μεσαίωνας. Ας όψεται…
Μαντέψτε που γίνονταν εργασίες συντήρησης! Στο Βαπτιστήριο του Αγίου Ιωάννη φυσικά! Σε ένα από τα βασικότερα αξιοθέατα της πόλης και ένα από τα παλαιότερα και πιο σημαντικά θρησκευτικά κτίρια της Φλωρεντίας. Μετά τη Fontana di Trevi στη Ρώμη, αυτό πήγαινε πολύ!
Ξεπερνάμε την απογοήτευση που πήραμε με τις εργασίες στο Βαπτιστήριο και συνεχίζουμε.
Βγαίνουμε στην Piazza della Repubblica. Όμορφη και πολύ γραφική πλατεία, με πλούσια ιστορία. Το 1865 ένα μεγάλο μέρος της αρχικής αρχιτεκτονικής της χάθηκε όταν έγινε μια προσπάθεια να «επαναπροσδιοριστεί» η πόλη ως η νέα πρωτεύουσα της ενωμένης Ιταλίας. Τα σχέδια προχώρησαν και τα παλιά κτίρια γκρεμίστηκαν για να κάνουν χώρο για τα νέα. Οι πολίτες διαμαρτυρήθηκαν και αγωνίστηκαν για τη διατήρηση των ιστορικής πόλης τους, αλλά η αγορά και το γκέτο είχαν ήδη αφαιρεθεί, κάνοντας έτσι χώρο για την καινούργια πλατεία Piazza della Repubblica.
Στη δυτική πλευρά υπάρχει η αψίδα Arcone Triumpal Arch που χτίστηκε το 1895 (κάτω φωτογραφία). Η επιγραφή της λέει «Το αρχαίο κέντρο της πόλης αποκαταστάθηκε απο την αθλιότητά του και επανήλθε στη ζωή».
Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο Mercato Nuovo, την αγορά που χρονολογείται απο τον 11ο αιώνα. Εδώ στη γωνία, το έμβλημα ενός προβάτου που μου τράβηξε την προσοχή.
Η πιο διάσημη ατραξιόν της αγοράς είναι η Fontana del Porcellino, μια μικρή πηγή με ένα μπρούτζινο αγριογούρουνο (ρέπλικα του πρωτότυπου που υπάρχει στο Palazzo Pitti). Αν πιάσεις τη μύτη του, υποτίθεται ότι θα έχεις καλή τύχη (όπως και με τόσα άλλα αγάλματα σε διάφορες πόλεις).
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν μπορώ να πω ότι είχαμε εντυπωσιαστεί με τη Φλωρεντία μέχρι τώρα. Σίγουρα ο Duomo ήταν αρκετά εντυπωσιακός αλλά η πόλη σαν πόλη, κάτι της έλειπε. Ειδικά όταν έχεις έρθει απο μια άλλη πόλη τόσο γραφική όσο η Σιένα, αυτά που είχαμε δει ως τώρα απο τη Φλωρεντία μας φάνηκαν απλά «μία απο τα ίδια». Όμως το μόνο που είχαμε δει ως τώρα ουσιαστικά ήταν ένας καθεδρικός και μια πλατεία. Είπαμε να κάνουμε λίγη υπομονή και να μην προτρέχουμε εφόσον μόλις είχαμε έρθει.
Και να κάτι που μας εντυπωσίασε πολύ μόλις το είδαμε. Palazzo Vechio!
Ακριβώς δίπλα απο το Palazzo Vechio στην Piazza della Signoria η Loggia dei Lanzi ή πιο απλά Loggia della Signoria. Εδώ μπορούμε να θαυμάσουμε μερικά πολύ διάσημα έργα τέχνης όπως το μπρούντζινο άγαλμα του Περσέα να αποκεφαλίζει τη Μέδουσα (στο βάθος αριστερά και κάτω) και την Αρπαγή των Σαβίνων Γυναικών (δεξιά με τις 3 φιγούρες).
Εδώ, αριστερά o Δαυίδ του Μιχαήλ Άγγελου (αντίγραφο, το πρωτότυπο είναι στην Galleria dell’Accademia). Σύμβολο δύναμης και νεανικής ομορφιάς, παριστάνει τον Βιβλικό βασιλιά Δαβίδ, τη στιγμή που αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Γολιάθ. Θεωρείται αριστούργημα της Αναγεννησιακής γλυπτικής και ένα από τα πιο γνωστά αγάλματα στην ιστορία της γλυπτικής γενικότερα. Επίσης ένα ακόμα σήμα κατατεθέν της Φλωρεντίας με τα τουριστικά μαγαζάκια να είναι γεμάτα με μικρά αγαλματάκια του Δαυίδ.
Δεξιά, ο «Ηρακλής και ο Κάκος» του Baccio Bandinelli.
Λίγο δίπλα το εντυπωσιακό σιντριβάνι του Ποσειδώνα (Fuente de Neptuno).
Η Piazza della Signoria είναι μια πανέμορφη πλατεία γεμάτη έργα τέχνης, μερικά απο τα διασημότερα στην Ευρώπη. Η Φλωρεντία άλλωστε είναι η πόλη απο την οποία ξεκίνησε ουσιαστικά η Αναγέννηση. Αν δε βρεις εδώ τέχνη, τότε που;
Ωστόσο, πέρα απο αυτό, ακόμα δεν είχαμε νιώσει την πόλη. Μέχρι τώρα μόνο πολυκοσμία, μαγαζιά, πολύβουοι κεντρικοί δρόμοι και παντού καταστήματα με όλες τις εμπορικότερες φίρμες σε ενδύματα και τσάντες που έκαναν χρυσές δουλειές. Που είναι η μεσαιωνική αύρα της πόλης, τα γραφικά στενά, η Φλωρεντία που όλοι μου έλεγαν ότι είναι η ομορφότερη πόλη της Ιταλίας; Δεν την είχα δει ακόμα.
Κι εκεί που είχα αρχίσει να προβληματίζομαι, χανόμαστε λίγο στα στενά…
Και… voilà! Αυτό περιμέναμε να δούμε. Τώρα το σκηνικό αρχίζει και γίνεται πολύ πολύ όμορφο.
Αυτός ο τύπος εκτός του ότι είχε μια απίστευτη φωνή και όλη σταματούσαν να τον ακούσουν, είχε επιλέξει ένα εκπληκτικό σημείο με τέλεια ακουστική. Μπορούσες να τον ακούσεις απο αρκετά μέτρα μακριά ακόμη κι αν ήσουν χαμένος μέσα στα στενά. Για κάποιο λόγο ήθελες απλά να ακολουθήσεις τη φωνή του να δεις που οδηγεί…
Καλλιτέχνες στην Piazzale degli Uffizi. Το Uffizi είναι παλάτι της Φλωρεντίας που στεγάζει ένα από τα παλαιότερα μουσεία – πινακοθήκες στον κόσμο, την Galleria degli Uffizi.
Και προχωρώντας, η διασημότερη γέφυρα της Φλωρεντίας, η Ponte Vecchio.
Συνεχίζουμε τις βόλτες στους δρόμους της Φλωρεντίας. Επιτέλους, κάπως πιο ήσυχα.
Το μόνο κακό ήταν ότι σε όλη την πόλη υπήρχε διάχυτη μια δυσοσμία απο τις αποχετεύσεις. Και ήταν πραγματικά πολύ έντονη, παντού. Δεν ξέρω αν ήταν λόγω της ζέστης ή αν υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Φαντάζομαι δε θα είναι όλο το χρόνο έτσι, αρνούμαι να το πιστέψω! Είναι τελείως κόντρα αυτό που βλέπεις με αυτό που…μυρίζεις!
Ένας ακόμη πανέμορφος δρόμος.
Και μια πολύ όμορφη εικόνα. Νεαρή κοπέλα διαβάζει σε έναν απο τους λιγοστούς δρόμους της Φλωρεντίας με θέση για να κάτσεις, λίγο πριν την Piazza Santa Trìnita.
Αναρωτιέμαι με τι κουράγιο τα βγάζει και τα ξαναμαζεύει κάθε μέρα. Ωραίο πάντως.
Και τελικά η Φλωρεντία μας αποζημίωσε και με το παραπάνω. Αρκεί να ξεφύγεις λίγο απο τους εμπορικούς δρόμους και να χαθείς.
Λήψη απο την Ponte Vecchio.
Στη γέφυρα η προτομή ενός από τους χρυσοχόους του 16ου αιώνα, Benvenuto Cellini.
Υπάρχει μια σύγχρονη παράδοση που θέλει τους ερωτευμένους να κλειδώνουν ένα λουκέτο στα κάγκελα της γέφυρας και να ρίχνουν το κλειδί μέσα στο νερό, συμβολίζοντας την αιώνια αγάπη τους. Η παράδοση αυτή ονομάζεται «love lockers» και υπάρχει σε πολλές χώρες με διάσημες γέφυρες.
Περνάμε την Ponte Vecchio και κατευθυνόμενοι προς τους Κήπους Bardini, απο την άλλη μεριά του Άρνο, του ποταμού που διασχίζει την πόλη.
Μια γραφική γειτονιά με όμορφα σκαλιά…
…που δε χάσαμε την ευκαιρία για φωτογραφία.
Και προχωράμε.
Ο κύριος; Δε θυμάμαι
Άποψη της Φλωρεντίας όσο απομακρυνόμαστε απο την Ponte Vecchio. Όμορφη αντανάκλαση των κτιρίων στον ποταμό, με μόνη παραφωνία το γερανό στα δεξιά, δίπλα απο το Palazzo Vecchio.
Ανηφορίζοντας…. Και δε σας κρύβω ότι δεν είχα πάλι καλό συναίσθημα για το αν πηγαίνουμε σωστά και που είναι αυτοί οι κήποι. Για την ώρα ανεβαίναμε, και ανεβαίναμε….
Όμως βρεθήκαμε σε αυτό το σημείο με αυτό το όμορφο κίτρινο σπίτι στο βάθος του δρόμου. Πάντως βλέπαμε πολλούς να ανηφορίζουν άρα κάτι κάναμε καλά (μάλλον).
Τελικά δεν κάναμε τίποτα καλά γιατί η είσοδος για τους κήπους ήταν πολύ χαμηλότερα και περνώντας απ’έξω δεν δώσαμε καθόλου προσοχή εφόσον έμοιαζε περισσότερο με είσοδο μουσείου ή καταστήματος παρά με είσοδο για κήπους. Κατεβαίνοντας το ξαναπροσέξαμε. Έγραφε «είσοδος για πάρκο και κήπους Bardini 8 ευρώ». Ρωτώντας έναν τουρίστα που ήταν απ’έξω αν αυτή είναι η είσοδος για τους κήπους μου απάντησε πως ναι, αλλά μου είπε πως έχει είσοδο 8 ευρώ και «που ξανακούστηκε είσοδος για πάρκο και μάλιστα 8 ευρώ;». Ε δεν έχει και άδικο. Περισσότερο το είχα κι εγώ στο μυαλό μου σαν ένα δημόσιο χώρο χωρίς είσοδο.
Πριν κατεβούμε παρ’όλα αυτά, να πω ότι πετύχαμε ένα γάμο σε μια άλλη είσοδο για τους κήπους (περισσότερο με κτήμα έμοιαζε) όπου πήγαμε να μπούμε κύριοι εμείς, σα να μην τρέχει τίποτα και η κουστουμαρισμένη κυρία στην υποδοχή μας ρώτησε «όνομα;». Μεταβολή, δρόμο.
Κατεβαίνοντας και πάλι λοιπόν στη Φλωρεντία, έχοντας φάει αρκετό περπάτημα και αρκετή ζέστη άδικα, πάλι λόγω κακής οργάνωσης (οι κήποι ήταν ούτως ή άλλως κλειστοί την ώρα που επιλέξαμε να πάμε, ακόμα κι αν βρίσκαμε εγκαίρως την είσοδο και ήμασταν διατεθειμένοι να δώσουμε τα 8 ευρώ.)
Η μάλλον όχι τελείως άδικα. Είδαμε μερικά πολύ ωραία photo spots.
Και περνώντας και πάλι στην άλλη μεριά της πόλης απο μια γέφυρα δίπλα απο την Vecchio, κάτω γινόταν το έλα να δεις. Χήνες, πάπιες, πελεκάνοι. όλοι στρωμένοι για φαγητό. Εδώ βλέπουμε έναν κάστορα, ή έναν μεγάλο αρουραίο (ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι είναι, βοηθήστε) να απολαμβάνει τη φρατζόλα που του πέταξε ένας κύριος. Παραδίπλα υπήρχε κι ένας ακόμη. Κάτσαμε αρκετή ώρα εκεί και χαζεύαμε τα συμπαθητικά ζωάκια του ποταμού.
Και μιας και είπα «κάτσαμε» ξέχασα να σας πω πως όσες φορές λέγαμε κάτι του τύπου «να κάτσω», «θα κάτσω» κλπ μας ψιλοκοιτούσαν λίγο περίεργα, με αποκορύφωμα κυρία στο μετρό της Ρώμης που γούρλωσε τα μάτια όταν το είπα λίγο φωναχτά. Το «κάτσω», στα ιταλικά (cazzo) σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ηλιοβασίλεμα στη Φλωρεντία.
Και απο όμορφο σημείο. Περιμένοντας το λεωφορείο.
Αυτοσχέδια…παραλία; Δε νομίζω να βουτάει κανείς. Περισσότερο για ηλιοθεραπεία φαντάζομαι.
Και η νύχτα στη Φλωρεντία. Φώτα, μουσική, κόσμος. Εδώ, πετύχαμε τα γυρίσματα ενός -μάλλον- ντοκιμαντέρ, αν κρίνουμε απο τις παραδοσιακές ενδυμασίες των μουσικών.
Και πάλι κεντρικά, με τον Καθεδρικό της Φλωρεντίας να τραβάει τα βλέμματα και να ξεπροβάλει πίσω απο κάθε γωνία.
Το φεγγάρι πίσω απο τα σύννεφα φαίνεται ακόμα γεμάτο λόγω της πανσελήνου της προηγούμενης ημέρας. Αν βγάλετε τα αυτοκίνητα απο την εικόνα, δεν είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια άλλη εποχή;
Τρεχούμενη σοκολάτα στον τοίχο ζαχαροπλαστείου! Η μυρωδιά της μας οδήγησε εδώ. Αυτή η μυρωδιά ταίριαζε σίγουρα περισσότερο με το ύφος της πόλης
Νύχτα στην Piazza della Signoria.
Και πάλι κατευθυνόμενοι προς την Ponte Vecchio.
Απίστευτα μαγική βραδιά που θα θυμάμαι έντονα σαν ένα απο τα highlights όλου του ταξιδιού! Δυο μουσικοί με δικό τους συγκρότημα ερμήνευαν απο ιταλικές μπαλάντες μέχρι αγγλικά πολύ γνωστά και κλασικά τραγούδια, όλα ρομαντικά. Εκπληκτικές φωνές και οι δύο, ειδικά ο δεξιός. Απίστευτη έκταση φωνής και χροιά! Μπύρα στο χέρι (σε κύπελλο, γιατί μετά τις 22:00 απαγορεύονται τα μπουκάλια-το μάθαμε κι αυτό), καθιστοί στο πεζούλι και απολαμβάνουμε τη μικρή συναυλία που είχαν στήσει.
Περνώντας και πάλι απο το Mercato Nuovo, αυτή τη φορά χωρίς την αγορά.
Η όμορφα φωτισμένη Piazza della Repubblica.
Φανταστικό μαγαζί με μάσκες, προτομές και άλλα διακοσμητικά αντικείμενα, όλα σε σχέση με την παράδοση και την ιστορία της Φλωρεντίας.
Έτσι τελείωσε η πρώτη μέρα στην όμορφη και γοητευτική Φλωρεντία, ή αλλιώς όπως την ονομάσαμε, τη «μεγάλη Σιένα».
Η επόμενη και τελευταία ημέρα στη Φλωρεντία είχε το πρωί το μουσείο Stibbert. Το ανακάλυψα ψάχνοντας στο internet για εναλλακτικά πράγματα που μπορείς να κάνεις στη Φλωρεντία «off the beaten track» όπως λένε.
To μουσείο Stibbert φιλοξενεί μία απο τις μεγαλύτερες συλλογές ευρωπαϊκών, ιαπωνικών και ισλαμικών πανοπλιών και όπλων στον κόσμο, καθώς επίσης και μια εντυπωσιακή συλλογή Αναγεννησιακής ζωγραφικής και είδη λαϊκής τέχνης απο την ίδια περίοδο.
Το μουσείο ήταν αρκετά μακριά απο το σπίτι μας και για κάποιο λόγο δεν υπήρχε δρομολόγιο λεωφορείου που να εξυπηρετεί. Έπρεπε να περπατήσουμε, να πάρουμε λεωφορείο και μετά να περπατήσουμε πάλι αρκετά. Οπότε είπαμε να το πάρουμε όλο με τα πόδια για να μη χάσουμε χρόνο περιμένοντας το λεωφορείο. Γενικά το δίκτυο συγκοινωνιών της Φλωρεντίας δεν είναι και το καλύτερο που έχω δει.
Εδώ, στους κήπους του μουσείου, κάνουμε μια αναγνωριστική βόλτα πριν αρχίσει η ξενάγηση. Πολύ όμορφο.
Σε ένα απο τα πρώτα (απο τα 57) δωμάτια της Villa Stibbert. Ο Βασίλης όντας λάτρης του Μεσαίωνα μας εξηγούσε πώς ονομάζεται το κάθε τι, ποια ήταν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του κάθε όπλου κλπ. Τόσα χρόνια D&D, μπρίκια κολλάμε;
Το εντυπωσιακότερο απο τα δωμάτια του μουσείου, κατά τη γνώμη μου.
Πιάνο, που λειτουργεί ακόμη…
Η αίθουσα χορού.
Ο μανδύας του Ναπολέοντα. Τον αγόρασε ο ίδιος ο Stibbert απο έναν…παλαιοπώλη.
Φεύγοντας απο το μουσείο και περνώντας απο γειτονιές αρκετά μακριά απο το κέντρο (δεν υπήρχε ψυχή, κυριολεκτικά) πετύχαμε αυτό σε μια πλατεία: Μηχάνημα για να γεμίσεις το μπουκαλάκι σου με παγωμένο νερό και μάλιστα είχες και επιλογή, φυσικό νερό ή με ανθρακικό; Frizzante! Το βρήκα πανέξυπνο και εξυπηρετικότατο! Δεν το έχω ξαναδεί πουθενά. Μπράβο στο δήμο.
Πίσω στο κέντρο, οι κάδοι σκουπιδιών έχουν minimal σχεδιασμό και το σύμβολο της πόλης επάνω τους. Κι επίσης δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε. Ο πραγματικός κάδος είναι κάτω απο το έδαφος με τριπλάσια χωρητικότητα. Πώς μια απλή ιδέα μπορεί να εξοικονομήσει χώρο και να ανεβάσει το επίπεδο ζωής. Εκπληκτικό!
Και πάλι βόλτες στην πόλη, εδώ το άγαλμα της Δικαιοσύνης στην Piazza Santa Trìnita.
Σε κεντρικό δρόμο της πόλης.
Λίγο Duomo ακόμη
Στάση για φαγητό σε εστιατόριο με μενού. Και πάλι απογοήτευση το φαγητό. Τα φαγητά ήρθαν υπερβολικά γρήγορα και η ποιότητα απο μέτρια έως κακή για την τιμή τους. Εδώ, ta gnocchi με pesto που πήρα. Μου είχε τελειώσει το internet στο κινητό επίσης και δεν μπορούσα να δω κριτικές για το εν λόγω εστιατόριο. Αν βλέπαμε, θα φεύγαμε τρέχοντας. Αλλά πραγματικά το έχω άχτι, δεν κάτσαμε σε ένα εστιατόριο στην Ιταλία τυχαία και να πω ότι φάγαμε καλά. Τόσο άτυχοι ήμασταν πια… Κάποτε δεν υπήρχαν κινητά, ούτε internet. Θα έπρεπε νομίζω να μπορεί να υπάρχει και λίγος αυθορμητισμός. Πεινάς, κάνεις μια βόλτα, κάθεσαι σε ένα μαγαζάκι και τρως σαν άνθρωπος.
Street perfomer κοντά στην Piazza della Repubblica.
Περιμένοντας το λεωφορείο που θα μας ανεβάσει στο λόφο, η στάση κοντά στην όμορφη Piazza della Stazione.
Και φτάνουμε στην Piazzale Michelangelo με την εντυπωσιακή θέα της Φλωρεντίας που βλέπουμε σε καρτ-ποσταλ και παντού στο internet. Άπειρος κόσμος, καντίνες με φαγητά και αναψυκτικά, 2 νιόπαντρα ζευγάρια που κάνανε φωτογράφιση γάμου και πολλοί τουρίστες.
Εδώ, αντίγραφο του αγάλματος του Δαυίδ και πάλι στο κέντρο της πλατείας.
Και η θέα, καθώς ο ήλιος κατεβαίνει. Πολύ εντυπωσιακή, μαγική θα έλεγα.
Με λίγο περισσότερο ζουμ. Αγαπημένη ώρα για φωτογραφία, το καλύτερο φως της ημέρας. H Ponte Vecchio.
Palazzo Vecchio και Καθεδρικός της Φλωρεντίας.
Στα σκαλάκια στην Piazzale Michelangelo, ο Ευθύμης κι ο Βασίλης περιμένοντας να δουν κι αυτοί (όπως και οι υπόλοιποι) το ηλιοβασίλεμα.
Ας κάτσω κι εγώ!
Πάντως θέλω να σημειώσω κάτι εδώ. Όσο όμορφη και εντυπωσιακή ήταν η θέα απο την Piazzale Michelangelo (ειλικρινά απο τα ομορφότερα τοπία που έχω δει σε ευρωπαϊκή πόλη) η όλη μαγεία χανόταν απο τα κύματα των τουριστών (οι μισοί Ασιάτες). Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε λόφο (στον λόφο Gianicolo στη Ρώμη είχε αισθητά λιγότερο κόσμο, τουλάχιστον το 1/3). Εκτός απο τη φωτογράφιση γάμου που σας ανέφερα, πέρασαν δύο σχολεία που στήθηκαν στο καλύτερο σημείο για να βγάλουν αναμνηστική. Φωνές, χαμός. Στο τοπίο αυτό νομίζω δεν ταιριάζει τόση βουή. Αν το γνώριζα θα είχα ξυπνήσει στις 5 το πρωί να έρθω να το δω. Περίμενα ότι θα έχει κόσμο φυσικά, αλλά αυτό δεν το έχω ξαναδεί πουθενά αλλού.
Όμως προσπάθησα να επικεντρωθώ στην παρακάτω εικόνα, αγνοώντας το πλήθος, ειδικά τώρα που όσο έδυε ο ήλιος τα χρώματα γινόντουσαν όλο και πιο γλυκά.
Και κυρίως σε αυτή: Τα φώτα ανάβουν στη Φλωρεντία.
Και το φεγγάρι…
Αυτή ήταν η τελευταία μας ημέρα στη Φλωρεντία. Η εικόνα που μου άφησε; Γραφική, με αέρα Αναγέννησης αλλά και Μεσαίωνα, τέχνη παντού, με πλούσια ιστορία και όμορφη σαν ένα μεγάλο κουκλόσπιτο. Έχω την αίσθηση όμως πως δεν τη χάρηκα όσο ήθελα, δεν την ανακάλυψα αρκετά. Έφυγα με την αίσθηση οτι κάτι μου έλειπε. Θα ήθελα να την ξαναδώ μια άλλη εποχή του χρόνου που θα έχει λιγότερη ζέστη και ενδεχομένως και λιγότερο κόσμο.
Πίζα
Η πτήση μας για Αθήνα ήταν προγραμματισμένη στις 17:30 το απόγευμα απο το αεροδρόμιο της Πίζας. Ξεκινήσαμε λοιπόν το πρωί απο τη Φλωρεντία ώστε να έχουμε μερικές ώρες για να δούμε την πόλη και φυσικά το διάσημο Πύργο.
Στο τρένο, ταξιδεύοντας. Στο πλάνο δεξιά, το σακίδιο πλάτης που μπαίνει παντού, χωράει πραγματικά τα πάντα και με έσωσε απο τα έξτρα έξοδα της βαλίτσας.
Με τη βοήθεια του internet, βρήκαμε πολύ εύκολα λύση στο πρόβλημα της φύλαξης αποσκευών μέχρι να κάνουμε τις βόλτες μας στην πόλη. Έτσι, αφήσαμε τις αποσκευές στον Pisa Centrale όταν αποβιβαστήκαμε και ξεκινήσαμε με τα πόδια να ανεβαίνουμε βόρεια της πόλης.
Εδώ η συμπαθητική πλατεία Piazza Vittorio Emanuele II, έξω από το σταθμό.
Στους δρόμους της Πίζας. Η συγκεκριμένη γιαγιά πραγματικά πολύ active και όχι μόνο. Κατευθύνεται στον μπλε κάδο ανακύκλωσης να ρίξει αρκετά πραγματάκια. Οικολογική συνείδηση σε όλα!
Αυτή είναι η βασική πολεοδομία στην Πίζα. Συμπαθητική πόλη χωρίς κάτι πολύ ιδιαίτερο. Χιουμοριστικά λέγαμε ότι μοιάζει με τη Λαμία. Μικρή, ίδια περίπου απόσταση από τη Ρώμη όπως και η Λαμία απο την Αθήνα και φυσικά φοιτητούπολη. Έτσι, λέγαμε πώς τώρα περνάμε από την Πλατεία Πάρκου, την Πλατεία Λαού κλπ.
Περνώντας πάνω απο τον Άρνο απο την Ponte Solferino. Δεξιά, η εκκλησία Santa Maria della Spina, σε κατάσταση αποκατάστασης (φυσικά!).
Και μετά απο λίγη ώρα φτάνουμε στην Piazza dei Miracoli και στον περίφημο Πύργο της Πίζας. Ο Πύργος είναι το ανεξάρτητο καμπαναριό του Καθεδρικού Ναού της Πίζας. Η κλίση του πύργου άρχισε κατά τη διάρκεια της κατασκευής του, η οποία προκλήθηκε απο τα ανεπαρκή θεμέλια που δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν σωστά το βάρος της κατασκευής λόγω του πολύ μαλακού εδάφους απο τη μία πλευρά.
Η κλίση αυξήθηκε στις επόμενες δεκαετίες πριν από την ολοκλήρωση της κατασκευής και συνεχιζόταν συνεχώς να αυξάνεται μέχρι το 1990 όπου διακόπηκε η λειτουργία του Πύργου και απαγορεύτηκε η είσοδος στους επισκέπτες. Τρία χρόνια μετά ξεκίνησαν οι εργασίες διάσωσης του μνημείου. Περίπου 860 τόνοι μολύβδου χύθηκαν στη βάση του προκειμένου να αντισταθμίσουν την κλίση, ενώ 18 χαλύβδινοι τένοντες αγκίστρωσαν το μνημείο στο έδαφος δημιουργώντας έτσι μια ασφαλή ανάσχεση στον κίνδυνο κατάρρευσης. Παράλληλα σκάφτηκε το έδαφος της βόρειας πλευράς ώστε να μετατοπιστεί ο κατακόρυφος άξονας. Αποτέλεσμα των εργασιών αυτών που ολοκληρώθηκαν το 2001 ήταν να «ψηλώσει» το μνημείο κατά 23 εκατοστά και να συνεχίσει πλέον να είναι επισκέψιμο στο κοινό.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της κλίσης του Πύργου.
Ο Καθεδρικό Ναός δεξιά, με εργασίες αποκατάστασης κι αυτός βεβαίως βεβαίως και αριστερά το Βαπτιστήριο.
Ο Καθεδρικός μαζί με τον Πύργο.
Το εισιτήριο για να ανέβεις στον Πύργο είχε 18 ευρώ. Ε όχι δα. Ποιος νομίζει ότι είναι, ο Άιφελ; Δεν ανεβήκαμε, ελπίζοντας να μη χάσαμε κάτι σπουδαίο.
Αφίσα στην επιστροφή προς το σταθμό.
Η πιο γνωστή ονομασία ξενοδοχείου στην Ελλάδα, τώρα και στην Πίζα.
Η σχολή Φαρμακευτικής.
Πύργος που δε μάθαμε ποτέ παραπάνω λεπτομέρειες για αυτόν. Αν γνωρίζεται κάτι, διαφωτίστε…
Χρώμα
Ευφυές λογοπαίγνιο.
Μετά απο 5 λεπτά απο τον σταθμό Pisa Centrale βρίσκεσαι στο αεροδρόμιο παίρνοντας το λεωφορείο ή περπατώντας γύρω στα 20 λεπτά.
Αυτό ήταν το ταξίδι μας στην Ιταλία. Τι θα κρατήσω απο την κάθε πόλη:
Ρώμη: Η αγαπημένη μου απο τις τέσσερις. Γραφικότητα σε συνδυασμό με ότι μπορεί να σου προσφέρει μια μεγαλούπολη, αρχιτεκτονική, ιστορία, μνημεία, ναοί, κορυφές κτιρίων, λόφοι, πλακόστρωτοι δρόμοι, παγωτά, ευγενικός και χαμογελαστός κόσμος με μεσογειακό ταμπεραμέντο, χρώμα, φύση. Δεν την αποκαλούν τυχαία την «Αιώνια Πόλη». Την κατατάσσω σίγουρα στις 3 καλύτερες πόλεις που έχω επισκεφτεί.
Σιένα: Από τις γραφικότερες μικρές πόλεις που έχω δει, ένα μεσαιωνικό αριστούργημα τέλειο για μια ημέρα ή για ένα Σαββατοκύριακο.
Φλωρεντία: Η μεσαιωνική παραμυθούπολη, η πόλη των τεχνών και της Αναγέννησης, με τους όμορφους δρόμους, τις άμαξες με τα άλογα και τα ήσυχα στενά (αλλά και τις ορδές τουριστών στους κεντρικούς δρόμους).
Πίζα: Απαραίτητη μονοήμερη εκδρομή αν μπορείτε να διαθέσετε λίγες ώρες για να μία ημέρα εκτός Ρώμης.
Συμβουλή: Αποφύγετε τους καλοκαιρινούς μήνες. Η ζέστη είναι ανυπόφορη για κάποιον που θέλει να περπατήσει την πόλη. Επιπλέον, οργανώστε καλά το που θα φάτε. Βρείτε από πριν τα εστιατόρια που παίρνουν καλές κριτικές και δείτε τιμές. Δύσκολα θα βρεις στην τύχη κάτι καλό, ακόμα κι αν πρόκειται για street food. Το ότι δεν έφαγα καλά στην Ιταλία είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που αυτό δεν ήταν ένα από τα καλύτερα ταξίδια που έχω κάνει.
Τη Ρώμη θα την ξαναδώ κάποια στιγμή, σίγουρα. Κι ας μην έριξα κέρμα στη Fontana di Trevi.
The Travel Ant 