Ένα φιλικό μας ζευγάρι έχει σπίτι στη Ζαγορά Πηλίου και μας προσκάλεσαν να περάσουμε κάποιες μέρες. Δεν είχαμε πάει ποτέ στο Πήλιο έτσι δεν το σκεφτήκαμε και πολύ. Δηλώσαμε τις άδειες και Παρασκευή 24 Οκτώβρη ξεκινήσαμε με πολλή βροχή από την Αθήνα για τη Μαγνησία.
Στην Εθνική Οδό. Έβρεχε τόσο πολύ που ναι μεν ήταν δύσκολη η οδήγηση αλλά τα χρώματα που έπαιρνε ο ουρανός ήταν φανταστικά. Δεν μπόρεσα να μην πάρω μια λήψη!
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στη Ζαγορά. Έβρεχε συνεχώς βέβαια σαν να ήταν ένα μόνιμο σύννεφο από πάνω μας και να μη σταματούσε ποτέ. Στην αυλή του σπιτιού η ροδιά μου κέντρισε το φωτογραφικό ενδιαφέρον.
Στην πολύ γραφική πλατεία του Αγ. Γεωργίου στη Ζαγορά με την παρέα… και το μόνιμο αξεσουάρ, τις ομπρέλες μας.
Βολτάροντας στα στενά του χωριού
Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή και στις παρακάτω φωτογραφίες μπορείτε να καταλάβετε γιατί. Τα χρώματα που δημιουργεί η φύση είναι απίστευτα. Κίτρινο, καφέ, κόκκινο και πράσινο δημιουργούν μια πανδαισία που φλερτάρει με το φακό και δεν μπορείς να αφήσεις τη μηχανή από το χέρι σου.
Ένας από τους πολλούς (δυστυχώς) αδέσποτους φίλους που πετύχαμε στο δρόμο.
Το Πήλιο έχει κάτι μοναδικό. Συνδυάζει βουνό και θάλασσα μαζί, όπου το ένα είναι σε απόσταση αναπνοής από το άλλο. Ίσως ο καλύτερος προορισμός για όλες τις εποχές στην Ελλάδα, γεμάτος αντιθέσεις. Εδώ άποψη της Ζαγοράς με φόντο το Αιγαίο.
Τα χρώματα που λέγαμε πριν… 
Συνεχίζοντας την ξενάγηση στο χωριό.
Κάποια ερειπωμένα σπίτια στο βάθος μου τράβηξαν το ενδιαφέρον.
Ο κισσός πνίγει ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι.
Ένα ακόμα ακατοίκητο οίκημα που δημιουργεί μια spooky ατμόσφαιρα αλλά και το τέλειο μοτίβο για φωτογραφικά κάδρα.
Πετρόχτιστα σπίτια με θέα τη θάλασσα.
Μια ακόμη φωτογραφία με φόντο το Αιγαίο και το συννεφιασμένο ουρανό.
Και ένα πανέμορφο παλιό αρχοντικό, όπου ούτε αυτό κατοικείται.
Κατεβαίνοντας για να βγούμε στο μονοπάτι για το Χορευτό.
Ο καινούριος μου τηλεφακός εν δράση
Και το μονοπάτι που ενώνει τη Ζαγορά με το Χορευτό. Οργιώδης βλάστηση και πανέμορφα χρώματα.
Ο πρωταγωνιστής του Φθινοπώρου! (Στο φύλλο αναφέρομαι Βασίλη )
Επιστροφή στη Ζαγορά
Μικρό εκκλησάκι
Να και τα έλατα. Το χειμώνα φαντάζομαι θα είναι σκεπασμένα με χιόνι και η εικόνα θα είναι εξίσου μαγική.
Φωτογραφίζοντας ο ένας τον άλλο!
Νύχτωσε… Επιστροφή στο σπίτι. Και όταν έχει πολύ κρύο και ρίχνει έξω καρέκλες τι καλύτερο από ζεστό καφέ στο σπίτι δίπλα από το τζάκι (που δε φαίνεται στη φωτό) και επιτραπέζιο; Ναι, είναι κάπως γραφικό αλλά και τα cliche έχουν τη χάρη τους.
Επόμενη μέρα σε ένα κοντινό χωριό, τον Κισσό. Ανήμερα του Αγίου Δημητρίου και στην πλατεία του χωριού ψήνανε κάστανα και είχαν τραγούδια – όχι και πολύ των δικών μου ακουσμάτων η αλήθεια είναι. Πέραν όμως της μουσικής που ήταν η μοναδική παραφωνία στο όλο σκηνικό, το χωριουδάκι ήταν πανέμορφο.
Πεσμένα φύλλα και κάστανα.
Ο Νίκος που μας αγαπάει μάλλον πάρα πολύ προσπαθεί να μας αγκαλιάσει όλους αλλά δεν τα καταφέρνει!
Φτάσαμε στην Τσαγκαράδα. Ο διάσημος πλάτανος στην κεντρική πλατεία του χωριού (πραγματικά τεράστιος) που έχει ηλικία 1.000 (!!!) ετών, κάποιες μη-επιβεβαιωμένες πηγές λένε για 1.200+ .
Ο Χαμένος Μονόκερως. Τέλειο και γραφικό ξενοδοχείο που εμείς το επιλέξαμε για τον καφέ του.
Ώρα για μικρή πεζοπορία σε ένα από τα μονοπάτια της Τσαγκαράδας.
Ένα στρωμένο κόκκινο χαλί από φύλλα σε περιμένει να το πατήσεις
Μικρό γεφυράκι.
….και κάτω από ένα άλλο γεφυράκι
Το παλιό Xenia. Πλέον εγκαταλελειμμένο κι αυτό. Αφορμή για φωτογραφίες βεβαίως.
Η φίλη που μας φιλοξενούσα μας μίλησε για την αγαπημένη της παραλία, την Πλάκα, δίπλα από τον Άγιο Ιωάννη. Άποψη του χωριού πριν πάμε στην παραλία…
….περνώντας αυτά τα βράχια με μεγάλο δείκτη επικινδυνότητας καθώς τα κύματα έσκαγαν ξυστά μας.
Μην είναι το Lost; Μην είναι το The beach; Όχι! Παραλία Πλάκα, στο Πήλιο. Υπέροχη μεγάλη παραλία δίπλα ακριβώς από μια…ζούγκλα. Άγρια ομορφιά, μια από τις ομορφότερες παραλίες που έχω δει, όπου δυστυχώς ενημερώθηκα ότι τον Αύγουστο γίνεται πανικός. Και μάλιστα στην δίπλα παραλία έχει και beach bar. Την προτιμώ χειμώνα λοιπόν, ακόμα κι αν δεν μπορώ να βουτήξω.
Πολλά μποφόρ.
Από τις πιο αγαπημένες μου λήψεις. Τα κύματα χτυπούν τα βράχια στην προβλήτα. Από εκεί ήρθαμε στην παραλία.
Άποψη της παραλίας φεύγοντας.
Επόμενη στάση, Νταμούχαρη! Εδώ γυρίστηκε μια σκηνή του Mama Mia. Είχαν στήσει μία εξέδρα στη μέση. Πολύ όμορφο μέρος που μοιάζει με ψαροχώρι. Το καλοκαίρι φαντάζομαι θα είναι φανταστικό.
Στάση καθώς γυρνούσαμε, λίγο πριν την Τσαγκαράδα. Πηγές και μικροί καταρράκτες
Φύση, φύση, φύση.
Σας ζητώ συγνώμη αλλά δεν θυμάμαι ποιο χωριό είναι αυτό!
Μια ακόμα γειτονιά στη Ζαγορά που οι καμινάδες αχνίζουν ασταμάτητα.
Επίσκεψη σε μία απο τις συνοικίες της Ζαγοράς. Περαχώρα! Όμορφη, χαριτωμένη και γραφικη.
Και ένα πολύ όμορφο καφέ, το Κατώι. Παραμυθένια διακόσμηση εσωτερικά.
Το Μονοπάτι των Κενταύρων. Στην Πορταριά.
Τροπικό, φθινοπωρινό, άγριο. Πολλές λέξεις μπορούν να περιγράψουν την εικόνα!
Η Μακρινίτσα στο βάθος. Εκεί κατευθυνόμαστε.
Κατά τη γνώμη μου το πιο γραφικό από τα χωριά που επισκεφτήκαμε. Πετρόχτιστα αρχοντικά, πλακόστρωτοι δρόμοι και θέα στο Βόλο (πόσο τυχεροί οι Βολιώτες).
Άποψη του Βόλου, κάτω από την ομίχλη.
Κατηφορίζοντας ένα ιδιαίτερα γλιστερό μονοπάτι.
Παντού πέτρα.
Και πριν γυρίσουμε Αθήνα, μια στάση στο Βόλο που δεν είχα βρεθεί ποτέ. Φάγαμε στο πατρικό του φίλου μας και βγήκαμε για μια γρήγορη βόλτα. Ημέρα εθνικής εορτής.
Με τα απαραίτητα στεφάνια στο μνημείο. Όμορφη πόλη ο Βόλος, μου άφησε μια πολύ ωραία αύρα.
Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Ωραία περαντζάδα, που δεν προλάβαμε να κάνουμε αλλά φυσικά προλάβαμε να τη φωτογραφήσουμε
Και μια μικρή στάση στο petite fleur… Άρωμα Παρισιού! Γινόταν να μην κάτσω; Δε γινόταν. Απαραίτητη δόση πριν την επιστροφή στην Αθήνα.
Αυτή ήταν η μικρή μου ιστορία από αυτό το 5ήμερο στο Πήλιο. Θέλω να το επισκεφτώ σίγουρα και άλλες εποχές και να δω και άλλα μέρη που έπεφταν λίγο μακριά για το χρόνο που είχαμε (Μηλιές, Βυζίτσα κλπ). Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση! Ακολουθεί το βίντεο:
The Travel Ant 